คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #84 : ตอนที่ 3 แสตมป์กับการพบเจอ ออฟ
ตอนที่ 3 แสตมป์กับการพบเจอ ออฟ
การฝึกและการปรับพื้นฐานในหลายๆอย่างดำเนินไป 2 วันแล้วในโลก IW ไม่รู้ว่าทางองค์กรจะฝึกอะไรหนักหนา ปล่อยให้ไปหาประสบการณ์เองไม่ดีกว่าเหรอ ฉันคิดอย่างนั้นนะ การฝึกยังไม่จบฉันก็ต้องออกจาก IW เพราะมันเช้าแล้วนี่สิ การดำเนินชีวิตในวันนี้ถูกเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยเพราะฉันต้องไปรายงานตัวเข้าโรงเรียนสาขาของทางองค์กรนะสิคะ
อย่าพึ่งสงสัย ฉันอายุ 18 แล้วนะเรียนจบระดับชั้นพื้นฐานแล้วด้วย ตอนนี้กำลังจะเข้าเรียนระดับสูงหลังจากที่รอคอยการยืนยันจากทางโรงเรียนเกือบปีไม่นึกว่าเขาจะยืนยันให้ในเกม IW แล้วฉันก็พึ่งรู้ว่าข้อมูลอะไรต่อมิอะไรของฉันอยู่ในการ์ดสีเขียวที่เสียบกับเครื่อง เขาให้เอาการ์ดนั้นไปยืนยันวันนี้
หลังจากออกมาจากเครื่องครอบฉันก็จัดการทำธุระส่วนตัว แล้วแต่งตัวในชุดของยุคนี้ที่เขาใส่กันทั่วไป(ชุดธรรมดานั่นแหละ) วันนี้รู้สึกดีเป็นพิเศษแฮะ เหมือนร่างกายเคลื่อนไหวคล่องยังไงไม่รู้ สมองก็โล่งดี
ฉันเดินทางโดยรถประจำทางคันสีฟ้า เป็นรถ 4 ล้อที่วิ่งบนถนน ไปยังโรงเรียนสาขาขององค์กร ซึ่งเป็นโรงเรียนที่โด่งดังที่สุดในยุคนี้ อาจเป็นเพราะที่โรงเรียนนี้มีคนเก่งๆอยู่เยอะละมั้ง โดยเฉพาะองค์หญิงปีศาจ เกล ที่เป็นประธานนักเรียนปี 4 ซึ่งเป็นผู้หญิงที่สวยและแข็งแกร่งที่สุดในโรงเรียน ส่วนอีกคนคือองค์หญิงนาร์ที่เก่งในด้านใช้พลังแฝงที่ยอดเยี่ยมที่สุด และเป็นถึงรองประธาน
ฉันรู้ได้ยังน่ะเหรอ ก็พี่สาวฉันเล่าให้ไงคะ พี่มุกเล่าให้ฟังออกบ่อยแล้วก็เล่าแต่เรื่ององค์หญิงเกลนี่แหละค่ะ เรื่องอื่นๆในโรงเรียนแทบไม่เล่าให้ฟังเลย อ้อ ลืมบอกไปว่าพี่สาวฉันเรียนที่นั่นด้วย อยู่ปี 2 ค่ะ ตอนนี้กำลังรับงานพิเศษไปทำงานที่โรงแรมเก็บเงินไว้ช๊อปในโรงเรียนตอนเปิดเทอมอยู่ค่ะ ซึ่งเทอมจะเปิดในอีก 1 อาทิตย์ ฉันจึงต้องไปรายงานตัวอย่างที่กล่าวมานี่แหละค่ะ
พอมาถึงโรงเรียนฉันก็ยืนบัตรให้ผู้ตรวจการหน้าประตูโรงเรียน เขาเอาไปเสียบเครื่องก็นำบัตรมาคืนให้พร้อมกับเปิดประตูให้ฉันเข้าไปในรถของโรงเรียนแล้วนำฉันเข้าไปข้างใน และขอบอกว่า
โรงเรียนกว้างมาก ไม่รู้จะกว้างไปไหน เอาเป็นว่าตอนนี้ก็มีคนที่จะมารายงานตัวดังเช่นฉันอยู่เยอะเหมือนกัน แล้วก็ไม่ขอเล่าต่อ เพราะแค่ไปรายงานตัวเท่านั้น ขอตัดมาตอนที่ฉันกำลังกลับบ้านเลยแล้วกัน
เมื่อออกมาจากโรงเรียนฉันก็โบกรถประจำทาง แล้วให้เขาไปส่ง ณ ตลาดแห่งหนึ่งใกล้ๆโรงเรียน ไปถึงฉันก็เดินช๊อปสิคะ เบื่ออาหารสำเร็จรูปเต็มทนแล้วค่า คราวนี้จะกินให้หนำใจเลย อิอิ
ฉันซื้อของกินมาเยอะแยะ ทั้งของหวาน ขนมเค้ก น้ำผลไม้ และอย่างอื่นอีกมากมายจนถุงใส่ของมีมากกว่าหกใบพอเดินออกมาหน้าตลาดฉันก็ไปรอโบกรถประจำทาง ในระหว่างที่ฉันตรวจเช็คของอยู่ก็มีเสียงแตรดังก้องหูทำให้ฉันสะดุ้งและหันไปตามเสียงนั้น
สิ่งที่เห็นคือรถสีดำอย่างหรูพุ่งมาทางฉันด้วยความเร็วสูง จะหลบตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วเพราะรถอยู่ห่างฉันไม่ถึงช่วงแขน ฉันตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ
แล้วก็รู้สึกเหมือนถูกดึงจากด้านข้าง ภาพรถสีดำพุ่งเฉี่ยวฉันไป ซึ่งมันก็ไม่ได้สร้างความเสียหายให้กับฉันเท่าไหร่ แต่ถุงของฉันนี่สิ ปลิวกระจายเลย
“อย่ามัวแต่เหม่อสิครับ เป็นอะไรมากไหม” เสียงผู้ชายดังขึ้นข้างๆ ฉันหันไปตามเสียงนั้นก็เจอกับชายคนหนึ่ง หน้าตาคมเข้ม นัยตาสีน้ำตาล ผมดำ แววตาดูลึกล้ำเกินจะคาดเดาได้ แต่พอเขายิ้มแล้วรู้สึกว่าช่างกวนบาทาเสียนี่กระไร มือข้างหนึ่งเขาจับคอเสื้อฉันไว้อยู่
“ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ขอบคุณที่ช่วยนะคะ” แต่ยังไงก็ควรกล่าวขอบคุณเขาล่ะนะ
“อืม คราวหลังก็อย่ามัวแต่จ้องเค้กจนลืมโลกล่ะ” เขาพูดด้วยท่าทีเฉยๆ แล้วเดินไปในตลาดเฉยเลย เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พูดกวนบาทาเสียจริง
“เดี๋ยวก่อนค่ะ” ฉันตะโกนตามหลัง เขาหยุดแล้วหันมายิ้ม
“มีอะไรเหรอ”
“ขอทราบชื่อได้ไหมคะ” ฉันกล่าวออกไป ให้ตายสิ ทำไม่ถึงต้องพูดอะไรที่เป็นมารยาทแบบนี้ด้วย
“ออฟ ไม่นานเราก็คงได้เจอกันอีก” เขากล่าวยิ้มๆแล้วเดินหายไปในฝูงชน
“ออฟ จำง่ายดีนะ”
..............................................................................................................................
ก่อนหน้านี้ 2 อาทิตย์
ในโดมแก้วที่อยู่ในใจกลางศูนย์หลักขององค์กร บุรุษสองคนยืนยิ้มอยู่อย่างนั้น เป็นรอยยิ้มที่หาคำอธิบายไม่ได้ โดมแก้วขนาดสองคนโอบค่อยๆเบาบางลง บุรุษผู้หนึ่งที่อยู่ในโดมแก้วนั้นค่อยๆลืมตาขึ้น เขาอยู่ในท่านั่งสมาธิและยิ้มให้บุรุษทั้งสองที่อยู่ตรงหน้า โดมแก้วจางหายไปในที่สุด
“ขอโทษที่ปลุกนายเร็วกว่ากำหนดนะ” บุรุษหนึ่งพูดขึ้น
บุรุษที่ออกมาจากโดมแก้วได้ฟังก็ยิ้มให้ แล้วหาวฟอดหนึ่ง
“ไม่เป็นไรหรอกเมฆา นายด้วยพิภพ ถึงแม้ว่าจะยังง่วงๆอยู่ก็เถอะ” เขาเอ่ย
“ก็มันจำเป็นต้องปลุกนายนี่ ฮ่าๆ ถ้าไม่ปลุกตอนนี้แล้วไปปลุกตอนครบกำหนดโลกนี้คงไม่เหลือแล้วมั้ง” พิภพพูดพลางหัวเราะ
ออฟสำรวจร่างกายตัวเอง ยกนู่นนี่นั้นไปมา ร่างกายที่มีโซ่สีใสๆขนาดเล็กมากๆพันรอบตัว กับสัญลักษณ์ของนามธรรมทั้งสาม รวมถึงตราราชันย์อสูรก็ยังคงอยู่เหมือนเดิม และรับรู้ถึงศาสตราทั้งหกของเขาภายในร่างด้วย
“เอ๋ ของพวกนี้ฉันดึงออกให้พวกนายแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมถึงยังอยู่ที่เดิมล่ะ” ออฟพูด งง ๆ
“ก็พวกฉันนี่แหละที่เอาใส่ให้ ขืนไม่ใส่ร่างนายก็ไม่มีพลังเสริมคอยปรับสมดุลสิ” เมฆากล่าว
“นายนั่งสมาธิธรรมดาที่ไหน ไม่เอาของพวกนี้ไปปรับและดูดพลังส่วนเกินที่ล้นออกมา ร่างกายนายก็จะสลายเป็นส่วนๆ แล้วต้องใช้เวลาฟื้นฟู ปล่อยให้ปรับสมดุลเองอีกนานโข จากเดิมที่โซ่ของนายเป็นสีดำ ตอนนี้มันใสยิ่งกว่าเพชรแล้วเพื่อน” พิภพพูดแขวะ
“เออจริงด้วย แล้วฉันพักไปนานแค่ไหน” ออฟถามเข้าประเด็น
“ก็เกือบๆ 300 ปี” เมฆากล่าว
“อืมๆ ก็ไม่ค่อยนานเท่าไหร่ มิน่าล่ะถึงรู้สึกง่วงๆ” ออฟพูดพลางหาวอีกฟอดหนึ่ง
จากนั้นก็เป็นการอธิบายการเปลี่ยนแปลงของโลก และสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้น หลังจากนั้นออฟก็ขอตัวเข้าห้องฝึกเพื่อปรับสมดุลร่างกายให้เคลื่อนไหวคล่องแคล่ว เนื่องจากไม่ได้ขยับนานจึงรู้สึกหนักๆ
สองอาทิตย์กับการปรับสมดุลร่างกาย การใช้พลังในโลกปัจจุบันนี้เขาสามารถใช้ได้เต็มที่ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกัน อาจจะเป็นเพราะคำสาปของฝ่ายนั้นก็ได้
วันนี้เป็นวันแรกที่เขาแต่งตัวธรรมดาๆออกไปเที่ยว โดยเขาต้องการไปเอง
เมฆาก็บอกให้เอารถสุดหรูไป แต่ออฟก็ปฏิเสธโดยบอกว่าขับไม่เป็น ครั้นจะให้คนไปส่งก็ไม่ต้องการ
เมฆาละก็ห่วงเหลือเกิน จะให้คนติดตามห่างๆออฟก็สัมผัสได้อีก จึงต้องยกเลิกการติดตามไป ยิ่งออฟเป็นคนหลงทิศด้วยแล้ว ขอบอกเลยว่า.....
ซึ่งก็หลงจริงๆ แต่ก็ไม่ได้เป็นปัญหา ในเมื่อมีการ์ดคริสตัลที่มีตังค์อยู่ในนั้นเยอะแล้ว(เมฆาให้มา) ออฟมันจึงไปไหนเรื่อยเปื่อย จนไปเจอกับผู้หญิงคนหนึ่งที่กำลังจะถูกรถชนนั่นแหละ จึงพุ่งเข้าไปดึงออกมาจากระยะอันตราย
หญิงคนนั้นก็คือแสตมป์นั่นเอง แต่มันไม่รู้จักหรอก 555
2 วันออฟก็หาทางกลับมายังองค์กรได้ คงไม่เรียกว่าหาทาง เรียกได้ว่าพวกเมฆาไปตามหาจนเจอมากกว่า
กลับมาปุ๊บมันก็ขอให้สร้างจักรยานที่สามารถทนแรงถีบมันได้คันหนึ่ง กับโทรศัพท์ที่มีแผนที่บ่งบอกอย่างละเอียดเครื่องหนึ่ง ใช้โทรติดต่อคนในองค์กรได้ ซึ่งเมฆาก็รับปากว่าจะจัดให้ แถมยังกินข้าวแบบสุดยอดเหมือนอดข้าวมานาน จนอาหารโต๊ะใหญ่หมดเกลี้ยง
และแล้วเมฆาก็มอบภารกิจแรกให้กับออฟ นั่นก็คือ ไปโรงเรียน(เป็นโรงเรียนที่แสตมป์ไปรายงานตัว ที่เดียวที่หนูเกลอยู่) โดยไปเป็นรุ่นพี่ปี 3 ของสาขา Z รหัส 28 ไปแทนที่นักเรียนเจ้าของรหัสที่ตายไปแล้วนั่นแหละ ส่วนทางหอพักองค์กรได้ติดตั้งระบบทุกอย่างโดยละเอียดไว้ในห้องพักเดิมของรหัส 28 เรียบร้อย รวมถึงเครื่องครอบฉบับพิเศษเฉพาะออฟ ที่ส่งข้ามมิติไปทั้งตัว(เพราะไอ้ออฟเป็นข้อยกเว้น) เพราะออฟไม่สามารถถอดจิตออกจากร่างได้ เนื่องจากโดนผนึกของฝ่ายนั้น
ความรู้อะไรมันก็ไม่ค่อยมีแล้วจะให้ไปเป็นพี่สาขาก็บรรลัยสิครับ 555
ความคิดเห็น