จำเลยรักซาตาน

ลำดับตอนที่ #4 : ความเจ็บปวด...ที่มากกว่าทรมาน

 

''กินข้าวหน่อยนะคนดี ''ศุภรุจยิ้มอ่อนโยนให้หญิงสาวอดีตคนรัก ที่กอดตุ๊กตาตัวเล็ก ด้วยสายตาที่เหม่อลอย แทบทุกวันที่เขามาเฝ้าเกรซ ผู้หญิงที่เขารักหมดหัวใจที่โรงพยาบาล ทั้งๆที่เธอเคยทำร้ายหัวใจเขาให้ย้อยยับด้วยคำว่าลาจาก

ทิ้งเขาให้ไปกลับใครอีกคน…แต่สุดท้ายเธอก็ถูกคนรักใหม่ทำให้เจ็บช้ำจนเหมือนตายทั้งเป็น

อยากจะโกรธแค้น แต่เพราะเป็นคนที่เคยรักหมดหัวใจ คนที่รักมากที่สุด เขาจึงอยากจะดูแลเธอ แม้ว่าครั้งหนึ่งเธอคนนี้จะทำให้เขาเจ็บช้ำจนเจียนตายก็ตาม

ในเมื่อคนเรากลับไปแก้อดีตไม่ได้ ถ้าอย่างงั้นเขาจะขอทำปัจจุบันให้ดีที่สุด ถ้าเรารักใครมากพอ เราจะทำทุกอย่างได้เพื่อคนที่เรารักแม้ว่าสุดท้ายแล้ว เขาคนนั้นจะไม่ได้มีหัวใจใว้เพื่อรักเราเลยก็ตาม แต่ถ้าสักวันเกรซจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม แค่ได้ทำเพื่อคนที่เรารักมันก็คุ้มมากพอไม่ใช่เหรอ

นี่ละมั้งคำว่ารักมักจะทำให้คนเราโง่เสมอ…แต่ถ้าเขาจะโง่เพื่อทำให้คนที่เขารักมีความสุขเขาก็ยอม

เพราะเธอคนนี้คือรักแรกที่ไม่อาจจะลบเลือน…

……………………………………………………………………

''บอกพี่ได้มั๊ยริทว่าเกิดอะไรขึ้นกับเรา''  สนมองคนตรงหน้าที่ฟื้นจากอาการไข้

ไม่มีคำตอบจากใบหน้าหวาน ดวงตาคู่สวยที่มักจะทำให้โลกใบนี้สดใสเสมอหม่นแสงจนทำให้เขาอยากดึงน้องเข้ามากอด แต่กับต้องชะงักไว้ สถานะของเขาคนนี้เป็นแค่เพื่อนพี่ชาย

''ไม่มีอะไรหรอกพี่สนไม่มีอะไรจริงๆ ''ฝืนยิ้มให้อย่างเคย ไม่อยากบอกไม่อยากให้ใครมองกันไม่ดี ความเจ็บปวดแบบนี้ริทอยากจะรับไว้คนเดียวก็พอ

''เหมือนพี่ชายคนนี้ไม่สำคัญมากพอที่จะให้ริทเชื่อใจ ''คำพูดพร้อมแววตาตัดพ้อ

จนทำให้ริท ต้องหันมากับมามอง ก่อนยิ้มบางๆพี่ชายคนนี้ถึงแม้จะเป็นเพื่อนพี่ชาย แต่พี่สนก็ดูแลน้องชายคนนี้มาตลอด ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าพี่ชายคนนี้ดีกับเขาแค่ไหน

''ริทรักพี่สนเหมือนที่รักพี่รุจเลยนะ'' บอกความจริงที่ออกมาจากหัวใจ

แต่คนตัวเล็กจะรู้มั๊ยว่าคำว่าพี่ชายเหมือนมีดที่มากรีดลงบนกลางใจร่างสูง

''ถ้ารักมากแล้วทำไมเล่าให้พี่ฟังไม่ได้เรามีคนรักแล้วใช่มั๊ย'' บางทีสถานะอาจจะมากกว่านั้น สนรู้ดี ตอนนี้มันปวดหนึบที่อกข้างซ้าย

''อือ…''คำพูดสั้นๆแต่ไม่ได้สบตาคนเป็นพี่

เขาเป็นคนรักของริท…แต่ริทไม่ใช่คนรักของเขา

เขาคนนั้นอยากให้ริทเจ็บจนเจียนตาย…แต่ริทคนนี้กับรักเขาหมดหัวใจ

โง่ริทคนนี้เป็นคนโง่…โง่มากที่สุดเลยพี่ชาย

''เขารักริทมากมั๊ย''  รักมากเท่าที่พี่หรือเปล่า แกล้งยิ้มออกไปลูบหัวคนตัวเล็ก

คำถามที่เจ้าของคำถามเองก็เจ็บ

แค่ได้ยินคำถามน้ำตาคนตัวเล็กล่วงหล่น มือเรียวกอดคนตรงหน้าแน่น

สนเองก็กอดตอบ

''รักมากพี่สนกันรักริทมาก'' โกหกออกไปไม่ใช่แค่พี่ชายที่อยู่ตรงหน้า

แต่เขากำลังโกหกหัวใจตัวเองต่างหากว่ารัก…ว่าคนใจร้ายคนนั้นยังคงเหลือเส้นบางๆที่เรียกว่าความรักหลงอยู่บ้าง

แต่ถ้ามั๊ยริทคนนี้ก็จะรัก

เขาหมดรักแต่เราไม่หมด

คนเราจะทรยศอะไรก็ได้…แต่เขาจะไม่มีวันทรยศหัวใจตัวเอง

''งั้นก็ดีแล้วริทก็ดีแล้ว'' หมดสิทธิ์แล้วไอสน

ไม่มีสิทธิ์คว้าแล้วสินะหัวใจของคนๆนี้ กอดคนตัวเล็กแน่นขึ้น

หวังความอบอุ่นจากคนๆนี้ อีกหน่อยก็ไม่มีโอกาสได้กอด

ไม่มีโอกาสแบบนี้อีกแล้ว

''ขออยู่อย่างนี้สักพักนะตัวเล็ก…''อีกแค่นิดเดียวนาทีเดียวก็ยังดี

เพราะต่อจากนี้ไปพี่จะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว…จะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วริท

พี่จะไม่รั้งหัวใจริทไว้

''ครับพี่ชาย'' ยิ้มบางๆเป็นพี่ที่ห่วงน้องชายมากสินะ

''ไม่ต้องห่วงริทนะริทไม่ขึ้นคลานแล้วไง ไม่ต้องห่วงแล้วเนอะ ''พูดติดตลก โยกตัวคนเป็นพี่ไปมา

พี่สนสำคัญกับริทนะไม่ว่าริทจะมีใครอยู่ในหัวใจ รู้ไว้นะข้างในก้อนที่เต้นอยู่กลางอกริท นอกจากพี่รุจ กัน แล้วยังมีพี่ชายคนนี้รวมอยู่ด้วย พละออกสบตาเพื่อนพี่

ริทยิ้มให้อย่างเคย พี่ชายอีกคนที่หวังดีกับริทมากที่สุด

''ริทรักพี่สนนะ'' คำว่ารัก ทำให้คนเป็นพี่ยิ้มบางๆออกมา

''พี่ก็รักริท'' เข้าใจสถานะ คำว่า ‘รัก’ที่คนตัวเล็กพูด

แต่ริทจะรู้มั๊ยว่าคำว่ารักของพี่ริทอยู่สถานนะไหน

พูดไม่ได้คงทำได้เพียงเก็บมันเอาไว้ข้างในหัวใจ

แล้วกลับไปอยู่ในสถานะเดิม  พี่ชาย

''เข้าบ้านนะเดี๋ยวไข้กลับมาเล่นงานอีก ตากลมแบบนี้  เดี๋ยวก็ไม่หายกันพอดี ''รอยยิ้มอบอุ่นอ่อนโยนอย่างเดิมเสมอ สนมองใบหน้าหวานก็จะพยุงให้เดินช้า

แต่อีกคนที่แอบยืนฟังคำว่ารัก กับมากระชากคนตัวเล็กไป

ชายหนุ่มร่างคมเข้มได้แค่จ้องคนตัวเล็ก มือหนาบีบแขนเล็กแน่น

ก่อนจะเผยรอยยิ้มเย็นออกมาให้ร่างสูง

''ไม่เป็นไรดีกว่าครับ เดี๋ยวผมดูแลคนรักของผมเอง ''

มือหนาคล้องเอวเล็กนี่เป็นครั้งแรกที่เขาเข้ามาในบ้านคนตัวเล็ก แล้วก็ได้เห็นบทรักที่แสนจะประทับใจ

ริทรักพี่สนนะ…คนอย่างนายร่านแบบนี้กับทุกคนหรือเปล่าริท

ก็ดี… ดีแล้วริท นายทำแบบนี้ดีแล้วฉันจะได้ไม่รู้สึกผิดเวลาที่ทำร้ายนาย

''ลืมนัดของเราแล้วเหรอครับ ''กันหันมามองใบหน้าใส ที่พยายามจะดึงมือเขาออก

''อยากให้มันเห็นคลิปเราสองคนใช่มั๊ยริท'' ต้องขู่ใช่มั๊ยถึงจะทำตาม

สายตาเจ็บปวดของคนตัวเล็กทำให้เขายิ้มเยาะออกมา มารยาเยอะจริงนะ

เสแส้รงเก่งจริงๆนะ

''เปล่ากันพาริทไปไหนก็ไปสิ พี่สนริทขอตัวก่อนนะครับ ''ยิ้มให้พี่ชาย

คนๆนี้สินะที่ริทรัก อยากจะรั้งจังไม่อยากให้ไป แต่คนๆนี้ไม่มีสิทธิ์

''เดี๋ยวก่อน'' สนจับไหล่คนผิวเข้ม

ในเมื่อไม่มีสิทธิ์ดูแลคงทำได้เพียง

ส่งคนตัวเล็กให้ไปกับเขาคนนั้นคนที่มีสิทธิ์เป็นเจ้าของตัวละหัวใจ

''ดูแลริทดีๆนะริทกำลังไม่สบาย ''คนผิวเข้มได้แค่ยิ้มเย็นๆออกมา ก่อนจะประคองร่างบางเดินออกไป

''ปล่อยได้แล้วกันพี่สนเขาไปแล้ว'' พอคล้อยหลังสนริทก็พยายามดึงมือกันออก

ไม่ต้องเล่นละครแล้ว…ไม่ต้องแล้ว

''ทำไม พออยู่กับฉันทำเป็นห่วงเนื้อห่วงตัว พออยู่กับไอบ้านั้นกอดกันแน่นเชียวนะบทรักของผัวมันไม่ถึงใจหรือไง ถึงได้ร่านไปหาชู้'' กันกำลังโกรธคนตัวเล็ก ยิ่งเห็นแววตาอ่อนโยนแบบนั้น

ที่ร่างสูงมองมา ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าผู้ชายคนนั้นคิดอะไร ทำไมเขาจะดูไม่ออก ยิ่งเห็นมันทำให้เจ็บแปลบ แล้วยิ่งได้ยินคำว่ารักของคนตัวเล็ก

พูดยังไม่ทันจบมือเรียวก็กระแทกหน้าคม น้ำตาไหลอาบหน้าสวย

''อย่าดูถูกริทนะกัน พี่สนเขาเป็นคนดีไม่เหมือนกัน''

''ทำไมฉันเป็นอย่างไงริท ''ฉันเป็นอย่างไงกระชากแขนร่างเล็กแน่นขึ้น

''เลวกันเลวริทเกลียดกัน กันเลวได้ยินหรือเปล่า ''ได้ยินมั๊ย ฮึกตะโกนออกไปทั้งน้ำตา อารมณ์ชั่ววูบทำให้คนตัวเล็กพูดในสิ่งที่ทำร้ายคนตรงหน้าออกมา

''เลวเหรอ แล้วจริงๆมันต้องอย่างนี้ริท'' ดันคนตัวเล็กเข้าไปในรถ ก่อนจะขับออกไปด้วยความเร็วสูง ไม่สนใจว่าริทจะกลัวมากขนาดไหน  หลายชั่วโมงผ่านไปรถคันนั้นจะหยุดลงหน้าบ้านพักริมทะเลหลังหนึ่ง สายฝนเม็ดใหญ่โปรยลงมาบนฟากฟ้าราวกับเป็นใจให้คนผิวเข้ม เขาเดินออกมาจากรถ กระชากร่างบางที่พิษไข้เริ่มรุมเล้า

''เกลียดนักใช่มั๊ยงั้นมานี่''  ดึงคนตัวเล็กเข้าไปในบ้าน ก่อนจะโยนไปที่ห้องนอน

''ปล่อยริทนะกัน ปล่อย!!! ''พยายามดิ้นรน ทั้งๆที่ไม่มีแรง กันจะรู้มั๊ยว่าริทเจ็บ สายตาแบบนั้นคำพูดแบบนั้น พอนะกันริทเจ็บรู้หรือเปล่า

''จะร้องทำไมริท ถ้าเป็นกับมันคงครางไม่หยุดเลยสินะ ''ขบกัด ดูดดันซอกคอขาวนวล

ร่างเล็กหยุดดิ้นมีเพียงแค่คราบน้ำตา

''เกลียดริทเกลียดกัน เกลียด!!!!!!'' ท่องซ้ำไปซ้ำมา คำพูดแผ่วเบา แต่ซาตานกับได้ยินชัดเจน

''มากมั๊ยมากอย่างที่ฉันเกลียดนายหรือเปล่าริท มากพอเหมือนที่ฉันเกลียดพวกนายหรือเปล่า''

''เกลียดเหรอแล้วคิดว่าฉันรักนายมากหรือไง หึ เกลียดมากนักก็ดีแล้ว รังเกียจฉันมากสินะ'' เขากระชากร่างเล็ก ออกมาริมสระน้ำสายฝนเม็ดใหญ่ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลง

คนตัวเล็กเริ่มหนาวสั่นเพราะน้ำฝนและฤทธิ์ไข้

''ร่างหนากระชากร่างบางให้ลงสระน้ำ'' ก่อนเจ้าตัวจะกระชากเข็มขัดรัดแขนทั้งสองข้างของริทแน่นแล้วผูกกับราวบันไดสระ

''กันฮึกริทเจ็บ'' เข็มขัดที่พันแขนเล็กจนมือบางแดงไปหมดไม่ว่าจะดึงอย่างไงก็ไม่ทีท่าว่าจะหลุด

''นั้นแหละที่ฉันต้องการริท น้ำตา ความเจ็บปวดของนาย ทรมานให้มากๆนะ''

''นายอยากรู้ใช่มั๊ยว่าฉันเกลียดนายมากแค่ไหน  อยากรู้ใช่มั๊ยริท งั้นนายก็จำไว้ว่ายิ่งนายทรมานมากเท่าไหร่ฉันยิ่งเกลียดคนอย่างนายมากเท่านั้น''

เอ็นซีคลิ๊ก

 http://my.dek-d.com/mairukter/blog/?blog_id=10152299

ไม่ชอบอย่าเข้านะคะอ่านจบเเล้วเม้นให้นิดนะ ไม่งานนอยด์ 555หายไปหลายวันนะ อุสาต์ลงสองตอน
ขอบคุณทุกเม้นค่ะ

12เม้นเเล้วเจอกันนะคะ