จำเลยรักซาตาน

ลำดับตอนที่ #16 : หน้าที่ของพระรอง

 

เป็นเวลาเกือบสว่างที่คนตัวเล็กได้แต่มองจ้องหน้าอีกคนอยู่นั้น

รอยยิ้มบางเบาปรากฏบนหน้าใส เหมือนกันคนนั้นกันที่เคยโอนโยนกับริทเลย

ได้แต่สั่งให้หัวใจให้พยายามลบภาพความสุขแบบนั้นออกไป

เลิกโง่สักทีริท อยากกับไปเจ็บอีกหรือไง…อย่าโง่กับคนๆนี้เรากับมาเพื่อแก้แค้นไม่ใช่รัก

เลิกสับสนสักที ตื่นสักที อย่าหลงไปกับละครที่คนๆนั้นกำลังเล่น

ไม่อยากเจ็บอีกแล้วไม่อยากโง่ พอแล้วพอกันที

แต่ทำไมเสี่ยวหนึ่งของหัวใจกับกำลังเจ็บปวด ทำไมริททำไม

สุดท้ายคนโง่คนนี้ก็ยังคงอ่อนแอ

''จะไปไหนครับแต่งตัวแต่เช้า หึ ฟอด'' น้ำเสียงอ่อนโยนโอบกอดร่างบางก่อนกดจมูกลงบนแก้มใส มีความสุขเหลือเกินที่ตื่นเช้าขึ้นมาได้เห็นหน้าคนๆนี้อีกครั้ง

''ปล่อยมือออกกัน สกปรก'' เสียงเรียบของคนตัวเล็ก ก่อนจะพละออกจากร่างหนา

''เป็นอะไรริท'' เมื่อวานยังดีๆอยู่ยังบอกว่าให้อภัย แต่พอมองไปที่คู่สวยกับเย็นชาจนหัวใจเขาเริ่มสั่นไหว

''ฉันไม่มีเวลามาคุยกับนายมากพอแค่นี้ก็ปล่อยให้ตัวเองสกปรกมามากแล้วกัน  นี่ค่าตัวนายที่มาบำเรอให้ฉัน ห้าพันหน้าจะพอมั้ง สำหรับเรื่องอย่างว่าที่นายบำเรอให้ฉัน ความจริงมันมากเกินไปซะด้วยซ้ำถ้าจ้างเอาตามข้างทางคงจะถูกกว่านี้แต่เห็นว่าเราคุ้นเคยกันอยู่  หึ''ปาเงินใส่หน้ากัน มือเล็กกำแน่น

'คนอย่างนายมันก็แค่เมียเช่าที่ฉันเอามาบำบัดความใคร่ก็เท่านั้น…ไม่ใช่รัก 'คำๆนี้เขายังจำได้ดีไม่มีวันลืม

เจ็บใช่มั๊ยกันเจ็บมั๊ย  เจ็บได้เท่าครึ่งนึงของริทมั๊ย

''ริท ''กันมองคนตรงไม่เข้าใจ

''ทำไม…''

''ไม่รู้จริงๆเหรอกัน ไม่รู้จริงๆใช่มั๊ย ว่าเรื่องเมื่อวานมันไม่ได้เกิดมาจากความรัก ''คนตัวเล็กหยิบแผ่นซีดีออกมาจากกระเป๋า

''บทรักร้อนแรงระหว่างเจ้าของอินใจกรุ๊ปที่เล่นบทรักกับชู้นอกใจเมีย ถ้าลงข่าว ทั้งบริษัททั้งนายคงดังหน้าดูเลยว่ามั๊ย'' ยิ้มเย็นๆให้คนตรงหน้า ความจริงทำเอากันแทบล้มทั้งยืน

คิดว่ารักคิดว่าอภัยแต่สุดท้ายเขาก็ถูกหลอก น้ำตาลุกผู้ชายไหลลงมาช้า

กลับมาแก้แค้นสินะก็สมควรแล้ว ก็สมควรแล้วไอกัน

''เป็นคนโดนกระทำบ้างเจ็บดีใช่มั๊ย เจ็บใช่มั๊ยกัน เจ็บมากมั๊ย '' กัดฟันถาม

มองคนตรงหน้า

''วันนั้น ทั้งๆที่ฉันดิ้นรน ทั้งๆที่ฉันขอร้องนาย แต่นายก็ยังทำร้ายฉัน วันนั้นฉันเจ็บมากแค่ไหนนายรู้มั๊ย ทั้งๆที่ฉันปวดท้องขนาดนั้นแต่นายก็ยังให้ผู้หญิงคนนั้นเอาขับเลือดให้ฉันกิน ''

''พุดเรื่องอะไรริทยาขับเลือดอะไร ''

''เลิกตีหน้าซื่อสักที เลิกโกหกสักทีกัน ฉันไม่ใช่คนเดิมที่จะเชื่อคำพูดของนายอีกต่อไปแล้ว แต่ถ้านายความจำเสื่อมฉันก็จะบอกให้ ''น้ำตาหยดใสๆไหลรินลงมาเมื่อคิดถึงอดีต ดวงตาคู่สวยแดงก่ำ แต่กับปราดน้ำตาออกช้าๆ

''ก็แค่ยาขับเลือดที่นายสั่งให้เมียนายเอามาให้ฉันกินไง แต่ตอนนั้นฉันยังไม่แท้งหรอกนะ ยังไม่แท้ง ลูกยังไม่ตายเลย จนกระทั้งถูกกระแทกอย่างแรงที่ท้อง ฉันหนีไปไหนไม่ได้เพราะโซ่ที่นายล่ามฉันไว้เหมือนสัตว์ สัตว์เลี้ยงที่นายเลี้ยงไว้บำเรอความใคร่ไง หมัดหนักกระแทกที่ท้องครั้งแล้วครั้งเล่าจนลูกทนไม่ไหว ฮึก นายรู้มั๊ยว่าฉันดิ้นทุรนทุรายแค่ไหน ฉันพยายามร้องหาคนช่วยลูก ฉันพยายามจะออกไปจากห้องแต่ฉันไปไม่ได้ ฮึก  สุดท้ายลูกของฉันก็ตาย ''

''เด็กที่ไม่รู้อะไรด้วยต้องมาตายเพราะมือของคนที่ทำให้เขาเกิดมาเพราะความแค้น''

''เด็กสองคนนั้นไม่รู้อะไรด้วยเลยกัน ทำๆไม กันฆ่าทำไม''

''ริทฟังกันก่อน ฟังก่อนนะฟังก่อน ''พยายามจะดึงคนตัวเล็กเข้ามากอด แต่ริทพละออก

''กันไม่รู้เรื่องกันไม่ได้ฆ่าลูกกันไม่รู้ว่าริทท้อง ถ้ากันรู้กันจะไม่ปล่อยให้เขามาทำร้ายริทกับลูกแบบนี้ เชื่อกันนะริท กันรักลูกของเรา กันรักริท''

''เพี๊ยะ'' ฝ่ามือหนักเข้ามากกระะแทกหน้าคม

''อย่าพูดคำๆนั้นออกมาอย่าพูดว่ารักลูก อย่าเรียกเขาว่าลูกของเรา เขาเป็นลูกของฉันคนเดียว พวกเขาไม่เคยมีพ่อเลือดเย็นใจคอเหมือนสัตย์นรก ที่ฆ่าได้แม้กระทั้งเลือดเนี้อของตัวเอง ไม่มี''

''ริท ''

''นายจะต้องได้รับบทเรียนที่นายทำไว้กับทุกคนกัน ชีวิตมันต้องแลกกันด้วยชีวิต ''

''ผมยินดีจะชดใช้ให้ถ้าคุณต้องการ''

''มันง่ายไปกันมันง่ายไป''

พูดจบก็เดินออกมาปล่อยให้อีกคนทรุดลงไปทั้งน้ำตา

และคำว่าเสียใจ

รถยนต์คันหรูจอดลงที่หน้าบ้านส่งไพศาล เขาเลือกที่จะไม่กลับบ้านแต่กลับมาพักอยู่กับพี่ชายอีกคน คนตัวเล็กซบหน้าพวงมาลัยรถ

''ก๊อก ก๊อก ก๊อก'' เสียงเคาะกระจกดังขึ้นจนทำให้คนตัวเล็กหันกลับไปมองร่างสูงที่มองมาด้วยสายตาห่วงใย

พี่สน

''เป็นอะไรหรือเปล่าริท'' น้ำเสียงห่วงใย ของเพื่อนพี่ที่มีความหวังดีให้เสมอ

รู้ว่าเขารัก รู้ดีว่าพี่สนรักริท มือหนาอุ้มร่างบางลงมาจากรถ

ก่อนจะประคองร่างบางวางลงเตียงนุ้มอย่างอ่อนโยน

''เดี๋ยวพี่ไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้นะครับจะได้สบายตัว พี่โทรบอกไอรุจมันแล้วว่าริทจะนอนที่นี้''

กำลังจะพละออกไป หยิบกาละมังใส่น้ำ ชุบผ้า เช็ดตัวให้คนตัวเล็กที่มองหน้าเขาเบาๆ

ก่อนมือจะไปสะดุดที่กระดุมเม็ดเล็กๆที่ไล่เรียงกัน

''พี่ว่าริทเช็ดเองดีกว่า''

''ถอดเถอะพี่สนไม่เป็นอะไรหรอก ริทไม่มีแรง''

ไม่มีแรงจริงๆนะ ริทเหนื่อยเหลือเกินพี่สน อยากหยุดจัง อยากหยุดความรู้สึกแบบนี้

พี่อ่อนโยนขนาดนี้แต่ทำไมกับคิดถึงเขา

มือหนาค่อยๆปลดกระดุมออกให้ จนเห็นเนื้อขาลนวลของคนตัวเล็กที่เป็นจ้ำแดงๆ

รู้ทั้งรู้ว่ามันเป็นรอยอะไร แต่เขากับเช็ดตัวคนตัวเล็กต่ออย่างอ่อนโยน

''เจ็บมั๊ยริท ''ผ้าเย็นๆสัมผัสรอยจ้ำแดงเขาทำเบามือเพราะกลัวร่างตรงหน้าจะเจ็บ

แต่คนที่ถามกับเจ็บไปถึงขั่วหัวใจ ที่ปล่อยคนที่ตัวเองรักไปกับคนอื่น

''จูบริททีพี่สน ลบรอยพวกนั้นให้ริทที'' ไม่พูดเปล่าริทดึงคนตรงหน้ามาจูบตอบเบาๆ แทนคำขอโทษ

เขากำลังจะใช้สัมผัสจากคนๆคนนี้ลบสัมผัสของใครอีกคน

แต่ทำไมริททำไม พอริมฝีปากของคนบนร่างสัมผัสกับซอกคอขาว ร่างเล็กพยายามหลับตาเพื่อรับผัสทั้งๆที่อ่อนโยนขนาดนั้น แต่เนื้อตัวกับสั่นสะท้าน หยดน้ำตากับไหลรินออกมา

''ฮึก ฮือ'' ปล่อยน้ำตาออกมาพร้อมกับแรงสั้นสะท้านของร่างกาย

ทำไมไม่ได้ ไม่ใช่ผู้ชายคนนั้นริททำไม่ได้ ร่างกายเขารับแต่สัมผัสของคนเลวคนนั้น หัวใจของเขาเป็นของผู้ชายคนนั้น

ร่างสูงพละออกมาเช็ดน้ำตาให้คนตัวเล็ก ยิ้มบางๆให้แบบเดิม

''ไม่เป็นไรริทพี่รอได้ ไม่เป็นไร ''

''ขอโทษ พี่ดูแลริทมาตลอด แต่ริทให้พี่ไม่ได้''

''พี่ไม่ได้ต้องการร่างกายแต่พี่ต้องการหัวใจ ถ้าวันไหนริทให้พี่ได้แล้วก็บอกพี่รอริทได้เสมอ ''ลูบหัวคนตัวเล็กอย่างแผ่วเบา ก่อนจะก้มลงจูบบนหน้าผากบาง

''พี่รอริทได้ตลอดชีวิต ให้พี่รอนะ''

''แล้วถ้าไม่มีวันนั้นละพี่สนถ้าไม่มีวันนั้น''

''พี่ก็จะรอจนกว่า จนกว่าตรงนี้มันจะหยุดเต้น'' ยิ้มบางๆให้แบบเดิม ใครจะรู้รอยยิ้มเปื้อนบนใบหน้าหัวใจมันเจ็บปวดแค่ไหน

''พี่ชายอย่าทำแบบนี้เลย ริทไม่อยากทำร้ายพี่''

ขอร้องอย่าเจ็บเพราะริท ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย

ทำไมตัองรักริท ทำไมคนดีๆแบบนี้ริทไม่รักทำไมบังคับหัวใจไม่ได้ ทำไมริททำไม

''พี่รักริท…มากครับ บังคับมันไม่ได้ หัวใจของพี่แต่บังคับมันไม่ได้

ให้พี่อยู่ตรงนี้เถอะนะ อย่าผลักไสพี่ไปไหนเลย ให้พี่ได้หลอกตัวเองว่าสักวันริทก็จะรักแค่นั้นก็พอ'' ยิ้มให้บางๆก่อนที่จะเดินออกไป

ปล่อยให้หยดน้ำตาไหลริน

หวังได้ใช่มั๊ยว่าสักวันคนๆนั้นจะเป็นพี่หวังได้ใช่มั๊ยตัวเล็ก

อีกคนที่อยู่ในห้อง ได้แต่สะอื้นออกมา

''แล้วถ้าไม่มีวันนั้นละพี่สน ถ้าไม่มีวันนั้น ริทจะกลายเป็นคนเลวที่ทำร้ายคนที่ดีกับริทมากที่สุดรู้มั๊ย''

……………………….

ใครยังไม่ได้nc ตอนที่เเล้วส่งเมล์มาค่ะจะส่งไปให้ บล็อกโดนลบ หมดเลยไม่มีสำรองในเครื่องด้วย กรรมสำหรับคนที่ยังไม่ได้อ่าน
เดี๋ยวพิมพ์เเล้วส่งไปให้ใหม่ขอบคุณคนที่เเจ้งลบด้วยไรต์จะได้ออกกำลังกายนิ้ว หึ หึ