Infinity online (จบแล้ว)

ลำดับตอนที่ #4 : ภพอสูร ราชันย์แห่งภพอสูร รีเมื่อ(14 ม.ค. 59)

                                             ตอนที่ 4  ภพอสูร ราชันย์แห่งภพอสูร


                   ผ่านมาหนึ่งเดือนในโลกจริงแล้ว ตอนนี้งานวิจัยของกลุ่มผมได้เสร็จลงเรียบร้อยแล้ว ผลปรากฎว่าเมื่อนำไปส่งอาจารย์ที่มหาลัย อาจารย์ถึงกับอึ้งครับแถมยังขออนุญาติเอางานวิจัยของพวกผมไปให้องค์กรกลางไปดำเนินงานต่อ สรุปง่ายๆก็คืองานวิจัยผ่านฉลุย และตอนนีก็ถึงเวลาที่จะเข้าเกมแล้ว แต่เสียดายจังแฮะต้องออกมาสู่โลกในเกมที่เขาเรียกกันว่าเมืองเริ่มต้นแล้ว เฮ้อ ใจจริงผมก็อยากจะนั่งต่อนะ แต่ดันไปรับปากเพื่อนๆว่าจะเข้าร่วมกลุ่มของเพื่อนที่อยู่ในเกม วันนี้เลยจำใจต้องเลิกการนั่งสมาธิก่อน ขอบอกไว้ก่อนนะครับว่าตั้งแต่ออนไลน์ครั้งแรกจนถึงตอนนี้ในเกมผมยังไม่ได้ลืมตาขึ้นมาเลยนะครับถึงจะรู้สึกถึงสัตว์พวกนั้นก็เถอะ พูดแล้วก็ทำใจยาก เรื่องอาหารไม่ต้องถามหรอกครับ บอกได้เลยว่าตั้งแต่เริ่มเกมก็ยังไม่ได้ทานอะไรอีกเช่นกันครับ แบบว่าอยู่ในสมาธิไม่รู้สึกถึงความหิวเลย รู้แต่ว่ามีความสุขเท่านั้น หุหุ

                    พอจัดแจงทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้วผมก็เอาอาสนะมาปูแล้วสวมเครื่องเล่นเกมจากนั่นก็นั่งในท่านั่งสมาธิ ปรับใจสักพักก็กดปุ่มด้านขวาบนหมวก แล้วก็วูบบบบ

              'ยังมีความสุขเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ อยากอยู่ให้นานกว่านี้จังแต่ยังไงเราก็รับปากไว้แล้วว่าจะเข้ากลุ่มเพื่อน ' ผมค่อยๆปรับใจลงมาเรื่อยๆเพื่อให้ใจอยู่ในระดับปรกติ

   พอผมลืมตาขึ้นเท่านั้นแหละ

             เอิ่ม ขอบอกเลยว่าเห็นชัดมากๆเลยครับ สัตว์อะไรไม่รู้ตอนนี้พวกเขากำลังล้อมผมอยู่ที่น่าแปลกคือ เขาคุกเข่าและก้มหัว แถมยังหันหน้ามาทางผมทั้งหมดด้วย เอิ่ม อธิบายไม่ถูกครับ และตอนนี้ก็มีสัตว์รูปร่างคล้ายมนุษย์แต่งชุดหรูหราประดับด้วยอัญมณีเม็ดใหญ่ ชุดที่เขาสวมคล้ายๆชุดโบราณๆ แต่สวยมาก รูปร่างของเขาเล็กกว่าสัตว์ตัวอื่นอย่างมาก เขาสูงประมาณตึกสองชั้นนี่แหละครับ เขากำลังจ้องผมอยู่ พูดไม่ถูกครับ ผมได้แต่ยิ้มให้เท่านั้นแหละ แต่พอเขาเห็นผมยิ้มปุ๊บเขาก็คุกเข่าลงทันที 
            "ทะ  ท่านราชันย์ลืมตาขึ้นมาแล้ว!!! พวกเจ้าจงฟัง ท่านราชันย์ลืมตาขึ้นมาแล้ว"สัตว์รูปร่างคล้ายมนุษย์ตะโกนเสียงดังมากๆๆๆๆ 
             "เฮ้ ท่านราชันย์ลืมตาแล้วพวกเรา" สัตว์รูปร่างแปลกประหลาดแต่แฝงไปด้วยความน่ากลัวตะโกนลั่น

      เฮๆๆ   เฮ้ๆๆ เฮ้ๆๆ
 
              "ท่าน ราชันย์เหรอ....เเล้วใครคือราชันย์" ผมค่อยๆพูดออกมา แต่ทำไมผมถึงฟังภาษาพวกเขารู้เรื่องล่ะ ทั้งๆที่ไม่เคยรู้มาก่อนเลย แล้วผมก็ตอบเป็นภาษาเขาไปเรียบร้อย
             "ท่ะ   ท่านราชันย์ฟังภาษาของพวกเราออกงั้นรึ" ดูเหมือนเขาจะตกใจมาก แล้วถามผมกลับ  คำตอบคือผมก็อธิบายไม่ถูก มันเป็นความลับ
 
              "ครับ พอฟังออกและพอพูดได้ด้วยครับ"  ก็พูดๆในทางที่น่าเชื่อถือ มั้ง
              "ท่านไม่ต้องพูดสุภาพเช่นงันกับพวกเราก็ได้  พวกเราชาวอสูรยินดีต้อนรับท่านราชันย์ขอรับ" เขาพูดพร้อมกับเอาหน้าผากเขกพื้น สัตว์ตัวอื่นๆก็ทำเหมือนกันด้วย
                "ว่าแต่ทำไมพวกคุณถึงเรียกผมว่าราชันย์ละครับ ทั้งๆที่ผมไม่ได้ทำอะไรเลย ไม่สิต้องเรียกว่าไม่รู้เรื่องอะไรเลยต่างหาก ยิ่งพูดก็ยิ่ง งง ตัวเองแฮะ" ผมถามออกไปตรงๆ ก็จริงนี่นา ผมมานั่งสมาธินะ ไม่ได้ทำอะไรเลย
               "ท่านราชันย์อย่าถ่อมตัวไปเลย เป็นเพราะอำนาจของท่าน ที่แผ่ออกมา ตั้งแต่ตอนที่ท่านเข้ามาใหม่ๆ จนถึงตอนนี้ ได้ทำให้สัตว์อสูรเช่นเราหยุดคลุ้มคลั่งและเลิกเข่นฆ่ากันในที่สุด อำนาจท่านช่างยิ่งใหญ่เหลือเกิน ครั้งแรกที่ข้าเห็นท่านั่งอยู่ ข้าทำวิธีต่างๆเพื่อฆ่าท่าน แต่ก็ไม่เป็นผล ศาสตราวุธไม่ยอมทำร้ายท่านเลย เวทย์มนต์ก็ใช้กับท่านไม่ได้ สุดท้ายแล้วข้าราชาแห่งอสูรก็ยอมพ่ายแพ้ต่อท่าน จนถึงปัจจุบันนี้เวลาได้ผ่านมาร้อยกว่าปีแล้ว อำนาจของท่านได้แผ่ขยายไปทัวภพของอสูร ทำให้พวกสัตย์อสูรหยุดคลั่ง หยุดเข่นฆ่ากัน พอพวกเราเลิกฆ่ากัน ผ่านไปไม่ก็ปี ก็มีต้นไม้ใบหญ้าผุดขึ้นมาจากดิน มีน้ำซึมออกมา จากภพอสูรนั้นร้อนระอุยิ่งกว่าไฟแห่งดวงอาทิตย์  บัดนี้ได้ร่มเย็นและอบอุ่น ข้าไม่สามาถรับรู้ได้ว่าสิ่งเหล่านี้เกิดขึ้นได้อย่างไร สิ่งเหล่านี้เกินกว่าอำนาจของข้า แต่พอเข้าใกล้ท่านเท่านั้น ข้าถึงได้รับรู้ว่าท่านยิ่งใหญ่เพียงไหน ตอนนี้ภพอสูรนั้นอุดมสมบูรณ์อย่างไม่เคยเป็นและไม่เคยเห็นตั้งแต่ข้าถูกส่งมาเมื่อหลายร้อยล้านปี บัดนี้นับวันร่างกายของพวกเรา ก็เริ่มเปลี่ยนแปลงไปนทางที่ดี ยิ่งอยู่ใกล้ท่านยิ่งมีความสุข ข้านึกถึงความแค้นไม่ออกเลย ยิ่งไม่แค้นเราก็ไม่คลั่ง พวกเรายิ่งเปลี่ยนแปลงเร็วเท่านั้น  ตอนนี้พวกเราเลิกเข่นฆ่ากันแล้วเพราะมีอาหารอันอุดมสมบูรณ์อยู่รอบกายจึงไม่จำเป็นต้องเข่นฆ่ากันอีก ภพเราร่มเย็นเป็นสุขเพราะอำนาจของท่านราชันย์" สัตวย์คล้ายมนุษย์เอาหัวทิ่มพื้นอีกครั้ง แต่ว่าเมื่อกี้ผมได้ยินว่าตั้งแต่ผมมาผ่านมาร้อยกว่าปีแล้ว เฮ้ยเวลาในเกมมันผ่านเร็วขนาดนี้เลยเหรอ ไอ้ชัยบอกว่าสองชั่วโมงเท่ากับหนึ่งวันนี่ ผมออนไลน์มา เดือนกว่ามันต้องผ่านมาประมาณสองปีกว่าๆไม่ใช่เหรอ แล้วอยู่มาเป็นร้อยล้านกวาปีนี่มันอาราย ช่างมันก่อน ไหหนๆเราก็จะไปแล้วฝากอะไรไว้สักหน่อยก็แล้วกัน

             ตอนนี้ผมกำลังคิดอยูว่าควรฝากอะไรดี สักพักก็นึกถึงธรรมะของศาสนาพุทธออก เอาแบบนี้แหละครับ ทศพิราชธรรม ผมจึงพูดออกไปช้าๆ ใสๆ
            "ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมถึงเรียกผมว่าราชันย์ แต่ว่าการที่ท่านเลิกเข่นฆ่ากันนั้น เป็นสิ่งที่ดีแล้วครับ เพราะสิ่งนี้จะนำสันติภาพที่แท้จริงมาสู่พวกท่าน ผมขอรบกวนให้ท่านจัดที่นั่งสูงๆให้ผมได้หรือเปล่าครับ ผมจะพูดอะไรบางอย่างให้ทุกท่านฟัง " 
            "ได้ขอรับท่าน เราจะจัดให้เดี๋ยวนี้เลย" สักพักเขาก็ผายมืออกมาก็มีแท่นหินที่ถูกทำขึ้นอย่างประณีตที่ประดับด้วยรัตนชาติโผล่ขึ้นตรงหน้าผม 'สวยมาก'
 
              "รบกวนท่านใช้เวทย์ทำความสะอาดร่างกายของผมให้สะอาดได้หรือเปล่าครับ"ผมขออีกครั้ง แม้จะไม่รู้ว่าเขาจะทำให้ได้หรือเปล่า
              "แต่ว่าเวทย์มนต์ของเราไม่สามารถใช้กับท่านได้"  ราชาพูดด้วยความอ่อนไหว
              "ผมก็ไม่รู้หรอกครับว่าเกิดอะไรขึ้น ได้โปรดลองใช้อีกครั้งได้ใหมครับ เชิญเลยครับ เพราะผมอยากให้ท่านมีส่วนร่วมในครั้งนี้ด้วย อ่อกรุณาเปลี่ยนชุดให้ผมด้วยนะครับ"   ผมส่งยิ้มให้เขา 
              "ขะ  ขอรับ"   ปรากฏวงเวทย์สีฟ้าที่ใต้เท้าของผม จากนั้นก็ปรากฏน้ำมาคลุมร่างของผม พอทำความสะอาดร่างกายผมเสร็จ อสูรตนหนึ่งก็นำอาภรณ์ที่ถูกทำอย่างประณีตมาให้ผมในท่าคุกเข่าใช่อสูรตัวนี้สูงเท่าตึกสองชั้นครับ แล้วชุดมันก็ดูเหมือนจะพอดีกับตัวผมด้วย หรือว่าพวกเขาเตรียมกันมาล่วงหน้าแล้วหรือเปล่านะ 

                ผมก็รับมาสวมใส่ทันที พอเสร็จทุกอย่าง ผมก็ได้ขึ้นไปนั่งบนแท่นหิน จากนั้นแท่นก็ยืดสูงขึ้นจนผมอยู่สูงกว่าศรีษะของพวกเขา แล้วผมก็เริ่มเทศนาธรรมเรื่อง ทศภิราชธรรม และวิธีการนั่งสมาธิให้กับพวกอสูรฟัง โดยอธิฐานให้เสียงของผมส่งถึงอสูรทุกตนที่อยู่ในภพนี้ แม้จะไม่รู้ว่าตนเองทำอะไรไปก็เถอะ พอผมเทศนาธรรมเสร็จก็เกิดแสงสว่างขึ้นกับร่างกายของสัตว์อสูร แล้วร่างกายของเขาก็เปลี่ยนไป กลายเป็นรูปร่างมนุษย์ สูงประมาณสองเมตร หน้าตาหล่อเหล่าคมคาย มีแต่เพียงสีผิวเท่านั้นที่เป็นสีแดง จากที่สูงและใหญ่ยิ่งกว่าภูเขา ตอนนี้ภาพที่ผมเห็นก็คือ สัตว์อสูร ไม่สิตอนนี้เป็นมนุษย์แล้ว พวกเขากอดคอกันร้องให้ดีใจกันใหญ่ ไม่เว้นแม้กระทั่งราชาของสัตว์อสูรก็ร้องให้กับเขาด้วย ผมรอให้พวกเขาร้องให้จนเสร็จในที่สุดราชาอสูรก็เป็นฝ่ายพูด
 

                "ข้า ข้าไม่เคยรู้สึกดีเช่นนี้มาก่อนเลย แต่ก่อนข้ามีแต่ความแค้นและความอยากเข่นฆ่า แต่พอฟังสิ่งที่ท่านพูดแล้ว ข้าก็ได้เข้าใจถึงการอยู่ร่วมกัน และการปกครองที่แท้จริง บัดนี้ร่างกายและจิตใจของข้ากลับเปี่ยมไปด้วยความสุข ที่แม้ข้าจะตามหาทั้งชีวิตก็ไม่อาจมีความสุขเช่นนี้ได้ ข้าขอขอบใจท่าน ขอบใจท่าน ขอบใจจากใจริง  พวก พวกข้าขอตอบแทนท่านสักหน่อยได้หรือไม่ ขอท่านราชันย์อย่าปฏิเสธเลย เพราะพวกเราต้องการตอบแทนจากใจจริง"เขานั่งคุกเข่าแล้วมองผมด้วยสายตาแห่งความปิติดีใจ ผมก็ไม่รู้ะพูดอย่างไรจึงตอบตกลงไป พอผมตอบตกลงแค่นั้นแหละ พวกเขาก็มองหน้ากัน แล้วพยักหน้าให้กันหงึกๆ เหมือนส่งสัญญาณอะไรสักอย่าง
               จากนั้นราชาอสูรก็มายืนตรงหน้าผม พวกอื่นๆก็เริ่มมาเรียงแถวรอบๆผม ราชาอสูรคุกเข่าลงแล้วใช้เล็บกรีดเลือดของตัวเอง มนุษย์อสูรทุกตัวก็ทำแบบเดียวกัน เลือดไหลนองไปทั่วพื้น แต่แทนที่จะมีกลิ่นคาว กับมีกลิ่นที่หอมบริสุทธ์คล้ายๆกับกลิ่นดอกไม้ จากนั้นเลือดพวกนี้ก็มารวมอยู่ใต้เท้าของผม


           ข้าในนามแห่งข้า เมฟิราช ราชาอสูรขอใช้เลือดอันบริสุทธิ์ทำพันธะสัญญาโบราณกาลแห่งเลือด ข้าขออยู่ได้อาณัตินายเหลือหัวของข้า ท่านราชันย์อสูร นับตังแต่บัดนี้เป็นต้นไป จักสามารถเรียกใช้ข้าได้ทุกเมื่อตามความประสงค์ของท่านราชันย์ผู้ทำพันธะสัญญาเลือด

              จากนั้นอสูรทุกๆตนก็พูดเช่นเดียวกัน แต่แปลกนะทำไมผมถึงจำชื่อเขาได้ทุกตน

          พอเสร็จพิธีเลือดทั้งหมดก็เข้ามาหลอมรวมกับร่างกายของผม ผมรู้สึกถึงความทรงจำของอสูรแต่ละตน รวมถึงการใช้ความสามารถต่างๆด้วย ถึงจะเยอะก็เถอะแต่ก็ยังจำได้ จากนั้นก็มีแสงสีดำมาอยู่ตรงหน้าผากผมเหมือนจะขออณุญาตผมก่อน ผมก็ยกมือซ้ายขึ้นมาเหมือนรู้งาน ก็รู้มาจากความทรงจำของราชาอสูรนั่นแหละครับ สักพักแสงสีดำก็วึมเข้ามือซ้ายของผมพร้องกับปรากฏสัญลักษณ์ อะไรไม่รู้สีดำๆ ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ

          "พิธิเสร็จสิ้นแล้วขอรับท่านราชันย์ จากนี้ไปไม่ว่าท่านจะอยู่แห่งใดก็สามารถเรียกใช้พวกเราได้ทุกเมื่อตามความประสงค์ของท่าน และไม่ว่าท่านจะอยู่แห่งใดก็สามารถมาหาพวกเราได้ทุกเมื่อ" ราชายังคุยกับผมในท่าคุกเข่าอยู่
           

          "ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะครับครับท่านราชา แต่จากนี้ไปผมคงต้องกลับสู่โลกของนักผจญภัยแล้ว แต่ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะมาเยี่ยมเยียนทุกท่านบ่อยๆแน่นอน"    ผมพูดกับราชาด้วยรอยยิ้ม ท่านราชาได้ยินเหมือนจะน้ำตาไหลนองหน้าเลยอ่ะครับ
          "ท่าน ท่านจะกลับแล้วเหรอขอรับ เราอยากให้ท่านอยู่ต่อ แต่จะอย่างไรขอให้ท่านราชันย์โชคดีนะครับ ท่านคือราชันย์ของพวกเราเหล่าอสูร"    ราชาอสูรตอบกลับทั้งน้ำตา อสูรตนอื่นก็มีลักษณะคล้ายๆกัน ผมล่ะไม่อยากจะเชื่อเลย ว่านี่เป็นแค่เพียงเกม

            "ขอบคุณทุกท่านมากเลยนะครับ ผมต้องกลับโลกของนักผจญภัยแล้ว ดูแลตัวเองด้วยนะครับ"    ผมยิ้มให้กลับอสูรทุกตนจากนั้นผมก็เปลี่ยนมาใส่ชุดเริ่มต้น พร้อมกับคืนชุดให้กับราชา แต่ราชากลับปฏิเสธบอกว่าชุดนี้เป็นของผม เลยเก็บใส่กระเป๋าใบเล็กๆไป แต่ให้ตายสิกระเป๋าใบเล็กนิดเดียวแต่ใส่ชุดได้ทั้งชุดเนี่ยนะแถมไม่ต้องยัดแค่เพียงแตะเท่านั้นเอง จากนั้นผมก็กล่าวลาพวกอสูรสักพัก ก็ได้เวลาที่ต้องกลับแล้ว พวกอสูรหลายตนก็ร้องไห้ฟูมฟาย สักพักผมจึงหลับตาลง

             การกลับไปสู่โลกของนักผจญภัยนั้นไม่ยากครับ วิธีง่ายสุดเพียงแค่ตายเท่านั้นเอง และตอนนี้ผมก้ไม่คิดจะทำหรอกครับ แต่ไใช้วิธีอื่นแทน มันเป็นวิธีพิเศษที่เป็นความลับ ผมหลับตาลงหาช่องทางที่ผมถูกส่งมา ก็เห็นเส้นสายเล็กๆอยู่ แล้วก็กลับไปทางนั้นเลย ก่อนที่จะถึงปลายทางผมได้ผนึกพลังทั้งหมดไว้ในร่างกายไว้ทั้งหมดแบบว่าเอาซ่อนไว้ซ้อนจิตอีกขั้นหนึ่งอะนะ จากนั้นก็ พรึบบบบบ

 เมื่อผมค่อยๆหายตัวไปแล้วจนหายไปในที่สุด ราชาอสูรก็มีน้ำตานองหน้าอีกครั้ง
    "อำนาจ อำนาจของท่านช่างยิ่งใหญ่จริงๆ ถึงแม้ว่าท่านจะจากไปแล้ว แต่ภพนี้ก็ยังอุดมสมบูรณ์เช่นเดิมไม่หายไปไหน พวกข้าจะอยู่ในอาณัติของท่านจนกว่าชีพจะสูญสลาย ท่านราชันย์ของพวกเรา"


   กลับมาด้านผมบ้าง


               "ยินดีต้อนรับท่านนักผจญภัยเข้าสู่เกม Infinity online ค่ะ"

     "สวัสดีครับ คุณ"  ผมพูดกับพนักงานที่ไม่ใช่คนเดิม
     "แคชค่ะ"  เธอตอบอย่างรวดเร็วเหมือนรู้หน้าที่
     "ครับคุณแคช ผมต้องการเริ่มเกมเลยครับพอดีว่าสร้างตัวละครเรียบร้อยแล้วครับ" ผมพูดเพราะไม่รู้จะยกอะไรมาพูดก่อนดี
     "เอ่อ ขอเช็คไอดีแป็บหนึ่งนะคะ" เธอกล่าวแล้วเช็คอะไรบางอย่าง  ผ่านไปสักพัก  
     "ขออภัยค่ะ กรุณาลงทะเบียนให้เสร็จก่อนค่ะ คุณยังไม่ได้รับแถบข้อมูลของทางระบบเลยนะคะ" พนักงานบอกผม  'เอ้าเหรอ ไหนคนก่อนบอกว่าเสร็จแล้วไง ไหงเป็นงี้อ่ะ'
      "หระ  เหรอครับ ว้า แย่จังนะครับ แล้วผมต้องทำยังไงต่อเหรอครับ"   ผมตอบออกไป ในใจก็งงๆอยู่ไม่น้อยเลย
       เธอยิ้มเเล้วผายมือออก ก็มีกล่องโผล่ขึ้นมาตรงหน้าผม เหมือนตอนเข้ามาใหม่ๆแหละครับ
      "กรุณาเดินเข้าไปในกล่องสร้างตัวละครด้วยค่ะ"    เธอผายมือให้ผม ผมก็เดินเข้าไปอย่างว่าง่าย แต่จะให้สร้างตัวละครอีกรอบเนี่ยนะ แต่เอนี่ไม่ใช่การสร้างใหม่ แต่เป็นการเพิ่มอะไรบางอย่าง ผมก็เลยปล่อยๆไป
       "ขั้นตอนต่อไปนะคะ ในเมื่อคุณสร้างเอาตาร์เสร็จมาก่อนแล้ว ต่อไประบบขออณุญาติแทรกข้อมูลบางอย่าเข้าไปในอวตาร์ของคุณ รวมถึงแถบข้อมูลที่ทางเราจะแทรกเข้าไปไว้ในสมองของคุณนะคะ สิ่งต่างๆที่ระบบอำนวยให้ จะใช้ในการเพิ่มขีดจำกัดความสามารถของอวตาร์ และหากเสียชีวิต ก็จะทำการสร้างอวตาร์จากข้อมูลที่บันทึกไว้ โดยอาจสูญเสียระดับลงเล็กน้อย  แต่ถ้าหากระบบไม่ได้แทรกอวตาร์ของคุณ  อวตาร์ของคุณก็จะไม่มีสิ่งอำนวย ไม่มีเลเวล และหากอวตาร์เสียชีวิต คุณต้องเริ่มสร้างใหม่ทั้งหมดค่ะ"   เธออธิบายแบบเป๊ะๆ ดูเหมือนว่าผมจะคิดถูกนะครับที่ไม่ฆ่าตัวตาย ไม่งั้นต้องเริ่มใหม่แน่เลย 
       "อ๋อ เข้าใจแล้วครับ ผมต้องทำยังไงบ้างครับ"  ผมพูดอ๋อ พอจะเริ่มเข้าใจอะไรนิดหน่อยแล้ว
       "กรุณายืนนิ่งๆสักครู่นะคะ"  
       "ครับ" จากนั้นผมก็เห็นเธอกดอะไรบางอย่าง แล้วกล่องก็ปิดลง แสงสีต่างๆมากมายวิ่งเข้ามาในร่างของผม และปรับเปลี่ยนมวลหยาบต่างๆในร่างของผมเกือบทั้งหมด แต่ก็ช่างเถอะครับ ในเมื่อนี้มันเป็นร่างหยาบนี่นา พลังผมผนึกในห้วงจิตซ้อนจิตเรียบร้อยแล้ว หายห่วงๆ
        เวลาผ่านไปสักครู่การปรับเปลี่ยนแทรกแทรงก็สิ้นสุดลง

         ระบบทำการสร้างตัวละครของผู้เล่นอตวสัตถาเสร็จสมบูรณ์เรียบร้อยแล้วค่ะ

    คราวนี้เสียงดังก้องในหัวผมเลยครับ ปิดหูก็คงได้ยินอยู่มั้ง
       
พอส้นเสียงกล่องที่ครอบผมอยู่ก็สลายไปพนักงานก็เดินมาหาผม
         "เสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ ต่อจากนี้คุณสามารถเริ่มเล่นเกมได้เลยค่ะ ต้องการเริ่มเลยใหมคะ"เธอพูดกับผมเสียงใสๆ

      "ครับ ต้องการเริ่มตอนนี้เลยครับ"  ผมพูดยิ้มๆ
      "ค่ะ ทางระบบจะส่งคุณไปยังเมืองเริ่มต้นเลยนะคะ กรุณาเข้าไปรับอุปกรณ์เริ่มต้นที่อาคารผู้เล่นด้วยนะคะ ขอให้สนุกกับการผจญภัยค่ะ" พอสิ้นเสียงเธอก็ผายมือมาทางผมจากนั้นก็มีวงเวทย์ โผล่ที่ใต้เท้าแล้วก็

       วูบบบบบบบบ

หลังจากออฟถูกวาร์ปไป แคชทำการติดต่อไปยังเบื้องบนทันที

"ภารกิจการเสริมข้อมูลขั้นสูงเสร็จสิ้นแล้วค่ะ  จะให้ทำการเปิดระบบส่งเสริมผู้เล่น อตวสัตถาระดับสูงสุดเลยหรือไม่คะ"    แคชติดต่อไปยังเบื้องบน เธอตั้งใจรับฟังคำตอบที่อีกฝ่ายให้มา

"ค่ะ ทำการเปิดระบบส่งเสริมผู้เล่นเสร็จสิ้นแล้วค่ะ"