คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เกรียนที่ ๒
***ขออนุญาติเปลี่ยนชื่อของนังอามน๊า ถ้าพบเห็นว่าตอนไหนที่ชื่อไม่ตรงกับตอนนี้ ช่วยคอมเม้นบอกกันด้วยน๊าาาา ขอบคุณจ้าาา
“ขอต้อนรับเข้าสู่ Online เกรียนๆ ค่ะ”
นี่คือเสียงแรกที่อาเมนได้ยินหลังจากกดปุ่มเริ่มเกมของที่ทานตะวันเป็นคนขยั้นขยอให้เขาเล่น อาเมนได้แต่แปลกใจว่าทำไม เสียงมันดู... ไม่น่าไว้ใจยังไงก็ไม่รู้ ในความรู้สึกของอาเมน
“....” อาเมนยังเงียบอยู่ ไม่ใช่เพราะใช้ความคิด แต่หารู้ไม่ว่าอาเมนที่แสนเพอเฟกต์ตอนนี้กำลังเงิบอยู่นั้นเอง
สภาพรอบตัวนั้นเป็นห้องสีขาว มีประตูอยู่สองสามบาน อาเมนมองมือของตนด้วยความตกตะลึงและเปลี่ยนเป็นดีใจในวินาทีต่อมา
...อ่า ทำไมมันเหมือนจริงขนาดนี้ ชัดอดใจไม่ไหวแล้วสิ โซระจ๋ารอพี่อามเดี๋ยวเดียวนะจ๊ะ พี่อามสุดหล่อคนนี้จะไปตามหาโซระถึงที่ วะฮ่าๆ....
“นี่คือโหมดสร้างตัวละครนะค่ะ คุณผู้เล่นต้องการจะฟังรายละเอียดก่อนไหมค่ะ” NPCสาวร่างไม่ใหญ่แต่ใหล้เคียงคำว่ากระเทยควายในความคิดของอาเมน ร่างกายแลดูบึกบึนไม่ต่างจากทหารในสนามรบสักเท่าไหร่ แต่กลับแต่กายที่เรียกได้ว่าแต๋วที่สุด ใส่กระโปรงสั้นเลยเข่าจนเกือบจะเป็นสมีเหอ(ลองผวนดู)ก็ว่าได้แต่มันทำให้ดูทุเรศลูกกะตามากยิ่งขึ้น เมื่อแทนที่จะแต่งตัวให้เนียนๆกลับมีอะไรบ้างอย่างนูนๆออกมาจากเป้ากางเกง และหน้าอกที่ดูก็รู้ว่าเป็นซิลิโคน ขนหน้าแข้งที่ยังไม่ได้โกน ทำให้อาเมนถึงกับร้องปฏิเสธที่จะฟังคำอธิบายของ NPCสาวร่างไม่ใหญ่แต่ใกล้เคียงกระเทยทันที ได้ก้าวขาออกมาจากประตูบานหนึ่ง ด้วยท่าทางที่คิดว่าตนงามกว่าหญิงแท้และหญิงเทียมใด้ในโลก เอ่ยขึ้นพร้อมกับส่งสายตาที่เจ้าตัวคิดว่ามันเซ็กซี่และเชิญชวนที่สุด แต่สำหรับอาเมน นั้นคือสายตาที่น่าสยดสยองที่สุด!
“ไม่ล่ะ”
“ไม่สักนิดหรอค่ะ” เสียงนั้นยังคงตามตื้ออาเมนอย่างไม่ลดละ แต่ใครมันจะกล้าอยู่กับNPCตรงหน้านานๆล่ะ ไม่ใช่สาวน่ารักๆ ก็อย่าหวังว่าอาเมนคนนี้จะฟังที่หล่อนพูด แต่เขาพูดตอบก็ดีเท่าไหร่แล้วที่ไม่วิ่งหนีคนตรงหน้า
...ไอ้คนสร้างมันคิดอะไรกันแน่ฟร๊ะ แทนที่จะเอาสาวน้อยน่ารักๆเหมือนเกมอื่นๆเพื่อเรียกลูกค้าอะไรงี้ มาต้อนรับแทน เอาเจ้าบึกนี้มา เชื่อ ไม่กี่ปีเจ๋งเพราะไอ้นี่แหละ...
“ไม่ล่ะครับ เมื่อไรจะสร้างตัวละครสักทีล่ะครับ!” หลังจากที่NPCตรงหน้าไม่ยอมปล่อยเขาสักที เขาเลยต้องใช้ ม.ต.ก.ป.ก.ต.จ.ก.ท.ห.ช หรือ มาตราการป้องกันตูดจากกระเทยแห่งชาติ โดยการขยับตัวให้ออกห่างมาที่สุด และตะโกนเสียงดังๆเอาไว้ ทำหน้ารังเกียจสุดฤทธิ์นั้นเอง
“อ๋อ ค่ะๆ เชิญด้านนี้ค่ะ ทางเราจะให้ผู้เล่นตั้งชื่อตัวละครนะค่ะ ผู้เล่นต้องการตั้งชื่อว่าอะไรมิทราบค่ะ?” NPCยังยิ้มหวานพร้อมกับส่งสายตาอันเชื่อมไปด้วยน้ำตาล แต่ขอโทษคนอย่างอาเมนไม่นิยมบริโภคกระเทยว่ะ
“อาเมน” อาเมนตอบด้วยสีหน้าไร้อารมณ์สุดๆ
“ขอโทษค่ะ มีคนใช้แล้วหากต้องใช้ ก็จะเป็นอาเมนที่ 43 ต้องชื่อนี้ไหมค่ะ?”
“เมนอา”
“มีแล้วค่ะ”
“กระเทยสีลมห่มผ้าถุง”
“มีแล้วค่ะ”
“กำเดาไหล”
“มีแล้วค่ะ”
“โว้ยยย มีแต่คนตั้งแล้วจะเอาชื่อไรดีว่ะเนี่ย”
“มีแล้วค่ะ”
อาเมนได้แต่อึ้ง เขาล่ะนับถือจริงไอ่คนที่ตั้งชื่อนี้เนี่ยยย เพราะขนาดเขาอุทานก็ยังมีคนตั้งชื่อแบบนี้อยู่อีก ถ้าเขาได้เล่นและได้เจอคนๆนั้นเมื่อไร เขาจะขอคารวะทันที แหม ก็ชื่อดีๆมีให้ตั้งไม่ตั้งหนิ แต่เกมนี้มันบอกว่าต้องเกรียน งั้น... ก็ขอเกรียนๆตามคนอื่นบ้างก็แล้วกัน อาเมนพลางคิดว่าตนจะชื่ออะไรดีให้มันเกรียนๆตามที่ตนได้ตั้งเป้าหมายเอาไว้
จากนั้นก็เป็นมหกรรมการตั้งชื่อแหลกแซงทางโค้งเกิดขึ้น ชื่อกว่าร้อยชื่อถูกคิดออกมาอย่างไร้สมอง แต่ก็... ไม่มีสักชื่อที่จะ... สามารถใช้ได้เลย - -
.
.
.
.
“อามอั้มอั้ม!!!”
“ชื่อนี้ยังไม่มีคนใช้ จะรับชื่อนี้ไหมคะ?” เสียงที่พยายามดัดให้เหมือนเสียงผู้หญิงให้มากที่สุด ดังขึ้นพร้อมกับทำให้อาเมนเริ่มกลัวๆ เพราะมันดังมาจากข้างหลังของตน
“อ่า ครับ...”
“ค่ะ เนื่องจากว่าทางเรามีบริการเสริมค่ะ ให้ผู้เล่นทุกคน สามารถปรับแต่งตัวละครของตนได้ไม่เกิน 35% ค่ะ และทางเรามีบริการเสื้อผ้าฟรีค่ะ เชิญที่ห้องแต่งตัวนะค่ะ จะเลือกชุดไหนหรือจะแต่งอะไรเพิ่มก็ตามสบายนะค่ะ ถ้าเสร็จแล้วก็กดปุ่มสีแดงในห้องเสื้อผ้าได้เลยนะค่ะ เชิญค่ะ”
ว่าแล้วNPCร่างยักษ์ก็เดินเข้าประตูบานหนึ่งในสามบานออกไป ทำให้ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก
...หวังว่าคงไม่ได้ติดกล้องแอบถ่ายตอนเราเปลี่ยนเสื้อผ้าหรอกนะ...
อาเมนเดินไปยังประตูที่NPCแนะนำกับตนทันที เพราะไม่อยากจะเสียเวลามากกว่านี้ เขาอยากจะเล่นเกมเร็วๆ เพื่อที่เขาจะได้เข้าไปทำสิ่งที่ตนชอบเร็วๆดั่งที่ตนตั้งใจไว้ตั้งแต่แรก
สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าคือห้องขนาดใหญ่ เรียกได้ว่ามหึมาก็ว่าได้ รายรอบไปด้วยชุดต่างๆนับไม่ถ้วน ตรงกลางของห้องขนาดใหญ่ มีโต๊ะหลายสิบโตะ วางเรียงกันเป็นวงกลม มีอาวุธต่างที่อาเมนคิดว่ามันคงมีเอาไว้ประดับเท่านั้นเอง
ตรงกลางโต๊ะที่ต่อกันเป็นวงกลม มีโต๊ะที่ต่อกันเป็นสี่เหลี่ยม แต่สามารถเดินดูเครื่องประดับได้รอบโต๊ และมีความกว้างพอที่จะหยิบจับสิ่งของที่ต้องการ
“โหหห อะไรมันอลังการงานสร้างขนาดนี้ ยิ่งกว่าห้องเสื้อระดับโลกอีกวุ้ย” อาเมนพูดกับตนเองเบา “เขาบอกว่าจะแต่งอะไรก็ตามใจ บริการฟรี งั้นแต่ชุดลิเกแม่ง จะได้เกรียนสมชื่อเกม อิอิ”
จากนั้นอาเมนก็เดินหาชุดลิเกอยู่นานสองนาน เพราะเนื้อที่กว้างขว้างทำให้ความสะดวกในการหาเสื้อผ้าที่ต้องการก็ลดลงไปด้วย
ไม่นานอาเมนก็ยิ้มกว้าง กับชุดๆหนึ่งที่มีเพชรแพรวพราว ระยิบระยับจนแสบตา แต่ก็ใช่ว่าจะหากันง่ายๆ เพราะห้องนี้ส่วนมากก็มีแต่ชุดระยิบระยับเหมือนกัน แต่มันไม่ตรงตามที่อาเมนต้องการ ที่เสียเวลาไปกับการหาเสื้อผ้าของตน จนแสบตาไปหมด เพราะมีบางชุดที่แสบยิ่งกว่าชุดลิเกของเขาเสียอีก
จากนั้นอาเมนก็เริ่มปฏิบัติการเปลี่ยนชุด จากชุดที่ใส่อยู่ธรรมดา ก็กลายเป็นชุดลิเกอย่างรวดเร็วปานลิงเหาะ ทั้งเครื่องประดับ ทั้งชุดครบเซ็ต คราวนี้ก็มาถึงการแต่งหน้า ทีอาเมนเห็นในโทรทัศน์ประจำว่าลิเกต้องแต่งตัวให้ดูเริด และต้องแต่งหน้าให้หนาที่สุด ปากต้องแดงเข้าไว้ แม่ยกถึงจะชอบ
...ฮ่าๆ งั้นเอาบ้างดีกว่า...
อาเมนจึงเดินไปที่โตะเครื่องแป้งที่ตั้งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากจุดที่ตนอยู่นัก และจัดการละเลงหน้าของตนเอง
ด้วยความที่แต่งหน้าไม่เป็นผลปรากฏคือ ชายคนหนึ่งที่มีใบหน้าขาววอกอย่างกับตูดชะนี(?) ปากแดงแจ๊ดแจ๋ยังกะซอมบี้เดินได้(?) เปลือกตาก็เป็นสีดำประกายเงินที่ดูไม่เข้ากับสีของริมฝีปากสุดๆ แต่งผมให้ยาวถึงกลางหลัง และเป็นสีดำสนิท
..ดูๆไปมันก็... เอิ่ม.. คล้ายตุ๊ดอยู่เหมือนกันนะเนี่ย... คิดอะไรของกูเนี่ย ไอ่อามเอ๊ยยยย....
อาเมนคิดพลางตบหัวตัวเองโทษฐานคิดอะไรไม่เข้าท่า แต่ก็ต้องโดนเครื่องประดับที่หัวทิ่มมืออีกจนได้
ก็ให้ทำยังไงได้ล่ะ ยิ่งแต่ยิ่งเหมือนซะขนาดนี้ อาเมนหัวเราะเบาๆ กับความคิดของตนเองอีกครั้ง คราวนี้เข้าเดินไปกดปุ่มสีแดงตรงประตูทันที เพราะไม่อยากจะเสียเวลาไปกว่านี้อีกแล้ว
ทันทีที่อาเมนกดปุ่มสีแดงนั้น ก็มีแสงสว่างจากประตูทางออกทางเดิมที่เข้ามา พอทำให้รู้ว่าต้องเดินผ่านประตูบานนั้น จึงจะสามารถเข้าสู่โลกของเกมได้
อาเมนในร่างของ โปเยโปโลโยกระต่ายโดดตึก หรือ โปเยนั้น ได้ก้าวข้ามประตู เพื่อท่องโลกกว้างเลยเพื่อการบางอย่างที่รู้กันดี อย่างไม่รอช้าแต่อย่างได้ เรียกได้ว่า วิ่งเข้าหาประตูบานนั้นเลยตั้งหาก
อาเมนพุ่งเข้าใส่ประตูอย่างรวดเร็ว ร่างของอาเมนหายไปกับแสงสีขาวราวกับถูกกลืน ก่อนที่บานประตูจะปิดลง และในห้องว่างเปล่าราวกับไม่เคยมีใครเข้ามาใช้บริการมาก่อน
ชุดที่อาเมนหยิบออกไปนั้น อยู่ในหมวดแรร์ไอเทมหายากระดับ S แต่เจ้าตัวซื่อบื้ออย่างอาเมนคงไม่รู้หรอกว่า ของที่ตนได้ไปนั้น หายากเพียงไร และคุณสมบัติของมัน... คงจะ... เหมือนชื่อของเกมนั้นแหละ ยิ่งไอเทมหายากเพียงไร คุณสมบัติ ก็ยิ่งโคตรเกรียนเท่านั้น
...อีกสิบวินาที ทางระบบจะส่งคุณผู้เล่นเข้าสู่ตัวเกมอย่างนุ่มนวล...ย้ำค่ะ... จะส่งผู้เล่นอย่างนุ่มนวล...
อาเมนได้ยินเสียงของทางระบบพลางหันซ้ายขวา งงงวยว่ามันมีเสียงออกมาจากทางไหนทั้งๆที่ก็ไม่มีตัวคนมาพูดอยู่ข้างๆหูสักหน่อย แถมมีย้ำอีกด้วยว่านุ่มนวล
และเมื่อระบบบอกว่าจะลงแบบนุ่มนวล เขาก็ปล่อยตัวตามสบาย ดื่มด่ำไปกับการล่องลอยอยู่บนท้องฟ้า ถึงแม้จะไม่น่าภิรมย์ก็เถอะ แต่... ก็ในเมื่อระบบบอกว่าจะลงแบบนุ่มนวล มันก็น่าจะเป็นแบบนั้น...น่ะนะ ระบบจะหลอกผู้เล่นทำไมล่ะ เนอะ
...11…
…อ้าว ไหนบอกสิบวิ สิบเอ็ดมาจากแหล่งไหนล่ะนั่น...
...10...
...9…
…8…
…7…
…6…
…5…
…4…
…3…
…2…
…1…
…เตรียมรับแรงกระแทกค่ะ!!...
“o[]o อ๊ากกกกกกกก ไอ่ระบบเหี้ยยไม่แดกเอ๊ยยยยยยย” อาเมนได้อ้าปากค้าง และแหกปากเสียงดังที่สุดในวินาทีสุดท้ายก่อนตกถึงพื้น
เมื่อกี้บอกลงอย่างนุ่มนวล แต่ไงกลายเป็นว่าให้เตรียมรับแรงกระแทก อาเมนจะบ้าตายย แต่จะให้เตรียมรับยังไงล่ะ ก็ในเมื่อมันจะถึงพื้นแล้วนะครับ คุณระบบ!!!
ตู๊มมมมมมมมมมมมมมมม!! อั๊ก!
บริเวรที่โปเยหล่นลงมานั้น กลายเป็นหลุมลุกและกว้างพอดีตัวกับเจ้าของร่างที่ทะยานลงมาจากท้องฟ้าอย่างไม่กลัวตาย
ใครบอกไม่กลัวตาย ไม่ทันได้กลัวเลยตั้งหากเล่า!
... เจ็บเหี้ยๆ...
โปเยได้แต่บ่นด่าระบบอยู่ในใจ แต่หากตามปกติแล้ว ถ้าหากอาเมนสนใจผู้แนะนำสักนิด (ก็หน้าตา ลักษณะ และBodyชวนให้ฟังมากกกก//อาเมน) ก็จะรู้ว่า ถ้าระบบบอกอะไรอย่างไปเชื่อเต็มร้อยยกเว้นระบบ ค่าประสบกา เลเวล และระบบบอกเลเวลของสัตว์ต่างๆเท่านั้น ที่จำเป็นต้องแม่นยำและถูกต้อง นอกเหนือจากนั้น ก็แล้วแต่เวรแต่กรรมของผู้เล่นเอง แต่เนื่องจากโปเยไม่สนใจที่จะฟังรายละเอียดเริ่มต้น จึงทำให้เจ็บตัวอย่างที่เป็น
ผู้เล่นรอบข้างเห็นท่าไม่ดี ต่างพากันหนีออกจากบริเวรนั้นอย่างเอาเป็นเอาตาย เพราะต่างคิดว่า คงมีสัตว์อสูรระดับสูงๆมาเกิดแถวๆนี้แน่ๆ คงต้องรีบออกมาให้เร็วที่สุด
โปเยกระอักเลือดออกมาคำโต พร้อมกับดันตัวเองให้พ้นจากหลุมดังกล่าวด้วยความทุลักทุเล จนในที่สุดก็พ้นจากหลุมนรกที่ตนได้ตกลงมาอย่างจัง แต่นั้นก็ทำให้โปเย เสียเลือดมากจึงติดสถานะช็อกอย่างเฉียบพลันจนขยับไม่ได้ และก็พลอยทำให้ชุดลิเกของเขาแปดเปื้อนไปด้วย
คุณผู้เล่นได้ทำการดิ่งพสุธาโดยไม่ฟังคำเตือน ได้รับ ทักษะ ดิ่งพสุธามหาวินาศสันตะโร ค่ะ
ประทานโทษ ไอ้คุณระบบมันเตือนตอนไหนว่ะ แม่งมีแต่หลอกกันชัดๆ - -
เนื่องจากคุณเล่นได้สวมใส่ ชุดลิเกจ๋ามหาเพลิน จึงได้รับทักษะ ร้องลิเกหาชะนี ค่ะ
โปเยได้ขมวดคิ้ว คิดว่าตนคงฟังชื่อผิด ทั้งชื่อทักษะและชื่อชุดของตนที่ได้รับโดยไม่ได้ตั้งใจ
“อะไรว่ะเนี่ยยย เอิงฮะเอิงเอิงเอยยย ทักษะห่าอะไร เฮ้ยยยยยยยยยยยย ฮะเอยยยเอิงเอยยย” โปเยถึงกับงงและชะงักทันที่ทันใด
เพราะเสียงพูดของตนกลายเป็นเสียงร้องลิเกทันที แถมยังมีพวงมาลัยห้อยคออีก ทั้งๆที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันมาห้อยอยู่บนคอเขาได้ยังไง
“กูจะอยู่อย่างนี้อีกนานมั้ยยยย แล้วกูเป็นอารายย เอออะเอยเอิงเอยยยยย”
เนื่องจากทักษะของชุด ทำให้คุณผู้เล่นต้องร้องลิเกสามวันภายในหนึ่งเดือน ไม่มีข้อยกเว้นค่ะ แต่กรณีที่ไม่ได้สวมใส่หรือหลอมรวมทำให้อนุโลมเป็นหนึ่งวันในหนึ่งเดือนค่ะ
โปเยตบหน้าผากตัวเองทันที แค่เข้ามาไม่กี่นาทีชุดพาซวย ไม่น่าคิดพิเรนท์หยิบมาใส่เล้ยยย ลำบากตัวเองแท้ๆ คิดแล้วอนาจตัวเอง
“เฮ้ยย ไอ้คนตรงนั้นนะ ส่งชุดที่แกใส่มาซะ ไม่งั้นฉันจะฆ่าแก” ผู้เล่นคนกลุ่มหนึ่งที่ดูจะทำอาชีพโจรเดินไปหาโปเยทันที เพราะเห็นผู้เล่นหลายคนวิ่งหนีกันออกมาจากป่าเก็บระดับ ความสงสัยเลยกระแทกตาทำให้เกิดความอยากรู้ และเป็น veb to. ช่องที่ เสือกทันที และด้วยความที่ใส่ชุดที่เป็นเพชรแพรวพราว ใครล่ะที่ไม่อย่างได้บ้าง ยกเว้นโปเยคนหนึ่งล่ะ เพราะรู้ว่าหากได้ไปแล้วจะเกิดอะไรขึ้นบ้างอ่านะ
ตั้งแต่เกิดมา ยังไม่เคยทำอะไรทุเรศๆแบบนี้มาก่อนเลย ให้ตายสิไอ้อามเอ๊ยยย อยากต๊ายยหนูอยากตายยย ทำไงดี กูวววว....
โปเยที่ตอนนี้วิญญานเริ่มหลุดลอยออกจากร่างไปเรียบร้อยโรงเรียนเรียนฮิปโปโปเตมัส ไม่รับรู้สิ่งใดๆ เพราะตอนนี้กำลังทำใจไม่ได้กับการต้องร้องลิเกทั้งๆที่ก็ไม่ได้อยากทำ แต่ก็เลี่ยงไม่ได้
“ปล้นแม่งลูกพี่ มันหยิ่ง มันไม่ตอบแต่งแบบนี้ออกมาแม่งเกรียนชิบหาย คิดว่าเป็นพระเอกหรือไง ไอ้กะตุ๊ด!!” ชายร่างเตี้ย สวมชุดเกราะระดังกลาง เหมือนผู้เล่นคนอื่นๆทั่วไป แต่ดูเหมือนว่าจะเป็นลูกน้องของของผู้เล่นคนแรกที่เดินนำกลุ่ม กล่าวขึ้นด้วยความหมั่นไส้
ตุ๊ด!... คำนี้... แมร่งกระแทกใจ! ใครด่าตูว่ะ...
โปเยหันหน้าไปทางต้นเสียงทันที จากที่วิญญานได้ออกจากร่างชั่วขณะ ทำให้โปเยได้สติสตังกลับคืนมาทันที และเริ่มปลงกับสิ่งที่เกิดขึ้น และคิดว่า ถ้ารอดจากมือของกลุ่มโจรพวกนี้ไปได้ จะเอาชุดสังคัง เอ๊ะ สังคังหรือเส็งเคร็งว่ะ ยิ่งภาษาไทยไม่แข็งแรงด้วยสิ แน่นอนน่ะนะ ก็คนมันหล่อให้ทำไงได้ล่ะ นอกเรื่องล่ะ ถ้ารอดไปได้ จะเอาชุด... เส็งเคร็ง ใช่ล่ะ เส็งเคร็ง ไปถามคนขายยาคูล์มาล่ะ // เหงื่อตก // ถ้ารอดไปได้ จะเอาไปขายทันที!!!
“ช่ายๆลูกพี่ แล้วไอ่ชุดนี้มันยังไงกัน ส้มตาชิบเป๋งเลย ปล้นมันลูกพี่ แต่นี้อย่าให้เสียศักดิ์ศรีในการเป็นโจรมาตลอด สิบห้าปี ว่ะฮ่าๆ โอ๊ยยยยย ลูกพี่ตบหัวผมทำไมอ้ะ” หนึ่งในลูกน้องของหัวหน้าโจรเอ่ยออกมา ด้วยความที่ตัวเตี้ยกว่าเลยทำให้ โดนตบกลับข้อหาพูดมากเกิดเหตุ เพราะความรำคาญของหัวหน้ากองโจร
“หุบปาก ไอ้จอร์จ!” ผู้เล่นที่ดูเหมือนว่าจะเป็นหัวหน้ากองโจรกล่าวออกมาอย่างเสียงดังเพราะรำคาญ
“ลูกพี่เรียกพ่อผมทำไมอ่า” ลูกน้องที่โดนตบหัวหันหน้าไปหาหัวหน้าของตน น้ำตาที่ตอนนี้เริ่มรื้อขอบตาอย่างหน้าสงสาร แต่... จะน่าสงสารมากว่านี้ถ้าคนที่ทำแบบนี้เป็นผู้หญิงน่ารักๆ ตัวเล็กๆ ตาโตๆ
“ทำไมจะให้กูเรียกชื่อแม่มึงไง?!” รู้สึกว่า... หัวหน้าของพวกมันจะเริ่มรำคาญซะแล้วสินะ เหอะๆ อย่างนี้ก็เสร็จโจ๋อย่างโปเยคนนี้สิ
“(- -) นี่เพ่ จะเถียงกันอีกนานม๊ะ รำคาญ” โปเยหันไปมองลูกน้องใจกล้าคนหนึ่งที่อาสาเป็นหน่วยกล้าตายเดินเข้าไปหาลูกพี่ที่กำลังยื่นเถียงกับลูกน้องอย่างมาดแมน แต่ทะว่า...
“มึงกล้าทำหน้าตาอย่างนี้กะข้าอ่อ รู้ไหม ข้าเป็นใคร เป็นลูกพี่พวกมึงนะ!” หัวหน้าเริ่มเดือดเมื่อมีคนกระตุกต่อมความกร่านขึ้นมา
“เน้! ประทานโทษ แต่ไอ้คุณลูกเพ่น่ะ ไม่ได้จ่ายเงินเดือนมาสามงวดติดแล้วนะ พูดแบบนี้ พวกเรา ลุยเว้ยยยยย”
หลังจากนั้นคือมหกรรมยำเท้าของเหล่าโจรผู้(เคย)เรืองอำนาจหรือเปล่าหว่า? คงจะไม่มีมั้ง
โปเยจึงใช้โอกาสนี้ ย่องเบาออกมาจากมหกรรมนั้นที่ลดกระหนำซัมเมอร์ แจกเท้าอย่างไมปราณีปรานอมกันเลยที่เดียว รู้สึกว่า... น่าสงสารแหะ โปเยที่ตอนนี้ออกมายืนดูอยู่ห่างๆพลางปัดฝุ่นที่เกาะตามเสื้อผ้า มองดูกลุ่มคนที่กันยำเท้า
คงจะอร่อยน่าดู ดูสิ น่าตา ฟินเชียว...
...แบระ....ขี้...
นี่คงเรียกว่าเวรกรรมตามสนองใช่ไหมเนี่ยยยยย คนเหี้ยไรว่ะ เดินอยู่ดีๆตกบ่อขี้! ไม่นะ! แค่สภาพตัวเองก่อนตกก็ทุเรศพอสมควรแล้ว ยังเฮงซวยมาตกบ่อขี้ที่ไอ้จอร์จคนไหนขุดเอาไว้ล่ะ ซาร่า อย่าให้เจอนะ แม่งจะเอามันโยนดงอาเบะเสียให้เข็ด! โอ้ ซาร่า อั๊วว่านะ อั๊วควรไปเกิดใหม่ดีหรือไม่
...ไม่ได้สิ สาวๆกำลังรอการมาของผู้ชายที่แสนหล่ออย่างอั๊วคนนี้อยู่นะ!
โปเยจึงหาทางกลับเมืองเพื่อไปยังอาคารบริการผู้เล่นทันที และตลอดทางก็มีคนไม่น้อยที่เข้ามาขอลายเซ็น และก็มีคนไม่น้อยเช่นกันที่ต่างมองโปเยว่าบ้า หรือไม่ก็เกรียนมากๆถึงขนาดแต่งลิเกเข้าตลาดโดยไม่เกรงสายตาผู้คน แถมยังมีคราบสีเหลืองๆที่ผู้คนที่เห็นหรือเดินเข้าไปไกลๆต่างเดินหนีกันจ้าละหวั่น จนกลายเป็นการแหวกทางให้โปเยไปโดยปริยาย
แต่ทางด้านโปเยที่ตอนนี้เริ่มอยากจะร้องไห้ตงิดๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินหน้าต่อไปเท่านั้น ที่คนอื่นเห็นว่าเงียบ และไม่แคร์สายตาคนอื่น บอกตรงๆ เขาอายแทบจะมุดแผ่นดินไปอยู่เกาะร้างเสียให้มันรู้แล้วรู้รอดไป พ่อแก้วแม่อาแปะ! ช่วยอั๊วด้วยยยย อั๊วอยากต๊ายยยยยยย
....แต่เพื่อสาวน้อยน่ารักบนหน้าปกหนังสือ โปเยจำเป็นต้องย่ำเท้าเดินต่อไปเท่านั้น !
คิดได้ดังนั้น โปเยจึงรีบสาวเท้าเข้าเมืองอย่างทันทีทันใดด้วยแรงกำลังใจฮึดสู้! ...หรือแรงเฮือกสุดท้ายก็ว่าได้อ่านะ - -
...รอป๋าอามก่อนนะจ๊ะ เด็กที่น่ารักทั้งหลายของป๋า อิอิ คราวนี้จะอ่านให้ตาแฉะเลย ฮ่าๆ...
“หึๆๆ ฮ่าๆๆๆ ฮิฮิๆ วะฮ่าๆ กร๊ากกกๆๆๆ เอิ๊กกๆ ฮ่าๆๆ วะฮ่าๆ=.,=” โปเยที่ตอนนี้หัวเราะราวกับคนบ้า และโรคจิตเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อเลือดกำเดาไหลออกมาจากโพรงจมูกช้า แต่น่ากลัว
สายตาที่ประชาชีมองมายังโปเยตอนนี้ ต่างก็สมเพชเวทนา หรือไม่ก็ต่างมองว่าเขาบ้ากันทั้งนั้น ก็ใครใช้ให้เขาไปหัวเราะอย่างโรคจิตและบ้าคลั่ง แถมยังมีเลือดกำเดาไหลอีกตั้งหาก ไม่ใช้คนบ้าแล้วจะให้เป็นคนได้คงเป็นไปไม่ได้ ก็ใครใช้ให้เขาทำแบบนั้นกลางตลาดกันล่ะ! ไอ้บ้า!
----------------------------------------------------------
ขอกำลังใจด้วยนะฮับ // ทำตาอ้อนวอน
ความคิดเห็น