จำเลยรักซาตาน

ลำดับตอนที่ #9 : นี่เเหละคือความเสียใจ

รถยนต์คนโก้จอดลงที่หน้าตึกสูงสีขาว ชายหนุ่มหน้าคมรีบลงมารถ ก่อนจะวิ่งไปหาใครอีกคนที่รอมานาน ถึง3ปี น้องสาวคนเดียวของเขาที่มารักษาตัวที่นี้

“ได้เจอกันสักทีนะเกรซ เราสองคนจะได้อยู่ได้กันสักที'' รอยยิ้มละมุนปรากฎบนมุมปาก

แต่ต้องหยุดชะงัก เมื่อเห็นน้องสาว ของเขากอดอยู่กับใครบางคน

“ไอสัดรุจ''  มือหนากระชากร่างสูงออกยังจากตัวน้องสาว ก่อนจะซัดหมัดลงไปในแบบที่ศุภรุจยังไม่ทันตั้งตัว ร่างคมทำท่าจะปราดเข้าไปหาอีกครั้งแต่น้องสาวของเขากับดึงร่างของซาตานที่กำลังโกรธแค้นไว้

“พี่รุจเจ็บมั๊ย พี่กันทำแบบนี้ทำไม ''เกรซมองพี่ชายอย่างไม่เข้าใจ เมื่อเรียวหันไปคองคนเคยรัก

“เกรซถามว่าพี่กันทำแบบนี้ทำไม ''ตะคอกออกไปทั้งน้ำตา

“ยังจะต้องให้พี่บอกอีกเหรอมันทำอะไรเกรซไว้ทำไมไม่เคยจำ ''ทั้งๆที่ตัวเองก็เจ็บช้ำมาจนปางตายทำไมเกรซทำไมเป็นคนแบบนี้ สายตาตัดพ้อ มือหนากำแน่นพยายามข่ม

“ฉันไปทำอะไรเกรซ คราวนี้ รุจเป็นฝ่ายพูดขึ้นบ้าง'' ร่างสูงเช็ดเลือดที่มุมปากเขาไม่เคยเจอกับน้องชายอดีตคนรักเลยสักครั้งแต่ทำไมถึงได้รู้สึกคุ้นเคยเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

“ยังต้องให้กุพูดอีกเหรอไอสารเลว มึงทำอะไรกับน้องกูไว้ ยังต้องให้กูบอกใช่มั๊ยว่าที่เกรซเป็นแบบนี้ก็เพราะใคร มึงทำให้เกรซท้องมึงฆ่าลูกตัวเองคนอย่างมึงมันไม่ใช่คน ''

จบประโยคทั้งห้องก็เงียบสนิท กันยืนนิ่งจ้องหน้ารุจอยู่แบบนั้น  เขากำลังพยายามข่มอารมณ์จนถึงที่สุด

อยากจะฆ่าคนตรงหน้าให้ตาย ถ้าน้องสาวไม่ยืนขวางหน้าไอเลวนั้นไว้  มันคงได้ตายคามือเขาแน่ 

“พี่กันฟังเกรซนะ'' คราวนี้น้องสาวเป็นฝ่ายเปิดปากพูด น้ำตาไหลลงมาบนตาคู่สวย พร้อมเสียงสะอื้น

“พี่รุจไม่ได้เป็นคนทำเกรซนะ เกรซไม่ได้ท้องกับพี่รุจ คนที่ทำเกรซท้องคือคนอื่นต่างหาก เกรซนอกใจพี่รุจ''

“อะ..อะไรนะ'' ความจริงทำเอาคนผิวเข้มพูดไม่ออก ความผิดพลาดของน้องสาวที่ทำให้เขาเข้าใจผิด แล้วกำลังทำร้ายใครบางคน  

“เกรซท้องกับคนอื่นไม่ได้ท้องกับพี่รุจพี่กัน เกรซนอกใจพี่รุจ''

“ไม่จริง ''หันหลังซ้อนน้ำตาไม่ให้ไหลลงมาความจริงทำให้ข้างในอกมันปวดหนึบ งั้นริทก็ไม่ผิด ไม่จริงเกรซกำลังโกหก แต่พอมองสายตาน้องสาวมันทำให้หัวกระตุกวูบ เขาแทบจะล้มทั้งยืน

แววตาสั่นคลอไปด้วยความสำนึกผิด มันย้ำเตือนว่านี้คือเรื่องจริงแล้วเขากำลังทำร้ายคนดีๆคนหนึ่งให้ตายทั้งเป็น

สองเท้าแทบอ่อนแรงก้าวเดินออกไปอย่างอยากลำบาก นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน น้ำตาที่คลออยู่บนหางตาไหลรินลง

ไม่ได้ต้องใจเขาไม่ได้ตั้ง

ทำคนที่บอกว่ารักเขาหมดหัวใจ ทำทำไมไอกัน

ทำริททำไมไอเลว ทำทำไมว่ะ ทำริททำไม

………………………………………………………………………….

“ไอเนสริทอยู่ที่ไหน ''เก่งรีบวิ่งเข้ามาในบ้าน

“ไอเนสกูถามว่าริทอยู่ห้องไหน'' วาโยกระชากคอเสื้อร่างสูง ความเป็นห่วงถาโถมแน่นไปหมด

“ถ้าริทเป็นอะไรกูจะไม่ให้อภัยมึงเลยไอกัน''

“ริท ''ประตูห้องนอนของเจ้านายถูกเปิดออก ก่อนที่หมอหนุ่มจะค่อยๆก้าวเข้ามาช้าๆ แค่แวบแรกเขาก็ได้กลิ่นคาวเลือดฟุ้งห้องไปหมด

ก่อนจะหยุดชะงักลง เมื่อพบคนที่เขาตามหานอนจมกองเลือดอยู่บนเตียงนุ้ม

“ริท ริท เ''ก่งรีบวิ่งรนรานไปหาหน้าหวาน เลือดสีแดงสดที่ไหลริน แห้งเปรอะขาเรียว

มึงทำอะไรริทไอกันมึงทำอะไรริท…ไอสารเลว

ตบหน้าสวยเบาๆพยายามเรียกสติ แต่คนตัวเล็กค่อยๆลืมตาขึ้นมามองวาโยด้วยใบหน้าที่ซีดขาว

“พะ พี่เก่ง ''น้ำเสียงเบาราวกับอากาศ

“ครับพี่อยู่นี้ไม่เป็นอะไรนะริทเดี๋ยวพี่จะพาริทออกไปเอง'' กอดปลอบคนตัวเล็ก ก่อนจะอุ้มริทขึ้น แต่ต้องชงักเพราะขาเล็กถูกพันธนาการไปด้วยโซ่เส้นโต

น้ำตาไหลอาบหน้าวาโย เลือดสีแดงสดเปรอะเปื้อนตัวเขาเต็มไปหมด

“อย่าเป็นอะไรนะริทอย่าเป็นอะไรนะ''

“ลูกริทเจ็บมั๊ยพี่เก่ง ลูกริทเขาเจ็บมากมั๊ย'' สายตาเหม่อลอยไม่ได้พูดกับคนตรงหน้า ตอนนี้ใบหน้าหวานเริ่มมีน้ำคลอก่อนยิ้มบางเบา

ในหัวสมองยังคงว่างเปล่า

“ไม่เจ็บแล้วใช่มั๊ยลูกริทไม่เจ็บแล้วใช่มั๊ย ตอนนี้ริทไม่เจ็บแล้ว''

“รอพี่แป็บนะริทรอพี่แป็บเดียวเดี๋ยวพี่พาริทออกไปจากที่นี้นะ ''กำลังจะหาอะไรสักอย่างมันตัดโซ่

เขาต้องพาริทออกไปจากที่นี้ให้ได้

“ลูกริทเขาจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายนะ เขาจะหน้าตาเหมือนริทหรือเปล่า ถ้าเป็นผู้ชายให้ชื่อน้องริน เป็นผู้หญิงให้ชื่อน้องกัน ชื่อเหมือนริทกับกันเลย ''ตาคู่สวยกำลังจะหลับแล้ว ในหัวมีแต่ภาพลูกของเขาเต็มไปหมด

''ริทไม่มีแรงแล้ว ''ทุกอย่างมันจบแล้วแค่หลับตาลงก็ไม่ต้องทรมานแล้ว

ทุกอย่างกำลังจะจบริท

“อย่าหลับนะริทสัญญากับพี่อย่าหลับ ริทต้องทนเพื่อลูก ลูกของริทเป็นลูกแฝดนะ สองคนเลยรู้มั๊ย ต้องทนนนะ พี่สัญญาจะช่วยลูกกับริทให้ได้พี่สัญญา''

“พี่เก่งฮึก เอาเขากับไปได้มั๊ยเอาลูกริทกับเข้าไปในท้องริทเหมือนเดิมได้มั๊ย ริทไม่อยากให้ลูกตาย เขายังไม่ตายใช่มั๊ย ''คนตัวเล็กเหมือนคนไม่มีสติ น้ำตาไหลอาบหน้าหวาน ริทพยายามเอามือลูบหว่างขาตัวเอง เลือดสีแดงฉานยังคงไหลเปรอะเปื้อน

“ริทจะทำอะไร'' วาโยจับมือเล็กเอาไว้

“เอาเขากับเข้าพี่เก่งริทจะเอาลูกกลับเข้าไปในท้อง นะพี่เก่งเอาลูกริทกลับเขาไปในท้องให้ริทที'' ยิ้มบางๆให้ สายตาเลื่อนลอย

ตั้งสติหน่อยริท ตั้งสติหน่อย

“นี่ไม่ใช่ลูกริทใช่มั๊ยพี่เก่งเขายังไม่เป็นอะไรใช่มั๊ย เลือดมาจากไหนเหรอพี่เก่ง เลือดใครกัน เลือดใคร นี่เลือดใคร ไม่ใช่ลูกริท ไม่ใช่เลือดริท ไม่ใช่ ไม่ใช่ ไม่ใช่ !!!!!!!!!!!!!!!!''

“ริท ''ร่างเล็กหมดสติลงไปแล้วพร้อมกับเสียงกรี๊ดร้อง วาโยพยายามจะรั้งร่างคนตัวเล็กไว้ในอ้อมกอด

“ริท'' คนผิวเข้มที่เปิดประตูมาหาคนตัวเล็กแทบช็อค เนื้อตัวชาวาบน้ำตาไหลบนดวงตาคู่คม

“พี่เก่งริทเป็นอะไร พี่เก่งผมถามว่าริทเป็นอะไร ''เข้าไปเขย่าวาโยเหมือนคนไม่ได้สติ

“เป็นอะไรเหรอไอกัน มึงถามว่าริทเป็นอะไรเหรอ ''หมัดๆหนัก ของเก่งซัดลงบนหน้าคมเข้ม

วาโยชี้หน้าร่างคมที่ล้มลงไปบนพื้น เขาพยายามพยุงตัวลุกขึ้นเดินเข้ามาร่างเล็กแต่วาโยพลักออก

“มึงอย่ามาแตะตัวริทไอเชี่ยกัน มึงมันไม่ใช่คนมึงทำอะไรริทนี่ลูกมึง มึงฆ่าลูกมึงได้ยังไง

มึงทำทำไมไอกันมึงทำทำไม''

“ลูก ลูกใครพี่เก่ง ลูกอะไร ''กันปรี่เข้าไปหาร่างเล็กแต่วาโยพลักออกอีกครั้ง

“ลูกใครมึงยังมีหน้ามาถามใช่มั๊ยไอกัน ริทท้องมึงรู้หรือเปล่าริทมันท้องกับมึง ''

ไม่จริงทำไมริทไม่บอกเขา กันดึงคนตัวเล็กมาไว้ในอ้อมกอด เนี้อตัวชาวาบไปหมด น้ำตาหยดใสๆไหลริน ทำไมเป็นแบบนี้ไม่จริง

“เอากุญแจมาให้กูไอกัน กูจะพาริทไปโรงพยาบาล เอากุญแจมาให้กู'' วาโยกระชากเสียงมองหน้าคนผิวเข้ม

ขาเล็กที่เป็นรอยถลอกจากรอยโซ่  ที่คนตัวเล็กดิ้นทุรนทุรายตอนตกเลือด

กันส่งกุญแจให้วาโยทั้งๆที่มือไม้เริ่มสั้น

“ขอโทษริทกันขอโทษ'' เขาพูดซ้ำไปซ้ำมากับคนตัวเล็กที่หมดสติ จนเก่งปลดโซ่ที่คล้องข้อเท้าตัวเล็กออก ก่อนจะหันไปหาร่างบาง

“ส่งริทมาให้กูไอกัน'' ส่งมา

''ไม่พี่เก่งไม่กันจะอุ้มริทไปเองกันจะอุ้มเมียกันไปเอง'' ไม่มีสายตาของซาตานเลยสักนิด สายตามีแต่ความเจ็บปวด เขาหันไปมองเลือดสีแดงสดที่ไหลมาจากขาเรียว

เพราะเขาใช่มั๊ย เพราะเขาริทถึงได้เป็นแบบนี้

เพราะเขาเป็นฆาตรกรที่ฆ่าลูกของตัวเอง

แต่กว่าจะรู้…ก็สายไปแล้วซาตาน

โรงพยาบาล

คนตัวเล็กถูกเข็นเข้าห้องไอซียูไปแล้ว กันทำได้แค่ยืนรออยู่ตรงนั้น ถ้าเขารู้สักนิดว่าคนตัวเล็กท้องเขาจะไม่มีวันทำรุนแรงกับริทแบบนี้ มันเป็นผิดของเขาเอง

''พี่กันค่ะไม่เป็นอะไรใช่มั๊ย'' น้องสาวของเขาเดินมากับศุภรุจตามมาด้วยร่างสูงของใครสน

''มันเกิดอะไรขึ้นกับริท มันเกิดอะไรขึ้นกับน้องกู'' รุจเดินเข้ามากระชากร่างคมที่แทบไม่มีแรง เขาทำบาปต่อริทไว้แค่ไหน ไม่เคยร้องไห้เลยสักครั้งแต่วันนี้เขาร้องออกมาอย่างคนจะขาดใจตาย

''กูถามว่ามึงทำอะไรริท'' มึงทำอะไรน้องกู ศุภรุจซัดหมัดบนหน้าคม แต่กันไม่สู้ เขาปล่อยให้พี่ชายคนตัวเล็กชกอยู่แบบนั้น

ไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด เพราะตอนนี้มันเจ็บหนักไปที่หัวใจ

ขอโทษผมขอโทษ ทำได้แค่นี้เขาทำได้แค่นี้เองพูดแค่คำว่าขอโทษ

อยากจะย้อนเวลาอยากจะกลับไปแก้ไขสิ่งต่างๆเขาจะไม่ทำให้คนตัวเล็กต้องเสียน้ำตาแบบนี้

แต่ทำไมพอรู้ตัวอีกทีก็สาย กลัวจะพบกับการจากลา

คนเลวที่พึ่งรู้ตัวว่ามีหัวใจ…พึ่งรู้ตัวว่ารัก

แต่มันจะสายไปหรือเปล่าริท …ไม่ต้องยกโทษให้กันก็ได้แต่อย่าเป็นอะไรนะ

ให้กันได้ชดใช้กับสิ่งที่กันทำกับริทบ้าง…ให้กันได้ชดใช้บางนะ

''พอแล้วพี่รุจพออย่าทำพี่กัน'' เกรซ ดึงรุจออก ก่อนเขาไปกอดพี่ชาย

''เกรซพี่ไม่ได้ตั้งใจ เกรซ ซบหน้ากับไหล่น้อง'' หยดน้ำตาไหลริน

พี่ไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายริทกับลูก พี่ไม่ได้ตั้งใจทำร้ายลูกเกรซ

''เกรซรู้พี่กันเกรซรู้ เชื่อเกรซนะพี่ริทกับลูกไม่เป็นอะไรหรอกเชื่อเกรซนะพี่กัน ทำใจดีๆ ''ลูบหลังคนเป็นพี่ก่อนจะกอดตอบ

''แกร็ก'' ประตุหน้าห้องฉุกเฉินเปิดออกตามมาด้วยหมอหนุ่ม วาโย

''ไม่เป็นอะไรใช่มั๊ยพี่เก่งริทกับลูกไม่เป็นอะไรใช่หรือเปล่าพี่เก่ง ''กันพยายามตั้งสติแม้มือไม้จะสั่น

''มึงฟังกูดีๆนะไอกัน  กูขอแสดงความยินดีกับมึงด้วยมึงแก้แค้นริทสำเร็จแล้ว กูช่วยริทไว้ไม่ได้ริทตายไปแล้วพร้อมกับลูกในท้องของมึง ดีใจใช่มั๊ยไอสัด มึงดีใจมากมั๊ย''

''ไม่จริงพี่เก่งริทกับลูกยังไม่ตายไม่จริง''

''ไม่จริงเหรอ มึงอยากรู้มั๊ยว่าทำไมริทถึงตาย ร่างกายถูกกระแทกอย่างแรงที่ช่องท้อง เสียเลือดมากเกินไปเพราะยาขับเลือดที่มึงให้เขากิน มึงมันเลวเกินคนไปหรือเปล่าไอกัน ให้ริทกินยาขับเลือดเยอะขนาดนั้น แล้วยังโซ่ที่คล้องขาเขาไว้อีก ถ้ากูพาริทมาไวกว่านี้ริทคงไม่ตาย ถ้ากูพาริทมาไวกว่านี้ ฮึก สะใจมึงแล้วใช่มั๊ยไอกัน ไอสัด สะใจมึงหรือยัง''

''กูดีใจด้วยที่มึงฆ่าลูกฆ่าเมียมึงได้สำเร็จ กุดีใจด้วย ''น้ำตาไหลอาบหน้าหมอหนุ่ม

ส่วนศุภรุจเขาทรุดลงไปกับพื้นแล้ว

''ต่อไปนี้มึงจะทรมานอย่างตายทั้งเป็นเชื่อกูได้เลยไอกัน เชื่อกุได้ มึงจะต้องอยู่แบบนี้ไปจนตายกูเคยเตือนมึงแล้วใช่มั๊ย อย่าทำริทอย่าทำ เพราะเขารักมึง คนโง่คนนั้นเขารักมึง ไม่ใช่กู เขารักมึงจนตาย''

ส่งสายตาเจ็บปวดให้คนผิวเข้มที่ทรุดตัวลงไปร้องไห้อย่างไม่อาย

''ลูกของมึงนะชื่อน้องรินกับรัน ริทบอกกูว่าเขาจะเอาชื่อมึงมารวมกับชื่อเขาแล้วตั้งชื่อลูก ลูกแฝดของมึงชื่อน้องรินกับน้องรัน ''

''ฮึกฮือ ''

''ลูกที่มึงฆ่าให้ตายคามือชื่อน้องรินกับน้องรัน ไอกัน ชื่อน้องรินกับน้องรัน มึงเห็นมั๊ยริทไม่เคยโกรธมึงเลย ทั้งๆที่เขาเจ็บขนาดนั้น คนๆนั้นโง่มากนะ  ริทเป็นคนที่โง่มากที่สุดในโลกเลยว่ะที่มารักคนอย่างมึง''

''ผมจะไปหาริท ''กันลุกขึ้นยืนอย่างคนไม่มีแรงน้ำตายังเปรอะเปื้อนบนใบหน้าหล่อเหลา ความจริงทีทำให้เจ็บปวดจนอยากตาย

''แต่กูไม่ให้ไป'' ศุภรุจดึงคนผิวเข้มเข้ามาชกอีกหมัด กูไม่ให้ฆาตรกรอย่างมึงเข้าไปหาน้องกู มึงทำร้ายริททำไมทำริททำไม

น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลรินทุกคนมีแต่ความเจ็บปวด

บางทีคนเราก็มักจะลืมไป…ว่าเวลาไม่เคยย้อนกลับ และมันไม่เคยพอ

..........................................

/20เเล้วเจอกันค่ะ
กันเจ็บพอหรือยัง