Diary's Love (รักนี้สองเรา)

บทนำ

   "อดทนหน่อยนะค่ะ เด็กโผล่หัวออกมาแล้วค่ะ!" เสียงหวานใสของพยาบาลผู้ช่วยหมอสูตินารีหรือหมอทำคลอด คอยส่งเสียงเป็นการให้กำลังใจแก่หญิงคนหนึ่งซึ่งกำลังจะกลายเป็นแม่คน

   "อุ๊แว๊!!!! อุ๊แว๊!!!!" เสียงเด็กทารกที่ดังออกมา ทำให้คนที่เป็นคุณแม่มือใหม่ถึงกับอดยิ้มไม่ได้ แม้จะทรมานกับมันมากเพียงใด แต่แค่มีเจ้าตัวเล็กนี้ออกมาได้อย่างปลอดภัย หัวอกคนเป็นแม่อย่างเธอก็ดีใจแล้ว

   "ยินดีด้วยค่ะ คุณได้ลูกชายค่ะ" เหล่าพยาบาลที่อยู่ในห้องคลอดก็ต่างยินดีกับคุณแม่มือใหม่กันอย่างถ้วนหน้า...

      ....5ปีต่อมา

   "คุณแม่ครับ ผมอยากเลี้ยงน้องหมาครับ" เสียงใสๆของเด็กน้อยวัย5ขวบที่คอยออดอ้อนมารดาเพื่อที่จะให้มารดาซื้อเพื่อนคู่ใจต่างสายพันธุ์ให้เค้า

   "จ้าๆ เดี๋ยวเรายืนรอคุณพ่อก่อนนะครับ แล้วค่อยเข้าไปซื้อด้วยกันนะจ๊ะ"

   "ครับคุณแม่ เราต้องรอคุณพ่อก่อน" เด็กน้อยวัยน่ารักพูดจบก็ยิ้ม แล้วหันมองซ้ายทีขวาทีเพื่อมองหาพ่อของเค้า

   "อ๊ะ!! คุณแม่ครับคุณพ่อมาแล้วนู่นไง" ไม่ได้เพียงแค่พูดเปล่า เค้ายังชี้มือไปยังทิศทางที่พ่อเค้ากำลังเดินมา

   "คุณพ่อไวๆสิครับ ผมอยากได้น้องหมาตัวนี้อะครับ" ไม่ทันที่คุณพ่อจะถึง เด็กน้อยก็รีบวิ่งไปจูงมือคุณพ่อให้รีบเดินมาไวๆ พร้อมกับออดอ้อนอย่างน่ารัก ทำให้พ่อแม่ของเค้าถึงกับยิ้มให้กับความน่ารักของเค้าไม่หยุด

    ..เมื่อออกมาจากร้านขายสัตว์เลี้ยงแล้ว เด็กน้อยก็ไม่สนใจสิ่งใดอีก นอกจากน้องหมาที่เดินข้างๆ ทั้งสองต่างหยอกล้อกันโดยที่ไม่ได้สนใจความต่างของสายพันธุ์เลยทีเดียว ไม่ว่าคุณพ่อหรือคุณแม่จะจูงแทน เค้าก็ไม่ยอมปล่อยเพื่อนซี้เค้าให้ใครได้เข้าใกล้มันเลยซักคนเดียว

   "อุ๊บ!!/โอ๊ย!!" เป็นเพราะเค้าเดินไม่มองทางทำให้เค้าเดินไปชนกับเด็กผู้หญิงคนนึงที่เดินสวนทางกัน ก้นของทั้งคู่กระแทกกับพื้นทางเดินอย่างแรง

   "ขอโทษนะเธอเป็นอะไรมั้ย" เด็กน้อยที่เอาแต่จูงน้องหมาไม่มองทางรีบเอ่ยคำขอโทษแก่เด็กผู้หญิงคนนั้น

   "เดินมองทางหน่อยสิ เจ็บจัง" เด็กผู้หญิงคนนั้นไม่สนใจกับคำขอโทษ แถมยังต่อว่าเด็กน้อยคนนั้นต่อไป ทำให้เด็กคนนั้นถึงกับหน้าเสียเลยทีเดียว

   "เราขอโทษนะ คือเราไม่ได้ตั้งใจจริงๆ" แต่เด็กน้อยคนนั้นยังคงไม่ลดความพยายาม ยังคงขอโทษเด็กคนนั้น จนพ่อแม่ของเค้าเมื่อเห็นว่าลูกชายของเค้าทำท่าจะร้องไห้ จึงเอามือมาลูบหัวเพื่อเป็นการปลอบโยน

   "ช่างเถอะ" พอเธอพูดจบ เธอก็เดินจากไปเลย โดยไม่สนใจที่จะมองมาที่เด็กผู้ชายคนนั้นเลยแม้แต่นิดเดียว

   "แม่ครับ เธอโกรธผมมากเลยหรอครับ ทำไมเธอถึงไม่ให้อภัยผมหล่ะครับแม่" เด็กน้อยได้แต่สงสัย พูดไปพร้อมกับน้ำตาและน้ำมูกที่ไหลออกมาแข่งกัน

   "ไม่หรอกจ่ะ เค้าแค่อาจจะเขินก็ได้นะจ๊ะ อย่าขี้แงสิลูก ไม่ดีเลยนะค่ะ" แม่ของเค้านั่งยองๆแล้วยิ้มให้ลูกชาย ทำให้เค้าเริ่มหยุดร้องไห้และยิ้มได้อีกครั้ง แล้วก็จูงน้องหมากลับบ้าน โดยที่คราวนี้เค้าไม่ลืมมองทางเดินด้วยไม่ใช่จูงแต่น้องหมาอย่างเดียว....