คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เกรียนที่ ๓
“อาคารบริการผู้เล่นยินดีต้อนรับค้า สนใจเรื่องอะไรเชิญถามได้นะ...ค่ะ อุ๊บ OxO ฮ่าๆๆๆ กร๊ากกกส์ๆๆๆ ฮ่าๆๆ”
เอาเข้าไป หัวเราะเข้าไป หัวเราะให้ตายไปเลยยย แม้แต่ NPC ก็ไม่เว้น เอาเข้าไป คนหล่ออย่างผมน่ะ ไม่เป็นไรหรอก เรื่องแค่นี้เอ๊งง สบายมากเจอบ่อยจนชิน ก็งี้แหละคนมันหล่อ ... อย่า.. อย่ามองผมแบบนั้น ผมขอหลอกตัวเองหน่อยไม่ได้หรือไง- -
“ผมมา รับอุปกรณ์มือใหม่น่ะครับ ท่านแม่ยก เอยชะเอิงเอิงเอย” ตอนนี้หน้าตาของผมเรียกว่าดูไม่ได้ ลิปสติกจากที่เคยอยู่บนริมฝีปาก แต่ตอนนี้มันคงอยากจะเล่นซ่อนแอบมัน แม่งเลอะทั้งหน้าเลย แป้งบางที่ก็หลุดออกมาเป็นแผ่นๆ ผมของสาบาน ชาตินี้ผมจะไม่แต่งหน้าอีกแล้ว ไม่รู้พวกลิเกแม่งทนไปได้ยังไง แถมมือไม้แทนที่จะอยู่เฉยๆบ้าง กลับยกขึ้นมาร่ายรำอยู่นั่นแหละ แค่นี้ผมก็..อายจะแย่อยู่แล้ว บอกเลยว่าเข็ดไปอีกนาน ทั้งชาตินี้ ชาติหน้า กูก็จะไม่แต่งหน้าอีกแล้วเว้ยยยยยยยยยยยย
“งะ งั้น คุณผู้เล่นชะ เชิญหยิบบัตรคิวด้านโน้นนะค่ะ อุ๊บ ฮึๆ ฮ่าๆๆ”
หัวเราะดังขนาดนี้ ด่ากันเลยดีกว่าไหมครับ? เอาดาบมาฟันคอผมแล้วแห่ประจานรอบเมืองเลยดีไหม?
ผมมองไปตามนิ้วของNPCสาวหน้าตาธรรมดา ในชุดทำงานตามแบบบริษัททั่วไป เพื่อความเรียบร้อย
นี้กะจะให้ผมไปเดินแบบใช่ไหม - - ก็โต๊ะบัตรคิวมันห่างกันคนล่ะโยชน์เลยครับ!!! คนหล่ออยากร้องไห้ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดีนอกจากเดินไปหยิบบัตรคิวที่อยู่ห่างออกไปจากจุดที่ยืนอยู่ เรียกได้ว่าไกลพอสมควรเลยที่เดียว
ระหว่างทางผมก็ได้แต่อิจฉาไอ้พวกที่มีชุดเกราะเทห์ๆใส่ แหม อย่าให้ผมเก็บเวลจนเปลี่ยนอาชีพได้นะ แม่งจะเปลี่ยนอาชีพเทห์ๆ เอาแบบสาวตรึม อ่า แค่คิดก็มีความสุข คึๆ แต่ไอ้คนที่ใส่เกราะเทห์ๆแม่งหยิ่งครับ พอหันไปสบตาปุ๊บ ผมอุตสายิ้มให้อย่างเป็นมิตรที่ดี เป็นชาวสยามด้วยความจริงใจ แต่ผมเจออะไร ...นิ้วกลางครับ นิ้วกลางเดียวๆเพียวๆไม่มีผสม
ไอ้ผมก็ไม่อยากจะมีเรื่องมีราวอะไรกันมากมายหรอกนะครับ ก็เลยถือเสียว่ามันเป็น... การสรรเสริญคนหล่ออย่างผมก็แล้วกันเน้อ อีกแล้ว อย่ามองแบบนั้น ผมรู้ว่าผมหล่อ ไม่จำเป็นต้องส่งสายตาพิศวาศมาขนาดนั้น (ที่จริง เข้าส่งสายตาหมั่นไส้ลื้อนะ //ไรเตอร์)
...ขอบคุณ... ถุ้ย!!!!
ผมหยิบบัตรคิวแล้วไปนั่งรอในที่ที่จัดเตรียมเอาไว้ให้ พลางสำรวจโดยรอบ แต่ก็ถือว่าใช้ได้นะ ทั้งเรื่องปฏิมากรรมและสถาปัตย์กรรม เพราะผมไม่ค่อยจะสนใจเรื่องพวกนี้หรอก นอกจากเรื่องนั้น และเรื่องนั่น เรื่องอื่นก็อย่างหวังว่าจะเข้าหัวผมเล้ยย
สงสัยละสิ เรื่องนั้น และเรื่องนั้นมันคืออะไร ก็เรื่องนั้นไง เรื่องนั้นนะ - - คิดไม่ออกก็จงอย่ารู้เลย แต่ถ้าใครคิดออก ผมก็ขอบอกไว้เลยว่า อย่าจุ้นเรื่องส่วนตัวผมมากเซ่ เรื่องนั่นมันเรื่องส่วนตัวนะเฟ้ย ใครบ้างไม่เคย ผมไม่เชื่อหรอกว่าคุณไม่เคย ใช่ไหมล่ะ นั่นไง จะด่าผมอ่อ เสียใจคนหล่อรู้ทันหรอกน่า
หลังจากนั้นไม่นาน ผมก็... ได้เข้ามานั่งในห้องสีเหลี่ยมเล็กๆ แบบว่า จะเล็กไปไหนเพ่ เล็กถึงขนาดที่ว่า นั่งแล้วเข่าชนกับNPCกันเลยก็ว่าได้
“คุณผู้เล่นครับ นี่คือของสำหรับผู้เล่นมือใหม่นะครับ มีทั้งหมดก็ ตามที่เห็นนะครับ คูณผู้เล่นมีอะไรสงสัยหรือข้องใจจะถามใหม่ครับ”
“มีอะไรที่มันดูเต็มเต็งบ้างครับ เอิงอะเอิงเอยย” รู้สึกว่าผมจะถามไม่ดูสภาพตัวเองล่ะมั้ง เหอะๆ ให้ตายสิเควิน
“ห๊า อะไรนะครับ อะไรที่เต็มเต็ง อ้อ” ไอ้ตี๋ที่เป็นผู้มอบของเมื่อกี้ ดูเหมือนตกใจที่ถามและดูเหมือนว่า... มันหัวเราะด้วย
“ตกลงว่ามีหรือไม่มีครับ เอิงอะเอิงงงงเอยยย”
“ฮ่าๆ ไม่มีครับ” เหอะๆ ได้คำตอบขนาดนี้แล้ว จบครับท่านพี่น้อง จบ!!!
หลังจากได้คำตอบอันน่าประทับใจจาก NPCผู้ให้บริการแล้ว ผมก็ได้แต่ปลงกับชีวิตในเกมที่คิดว่ามันน่าจะดี แล้วอย่างนี้ผมจะมีชีวิตรอดได้ยังไงเนี่ยยย
ผมเดินเข้าไปในตรอกแห่งหนึ่งที่คิดว่าไม่มีคนผ่านมา และไม่คิดว่าจะมีคนเห็นด้วยซ้ำ ตรวจสอบของที่ได้มาอย่างพิถีพิถัน(หรอ?)
...คุณผู้เล่นได้รับ น้ำยาเพิ่มเลือด ขวดเล็ก ระดับ E Class จำนวน 10 ขวดค่ะ...
...คุณผู้เล่นได้รับ น้ำยาเพิ่มพลัง ขวดเล็ก ระดับ E Class จำนวน 10 ขวดค่ะ...
...คุณผู้เล่นได้รับ กระเป๋าใช้ได้อะไรเอ่ย ขนาดเล็ก ระดับ E Class จำนวน 1 ใบค่ะ...
...คุณผู้เล่นได้รับ มีดฝึกหัดระดับ ระดับ E Class จำนวน 1 อันค่ะ...
...คุณผู้เล่นได้รับ กล่องสุ่มไอเทม ระดับ C Class จำนวน 1 กล่องค่ะ...
...คุณผู้เล่นได้รับ กล่องสุ่มไอเทมเริ่มต้น ระดับ ??? จำนวน 1 กล่องค่ะ...
...คุณผู้เล่นได้รับเงิน จำนวน 3000 G ค่ะ...
ดูเหมือนว่า ระบบก็ให้มาเยอะพอสมควรนะไม่งั้นผมก็กลายเป็นไอ้ลิเกหลงโรงแน่ๆ แล้ว... ไอ้ชื่อประหลาดๆนี่ กะเอาฮาใช่ไหมครับ! คุณผู้ผลิต!!!??
ผมคิดว่าจะเอาชุดลิเกนี่ไปขาย แต่คิดไปคิดมา มันจะมีใครเขารับซื้อป่าวหว่า? พลางก้มดูสภาพในตอนนี้ ไม่อยากจะเปรียบเทียบสักเท่าไหร่หรอกนะ แต่มันดู... ไม่ได้น่ะสิ
ไม่ได้สิ! เราจะใช้เงิยฟุ่มเฟือยไม่ได้ อีหนูทั้งหลายรอเราอยู่นะ!
ผมก็ได้แต่ทำใจ เดินไปที่ร้านขายเสื้อผ้าทันทีที่นึกได้
...กูก็ล้างมันซะก่อน แล้วค่อยเอาไปขายสิ! ไอ้ฉลาดอาร์มเอ๊ยยยย!...
ในที่สุดผมก็ขายไอ้ชุดเฮงซวยนั่นได้ ตอนแรกเข้าไปในร้าน สายตาที่ได้รับคือ
“ยี้ น่ารักเกียจนะตัวเธอ เนื้อตัวก็สกปรกยี้ เข้ามาทำไมก็ไม่รู้”
และ...
“น่าเกลียดมาก เข้ามาได้ยังไงเนี่ย คนบ้าชัดๆ”
- -ไอ้...ไอ้ผู้รากมากดีทั้งหลายแหล่เอ๊ยย อย่าให้มีตังมากกว่านี้นะ แมร่งจะใส่ชุดอุนตร้าแมนมาอวดให้ดูเลย!! คอยดูสิ!!!
อ่า~ ผมได้เงินมาแล้ว ทั้งหมดก็เป็นจำนวนเงินที่... น้อยพอสมควร ด้วยความที่พ่อค้าหน้าเลือด กดราคาชุดซะต่ำเตี้ยเรี่ยดิน คิดว่าไม่รู้หรือไงว่าชุดนี้มันราคาเท่าไหร่ แถมยังมีหน้ามาบอกว่า
“ก็ชุดลื้อมันเปื้อนอุจาระ จะให้อั๊วซื้อชุดที่ผ่านศึกอะไรต่อมิอะไรมาแล้วในราคาสูง มันก็คงเป็นไปไม่ได้จริงไหม ดังนั้นลื้อควรซาบซึ้งในบุญคุณที่ของอั๊วนา ที่รับซื้อชุดอันโสโครกของลื้อมาเนี่ย ไม่อย่างนั้นก็คงไม่มีใครรับซื้อไอ้ชุดเฮงซวยซังกะบ๊วยป่วยตายนั่นหรอก!”
คิดอย่างเดียวเลยว่า ...ขอบคุณ โคตรเป็นพระคุณอย่างสูงเลย!...
เป็นคุณ คุณจะด้านได้แบบผมไม่ล่ะนั่น- -
ผมเพิ่งรู้ว่าเกมนี้มันไม่ปล่อยให้คนเปลือยกลางที่สาธารณะว่ะ แมร่งถอดเสื้อแล้ว ไอ้เราก็เพิ่งรู้อีกว่ามันมีชุดสำรองอีกชุดหนึ่งสำหรับชุดที่สวมใส่มาตอนแรกนั้นมันชำรุดเสียหาย แต่ก็นะ - - ...ชุดผ่าน แต่หน้าตาไม่ผ่านเนี่ยเซ่! แม่ง ล้างยังไงก็ไม่ออกอยู่ดี เอาโฟมมาขัดเอาฝอยขัดหม้อ อะไรที่บอกว่าออกผมลองหมดแล้ว! ไม่เว้นแม้กระทั่งเอามีดมาขูดออก มันยังไม่ออกครับ!
...ทำไงดีว่ะเนี่ย อาร์มเอ๊ยย ซวยแท้ซวยว่าเน้อ
ในที่สุด คนหล่ออย่างผมก็ต้อง...เพิ่งร้านเสริมสวยที่มีแต่สาวน้อยน่ารักและ...สาวเทียมผู้น่ากลัวเต็มร้าน- -
“ว้ายยย ผู้ชายอะแก แต่ดูหน้าตาสกปรกมอมแมมอย่างไงก็ไม่รู้สิ”
“นั่นดิ ไม่อย่างนั่นนะ จะจับทำผัวตั้งแต่ก้าวเข้ามาในร้านเจ๊แกแล้ว”
“แต่ดูท่าทาง คงจะเป็นเหมือนๆพวกเรานั่นแหละ ดูสิ แต่งหน้าทาปากมาด้วย”
“สงสัยชีคงแต่งหน้าไม่เป็น แต่งมาซะหน้าเกลียดเชียว เสื้อผ้าก็ เชยมากเลยอ้ะแก”
...บลาๆๆ
สรุป ผมเข้าร้านเสริมสวย ผมผิดหรอ? กระเทยสองคนนั่น- - สักวันผมจะมาเตะก้านคอมัน! เพราะเสียงของพวกแกมันทำให้สายตาสาวน้อยภายในร้านที่ตอนแรกเข้ามาแลดูน่ารัก กลับกลายเป็นเฉยชาไปเสียนี่ โอ้ไม่นะ อย่าทำแบบนี้กับคนหล่ออย่างผมเลย มันทำให้ผมไม่อยากมีชีวิตอยู่ตอไปอีกแล้ว โอ้ววว อาเมนนนน
“มาทำไรย้า”
เสียงห้าวที่ถูกดัดให้กลายเป็นเสียงที่ดูแหลมจนแสบแก้วหูดังขึ้นจากหลังผ้าม่านสีสวย ทำให้ผมสอดสายตามองหาสิ่งมีชีวิต สปีชีย์เดียวกันกับสิ่งมีชีวิตสองตัวนั่นเป็นแน่แท้ ...ก็แค่ได้ยินเสียงก็คงรู้นะ ไม่งั้นคุณก็คงเป็นพวก... มะเร็งหูระยะสุดท้ายเป็นแน่
“เอ่ออ คือว่า ... เครื่องสำอางค์มันล้างไม่ออกน่ะครับ” ผมได้ยิมแห้งๆส่งไป
“อ่อ หรือย๊า ก็นึกว่ากระเทยรุ่นใหม่หัดแต่งหน้าเสียอีก” ว่าแล้ว เจ๊แกก็พลางหันไปยิมกระเป๋าใส่เครื่องสำอางค์ใบใหญ่ขึ้นมา พลางพูดพล่ามจนผมเองยังมึนหัวเลย
“อ้อ ฉันชื่อซาร่านะย๊า”
...โอ้ว ให้ตายเถอะซาร่า ถ้าผมเป็นจอร์จ ผมจะ... ฆ่าShe ตั้งแต่เห็นหน้าเป็นครั้งแรกแล้ววววครับ!!!!
“อ่าครับ ผมควรต้องทำยังไงล่ะครับ”
หลังจากผมถาม เจ๊แกก็ชะโงกใบหน้าเข้ามาใกล้ๆพร้อมกับสำรวจตรวจตราอย่างละเอียดถี่ถ้วน อย่างกะจะหาสิวสักเม็ดบนใบหน้าของคนหล่ออย่างผม เหอะ! ไม่มีทาง เพราะผมรักษาและดูแลเป็นอย่างดี ถึงจะไม่ได้ดูแลมากมายอะไร แต่ก็อย่างว่าล่ะ คนมันหน้าตาดี ทำอะไรมันก็ไม่มีทางที่จะน่าเกลียดไปได้หรอกน่า
“อืมม คงต้องใช้คลีนซิ่งเท่านั่นแหละ นี่หล่อนล้างน้ำธรรมดามาใช้ไหม”
“เจ๊รู้ได้ไง อย่างกะเจนญานพิษแน่ะ!O[]o”
หลังจากนั้นผมก็โดนเจ๊แกประเคนกำปั้นหนักๆใส่หัวผมจนนับดาวบนหัวได้
“ก็จะไม่รู้ได้ยังไงล่ะฮ๊า! ถ้าน้ำเปล่าล้าง หน้ก็จะเละแบบคุณน้องนะสิย๊า!”
“อ่าแล้วผมต้องทำยังไงครับ เจ๊สุดสวย” คงต้อง..ประจบเข้าไว้ เผื่อผมพูดอะไรที่ไปกระตุกต่อมตกมันเจ๊แกเข้า ได้ซวยกันพอดีชีวิตนี้ ได้ลงหน้าหนึ่งเป็นหน้า พาดหัวข่าว ‘หนุ่มหล่อพ่อรวยแม่ไม่ขายหวยก็รวยอยู่แล้ว ดับอนาจคาร้านเสริมสวย!’ คงจะ... ยิ่งกว่านี้เนี่ยสิ!
หลังจากนั้นผมก็ออกจากร้านเสริมสวยเจ๊ซาร่าด้วยความเบิกบานใจที่เครื่องสำอางค์หลุดออกจากใบหน้าอันงดงามของผมไปได้ ไม่อยากจะพูด หลังผมล้างหน้าเสร็จ สาวน้อยใหญ่ที่เคยเมินผมก่อนหน้านั่นต่างก็หันมาส่งสายตาและยิ้มหวานอย่างเชิญชวน แต่เสียใจ! ผมงอนพวกเธอเหล่านั่นเสียแล้ว โทษฐานที่พวกเธอมองไม่เห็นเพชรในโคลนตม ก็สมควรที่ต้องกินแห้วกันไปตามระเบียบ ส่วนกระเทยสองคนนั่น หึๆ น้ำลายสอเลยขอบอก แต่ก็นะ คนมันหล่อ ถึงออกมานอกร้านแต่ก็ยังมิวาย มีคนแลชะม้ายชายตามองผมตลอดทางเดิน ก็งี้แหละครับ คนมันหล่อ หรือพวกคุณคิดว่าไม่จริงล่ะ! แน่นอน ผมน่ะ ทั้งหล่อ ทั้งเทห์ และเพอเฟกต์ที่สุดในโรงเรียนนะจะบอกให้ แต่ก็นะ คนไม่สนิทมันไม่รู้สันดานผมหรอก เห็นผมหล่อๆ ขรึมๆอย่างงี้ ผมน่ะโคตรหื่นนะคร้าบ! (หลงตัวเองด้วย - -//ทานตะวัน)
แต่แมร่ง แปลกใจอยู่เรื่องหนึ่งว่ะ ตอนผมล้างหน้าอ้ะ ล้างแทบตาย ไม่ออก พอเจ๊ซาร่าแกเอาน้ำ(?)มาถูหน้าผมสองสามที จากผี ...กลายเป็นเทพบุตรเลย=w= แล้วน้ำที่ว่านี่ก็ ... น้ำอ่านะ น้ำน่ะ น้ำๆๆ เอ๊ะ น้ำอะไรน๊า น้ำว๊อ... เอ๊ย ไม่ใช่ ก็น้ำธรรมดานี่แหละครับ แหมๆ คิดไกลนะเนี่ยยย
หลังจากเสียเวลาอยู่หลายชั่วโมงในการทำให้ทุกอย่างลงตัว ตอนนี้ก็ถึงเวลา...คึๆ ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่ทุกคนรอค่อย แท่น แท๊น แทนนนน นั่นคือเวลาที่!... ที่!.... ที่ผมต้องไปหาตังเข้ากระเป๋าไงครับ! ฮั่นแน่! คิดอะไรอยู่ รู้นา คิดว่าถึงเวลาไปซื้อสาวๆที่รอผมอยู่ เหอะๆ แค่ค่าล้างเครื่องสำอางค์ก็ปาเข้าไป สองพันก็ว่าบาทแล้วครับ!T^T แถมค่าชุดลิเกที่มันควรจะได้มากกว่าสองพันบาทก็ได้แค่ 2500Gเท่านั้น!! หลังจากที่ผมลงพื้นที่สำรวจแล้วผมก็ซื้อสิ่งของที่จำเป็นไม่ว่าจะเป็นเตนท์ มีดชำแหละ ถังแช่เย็น เครื่องปรุง ฯลฯ ที่ผมรู้จากคนที่เล่นเกมอื่นมาก่อนว่า ของพวกนี้จำเป็นต้องมีติดกระเป๋าเอาไว้กันตาย ซึ่งผมก็ไม่แน่ใจว่า ผมมีมันไว้กันตายหรือมีไว้ทำให้ตัวเองตาย ให้ตายสิของพรุงพรังขนาดนี้จะยัดเข้าไปในกระเป๋าใบนิดเดียวได้ไง จริงม๊ะ แต่ทะว่า...
“เจ้าโง่ ลื้อก็แค่เอาไปวางไว้บนปากกระเป๋าเดี๋ยวมันดูดเข้าไปเอง เจ้าสหายกระบือ!”
เป็นไง เจอแบบนี้เข้าไป ผมโคตรรักอาโกเจ้าของร้านขายอุปกรณ์เลย! แต่แทนที่จะด่ากันเสร็จแล้วมีลงมีลดกันบ้าง ที่ไหนได้... จ่ายไป 1500Gถ้วนราคาเต็มไม่ขาดแต่เกินได้ครับ - -
จากนั้นผมก็ซื้อของจำพวกน้ำยาต่างๆ ที่ผมก็ไม่รู้วิธีใช้อยู่ดีว่ามันใช้ยังไง สมมุติว่า กำลังจะตายอะไรงี้ แล้ว...จะควักมากินยังไงในเมื่อ จะต้องถอดเป้แล้วล้วงเข้าไป เออ! นั่นสิ แมร่งไม่โดนสัตว์อสูรคาบไปรับประแดกอ่อ? หรือคุณจะตะโกนบอกมันว่า ‘เฮ้ย! พวกแก หยุดก่อนนะ เลือดฉันลด เดี๋ยวโดนนายฆ่าตาย ขอกินยากันตายก่อนนะ เดี๋ยวค่อยมาสู้ใหม่’ ไม่มี๊!! คิดว่ามันจะฟังหรอครับ?!!! โอ้ สัตว์ที่ไหนมันจะดีเลิศประเสริฐศรีขนาดน๊านนนน
แต่แล้ว... ผมก็มีผู้ไขปริศนาอีกคนหนึ่ง ซึ่งจะเป็นใครไม่ได้นอกจาก... เจ้าของร้านขายยานั่นแหละ!!!
“ไอ้หม๋า แก๋ก็เอาไป้เก็บใน้ช้องเก็บข่องบนนาฬิก๋าสิว่ะ”
เอ่ออ... เนอไปไหนครับลุง- - จากสหายกระบือ ผมได้เลื่อนฐานะแล้วนะ... เป็นไอ้หมาแทนไง!
ตอนนี้ผมได้รู้เรื่องที่สมควรรู้อย่างหนึ่งก็คือ... บนนาฬิกา... มันก็สามารถเก็บของได้ว่ะ- -’ แต่จะเก็บได้ก็เป็นพวกของเล็กๆน้อยๆ อย่างเช่น พวกน้ำยาต่างๆ เครื่องประดับอะไรเทือกๆนี่แหละ แต่จะให้เก็บเตนท์ เก็บของชิ้นใหญ่ๆ ก็ต้องเก็บลงกระเป๋าอยู่ดี แต่กระเป๋าแมร่งก็เสือกมีช่องจำกัดอีก เฮ้อ กลุ้มใจอยู่ว่า... ถ้าอั๊วซื้อหนังสือมาเยอะๆแล้ว... ที่มันจะพอไหมว่ะนั่น?
ในกระเป๋าตอนนี้ผมเหลือเงินอยู่... 500Gแน่ะ!!! ตั้ง500Gเชียวนะเว้ยยย (ประชด)T^T โดนตาแก่กับลุงคนนั้นโกงแน่ๆเลย เสียค่าน้ำยาไป 1500G โอ้วววว ซาร่า จอร์จหมดตูดแน่ๆเลยยยย เหลืออยู่แค่500Gเอง ชาตินี้กูจะเอาอะไรกิ๊นนนนนนนนนนนครับ!!!!
ผมเดินออกมาจากประตูเมืองทางด้านทิศตะวันตก ในเวลานี้ก็เป็นเวลา ...บ่ายๆแล้วอ่านะ แดดก็... ไม่ค่อยจะแรงเล๊ยยย เดินออกจากที่ร่มที กลายเป็นเป็ดปักกิ่งตากแห้งเลย
ผมกะว่าจะติดต่อไอ้ทานมันสักหน่อย แต่ก็นะ ผมจำชื่อที่มันบอกไม่ได้นี่สิปัญหา - - ผมจึงคิดวิธีแก้ปัญหาโดยวิธีการ ... ฮั่นแน่! เห็นหรือยัง ว่าผมก็มีหลักการได้เหมือนกันนา ผมคิดวิธีการเพิ่มระดับและหาเงินไปซื้อสาวๆในร้านหนังสือแล้ว
ไอ้ทานมันเคยถามผมว่า ‘อ่านแค่หนังสือมันได้อารมณ์หรือว่ะ ทำไมไม่ดูหนังเอาล่ะ มันกว่าเยอะ’ มันไม่รู้หรอกว่า ไม่ได้มีแค่มิยาบิเท่านั่นนะ สาวๆอีกเพียบ ไม่ว่าจะเป็นน้องแคนดี้ น้องซินดี้ น้องคาสซี่ แล้วอีกมากมายเลย มันได้อารมณ์ตรงไหนน่ะหรอ ...ไม่บอกหรอก เรื่องอะไรจะบอกพวกคุณล่ะ จริงไหม ให้ผมได้มีความลับต่อสาธารณะชนบางสิ
ผมเดินออกมาตามเส้นทางที่เขามีไว้ให้อยู่แล้วอ่านะ ผมเดินลึกเข้าไปเพื่อที่จะหาสัตว์อสูรหรือมอสเตอร์เผื่อทำการเพิ่มระดับของตนเองก่อนเป็นอันดับแรก แต่เดินเท่าไหร่ สัตว์ที่ปรากฏขึ้นตามข้างทาง มันก็... T^T ไม่เห็นมีตัวที่อยากจะตีเลย มันหายหัวไปไหนว่ะ!
ผมเดินหามันมาครึ่งชั่วโมง ในที่สุด!.. พรหมลิขิตบันดาลชักพา ให้เรามาพบกันทันใด ตะละล้า! ในที่สุดผมก็เจอมันแล้ว มันคือตัวที่ผมตั้งหมั่นไว้ว่า... ผมจะต้องตีมอสเตอร์ตัวนี้เป็นชนิดแรกหลังจากเข้าเกมแล้วให้ได้!! และในที่สุด ผมก็พบมัน! มันเป็นอะไรที่เรียกได้ว่า มันคือที่สุดของที่สุดแล้ว!! สำหรับคนอย่างผม มันคือตัวอะไรน่ะหรอ หึๆ ดังนั้นขอเวลาเตรียมตัวสักครู่ อะแฮ่ม! อันตัวข้านี้ มีนามว่า โปเยโปโลเยกระต่ายโดดตึก ได้ค้นพบกับมอสเตอร์ที่อยากจะตีมันมานานแล้ว และมันก็คือ... มอสเตอร์ตัวนั้นก็คือออออ .... คือออออ..... มอสเตอร์ที่มีนามว่า!
...สไลม์...=w=
ได้โปรดอย่าปารองเท้าหรือขวดน้ำมานะครับ สงสารคนหล่อตาดำๆคนนี้ด้วย ผมไม่อยากเข้าโรง’บาลบ่อยๆ เดี๋ยวผมเผลอลวนลามพยาบาล คึๆ
...ว่าด้วยเรื่องสไลม์ เป็นมอสเตอร์ที่ตีง่ายยยยยยที่สุดในสามโลก แค่เตะมัน ตายห่าล่ะ เห็นไหม ง๊ายง่าย ตัวมันใสๆ คล้ายๆเยลลี่ เหนียวๆ หนืดๆอ่านะ=w= แต่ขอดีของมันคือไรรู้ไหมครับ! ... ข้อดีของมันก้คือ!.. มันมีทุกเกมนี่สิครัช แถมเป็นตัวที่ตีโคตรง่ายเลย
ผมเดินเข้าไปหาพวกมันด้วยความกระตือรือร้น ทุกก้าวย่างที่เดินไปหาเต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง! แล้วความมั่นใจอย่างแน่นอนว่า ผมจะต้องเตะมันป้าบเดียวแล้วมันต้องตาย!
ผมเล็งตัวสไลม์สีเขียวเอาไว้ตัวหนึ่ง ผมเดินเข้าไปหามันด้วยความมั่นใจ หึๆ มันเสร็จผมภายในครั้งเดียวแน่ๆ ผมง้างขา เตรียมที่จะเตะไอ้ตัวเยลลี่ที่แสนจะ... น่ารัก ผมง้างเตรียมเตะสุดแรงเกิด แต่ทันใดนั้นเอง!!!
“ปาณาติปาตา เวระมะณีสิขาปะทัง สะมาทิยามิ...” เสียงสวดเนืองๆดังเล็ดลอดออกมาจากพุ่มไม้ที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก
T^Tครายยย ใครที่ไหนมาสวดศีล 5 แถวเน้???!!! เล่นสวดซะผมซึ้งในรสพระธรรมเลย ว่าการฆ่าสัตว์นั้นเป็นบาป!!
แต่... นี้มันในเกมนะ นี้คือในความฝันเน้อ ผมจะคิดอะไรยังไงมันก็คงจะไม่ผิดอยู่แล้ว
“คิดดี พูดดี ทำดี ถึงแม้จะเป็นความคิด ถ้าคิดชั่วก็บาปแล้ว”
...สาธุ.. ถุ้ย! นั่นไง ว่าแล้วพระหรือป่าวว่ะนั่น หรือ มันเพิ่งสึกออกมาใหม่?
ผมลดขาลง แล้วเดินไปดูที่มาของเสียง แล้วก็เห็นเงาตะคุ่มๆของข้างๆพุ่มไม้
ผมชะโงกหน้าเข้าไปดู โอ้ววววโห้ววววว ให้ตายสิเควิล ปากมันพูดปาณาฯ! แต่มือมันกำลังควักเอาสมองของกวางตัวน้อยผู้น่าสงสารตัวหนึ่งอยู่ด้วยท่าทางที่โรคจิตสุดๆ
...ผมT^T จะไม่ฆ่าสัตว์ตัดชีวิตแล้วคร้าบบ ผมสงสารมันนน ฮื่อออ กวางน้อยยย น่าฉงฉานนนน...
ผมถอยหลังออกมา พลางมองนาฬิกาพลางคิดว่าควรกลับเข้าเมืองได้แล้ว ออกมานาน เดี๋ยวไม่มีที่พัก ...แต่ มีตังแค่500G กูเข้าพักได้หรอว่ะ?!
ผมเดินเข้าเมืองด้วยสภาพที่ว่า ขนาด IAทหารประจำเมืองยังสะดุ้ง - - ก็ทำไงได้ มันคิดไม่ตกนี้นาว่าจะไปนอนที่ไหน ข้างถังขยะหรอ ไม่เอาอ้ะ เหม็น ตอนนั้นเอง สายตาผมเหลือบไปเห็นสุสานเก่าๆที่ดูก็ไม่เห็นจะน่ากลัวตรงไหนเลย รู้สึกว่าจะเห็นบ้านพักสไตล์ไชนี่ อ่า... ก็สไตล์จีนๆนั่นแหละ เพราะเมืองเริ่มต้นก็ดูเหมือนจะจำลองกลิ่นไอและสไตล์ความเป็นไชนี่ออกมาให้ได้ใหล้เคียงกับอดีตมาที่สุด เว้นเสียแต่อากาศร้อนเหี้ยๆเท่านั้นแหละ ที่ดูไม่เข้าท่าเอาเสียเลย อาคารบ้านเรือนเองต่างก็ก่อสร้างและตกต่างตามสไตล์จีนประยุกต์และจีนบราณ มีการตกแต่งสไตล์โมเดิล ที่ผสมผสานระหว่างวัฒนธรรมของประเทศจีนและวัฒนธรรมตะวันตกหลายอย่าง ยกเว้นอาคารบริการผู้เล่นที่ดูเป็นปัจจุบันมากที่สุด ผมเห็นคล้ายๆบ้านไตล์ไชนี่ตั้งอยู่กลางสุสานร้าง ผมคิดว่าคงจะขอพักที่นั่นสักคืนหนึ่ง อ่า... ถ้ามีคนอยู่น่านะ ความคิดนี้ก็แล่นปรุ๊ดปร๊าดเข้ามาในสมองทันที
...นอนที่สุสานก็ได้นี่หว่า? ในเกมคงไม่มีผีหรอกมั้ง ที่มีสุสานก็คงเอาไว้ประดับแหละเน้อ..
ก่อนที่จะเดินเข้าไปสำรวจในสุสาน สายตาอันทรงเสน่ห์ผมก็เหลือบไปเห็นแผงหนังสือเก่าๆที่ผู้เล่นมาตั้งแผงขาย นั้นเต็มไปด้วย ...หนังสือแนวโปรดของผม โอ้ว ให้ตายสิ ทำไมคนหล่อโชคดีอย่างนี้ว่ะ เพราะโปรโมชั่นของร้านนั่นทำให้ผมรีบจะกระโจนเข้าใส่ทันทีอย่างไม่คิดชีวิต! ต่อให้เอาช้างเอราวัณมาฉุด ก็ฉุดไม่อยู่แล้วครับตอนนี้!!!
‘ลดกระหน่ำ สองเล่ม 50G ทั้งแผง 500G!!!’
---------------------------------------------------------------------------
คุณผู้อ่าน กระผมหิวคอมเมนจังเลยครับ // ทำตาพริบๆ
ความคิดเห็น