จำเลยรักซาตาน

ลำดับตอนที่ #21 : โกหก อัพครบ100%เเล้ว

 

แสงแดดงามเช้าที่ทอดผ่านผ้าม่านผืนบาง ทำให้เปลือกตาหนาๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ ในอ้อมกอดยังมีใบหน้าหวานที่หลับตาพริ้มนอนอยู่ข้าง มันทำให้อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้

กันปัดไรผมที่หน้าผากขาลนวล ก่อนจะกดจมูกบนแก้มนุ้มนิ่ม

คงจะหมดแรงสินะ แต่ถ้าตื่นมาเขาคงต้องรับมือกับเด็กดื้ออีกหลายยก

ไอเลวปล่อย ร่างเล็กลืมตาขึ้นมาๆมองคนที่คลอเคลียอยู่กับแก้มเขา

การกระทำป่าเถื่อนเมื่อคืนเขายังจำมันได้เป็นอย่างดี

นายข่มขืนฉัน สายตาเย็นชามองคนตรงหน้าด้วยความรังเกียจ สายตาแบบนั้น คนตัวเล็กจะรู้มั๊ย ว่าเขาเจ็บปวดมากแค่ไหน

''ทำไมผัวเมียกันถ้ามีอะไรกันนายเรียกว่าข่มขืนเหรอริท ที่เมื่อคืนนายยังทั้งอ้าทั้งคราง หึ'' ยิ้มเยาะมองคนตรงหน้า แต่แววตาที่เคยเย็นชากับแปรเปลี่ยนเป็นความเจ็บปวดหัวใจ

จะต้องกลับไปเลวแบบนี้ใช้มั๊ยนายถึงจะรักริท

จะต้องเป็นซาตานที่ไร้หัวใจใช่มั๊ย ฉันถึงจะได้นายคืนมาใช่มั๊ยริท

ได้งั้นฉันจะเลวให้นายดู

''ไอสารเลว ไอบ้า ฉันเกลียดแก ไอ อื้อ'' อยู่ดีๆริมฝีปากหนักๆก็จูบปิดกลั้นคำพูด มือหนาเริ่มเลื่อยเข้าไปหาร่างขาวนวล หน้าคมผละออกซุกเข้ากับซอกคอขาว

''ปากดีอย่างนี้มีแรงต่ออีกรอบแล้วใช่มั๊ยริท'' คนกวนประสาทกระซิบที่ข้างหูเล็กเบาๆ มองรอยสีกุหลาบที่คอที่เขาตีตราเป็นเจ้าของทั่วร่างกาย  ร่างกายของคนตัวเล็กนี้เป็นของเขาแค่คนเดียว

''ไอเลวปล่อย ''ทั้งดิ้นทั้งทุบจนสุดแรง แต่ร่างหนากับไม่สะทกสะท้าน มือเล้กกำท้องตัวเองแน่น หยดน้ำตาใสไหลริน ปวดท้องอีกแล้ว ปวดเหมือนมีอะไรดิ้นอยู่ในท้อง ปวดราวกับจะขาดใจ

''ปะ ปล่อยสิ '' น้ำเสียงหวานๆเริ่มขาดหายเมือถูกคนตัวโตลุกหนัก มือเล็กอีกข้างที่ทุบกัน ล่วงหล่นลงไปแล้ว

''กะ กันปล่อยก่อน ''ความเจ็บปวดเริ่มถาโถมเข้ามาหนัก แต่กันยังไม่พละออกจากร่างบาง

ทำไมมีอารมณ์แล้วหรือไงถึงได้พูดจากันดีๆได้หึ

'' กัน เจ็บ ''น้ำเสียงเริ่มขาดหาย พอคนใต้ร่างหยุดดิ้นถึงได้พละออกมาดู ใบหน้าขาวซีดราวกับกระดาษ เริ่มบิดตัวไปมา มือเล็กจับท้องตัวเองแน่น

''เป็นอะไร ริท''  เขายังไม่ได้ทำอะไรเลย เจ็บอะไร ยิ่งเห็นริทเม้มริมฝีปากแน่น ร่างเล็กบิดไปมาอย่างทรมานยิ่งใจคอไม่ดี ประคองร่างคนน่ารักที่ให้กลับมาหาตัว

''บอกกันริทเป็นอะไร ริทมองหน้ากันเป็นอะไร''

คนตัวเล็กได้แต่กำผ้าห่มแน่น เหงื่อผลุดบนใบหน้าใส ก่อนดวงตากลมโตจะหลับลง

ริทเจ็บกันรู้มั๊ย มันปวดราวกับจะขาดใจรุ้หรือเปล่า

แต่นายคงไม่สนใจเพราะนายต้องการให้มันเป็นแบบนี้ นายต้องการให้ฉันเจ็บปวดทรมานแบบนี้ใช่มั๊ยกัน

นายทำสำเร็จแล้วกัน ทำสำเร็จอีกแล้ว

''อย่าหลับนะไปหาหมอไปหาหมอนะ ''ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าคนตัวเล็กเป็นอะไร  แต่ตอนนี้หัวใจกับสั่นไหว

''อย่าเป็นอะไรนะริท อย่าเป็นอะไรนะ'' ไปหาหมอใช่เขาตอ้งพาริทไปหาหมอ ไม่ต้องกลัวนะ กันไม่ยอมให้ริทเป็นอะไร ช้อนตัวร่างบางขึ้น แต่สิ่งที่สัมผัสได้ คือน้ำเหนียวๆสีแดงสดที่เปื้อนเต็มฝ่ามือ

ชักมือออกมามองคนตรงหน้า

''เลือดมาจากไหน ''ถ้าเขาไม่เปิดผ้าห่มที่คลุมตัวริทออกคงไม่รู้ เลือดสีแดงสดไหลริน เต็มหว่างขาร่างบาง ที่นอนสีขาวสะอาด เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดที่ไหลออกมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลง ภาพซ้อนกันเหมือนเมื่อปีก่อน วันที่เขาต้องเสียคนตัวเล็กกับลูกไป คิดแค่นั้นหัวใจก็กระตุกวูบ

อย่าเป็นอะไรนะริท อย่าเป็นอะไรนะ กันขอโทษ ตื่นขึ้นมาสิ ริทตื่นขึ้นมาที

…………………………..

โรงพยาบาล

เนื้อตัวที่เต็มไปด้วยเลือดของคนตัวเล็ก กันเดินกระสับกระส่ายไปมาอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน มือหนาจับหัวตัวเองแน่นราวกับคนเสียสติ

ถ้าริทเป็นอะไรกันจะไม่ให้อภัยตัวเองเลย อย่าเป็นอะไรนะริท ได้โปรดอย่าเป็นอะไรเลย น้ำตาที่เขาไม่เคยสัมผัสมันมานานกับไหลรินลงมาราวกับจะขาดใจ

แค่คิดเท่านั้น แค่คิดว่าร่างเล็กจะเป็นอะไร เขาก็แทบจะหยุดหายใจ

รู้มั๊ยริทนายทำให้ซาตานที่เคยบอกว่าไม่มีหัวใจคนนี้ …ข้างในอกมันเจ็บปวดขนาดไหนรู้หรือหรือเปล่าแค่คิดว่านายจะเป็นอะไรไป แค่นี้ก็แทบบ้า

คนไม่มีหัวใจแบบเขา กับ

นั่งร้องไห้อย่างไม่อาย

แล้วที่ผ่านมาริทต้องเสียน้ำตาไปมากเท่าไหร่เพราะเขา

เวรกรรมสินะ…ตอนนี้เข้าใจแล้วว่าเวรกรรมมันมีจริง

''ขอโทษนะครับคุณเป็นสามีคนไข้ใช่หรือเปล่า'' คนผิวเข้ม รีบวิ่งไปหาคุณหมอที่เดินออกมา

''ครับเมียผมไม่เป็นไรแล้วใช่มั๊ยครับ'' น้ำเสียงร้อนรนแววตาสั่นเทาเขาแทบจะเขย่าตัวหมอ

''ริทไม่เป็นอะไรแล้วใช่มั๊ยครับ ''กันถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน

''ใจเย็นครับใจเย็น คนไข้ไม่เป็นอะไรแล้ว แต่ต่อไปคุณต้องดูแลภรรยาคุณให้ดีนะครับ อย่าให้ไปกระแทกกับอะไรแรงๆอีก จะเดินจะเหินช่วงนี้ต้องคอยๆระวัง ยิ่งคนไข้มีประวัติ เคยแท้งบุตรมาแล้ว ยิ่งมีโอกาสแท้งลูกได้สูง คุณพ่อช่วงนี้ต้องคอยดูแลคุณแม่เป็นพิเศษหน่อยครับ เด็กในท้องจะได้แข็งแรง''

''อะ อะไรนะครับ เด็กในท้อง ''

'ครับ คนไข้ตั้งครรภ์ได้ สี่สัปดาห์แล้วนี่คุณพ่อไม่รู้เหรอครับ ยินดีด้วยนะครับ แต่ช่วงนี้หมอว่าพยายามอย่าให้คนไข้ขยับตัวมากให้นอนเฉยๆจะดีที่สุด''

''ลูก ''ดูเหมือนคำท้ายๆเขาจะไม่ค่อยได้ยินสมองรับรู้แค่คำว่าลูกเท่านั้น

ริทท้องแล้วเขากำลังจะได้เป็นพ่อคน

คนตัวเล็กกำลังท้อง เรากำลังจะมีลูกด้วยกันอีก

นี่ฝันไปหรือเปล่า เขากำลังจะได้เป็นพ่อ กำลังจะมีอีกชีวิตเกิดมา เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาเอง

ถ้าริทรู้ว่าเราจะมีลูกด้วยกัน ทุกอย่างคงจะดีกว่านี้ใช่มั๊ย

ริทจะให้อภัยคนเลวคนนี้ แล้วเรามาเริ่มต้นกันใหม่ได้หรือเปล่าริท

…………………………………….

..................................................................................................................

ต่อค่ะอีกห้าสิบ เปอร์เซ็น

''เอาวงไหนดีคะ'' เจ้าของร้านเพชรมองชายหนุ่มหน้าคมตรงหน้า

ถ้าเขาจะขอโอกาสสักครั้ง สร้างครอบครัวกับริท ขอริทแต่งงาน ริทจะแต่งกับเขามั๊ยนะ

ถ้าเราจะสร้างครอบครัวด้วยกัน มีพ่อกันแม่ริทแล้วก็ลูกของเรา

''ผมต้องการแหวนแต่งงานครับ ขอดูวงนี้แล้วกัน ''กันชี้ไปที่แหวนเพชร คนตัวเล็กจะชอบหรือเปล่านะ

''ตาถึงนะค่ะคุณแหวนเพชรน้ำงามขนาดนี้ มีวงเดียวนะคะ เจ้าสาวคุณนี่โชคดีจริงๆถ้ามีใครมาขอดิฉันแต่งงานด้วยแหวนวงนี้ ฉันคงจะรีบตกลงเลยละค่ะ ''

''ถึงขนาดนั้นเลยเหรอครับ'' มองเจ้าของร้านยิ้มๆ เขาก็หวังว่าริทจะคิดแบบนั้น

ถ้าเขาพูดคำว่ารักอีกครั้งให้ได้ยิน  ผูกมัดริทด้วยหัวใจของเขา

ริทจะยอมให้อภัยคนเลวๆคนนี้มั๊ย

ให้โอกาสกันอีกสักคร้งได้มั๊ยริท

ครับงั้นตกลงเอาวงนี้ครับ

''งั้นเดี๋ยวดิฉัน เอาไปทำความสะอาดแล้วใส่กล่องให้นะคะรอสักครู่'' พนักงานสาวเดินออกไปแล้ว

ปล่อยให้คนผิวเข้มนั้งรอ ได้แค่หวังว่าเราสองคนจะเริ่มต้นกันใหม่อีกครั้ง

แต่งงานกันนะริท ผมจะหย่ากับเขา แล้วเรามาสร้างครอบครัวของเราด้วยกัน

น่าตลกชะมัดซาตานที่เคยบอกว่าไม่มีหัวใจอย่างผม ตอนนี้คุณกับลูกมีค่ามากกว่าชีวิตผมรู้หรือเปล่า

ซาตานคนนี้ รักคุณกับลูกหมดหัวใจรู้มั๊ยริท

………………………………………………….

''พี่จะรับผิดชอบริทกับลูกเองกลับมาอยู่กับพี่นะ'' สนมองหน้าริทที่เบือนสายตาไปทางอื่น

ทำไมทุกอย่างถึงได้กับไปเป็นเหมือนเดิมเหมือนกันอย่างหน้าทุเรศแบบนี้

ทำไมต้องเกิดมาตอนนี้ด้วย ลูกทำไม ลูบท้องตัวเองเบาๆ

''พี่จะให้ริทหลอกใช้พี่ทั้งๆที่เด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกพี่ริททำไม่ได้ พี่สนเป็นคนดีมากนะ มากซะจนริททำร้ายลง''

''จะหลอกใช้จะเป็นอะไรก็ได้ริทพี่ยอมแค่ริทกลับมาพี่จะปกป้องริทเอง ''ขอร้องตัวเล็ก กลับมานะ น้ำเสียงสั่นมองหน้าคนรัก

''พี่ชาย ริท ''หันไปมองพี่ชาย พูดไม่ออกแค่เห็นแววตาคนตรงหน้า ริทไม่น่าโทรหาพี่เลย

พี่สนเจ็บเพราะริทอีกแล้ว แต่วันนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายริทสัญญา

ไม่อยากโกหก ไม่อยากทำร้ายพี่แล้ว

''ตัดใจจากริทนะพี่ชาย ริทรักพี่ชายไม่ได้ ริทมันไม่ดี ริทมันเลว'' อยู่ดีๆริมฝีปากหนา ก็ก้มประกบริมฝีปากบาง

''พี่รักริทไม่ว่าริทจะเป็นอย่างไง ให้โอกาสพี่สักครั้งแต่งงานกับพี่นะริท ให้เด็กคนนี้เป็นลูกพี่ได้มั๊ย ให้พี่ได้เป็นพ่อเขา''

''พี่ชาย ''ไม่มีคำพูดแค่มองคนตรงหน้า คนผลักไสไม่ใช่ไม่เหนื่อยนะ ริทเหนื่อยนะพี่ชาย

''แต่ริท...''

''มึงทำอะไรริท ''คนผิวเข้มที่เปิดประตูเข้ามาเห็นคนสองคนจูบกัน พอดี

ริทเป็นเมีย เขา มันไม่มีสิทธิ์มาทำอะไรกับริทแบบนนี้

กันกระชากคอเสื้อสนก่อนจะลากออกมาจากคนตัวเล็ก

''อย่ายุ่งกับริท ริทเป็นเมียกู ''

''แล้วไง '' มัดหนักของสนซัดคนผิวเข้มลงพื้น

''แล้วมึงรู้ได้ไงว่าริทไม่ใช่เมียกู'' ยิ้มกวนมองกัน คนอย่างนี้ไม่คูควรกับริท

คนเจ้าอารมณ์ไม่มีสมองใช่แต่กำลังจะดูแลใครได้

''พลั๊ก'' ยังไม่ทันจบประโยค หมัดของคนผิวเข้มก็สวนเข้าให้

''อย่าพอแล้วกัน ''ริทดึงคนผิวเข้มออกแต่กันไม่ยอมพละออก

''ปล่อยกัน ริทบอกให้ปล่อยพี่สนไง!!! ''

''ทำไมริทเป็นห่วงมันมากหรือไง ที่รังเกียจผัวจะเป็นจะตาย เพราะอยากได้มันมาเป็นผัวอีกคนนึงสินะ  ทั้งๆที่ลูกของผมยังอยู่คาท้องอยู่แบบนี้เนี่ยนะไม่ง่ายไปหน่อยหรือไง ริท''

คว้าแจกันที่อยู่ตรงหน้าจะตีสน  แต่คนตัวเล็ก เข้าไปบังพี่ชายไว้

น้ำตาหยดใสๆไหลริน

''เลิกบ้าสักทีกัน แล้วนายก็คงกำลังเขาใจผิด เด็กคนนี้ก็ไม่ได้เป็นลูกของนายได้ยินมั๊ย เด็กคนนี้เป็นลูกของพี่สนกับริท เด็กคนนี้มีพ่อคนเดียวคือพี่สนไม่ใช่นาย ได้ยินมั๊ยกัน เด็กคนนี้มีพี่ชายเป็นพ่อคนเดียว เขาไม่ได้มีพ่อใจคอคับแคบจิตใจโหดร้ายแบบนาย เพราะฉะนั้นเลิกยุ่งกับเราสักที ''

''ว่าอะไรนะ…ริทเมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ ''

''ฟังไม่ผิดหรอกกัน''

''เด็กคนนี้เป็นลูกของฉันกับพี่ชาย นายไม่ใช่พ่อของลูกฉัน ได้ยินแล้วก็เลิกยุ่งกับฉันสักทีกัน''

''เพล้ง!!!'' แจกันที่มือร่วงหล่นลงไปแล้วพร้อมกับหยดน้ำตา

''ไม่จริงริท เด็กคนนี้เป็นลูกของเรา โกหกใช่มั๊ยริท บอกมาสิว่าโกหก บอกมา ''

''โกหกเหรอ ผิดหวังใช่มั๊ย เสียใจหรือเปล่า ที่โดนหลอก นายคิดว่าฉันจะยอมโง่ท้องกับนายอีกหรือไง แค่ครั้งเดียวก็เกินพอแล้วกัน เด็กคนนี้เขาเกิดมาจากความรักที่พ่อมีให้แม่ไม่ได้เกิดมาจากซาตานไร้หัวใจที่คิดแต่จะแก้แค้นตลอดเวลาแบบนาย  รู้แบบนี้ก็เลิกยุ่งกับฉันสักที ''

''เพราะฉันจะไม่มีวันกลับไปรักคนแบบนาย'' ให้จบตรงนี้เถอะนะเรื่องราวระหว่างเรา

กลั้นใจพูดออกไป มันเป็นทางออกที่ดีสุดแล้ว

ผู้ชายคนนั้นไม่สมควรจะเป็นพ่อใคร เขาไม่เคยรักใคร คนแบบนั้นรักใครไม่เป็นหรอกริท

กันได้แต่มองหน้าคนตัวเล็ก

''ก็ได้ริทก็ได้ ''ยิ้มฝืนๆมองคนตัวเล็ก แก้แค้นเขาสินะ

น่าสมเพชจริงๆไอกัน ได้แต่กำแหวนไว้แน่น

ไม่ใช่ลูกของเขา เด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกของเขามีแต่เรื่องโกหก

มันเป็นเรื่องตลกที่ทำให้น้ำตาไหลลงมา ทำให้หายใจไม่ออก

มันเจ็บไปหมด

''งั้นผมก็ขอให้คุณโชคดีนะริท ขอให้คุณมีความสุขมากๆนะ คุณแก้แค้นผมสำเร็จแล้วริท แก้แค้นผมสำเร็จแล้ว เพราะตอนนี้ผมรักคุณกับลูกมากจริงๆ''

เดินห่างออกไปยิ้มฝืนๆมองคนสองคนที่ประคองกอดกัน

ลาก่อนริทลาก่อน'' คุณแก้แค้นผมสำเร็จแล้ว ตอนนี้ผมเจ็บจริงริท กันเจ็บจริงๆนะริท

คนตัวเล็กทรุดลงกลับพื้นร้องไห้แบบไม่อายแค่เห็นแผ่นหลังของคนผิวเข้มเดินออกไป

ดีที่สุดแล้วริท อย่าร้องให้จบแบบนี้ดีแล้ว

''ริทอย่าร้องฟังพี่นะ ต่อจากนี้ให้พี่ดูแลริทนะ พี่จะดูแลริทกับลูกเอง'' สนดึงคนตัวเล็กให้มาสบตา ก่อนเช็ดน้ำตาบนดวงตาคู่สวย

''พี่สนกลับไปก่อนนะริทขอโทษที่ริทพูดไปแบบนั้นไป แต่ริทรักพี่สนไม่ได้''

''แต่พี่รักริท พี่พร้อมจะดูแลริทกลับลูกเสมอนะ แค่ริทให้โอกาสพี่สักครั้ง''

ไม่มีโอกาสนั้นหรอกพี่ชาย หัวใจคนๆนี้มันตายไปเพราะคนใจร้ายคนนั้นแล้ว ริทคนนี้รักผู้ชายคนนั้นได้คนเดียวจนกระทั้งตาย

มันเป็นความจริงที่เจ็บปวดที่สุดในหัวใจริท

''ขอเวลาริทหน่อยนะพี่สน ให้เวลาริทคิดหน่อย ''ขอร้องคนตรงหน้าทั้งน้ำตา

''ก็ได้ริท พี่ให้เวลาริทได้ทั้งชีวิตริทก็รู้ใช่มั๊ย ''

ยิ้มบางๆให้คนตัวเล็กก่อนจะเดินออกไป

มองริทร้องไห้แต่พี่เช็ดน้ำตาให้ไม่ได้ พี่ก็เจ็บรู้มั๊ย

กลับมาเถอะริทกลับมา กลับมาอยู่ข้างๆพี่คนๆนี้จะไม่ทิ้งริทไปไหน

จะไม่ทำร้ายริทเหมือนเขา ได้แต่อ้อนวอนอยู่ในหัวใจ หวังว่าสักวันคนตัวเล็กจะสัมผัสคำว่ารักของเขา

มือเรียวเล็กลูบท้องบางเบาๆ

''ขอโทษนะพี่ชาย ริทก็กลับไปทำร้ายพี่ไม่ได้เหมือนกัน เราไปอยู่ด้วยกันสองคนนะลูก แม่เลี้ยงหนูได้ ไปในที่ๆเขาหาเราไม่เจอกันนะ ปลดสายน้ำเกลือออก

มันเป็นทางเดียวทีดีที่สุด

''ต่อจากนี้ไปแม่มีหนูคนหนุคนเดียวนะลูก อยู่กับแม่นะ แม่จะทั้งพ่อทั้งแม่ให้หนูเอง''

ให้ทุกอย่างมันจบสักที เรื่องราวของเราสามคน

………………………………………………………..

หายไปนานเนอะ เเก้เอ้นซีอยู่ ก็เลยเสียเวลา ไรต์ไม่ว่างด้วย
ช่วยกันเม้นหน่อยนะคะ

ตอนเก่ามีสิหกเม้น ขออีกสิบห้าเม้นเท่ากับ 31เม้นชิมิ
เเล้วเจอกันเนอะใครเม้นเเล้วก็เม้นตอนนี้อีกได้ค่ะ
ไม่ได้อะไรกับเม้นหรอก เเต่พอเขียนเเล้วจิตมันตกกลัวไม่มีคนอ่าน ที่หายไปก็เพราะเเบบเนี่ย
จิตตก
ฝากฟิคใหม่ด้วยค่ะเชลยหัวใจ


http://writer.dek-d.com/mairukter/writer/view.php?id=792766