Infinity online (จบแล้ว)

ลำดับตอนที่ #3 : โลกใหม่ ร่างใหม่

ตอนที่ 3 โลกใหม่ ร่างใหม่

เวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่อาจรู้ได้ รู้แต่ว่าตอนนี้ผมอยู่ในท่านั่งสมาธิ และกำลังปรับธาตุในร่างกายให้เปลี่ยนเป็นธาตุใหม่ ถามว่ารู้วิธีการปรับธาตุได้อย่างไรก็ขอเก็บไว้เป็นความลับให้ค้างคากันไปก่อน อีกอย่างเมื่ออยู่โลกจริงข้างนอกการที่จะเสี่ยงทำอะไรแบบนี้มันไม่ควรทำเพราะอาจก่อให้เกิดอันตรายต่อสุขภาพกายและใจได้ แต่ที่นี่ไม่ใช่ ที่นี่ถูกบัญญัติไว้ว่าเป็นเกม และการที่ผมมานั่งเสียงกับการปรับธาตุในร่างก็ไม่ได้เสียหายอะไรนี่ อย่างน้อยก็แค่ตายแล้วเกิดใหม่ และตอนนี้ผมกำลังปรับธาตุสี่อยู่นั่นคือ อาโปธาตุ (น้ำ) ปฐวีธาตุ (ดิน) วาโยธาตุ (ลม) และเตโชธาตุ (ไฟ) ปรับเพื่อให้อยู่รอดในสถานที่แห่งนี้นั่นแหละ อีกทั้งปรับเพื่อให้สบายต่อการนั่งสมาธิปฏิบัติธรรมเพราะถ้าฝืนนั่งไปทั้งที่ร่างหนักอึ้งและร้อนรุ่มดั่งไฟเผาแบบนี้ก็ไม่ไหว แต่เกมนี้ทำได้สมจริงมาก บางทีหากบอกว่านี่เป็นอีกโลกหนึ่งผมก็ยอมรับเลยว่าเชื่อ เพราะขนาดธาตุละเอียดยังสมจริง และอัดแน่นมากกว่าธาตุในโลกจริงเสียอีก

พอผ่านไปสักพัก การปรับธาตุก็เริ่มก้าวหน้าทีละนิด ปรับแล้วปรับอีก แก้แล้วแก้อีกเพราะมันยังไม่สมบูรณ์และดีพอจึงต้องทำไปเรื่อยๆ ส่วนเป้าหมายตอนนี้ต้องเอาขั้นต้นให้ได้ก่อน ขั้นต่อๆ ไปค่อยว่ากันอีกที ผมนั่งปรับแบบนี้มานานแล้วครับ แต่ให้ตายเถอะยังไม่ถึงเวลาออฟไลน์อีกเหรอเนี่ย เวลาผ่านมานานมากๆ แล้วนับเป็นปีได้เเล้วละมั้งสำหรับความรู้สึกที่มานั่งอยู่แบบนี้อ่ะนะ แต่จะอย่างไรก็ช่างเถอะปรับธาตุต่อให้มันเสร็จสิ้นขบวนการขั้นแรกเสียก่อน ส่วนเรื่องออฟไลน์ไว้ค่อยทำทีหลังก็ได้แหละมั้ง เวลาผ่านไปเรื่อย ๆ และนานนม ผมจะต้องต้องปรับจนสามารถลืมตาในโลกแห่งนี้ให้ได้ เพราะสัมผัสภายนอกมันอัดแน่นเหลือเกินเหมือนกับมีอะไรที่มีพลังมหาศาลอยู่รอบๆ การเคลื่อนไหววูบวาบและรวดเร็วในรูปแบบต่างๆ ที่สัมผัสได้เพียงน้อยนิดนั้นมันก็เพียงพอสำหรับความตื่นเต้นทีจะได้เห็นทัศนียภาพเบื้องหน้า

พอปรับขั้นแรกเสร็จก็รู้สึกว่าขยับร่างกายได้แล้วเพราะแรงอัดเริ่มหายไปแล้ว นี่แค่เริ่มต้นนะครับ

ถ้าหากเป็นคนอื่นมาทำแบบนี้เชื่อเหอะว่ายากเย็นแสนเข็ญมาก อีกทั้งวิธีนี้มันเป็นการเข้าสู่ห้วงสมาธิในอีกรูปแบบหนึ่ง และเป็นรูปแบบที่ซับซ้อนอย่างมาก แต่เมื่อทำสำเร็จก็ได้รับผลตอบเเทนที่ยอดเยี่ยมมากเช่นกัน

ขั้นสอง ก็คือปรับร่างภายนอก เปลี่ยนธาตุใหม่ให้ดีที่สุด และเหมาะสมท่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะธาตุในร่างกายมีผลต่อการดำรงชีวิตภายนอก อีกอย่างเชื่อได้เลยว่าโลกเเห่งการผจญภัยนั้นมีอันตรายอยู่รอบด้านเพราะเจ้าเอกกับเจ้าชัยมันพูดกรอกหูเรื่องเกมนี้ทุกครั้งที่เจอหน้า ว่ามีมอนสเตอร์นู่นนี่นั่น ตัวขนาดลูกวัวบ้างก็มี ตัวใหญ่กว่าช้างและมีพลังที่น่ากลัวก็มี รวมถึงระดับอาวุธและอื่นๆ อีกบราๆ ๆ เพราะงั้นจึงต้องกันไว้ก่อนเพราะมันดีกว่าการมานั่งแก้ทีหลังเมื่อเจอเหตุการณ์ไม่คาดฝันเหล่านั้น และแล้วเวลาก็ล่วงเลยไปจนรู้สึกว่าร่างกายเบาสบายแล้ว ต่อไปก็ขั้นสามซึ่งขั้นนี้ไม่ง่ายและไม่ยากแค่หยุด ใช่หยุดคิด หยุดขยับ หยุดทุกๆ อย่าง แม้กระทั่งหยุดหายใจ (แค่ความรู้สึกนะ เพราะจริงๆ แล้วร่างกายยังทำงานตามปกติ หายใจเข้าออกอย่่างแผ่วเบาแบบคนหลับ) ผ่านมาสักพักเริ่มเบาสบาย ความสุขมาแล้ว ทุกอย่างขาวไปหมดและแสงสว่างก็เข้ามาแทนที่ ความคิดและความรู้สึกไม่ดีต่อสิ่งต่างๆ พลันมลายหายไปภาพแสงสีต่างๆ ค่อยๆ เข้ามาแทนที่ แสงสีเหล่านั้นวิ่งวนไปทั่งร่างและในเวลาในสมาธิที่นานแสนนานในที่สุดมันก็ค่อยๆ หยุดนิ่ง จากแสงที่มีสีสันพลันกลายเป็นแสงสว่าสีขาวนวลเจิดจ้าแต่ไม่แสบตามาแทนที่ ประาทสัมผัสทั้งหลายต่างถูกกระตุ้นและยกระดับขึ้นเรื่อยๆ และในที่สุดตอนนี้ผมเห็นภายนอกแล้วถึงโดยที่ไม่ต้องลืมตา ภาพตรงหน้าที่ผมเห็นคือ สัตว์ ใช่แล้วมันเป็นสัตว์ที่มีขนาดตัวใหญ่มาก ใหญ่ยิ่งกว่าภูเขาซะอีก เล็กๆ ก็มี เล็กกว่าภูเขาหน่อยหนึ่งอะนะ รูปร่างของสัตย์ที่นี่ก็คล้ายๆ มนุษย์ และรูปแบบสัตว์ทั่วไปและไม่ทั่วไปที่อาจพบเห็นในนวนิยายต่างๆ แต่ชุดที่พวกนั้นใส่เป็นชุดที่ออกแบบมาอย่างประณีตมากและรู้สึกถึงความแข็งแกร่ง รอบๆ ผม ถูกล้อมไปด้วยสัตว์ต่างๆ มากมาย

ใช่ครับ

ผมถูกล้อมด้วยสัตว์และตัวใหญ่มากๆ รูปร่างคล้ายๆ ในนิยาย คล้ายมังกรก็มี งูตัวใหญ่ก็มี แต่ถึงจะถูกล้อมก็ไม่เห็นมีสัตว์ตัวใหนเข้าใกล้ผมเลย แต่ละตัวอยู่ในท่าคุกเข่า และเหมือนจะบังเอิญเห็นมังกรยักษ์ตัวหนึ่งที่หดตัวลงแล้วกลายร่างเป็นมนุษย์ ถ้าเดาไม่ผิดเหมือนว่าพวกนี้จะสามารถแปลงร่างเป็นมนุษย์ได้หมดเลยสินะ แต่ตอนนี้ผมอยู่ในท่านั่งสมาธิ เรื่องสัตว์เอาไว้เคลียร์ทีหลังดีกว่า เพราะตอนนี้ผมต้องไปต่อยังขั้นที่สูงกว่าเดิม โดยทำความรู้สึกว่าสักแต่เห็นไว้ก่อน เวลาผ่านไปเนิ่นนานผมเริ่มเห็นร่างตัวเองแล้ว เป็นร่างมนุษย์ครับผิวขาวผ่องใสมาก แถมมีแสงออกจากร่างกายด้วย

เวลาผ่านไป ผ่านไป แล้วก็ผ่านไป จนผมรู้สึกว่ารอบๆ กายมันสว่างจ้ามากแล้ว สว่างมากแต่ไม่แสบตา เหมือนผมจะพอใจกับการนั่งสมาธิของตัวเองแล้ว ก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา แต่ไม่ทันไรก็ถูกดึงไปด้วยอะไรบางอย่าง แล้วทุกอย่างก็วูบ

เหมือนสภาพรอบๆ มันเบลอๆ และรู้สึกเหมือนโลกหมุนติ้วๆ ผมค่อยๆ ปรับสมดุลร่างกายและสายตาให้เห็นภาพทัศนะให้ชัดเจนขึ้น พอภาพเริ่มชัดผมก็เห็นเลยว่า นี่มันห้องของตัวเองชัดๆ แต่ว่าความรู้สึกแบบนั้นมันเป็นความรู้สึกจริงไม่ใช่เหรอ 'นั่งตรวจดูดีไหม' ผมคิดในใจ แต่ช่างก่อนเถอะขอดูเวลาก่อน ซึ่งตัวเลขก็บอกว่าตอนนี้เวลา 13.25 น. วันอาทิตย์ ปี xxxx

"นี่มันผ่านมากี่ชั่วโมงเนี่ย"

'ต้องทบทวนดูก่อน เมื่อวานเราเริ่มสวมตอนสิบโมง นั่งสมาธิอีกสอง จากนั้นก็นั่งต่องั้นเราก็เข้าเกมตอนตีหนึ่งยี่สิบห้าสินะ ตอนนี้ก็ 12 ชั่วโมงพอดี คงถึงขีดจำกัดของการออนไลน์แล้วล่ะมั้ง' คิดได้ดังนั้นผมก็ไปหาอะไรทาน ซึ่งอาหารกลางวันรวบกับข้าวเช้า ก็คือก๋วยเตี๋ยวปากซอยครับ ผมจัดเต็มสองชามจ่ายเงินไป 100 บาทก๋วยเตี๋ยวถ้วยละ 50 บาทครับ จากนั้นก็กลับเข้าหอพัก มาออนไลน์ต่อ

"เมื่อคืนยังสงสัยไม่หากว่าเราเข้าเกมจริงหรือเปล่า ตอนนี้ก็ลองดูอีกทีเพราะหากเป็นแบบนั้นจริงๆ ก็ดีสิ ทีนี้เราจะได้ทำในสิ่งที่เราไม่กล้าทำในโลกนี้" ผมคิดไปด้วยใส่เครื่องเกมไปด้วย จากนั้นก็ตั้งเวลาออฟไลน์อัติโนมัตไว้ที่ตีสามของวันต่อไป เพราะตอนนี้ก็บ่ายสามโมงกว่าๆ แล้ว จากนั้นก็กดสวิทต์ออนไลน์ ผมนั่งหลับตาได้สักพักก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมาดึงไปอีกแล้ว แต่คราวนี้เร็วจังเลยแฮะ

ผมมารู้สึกตัวอีกทีตอนนี้ก็อยู่ที่เดิม ก่อนที่ผมจะถูกดึงไปตอนนี้ผมก็อยู่ในท่านั่งเช่นเคยครับ และแล้วการนั่งก็ดำเนินต่อไปเรื่อยๆ จนทุกอย่างปรับเข้าที่เข้าทาง ผมก็นั่งต่อไม่ลืมตาดูสิ่งรอบๆ ข้างเลยเพราะผมหายสงสัยแล้ว ที่ผมอยู่ตรงนี้ก็คือเกม และต่อจากนี้ที่นี่ก็เป็นที่สำหรับนั่งสมาธิของผมเพราะมันมีความสุขมากต่างหาก ไม่เมื่อย ไม่เบื่อ ไม่ต้องคิด และไม่มีอะไรเลยที่เป็นของหยาบ ผมนั่งมองอะไรบางอย่างที่ทำให้มีความสุข ที่โผล่ขึ้นมาเรื่อยๆ ไม่มีที่สิ้นสุด และมีความสุขเพิ่มขึ้นทุกครั้งที่โผล่มา แล้วผมยังจะต้องการอะไรอีกละครับ แต่ชีวิตภายนอกก็สะสางตอนออกเกมเอา เพราะผมถือว่าที่นี่เป็นที่พักใจของผม

วูบบบบบบ

ผมลืมตาขึ้นมาก็อยู่ในห้องของตัวเองแล้วแต่คราวนี้ความรู้สึกในเกมยังอยู่ ความสุขจากสมาธิ ผมถอดเครื่องเกมออก จัดการธุระส่วนตัว แล้วมานั่งอีกหนึ่งชั่วโมงคราวนี้ผมนั่งคิดเกี่ยวกับงานวิจัยครับ เพียงแค่คิด แต่ตอนนี้ความรู้ในด้านงานวิจัยของผมก็โผล่มาแบบพรวดๆ ๆ บางอย่างก็ไม่เคยรู้และศึกษามาก่อนด้วยซ้ำ แต่ทำไมถึงเข้าใจได้นะ พอผมทบทวนเสร็จทุกอย่างผมก็เริ่มเขียนวิจัยตรงนั้นเลย จนเวลาล่วงเลยไปถึงเที่ยงครึ่ง งานวิจัยของผมก็เป็นอันเสร็จสิ้น ที่เหลือก็แค่ทำเป็นรูปเล่ม แต่หน้าที่พวกนี้เป็นของ ชัย เอก ฝน ปูเป้ และโอ๋ครับ ฮ่าๆ นี่ผมอุตส่าห์คิดจนเสร็จเลยนะเนี่ย

ติ๊ดๆ ๆ .... ติ๊ดๆ ๆ ....

โทรศัพท์ผมดังขึ้น ผมเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานแล้วกดรับ

"ฮัลโหล ว่างัยชัย" ผมพูดด้วยน้ำเสียงปกติ และรอยยิ้มยังประทับที่มุมปาก

"ฮัลโหลออฟตอนนี้แกอยู่ไหนวะ" ชัยถามด้วยความรวดเร็ว และห้วนสั้น

"อยู่หอว่ะครับ ว่าแต่แกมีอะไรหรือเปล่า" ผมตอบชัยและถามกลับ

"ไปกินข้าวเที่ยงด้วยกันไหมเพื่อน ไอ้เอกก็ไปด้วยนะ" ชัยกล่าวชักชวน

"ข้าวเที่ยงเหรอ ได้ๆ แล้วเจอกันที่ไหน" ผมตอบอย่างรวดเร็ว

"เจ๊น้อยซอยแปดเลยเพื่อนวันนี้ฉันเลี้ยง พอดีแลกเงินในเกมมาใช้ ฮ่าๆ ๆ " ชัยพูดหัวเราะในความสุขฉบับของหนุ่มวัยรุ่น

"จริงสิเพื่อน ในเกมแลกเงินออกมาได้ด้วยเหรอ แต่ก็ช่างเถอะ งั้นเดี๋ยวนายชวน ฝน ปูเป้ และโอ๋ไปด้วยนะ ฉันจะคุยเรื่องวิจัย" ผมตอบกลับ

"แกยังคิดหนักเรื่องวิจัยอีกเหรอวะ ไหนแกว่าจะซื้อเกมไปเล่นไง อย่าบอกนะว่ายังไม่ได้เล่น" ชัยพูดกลับ และล้อตามประสาเพื่อน

"ฉันเข้าไปเล่นแล้ว เกมนี้ช่วยได้เยอะเลย แต่ช่างมันก่อน เพราะตอนนี้ฉันเขียนวิจัยเสร็จหมดแล้ว หน้าที่ต่อไปก็คือพวกนายต่างหากล่ะ นี่ฉันอุตส่าห์คิดเผื่อในส่วนพวกนายแล้วนะเนี่ย" ผมพูดและหัวเราะเบาๆ ผ่านโทรศัพท์

"หา!! แกพูดจริงดิ อย่าบอกนะว่าแกเอาวิจัยไปคิดในเกม" ชัยตอบกลับด้วยความตื่นเต้น

"เปล่าๆ คิดนอกเกมนี่แหละ"ผมตอบพร้อมกับกั้นเสียงหัวเราะ

"เฮ้ย งั้นก็สุดยอดเลยเพื่อนเลิฟ เดี๋ยวฉันจะโทรหาที่เหลือเดี๋ยวนี่แหละ เจอกันร้านเจ๊น้อยเพื่อน" ชัยพูดเสียงดังด้วยความตื่นเต้นแล้วตัดสายไปเลย แต่ก็ช่างเหอะผมเดินไปหยิบงานวิจัยขึ้นมา มันมีความหนาประมาณร้อยกว่าหน้ากระดาษเอสี่ ไม่รู้เขียนไปได้ไง เห้อ ไปร้านเจ๊น้อยดีกว่า

............................................

ตอนหน้าเข้าสู้โลกเกมแล้วครับ //