"แสงแห่งรัตติกาลจงสว่างดังอาทิตย์อุทัย
เสียงเพรียกแห่งดวงจันทร์จงมอบพลังแก่บุตรแห่งดวงดาว
มนต์แห่งอาร์คาเดียจงร่ายขึ้นเพื่อพิทักษ์
เมื่อสายน้ำแห่งความอาดูรหลั่งรินแทบสิ้นใจ"
ท้องฟ้ายามใกล้สางกำลังจะถูกแต่งแต้มด้วยแสงอาทิตย์ในไม่ช้านี้ แสงไฟที่ลอดออกมาจากหน้าต่างกระท่อมหลังไม่ใหญ่ไม่เล็ก ทำให้รู้ว่าคนในบ้านได้ตื่นจากนิทราเป็นที่เรียบร้อย เสียงก่อกแก่กที่เกิดจากการค้นนี่ รื้อนู่น เปิดโน่นปิดนั่นดังอยู่เป็นระยะ ประสานไปกับเสียงพูดคุยโต้เถียงกันของเด็กหนุ่ม2คน
แบมแบม เด็กหนุ่มตัวเล็กมีผมสีบรอนด์สั้นที่กำลังเป็นที่นิยมของวัยรุ่นทั่วไปกำลังแพ็คเป้ใบใหญ่เตรียมเดินทางไกลโดยไม่ฟังเสียงคัดค้านจากยูคยอม เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเขาแม้แต่น้อย ก็จะให้ล้มเลิกทริปนี้ได้ยังไงกันละ ในเมื่อนี่มันเป็นโอกาสอันล้ำค่าที่หาได้ยากยิ่ง เพราะตั้งแต่จำความได้มีเพียง2ครั้งเท่านั้นที่คุณปู่ของเขาเดินทางไปนอกเมืองโดยทิ้งเขาไว้คนเดียว
ครั้งแรกคือตอนที่แบมแบมตกจากต้นไม้ขาหักขณะกำลังปีนไปเก็บลูกนกบนยอดไม้ ตอนนั้นแบมแบมลุกเดินไปไหนไม่ได้ ทำให้หมดสิทธิ์จะหนีไปเที่ยวเล่นที่ไหน
และครั้งนี้ที่คุณปู่ของเขาต้องเดินทางไปต่างเมืองเพื่อไปพบกับใครบางคนที่แบมแบมไม่รู้จัก ซึ่งคุณปู่ดูจะกังวลมาก ว่าจะเอาไม้ทุบหัวให้แบมแบมสลบไปสัก3-4วันดีหรือไม่ แต่ก็คงกลัวว่าเจ้าหลานตัวดีจะไม่ฟื้นมาอีก ก็เลยได้แต่จำใจฝากฝังหลานตัวดีไว้กับเด็กที่เป็นเพื่อนสนิทอย่างยูคยอมให้ช่วยเป็ยหูเป็นตาแทน แต่มีหรือที่จะมีใครห้ามได้ สุดท้ายยูคยอมเองก็จำต้องแพ็คของตามไปด้วยความเป็นห่วง
ทั้งสองกำลังจะเดินทางไปยัง "ป่ารัตติกาล"อันลึกลับ ที่ที่คุณปู่ของเขาสั่งห้ามและกำชับนักหนาไม่ให้เข้าใกล้อาณาเขตของป่าเกิน 1 กิโลเมตรตั้งแต่ก่อนแบมแบมจะหัดเดินด้วยซ้ำ แต่ยิ่งห้ามก็ดูเหมือนจะยิ่งทำให้เด็กอยากรู้อยากเห็นอย่างแบมแบมนั้นมีความปรารถนาแรงกล้าที่จะเข้าไปยังป่ารัตติกาลแห่งนั้น ป่า...ที่มีเพียงรัตติกาลเป็นนิจ...
.
.
.
.
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น