จำเลยรักซาตาน

ลำดับตอนที่ #2 : หลอกลวง

พระอาทิตย์ดวงกลมโตทอแสงรอดเข้ามาผ่านผ้าม่านผืนบาง

คนตัวเล็กลืมตาขึ้นมาช้าๆ แค่ขยับความเจ็บปวดก็แล่นเข้ามา

บทรักเมื่อคืนที่คนรักมอบให้ไม่มีความอ่อนโยนเลยแม้แต่น้อย

มันเหมือนไม่ใช่กันคนนั้นที่เขาเคยรู้สักนิด น้ำตาไหลรินบนดวงตาคู่สวย เพราะความเจ็บปวดจากท้องน้อย ไม่เคยคิดสักครั้งว่าครั้งแรกมันจะเจ็บปวดขนาดนี้ มองคราบเลือดและคราบน้ำสีขาวขุ่นที่เลอะบนที่นอน

นั้นไม่เหมือนกันผู้ชายคนนั้นไม่เหมือนกันคนที่เขาเคยรู้จัก

''กัน'' ริทพยุงตัวเรียกหาอีกคนที่ไม่ได้นอนอยู่ข้างกาย ก่อนจะหยิบเสื้อผ้าที่คนผิวเข้มขว้างลงกับพื้นอย่างไม่ใยดีกลับมาสวมใส่

คลิปวีดีโอบทรักร้อนแรงระหว่างเขากับเรืองริท อดที่จะทำให้กันยิ้มออกมาไม่ได้เขาถ่ายคลิปไว้ ยิ่งได้ยินเสียงครางและความทรมานของคนตัวเล็กเขายิ่งสะใจ นายจะทำหน้าอย่างไงริทถ้าคลิปคลิปนี้ สิริพานิชคงไม่รู้จะเอาหน้าไว้ที่ไหนโดยเฉพาะ ศุภรุจพี่ชายตัวดีของคนตัวเล็ก ที่ทำกับน้องสาวของเขาอย่างไรเยื้อใย ทำให้เกรซต้องแท้งลูกจนต้องเสียสติทั้งที่อายุยังน้อย น้องสาวคนเดียวของเขาครอบครัวคนเดียวที่เขาเหลืออยู่พวกมันต้องชดใช้ พวกมันจ้องชดใช้ให้ถึงที่สุด

เขาจะทำกับน้องมันบ้าง ทำให้เหมือนที่เกรซโดน จะได้รู้ว่าหัวอกคนเป็นพี่มันรู้สึกอย่างไง ยิ่งคนตัวเล็กท้องได้ ไม่ต้องกลัวเลยมันจะต้องรับกรรมทั้งต้นทั้งดอกอย่าสาสม

สามปีที่ลงทุนกับคนตัวเล็กมาตอนนี้ถึงเวลาต้องถอนทุนคืนแล้วสินะ

วันนี้น้องชายนายรักฉันหมดใจ ถึงเวลาที่มันต้องตายทั้งเป็นแบบเกรซแล้วริท รับกรรมที่พี่ชายนายก่อไว้

''กัน ''เสียงสั่นของคนตัวเล็กทำให้กันตื่นจากภวังค์ ร่างสูงหันไปมองคนตรงหน้า ที่ตกใจกับคลิปที่อยู่ตรงหน้าไม่น้อย

บทรักของเขากับกันถูกฉายอยู่บนหน้าจอโน๊ตบุ๊ค

''ตกใจอะไรละริท น่ารักแบบนี้เป็นนางเองได้เลยนะเนี่ย'' เสียงหนาเอยขึ้น รอยยิ้มปรากฎบนมุมปาก น้ำเสียงเย็นชา

''ทำแบบนี้ทำไมกัน'' ริทไม่เข้าใจกันถ่ายมันไว้ทำไม ริทถามคนตรงหน้าทั้งน้ำตา นี่มันเกิดอะไรขึ้น

''ไม่ต้องกลัวหรอกริท กันแค่ถ่ายเก็บไว้เป็นที่ระลึกครั้งแรกของคุณหนู ตระกูลดัง สิริพานิช ถ้าลงอินเตอร์เน็ต เมียกันคงดังหน้าดูเลยว่ามั๊ย ลีลาเด็ดซะขนาดนี้'' ร่างหนายืนซ้อนหลังคนตัวเล็กก่อนจะกระซิบที่ข้างหูเบาๆ มือหนาลูบแก้มเนียนใสที่มีแต่คราบน้ำตา

''ทำไม กันทำแบบนี้ทำไม ทำกับริทแบบนี้ทำไม ไหนบอกว่ารักกัน ไหนบอกว่าริทหมดหัวใจ  ริท''หันไปสบตาคนตรงหน้า

''รักเหรอรักสิ กันรักริทจะตาย ''รักจนอยากจะฆ่าให้ตาย มือหนาหันมาบีบคางคนตัวเล็ก

''เจ็บกันริทเจ็บ ''ยิ่งเห็นน้ำตาคนตัวเล้กเขายิ่งสะใจ

''เจ็บเหรอริทเจ็บมากมั๊ย เจ็บยังไม่ได้ครึ่งกับที่เกรซเจ็บเลยริท เจ็บยังไม่เท่าที่น้องฉันเจ็บสักนิดเดียว''

''กันพูดถึงเรื่องอะไรริทไม่เข้าใจ กันต้องการอะไร''

กันคนเดิมหายไปไหน กันคนรักของริทหายไปไหน

''ต้องการอะไรนะเหรอ  แก้แค้นไง แก้แค้นที่พี่ชายคุณทำกับน้องสาวผม'' มืออีกข้างลูบไร้เลือนร่างคนตัวเล็ก ทั้งๆที่มือยังบีบคางเล็กแน่น

''พี่รุจทำอะไรน้องสาวกันไม่จริงพี่รุจเป็นคนดีกันเข้าใจผิด พี่รุจไม่เคยทำร้ายใคร''

''หึคนดีที่ฆ่าลูกตัวเองให้ตายคาท้องน้องสาวฉันนะเหรอริท คนแบบนั้นนะเหรอที่นายว่าเป็นคนดี ฮะ!!!!'' ตะโกนใส่หน้าคนตัวเล็กก่อนบีบคางเล็กแน่นขึ้น ความจริงของกันทำให้น้ำตาไหลรินบนดวงตาคู่สวย กันไม่เคยรักแค่ต้องการแก้แค้น ที่ผ่านมามันเป็นเรื่องหลอกลวง

''แต่ผมอยากแต่งงานกับคุณนะริท ริทเป็นเมียกันแล้วกันต้องรับผิดชอบริทสินะ''

''กันรักริทเหรอ รักริทมั๊ย'' ถามทั้งๆที่หัวใจมันตายไปแล้ว กันต้องการแก้แค้นเขา เขาเองก็รู้คำตอบดี

''รักเหรอ'' รอยยิ้มปรากฏอยู่บนริมฝีปากหนา

''นายคิดว่าฉันจะรักน้องชายคนที่ฆ่าน้องชายฉันให้ตายทั้งเป็นหรือเปล่าริท นายคิดว่าฉันจะรักนายลงจริงๆใช่มั๊ย'' น้ำตาหยดใสๆไหลรินบนดวงตาสีหม่น กับคำว่าไม่รักของอีกคน

''แต่ริทรักกันนะรักกันจริงๆ'' มันเป็นความจริงที่สุดในชีวิตริท

''ถ้านายรักฉันงั้นก็แต่งงานกับฉันสิริท ชดใช้สิ่งที่พี่ชายนายทำกับฉัน กับน้องสาวฉัน ถ้ารักก็ชดใช้ให้ฉัน'' มือหนาปล่อยคางคนตัวเล็ก มันรู้สึกเจ็บแปลบๆกับคำว่ารักของศรัตรูที่อยู่ตรงหน้า อย่าใจอ่อนกัน มันเป็นสิริพานิช มันทำให้เกรซต้องเป็นบ้า พวกมันฆ่าหลานของเขา

''ก็ได้กันริทจะชดใช้ให้ ริทเชื่อว่าพี่ชายไม่ได้ทำ แต่ถ้ามันจะแบ่งความเจ็บปวดของกันมาได้บ้าง ถ้าริทเจ็บแล้วกันจะทรมานน้อยลงริทยอมกันริทยอม ยอมให้กันฆ่าริทให้ตาย จะทรมานริทให้เจ็บปวดขนาดไหนริทก็ยอม''

''งั้นก็ดีริท งั้นก็ดี งั้นก็ชดใช้ให้กันซะตอนนี้เลยเป็นไง ''ร่างสูงกระชากร่างเล็กนอนราบบนโซฟา

อวดดีนักนายจะได้รู้ถึงรถชาติของความเจ็บปวดริท ริมฝีปากหนาขบกัดซอกคอคนตัวเล็กอย่างแรก ทั้งๆที่รอยเดิมที่เขาฝากไว้เมื่อคืนยังไม่จางหาย ริทหลับตาลงช้าๆ ไม่อยากเห็นแววตาคู่นั้นของกันที่มองเขาด้วยความเกลียดชัง

ร่างกายขยับขึ้นลงช้าๆก่อนจะหนักหน่วงตามจังหวะและอารมณ์ที่คนตรงหน้ากระแทกกระทันมาด้วยความเกลียดชัง มือเรียวเล็กกำแน่น ริมฝีปากเม้มแน้นพยายามข่มเสียงร้องแม้จะเจ็บปวดสักเท่าไหร่ ได้แต่ปล่อยให่น้ำตาไหลลงมาอย่างเคย

ยิ่งเห็นคนตรงหน้าทรมานเขากับยิ่งกระทั้นกระแทกเข้าไปจนสุดแรงร่างเล็กกำมือเเน่นเเต่ไม่หลุดเสียงร้องออกมาทั้งที่ทรมานจนเเทบขาดใจ

นายนี้อดทนดีนะอดทนอย่างนี้ให้ได้ตลอดก็แล้วกันนางบำเรอของฉัน

 ....................................................................

เม้นนิดนะคะ ไรต์จะได้มีกำลังใจเขียนต่อเห็นเม้นของทุกคนเเล้วมีกำลังใจจัง
กันร้ายมากเเล้วก็จะเจ็บมากที่สุดเหมือนกันค่ะ
สงสารตัวเล็ก