คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เกรียนที่ ๗
“แกเล่นระบบไหน”
“มีระบบด้วย?” ผมถามอย่างสงสัย
ตอนเข้ามาไม่เห็นจะมีการบ่งบอกให้รู้เลยสักกระผีกเดียว
“มีดิ
ระบบเกรียน กับระบบปกติ”
“ - -
กูไม่รู้ว่ะ ดูตรงไหนวะ แล้วมันต่างกันยังไง”
“ระบบปกติ
ก็... มันจะเหมือนกับเกมอื่นๆ ทั่วไปนั่นแหละ มีความปลอดภัย แล้วก็ความชัดเจนมากกว่า”
“หมายความว่าไง
ไอ้ระบบเกรียนนี้มันไม่ดีอ่อ” ผมนั่งไล่ดูสกิลที่มีไม่ค่อยมาก และระบบพื้นฐานต่างๆ
ที่มีให้มา
“ไม่ใช่ไม่ดี
แต่ไม่ค่อยมีใครเล่นว่ะ”
“ทำไม”
“แม่งเกรียนไงสาด
ชื่อก็บอกอยู่”
“ฉันหมายถึงมันเกรียนยังไง!”
“อ่อ
ก็อย่างเช่น ค่าประสบการณ์ ถ้าวันนั้นดวงดีๆ มันก็พุ่งทะลุปรอท
วันเดียวอาจจะเก็บเวลได้ถึง 50 โดยที่ตีมอนแค่ไม่กี่ตัว
แต่ถ้าโชคร้าย ต่อให้ดีเป็นหมื่นก็ได้เวลแค่ 10-15 อ่านะ
ขึ้นอยู่กับว่ามันจะแรนดอมมาให้”
“มันก็น่าสนใจดีนี่
ทำไม่ถึงไม่ค่อยเล่นว่ะ ถ้าโชคดีนี่ อัพเวลวันเดียวได้ตั้งห้าสิบเชียวนา
กูไม่อยากจะพลาด”
“มึงคิดว่ามันเล่นง่ายหรอ
มึงรู้ไหม คนที่เล่นระบบเกรียนเนี่ย เขาตังฉายาให้เลย ไม่บ้า ก็โง่
แม่งทั้งฮาร์ดคอร์ เจ็บจริง ไม่ค่อยจะปลอดภัยต่อชีวิตและทรัพย์สินสักเท่าไหร่
เรียกง่ายๆ ว่า ขึ้นอยู่กับดวงของมึงล่ะ ดวงดีก็ได้ ดวงร้าย ก็ตาย แค่นั้น”
“อ้าว
เป็นงั้นไป งั้นฉันคงระบบปกติละมั้ง ...ไอ้เหี้ยยยย เกรียนกระแทกแสกหน้าเลย!” ผมกดมั่วซั่วไปเรื่อย จนมาเจอกับรายระเอียดระบบ ไอ้เราก็กดเข้าไปเฉยๆ
พอเปิดดูเท่านั้น
ระบบ : เกรียน
ห่ารากกกกก
“คนที่เล่นระบบเกรียนเก่งๆ
ก็มีนะ”
“มีกำลังใจขึ้นเยอะ”
ค่อยชุ่มชื่นหัวใจหน่อย อย่างน้อยก็ยังมีคนที่จะเล่น
“ส่วนมากไม่ตายดี”
“ไอ้ดอกพิกุลร่วงโรย
บันทอนกำลังใจเพื่อน!” อยากจะร้องไห้ครับทุกท่าน
“เอาน่าๆ
มึงมาเล่นกับไอ้ตะวันคนนี้ ไม่ต้องกลัวอะไร ถ้าแกมีเรื่อง ตะวันคนนี้นี่แหละ..”
“จะช่วย?”
“จะหนีสิควาย
คิดว่าคนอย่างไอ้ตะวันจะช่วยหรอ? เอาตัวฉันเองให้รอดก่อนไหม?”
“หึๆ
งั้นแกไม่ต้องห่วงนะ ถ้าแกติดคำสาป มาหาฉัน”
“จะถอนคำสาปให้”
“จะทำให้มันแรงเป็นเท่าตัวเลย”
“คำว่าเพื่อนมันสั้นนะเว้ย”
สั้นๆ ง่ายๆ
แต่ได้ใจความ - - ผมงี้ซึ้งหม้อกระทะปิ่นโตช้อนมาก แถมตะหลิวให้อีกอะ
ผมกับมันก็ไดแต่นั่งมองหน้ากันไปมอง
ไม่รู้จะไปทางไหนดีกันต่อดี จนในที่สุด มันก็เอ่ยถามผม
ด้วยคำถามที่มันสมควรจะถามตั้งนาน
“มึงเวลเท่าไหร่
ฉันเวลเกือบห้าสิบล่ะ”
“เวลน้อยๆ
อย่างแก ดันเสือกจะไปตีกิลด์ นี่ถ้าไม่มีฉันนะ แกดับอนาถล่ะ” ผมมองหน้ามันเล็กน้อย
“พูดมาก แกอ่ะ
เท่าไหร่”
“พูดแล้วแกจะหนาว”
ผมไม่ค่อยอยากจะอวด ก็ผมเก่งนี้เนอะ
“เวล 1 ชัวร์ เชื่อกู ลีลาแบบนี้”
รู้ได้ไง! 0.0
“ถ้าเวลหนึ่ง
ฉันจะถอนคำสาปให้แกได้ไหมครับ”
“ไม่เชื่ออ้ะ
เข้ามาแค่ไม่กี่ชั่วโมง ไม่เกินเวล 5 ชัวร์
เชื่อหัวไอ้ตะวันสิ”
“ไม่อยากจะอวดว่า
เวล 1” ยิ่งพูดยิ่งเจ็บหัวใจ
เวลหนึ่งแล้วทำไมว่ะ! ผมหน้าตาดีไง มันก็... เจ๊าๆ กันไป
“แต่สกิลแกไม่ใช่ล่ะ”
“ช่างฉันเหอะ
มึงอาชีพอะไร”
“อย่างฉัน
มันต้อง... ตูทำอาชีพห่าไรว่ะเนี่ย? จำไม่ได้ อ่อ ยังไม่ได้รับอาชีพ ขี้เกียจ”
ผมเลยแจกถีบด้วยความหมั่นไส้อย่างยิ่งยวด
“ไอ้เหี้ย! เจ็บ! ถีบมาได้ ว่าแต่มึงเถอะ อาชีพอะไร อ่อ โทษๆ
เวลหนึ่งยังไม่มีอาชีพ”
“เป็นหมอผี”
“อ่อ
เป็นหมอผะ... ห๊ะ! หมอผี! ไอ้หอย! แกอย่าหลอกฉัน
เวล 1 ยังรับอาชีพไม่ได้”
“ก็ไม่รู้สินะ
เมื่อคืนฉันนอนบนนี้ พอตื่นขึ้นมา ได้เป็นคนเลี้ยงผีเฉย”
“- -”
“แต่ฉันไม่รู้ว่ามันให้เป็นคนเลี้ยงผี
หรือเป็นอาชญากรกันแน่ แม่ง ให้ระเบิดมาเต็มกระเป๋าเลย”
“แจ่มเป็ดครับท่าน
อาร์ม...”
“ว่า?”
“เรามาเกรียนเกมให้กันเถอะ! แล้วไม่ต้องการโชว์ความเก่ง เราจะมาโชว์ความกากและความเกรียนกัน! เอาป่ะ?”
“- - ควรตกลงใช่ไหม”
“ใช่! ในเมื่อที่นี้ไม่มีใครรู้จักเรา เราก็มาเกรียนกันเลย! ในเมื่อเรามีระบบเกรียนจะกลัวไร ข้อดีขอระบบนี้ก็คือ ต่อให้เวลหนึ่ง
ก็สามารถตบเวลสิบของระบบปกติให้ลงไปนอนได้สบายๆ”
“งั้นขอตบมึงคนแรก”
“เสียใจว่ะเพื่อน
ระบบเกรียนเหมือนกัน วะฮ่าๆๆ”
“ทาน ...”
“ครับ” ทานตะวันยิ้มหน้าระรื่น
“ฉันเห็นอะไรอยู่ข้างหลังแกอ้ะ! ผีแน่เลย!!!”
หอยหลอด นี่ผมเห็นผีป่าวว่ะ! แม่ง โผล่มาแบบโปร่งแสง แถมเนื้อตัวมีแต่เลือด ถึงจะหล่อ
แต่ก็กลัวเป็นนะคร้าบ!!!
“อย่าหลอกคนหล่อเล่นครับอาร์ม
แพทนี้ไม่มีผี จะมีก็นู่น ตอนอัพแพทหน้านู่นนนน”
ทานตะวันทำปากจู๋อย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ผมบอกไป
“แต่ฉันเห็นจริงๆ
นะเว้ย! มันอยู่ข้างหลังแกอ้ะ ไม่เชื่อใช่ไหม เดี๋ยวพิสูจน์ให้ดูเลย!” ผมหยิบระเบิดในกระเป๋าใบเล็ก ระเบิดที่หยิบมานี้
เป็นระเบิดที่มีคุณสมบัติทำให้สามารถมองเห็นวิญญานในรัศมี 1
กิโลเมตร จากจุดศูนย์กลางระเบิด
“แกจะทำอะไร
แกกะจะปลิดชีพฉันใช่ไหม! ไอ้เพื่อนเลว!!”
ทานตะวันหน้าซีด เมื่อเห็นผมควักระเบิดที่มีรูปทรงคล้ายกับไดนาไมขึ้นมา
“รอดู
แล้วจะรู้ว่าที่พูด เรื่องจริง!”
บรึ้ม!!
ผมปาระเบิดไปทางต้นไม้ต้นหนึ่งที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากจุดที่ผมอยู่
ทานตะวันก็ได้แต่เอามือปิดหูสองข้างของตัวเองเอาไว้
เพราะกลัวว่าระเบิดที่ผมปาออกไปจะมีพลังการทำลายล้าง แต่เปล่าครับ
มันก็แค่บรึ้มเฉยๆ ต้นไม้ยังไม่สะเทือนเลย
- -
“แค่กๆ แกทำอะไรเนี่ย
ระเบิดขี้หมาหรือไงว่ะ เหม็นชิบ!” ทานตะวันสำลักกลิ่น
ที่ไม่ได้เกิดจะระเบิดของผม แต่เกิดจากการที่มีวิญญาณมารวมอยู่ในจุดเดียวกันมากๆ
ทำให้อุณหภูมิต่ำ และกลิ่นพวกนี้ ก็มาจากเหล่าวิญญาณที่รายรอบผมอยู่ตอนนี้
“ทาน แกแหกตาดูชัดๆ
แล้วจะรู้ว่าที่พูดจริง แถมยังไม่ใช่ตัวเดียวอีกด้วยนะ”
ผมงี้ฉี่แทบราด! ก็ดูแต่ละตัวสิ! หน้าตาไม่น่าเกิดมาเป็นผี! อ๊ากกก หลอนนน
“ไอ้อาร์ม...
แกจะ.... อิทองหยอย! ตกใจหมด! มองหน้าเราทำไมที่รัก
เรากลัวนะ!” ทานตะวันรีบกระโดดมากอดผมทันที หลังจากที่หันไปจ๊ะเอ๋กับผีสาวตนหนึ่ง
ตอนนี้ทานตะวันและอาร์มกำลังอยู่ในท่ากระเตงเด็ก โดยมีทานตะวัน
ที่ยังเกาะผมไม่เลิก แถมยังเขย่าซะหัวผมแทบหลุด
“ไอ้ทาน”
ผมพูดเสียงเรียบๆ
“คะ ครับ”
น้ำเสียงของทานตะวันเหมือนอยากจะร้องไห้เต็มแก่
“กูจะนับหนึ่งถึงสามนะ”
ทานตะวันรีบกระโดดลงจากตัวผม ก่อนจะเตรียมท่านักกรีฑา เป็นอันรู้กันว่าถ้าผมนับ
หมายถึงอะไร
“แกจะ...”
“สาม!”
“ไอ้เห็บหมา!! ไหนบอกนับหนึ่งถึงสาม! ไอ้กระรอกรูปรี! รอฉันด้วย!!”
ผมรีบวิ่งเต็มสปีดฝีเท้าของผม
โดยมีไอ้ทานวิ่งตามหลังมาอย่างกระชั้นชิด พวกเราต้องวิ่งให้พ้นรัศมี 1 กิโลเมตรจากจุดศูนย์กลาง ให้ตายเถอะ! อีกตั้งไกล! แต่นั้นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นมันอยู่ที่ว่า...
ผมวิ่งผิดทาง!!!
TTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTTT
จัดมายาวๆ สำหรับตอนนี้นะคร้าบ เป็นคำขอโทษที่อัพเลทไปวันหนึ่ง พอดีเพิ่งกลับมาจากต่างจังหวัด ยังไงก็อย่าลืมกดติดตาม กดคอมเม้นให้กำลังใจกันด้วยนะคร้าบบ
แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้า บ๊ายบายยย
ความคิดเห็น