ห้องเก็บของของไทสุดหล่อ

ลำดับตอนที่ #4 : ผจญภัยในป่าแสนสนุก

เหมียว หง่าว 

ผมลงจากบันไดอย่างชิลๆ ได้ยินเสียงหัวเราะครึกครื้นจากเพื่อน พอลงมาครบกันทุกคนเหตุการณ์ไม่คาดขวัญก็เกิดขึ้น แหล่าชายแปลกหน้าในชุดทหารมากมายกรูเข้ามาล้อมรอกจุดที่พวกผมยืนอยู่ นายทหารคนหนึ่งเอาป้ายชื่อดิจิตอลแผ่นขนาดเท่าป้ายชื่อนักกีฬาโอลิมปิกมาแปะทาบที่หลังของผม พร้อมกับแท่งโลหะเท่าไส้ดินสอ4แท่งตามปักลงบนเนื้อหนังคล้ายการฉีดวัคซีน

“อ๊ากกกก เจ็บนะเฟ้ยย!!” ผมร้องลั่น แล้วหันไปตะโกนใส่ทหารคนนั้น นี่มันกีฬาบ้าอะไรฟร่ะเนี่ย ทารุณกันตั้งแต่เริ่ม

"สวัสดีเหล้าผู้กล้าทุกคน.. ยินดีต้อนรับสู่ภารกิจแรกของพวกคุณถูกใจกันใช่ไหมล่ะ อ้อๆ! เจ้าป้ายนั่นจะไม่ทำร้ายพวกคุณหรอก ไม่ต้องห่วง หึหึ"

 
เสียงซ่าๆได้ดังมาจากลำโพงที่ดูเหมือนจะถูกติดไว้รอบบริเวณทั้งหมด

ผมมองหาต้นเสียงว่ามาจากทางไหนแต่ก็หาไม่เจอ

"ป้ายนั่นน่ะ..ก็แค่เอาไว้เช็คว่าหัวใจคุณยังเต้นอยู่รึเปล่าก็แค่นั้น.."

ผมขมวดคิ้ว คิดในใจ ‘อะไรกันเนี่ย ไม่ตลกนะเฟ้ย’

แต่มันเป็นเรื่องจริง.. หลังจากนั้นไม่กี่วินาที ป้ายชื่อธรรมดาที่ติดอยู่บนแผ่นหลังของทุกคนได้เรืองเสียงเป็นสีเขียวตรงชื่อของคุณ พร้อมกับลายเส้นชีพจรที่เคลื่อนไหวตาม จังหวะการเต้นของชีพจร ความเงียบได้เท่าครอบครองไปทั่วอณูบริเวณ

นี่มันไตรกีฬาประเภทไหนอะไรเนี่ย=_=

"เกมนี้น่ะ เล่นง่ายมากๆเลย แค่รักษาชีวิตของตัวเองให้รอดก็เท่านั้น.."

รักษาชีวิตรอดงั้นหรอ เหอะ แค่อยู่ในคอนโดผมก็ตายวันละหลายรอบแล้ว นี่บอกเลย

"โอ๊ะ! ดูเหมือนว่าผมจะลืมอะไรไป เกมนี้จะสนุกไปได้ไง ถ้าไม่มีคนตาย..?ถ้าทุกๆทีมชนะมันจะไปสนุกยังไงล่ะ.. หึหึ การชนะ มันก็หมายถึงการที่ต้องกำจัดเสี้ยนหนามออกไปจากทางเดินของผู้ชนะยังไงล่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า

ทำยังไงงั้นเหรอ? พวกคุณทุกคนจะต้องฆ่าคนของทีมศัตรูยังไงล่ะ คุณสามารถโจมตีได้เพียงแค่ 1 คนเท่านั้นและทำให้มั่นใจด้วยว่าเหยื่อของคุณน่ะ ไม่เหลือแม้แต่ลมหายใจ.. ดูง่ายๆก็ที่ป้ายชื่อยังไงล่ะ ถ้ามันเป็นสีแดงเมื่อไหร่ละก็..ปิ้ว..! เรียบร้อย~ แล้วอีกเรื่องนึง แถวนี้ไม่มีที่สำหรับคนดีหรอกนะ ถ้าคุณคิดจะไม่ฆ่าใครเลย ระวังเจ้าป้ายนั่นจะแปลงร่างเป็นระเบิดเวลาก็แล้วกัน ^^ ยิ่งฆ่าไวเท่าไหร่ แปลว่าโอกาสที่คุณจะถูกฆ่าก็น้อยลงไปเท่านั้น ฮ่าฮ่าฮ่า"

ผมไม่ได้ตื่นเต้นอะไรมากนัก เพราะกำลังคิดว่าไอคนที่พูดๆอยู่เนี่ย ประสาทรึเปล่า พูดอยู่คนเดียวไม่ฟังคำตอบ หัวเราะอยู่คนเดียวไม่แคร์สื่อ ที่ผมจะบ้าแต่ก็ไม่แค่พูดคนเดียวนะเออ ถ้าประสาทจริงผมจะส่งบัตรเชิญไปอยู่ศรีธัญญากับผมซะเลย=_=

ฆ่างั้นหรอก…. ผมหันมองเพื่อนๆในคอนโด สายตาไปพบเดอะคิ้วที่ทำหน้าเอ๋ออยู่ ยิ้มอย่างโรคจิตนิดๆ แต่กำแบผมคงต้องเปลี่ยนความคิด เพราะอะไรนะเหรอ? เพราะเดอะคิ้วเป็นเพื่อนในทีมผมไง! ลืมอ่านไปนิดส์

"สิ่งสำคัญอีกอย่าง..จำไว้ว่าทุกๆที่อาจจะเป็นกับดักก็ได้"

กับดัก? นี่เหมือนดักแด้ป่ะ???

"ตุบ ตุบ ตุบ!"

เป้ยังชีพใบใหญ่ถถูกโยนมาวางตรงหน้าแต่ละคน ผมเก็บขนมลูกอมกับpspเครื่องโปรดใส่รวมกับของในกระเป๋า เอ๊ะ เขาให้เลือกอาวุธได้นิ ผมหยิบปืนกระบอกที่ถือมือกับมีดพบที่สำหรับเดินป่า

แล้วเสียงนั้นก็พูดพร่ำอะไรไม่รู้อีกเยอะแยะ ผมหาวหว้อด้วยความเซ็ง

"..แปะ..แปะ..แปะ !"

ปรบมือทำไม? ไม่รู้ แต่ขอปรบด้วยดิ แปะแปะ แปะ

"ได้เวลาแล้วสินะ ขอให้ทุกคนโชคดี..อย่าตายง่ายๆล่ะ :P"

"ความรัก.. มิตรภาพ.. ของพรรค์นั้น ไม่จำเป็นต้องใช้ในเกมนี้หรอกนะ..หึหึ"

"ตู้ม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

ถ้าใครว่าผมบ้า คนนั้นก็ต้องว่าเสียงนั่นด้วย! มันยิ่งกว่าผมอีก-0-

ผมบากสำภาระแล้วออกวิ่งไปในป่ากว้างอย่างไร้จุดหมาย มองไปทางไหนก็มีแต่ป่าและก็ป่า ไม่เจริญหูเจริญตาแล้วเลยจริงๆเบเบ้ ผมทำหน้าเซ็งก่อนจะเปิดกระเป๋าหยิบpspออกมาเล่นพร้อมก้าวเดินไปอย่างช้าๆ โดยไม่สังเกตเลยว่าข้างหน้ามเป็นพื้นต่างระดับที่สูงมาก ขณะที่เล่นเกมเพลินๆไม่หันระวังจึงลื่นตกจากเนินไถลลงไปข้างล่าง

ซวยแล้ววว กำลังจะผ่านด่านแล้วเชียว เนินบ้า!มาอยู่อะไรตรงนี้ฟร่ะ / คือไม่ห่วงตัวเองเลยสินะ

ผมลุกขึ้นปัดๆดินที่ตัวออก สำตรวจเกมที่รักแล้วเก็บเข้ากระแอย่างดี กลัวพัง แล้วหยิบมีดที่ไว้สำหรับเดินป่าออกมาฟันกิ่งไม้ใบไม้ที่ขว้างทางเดิน

“ช่วยด้วยย” หือ เสียงใครน่ะ ผีหรือคนฟร่ะ? ผมกำมีดแน่นเดินไปทางที่ได้ยินเสียงอย่างสอดรู้สอดเห็น พบวาเลนเซียที่ติดกับดักตาข่ายอยู่  อ่อออ นี้สินะหนึ่งในกับดักที่ว่าน่ะ ผมช่วยวาเลนเซียจากตาข่าย พูดทักทายนิดหน่อยตามประสาคนอยู่คอนโดเดียวกัน (แต่วาเลนเซียนี่ใครหรอ?) แล้วก็ต่างคนต่างแยกเดินทางก็กันต่อ

แล้วเหยื่อผม……….อยู่ไหนล่ะเนี่ย กำแบ! ลืมสนิทเลย ผมออกวิ่งตามหาเหยื่อผู้นั้น ก็ที่ตัวเองจะโดนฆ่าเสียก่อนจะได้ฆ่า!

เหมือนพระเจ้าเข้าทางผม ผมเจอเหยื่อแล้ว กำลังเดินเก็บวัตถุดิบในป่า ให้เดานะ คงจะเอาไปทำอาหารใช่ ตนนี่

ผมคว้าปืนที่เอว เดินไปหาต้นแล้วยิ้มหวานให้ “ตนนี่ ไทขอฆ่านะ” ยกปืนจ่อหัวต้น

ปัง!

ยังไม่ทันที่ร่างนั้นจะได้ตอบอะไร ก็ดับอนาจสมองกระจุยเสียแล้ว ป้ายที่หลังของต้นกลายเป็นสีแดงหมายความว่าต้นตายแล้วสินะ ก็แหงล่ะ สมองเละขนาดนั้น ขนาดซอมบี้ยังตายเลย!

วู้ว ภารกิจสำเร็จ -.-b

ผมออกเดินทางต่ออย่างไร้จุดหมายเช่นเคย

“ยังไม่ทันมืดเลยหนาวซะแหล่ะ” ผมยกมือลูบๆแขนตัวเอง ด้วยความจมูกดีได้กลิ่นกองฝืนไฟ ผมจึงให้จมูกนำทางเดินตามกลิ่นนั้นไป พบเคียวกำลังนั่งผิงไฟอยู่

 “ฮายเคียวของผิงไฟด้วยคนสิ” ไม่รอให้ร่างเล็กตอบ ผมก็สอใส่เกือกไปนั่งผิงไฟอย่างสบายอารมณ์ สักพักความระแวงก็เกิดขึ้น ใกล้มืดยิ่งไม่น่าไว้ใจ ทั้งป่า ทั้งสัตว์ และทั้งคน!

ผมเหลือบมองเคียวนิดๆ ก่อนจะพูดลาแล้วถอยออกมา เดินหาที่หลบภัยที่ใหม่

และแล้วผมก็เจอ บ่อน้ำแร่ที่มีโขดหินขนาดใหญ่มากมาย ผมนั่งพักที่โขดหินในบ่อน้ำแร่ พักที่ที่แสนสบายหนีจากซ้อนตัวหนักก็คลายเครียดด้วยการแช่น้ำแร่จากธรรมชาติ สายสุดๆ ถึงจะดูเปิดโล่งเหมาะแก่การเป็นเป้าไปหน่อย แต่ก็ไม่เป็นไรหรอกเพราะผมถือคติที่ว่า ที่ที่อันตรายที่สุดคือที่ที่ปลอดภัยที่สุด-.-b ว่าแล้วก็ขอแช่น้ำแร่หน่อยละกันหวังว่าน้ำคงจะไม่ลึกไปนะ

ผมวางกระสำภารอาวุธซ่อนไว้ที่ซอกโขดหิน ถอดเสื้อผ้าเหลือกางเกงตัวเดียวลงแช่น้ำแร่อย่างเปรม