ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 โทรศัพท์หาย
นัทธมนเดินเข้าห้องเรียนกับเพื่อนอีกสามคนอย่างอารมณ์เสีย
“ขออนุญาตค่ะอาจารย์”
“เชิญค่ะ!”
เมื่อทั้งสี่คนเดินไปนั่งที่โต๊ะเรียนกันเรียบร้อยทุกคนในห้องเรียนก็เรียนตามปกติ แต่มีหญิงสาวอีกหนึ่งคนที่นั่งทำหน้าบึ้งตึงจับๆวางๆปากกาบ้าง
ส่วนพิชญาที่เดินผ่านหน้าของนัทธมนก็เดินยิ้มไปยังอาคารของตัวเองอย่างอารมณ์ดีผิดกับนัทธมนโดยสิ้นเชิง
“ขออนุญาตเข้าห้องค่ะ”
“เชิญค่ะ!”
หญิงสาวขออนุญาต และเมื่อได้รับอนุญาตเธอจึงเดินเข้าห้องอย่างไม่ลังเล
“พิชญาทำไมเข้าสาย”
“คือว่า..”
“พิชญา!!”
เสียงใครบางคนดังมาจากกน้าประตูห้องเรียนแล้วเรียกชื่อของใครบางคน
“คะ!”
พิชญาที่กำลังจะตอบคำถามอาจารย์ที่ยืนอยู่หน้าชั้นเรียน และต้องวางแผ่นกระดาษจำนวนหนึ่งวางลงบนโต๊ะเรียนก่อน เมื่อได้ยินเสียงของใครบางคนเรียกชื่อตน
“ขออนุญาตยืมตัวพิชญาสักครู่หนึ่งนะคะ”
“เชิญค่ะ”
เมื่อได้รับคำอนุญาตจากอาจารย์ผู้สอน จึงเดินออกไปหาบุคคลที่ยืนรออยู่หน้าห้อง
“มีอะไรคะ! อาจารย์..”
“เดี๋ยวอาจารย์จะไปทำธุระ อาจารย์จะฝากงานกับเราไว้ในคาบต่อไป”
หญิงสาวเมื่อได้ยินดังนั้นจึงยื่นมือไปรับงานจากผู้เป็นอาจารย์ แล้วใช้สายตาตรวจสอบงานที่ได้รับมา
“อาจารย์คะ! อาจารย์เคยให้พวกเราทำงานนี้ไปแล้วนะคะ”
“เอ้าาา! หรอ..อาจารย์ขอโทษๆ ลืมไปสนิทเลย งั้นคาบต่อไปพวกเธอไม่ต้องทำงานคาบของอาจารย์ ให้เคลียร์งานของวิชาอื่นให้เสร็จก็แล้วกัน”
“ค่ะ!!”
“งั้นอาจารย์ไปก่อนนะ..เดี๋ยวไปไม่ทัน”
“ค่ะะ..เป็นอะไรของแกนะ”
พิชญากล่าวอย่างสงสัยก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องเรียนของตน
“อาจารย์ท่านมาสั่งงานอะไรไว้คะ”
“เปล่าค่ะ!! อาจารย์ให้เคลียร์เก่าที่ทำค้างไว้ในแต่ละวิชาให้เสร็จค่ะ”
“แล้วทำไมเข้าสาย..”
“ไปเอาใบประกาศที่ห้องบุคคลมาค่ะ”
หญิงสาวเมื่อกล่าวจบประโยคก็เดินกลับไปนั่งที่ แล้วเริ่มเรียนตามปกติ
เมื่อสิ้นสุดการเรียนการสอนบางคนก็อ่านหนังสือเตรียมสอบ บ้างก็เล่นหรือกลับบ้านกันตามปกติ
.
.
.
“เชี้ยยย!!!”
“อะไรแก!!”
“โทรศัพท์หายว่ะ!”
“อ้าววว!! ไปทำทีท่าไหนถึงได้ทำโทรศัพท์หายได้เนี้ยย!!”
“ไม่รู้ว่ะะ!! สงสัยลืมไว้บนห้อง พวกแกกลับก่อนเลย..ฉันจะเข้าไปดูในโรงเรียนก่อน”
“อ้าววเฮ้ยแกก..”
หญิงสาวกล่าวอย่างรีบร้อนจนจบประโยคแล้วรีบวิ่งกลับเข้าไปในโรงเรียนเลย โดยที่ไม่ฟังคำของเพื่อนตนเองพูดให้จบก่อน
เธอรีบวิ่งเอาไปในโรงเรียนโดยไม่ได้ดูทางข้างหน้าจนไปชนกับใครคนหนึ่งเข้าจนเกือบจะล้มกันทั้งสองคน
“อุ้ยย!!”
“ขอโทษค่ะ!”
หญิงสาวกล่าวขอโทษโดยยังไม่ได้เงยหน้ามองหน้าคนข้างหน้า
“ไม่เป็นไรค่ะรุ่นพี่..ดูท่าทางรีบร้อนจังเลยนะรุ่นพี่”
หญิงสาวผู้รับเคราะห์ถูกชนอย่างแรงถามทั้งที่ยังยืนรับคนที่วิ่งเข้ามาชนตัวเองอยู่ แล้วจึงทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมามองคนที่ตัวเองวิ่งชนเข้า ทั้งสองจ้องตากันครู่หนึ่งผู้ชนก็ผละตัวออกจากผู้รับเคราะห์
“นี่เธออีกแล้วหรอ..”
“อะไร!”
“ก็...ช่างเถอะ! ฉันไม่มีเวลามาต่อล้อต่อเถียงกับเธอตอนนี้”
เมื่อเธอกล่าวจบเธอก็รีบวิ่งออกไป คนที่เธอวิ่งชนก็ยิ้มเจ้าเล่ห์พร้อมกับส่ายหน้าไปมา ก่อน ที่จะหันหลังกลับไปมองตามหลังของเธอ
“รีบร้อนซะขนาดนี้..คงต้องตามหาของแน่ๆ แกล้งนางสักหน่อยดีกว่า...”
กล่าวจบเธอก็ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากระโปรงพร้อมกับจ้องมองยังจุดนั้น เหมือนมีอะไรบางอย่างอยู่ในกระเป๋ากระโปรงของตัวเอง
หลังจากที่ฉันวิ่งออกไปจากมันฉันก็ขึ้นไปที่อาคารเรียนของตัวเอง แล้วเข้าไปดูในห้องเรียนประจำแต่ก็ไม่เจอโทรศัพท์เลย ฉันจึงลงมาหาข้างล่างในที่ที่ฉันเดินไปในวันนี้แต่ก็ไม่เจออีกอยู่ดี จนฉันถอดในเดินกลับออกไปหน้าโรงเรียน
.
“เข้าไปหาอะไรอยู่หรอคะ..ถึงได้ออกมาเอาป่านนี้!”
“เปล่า! เฮ้อะะ..นี่! ยังไม่กลับอีกหรือไง”
หญิงสาวกล่าวไปในเชิงประชด
“ก็อยากรู้ว่าเข้าไปในโรงเรียนอีกทำไม ก็เลยรอดูซะหน่อย”
เมื่อเธอกล่าวจบก็ยกยิ้มมุมปาก
“ยิ้มอะไร..”
“เปล๊าา! แล้วนี่กลับไงอ่ะ ให้เอิร์ทไปส่งมั้ย!”
“อย่าเผือกก..”
“อะไรนะ! ว่าเราเผือกหรออ..เรายิ่งชอบกินเผือกอยู่ด้วยสิ!”
“เธอนี่มัน..”
“ตกลงกลับไง”
“เรื่องของฉัน..แล้วบอกชื่อฉันทำไม ฉันไม่ได้อยากรู้ชื่อเธอ”
“อยากบอก..มีไรป่ะ! ถ้าพี่จะกลับสองแถว บัสหรือแท็กซี่ก็ตามใจน้าา! เย็นขนาดนี้แล้วด้วย..จะกลับสองแถวหรือบัสกับแท็กซี่คนเดียวแบบเนี้ย ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาอย่ามาโทษกันนะรุ่นพี่”
กล่าวจบเธอก็ก้าวขาขึ้นมอเตอร์ไซต์ของตัวเองแล้วสวมหมวกกันน็อค และทำท่าทางเหมือนจะบิดรถออกไป
“ดะ เดี๋ยวๆ..เดี๋ยวก่อน ให้ไปส่งบ้านก็ได้”
เมื่อได้ยินดังนั้นคนบนมอเตอร์ไซต์ก็หยุดทุกการกระทำ แล้วใบหน้าภายใต้หมวกกันน็อคนั้นก็ยิ้มย่องชอบใจที่คนที่ตัวเองพยายามแกล้งยอมมากับตนได้สำเร็จ
“น่ารักจัง..ผู้หญิงแบบนี้!”
พิชญาคิดกับตัวเองใจในเพราะไม่อยากให้ใครบางคนได้ยิน
“เราอยู่บ้านอะไรล่ะ! จะได้ไปส่งถูกที่..”
“ศศิรินทร์ 2”
หญิงสาวเปล่งเสียงออกมาด้วยน้ำเสียงห้วนๆที่ไม่เต็มใจจะตอบนักสักเท่าไหร่
.
.
.
พิชญาขับมอเตอร์ไซค์มานัทธมนที่บ้าน แต่ทว่าโดนพิชญาหลอกให้ขี่วนไปวนมาหลายรอบหลายซอย แรกก็เล่นด้วยอยู่หรอก แต่พิชญาก็เริ่มที่จะหัวเสียเพราะมันเริ่มจะมืดแล้ว
“สรุปบ้านรุ่นพี่ไปทางไหนกันแน่..ฉันไม่เล่นด้วยแล้วนะ ถ้าไม่บอกดีๆ ฉันจะทิ้งรุ่นพี่ไว้ตรงนี้แหละ เอ๊ะะ! หรือว่าา...อยากอยู่กับฉันนานๆ ถ้าบอกดีๆ เราก็พร้อมที่จะอยู่น้าาา”
“ยัยเด็กบ้านี่”
“โอ้ยย! เจ็บนะ!!”
นัทธมนกำมือทุบเข้าที่หลังของหญิงสาวอีกคนจนเธอร้องเจ็บ
“ใครจะไปอยากอยู่กับเธอ”
“ก็ไม่แน่หร๊อกกก..”
ตุ้บบบ!!
“โอ้ยยย!!”
นัทธมนตีเขาเข้าที่เดิมอีกครั้ง
“โอ้ยย!! ก็ได้ๆ ฉันไม่เล่นแล้วก็ได้ แล้วสรุปบ้านรุ่นพี่ไปทางไหนกันแน่ล่ะ!”
“ทางนี้..”
เธอชี้นิ้วบอกทาง
.
.
“จอด จอดๆ จอดๆ จอดดๆๆ โอ๊ะะ!!”
เอิร์ทรีบจอดรถอย่างแรงเพื่อหวังจะแกล้งคนซ้อน
“ขับบ้าอะไรของเธอเนี้ยย..”
“เอ้าา ละก็บอกให้จอด”
เธอเบะปากเป็นเชิงเยาะ
“บ้านใหญ่โตดีนี่..”
“ทำไม อิจฉารึไง”
“เปล่า..ไหนบอกอยู่ศศิรินทร์2ไง แต่นี่มันน...”
ชักสีหน้าเป็นเชิงสงสัยกับสิ่งที่เห็นเบื้องหน้า
“ก็ใช่ไง! อยู่ข้างๆกัน”
“เอ้อะ..บ้านก็ออกจะใหญ่โตทำไมไม่ให้คนที่บ้านไปรับไปส่ง หรือเป็นแค่ลูกคนใช้ในบ้านหรอ”
“ถีบตกรถเลยดีมั้ยฮะ”
“แรงง...นี่โทรศัพท์..ไปล่ะ!! เจอกันพรุ่งนี้”
ฉันยกแขนกะจะตีอีเด็กบ้านั่น แต่มันดันขับมอเตอร์ไซต์ออกไปเสียก่อน
“เอาะะ..นี่ หลอกมาส่งฉันงั้นหรออ...มันน่านักเชียวว! ใครเค้าอยากจะเจอกับคนอย่างเธอกันเล่า...ชิ!!”
หลังจากที่ยัยเด็กบ้านั่นมาส่งฉันถึงบ้านแล้ว ฉันก็ได้แต่ยืนมองตามหลังยัยนั้นที่พึ่งขับมอเตอร์ไซค์ออกไป ‘คนอะไรหลงตัวเองฉิบหาย’ ฉันคิดในใจแล้วเดินเข้าไปในบ้าน
นี่เจอแค่วันเดียวยังกวนทีนขนาดนี้ แล้ววันต่อๆไปมันจะขนาดไหน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น