ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 7 เหตุผลส่วนตัว..
พิชญาเดินตามชายคนนั้นเข้าไปจนถึงหอประชุมใหญ่ของโรงเรียน
เมื่อมองไปรอบๆหอประชุมก็ไปสะดุดตากับเด็กผู้ชายคนนึงที่นั่งอยู่คนเดียวไม่มีผู้ปกครองคนไหนนั่งอยู่ด้วย และมีลักษณะคล้ายกับน้องชายของตน เธอขึ้นรีบเดินเข้าไปหา
“คิณ..”
ยืนเรียกชื่อน้องชายนี่นั่งทำหน้าเศร้าเสียใจอยู่คนเดียว
“พี่เอิร์ท..”
เด็กชายทำสีหน้าตื่นดีใจในทันทีที่เห็นว่าพี่สาวของตนมาประชุมผู้ปกครองให้แทนพ่อกับแม่ แล้วพี่สาวของตนก็นั่งลงข้างๆ
“เป็นไง..! ทำไมทำหน้าเศร้างั้นล่ะครับ”
“ก็..!! คิณคิดว่าจะไม่มีใครมาซะแล้ว”
“ไม่เอา..! ตอนนี้พี่ก็มาแล้วไง”
ขยี้หัวน้องชายตัวเองเล่น
พิชญานั่งฟังการประชุมกับน้องชายอยู่เกือบจะชั่วโมง และในระหว่างนั้นเธอก็หลับบ้างตื่นบ้างจนจบการประชุม น้องชายของเธอจะได้ปลุกเธอให้ตื่น
“พี่เอิร์ท..! ตื่นครับ ตื่น..”
“อื้ออ..ออ ตื่นครับ ตื่นน..! พี่ตื่นแล้วครับ ตื่นๆ”
ถึงปากจะพูดว่าตื่นแต่ตานั้นก็ยังคงหลับอยู่ต่อไป
“พี่เอิร์ท..ตื่นนนน!!”
“หาๆ”
รีบลืมตาตื่น
“ประชุมเสร็จแล้วหรอ”
“ครับย!!”
“เสร็จแลเวทำไมไม่รีบปลุกพี่เล่าา..”
“คิณปลุกตั้งนาน พี่เอิร์ทเองนั่นแหละที่ไม่ยอมตื่นเองอ่ะครับ”
“โอเค พี่ผิดเองก็ได้..หิวแล้วอ่ะ ไปทานข้าวที่ห้างกัน”
“ครับบ!!”
"พี่เอิร์ทไม่ต้องไปเรียนต่อหรอครับ"
"ไม่ครับ!! ถ้าพี่กลับไปเรียนต่อแล้วใครจะไปส่งคิณหรืจะอยู่กับคิณที่บ้านล่ะครับ"
"ก็อยู่กับบ้านแม่บ้านยังไงล่ะครับ"
"อยู่กับคนแก่น่าเบื่อแย่เลย ถ้าคิณไปกับพี่..พี่จะพาคิณไปกินไปเล่นไปดูหนัง ไปทำทุกอย่างที่คิรอยากทำเลย วันนี้พี่จะเป็นทั้งพี่สาวทั้งพ่อและแม่ให้คิณเลยเอามั้ย"
"เอาครับบ!!"
เมื่อได้รับคำตอบเธอก็จูงมือน้องชายเดินออกไปจากห้องประชุมใหญ่ด้วยกันจนเดินมาถึงรถก็เปิดประตูรถให้น้องชายขึ้นไปนั่งแล้วพาขับออกไปจากโรงเรียน
“พี่เอิร์ทไปเอาชุดนี้มาจากไหน เมื่อเช้ายังใส่ชุดนักเรียนอยู่เลย”
“พี่เตรียมใส่ไว้ในรถตลอดเวลาแหละ ที่ท้ายรถยังมีอีกสองชุดนะ”
เธอตอบคำถามน้องชายแล้วขับรถต่อไปจนถึงจุดหมายปลายทางที่ต้องการ
“อยากกินอะไรสั่งเลย วันนี้พี่เลี้ยง..”
“จะไม่เลี้ยงได้ไง คิณไม่มีตังพอที่จะซื้อนี่นา..”
“แหมมม..ปากดีจังนะ”
เธอยกมือขึ้นยีผมน้องชาย แล้วน้องชายของเธอก็เผยยิ้มออกมา
“อ่ะสั่ง..เลยเที่ยงมาแล้วเนี่ย เดี๋ยวก็หิวจนจนเป็นไรไปหรอก”
16:45 น.
หญิงสาวร่างเล็กในชุดนักเรียนเดินควงแขนหญิงวัยกลางคนเลือกซื้อของในห้างสุดหรูแห่งหนึ่ง แล้วก็ปล่อยแขนกันออกเมื่อเดินมาถึงร้านเสื้อผ้าร้านหนึ่ง
“นั่นมัน..! ทำไมดูคุ้นๆจัง”
“มองอะไรอยู่หรอลูก..”
หันไปมองตามลูกสาว ซึ่งสิ่งที่เห็นก็คือหญิงสาวร่างสูงคนหนึ่งที่ยืนเลือกเสื้อผ้าเด็กผู้ชายอยู่ในร้านขายชุดเด็กฝั่งตรงข้ามกัน
“พาเด็กที่ไหนมาซื้อเสื้อผ้า..”
“นั่นมัน..! คู่หมั้นลูกนี่นา”
“นัทไม่นับเป็นคู่หมั้นหรอกค่ะ หมั้นกับผู้หญิงเนี่ยนะ ไม่รู้พ่อคิดอะไรอยู่..”
“เอาน่า..ว่าแต่เด็กคนนั้นลูกใครกัน”
“ช่างเขาเถอะค่ะแม่..เราดูเสื้อผ้าต่อดีกว่า”
“แต่แม่อยากรู้..ไปหาเขากัน”
ลากแขนลูกสาวเดินออกไปจากร้านแล้วเข้าไปในร้านขายชุดเสื้อผ้าเด็ก
“พี่ว่าตัวนี้สวยดีนะ ดูเข้ากับคิณดี..”
“งั้นหรอครับ แต่ว่าคิณชอบตัวนี้มากกว่า..”
“ไหนดูดิ๊”
เอาเสื้อจากมือน้องชายขึ้นมาดู
“ตัวนี้ก็น่ารักดูเหมาะเหมือนกันนี่นา”
“ผมซืัอได้ใช่มั้ยครับ”
“ครับบ!!”
“เอิร์ท..!! เอิร์ทใช่มั้ย”
สองพี่น้องยืนคุยกันเรื่องเสื้อผ้าที่จะซื้อแล้วอยู่ๆก็มีบุคคลที่สามและสีเข้ามาแทรก แล้วบุคคลที่เป็นเจ้าของชื่อก็ยืนขึ้นเต็มความสูง
“อ้าวว..!! คุณป้า..มาไงคะเนี่ย”
“ป้ามาดูเสื้อผ้า..”
“นี่รุ่นพี่ก็มาด้วยหรอเนี่ย”
“....”
ไม่มีคำตอบรับใดๆกลับมาทั้งสิ้นนอนจากสีหน้าบึ้งตึง
“แล้วนี่ลูกใครหรอจ๊ะ"
“อ๋อออ..! นี่ลูกชายเอิร์ทเองค่ะ”
“ห๊ะะ!! ว่าไงนะ”
นัทธมนอุทานออกมาด้วยสีหน้าที่ตกใจเป็นอย่างมาก
“อะไรนะ เอิร์ทล้อป้าเล่นใช่มั้ยเนี่ย”
“พี่เอิร์ทไม่ใช่..”
“ก็ยอกแล้วไงว่าวันนี้เป็นพ่อแม่ให้..”
รีบชิงพูดตัดบทน้องชายขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แล้วน้องชายของเธอก็ทำท่าทางเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่างแล้ว
“ไหว้คุณยายสิลูก..! แล้วก็ไหว้คุณแม่คนใหม่ด้วย”
“สวัสดีครับ!!”
“เก่งมากครับ”
ยิ้มมุมปาก
“เรามีลูกตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไม..”
“หลายปีแล้วค่ะ ก็แค่ความผิดพลาดเล็กๆ”
“ความผิดพลาด..”
หญิงวัยกลางพูดทวนคำตอบของอีกฝ่าย
“อา..! อายุเท่าไหร่แล้วครับ”
หญิงวัยกลางคนนั่งลงถาม
“9 ขวบครับ”
“9 ขวบหรอ..นี่หลอกป้านี่”
เธอเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวร่างสูงตรงหน้า แล้วเธอคนนั้นก็เผยยิ้มกวนๆออกมา
“แหมม..!! ก็ตลกๆขำๆเองค่ะ ป้าก็น่าจะชินได้แล้วน้าาา”
“เรานี่ก็..! แล้วสรุปหนูเป็นใครกันครับ”
“ผมชื่อคิณครับ..! เป็นน้องชายพี่เอิร์ท..”
“น้องชายหรอ ทำไมป้าไม่เคยรู้เลยล่ะ”
“ก็..! ป้ากับลุงไม่ได้ไม่บ้านเอิร์ทเกือบสิบปีแล้วนี่คะ เจอกันแต่ข้างนอก”
ตอบคำถามด้วยรอยยิ้มแต่สายตานั้นจ้องมองไปที่หญิงสาวร่างเล็กตรงหน้าที่หันหน้าไปมองอย่างอื่น
“นี่แม่มาสนิทกับ.....กับคู่หมั้นนัทที่พ่อจับถุงชนให้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันคะ”
“พี่ลูกสาวเพื่อนสนิทพ่อนัท ทำไมแม่จะไม่รู้จัก..แล้วนี่มีธุระที่ไหนต่อมั้ย”
ตอบคำถามลูกสาวแล้วหันมาถามหญิงสาวร่างสูง
“ไม่มีค่ะ!!”
“ถ้างั้นเย็นนี้พาน้องชายไปทานข้าวที่บ้านป้ากัน”
“ตะดีหรอคะ..! เกรงใจ.....”
เธอตอบคำถามแต่สายตาจ้องมองไปที่นัทธมนที่บ่งบอกว่าจะไปถึงปากจะพูดไปในเชิงปฏิเสธ แต่นัทธมนก็ำม่ได้หันมาสนใจอะไรเธอเลย
“ไม่ต้องเกรงใจหรอก..! เรียนจบไปก็ได้เป็นญาติกันแล้ว”
“แต่ว่า..”
“ไม่ต้องแต่หรอกน่าา..”
“แม่.....! เขาบอกว่าไม่ไปก็คือไม่ไปสิคะ จะยื้อให้เขาไปทำไม”
“ไปค่ะ!! เดี๋ยวโทรบอกที่บ้านไม่ต้องทำอาหารไว้เผื่อก่อนนะคะ”
พิชญาก้มหน้าลงตอบคำชักชวนของแม่ของนัทธมนก่อนจะหันหน้าไปยิ้มแบบสยองๆให้กับนัทธมนดู
“ฝากดูภาคิณสักครู่นะคะรุ่นพี่..”
นั่นไง..!! มันว่าแล้วมันก็เดินออกไปจากร้าน มันไม่เดินไปเปล่าๆนะ แกล้งชนไหร่ฉันก่อนเดินออกไปอีกด้วย แต่ว่าน้องชายยัยนี่ก็น่ารักดีแฮะ
โอเค..ตอนนั้นฉันคิดได้อย่างนั้นแหละ ก็เลยลองทักดูนับจากวันนั้นฉันก็สนิทกับน้องชายยัยนี่
หลังจากนั้นเราก็เดินทางกลับไปที่บ้านฉันกัน เมื่อทานอาหารเสร็จแทนที่พ่อจะให้มันกลับ ดันให้มันนอนค้างที่นี่ต่อเพราะกลัวจะเกิดอะไรขึ้นระหว่างการขับรถกลับบ้าน แล้วนางก็บ้าจี้ตามพ่อฉันพาน้องชายนอนที่นี่อีก แล้วถ้าถามว่านอนห้องไหนน่ะหรอ โนจ้ะ!! มันไม่นอนที่ห้องรับรองแขกแต่มันพาน้องมานอนห้องฉัน โดยให้เหตุผลพ่อกับแม่ฉันว่า
“ก็อีกหน่อยเรียนจบไปก็ต้องแต่งงานกันอยู่แล้วนี่คะ ก็ขอลองนอนด้วยกันสักคืนหน่อยนะคะ”
มันพูดแบบนั้นแหละแล้วพ่อฉันก็บ้าจี้ตามมัน โดยที่ท่านมันสังเกตมันเลยว่าสายตาที่มันมองมาที่ฉันเนี่ย โคตรจะเจ้าเล่ห์เลย แถมยังยิ้มเยาะเย้ยฉันอีกต่างหาก แต่ดีนะที่น้องชายมันนอนด้วย ไม่งั้นคงจะเกิดอะไรขึ้นกับฉันก็ไม่รู้ แต่ว่าตอนนี้มัน....อร้ายยยยยยย!! อยากจะร้องไห้ อยากจะบ้าตาย
ถ้าถามว่าทำไมฉันถึงไม่ปฏิเสธอีกน่ะหรอ..หึ่!! ฉันปฏิเสธไปแล้วแต่ท่านฟังที่ไหนกันล่ะ อ้างน้องชายมันก็แล้ว เพราะน้องชายมันบอกว่าวันพรุ่งนี้วันหยุด อ้างว่ามันจะใส่ชุดอะไรนอน มันก็บอกว่าใส่ชุดของฉันนอน อ้างเรื่องชุดที่มันต้องใส่ไปโรงเรียนพรุ่งนี้ มันก็บอกว่ามีชุดนักเรียนเตรียมไว้เปลี่ยนอยู่ในรถ ตกลงคือมันจะนอนที่นี่ที่บ้านฉันกับฉันวันนี้ให้จนได้เลยจริงๆ
แล้วก็อะไรก็ไม่รู้แทนที่จะฟังลูกตัวเองแต่กลับไปฟังลูกคนอื่นซะงั้น ฉันก็เลยจำใจต้องให้ยัยบ้ายี่กับน้องชายมันนอนด้วยกับฉันน่ะสิ ถ้าฉันจะปล่อยให้นอนในห้องนอนฉันสองคนแล้วฉันหนีไปนอนที่ห้องอื่น ก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรก็ข้าวของเครื่องใช้ของฉันรึเปล่า
“อะไรย้ะ!! ครีม....กัน..หน้าหนา..อู้วว!! ครีมกันหน้าหนาหรอ”
“ยัยบ้า..! ครีมกันหน้าหนาอะไรกันเล่า นั่นมันครีมกันแดดฉัน อ่านหนังสือยังไงว่าเป็นครีมกันหน้าหนาวะห๊ะ”
นัทธมนกล่าวเสียงแข็งทำสีหน้าเกรี้ยวกราดใส่พิชญาที่ยืนถือหลอดครีมกันแดดอยู่ในมือ
“อุ้ยย!! โทษที..อ่านผิด”
“พี่นัททำหน้าแบบนี้แล้วน่ากลัวจังเลยครับ”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ อย่างที่เด็กมันว่านั่นแหละ”
พิชญาหัวเราะเยาะจนนัทธมนเริ่มหมั่นไส้ปาหมอนใส่พิชญา
“หืออ..กล้าโยนหมอนใส่ว่าที่สามีในอนาคตหรอ”
ปาหมอนกลับแต่ทว่านัทธมนก็หลบทัน
“พี่เอิร์ทอย่าทำแบบนี้สิ มันไม่ดีนะ”
“หือ..ไม่เข้าข้างพี่เลยนะ เดี๋ยวเหอะ”
ว่าแล้วก็กระโดดขึ้นเตียงไปแกล้งน้องชาย
“พี่นัทช่วยคิณด้วยครับ”
รีบคลานขึ้นไปนั่งตักนัทธมน
“หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ อย่าเข้ามา..”
“ไม่หยุด..! จะทำไม..พี่น้องเล่นกันไม่แปลก”
ว่าแล้วก็เข้าไปโจมตีจนเกิดเป็นภาพการหยอกล้อกันภายในห้องนอนที่ทั้งวิ่งไล่จับกันรอบๆเตียงที่ยิ่งมองแล้วก็ยิ่งทำให้อดที่จะยิ้มตามไม่ได้ เพราะเป็นภาพที่ให้อารมณ์ดุจดั่งราวกับว่าเป็นพี่น้องพ่อแม่ลูกเล่นกันด้วยความสุขสนุกสนาน จนกระทั่งเล่นกันจนเหนื่อยหอบแล้วมาทิ้งตัวลงนอนบนเตียงด้วยกัน
“วันนี้เป็นวันที่คิณมีความสุขที่สุดเลยครับ”
เสียงเด็กน้อยกล่าวก่อนที่ดวงตาทั้งสองข้างก็ค่อยๆปิดลงจนสนิท
“ดูเหมือนน้องชายเธอจะมีความสุขมากจริงๆเลยนะที่ได้เล่นกับเธอ..”
“ฉันไม่ค่อยเล่นกับน้องน่ะ ถ้าจะให้นับครั้งล่ะก็..ครั้งนี้น่าจะเป็นครั้งที่ห้าที่ฉันเล่นกับน้อง”
“พี่สาวห่าอะไร มีน้องแท้ๆแทนที่จะเล่นกับน้อง..”
“เหตุผลส่วนตัว..นอนละ”
พูดจบก็หลับตาลงแกล้งทำเป็นหลับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น