ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Fic Liam PayNe] I love U Paris!

    ลำดับตอนที่ #3 : chapter 3

    • อัปเดตล่าสุด 23 ต.ค. 55


    "เปล่า?" ฉันขมวดคิ้ว และตอบกลับอย่างห้วนๆ

     

    "อ่าว........." เลียมพูดด้วยน้ำเสียงที่แปลกใจเล็กน้อย

     

    "อ่าวอะไรหรอ?" ฉันถามอย่างสงสัย

     

    "ป่ะ-เปล่า ไม่มีอะไรหรอก" เลียมตอบอย่างตะกุกตะกัก

     

    "เอ่อ........นายแน่ใจน้ะ?" ฉันถามด้วยอาการสงสัย

     

    "คุณไม่ได้เป็น Directioner จริงๆหรอ?" เลียมถามฉันด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ

     

    "อือ เปล่า ไม่ได้เป็น..............ทำไมหรอ?" ฉันตอบ

     

    "อย่าบอกใครน้ะ" เลียมกระซิบกับฉัน

     

    "อื้อ" ฉันตอบกลับอย่างไม่คิดอะไร

     

    "ผมนี่ล่ะ เลียม One Direction"

     

    "ห๊ะ!" ฉันตะโกนลั่นขาเผลอไปเตะสเก็ตบอร์ดจนมันหล่นกระแทกพื้นทำให้เสียงดังหนักกว่าเดิม

     

    พนักงานทั้งร้านหันมามองฉัน ฉันรีบถอยหน้าออกมาอย่างเร็วพลางอ้าปากค้าง และมองหน้าเค้า อย่างตกใจ

     

    'นี่ฉันกำลังคุยกับ boyband ของโลกอยู่หรอเนี่ย! ละ-แล้วที่ฉันทำตัวซื่อบื้อๆ อย่างงั้นออกไปล่ะ? น่าขายหน้าชะมัด -//-' คุณน่าแดงเล็กน้อยที่ทำเรื่องหน้าขายหน้าออกไป

     

    "อย่าบอกใครน้ะ!"เลียมสั่งแข็ง

     

    "จริงดิ?" ฉันถามเค้าเพื่อให้แน่ใจ

     

    "อือ" เลียมตอบเสียงในลำคอ

     

    "โอ้ยยย นี่นาย! ถึงฉันไม่บอกคนทั้งบ้านทั้งเมืองเค้าก็รู้กันอยู่แล้วล่ะ" ฉันบ่นตามความเป็นจริง

     

    "เอาเป็นว่าเรารู้กัน2คนก็พอ คนอื่นคิดยังไงก็ช่างเค้าเทอะ" เลียมตอบแบบไม่แคร์อะไร

     

    "อือ ถึงว่าทำไมหน้าคุ้นๆ แล้วคุณมาทำอะไรทีนี่?" ฉันถามและขมวดคิ้ว

     

    "ผมอยากมาพักและอยู่ลำพังคนเดียวน่ะครับ" เลียมตอบกลับด้วยเสียงที่เศร้า

     

    "ยังไง? แล้วแดเนียลล่ะ?เธอไม่มาหรอ?" ฉันยังคงซื่อบื้อตามเคยที่ถามอะไรไปอย่างนั้น

     

    "เราเลิกกันแล้วครับ" เลียมก้มหน้าด้วยหน้าตาที่หมองเศร้าลงกว่าเดิม

     

    "เอ่อ.......เสียใจด้วยน้ะเลียม" ฉันแสดงความเสียใจ

     

    นี่ฉันไปอยู่หลังเขามารึไง? บร๊ะเจ้า! ฉันนี่ซื่อบื้อจริงๆ ฉันรู้สึกไม่โอเลยที่ฉันทำให้เทพบุตรของฉันรู้สึกแย่

     

    "ไม่เป็นไรหรอก ช่างมันเทอะ ว่าแต่ทำไมคุณไม่กินโกโก้ร้อนของคุณล่ะ ? มันเย็นหมดแล้วน้ะ" เลียมเตือนฉัน

     

    "โอ๊ะ! จริงสิสั่งมา แล้วยังไม่ได้กินเลย ลืมไปได้ไงน้ะเราเนี่ย" ฉันพึมพำกับตัวเอง

     

    "เอ่อ....ว่าแต่นายไปร้านนั้นไปซื้อว่าอะไรมาหรอ?" ฉันถามเลียม และยิ้มให้เค้า และพลางดื่มโกโก้ร้อน ไม่สิ โกโก้ที่แสนจะเย็น

     

    "อ๋อ! คุณหมายถึงเล่มนี้น่ะหรอ? ผมจะซื้อไปให้ ลักซ์อ่านเล่นน่ะ" เลียมตอบพลางชูหนังสือ toy story ขึ้นมาให้ฉันดู

     

    แล้วของคุณล่ะ? ซื้ออะไรมาหรอ?เลียมถามคุณ

     

    อ๋อ!ของฉันซื้อ The Secret มาน่ะ” ฉันชูขึ้นมาให้เค้าดู

     

    -The Secret # หนังสือเล่มนี้คล้ายๆว่าเป็นหนังสือว่าด้วยเรื่อง ความลับสำคัญของชีวิตคือ กฎแห่งการดึงดูด ความลับที่จะทำให้คุณสมความปรารถนาทุกประการ รวมข้อแนะนำ ประสบการณ์จากผู้เชี่ยวชาญ ผู้นำทางความคิดมากมาย -กฎแห่งการดึงดูด บอกเราว่า สิ่งที่เหมือนกันจะมีแรงดึงดูดเข้าหากัน ดังนั้น เมื่อเราคิดอะไรสักอย่าง เรากำลังดึงดูดความคิดแบบเดียวกันเข้ามาหาตัวเรา

     

    [อ่านเพิ่มเติมเกี่ยวกับเล่มนี้] http://blog.eduzones.com/yukiokung/1104

     

     

    น่าสนใจน้ะ เอ่อ คุณไปเดินในเมืองหรือนอกเมืองบ้างรึยัง?เลียมถามฉัน

     

    ยังเลย กะว่าจะออกไปเที่ยวเล่นบ้างเหมือนกันฉันตอบเลียม

     

    ไปกับผมไหม ผมพอรู้ทางที่นี่มาบ้างเลียมชวนฉัน

     

    เอาสิถ้านายไม่พาฉันหลงอ่ะน้ะฉันขำเล็กน้อยที่พูดออกไปอย่างนั้น

     

     

    จากนั้นฉันกับเลียมก็ลุกขึ้น ฉันใส่หมวก หยิบสเก็ตบอร์ดพร้อมเตรียมตัวออกจากร้าน เลียมเดินตรงมาหาฉัน  ฉันรู้สึกอุ่นๆที่มือของฉัน ฉันก้มลงไปมองและก็พบว่า เลียมกำลังจับมือของฉัน หัวใจของฉันเต้นเร็วขึ้น แค่มองหน้านายฉันก็จะละลายแล้ววว >< แล้วนี่จับมือฉัน?

     

    พ่อแก้วแม่แก้วจ๋า ขออย่าให้หนูหัวใจวายตายเพราะหน้าตาอันหล่อเหลาของเค้าเลยยยย ส๊าธุ!’

     

    ฉันต้องฝันไปแน่ๆ

    ฉันใช้มืออีกข้างที่ถือสเก็ตบอร์ดอีกข้างแล้วโน้มลงหยิกที่หลังต้นขาของฉัน

     

    โอ๊ยยย เจ็บ นี่ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม? ว่าฉันกำลังได้จับมือกับเทพบุตรอย่างนาย อ๊ากกก เขิน ><’ ฉันสบถกับตัวเองและยิ้มอย่างเขินอาย หน้าของฉันแดงขึ้นเรื่อยๆจนฉันรู้สึกร้อนวูบไปทั้งตัวหัวใจของฉันจะกระแทกจนออกมาจากอกแล้ววว โอ้ว ร้อนจริงๆ

     

    และเค้ากำลังจะพาฉันออกไปจากร้าน เมื่อถึงหน้าประตูปุ๊บ

     

     

    เฮ้! คุณค้ะ คุณเสียงพนักงานสาวตะโกนเรียกคุณ

     

     

    ค้ะ?ฉันปล่อยมือจากเลียมแล้วเดินไปหาพนักงานสาว

     

     

    คุณยังไม่ได้จ่ายเงินค่ะ พนักงานทวงค่าโกโก้ร้อน

     

     

    อุ่ย?! ขอโทษน้ะค้ะ ฉันลืมไปได้ไงเนี่ยฉันสบถอย่างอายๆ และจ่ายเงินไปพร้อมหย่อนทิปลงกล่อง tip box และเดินไปหาเลียม

    เลียมยืนขำเล็กน้อยที่คุณลืมจ่ายเงิน #นี่ฉันควรให้ทิปหล่อนอีกหหรอเนี่ย???

     

     

    ขำอะไรของนาย!” ฉันรู้สึกไม่ชอบที่เวลาฉันทำผิดพลาด หรือ เรียกว่า หน้าแตก ขำใส่ฉัน

     

     

    ป่าว เราไปกันเทอะ จากนั้นเลียมก็จับมือฉันและพาฉันออกไปจากนอกร้าน

     _________________________________________________________________
    เป็นยังไงบ้าง?ชอบรึปล่าววว??? ติ เตือนเรื่องพิมพ์ตกได้น้าาา ฝาก เม้น ติ ชม ด่า(?) โหวต ด้วยน้ะค้ะ เพื่อเป็นกำลังใจให้กับมือใหม่หัดแต่งน้าาา Xx.

     

    ขอบคุณค้ะ :)

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×