จำเลยรักซาตาน

ลำดับตอนที่ #8 : สูญเสีย..

''ริทรู้ใช่มั๊ยว่าร่างกายริทไม่เหมือนคนปกติ ''วาโยมองหน้าคนตัวเล็ก ก่อนผ่อนลมหายใจออกมา

ริทได้แต่อึ้งกับคำถามของหมอหนุ่มร่างกายเขาผิดปรกติ เขารู้แต่ว่า ขอร้องขออย่าให้เป็นอย่างทีคิดเลย

''ริททำใจดีๆไว้นะ พี่มีอะไรจะบอกริทท้องได้สี่สัปดาห์แล้ว'' แค่ฟังหัวใจคนตัวเล้กก็กระตุกวูบ

น้ำตาหยดใสๆไหลรินบนแก้มบาง

''ไม่จริงทำไม ทำไมเขาต้องเกิดมาตอนนี้ ''ริทคลำท้องตัวเองเบาๆ ก่อนจะร้องไห้ออกมา อย่างไม่อาย หลายอย่างประดังเข้ามาในชีวิตเกินไปหรือเปล่า วาโยได้แต่กอดปลอบ คนตัวเล็ก เขาเข้าใจความรู้สึกของริท เด็กที่ไม่ได้เกิดมาจากความรัก แต่เกิดมาจากความแค้นของเพื่อนเขา

ไอกันถ้ามึงรู้ว่ามึงกำลังจะมีลุกมึงจะหยุดทำเรื่องบ้าๆแบบนี้มั๊ยว่ะ

''เขาไม่เป็นอะไรใช่มั๊ยพี่เก่ง ลูกริทยังอยู่กับริทใช่มั๊ย'' คิดถึงบทรักทารุณของคนผิวเข้ม เลือดสีแดงสดที่ไหลรินออกมาจากตัวเขา ความเจ็บปวดที่ที่ทรมานแบบตายทั้งเป็นหายไปหมดแล้ว

''ไม่ไปไรริทเขาปลอดภัยดี เขาอดทนแบบริทเลยรู้มั๊ย'' วาโยลูบหัวริทเบาๆ

ก่อนถอนหายใจออกมาอีกครั้ง ค่อยๆเอื้อมมือไปเช็ดใบหน้าสวย

เขาสงสารคนตัวเล็กที่ต้องมารับกรรมแบบนั้น

จะทำยังไงดีริทพี่จะทำอย่างไงดี

''พี่เก่งอย่าบอกกันนะ'' ร่างเล็กที่สะอื้นอยู่ในออ้มกอดวาโยพละออกมา

''ทำไมริท'' เหมือนริทจะเดาใจเขาออก เขาคิดจะบอกไอเพื่อนเลวนั้นจะได้หยุดทำร้าย คนตัวเล็กสักที แต่เหตุผลที่ได้ยินกับทำให้เขาสงสารคนตัวเล็กขึ้นมาจับใจ

''กันบอกว่าอยากให้ริทเป็นเหมือนน้องสาวเขา ถ้าเขารู้เขาจะอาจจะฆ่าลูกริท''

ลูกที่ไม่ได้เกิดมาจากความต้องการของพ่อ

ลูกที่ไม่ได้เกิดมาจากความรักที่พ่อมีให้แม่ แต่เกิดมาจากความแค้น

ยิ่งคิดยิ่งเจ็บปวด ภายในใจยิ่งทรมาน

ถึงหนูจะไม่ได้เกิดมาจากความรักที่พ่อมีให้แม่ แต่หนูเกิดมาจากความรักที่แม่มีให้พ่อนะ รู้หรือเปล่า ยังไงหนูก็เกิดมาจากความรัก

วาโยได้แต่มองใบหน้าหวาน ก่อนจะดึงเขามากอด

''ไม่เป็นไรนะริทไม่เป็นไรไม่ต้องร้องแล้ว พี่ไม่บอกไอกันหรอก อย่าร้อง''

ปล่อยให้คนตัวเล็กร้องไห้ในอ้อมกอดเขาสักพัก  ก่อนจะตัดสินใจพูดประโยคหนึ่งออกมา

ถ้าเขาปล่อยให้คนตัวเล็กอยู่กับไอกัน ริทคงเจ็บไม่จบไม่สิ้น เพราะในฐานะเพื่อนเขาไม่อยากต่อไอกัน

แต่ไหนฐานะผู้ชายคนหนึ่งที่รักใครสักคน เขาอยากดูแลคนที่เขารัก จนหมดหัวใจ

''ไปอยู่กับพี่มั๊ยริท พี่รักริทนะ ''สารภาพรักออกไปแล้วกำลังจะก้มลงไปหาริมฝีปากบางของคนตัวเล็กที่อึ้งกับคำพูดของหมอหนุ่ม

อยู่ๆร่างสูงก็ถูกกระชากออกมาตามด้วยหมัดของคนผิวเข้มจนล้มไปกลับพื้น

ทำให้เขาเป็นห่วงจนแทบขาดใจ แต่มาพลอดรักอยู่กับพี่ชายของเขา

ฉันมันโง่เองริทที่ห่วงคนอย่างนาย

เลวที่สุดริทนายมันเลวที่สุด กันกระชากคนตัวเล็กออกมาทั้งที่สายน้ำเกลือยังคงติดอยู่กับแขนบาง

''กันเจ็บ ฮึก'' มือเล็กกุมท้องตัวเองไว้แน่น กลัวแรงกระแทกจากคนตรงหน้า

''ไอกันปล่อยริท อย่ากระชากริทแรง'' เก่งลุกขึ้นเดินเข้าหาร่างเล็กแต่กันกระชากริทหลบ

''ทำไม ได้กันมากี่ครั้งแล้วล่ะถึงเป็นห่วงกันจะเป็นจะตาย  ''

''ไอสัดกัน'' พูดยังไม่ทันจบประโยคหมัดนักของหมอหนุ่มก็เขามากระแทกปากหนา

จนคนผิวเข้มล้มคว่ำ ดูเหมือนวาโยเองกำลังจะหมดความอดทน

เขาชกรัวใบหน้าคมอยู่แบบนั้น

''พี่เก่งอย่า พอ ฮึก'' ริทขวางวาโยเอาไว้ แต่วาโยพยายามดันร่างเล็กหลบ

''ปล่อยพี่ริทปล่อยพี่  พี่จะเอาเลือดชั่วมันออกซะบ้างเพื่อความเป็นคนมันจะลงเหลืออยู่บ้าง''

เหลืออดแล้ว ดูถูกเขาเขาไม่ว่าแต่มาดูถูกคนตัวเล็ก

เขายอมไม่ได้ที่จะ ให้มันหลงผิดไปมากกว่านี้

''กูรู้นะไอกันว่ามึงแค้นพี่ริทที่ทำร้ายน้องมึง  แต่มึงรู้ใช่มั๊ยว่าริทไม่เกี่ยวอะไรด้วย มึงไม่สงสารริทหรือไงเขารักมึงมากนะ เขามีความรู้สึกเหมือนมึง เขาเป็นคนไม่ใช่สัตว์ที่มึงจะทำอะไรเขาได้ตามอำเภอใจ ริทมีความรู้สีกนะไอกัน  มึงเจ็บเป็นริทก็เจ็บเป็น มึงเสียใจมึงแค้นใจเขาก็รู้สึกเป็นเหมือนกัน กูรู้นะว่ามึงรักริทไอกันมึงเลิกแก้แค้นแล้วทำตามหัวใจตัวเองเถอะว่ะ''

รักเหรอ เหอะ น้ำเน่าว่ะพี่เก่ง

''ดูปากผมให้ดีนะ ดูให้ดีนะพี่เก่ง ต่อให้ตายผมก็ไม่เคยรักมัน ผมเกลียดมันเกลียดพวกมันทุกคนมากับฉันริท'' ลากคนตัวเล็กไปตามแรง กันไม่รักริทแค่ได้ยินคำนั้นก็ไม่มีแรงแล้ว

''ปล่อยริทมาให้กูไอกันถ้าไม่รักก็ปล่อยมา'' เก่งจับมือคนตัวเล็กไว้อีกข้าง

''ทำไมติดใจลีลาของเมียผมเหรอพี่เก่ง มองร่างสูงก่อนเหยียดยิ้มให้ ถ้าติดใจจะแบ่งให้ใช้บ้างก็ได้ผมใช้บ่อยจนชักเบื่อแล้วหละ แต่กลิ่นคาวคงยังไม่แรงเท่าไหร่''

''ไอเชี่ยกันมึง''  เก่งทำท่าจะเข้าไปหาคนผิวเข้มอีกครั้ง แต่คนตัวเล็กดันออก

''ไม่เป็นไรพี่เก่งไม่เป็นไร ปล่อยริทไปนะปล่อยริทไปกับเขา'' มองหมอหนุ่มก่อนส่งยิ้มบางๆด้วยสายตาเจ็บปวด

ไม่เป็นไรพี่เก่งริททนได้ แค่นี้เองไม่ตายหรอกริทต้องทนให้ได้เพื่อเจ้าตัวเล็กที่อยู่ในท้อง

''ริท ''มือเล็กดึงมือวาโยออก ก่อนที่จะถูกร่างคมลากให้เดิมตามไป

รถจอดลงที่บ้านสวน กันลงไปกระชากคนตัวเล็กออกมาจากรถ น้ำตาหยดใสๆไหลรินอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหมดลง มือเล็กกำท้องแน่น เมื่อวานเขาเกือบแท้ง เขาอยากได้รับสัมผัสจากคนที่เป็นพ่อของลูก อยากให้กันคอยประคองไปด้วยความ เป็นห่วงไม่ใช่กระชากลากถูเขาแบบนี้

แต่กันไม่มีหัวใจริทรู้กันไม่มี

''คุณกันครับคุณมัดหมี่โทรมา เ''นสเดินถือโทรศัพท์มาให้เจ้านาย

''ก็บอกไปสิว่าฉันไม่อยู่ มันจะยากอะไรนักหนาวะ ''เขาเริ่มหงุดหงิดที่ได้ยินชื่อของผู้หญิงคนหนึ่ง ก่อนจะเดินเลยแล้วเหวี่ยงร่างเล็กลงบนห้องนอนของเตียงเขา

จุกไม่น้อย ริทกุมท้องตัวเองไว้แน่น

ความเป็นห่วงอีกหนึ่งชีวิตในท้องทำให้น้ำตาคนตัวเล็กไหลลงมา

''ร้องไห้อีกแล้วชีวิตนายร้องไห้เป็นอย่างเดียวหรือไงริท ''คร่อมตัวร่างบางที่ยังอยู่ในชุดร.พ

ริมฝีปากบางเม้มแน่นเมื่ออีกคนล้วงมือเขามาในเสื้อลูบไร้เนื้อแท้อยู่อย่างนั้น

''กันจะทำอะไรริท'' ริทกลัวซาตานตอนนี้ร่างกายเขายังไม่พร้อมกับความทรมานที่อีกคนจะมอบให้

''นายก็น่าจะรู้นี่ริท ว่าฉันจะทำอะไร''

''กันช่วยอ่อนโยนกับริททีได้มั๊ยกัน '' รู้ว่าห้ามไม่ได้ ได้แต่วอนขอตัวบำบัดความใคร่ของกันมีหน้าทีแค่นี้ไม่ใช่รักริทรู้

ปล่อยน้ำตาออกมาอีกแล้ว…

ริทสงสารลูก กันริทสงสารเขา

''ก็ได้ริทก็ได้ในเมื่อนายขอฉันก็จะให้สักครั้ง''  ร่างเล็กหลับตารอสัมผัส

มือเรียวเล็กจับท้องตัวแน่น

ก่อนปล่อยให้อีกคนทำตามที่ใจตัวเองต้องการ

แสงอาทิตย์ยามเช้า ถอดผ่านผ้าม่านสีชมพูอ่อนเข้ามาในห้อง ร่างเล็กลุกขึ้นช้าๆ รู้สึกถึงอาการปวดหน่วงๆเข้ามาที่ช่องท้อง เขาปวดมากขึ้นเรื่อยๆ

ริมฝีปากเม้มแน่น พยายามข่มความเจ็บปวด

''อย่าเป็นอะไรนะลูก หนูอย่าเป็นอะไรนะ''ทั้งๆที่อีกคนบอกว่าจะอ่อนโยนแต่บทรักเมื่อคืนกับรุนแรงแม้จะไม่ได้เจ็บมากเท่าครั้งที่แล้ว แต่อาจเป็นเพราะร่างกายที่บอบช้ำจากคราวก่อน

เขาถึงได้ทรมานมากขึ้นแบบนี้ พยายามจะพยุงตัวลุกขึ้นแต่เหมือนขาจะถูกคล้องด้วยอะไรบาง

โซ่ มีโซ่เส้นใหญ่ล้ำขาเขาไว้กับปลายเตียง

''กันริทเป็นคนนะไม่ใช่สัตว์ ทำไมทำแบบนี้  ''น้ำตาไหลลงมาอีกแล้ว มือเรียวเล็กลูบเบาๆที่ท้อง

ร้องไห้จนแทบไม่มีน้ำตา ทำตัวหน้าสมเพชเองนี้ริท ไปรักเขาเอง

''ฮึก''' ได้แต่ร้องไห้อยู่แบบนั้น คนตัวเล็กเริ่มปวดท้องน้อยขึ้นเรื่อยๆ

ยิ่งคิด ยิ่งทรมาน ทำไมกันทำไม ทำไมทำแบบนี้

กุมท้องตัวเองแน่นร้องไห้จนแทบไม่เหลือน้ำตาแล้ว

''ปวดท้อง ฮึก โอ้ย ''บิดไปบิดมา ปวดท้องแบบเมื่อคืนอีกแล้ว

''ลูก ลูกแม่อย่าเป็นอะไรนะ ''ควานหาโทรศัพท์ ก่อนกดเบอร์หาใครบางคน

''พี่เก่งช่วยริทที ริทปวดท้อง ฮึก พี่เก่งริทปวดท้องลูกริทจะเป็นอะไรมั๊ย ฮือ ''คนตัวเล็กเสียงสั่น เขากลัวเด็กในท้องจะเป็นอะไร

''ริทใจเย็นๆพี่จะไปเดี๋ยวนี้ใจเย็นๆนะ ''วาโยวางสายไปแล้วคนตัวเล็กได้แต่นอนบิดไปบิดมาด้วยความทรมาน มือเล็กกำหมอนแน่นขึ้น ความทรมานเริ่มหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ

''อยู่กับแม่ก่อนนะอย่าเป็นอะไร อยู่กับแม่ก่อน'' น้ำตาหยดใสๆไหลรินบนหน้าสวย เพียงไม่กี่นาทีประตูก็ถูกเปิดออก

''พี่เก่ง ฮือ ช่วยริทด้วย ''

''ได้สิฉันจะช่วยนายเองริท ''ไม่ใช่วาโยแต่เป็นหญิงสาวหน้าตาสละสลวยกับผู้หญิงวัยกลางคน อีกคนที่ยิ้มบางๆมาให้เขา

''เธอเป็นใคร ฮือ เธอเป็นใคร''

''ก็เป็นคนที่กันส่งมาให้เอามารหัวขนในท้องแกออกไง ไม่ต้องกลัวนะมันจะทรมานไม่มาก

ในเมื่อพ่อเขาไม่ต้องการก็อย่าอยู่เลยนะคะ'' เธอคนนั้นเดินเข้ามาหาก่อนกระชากผมคนตัวเล็กแน่น เธอเหยียดยิ้มที่เหมือนซาตาน

''เจ็บ ฮึก ปล่อย'' มือบางเริ่มวนไปมาบนท้องล็ก

แต่ตอนนี้คนตัวเล็กกำลังไม่มีแรงแล้ว

''หน้าสงสารนายจังเนอะแต่ถ้าจะต้องโทษใครสักคนก็โทษกันก็แล้วกันเพราะเขาอยากจะแต่งงานกับฉันก็เลยให้ฉันมาทำลายมารขัดความสุขของเขาไม่ให้มันเกิดมาลืมตาดูโลก''

''ท้องก็ไม่ใหญ่มากนี้คงไม่กี่เดือน ไม่ทรมานมากหรอก'' หัวเราะเยาะมองคนตรงหน้า

เธอเป็นคู่หมั้นของกัน ที่เขาไม่แม้แต่เหลียวแล เพราะอย่างนี้สินะเพราะแบบนี้นายถึงไม่สนใจฉันกัน

วันนั้นถ้าเขาไม่ตามคนผิวเข้มไปที่โรงพยาบาล ไม่ได้เช็คประวัติคนตัวเล็กคงไม่รู้ว่ากันเอาใครมาซ้อนไว้ในบ้าน แบบนี้ คงรักมันมากสินะ เมื่อเช้าถึงได้ไปถอนหมั้นเธอถึงที่บ้านอย่างไม่ใยดี

''นมค่ะมาช่วยหมี่ที'' หญิงสาวบอกแม่นมให้มาจับคนตัวเล็ก เธอหยิบยาขับเลือดออกมาจากกระเป๋า ก่อนที่หญิงสูงวัย จะจับร่างเล็หยิบที่ดิ้นไปมาไม่ได้เพราะโซ่ที่ติดอยู่ตรงข้อเท้า

''อย่าทำอะไรฉันนะฮึก ''

''ถ้านายจะโทษใครก็ต้องโทษกันแล้วกันเพราะกันเป็นคนสั่งให้ฉันทำร้ายนาย อ้าปากบอกให้อ้าปากไม่อ้าใช้มั๊ย ได้'' หมัดหมี่บีบคางเล็กก่อนจะกอกยาลงในปากคนตัวเล็ก จนเกือบหมดขวด

''พอแล้วมั้งคะคุณหนูกินหมดขวดมันได้ตกเลือดตายกันพอดี ''แม่นมหันมาสั่งห้ามมัดหมี่

''ไม่ตายหรอกค่ะแค่นี้มันยังไม่เจ็บมากพอกับที่มันแย่งกันไปจากหมี่ ''เขาหันมามองคนตัวเล็กที่เริ่มดิ้นไปมาบนเตียง

''ฮึกลูกอย่าเป็นอะไรนะ หนูอย่าเป็นอะไรเลยนะ ''ได้แต่กุมท้องแน่น กันใจร้าย ฮึกกันฆ่าลูก

ด้วยตากลมใส ร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด

มือเรียวเล็กกำหมอนแน่น

''ช่วยด้วยฮึก ใครก็ได้ช่วยริทที ''อ้อนวอนร้องไห้ ความปวดที่ไม่เคยเจอมาตลอดชีวิต

''โอ้ย ฮือ…ฮือโอ้ย ''

''ฮึก ฮือ ''ปวดเหลือเกินเกินกว่าคำว่าทรมาน

''อยากให้ฉันช่วยเหรอได้ อยากให้มันจบเร็วๆใช่มั๊ย ''หญิงสาวเดินเข้าไปหาร่างเล็กที่ดิ้นไปมา

'ธอกำมือแน่นก่อนกระแทกลงไปที่ท้องของร่างเล็ก สองสามครั้งแล้วกดมันไว้แบบนั้น

''อย่า ฮึก โอ้ย ''เลือดสีแดงสดเริ่มไหลงมาจากเรียวขาเล็ก ลูกฮือเจ็บ ฮือ

''ออกมาสักทีสินะไอมารหัวขน ''หมี่หัวเราะเยาะร่างเล็กที่ดิ้นไปดิ้นมาอยู่อย่างนั้น

''ไปเถอะค่ะคุณหนูก่อนที่ใครจะมาเห็นเข้า'' แม่นมลากคุณหนูของเขาออกมา  

ปล่อยให้อีกคนดิ้นไปดิ้นมาด้วยความทรมาน อย่างคนจะขาดใจตาย

''ลูก ฮึก ลูก ฮือ ''ได้แต่มองเลือดที่ไหลออกมาบนเรียวขาของตัวเอง

''ตอนที่เกรซตกเลือดเกรซทรมานขนาดไหนนายรู้มั๊ย นายยังทรมานไม่ได้ถึงครึ่งน้องสาวฉันเลยด้วยซ้ำ ''เข้าใจแล้วริทเข้าใจแล้วกัน ฮือเข้าใจแล้วที่กันอยากให้ริทเจ็บ

ตอนนี้ริทชดใช้ให้กันหมดแล้วนะชดใช้ด้วยชีวิตริทกับลูกเขาเรา

ชดใช้ให้แล้ว มือเรียวเล็กที่กำแน่นค่อยๆปล่อยลงช้าๆ หลับตาลงแล้วเพราะความทรมาน

พร้อมกับรอยยิ้มบางเบา ถ้าชาติหน้ามีจริงอย่าให้เราเจอกันอีกเลยนะกัน อย่าให้เราเจอกันอีก

''ก็ใช่สิ'' เสียงโทรศัพท์ของร่างเล็กดังขึ้นอีกครั้ง ไม่มีแรงแล้ว แต่มือเล็กกับค่อยๆเอือมมือไปหา

กดรับโทรศัพท์แต่ไม่มีแรงจะรับสาย ก่อนสติสุดท้ายจะดับวูบไป

''ช่วยด้วย ช่วยริทด้วย ฮือ ช่วยลูกริทที ''สติสุดท้ายดับวูบไปแล้วพร้อมกับเสียงเรียกของใครบางคน

…………………………………………………………………………………………

''อยากวอนขอให้อยู่ ''เสียงโทรศัพท์ของคนผิวเข้มที่ขับรถกับไปหาคนตัวเล็กกำลังกดรับโทรศัพท์

''ฮัลโล ครับผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้ครับ  เกรซหายแล้วจริงๆเหรอครับ ครับ ครับ  ''กรอกเสียงทุ้มลงไปด้วยความดีใจ

หมอบอกว่าเกรซหายจากอาการช็อคแล้ว

''รอพี่ก่อนนะเกรซพี่กำลังจะไปหา ''เลี้ยวรถออกมาจากปากซอยบ้าน

ก่อนจะสวนกับรถยนต์ของใครบางคนที่รีบร้อนวิ่งออกไป

 ..........................................

เม้นนิดค่ะ สงสารตัวเล็กอีกเเล้ว
เเต่นี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่คนตัวเล็กจะเสียใจต่อจากนี้ไปจะกับกัน
18เม้นเเล้วเจอกัน