จำเลยรักซาตาน

ลำดับตอนที่ #22 : sf เราสองสามคน ตอนที่1

 

''อ้า อ้า อ๊ะ อ้า ''เสียงที่ดังอยู่ในห้องนอนทำให้คนตัวเล็กแทบจะหยุดหายใจ

น้ำตาใสๆไหลรินออกมา อยากจะเข้าไปอาละวาด อยากจะเข้าไปร้องไห้ฟูมฟาย

ทำได้แต่นั้งลงบนโซฟาในห้องแล้วปล่อยให้ความเจ็บปวดแปลเปลี่ยนเป็นหยดน้ำตา

คนรักของเขาที่ๆอยู่ในห้องนั้นคือคนรักของเขานะ แต่ฉันไม่ใช่คนรักของนายสินะ

นายถึงได้ทำแบบนี้กัน

น่าสมเพชนายมันน่าสมเพชจริงๆริท

''แอด'' เสียงประตูห้องนอนถูกเปิดออก ตามมาด้วยร่างบอบบาง เขาไม่คิดแม้แต่จะหันไปมอง คนผิวเข้มเดินออกมากับหญิงสาวหน้าตาสละลวย คนนึง

''กลับมาแล้วเหรอ หึ นึกว่าตายไปซะแล้ว '' ใบหน้าหล่อคมมองนิ่งไม่แสดงอารมณ์ใดๆที่เห็นเขานั้งอยู่ตรงนี้

เขาได้แต่นิ่งเงียบไม่ตอบ

ตายไปซะแล้ว มันเป็นคำทักทายจากปากคนที่รักกันเหรอกัน

''จะร้องทำไมนายก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ว่าเรื่องของเรามันจะเป็นแบบนี้''

น้ำเสียงเย็นชาพอๆกับหน้าตาคนพูดที่จ้องคนตัวเล็กที่เริ่มสะอื้นหนัก

ทุกอย่างที่เป็นแบบนี้เพราะนายไม่ใช่หรือไง

เพราะฉันเหรอเพราะฉันสินะ เพราะฉันที่รักนายมากจนเกินไป

เพราะฉันมันเลวเองที่เชื่อว่าสักวันนายจะรัก

ก็ดีแล้วก็สมควรแล้วริทที่ต้องมานั้งเจ็บอยู่แบบนี้

''ไปกันเถอะมีน ผมไม่อยากอยู่เห็นหน้าคนแถวนี้ มันสะอิดสะเอียน'' คำพูดแดกดันของคนตรงหน้า เจ็บอีกแล้วริท ทั้งๆที่คิดว่าข้างในอกมันจะชาชิน แต่ตอนนี้มันบีบรัดหัวใจเขาแน่นจนแทบจะระเบิดออกมา

''ที่ผ่านมาเคยรักกันบ้างมั๊ย'' เขายืนตรงเช็ดน้ำตาลวกๆ ทั้งๆที่กลัวคำตอบ แต่ก็ยังอยากจะรู้

ที่ผ่านมาเคยรักริทสักนิดมั๊ยกัน

''รักเหรอ หึ ยังจะต้องถามอีกเหรอ ''คำพูดเย็นชา ทิ่มแทงเข้าไปข้างในอก มีเพียงรอยยิ้มเย้ยหยันที่ตรงมุมปาก

''หึ นายก็น่าจะรู้คำตอบดี''

''ว่าคนอย่างฉัน ''

''ต่อให้ตายก็ไม่มีวันจะรักคนอย่างนาย''

อ่า เข้าใจแล้วเข้าใจแล้วกัน เป็นไงละเจ็บมั๊ยริท เจ็บมากใช่มั๊ยอยากได้ยินเองนี้ ที่ผ่านมาก็ทำตัวเองเจ็บมาตลอด  ยิ้มบางๆออกมาทั้งๆที่เจ็บปวดขนาดนั้น

ในเมื่อไม่รักกัน งั้นก็ให้มันจบสักที

ไปกันเถอะมีนคืนนี้ผมจะไปนอนบ้านคุณ กันกำลังจะเดินออกไป แต่ประโยคนึงกับหยุดเขาไว้

''ถ้าไม่รักกันแล้ว งั้นเราสองคนก็เลิกกันเถอะกัน จะยื้อกันไปทำไมให้เหนื่อย''

สุดท้ายก็ไม่ไหวยื้อสุดท้ายเรื่องของเราก็มาถึงทางตัน

สุดท้ายก็ต้องเจอกับการจากลา






''เลิกเหรอ'' สายตาเย็นชามองคนตรงหน้า ขบริมฝีปากตัวเองเบาๆเขาหัวเราะเยาะเย้ยคนตรงหน้าราวกับมันเป็นเรื่องตลกขบขัน




''มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกริท ''
คนอย่างนายมันไม่มีหัวใจ เจ็บเเค่นี้ไม่ถึงกลับตายหรอกริท

 เพราะนายทำฉันเจ็บ เจ็บจนไม่น่าจะให้อภัย




คนทรยศ

………………………………………………………..

 ก่อนอื่นขอโทษสำหรับคนที่รออ่าน จำเลยรักซาตานค่ะ
เเอบดีใจที่มีคนมาทวง  รักพี่กัน ขอบคุณนะคะที่ยังรออ่าน คือที่พิมพ์มามันหายหมด ไม่รู้ว่าคอมมันเป็นอะไรพิมพ์อยู่ดีๆมันดับเเล้วงานก็หาย

เลยเอาเรื่องสั้นมาลงให้ก่อน

15เม้นเเล้วเจอกัน
ถ้าคล้ายฟิคเรื่องไหนขออภัยด้วยค่ะ

ส่วนเรื่องนี้ตอนหน้ามีเอ็นซีค่ะ จะได้เฉพาะคนที่เม้นในตอนนี้ เเล้วเเอดเป็นเเฟนคลับนะคะ
ไม่มีการส่งเมล์ เพราะฉะนั้นถ้าใครอยากอ่าน ก็เม้นเเล้วเเอดเป็นเเฟนคลับไว้ด้วยเน้อ

ตอนนี้ไรต์กำลังเพ้อละมุด5555