คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 7 การสอบวัดระดับ 3
“ผู้นะือาฟาเอล เทเรนเียร์” เสียานื่อผู้ผ่านารสอบแ่ันั้อไปทั่วสนามประลอประสานับเสียโห่ร้อแสวามยินีให้ับผู้ที่สอบผ่าน
“ประาศ...ารสอบแ่ันอนัศึษาปีหนึ่ในรอบัเลือไ้สิ้นสุลแล้ว นัศึษาั้นปีที่สอะทำารสอบแ่ัน่อในอีสิบห้านาทีอให้เรียมัวให้พร้อม้วย”
เสียประาศแ้ำหนารารสอบัึ้นาอัรรย์ฝั่อะรรมาร
“เฮ้ย...่อไป็าอพวเราั้นปีที่สอแล้วสินะ”ลอย์เอ่ยำ้วยทีท่าผ่อนลาย
“อืม...”แเนียลานอบเพียแ่ำสั้นๆ ่อนะหลับาลอย่าเิมแล้วเอนหลัลับโฟา
๊อ...๊อ...
เสียเาะประูัึ้นแทรวามเียบที่เริ่ม่อัวึ้นภายในห้อ
“นั่นใรรับ” เรเมอสล่าวถามผู้เาะประูอย่าสุภาพเ่นเย
“พวผมเอรับ” เสียอันุ้นเยถูเอ่ยอบำถาม
“เ้ามาสิ ประูไม่ไ้ล็อ”เสียอนุาัาปาอลอย์่อนที่ประูะถูเปิออ
“แหม มาันหมเลยนะพวเรา”
“็มันอยารู้นี่รับว่าพวพี่ๆะื่นเ้นันไหม...ใ่ไหมริทีเีย ิลเบิร์ท”นิโรัสพูไปพลาทำหน้ารุ้มริ่มเล็น้อย
“็้อมีื่นเ้นบ้าเป็นธรรมาล่ะน่า”ลอย์ล่าวไปพร้อมับใ้แนล็ออนิโรัสแล้วเย่าอย่าหมั่นี้ยวเล็น้อย
“รับ...ร๊าบบบ...โอ๊ยเลิเย่าไ้แล้วรับ”สิ้นเสียลอย์็ลายมือออ แล้ว็เินไปนั่ยัเ้าอี้เพื่อรอเวลาที่ะเ้าสอบ
“แล้วรอบแรใระลสอบ่อนเหรอฮะ”ิลเบิร์ทเอ่ยถาม้วยวามสสัย
“พี่เอ”แเนียลลืมาึ้นอีรั้หลัาที่หลับานั่เอนหลัเหมือนนนั่หลับ
แเนียลใ้มือยันัวเอลุาโฟา แล้วเินปรี่ไปหาิลเบิร์ท่อนที่ะวามือลที่ไหล่อเา
“เ่เหมือนันนะเรา เอานะู่่อสู้ที่หินๆ อย่าราล์ฟไ้” แเนียลพูบ็ส่ยิ้มให้ับเาอย่าแปลประหลา
“ะ...อบุรับ”ิลเบิร์ทอบอย่าัเินเล็น้อย
“่อไปะเป็นารสอบอนัศึษาั้นปีที่สอรุาเรียมัวให้พร้อม้วย”เสียประาศถูเอ่ยาอาารย์ัวแทนอะรรมารุมสอบที่นั่อยู่บนอัรรย์อย่าราบเรียบ
“ารสอบแ่ันในั้นปีที่สอ ู่แร แเนียล เราเฟียร์ ับ นาฟาเรีย ิสเทออาเรียส อให้ทัู้่มารายานัวที่สนามสอบ้วยมิะนั้นะถือว่าสละสิทธิ์”
“เอาละันอัว่อนละัน”แเนียลพูพร้อมับเินไปยัประูห้อ
“สู้ๆ นะะพี่แเนียล”ริทีเียที่นั่เียบอยู่นานะโนเสียัให้ำลัใเา
“ใ่ ้อนะนะแเนียล”ลอย์ับเรเมอส็พูประสานเสียพร้อมัน
“อืม” เสียอบรับออาปาเ็มไป้วยรอยยิ้มพลาโบมือเป็นสัา่อนที่ประูะปิล
วามรู้สึนี่มันืออะไรัน ทำไมเราถึ้อรู้สึสบายใอย่าบอไม่ถู้วย...เารุ่นิระหว่าที่เร่ฝีเท้าเินไปสู่สนามสอบ
เมื่อไปถึู่ทสอบอีนไ้มายืนรออยู่บนสนามเรียบร้อยแล้ว
“เมื่อผู้เ้าประลอทั้สอนมาพร้อมันแล้ว...็อเริ่ม บันี้”เมื่อสิ้นเสีย ลูแ้วสีน้ำเินนาให่ึ่วาอยู่บนานประำอยู่ทั้สี่ทิศอสนาม็เปล่แสสีฟ้านวลออมาในทันที
“สโนว์วีนออมา” “มิลลอสออมา”เสียอัเิภูประำายัึ้นพร้อมันอย่าไม่น่าเื่อ
สาวร่าบาึู่อรรปราร่าาเอามสีน้ำเินเ้มในทันที อีฝ่าย็เ่นันปราวัถุประหลารูปร่าล้ายระบานให่ รอบอระถูแะสลัอย่าามสะท้อนแสับแสแ
“ลูศรน้ำแ็”สิ้นเสียสั่อแเนียลสโนว์วีนวานิ้วเรียวามอย่ารวเร็ว แท่น้ำแ็ยาวำนวนมา่อัวึ้นอย่ารวเร็ว่อนะพุ่ทะยานหาอีฝ่าย
“วัวนแห่ระ” มิลลอสที่ลอยอยู่ลาอาาศเลื่อนัวมาบัร่าอเ้าอนมอไม่เห็น ่อนะเปล่แสสีเินออมา
ร่าอมิลลอส เริ่มเพิ่มึ้นาหนึ่ลายเป็นสอ าสอลายเป็นสี่ นมีมิลลอสยืนรอบัวเาเ็มไปหม แท่น้ำแ็ที่ถูปล่อยออไปพุ่เสียบร่าเป้าหมายที่ถูเล็ไว้ั้แ่อนแรแ่ลับสลายหายไปราวับเป็นภาพลวา
นาฟาเรียเผยร่าออมาามิลลอสึ่อยู่ห่าาุที่เยยืนอยู่เิม พร้อมับยิ้มระรื่นเล็น้อยับท่าทาที่แปลใอแเนียล
“เมื่อี้เป็นัวปลอมอย่าั้นเหรอ สโนว์วีน ฝนน้ำแ็” แเนียละเบเสียเ้มสั่าร ลื่นวามเย็นำนวนมาถูปล่อยึ้นสู่ท้อฟ้า่อนที่ะมีประายระยิบระยับาวัถุบาอย่าที่สะท้อนแสับวอาทิย์
วัถุที่สะท้อนแสนั่นือ แท่น้ำแ็แหลมำนวนมาที่ำลัพุ่รลมาราวับห่าฝนที่โปรยปราย
“เอะ ไม่มีทาโนันหรอน่าอพรร์นี้ มิลลอส เื่อม่อวเวทลำแสสีเิน” นาฟาเรียส่เสียั ่อนที่มิลลอสทุนในสนามะลอยัวไปประำำแหน่่าๆ อูแห่แสเริ่มเรียัวันเป็นลูบอลสีเินทอประายแสเรือๆ ที่เบื้อหน้าอภูระมิลลอสทุัว
ลูบอลแสสีเินลูแรเริ่มปล่อยลำแสพุ่ไปหาลูบอลแสลู่อมาและพุ่ัวไปหาลู่อไปอีนวนลับมาที่เิม่อนที่ลูบอลแสสีเินทุลูะปลปล่อยลำแสสีเินอีรั้
ลำแสสีเินราวนี้ถูเล็ไปยัลูบอลสีเินลูสุท้ายที่ลอยัวอยู่ลาอาาศ เมื่อลำแสทุสายพุ่รไปยัุสุท้าย็แัวออเป็นลำแสำนวนมาพุ่ึ้นสู่ท้อฟ้า ลำแสสีเินำนวนมาพุ่สวนทาับแท่น้ำแ็ที่ำลัลมา
เปรี้ย.....
เสียปะทะันระหว่าแท่น้ำแ็ับลำแสที่พุ่สวนทาันัระมทั่วท้อฟ้าพร้อมับแสสว่าที่าหายไปเหลือเพียแ่เศษละออน้ำแ็ที่ปลิวฟุ้ไปทั่วสนามราวับเล็อหิมะที่ถูโปรยลมาาฟาฟ้า
“หึ...”รอยยิ้มอันแปลประหลาปราึ้นที่มุมปาอแเนียล
“ระสุนน้ำแ็”เสียสั่ารัึ้นาปาอเาอีรั้ สโนว์วีนวามือไปมาอย่ารวเร็ว้อนน้ำแ็่อัวึ้นในทันที่อนะพุ่ระายไปรอบทิศ
“มายาแห่ระ”นาฟาเรีย็สั่ารมิลลอสเ่นัน ราวนี้มิลลอสทุัวที่ลอยไปมาลับหยุนิ่ราวับถูรึร่าไว้ บานระอมิลลอสสะท้อนภาพบาอย่า
ภาพในระทุบานปราภาพภาพเียวันือ สโนว์วีน ่อนที่ระสุนน้ำแ็ะพุ่เ้ามาหาร่าอมิลลอส ระสุนน้ำแ็ลับพุ่หายเ้าไปในระราวับไม่เยมีอะไรเิึ้น
“ยัไม่หมแ่นั้นหรอ”สิ้นเสียอนาฟาเรีย ห้วอาาศรอบัวสโนว์วีนเริ่มบิเบี้ยว วัถุบาอย่าที่มีรูปร่าล้ายับระสุนน้ำแ็พุ่ออมาาทุทิศทาอย่ารวเร็ว
“อาภร์น้ำแ็”แเนียละโนสั่ภูสาว ่อนที่เ้าหล่อนะวยเอาผ้าลุมสีเินที่ลุมไหล่อยู่มาสะบัเล็น้อย่อนะหมุนัวไปรอบๆ พร้อมผ้าลุม
ไอเย็นเริ่มทำให้ไอน้ำรอบๆแ็ัวนลายเป็นำแพน้ำแ็นาให่ล้อมรอบสโนว์วีนไว้นไม่สามารถมอเห็นไ้ ระสุนน้ำแ็ระแทัวเอเ้าับำแพน้ำแ็นและเอีย
“แ้สถานาร์เ่เหมือนันแฮะ”นาฟาเรียเอ่ยมอีฝ่ายทันที
เปรี้ย...
ำแพน้ำแ็แออทันทีที่สิ้นเสีย สโนว์วีนทยานัวไปอย่ารวเร็วพร้อมับเปลี่ยนผ้าลุมยาวให้ลายเป็นาบยาวแล้วระโนร่าไปยันาฟาเรีย
“มิลลอสลับมา”สิ้นเสีย มิลลอสทุัวเริ่มเปลี่ยนสภาพลายเป็นลำแสสีเินพุ่ไปรวมันอยู่เบื้อหน้านาฟาเรีย เมื่อลำแสสีเินาหายไป็ปราร่าอมิลลอส
“เสร็้าล่ะ”สิ้นเสียอสโนว์วีน าบยาวในมือ็ปัเ้าไปลาระอมิลลอสทันที
“แ่าหาที่เสร็...มิลลอส...สะท้านารโมี” วัถุรูปร่าล้ายาบพุ่แทร่าอสโนว์วีนทันที วามเ็บปวแล่นเ้าสู่ร่าอสโนว์วีนน้อึาบที่แทมิลลอสออมา แล้วใ้มันยันายับพื้นสนาม
าบที่แทร่าอสโนว์วีนสลายัวไปพร้อมับารัาบออาร่าอมิลลอสอย่าน่าแปลประหลาสโนว์วีนเร่ฝีเท้าถอยหลัเพื่อั้หลั
“สโนว์วีนเป็นอย่าไรบ้า”แเนียลรีบวิ่เ้าไปูอาารอภูสาวในทันที
“ไม่เป็นไร้ายัสู้ไหว”สโนว์วีนพูพลาุมบาแผลรร์ที่่วท้อพร้อมับสีหน้าที่บิเบี้ยว้วยวามเ็บปว
“ไม่้อสู้แล้วสโนว์วีน...ลับไปพัรัษาัว่อนเถอะ”แเนียลพูอย่าอ่อนโยน่อนะถอนหายใเล็น้อย
“แ่ว่า...้ายัสู้ไหว”สโนว์วีนเ้นเสียพูพร้อมับพยายามลบเลื่อนวามเ็บปวาบาแผล
“แล้วถ้าเ้าเิายึ้นมาล่ะ...ลับไปรัษาบาแผล่อนเถอะ”แเนียลพู้วยน้ำเสียสั่นเรือเล็น้อย
“็ไ้่ะ...แ่ท่าน็อย่าฝืนเ่นันนะะ”สิ้นเสียพู ร่าอสโนว์วีน็าหายไป
“ะยอมแพ้แล้วเหรอ๊ะ...แเนียล”นาฟาเรียเอ่ยถามอีฝ่าย้วยวามแปลใเล็น้อย
แเนียลไม่อบำถามออีฝ่าย แ่ลับยืนสบนิ่ราวับรุ่นิอะไรบาอย่า
“พี่ลอย์ พี่แเนียละแพ้ไหมฮะ”นิโรัสระเ้าถามอีฝ่ายอย่าใใ่อ
“ไม่หรอ...แเนียลไม่น่าะยอมแพ้่ายๆ หรอ”ลอย์อบำถามที่นิโรัสเอ่ยถาม พร้อมับส่ใเียร์แเนียล
สายาทุู่ับ้อไปยัสนาม โยไม่ละวาไปไหน รอูารัสินใอแเนียลที่ยืนนิ่มาไ้สัพัแล้ว
“ยัหรอ...และอีอย่านที่ะแพ้น่ะ ือเธอ”เสียเอ่ยำพูัึ้น พร้อมับรอยยิ้มอันเยือเย็นปราึ้นที่มุมปาอแเนียล
“้าออัเิ ผู้ลืนินวามฝัน ไนท์แมร์ออมา”เสียอัเิถูเอ่ยอย่าะาน
วเวทสีแเ้มนาให่ปราึ้นมา เบื้อหน้าอแเนียล ร่าอไนท์แมร์่อยๆ ลอยัวึ้นมาาวเวท ลูแ้วเอามที่ประำอยู่ทั้สี่้านอสนามเริ่มเิอาารแปรปรวนอย่าผิปิ
“หึ...่าเป็นไอ้หนูที่ใล้าริๆ ที่ล้าเรีย้าออมาเป็นรั้ที่สอ”ไนท์แมร์เปรยำ้วยน้ำเสียเย็นาพลาทำสายาเย้ยหยันทุสิ่
“มีเรื่ออยาให้่วยหน่อย...ะ่วยไหม”แเนียลสบาอีฝ่ายพลาเินเ้าไปหาอย่าระมัระวั
“หึ...ไอ้ัวระอพรร์นี้นะเหรอ”ไนท์แมร์ทำเสียเย้ยยันพลาส่ายหัวไปมา
“หึ ไม่สนุเอาะเลย”้นเสียปรายำเบาๆ ไนท์แมร์สยายรเล็บเมื่อพูบ
“มิลลอส ระวั อีฝ่ายลมือแล้ว”นาฟาเรียส่เสียเือนอสูรระ้วยวามเป็นห่ว
“มันสายไปแล้วุหนู”รเล็บยาวแททะลุร่าอมิลลอสหลัาสิ้นเสียเือนอนาฟาเรีย ไนท์แมร์ระาร่าอสูรระเ้ามาใล้พลาใ้มืออี้ายิลำแสสีแใส่
ัวระเิรอยร้าวไปทั่ว ในะรอบอระเอ็เริ่มเปลี่ยนสีไปาเิม สีเินสะท้อนแสลับหม่นหมอลนลายเป็นสีำสนิท
“มิลลอส...ลับมาสู่าย้า บันี้”นาฟาเรียวิ่เ้าไปหามิลลอสพลาส่เสียะโน ร่าอมิลลอสเริ่มเปลี่ยนเป็นแสสว่าพุ่หายเ้าไปในร่าอเธอ
นิ้วมือเรียวยาวเ้าประิที่ลำออเธอแล้วย้ำมันอย่ารวเร็ว ร่าอนาฟาเรียถูยลอยสูาพื้น ไนท์แมร์ยิ้มปรี่อย่าเลือเย็นพลา้อมออีฝ่ายิ้นรนพยายามใ้มือน้อยๆ แะพันธนาารที่บีบรั้ออน
“ไนท์แมร์หยุ”แเนียลท้วะโนหมายห้ามารระทำที่เินวามาหมายในรั้นี้ให้ยุิลแ่ไนท์แมร์็เพียแ่หันมาและปรายหาาใส่ ราวับไม่เห็นเาอยู่ในสายา
“หยุ”
แเนียละโนห้ามอีรั้้วยน้ำเสียุันว่าราว่อน
ร่าอไนท์แมร์ระุสั่นอย่าไร้สาเหุ พร้อมลายมือออาสิ่ที่บีบเ้นไว้อย่าไม่เ็มใแล้วหันหน้าไปับ้อเา้วยสายาที่เหี้ยมเรียม
“...สินะ”ไนท์แมร์เปรยำพูบาอย่า้วยถ้อยสำเนียแผ่วเบา่อนร่านั้นะโปร่ใสึ้นแล้วเลื่อนัว้อนทับับแเนียลนหายไปในที่สุ
“แฮๆๆ...แนี่มันื้อะมัยาริๆ ไอ้เ้าไนท์แมร์”แเนียลพูบ่นพร้อมแสอาารหอบปะปนออมาเล็น้อย
“นาฟาเรียเธอเป็นไบ้า”แเนียลเ้าไปเย่าัวอีฝ่ายึ่นอนไร้สิให้ื่น แ่ลับไร้ปิิริยาอบสนอใๆ ึลอใ้หลัมืออั้ใล้ับมู
โล่อไปที...ยัหายใอยู่...
แเนียลอุ้มร่าไร้สิึ้นมั่นแล้ว่อยๆ เินพาร่านั้นไปส่ให้ับหน่วยพยาบาล่อนที่อาารย์ผู้เป็นรรมาระานผลารแ่ัน
“นาฟาเรีย ิสเทออาเรียส ไม่สามารถประลอ่อไ้แล้ว ผู้นะในารทสอบนี้ือ แเนียล เราเฟียร์” อาารย์ผู้ัสินเอ่ยประาศผลารัสินในะที่แเนียล่อยๆ เินลับหายเ้าไปในทาเินอสนามแ่ ราวับไม่สนใในสิ่รอบ้า
แเนียลรีบเินพลาพิร่าเ้าับผนันมาถึห้อพัอน้วยไม่สนใที่ะแวะไปรวมัวันที่ห้ออลอย์ สลัลอนประูถูลไว้อย่าแน่นหนา ่อนที่ะทรุัวแนบประูพลาหายใ้วยวามลำบา
“ไม่ิเลยว่าะ้อใ้พลันั่น”
เสียรำพันับวามเียบ่อยๆ าหายไปสลับับอาารหอบหายใถี่ สิเริ่มเลือนาลเรื่อยๆ
๊อๆๆ...
เสียเาะบานประูไม้ัึ้นเรียสิที่เริ่มาหายไปให้ลับมาอีรั้
“แเนียลอยู่ในนั้นหรือเปล่า”เสียุ้นเยัึ้นาอีฟาอบานประู
“อยู่...มีอะไรหรือเปล่าลอย์”แเนียลเอ่ยอบ้วยน้ำเสียที่ฝืนทำใหู้เหมือนเป็นปิ
“ไม่มีอะไรหรอแ่เป็นห่วน่ะ เป็นอะไรหรือเปล่า”อีฝ่ายเริ่มัไ้ถาม้วยน้ำเสียเป็นห่ว
“ไม่มีอะไรแ่อยาะสบในิหน่อย...”แเนียลเอ่ยพูอย่าฝืนๆอีรั้
“ให้ันเ้าไปไ้ไหม”อีฝ่ายยัไม่ปัใเื่อเท่าไหร่
“อันอยู่นเียว่อนไ้ไหม”แเนียลหายศีรษะพิบานประูแล้วเอ่ยำอบ แล้วผ่อนลมหายใลเล็น้อย
“แเนียลถ้านายไม่พูออมา...็ไม่ใรเาเ้าในายไ้หรอนะ”ลอย์ยืนำหมัแน่นอยู่ที่อีฝาอบานประูพลาพูวามในใ
“...”ไร้เสียอบใๆ าแเนียล
“็ไ้ ั้นันไม่วนละไป่อนนะอย่าลืมเียร์ัน้วยล่ะ...ไปละ”
เสียฝีเท้า่อยๆ ัึ้นและาหายไปับวามเียบันในะที่แเนียล้มศีรษะลเล็น้อยพลารำพันำเบาๆ
อบในะลอย์....อบใที่นายยัเป็นห่วัน...อนนี้ันยับอนายไม่ไ้หรอ...ว่าัน...
“่อไปเป็นารสอบแ่ันในั้นปีที่สอ ระหว่า เอร์รีเน่ ลอย์ับ โเวส โเวนเนส อให้ทัู้่มารายานัวที่สนามสอบ้วยมิะนั้นะถือว่าสละสิทธิ์”
เสียประาศัไปทั่วสนาม ลอย์่อยๆ เยื้อย่าเท้าึ้นไปยัสนามอย่าไม่รีบร้อนนั ในะที่อีฝ่าย็ึ้นไปบนสนามพร้อมับน
“เมื่อผู้เ้าสอบทั้สอมาพร้อมันแล้ว ารสอบเริ่มไ้”อาารย์ผู้ทำหน้าที่เป็นรรมารสนามป่าวประาศเริ่มารประลอึ้นทันที
“าเฟิว ฟูมานา วายา”สิ้นเสียร่ายำ สายลมถูบัับ้วยอำนาาไอเวทพัพวยพุ่าัวเอเ้าหาลอย์ทันที
“หืม ใส่่อนเลยเหรอ...เวทาเรน ริเฟรุส วาร่า”ทา้ามามถูเรียึออาที่เ็บทันที พลาวาไปมาพร้อมว่าาถาอย่าใเย็น
ไอน้ำในอาาศเริ่ม่อัวเป็น้อนใสแล้วแปรเปลี่ยนรูปร่าามวามิอลอย์ าลุ่ม้อนอเหลวบันี้ลายเป็นำแพวารีวาพายุหมุนที่ถลาโถมเ้ามา
ฟุบ...
ำแพน้ำรับแรปะทะาพายุแล้วถููลืนเ้าไปเป็นหนึ่เียวับลมหมุน แทบมิอารูปร่าไว้ไ้นานนั เวทสายลมที่ไ้หอบเอาน้ำเ้าไปไว้ในัวเอึเริ่มลายัวออนน้ำร่วหล่นลพื้นอย่ารวเร็ว
“สมเป็นุลอย์แห่ห้อเอริๆ...เราไ้ยินิิศัิ์และำร่ำลืออนายมานาน...วันนี้ไ้มาเอัวรินับว่าเป็นเียริริๆ ที่ไ้เอ”โเวสเริ่มร่ายยาวนอีฝ่ายถึับเบือนหน้าไปทาอื่นพลาแสอาารเบื่อเลยทีเียว
“ไปเอาอะไรับ่าวลือพวนั้น”ลอย์ยิ้มเื่อนเล็น้อยหลัาฟัร่ายยาวออีฝ่ายนเบื่อ
“นั่นสินะ...ไม่ลอ็ไม่รู้ั้นผม้ออเสียมารยาทล่ะนะรับ”เมื่อเสียพล่ามบ่นบล โเวสล้วหยิบปาารหมึึมออาระเป๋าเสื้อทันที แล้วหลับาลเบาๆ
ปาาหมึทอแสสีมพูอ่อนเรือๆ รอบัวแล้วเริ่มยืยายออไปเรื่อยๆ นมีรูปร่าล้ายับหอ แสที่เปล่ประายเริ่มลวามสว่าลนมอเห็นรูปร่าไ้ัเนึ้น
“เรียมรับมือนะรับ”โเวสำหอพอระับแล้วเปิาบุเาทันที
“ไ้เลย”สิ้นเสียรับำสั้นๆ ลอย์็ทะยานัวเ้าหาอีฝ่ายอย่าไม่รีรอ
อาวุธในมืออทั้สอถูเหวี่ยให้เ้าปะทะันอย่าุเือ ่าฝ่าย่าผลัันรุรับอย่าไม่ลละโอาสที่หมายะว้าัยนะมาสู่มือน
“เวทาเรน่า ริเฟริ อัสร่า วอเท วาร่า”ลอย์อาศัยัหวะที่โเวสแทหอเ้ามาเบี่ยัวไป้าน้าพลาท่อมน์อย่าำนาปลายทาถูนำมา่อใส่อีฝ่ายอย่าไม่รอ้า
“เอเทมัน เนเริน โทราน่า”โเวสรีบแทหอลพื้นทันทีเมื่อร่ายำศัิ์สิทธิ์บบทล
้อนเหลวใสที่เริ่มับัวันเป็นลุ่มให่เริ่มแสอาารสั่นไหวอย่าแปลประหลา ที่ปลายหอเปล่แสสีน้ำาลาๆ มวลน้ำที่ลอยัวอยู่สู่พื้นนแระายไปบนพื้นสนาม
“เยี่ยมีนี่”ลอย์หยุอาัปิริยาทั้หมแล้ว่อยๆ เอ่ยมอีฝ่าย
“อบุรับผม”โเวสยือรับำม้วยอาารีอีใ
“หวัว่าะไ้สนุว่านี้อีนะ...เฮเเทส เอบิเทเมส”สิ้นเสีย ปลายทาอลอย์เริ่มทอแสสีเียวเ้มอาบร่าอเาไปทั่ว
“ั้นผม็อใ้้วยละันนะรับ...เฮเเทส เอบิเทเมส”โเวสระแท้ามหอลับสนามแล้วร่ายเวทาม ร่าอเา็เรือแสอ่อนๆ
“ั้นเรามาลุยันเลยีว่า”ำพูเพียไม่ี่ำถูเอ่ยอย่ารวเร็ว ร่าอลอย์็หายวับไปทันที
เร้....
้ามโลหะอทาระทบับหอที่ถูยึ้นมารับารโมีออีฝ่ายนเิเสียั
“ไมเนัส อินเเลส โทไมเน”โเวสเหวี่ยหอไปมาสัั้นารเ้าประิัวพลาร่ายาถาอย่าใเย็น
ไอเวทอลอย์เริ่มอบสนอัวบทเวทที่ถูร่ายออมา พลัเวทอเาเริ่มระเหยออไปาร่าที่ละน้อยเป็นสายละออที่เห็นไ้อย่าัเน
“ิะสลายพลัเวทอผมนหมเลยสินะ”เสียเปรยอย่าราบเรียบอลอย์ทำอย่าับไม่มีอะไรแปลใหม่
“เย์เรย์ โลโน าสวา เฟา เท ิสเปล”มนร์ถูร่ายอย่าแผ่วเบา ลอย์วาทาไปมาแสสว่าสีาวนวลทอแสออมาาอัมีที่ปลายอ้าม ไอเวทสีส้มแสเริ่มลายัวออห่าาัวอเา นาหายไปับอาาศ
“โห...เ่แฮะใ้าถาล้าำสาปไ้้วย”โเวสเอ่ยมพลาทำสายาและท่าทาแปลๆ
“นี่ พอเลย เลิยอไ้แล้ว ะสู้่อไหมเนี่ย”ิ้วอเาเริ่มระุ้วยอารม์เหนื่อยใอย่าเห็นไ้ั
“รับผมุลอย์”โเวสอบ้วยน้ำเสียร่าเริแบบสุีพลาระับหอแน่นแล้วเลื่อนัวเ้าหาลอย์ทันที
“หึ...”เสียลมหายใถูพ่นนเิเสียเบาๆ ่อนที่ลอย์ะเหวี่ยทาปัมหอให้ห่าัว
“เวทาเรน ริเฟรุส วาร่า”เสียร่ายำศัิ์สิทธิ์อลอย์ัราวับเสียระิบ ้อนน้ำใส่อัวึ้นเป็นลุ่มๆ แล้วพุ่อัร่าออีฝ่ายนเสียารทรัว
“โอ้... เล่นแรเหมือนันนะรับ”โเวสยิ้มให้อีฝ่ายพลาัระเบียบทรผมที่เปียน้ำให้เ้าที่ แล้ววหอไปมาสอสามรอบ่อนแทหอลพื้นสนาม
เปรี้ย...
พื้นสนามเิรอยแยเป็นทายาว แท่น้ำแ็แหลมันัวออารอยแยอพื้นไล่ลามนเ้าไปใล้ลอย์อย่ารวเร็ว
“โอเรนีส เอนทาไฟรุเน”ลอย์ระแทเสียแ็เปล่พลัเวทออาปลายทา เปลวร้อนแรพุ่แผเผาแท่น้ำแ็นละลายไปบาส่วนแ่็ยั่อัวเป็นแท่น้ำแ็ึ้นมาใหม่
“หอเล่มนี้เป็นหอน้ำแ็สินะ...เพิ่เยเห็นอริ็วันนี้”ำพู่าๆ ถูเอ่ยอย่าเรียบ่าย ในะที่ยัส่พลัเวทเพลิออไปสัน้ำแ็แหลมที่พยายามผ่าเปลวเพลิเ้ามา
“ใ่แล้วรับุลอย์ หอน้ำแ็สมบัิประำระูลที่สืบทอันมานถึรุ่นอผม”อีฝ่ายบรรยายถึประวัิอหออย่าภาภูมิ่อนะัมอหอออาพื้น
“ะ่อระลอที่สอแล้วนะรับ เรียมรับมือ”หอถูสะบัไปมา ละออน้ำในอาาศถูึออมารวมัวลายเป็น้อนแ็หลาย้อน่อนพุ่ทยานไปหาอีฝ่าย
“าเฟิน่า ฟูเมา เบานัม เอเร วายา”ลอย์ร่ายเวทพลาสะบัทาอย่าแร สายลมเริ่มหมุนวนน่อัวึ้นเป็นรูปรวยนเห็นไ้ัแล้วทิ้ัวเ้าปะทะับลุ่มอ้อนน้ำแ็แล้วบยี้น้ำแ็ทุ้อนนแหลละเอีย
“ใ้วิธีนี้เหรอรับ”โเวสเปรยเบาพลาสะบัหออีรั้
“มันไม่่ายไปหน่อยเหรอ”เสียอลอย์ัึ้น้าๆ ัวอเาที่มัวมุ่วามสนใับพายุที่ำลัถาโถมเ้ามาใล้
้ามหอถูมืออลอย์ยื้อไว้แน่นทำให้ไม่สามารถสะบัหอไ้ แ่ยัไม่บเพียแ่นั้น ปลายทา่อเ้าที่เอวอโเวส่อนะสำแอำนาระแทร่าอีฝ่าย้วยเวทน้ำนระเ็น
“อั่...”ลมพายุพุ่ัวโถมใส่โเวสทันทีราวับมีีวิ ร่าอโเวสระเ็นลอยอยู่ลาอาาศแล้วร่วลมาอย่ารวเร็ว
“ฮ้า...เือบรับไม่ทันแน่ะ...ฟู่...”ลอย์ถอนหายใอย่าโล่ออในะที่มือทั้สอ้าโอบรับร่าอโเวสไว้ทันาารหล่นระแทพื้น
“ะ...ุลอย์...ทะ...เท่มาเลยรับ”โเวสพยายามะเอ่ยำพู่อแ่แล้ว็หมสิลาแรระแท
“เฮ้อ...อะไรมันะบ้าบอไ้นานั้น”ลอย์วาร่าอโเวสลอย่านิ่มนวลแล้วหันหลัเินออห่าไปทันที
“ผู้นะือเอร์รีเน่ ลอย์” เสียานื่อผู้ผ่านารสอบแ่ันั้อไปทั่วสนามประสานับเสียโห่ร้อแสวามยินีให้ับผู้ที่สอบผ่าน
ลอย์่อยย่าเท้าลาสนามอย่านิ่มนวลแล้วเินลับหายเ้าไปามทาเินออาารที่พั
“ลอย์ เหนื่อยไหมะ”เสียหวานัทัอีฝ่ายามุมสลัว
“อ้าว...โอฟิเรียเหรอ”ลอย์เยหน้ามออีฝ่ายทันทีหลัามัวแ่รุ่นิถึเรื่อ่าๆ นไม่ทันสัเสิ่รอบ้า
“ลอย์เ่ัเลย สอบผ่านรอบแรแล้ว”โอฟิเรียเินเ้ามาใล้้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“แล้วโอฟิเรียล่ะผ่านไหม”ใบหน้าอลอย์เริ่มรู้สึาเล็น้อยพลาเอ่ยถามแ้ั
“อืม...ไม่ผ่านล่ะ เหอะๆๆๆ”โอฟิเรียทำท่าทาลๆ ใส่อีฝ่ายพลาเอ่ยอบ
“อ๊ะ...ะ...อโทษนะที่ถามอะไรไม่เ้าท่า”ลอย์เริ่มเอ่ยอย่าะุะั
“่ามันเถอะอย่าไปิอะไรมาเลย เราไปหาอะไรินันสอนีว่าเนอะลอย์”โอฟิเรียพูพลาล้อแนอีฝ่ายเินไปทันที
“เอ๊ะ...”ลอย์เหลือบหาาสะุเ้าับใรบาน
“แเนียลหายแล้วเหรอ”ลอย์หยุเินแล้วทัเพื่อนสนิทอย่าเป็นห่ว
“อืม...หายีแล้วล่ะ แ่นายะไปไหนเหรอ”แเนียลเอ่ยำอย่าเนิบนาบ
“็ว่าะไปหาอะไรินหน่อยน่ะ”ลอย์อบ้วยท่าทีที่สบายใ
“อ้าว ไม่ไปูารสอบอเรเมอสเหรอ”แเนียลมวิ้วบาๆ
“โอ๊ย อย่าเ้านั่นผ่านอยู่แล้วล่ะ เอ่อแ่ฝาบอมัน้วยละันว่าั้ใสอบนะเฟ้ยอย่ามัวแ่เ๊หล่อล่ะ ฮ่าๆๆ”ลอย์ล่าวอบเสร็็วแนโอฟิเรียไปอย่าสบายอารม์
“เฮ้อ...ไม่เปลี่ยนเลย อยู่ับโอฟิเรียทีไรมันรั่วไ้แบบสุๆทุที”เสียหายใถูถอนออมาอย่าแผ่วเบา่อน้อมอแผ่นหลัอทั้สอเินลับาไป
“นี่ว่าแ่ลอย์เราไปินอะไรันีล่ะ”เสียหวานถูเอ่ยอย่านุ่มนวล
“อืม ไปินสลัันไหมล่ะ โอฟิเรียอบไม่ใ่เหรอ”วาอลอย์เริ่มทอประายรับับแผนารอเา
“อืม ็ีอยู่หรอ แ่มันแพนะ...”เสียนุ่มอบรับอย่าเนิบ้าแล้วทุ้ม่ำลเล็น้อย
“ไม่เป็นไรให้ผมเลี้ยเอละัน”ลอย์ส่ยิ้มเป็นสัาให้ับอีฝ่าย
“....”ไม่มีเสียอบใถูเอ่ยรับมีเพียแ่รอยยิ้มบาๆส่ลับไป
“ไปันเถอะ”ลอย์ูมือโอฟิเรียออามหา’ลัยทันที
เสียอแอผู้นที่เินวัไว่ันไปมาเพื่อเลือื้อสิ่อัอบอวลไปทั่วบริเวย่านาร้า
“สมับเป็นย่านาร้าอทีนี่เลยแฮะ”ลอย์บ่นพึมพำับสาวเ้าเล็น้อยพลาุมมืออีฝ่ายแน่นึ้นเพื่อไม่ให้พลัหลไปไหน
“เอ่อ...ลอย์หยุ่อน”โอฟิเรียส่เสียทัอย่าประหลา
“โอฟิเรีย เป็นอะไรไปเหรอ”เ้าัวส่เสียั้วยวามใ
“เปล่าๆ...แ่ะเรียใหู้อะไรนิหน่อยน่ะ”โอฟิเรียส่ยิ้มน้อยให้แทนวามรู้สึที่ทำให้อีฝ่าย้อใ
“นี่ไ ูสิ สร้อยอเส้นนั้นสวยีเนอะ ลอย์ว่าไ”นิ้วเรียวี้ไปยัสร้อยอที่เปล่ประายสีเินรับับแสแยามบ่ายที่ระทบับัวมันนเป็นที่น่าสนใ
“อืมสวยี”ลอย์อบอย่าห้วนๆ พลา่อยๆ เินเ้าไปูพร้อมัน
“อูสร้อยเส้นนี้หน่อยรับ”ลอย์เอ่ยอย่าสุภาพับพ่อ้า
“ไ้รับ”สร้อยเส้นามถูส่ให้อีฝ่ายอย่าระมัระวั
“....”สร้อยถูปลสลัแล้วสวมใส่ที่ออเธออย่านุ่มนวล ำพู่าๆ ที่ิไว้อนนี้ลับถูวามเินอายปิั้นไว้นมิอาเอ่ยำใ
“เหมาะับเธอมาเลย”ลอย์เผยรอยยิ้มาๆ พร้อมับำม
“บ้า...”โอฟิเรียเริ่มบิไปมา้วยท่าทาเินอายอย่าประหลา
“สร้อยเส้นนี้เท่าไหร่รับ”
“สอพันห้าร้อยเรินรับ”พ่อ้าเอ่ยราาอย่าับไว
“เอาเส้นนี้รับ”ลอย์รีบว้าถุเินึ้นมา่ายทันที่อนที่โอฟิเรียะทันไ้เอ่ยปาทัทาน
“ลอย์...”โอฟิเรียทัทานึ้นแ่ว่าไม่ทันลอย์ามเย
“เอาน่าโอฟิเรียั้แ่เราบันมาเรายัไม่เยื้อออะไรเป็นที่ระลึให้โอฟิเรียเลยนะ”ลอย์ล่าวอบอย่าทะมัทะแม้วยใบหน้าที่แเรื่อ
“ั้นันะื้อให้เธอบ้า”โอฟิเรียรีบว้าสร้อย้อมือสีเินมาสวมให้อีฝ่ายทันที
“เส้นนี้เท่าไหร่ะ”
“หนึ่พันเรินรับผม”พ่อ้าเอ่ยราาพลาทำาพริ้ม
“นี่่ะ”ถุเินถูแะห่ออย่านุ่มนวลแล้วำระราาสิน้าอย่ารวเร็ว
“...โอฟิเรียไม่เห็น้อทำแบบนี้เลย”ลอย์โบมือไปมาเพื่อห้ามแ่็ไม่ทันอีามเย
“เอาน่าลอย์ เราะไ้มีอแทนใระหว่าเราสอไ”โอฟิเรียล่าวอบพลาูมืออีฝ่ายเินห่าแผายเรื่อประับทันที
“ระ...เหรอ...ะ...็ีนะรับ”เสียอบอย่าะุะัอลอย์ถูเอ่ยึ้นอย่าแผ่วเบา
“ั้นเรารีบไปที่ร้านันีว่าเนอะ”โอฟิเรียทำลายวามเียบ้วยำล่าวทันที
“็ีรับ เราไปันเถอะ”เลือสูบีไปทั่วใบหน้าอลอย์นแเรื่อไปทั่ว
“ิ...ๆๆ”โอฟิเรียพยายามลั้นำอย่านุ่มนวล
“ะ...ำอะไรเหรอ”
“็หน้าเธอแเป็นมะเือเทศไปหมแล้ว...ิๆ...”โอฟิเรียใ้มืออี้าปิปาเพื่อลั้นำไว้แ่็ไม่สามารถปิลั้นไว้ไ้หม
“นะ...หน้าเธอ็แเหมือนันแหละไม่้อมาว่านอื่นเา...ฮ่าๆๆ”ลอย์ล่าวอบอย่าำัน
“นบ้า...”โอฟิเรียล่าวอย่าเินอาย
“ั้นเธอะบ้ามาว่าันแน่ๆ ที่ยัะอบนบ้าๆ ลอี...ฮ่าๆๆ”ลอย์หัวเราะอย่าสบาย
“บ้า...”โอฟิเรียปลปล่อยเสียหัวเราะออไปนหม
“นั่นสินะเรามัน็บ้าทัู้่น่ะแหละ”ลอย์ส่รอยยิ้มให้ับอีฝ่าย
“นั่นสินะ...”รอยยิ้มอบโอฟิเรียถูใ้แทนำพูในใออไปนหม
นั่นสิ...นะ...ัน็ะบ้าริน่ะแหละ...บ้าที่อบเธอ...เฮ้อ...อยาให้เวลาหยุลเพียแ่รนี้ริๆเลย...
................................................
ความคิดเห็น