Infinity online (จบแล้ว)

ลำดับตอนที่ #20 : ตอนที่ 17 การเดินทางกับมิโกะ00

ตอนที่ 17 การเดินทางกับมิโกะ

ในป่าที่ทึบมากๆ ผมกำลังเดินอยู่กับมิโกะสองคนโดยเป้าหมายของผมก็คือ บุพวิเคหะทวีป ความจริงแล้วผมจะใช้การ์ดมุ่งไปยังปราสาทของมินเนสก็ได้ แต่คุณเธอให้เหตุผลว่าอย่าพึ่งไปตอนนี้มัยังไม่ถึงเวลาที่จะไปที่นั่น เฮ้อผมนี่เกาหัวแหงกๆ เลย อีกอย่างหนึ่งท่านโกศาก็ได้ส่งของบางอย่างที่จำเป็นต้องใช้ในภารกิจครั้งนี้

กำไลข้อมือที่เชื่อมต่อกับระบบ ซึ่งของที่ท่านโกศาส่งมาก็คือ กล่องกักวิญญาณระดับ X ซึ่งเป็นกล่องเล็กๆ ขนาดเท่ากับลูกบิดของเรานี่แหละ ลวดลายก็ธรรมดาๆ (ภายนอกนะ) เวลาใช้ก็แค่หยิบกล่องออกมาแล้วกดปุ่มสีฟ้า กล่องจะทำการดูดวิญญาณโดยอัตโนมัติ กรณีนี้จะไม่สามารถดูดวิญญาณที่เป็นของผู้เล่นได้ การปล่อยออกมาก็แค่กดปุ่มสีเขียว แล้วจะมีหน้าจอและรูปของวิญญาณที่อยู่ในนั้นมาให้เลือก แล้วก็จิ้มๆ เอาว่าจะปล่อยตัวไหนออกมาบ้าง หากต้องการปล่อยทั้งหมดก็กดปุ่มสีแดง ข้อมูลนี้เฟิร์สอธิบายให้ผมฟังครับ

ส่วนมินนี่กับมาซาร์ตอนนี้คุณเธอขอสนุกอยู่ในแหวนครับยังไม่อยากออกมา ทีแรกผมนึกว่าพวกเธองอนผมซะอีก ก็เลยอยากเข้าไปหาเธอ เฟิร์สก็รู้ใจครับ เธอบอกวิธีที่จะเข้าไปในแหวนเก็บสัตว์เลี้ยงให้ผม วิธีก็คือ ให้เอามืออีกข้างมากุมที่กำไล แล้วหาที่นั่ง จากนั้นก็บอกกำไลเลยว่า เข้าไปยังมิติในกำไล ผมก็เข้าไปอยู่ในกำไลโดยเข้าไปเพียงจิตใจเท่านั้นครับ ความรู้สึกภายนอกยังมีอยู่ครบถ้วน ซึ่งมันก็เหมือนการแยกร่างแหละครับ

แต่พอผมได้เห็นในกำไลเท่านั้นแหละผมนี่เข้าใจเลยว่าทำไมคุณเธอทั้งสองถึงอยากอยู่ในกำไลต่อ ก็ดูคุณเธอสิครับ กำลังสนุกกับการวาดวงเวท แล้วก็มีสิ่งต่างๆ ผุดขึ้นจากวงเวทเหล่านั้น แล้วพื้นที่ในกำไลก็กว้างมากๆ ๆ ๆ กว้างจนสามารถเก็บสัตว์ทั้งโลกเข้ามาได้อย่างสบายเลยล่ะ ผมก็เข้าไปหามินนี่และสอบถามเรื่องต่างๆ

เธอก็มากอดแขนผมแล้วอธิบายยาวเหยียดถึงการสร้างและตกแต่งของพวกเธอทั้งภูเขาเอย แม่น้ำเอย ปราสาทเอย ป่า เขา ลำเนา ไพร ต่างๆ นานา เธอบอกว่าอยู่ในนี้แค่คิดว่าอยากได้อะไรในลักษณะไหนมิตินี้จะวาดวงเวทแล้วปรากฏออกมาให้เอง แต่ต้องคิดให้ละเอียดๆ ไม่นั้นจะออกมาอีกแบบ

ซึ่งเธอก็บอกว่ากว่าจะทำได้แบบนี้ต้องฝึกกับมาซาร์อยู่ตั้งหลายเดือน ตอนนี้ขอสนุกต่อกับการสร้างและตกแต่งมิติแห่งนี้ ส่วนมาซาร์ตอนนี้คุณเธอไม่สนใจผมเลยครับ สนุกอยู่คนเดียว ตอนผมเข้ามานี่เธอมาทักแล้วหอมแก้มผมฟอดหนึ่งจากนั้นก็บอกว่า ขอไปตกแต่งมิติก่อนนะ แล้วก็วิ่งแจ้นเหมือนเด็กๆ ไปที่ทะเลทรายครับ

จากนั้นเธอก็สร้างสิ่งต่างๆ ขึ้นมา เฮ้อ ผมคุยกับมินนี่สักพัก ก็ออกจากแหวนไป เพราะคุณมิโกะเรียกผมแล้วครับ อ๊ะๆ เรื่องมิโกะผมเล่าให้มินนี่ฟังแล้วนะครับ ผู้หญิงคนนี้ผมไม่อยากจะเชื่อใจเธอเลย แต่ขอเสแสร้งไปสักพักก่อนละกัน

เมื่อมินนี่ได้ฟังคุณเธอก็บอกว่าอยากให้มิโกะมาเห็นมิติที่พวกเขาสร้างกัน(มินนี้ยังไม่รู้ว่าผมไม่ค่อยชอบมิโกะ) เธอบอกว่าว่าง ๆ ให้ผมพามาด้วย ส่วนเรื่องอาหารการกิน คุณเธอบอกว่าสามารถประกอบอาหารจากวัตถุดิบในนี้ได้งี้อ่ะ ผมนี่งงเลย คุยได้แค่นิดเดียวผมก็ออกมา แล้วก็เดินทางต่อ

ระหว่างทางที่พวกเรากำลังไปนั้นผมเลือกเส้นทางที่มีมอนเตอร์ระดับน้อยๆ จากการนำทางของเฟิร์ส ส่วนเรื่องจัดการมอนเตอร์ก็ไม่มีปัญหาอะไรคุณมิโกะเธอออกโรงจัดการเองหมดเลยผมก็เป็นแนวหลังที่ดี คอยเก็บวิญญาณมอนเตอร์ที่เธอจัดการจนตอนนี้ได้สองร้อยกว่าดวงแล้วครับ พอเดินทางมาได้สักพัก (สี่วันกว่าๆ) เธอก็ถามผมขึ้นมา

“นี่ เส้นทางพวกนี้ทำไมมันดูเรียบง่าย มอนเตอร์ก็ไม่ค่อยมี (เธอจัดการไปแล้วสองร้อยกว่าตัว) แถมยังไม่ค่อยโหดอีก คุณรู้เส้นทางพวกนี้ใช่ไหมคะคุณออฟ” เธอถามครับ หลังจากจัดการมอนสเตอร์เสร็จไปอีกตัว

“อ่าครับ พอดีผมมีแผนที่ของเส้นทางนี้ครับ” ผมตอบ ผมไม่ได้โกหกนะครับ แผนที่ก็คือเฟิร์สไงแต่ผมบอกไม่หมดเท่านั้นเอง

“แล้วคุณได้แผนที่มาได้ยังไงเหรอคะ ถ้าเอาไปขายให้กิลด์ใหญ่ๆ นี่ได้ราคามหาศาลเลยนะคะ เพราะตอนนี้หลายกิลด์กำลังรวมพลเพื่อบุกเบิกทวีปนี้อยู่ ถ้าได้แผนที่ของคุณละก็ การบุกเบิกคงเป็นไปได้อย่างง่ายดายแน่เลยค่ะ”  มิโกะให้ความสนใจกับแผนที่เหมือนเธอต้อการจะนำมันไปทำอะไรสักอย่าง แค่รู้สึกนะ แต่ผมก็ตาม ๆ น้ำไปก่อนเกิดอะไรขึ้นค่อยว่ากันทีหลัง ก็อยากจะลองเชื่อไอ้ชัยดูนั่นแหละครับ

“ความลับครับ อีกอย่างแผนที่นี้มีแต่ผมคนเดียวที่ใช้ได้” ผมอธิบาย เพราะมีแต่ผมจริงๆ ที่ใช้ได้

“ทำไมคุณไม่ไปนำทางพวกกิลด์ใหญ่ๆ เอาละคะ ค่าจ้างนี่รับรองว่าสูงลิ่วแน่ๆ ”  เธอทำตาเป็นประกายวับวาวพูดโน้มน้าวใจให้ผมอยากเข้าร่วมกับกิลด์ใหญ่ ๆ

“ไม่ดีกว่าครับ ผมไม่ชอบคนเยอะครับ”  ผมตอบไปตามตรง แค่คุณเธอผมก็ขยะแขยงแล้วครับ

“แล้วทุกทีนี่คุณเดินทางคนเดียวตลอดเลยเหรอคะ”  เธอพยายามเก็บข้อมูลจากผม  ผมจะพยายามให้ในส่วนที่ให้ได้ก็แล้วกัน

“อ่าครับ”  ผมตอบไปแบบนี้แหละครับ

“คุณใช้อาวุธอะไรในการเอาตัวรอดคะ เพราะตลอดการเดินทางฉันไม่เห็นคุณพกอาวุธสักอย่างเลยนี่คะ” เอาละสิครับ เธอถามมาแล้ว ผู้หญิงคนนี้คงอยากได้ข้อมูลจริง ๆ สินะครับ

“เอ่อ...” เอาละสิครับผมจะตอบยังไงดีล่ะ  แบบว่าผมยังไม่ได้สังหารมอนสเตอร์สักกะตัว แถมอาวุธของผมถ้าจะใช้จริงๆ ก็เป็นอาวุธทั้งเก้า (หมัด เท้า เข่า ศอก ศีรษะ) แต่ว่าเมื่ออยู่กับเธอผมต้องทำตัวให้เป็นคนอ่อนแอเข้าไว้ และทำเป็นพ่อพระคนดีศรีสังคมแบบเสแสร้งไปก่อน  ครั้นจะใช้อาวุธในกระเป๋าก็ไม่ได้ ระดับมันสูงเกินไป  ขืนเธอเห็นนี่แย่แน่ มีหวังโดนขอยืมแบบไม่มีวันคืนแน่นอน  จะใช้มีดเริ่มต้นก็ไม่ได้อีก ระดับน้อยเกินไป

“ไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไรค่ะ” เธอกดดันผมครับ ดูจากตาที่กำลังเศร้าลงก็รู้ว่าเสแสร้ง

“...อาวุธที่ผมใช้ก็คือดาบกับธนูครับ” ผมจำเป็นต้องตอบนะครับ สวมบทเป็นพ่อพระนี่ลำบากใจชะมัด

“ว้าว ใช้เป็นทั้งสองอย่างเลยเหรอคะ” เธอทำตาโตครับ คงได้ข้อมูลเพิ่มไปอีกอย่างแล้วล่ะสิ

“ว่าแต่ใช้ทั้งสองอย่างไม่ได้เหรอครับ” ผมเอียงคอ เสแสร้งไปตามมารยาท

“ได้สิคะ เกมนี้ใครจะใช้อะไรก็ได้ กี่อย่างก็ได้ แต่ที่มีอาชีพก็เพราะอาชีพนั้นจะเพิ่มพลังโจมตี ทักษะ และความสามารถในสายนั้นๆ ให้กับเราค่ะ อย่างเช่นเวลาเราใช้ดาบไปสู้กับผู้ที่มีอาชีพเกี่ยวกับดาบ ถึงแม้จะเป็นดาบระดับเดียวกัน เล่มเหมือนกัน เปอร์เซ็นต์แพ้เราจะมีสูงมากๆ ค่ะ ไหนจะทักษะของเขาอีก อีกอย่างอาวุธบางเล่มก็จะใช้ได้เฉพาะอาชีพนั้นๆ ก็มีค่ะ” เธออธิบายพยายามทำว่าตัวเองรู้เยอะในรายละเอียดเหล่านี้ คงเห็นว่าผมเป็นนักผจญภัยมือใหม่แหละมั้ง

“อ๋อ งั้นเหรอครับ แบบนี้ผมก็กลายเป็นคนอ่อนแอ เลยละสิเนี่ย ฮะๆ”  ตอบไปแบบนั้นเพราะอยากรู้ว่าเธอจะพูดอะไรต่อ

“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ ว่าแต่ขอฉันดูอาวุธของคุณได้หรือเปล่าคะ” เอ้าๆ ๆ ๆ เวรตระไร  ผมนี่นึกหาคำพูดเลย ยัยนี่ได้คืบเอาศอก ได้ศอกเอาวา เดี๋ยวยัยนี่คงเอ่ยขอยืมอาวุธผมใช้แน่ 

“ผมว่าอย่าพึ่งดูตอนนี้เลยครับ เดี๋ยวเดินทางสักพักคุณก็จะเห็นเองแหละครับ ถึงตอนนั้นจะดูยังไงก็ได้เต็มที่เลยรับ แฮะๆ ” ผมเกาหัวทำท่าทางเหมือนเขินๆ แบบให้เธอนึกว่าผมอายที่จะเอาอาวุธออกมาให้ดู ทั้งที่จริงแล้วไม่อยากให้ดูเฟ้ย

“ค่าๆ ๆ ไว้ถึงตอนนั้นฉันจะยืมไปดูสักวันหนึ่งเลยดีไหมคะ อิอิ” เหมือนเธอจะเข้าใจนะครับ เข้าใจซะเมื่อไหร่ จะยืมไปดูสักวันงั้นเหรอ ยืมตลอดไปเลยสิไม่ว่า

“แบบนั้นเขาไม่เรียกว่ายืมดูแล้วครับ”  พูดไปลองเชิงแบบนี้แหละครับ

“อิอิ ค่าๆ ปะเราเดินทางต่อกันเถอะ” ครานี้เป็นเธอที่เอ่ยปากชวนผมเดินทางต่อ สารเล.. เอ้ย สุดยอดมาก ๆ

“ครับๆ เดี๋ยวผมขอไปทำธุระส่วนตัวแป๊บนึงนะครับ”  ที่บอกแบบนี้เพราะกะจะหาอาวุธระดับต่ำ ๆ มาสักเล่มสองเล่ม  ถ้าเธอคิดจะยืมไม่คืนคงต้องให้ไปตามารยาท ก็อยากรู้เหมือนกันว่าเธอจะโลภขนดไหน

“ค่ะ ฉันจะรออยู่แถวๆ นี้นะคะ”  อืม  แบบนี้แหละที่ต้องการ อยู่รอเก้อคนเดียวเถอะพ่อจะหนีไปให้ไกลเลย ผมก็คิดแบบนั้นแหละครับ แต่จริง ๆ ไม่หนีหรอก

“ครับ ผมไปก่อนนะ” เธอก็พยักหน้าให้ผม ผมก็เดินออกไปทางด้านหลัง ไม่ใช่ว่าผมไปไหนหรอกนะครับ ผมจะไปหาอาวุธนั่นแหละครับพอผมเดินมาจนลับตาเธอผมก็เรียกเฟิร์สมาคุยทันใด

“นี่เฟิร์ส ในกำไลมีอาวุธที่เป็นดาบกับธนูไหม” ผมต้องถามเธอเพราะผมไม่รู้ว่ามีอะไรบ้าง

“มีแต่ดาบค่ะ ระดับสูงๆ ทั้งนั้นเลยนะคะ” เฟิร์สตอบกลับ

“เอ่อ เอาไงดีครับ ผมอยากได้ดาบระดับต่ำๆ เอาระดับที่คนทั่วไปใช้กันแหละครับ”  ผมบอกความต้องการกับเธอ เฟิร์สนิ่งไปสักพัก

“ระดับD-C แบบคนทั่วไปไม่มีหรอกค่ะ B ก็ไม่มี มีแต่ระดับ A ขึ้นไปค่ะซึ่งเป็นของหายากมาก” ให้ตายสิครับ เรื่องนี้สอนให้รู้ว่ายิ่งมีมาก ยิ่งอยากได้น้อย และของน้อยมีค่ากว่าของมาก

“แล้วถ้าผมตีมอนเตอร์ละครับ มีโอกาสที่จะได้ดาบกับธนูไหมครับ” ผมรีบถามเฟิร์สเพื่อหาวิธีแก้ไข

“ได้สิคะ ระดับโชคของนายท่านนี่สบายมากอยู่แล้วค่ะ แค่ตั้งจิตโจมตีมอนเตอร์แล้วนึกให้ดรอปดาบกับธนูก็เป็นอันเสร็จสิ้นค่ะ แต่ต้องเป็นมอนสเตอร์คลาส 1 ขึ้นไปนะคะ” เฟิร์สอธิบายให้ฟัง

“แล้วแถวนี้มีมอนเตอร์ที่ว่าอยู่หรือเปล่าครับ”  ผมถามเฟิร์สเพราะเธอเป็นดั่งแผนที่โลก

“มีค่ะ อยู่ตรงหน้าของนายท่านอีกหนึ่งกิโลเมตร กับสามสิบเมตรยี่สิบเอ็ดเซ็นค่ะ”  เธอระบุตำแหน่งแบบละเอียด ความจริงไม่ต้องเอาเซ็นมาก็ได้นะเฟิร์ส

“จัดไปอย่าได้เสีย” วูปป ผมพุ่งด้วยความเร็วสูงไปหามอนสเตอร์ทันที แต่ว่าเหตุการณ์ในครั้งนี้กลับอยู่ในสายตาของมิโกะซะแล้ว

มิโกะ

ระหว่างเธอรอก็รู้สึกว่าผมไปนานเหลือเกิน (ยังไม่ถึงห้านาทีเลย) เธอจึงออกมาตามหาผม แต่พอเดินมาสักพักก็เห็นผมยืนคุยกับกำไลตัวเองแต่ฟังไม่ออกเพราะเสียงไม่ถึง (นี่ถ้าผมฉี่ หรือปล่อยหนักนี่คงเห็นภาพอุบาทแน่ๆ) ความจริงแล้วทางระบบมีขายห้องน้ำชั่วคราวอยู่ครับ ใช้ได้หนึ่งเดือนก็ต้องซื้อใหม่ ราคาก็ห้าเหรียญเงินสำหรับเกรดต่ำ และจะสูงขึ้นไปเรื่อยๆ แบบถาวรก็มีนะครับ แต่ถ้าใครไม่อยากเปลืองตังค์ก็ป่าเขาลำเนาไพร

แต่ว่าเต็นท์ระดับสูงๆ ก็มีห้องน้ำส่วนตัวด้วยนะเออ ถามว่าผมรู้ตัวหรือเปล่า ขอบอกเลยว่ารู้ตัวครับ แม้ผมไม่ได้แผ่พลังสักกะอย่างก็ตาม แต่ตอนที่ผมพุ่งไปหามอนสเตอร์นี่ผมเปิดทิพยจักษุ และพุ่งไปยังเป้าหมายทันที และมิโกะก็เห็นผมด้วย แบบอยู่ดีๆ ผมก็หายแว๊ปไปเลย แถมยังมีสายลมพัดตามมาทีหลังอีก แต่เธอก็ไม่ได้ตามผมไปหรอกครับ

“คุณออฟ คุณมีฝีมือขนาดนี้เลยเหรอคะ แถมยังความลับเยอะอีก ถ้าคุณไม่อยากบอกฉันก็ไม่เป็นไรค่ะ เพราะสักวันหนึ่งฉันจะทำให้คุณเปิดเผยมันออกมาเอง” เธอกล่าวออกมาเบาๆ จากนั้นเธอก็เดินกลับไปที่เดิมทันที เฮ้ยอะไรจะขนาดนั้น พึ่งเจอกันไม่ถึงสองวันเลยนะเอ้ย

ด้านของผมบ้าง

หมาป่าฝูงหนึ่งกำลังพักผ่อนกันอยู่ มีจ่าฝูงคลาสสองระดับ 50 หนึ่งตัว ลูกฝูงคลาส 1 ระดับ 75ทั้งนั้น มีจำนวนแปดตัวรวมจ่าฝูงก็เก้าตัว ขณะที่จ่าฝูงกำลังเล็มขนตัวเองอยู่นั้น ทุกอย่างก็มืดสนิทเหมือนกับไฟดับ (แล้วก็เข้าไปอยู่ในกล่องเก็บวิญญาณ)

ฉัวะ

2,075,902,000 2,076,000,000 2,079,000,000 ...

ผู้เล่นอตวสัตถาทำการสังหารหมาป่าขนแดง คลาส 1 เลเวล 75 จำนวน 8 ตัว ท่านไม่ได้รับค่าประสบการณ์ แต่เนื่องจากท่านได้ติดลูกแก้วประสบการณ์ที่กำไลผู้เล่น จึงทำให้ค่าประสบการณ์ 16,000 หน่วยถูกย้ายไปเก็บในลูกแก้วค่ะ

ผู้เล่นอตวสัตถาทำการสังหารจ่าฝูงหมาป่าขนแดง คลาส 2 เลเวล 50จำนวน 1 ตัว ค่าประสบการณ์ 12,000 หน่วยถูกย้ายไปเก็บในลูกแก้วค่ะ

ค่าประสบการณ์ลูกแก้วลูกแรกตอนนี้เก็บได้ 28,000/500,000 หน่วย (ลูกแก้วได้มาจากท่านโกศานะครับ ได้มาจำนวน 1000 ลูก ผมติดไว้กับกำไล 5 ลูก ลูกหนึ่งบรรจุได้ 500,000 ครับ)

ผู้เล่นอตวสัตถาได้รับ ดาบเพลิงเขี้ยวหมาป่าขนแดง ระดับ B 1 เล่ม

ดาบเขี้ยวหมาป่าระดับ C 2 เล่ม

ธนูเพลิงระดับ C 2 เล่ม

ได้รับเขี้ยวหมาป่าระดับ C 4 อัน

ได้รับหนังหมาป่าขนแดงระดับ C 6 ผืน

ได้รับเงิน จำนวน 2 เหรียญทอง 45 เหรียญเงิน 700 เหรียญทองแดงค่ะ

“โหแค่จัดการ คลาส 1 กับคลาส 2 แค่ไม่กี่ตัวก็ได้ของขนาดนี้แล้ว โกงจริงนะครับ”

“ไม่โกงหรอกค่ะ ปรกติต้องใช้ผู้เล่นคลาส 2 จำนวน 50 คนขึ้นไปถึงจะจัดการได้นะคะ แล้วบริเวณนี้ก็มีแค่หมาป่าขนเทานี่แหละค่ะที่ระดับคลาสสูงที่สุดแล้ว ที่คุณมิโกะจัดการตลอดสี่วันที่ผ่านมา ยังไม่มีกว่าไหนเกินระดับ 80 ด้วยซ้ำ”

“อ๋อๆ ครับๆ ไปหามิโกะก่อนละ เดี๋ยวเขาจะรอนาน” วูปป ผมมาปรากฏที่เดิมเมื่อกี้ แล้วก็เดินไปหามิโกะ นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่งรอผม

“ทำธุระเสร็จแล้วเหรอคะ” เธอถามผมด้วยท่าทีปกติ แหมเนียนจริงนะแม่คุณ

“อ่าครับ เสร็จแล้วล่ะ เราเดินทางกันต่อเถอะครับ อีกสองชั่วโมงค่อยพักทานข้าว”  ผมตอบปัด ๆ รู้สึกไม่ค่อยชอบอีกแล้ว

“ไปกันเถอะค่ะ มื้อนี้ฉันอยากกินอาหารฝีมือคุณด้วย ไถ่โทษที่คุณไม่ยอมเอาอาวุธออกมาให้ฉันดู อิอิ”  เธอพูดน้ำเสียงเชิงตลก แต่ผมรู้ว่าเธอต้องการอะไร เฮ้อ ถ้าอยากได้อาวุธจะให้สักเล่มก็ได้

“แต่ว่าผมทำอาหารไม่เก่งนะครับ” ผมยกมือเปรยๆ ทันที

“ไม่เป็นไรหรอกค่า ฉันเตรียมข้าวกล่องมาแล้ว” นี่แสดงว่าถ้าไม่อร่อยนี่เธอจะกินข้าวกล่องสินะ เฮ้อ ผู้หญิงแบบนี้นี่มันไม่น่าคบจริง ๆ

“อืม.. เอ้ย!  เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ”  เกือบหลุดคำพูดอื่นออกมาแล้วสิเราผมกับมิโกะก็เดินทางกันไปสักพัก แต่ว่าระหว่างที่เรากำลังเดินทางกันอยู่

อีกด้านหนึ่ง

“ท่านอเล็กครับ เราเจอคุณหนูมิโกะแล้วครับ ตอนนี้กำลังเดินทางกับผู้ชายคนหนึ่งอยู่ที่ป่าตรงหน้าเรานี่แหละครับ” ชายคนหนึ่งสวมชุดดำทั้งตัวมารายงานกับชายหนุ่มที่สวมชุดซามูไรสีทองทั้งตัว ดาบสองเล่มที่เหน็บเอวบ่งบอกได้ว่าเป็นอาวุธระดับสูงแน่นอน

“ดี ให้ส่งคนไปดักหนึ่งพันคน เอาระดับสูงๆ ไปกับฉัน ฉันจะไปหามิโกะและฉุดเธอมาซะ ในเมื่อเธอเป็นคู่หมั้นฉันอยู่แล้ว อีกอย่างเธอทำแสบมากนะมิโกะที่ล้มงานหมั้นจนฉันอับอายขายหน้า คราวนี้แหละฉันจะทำให้เธอได้รู้ว่าฉันมีอำนาจแค่ไหน ไม่ว่าจะเป็นในเกมหรือนอกเกมก็ตาม หึหึหึ พวกนาย!! ไปเตรียมกำลังพลได้”  อเล็กออกคำสั่งลูกน้อง

“ครับ (ประสานเสียง) ”

อเล็ก ลูกชายของนักธุรกิจชื่อดังอันดับหกของโลก เขาเป็นชายหนุ่มลูกครึ่ง ส่วนสูง 185 หน้าตาคมเข้ม ผมสีออกทองๆ ตาสีน้ำตาล อเล็กนั้นเป็นคนที่มีนิสัยบ้าอำนาจ อยากได้อะไรต้องได้ โดยเฉพาะมิโกะ ที่เป็นลูกสาวของนักธุรกิจชื่อดังเหมือนกัน แต่อยู่ในระดับสิบของโลก อเล็กชอบในความสวยใสของมิโกะที่ติดท๊อปสิบของโลก และอยากเอาเธอมาเป็นของเขาให้ได้ แต่มิโกะไม่ได้ชอบอเล็กสักนิดเลยเธอจึงปฏิเสธตลอด

แต่อเล็กไม่ยอมแพ้ เมื่อเข้าทางหญิงสาวไม่ได้ก็เข้าทางพ่อแม่ซะก็สิ้นเรื่อง แล้วพ่อแม่ของเธอก็เห็นดีเห็นงามด้วยเพราะอเล็กเอาผลประโยชน์ทางธุรกิจมาล่อและแผนการทั้งหมดก็ประสบความสำเร็จ จนถึงวันหมั้น และวันนั้นเองที่มิโกะพังงานจนเละแถมยังตะคอกใส่เอล็กจนเขาอับอายขายหน้าอีก

เมื่อเอล็กรู้ว่ามิโกะเข้ามาเล่นเกมที่เขากำลังเล่นอยู่ก็เกิดความคิดที่อยากได้เธอมาครอง (เกมนี้ระบบไม่ปิดกันการกระทำของผู้เล่นนะครับ) จึงสั่งให้ลูกกิลด์ตามหาจนเจอมาครั้งหนึ่ง แต่มิโกะก็หนีไปได้ และครั้งนี้เป็นครั้งที่สอง ซึ่งเขาจะไม่ยอมพลาดโอกาสเด็ดขาด

อเล็กผู้เล่นคลาส 5 เลเวล 31 อาชีพซามูไร หัวหน้ากิลด์มุรามาสะ กิลด์อันดับหนึ่งของเกม (นี่เป็นข้อมูลคร่าวๆ นะครับ)

อาวุธ ดาบคู่มุรามาสะ ระดับ A

เกราะมุรามาสะ ระดับ A

เลือด 1,276,870

ปราณ 405,700

เวท –

จิต 176,000

สถานะของอเล็กครับ อิอิ รู้สึกว่าน้อยจังเลยใช่หรือเปล่าครับ ผมก็ว่างั้นแหละ มันน้อยอ่ะ แต่ว่าถ้าเลื่อนคลาสหกเมื่อไหร่ สถานะเกินล้านแน่นอนครับ เพราะการจะเลื่อนคลาสหกนั้น ยากสุดๆ ๆ ๆ ถ้าเลื่อนได้ก็เป็นผู้มีฝีมือระดับเทพเลย ยิ่งเป็นคลาสเจ็ดยิ่งไปใหญ่ แบบเก่งเวอร์เลยครับ อิอิ