คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #39 : ตอนที่ 36 ปะทะอาจารย์
ตอนที่ 36 ปะทะอาจารย์
วันนี้เป็นวันที่พวกผมได้รับตารางสอน ในแต่ละวิชา ของแต่ละวันซึ่งตารางของผมกับเรนได้เรียนร่วมกัน (เพราะเป็นคู่หูกันนี่นา)ตารางก็ดังนี้ครับ
ตารางเรียน อตวสัตถา เคโรนอส เฮเมนิกส์ & เรน ดาร์ก ดราก้อน
วันจันทร์
09.00 -12.00 น.
-วิชาประวัติศาสตร์ศึกษา ตึกกลาง ห้องxxx (มันเป็นสัญลักษณ์อะไรไม่รู้ครับ อย่าไปใส่ใจเลย)
13.00-16.00 น.
-วิชาเวทมนต์พื้นฐาน ตึกกลาง ห้องxxx
วันอังคาร
.09.00-12.00 น.
-วิชาการต่อสู้ ลานประลอง 2
วันพุธ
13.00-16.00 น.
-วิชาการสร้างอาวุธ โรงหลอมอาวุธ ป่าอาถรรพ์ เขตนอก
วันพฤหัส
09.00-12.00 น.
-วิชาสัตว์อสูรวิทยา ป่าอาถรรพ์ เขตนอก
นี่คือรายการแต่ละวิชาที่จะต้องเรียนในเทอมนี้ ซึ่งบอกแค่เวลา วัน และสถานที่เท่านั้น ส่วนชื่ออาจารย์ผู้สอนไม่บอกในตารางที่ได้รับมา อีกอย่างจะเห็นได้ว่า แต่ละวิชานั้นเป็นวิชาพื้นฐานทั้งนั้น ส่วนวันพฤหัสบ่ายถึงวันศุกร์จะว่างก็เพราะทางโรงเรียนจัดเวลาให้นักเรียนได้ไปทำภารกิจเลื่อนระดับนั้นเอง
วันนี้เป็นวันอังคาร (ความจริงแล้วที่นี่เรียกอีกอย่างนึง แต่ผมแปลให้ว่าเป็นวันอังคารละกัน) วิชาที่พวกผมต้องเรียนก็คือ วิชาการต่อสู้ (อธิบายเล็กน้อย เมื่อวานเป็นวันมอบรางวัลของทางโรงเรียนนะครับเลยไม่มีเรียน และก้อเป็นวันจันทร์ด้วย)
การเรียนของพวกเราจะเรียนร่วมกันทุกหอ แต่ว่าแยกเป็นกลุ่มๆ เช่น หอน้ำมี 120 คน ก็แบ่งเป็นสี่กลุ่ม กลุ่มละ 30 คน ไปเรียนในแต่ละห้องที่โรงเรียนจัดให้ หรือก็คือ แบ่งเป็น ห้อง 1 , 2, 3 , 4 นั่นเอง ซึ่งผมกับเรนนั้นอยู่กลุ่มแรก และตอนนี้ก็มาอยู่ตรงลานประลอง 2 มารออาจารย์ผู้สอน ร่วมกับนักเรียนหออื่นอีก ร้อยกว่าคน
“สวัสดีนักเรียนปี 1 ทุกคน ฉันชื่อ เมเซ มาเมโฟล เป็นอาจารย์ที่จะมาสอนวิชาการต่อสู้พื้นฐานให้กับพวกเธอ เพื่อที่จะหลอมทักษะและนำไปใช้ในการทำภารกิจต่างๆ
เอาละ บทเรียนที่ 1 ของวันนี้ก็คือ การให้พวกเธอแต่ละคู่เข้ามาโจมตีฉันและอาจารย์อีก 4 ท่าน ให้เต็มที่ หากคู่ไหนสามารถเอาชนะฉันหรืออาจารย์ท่านใดท่านหนึ่งได้ ฉันจะให้คะแนนเต็มเลยทันที และจบหลักสูตรการต่อสู้พื้นฐานของเทอมนี้ไปเลย ง่ายไหมล่ะ เอาล่ะ เรื่มแรก ฉันจะแบ่งกลุ่มพวกเธอเป็น 5 กลุ่มคละหอกัน”
อาจารย์เมเซพูดจบก็ตบมือครั้งหนึ่ง จากนั้นก็มีกล่องไม้โผล่มาตรงหน้ากล่องหนึ่ง แล้วให้ตัวแทนแต่ละคู่ไปหยิบลูกแก้วที่อยู่ในนั้น โดยในกล่องนั้นจะมีลูกแก้วอยู่ห้าสี ซึ่งคู่ของผมกับเรนได้สีดำ คู่อื่นๆก็ได้แต่ละสีคละกันไป
จากนั้นอาจารย์ก็ให้รวมกลุ่มกันตามสีของลูกแก้ว แล้วอาจารย์ก็พูดขึ้นมาเพื่ออธิบายอีกครั้ง
“ในเมื่อพวกเธอได้รวมกลุ่มกันตามสีของลูกแก้วแล้ว ก็เริ่มการต่อสู้ได้ โดยให้เข้าไปต่อสู้กันทีละคู่ เรื่องของสีลูกแก้ว สีเหลืองต่อสู้กับอาจารย์ เมรี่ มาร์ชฟีเกิล
สีเขียวต่อสู้กับอาจารย์ คัสเอส เมโร อนากัลป์
สีแดงต่อสู้กับอาจารย์ นารุ เมจิกควอส
สีน้ำเงินต่อสู้กับอาจารย์ เชน เคลเยอร์
ส่วนสีดำต่อสู้กับฉัน เมเซ มาเมโฟล
เอาล่ะเริ่มห้าคู่แรกได้ เชิญ”
เมื่อสิ้นเสียงของอาจารย์เมเซ นักเรียนที่ได้ลูกแก้วสีต่างๆ ก็เดินเข้าไปในลานประจันหน้ากับอาจารย์ ห้าคน เมื่อสัญญาณเริ่มขึ้น นักเรียนห้าคู่นั้นก็พุ่งเข้าหาคู่ต่อสูของตัวเองทันทีหวังเพื่อจะจบเกมให้เร็วที่สุด แต่ทว่าอาจารย์แต่ละคนกลับสามารถหลบ และรับได้อย่างง่ายดาย ไม่ว่านักเรียนจะใช้เวทย์บทไหน กระบวนท่าอะไร แม้กระทั่งอาวุธที่ตั้งเรียงรายอยู่ในสนามก็ไม่สามารถทำอะไรอาจารย์ทั้งห้าได้ และแล้วก็ถูกอาจารย์จบเกมได้อย่างรวดเร็วในภายหลัง
สาเหตุที่อาจารย์ให้แต่ละคู่ออกมาต่อสู้กับตัวเองนั้นก็เพราะว่าต้องการรู้ถึงจุดอ่อน จุดบกพร่อง เพื่อที่จะหาข้อแก้ไขนั้นและสอนวิชาให้อย่างถูกวิธีและสมควรกับคู่นั้นๆ เมื่ออาจารย์ตรวจสอบแล้วก็จะจบเกมโดยทันที ผ่านไปหลายต่อหลายคู่ก็ไม่ทำให้อาจารย์รู้สึกเหนื่อยแม้แต่น้อย
จนถึงคู่ของเจ้าชายเอลฟ์และคู่หูของเขาจากหอแสงที่ได้ต่อสู้กับอาจารย์นารุ เมื่อสัญญาณเริ่มขึ้นเจ้าชายเอลฟ์ก็หายไปจากสายตาอาจารย์ทันที ทำให้อาจารย์นารุตกใจเล็กน้อย เจ้าชายเอลฟ์หายไปอยู่ด้านหลังของอาจารย์แล้วปาเวทย์แสงใส่ทันที แต่อาจารย์ก็เอี้ยวตัวหลบและสวนกลับได้ เอลฟ์คนนั้นก็เบี่ยงตัวด้วยความเร็วหลบลูกสวนทัน ส่วนคู่หูของเขาก็เข้ามาสอดประสานกันทันที ทำให้อาจารย์นารุรับมือยากขึ้นไปอีก การต่อสู้คู่นี้ถือว่าเป็นที่จับตามองของทุกสายตาทันที แต่พอผ่านไปห้านาที อาจารย์นารุก็เพิ่มความเร็วขึ้นจนเอลฟ์และคู่ของเขาตามความเร็วไม่ทัน แล้วก็ลงเอยด้วยการพ่ายแพ้ทันทีเมื่อปลายนิ้วของอาจารย์นารุจ่อที่คอของเขา
“ถือว่าใช้ได้ คู่ของเธอสอดประสานกันได้ลงตัว แต่ยังขาดประสบการณ์อีกเยอะ ถ้าฝึกต่อไปเรื่อยๆ คู่ของเธออาจจะไร้คู่ต่อกรก็ได้ เพราะขนาดทำให้ฉันใช้พลังถึงสี่ส่วนสิบก็ถือว่าเยี่ยมยอดเลยล่ะ เอาล่ะ คู่ของเธอได้คะแนนเต็มนะจ๊ะ”
“ไงเรน คิดว่าสุดยอดไหมคู่นั้นนะ”ผมที่ดูอยู่ก็หันมาถามคู่หู
“ก็เก่งใช่ย่อย การก้าวท้าวอย่างรวดเร็วนั่นก็ถือว่าเก่งละนะ”เรนตอบ
“อืม ก็คงงั้นแหละ เอาล่ะ ตาเราออกโรงบ้างแล้ว ไปกันเถอะ”ผมเดินนำเรนออกไปยืนอยู่กลางสนาม
“อือ ป่ะ”เรนตอบ
ผมกับเรนยืนเผชิญหน้ากับอาจารย์เมเซ และรอสัญญาณเริ่ม
“คู่หอน้ำงั้นเหรอ ฉันว่าพวกเธอลำบากหน่อยล่ะนะ เพราะว่ามาเจอกับฉันคนนี้ อีกอย่างพวกเธอสองคนหน้าคุ้นๆนะ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน”
“เรื่องนั้นช่างมันเถอะครับ ว่าแต่ถ้าคู่ผมชนะนี่จะจบหลักสูตรวิชานี้เลยใช่ไหมครับอาจารย์”ผมเป็นคนพูดออกไป
“ฮ่าๆๆ แน่นอนอยู่แล้ว ถ้าพวกเธอทำได้ล่ะนะ ว่าแต่จะไม่หยิบอาวุธมาต่อสู้หน่อยเหรอ พวกเธอหน่ะ”อาจารย์ถามพวกผม
“ไม่ชอบใช้อาวุธอ่ะครับ อีกอย่าง อาจารย์ก็ไม่ได้มีอาวุธนี่”ผมพูดน้ำเสียงธรรมดาปนหัวเราะเล็กน้อย
“ฮ่าๆๆ แล้วเธอจะเสียใจเจ้าหนู”
และแล้วเสียงสัญญาณก็เริ่มขึ้น แต่ก็ไม่มีใครพุ่งเข้าไป ผมกับเรนยืนนิ่งอยู่กับที่ ยืนแบบเฉยๆไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไร และท่าทางแบบนี้แหละที่ทำให้อาจารย์เมเซ กังวล
“แววตาใช้ได้เลยนี่ เมื่อพวกเธอไม่บุก งั้นฉันก็จะเป็นฝ่ายบุกเองละนะ”ว่าแล้วอาจารย์เมเซก็หายตัวไปทันที ทำให้นักเรียนอึ้งกับความเร็วทันที
อาจารย์โผล่ด้นหลังผมพร้อมฟาดฝ่ามือมาอย่างรวดเร็ว แต่ว่าก่อนที่ฝ่ามือจะมาถึงตัวผม อาจารย์ก็เบิกตากว้างทันที
,อะ อะไรกัน หายไปไหนแล้ว หรือว่า ด้านหลัง, อาจารย์เมเซหันหลังกลับอย่างรวดเร็ว ก็เห็นผมโผล่แล้วพุ่งฝ่ามือเข้ามาอย่างรวดเร็ว อาจารย์เห็นดังนั้นก็ยิ้มทันที แต่ว่า
อั๊ก
อยู่ๆก็ถูกโจมตีด้วยเท้าแล้วกระเด็นไปหลายเมตรทันที
“ตะ ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”
“คิดว่าผมต่อสู้เพียงคนเดียวงั้นเหรอครับ อย่าลืมสิว่าผมต่อสู้เป็นคู่”ผมพูดแล้วยิ้มน้อยๆ ส่วนเรนก็เก็บเท้าแล้วเดินมายืนข้างๆผม
“หึหึหึ ไม่เลวนี่ แต่ว่าแค่นี้มันไม่สามารถเอาชนะฉันได้หรอกนะ” ,อะไรกัน การโจมตีเมื่อกี้เราจับสัมผัสไม่ได้งั้นเหรอ ไม่น่าเชื่อว่านักเรียนปีหนึ่งจะทำได้ขนาดนี้ งั้นคราวนี้ฉันก็จะใช้พลังครึ่งหนึ่งละนะ ไหนดูซิว่าจะรับมือได้หรือเปล่า,
บรรยากาศรอบตัวของอาจารย์เมเซเปลี่ยนไป แถมยังมีออร่าสีฟ้าออกมาอีกด้วย บรรยากาศนี้อาจารย์ทั้งห้าก็รับรู้ได้ ถึงแม้ว่าจะยังต่อสู้กับคู่อื่นๆอยู่ก็ตาม
“อะไรกัน เจ้าเมเซมันใช้พลังระดับนี้ กะจะฆ่าเด็กๆให้ตายหรือไง”อาจารย์คัสเอสพล่ามขึ้นมาขณะต่อสู้อยู่ ส่วนอาจารย์อีกสามคนก็คิดเหมือนๆกัน
ทางด้านอาจารย์เมเซ
ตอนนี้เกิดกระแสลมสีฟ้าวนรอบๆตัวอาจารย์ แววตาของอาจารย์เปลี่ยนไปเล็กน้อย
ผมกับเรนสังเกตเห็นความผิดปรกตินั่นก็ยิ้มออกมา
“นี่เรน สงสัยว่าอาจารย์เริ่มเอาจริงแล้วสิ”
“นั่นสินะ เอาไงดีล่ะ จะบุก หรือจะตั้งรับ”เรนหันมาถาม
“อืม เอาเป็นตั้งรับก่อนแล้วค่อยบุกดีไหม จากนั้นก็จบเกมให้เร็วที่สุด เพื่ออิสรภาพในการเพิ่มเวลาต่อยกันของพวกเราอีกวันเป็นไง”ผมพูด
“เอาสิ ฉันรู้สึกว่าต่อยกับนายมันช่วยเพิ่มหลายสิ่งอย่างให้ฉันได้อย่างก้าวกระโดดมากกว่าการเรียนแบบนี้ซะอีก”
“ก็เหมือนกันแหละน่า เกมต่อไปกำลังจะเริ่มแล้วนะ เตรียมให้ดีล่ะ”ผมพูด
“รู้แล้วน่า”
[ฉันจะเริ่มเอาจริงละนะ ตายก็อย่าว่ากันล่ะ อยากจะรู้จริงๆ ว่าเจอแบบนี้เข้าไปจะทำหน้ายังไง หึหึ]อาจารย์เมเซคิดในใจแล้วรวบรวมพลัง จากนั้นก็หายตัวไปอีกครั้ง แต่คราวนี้รวดเร็วกว่าเดิมจนเทียบไม่ติด จากนั้นก็ไปอยู่ด้านข้างผมอย่างรวดเร็ว พร้อมกับปล่อยบอลเวทย์สีฟ้าที่ไม่รู้ว่าสร้างตอนไหนใส่ผมทันที
ตู้ม
เสียงดังสนั่นสนามดังขึ้น ฝุ่นควันฟุ้งกระจาย ทำให้ไม่สามารถมองเห็นข้างในนั้นได้
“หึหึ เสร็จไปหนึ่งทีนี้ก็เหลืออีกหนึ่ง”อาจารย์เมเซกล่าวแล้วหายตัวไปอีกครั้ง
กึก ตู้ม อั๊ก
“อะ อะไรกัน ตั้งแต่เมื่อไหร่”อาจารย์เมเซตอนนี้ซึ่งงุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เพราะตอนนั้นเขาขว้างบอลเวทย์ใส่คนหนึ่งแล้วใช้ความเร็วเพื่อจะไปจัดการอีกคนหนึ่ง แต่ว่าเขากลับโดนโจมตี ใช่ โดยทีเขาไม่รู้ตัวเลย
อาจารย์ค่อยๆลุกขึ้น แต่ว่าภาพตรงหน้ากลับปรากฏเป็นภาพของผมที่อยู่ในสภาพสมบูรณ์แบบพุ่งฝ่ามือเข้ามาอย่างรวดเร็ว อาจารย์เห็นดังนั้นก็ปรับท่าร่างใหม่อย่างรวดเร็วแล้วรับฝ่ามือผมทันที
“หึหึ ความเร็วแค่นี้ยังอ่อนนักไอ้หนู”
กระบวนท่าปราบเซียน ฝ่ามือลากชีวัน
เสียงของอาจารย์ดังขึ้นแล้วพุ่งฝ่ามือสวนมาอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะปลิดชีพผม
กึง
ฝ่ามือของอาจารย์ถูกหยุดไว้ย่างง่ายดาย โดยฝ่ามือที่พุ่งมาของผมที่เปลี่ยนจากการพุ่งเป็นหมุนปัดออกข้าง แล้วกระแทกมืออีกข้างใส่อาจารย์ทันที
ตู้ม อั่ก
อาจารย์เมเซพลาดท่า โดนฝ่ามือเข้าอย่างจัง เขาพยายามจะลุกขึ้น แต่
อั่ก
“บะ บ้าน่า แค่ฝ่ามือธรรมดาๆเท่านั้นไม่ใช่เหรอ มันไม่น่าจะสร้างความเสียหายได้ขนาดนี้นี่ อีกอย่าง ท่าปัดเมื่อกี้มันอะไรกัน เรียบง่าย แต่สามารถรับฝ่ามือเราได้ ไม่ได้การล่ะ”ขณะกำลังพร่ำกับตัวเองอยู่เรนก็โผล่มาอย่างรวดเร็ว แล้วอัดกระบวนท่าใส่อาจารเมเซทันที เจ้าตัวเห็นท่าไม่ดีจึงใช้กระบวนท่าปราบเซียนตั้งรับอีก ต่ก็ถูกเรนไล่ต้อนอย่างรวดเร็ว ทั้งความหนักแน่น ดุดัน และความแข็งแกร่งของมือกับเท้า ที่มนุษย์ธรรมดาไม่สามารถจะทำได้ แต่ทว่าก่อนที่อาจารย์เมเซจะใช้กระบวนท่าชั้นสูงนั้นก็โดนผมประกบแล้วสวนกลับอย่างรวดเร็ว จนอาจารย์โดนหมัด เท้า และฝ่ามือไปหลายครั้ง โดยที่ตัวอาจารย์ไม่สามารถสร้างความเสียหายให้ทั้งคู่ได้เลย
“ยังหรอกน่า ย้าก!!” อาจารย์ตะโกนลั่นสนาม
ปลดผนึก ฟูม!!
สิ้นคำพูดก็มีไฟสีฟ้าที่เข้มกว่าเดิมลุกท่วมตัวของอาจารย์ แถมความร้อนยังแผ่กว้างไปทั่วสนาม จนอาจารย์คนอื่นๆพานักเรียนออกไปนอกลานต่อสู้
“เจ้าเมเซมันคิดจะทำอะไรกัน ปลดผนึกพลังแบบนี้มันอันตรายนะ แล้วทีนี้เด็กสองคนนั่นจะสู้ได้ยังไง”อาจารย์คนหนึ่งพูด
ฝั่งผมกับเรนเห็นไฟกระจายออกก็ถอยกลับอย่างรวดเร็วทันที
“เอาละสิไอ้เรน อาจารย์เอาจริงแล้วว่ะ แถมจิตสังหารนี่มันกะจะฆ่ากันชัดๆเลยไม่ใช่เหรอไง”
“เห็นแล้ว จะเอาไงต่อ ต่อสู้มือเปล่าธรรมดาคงไม่ได้แล้วนะ”
“อืม ต้องใช้เวทย์มนต์แล้วละสิ เอางี้จบเกมเลยดีไหม”ผมถามความเห็น
“ดี เข้าไปพร้อมกันทั้งคู่เลย”
“ได้เลย”
“คราวนี้พวกเธอไม่รอดแล้วล่ะ ตายซะ”อาจารย์เมเซพูดแล้วผนึกเวทย์ให้กลายเป็นดาบ แล้วพุ่งมาอย่างรวดเร็วจนคนทั้งสนามมองไม่เห็นอะไรเลย แบบว่าตามไม่ทันสักนิด อยู่ๆก็หายตัวไป ยกเว้นเหล่าอาจารย์ที่พอจะมองเห็นลางๆ ความจริงพวกเขาอยากจะเข้าไปห้ามการต่อสู้นี้ แต่ก็รู้นิสัยเมเซดี ถ้าหากมีใครมาขวาง ก็เตรียมตัวตายได้เลย ถึงจะเป็นห่วงลูกศิษย์ที่อยู่ในสนามก็เถอะ แต่ก็ห่วงชีวิตตัวเองมากกว่า
อาจารย์เมเซหายตัวมาอยู่ตรงหน้าพวกผมพร้อมตวัดดาบอย่างรวดเร็ว แต่ดาบไม่ทันได้ถึงตัวของพวกผมเขาก็ถอยกลับอย่างรวดเร็ว
เหล่าอาจารย์ที่อยู่ข้างสนามเห็นอย่างนั้นก็งุนงงว่าทำไมเมเซถึงถอยมา แถมตอนนี้ยังเห็นเม็ดเหงื่อผุดออกมาจากใบหน้าของเขาอีก
[บ้าน่า เราไม่กล้าโจมตีพวกนั้น ทำไมกัน แค่เห็นแววตานั่นก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว เจ้าสองคนนั้นมันเป็นใครกันแน่] อาจารย์เมเซคิดในใจ แต่ว่าไม่ทันไร ก็เห็นผมกับเรนเปลี่ยนท่าร่าง ที่แตกต่างจากเดิมอย่างสิ้นเชิง เรนตอนนี้ท่าร่างจากยืนเอียง เปลี่ยนเป็นการยืนกึ่งนั่ง ผมจากท่าร่างยืนตรงเปลี่ยนเป็นยืนแยกขา ระยะเท้าขนานกับไหล่ มือซ้ายแตะไหล่ขวา มือขวาไขว้หลัง
“รับมือให้ดีนะครับ คราวนี้ถึงตาย”เรนเป็นคนพูดออกมาให้อาจารย์ได้ยิน จากนั้นก็หายตัวไปคนแรก เร็วจนอาจารย์เมเซมองไม่ทัน แต่ทว่าก็รู้สึกได้ว่ามีอันตรายอยู่ด้านหลัง จึงฟาดดาบไป แต่ก็ต้องตกใจ เพราะคนที่มาโผล่หลังเขา ก็คือผมเอง จังหวะที่ดาบอาจารย์ฟาดลงมาผมก็หายตัวไปทันที คราวนี้ไปโผล่ด้านข้างของอาจารย์ ถึงแม้ว่าอาจารย์จะเห็นว่าผมอยู่ข้างเขาแล้ว แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้เพราะมันเกิดขึ้นเร็วมากนะสิ มากขนาดไหน ก็ดาบที่ฟาดด้วยความเร็วสูงสุดของเขายังเป็นภาพโสลวอยู่เลย
ผมสลับเท้าแล้วหมุนตัวอย่างรวดเร็วเพื่อเพิ่มแรงเหวี่ยงให้มีมากขึ้น จากนั้นก็พุ่งหมัดที่ดูเหมือนเชื่องช้าแต่รวดเร็ว แถมยังมีออร่าสีเขียวที่ละเอียดอ่อนอีก
กระบวนท่าครุฑดำ หนึ่งหมัดสยบนาคา
ฟุก!!
เสียงเหมือนชกลมเฉยๆดังสนั่นมากๆ และบัดนี้อาจารย์ได้หายไปจากตำแหน่งอย่างรวดเร็ว ไม่ใช่หลบทันหรอกนะครับ แต่โดนเต็มๆต่างหาก แต่มันยังไม่จบแค่นี้หรอกครับ เรนซึ่งตอนนี้รอจังหวะอยู่ก็เริ่มทันที เขาอ้าขาให้กว้างขึ้นยื่นมือซ้ายไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว มือขวาเหวี่ยงไปด้านหลัง จากนั้นออร่าสีดำทมิฬก็แผ่ออกมา
กระบวนท่าราชันย์ สยบจักรพรรดิมังกร
ฟึก !!
เสียงทีดังเหมือนกับสายเบ็ดที่โดนดึงจนขาด แล้วก็เงียบ
เหล่าอาจารย์และนักเรียนไม่เห็นอะไรเลย แค่วินาทีเดียว เรื่องนี้จบเพียงวินาทีเดียว จากนั้นอีกสามวิถัดมาก็เกิดแรงระเบิดที่ทำลายตั้งแต่กลางสนามกว้างออกไปอีกสิบห้าเมตร กับพายุลมที่พัดกรรโชกออกมาจากสนามอย่างแรง จนนักเรียนหลายคนปลิวไปกับพายุนั้น ส่วนคนที่อยู่ใกล้เหล่าอาจารย์ก็ถือว่าโชคดี เพราะอาจารย์แต่ละคนกางบาเรียไว้ทัน
“กะ เกิดอะไรขึ้น มีใครมองทันไหม”อาจารย์นารุถามอาจารย์คนอื่นๆ
“ไม่รู้ มองไม่ทัน”อาจารย์เชนตอบอย่าอึ้งๆ
“ไปดูกันเถอะ”อาจารย์นารุพูดแล้วพุ่งตัวออกไป
เมื่อเธอไปถึงสนามก็ต้องตกใจอีกที เพราะเจอกับหลุมกว้าง 15 เมตรแถมยังลึกจนมองไม่เห็นพื้นเบื้องล่างอีกด้วย เห็นดังนั้นก็แจ้งเรื่องไปทางโรงเรียนทันที ซึ่งหลังจากนั้นก็มีคนกลุ่มหนึ่งมาตรวจสอบ และได้ข้อสรุปว่า หลุมนี่ลึกมากกว่า 1 กิโลเมตร แถมด้านล่างก็ไม่มีอะไรเลย และอาจารย์เมเซก็ได้เสียชีวิตแล้ว ดูจากข้อมูลที่แสดงออกมาจากจออ่ะนะ ซึ่งปรกติอาจารย์เมเซต้องรอเกิดอีก 4 ปี แต่ในกรณีที่เป็นอาจารย์ของทางโรงเรียน และเป็นนักเวทย์ระดับชั้นแม่ทัพ 6 ดาวอีก จึงได้รับเงือนไขพิเศษจากทางเมืองหลวง คือ เมื่อตายจะคืนชีพภายใน 1 เดือนนั่นเอง ส่วนเรื่องนี้ก็ได้ข้อสรุปว่า อาจารย์เมเซเกิดคลั่งจึงเปิดผนึกพลังแล้วฆ่านักเรียนสองคน และได้ใช้พลังมากเกินไปเป็นเหตุทำให้ตัวเองเสียชีวิต ส่วนนักเรียนทั้งสองคนเมื่อตรวจสอบก็เกิดความงุนงงขึ้น เพราะข้อมูลของโรงเรียนบอกว่า นักเรียนสองคนนี้ยังมีชีวิตอยู่ แถมยัง
อยู่ในหอพักของตัวเองอีกต่างหาก
ในห้องของผมกับไอ้เรน
“เฮ้ย ไอ้ออฟรีบๆเปิดประตูซะทีสิวะ ฉันปวดท้องเว้ย เร็วๆ”เรนตบประตูดังปังๆๆ แถมยังตะโกนเรียกให้ผมออกมาจากห้องน้ำอีก
“รอเดี๋ยวสิฟร๊ะ ฉันอึอยู่ไม่เห็นหรือไง เดี๋ยวก็ออกไปแล้ว”ผมตะโกนตอบ
“นายห้ามอาบน้ำนะเว้ย ให้ฉันปลดทุกข์ก่อน ไม่งั้นมีเฮ”
“เออๆๆ รอเดี๋ยวน่า”
และแล้วก็จบไปอย่างทุกข์สุดๆ(เพราะดันปวดอึตอนจัดการกับอาจารย์เมเซเรียบร้อยพอดี โชคดีนะเนี่ย หุหุหุ)
ความคิดเห็น