จำเลยรักซาตาน

ลำดับตอนที่ #31 : ทางเลือก...อัพครบ100

 

ผมเริ่มรู้สึกตัวค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ ความรู้สึกปวดแบบเดิมไม่มีอีกแล้ว

มีเพียงอาการชาตามร่างกาย พอสมองเริ่มประมวลผลว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม

ผมรีบเอามือจับลงบนท้องทันที

ลูก ไม่จริง ไม่มีลูก รู้สึกว่าท้องมันยุบลงไปมาก

ความรู้สึกมันบอกว่าเขาไม่อยู่กับผมแล้ว

อีกแล้วเหรอทำไมล่ะ ผมทำอะไรผิด

เขาไม่ได้อยู่กับผมอีกต่อไปแล้วใช่มั๊ย

แม่เป็นแม่ที่ไม่ดีใช่มั๊ยหนูถึงได้ไม่อยากจะอยู่กับแม่

น้ำตามันไหลลงมาไม่หยุด ทำไมไม่เป็นผมที่ตายไป ทำไมเป็นเค้า

''ตัวเล็กเป็นอะไร'' เสียงของใครบางคนพูดขึ้นทำให้ผมหันหน้าไปมองตามเสียง

พี่สน นั่งอยู่ข้างๆผมมือพี่เขาเอือมมาจับผม

''พี่มาได้ยังไง'' ผมตกใจไม่น้อยที่เห็นหน้าพี่ชายอีกคนนึง

แต่ตอนนี้มันคงจะเจ็บไม่เท่าสิ่งที่ผมต้องสูญเสีย

''พี่ตามหมอเก่งมาครับ'' พี่แกพูดเสียงเรียบก่อนจะบีบมือผมแน่น

แววตาพี่สนดูเปลี่ยนไปมาก แต่พี่แกกับยิ้มอ่อนโยนมาให้ผม

ไม่ต้องกลัวนะตัวเล็กลูกของเราไม่ได้เป็นอะไร

แกแข็งแรงดี แต่แกคลอดก่อนกำหนดนะหมอเลยให้อยู่ในห้องอบสักสองสามวัน

''จริงเหรอพี่สน แกไม่เป็นอะไรจริงๆเหรอคับ''

''ครับพี่เคยโกหกเราเหรอ'' พี่เขาเอามือลูบหัวผมแล้วยิ้มกลับมา

ใช่พี่ไม่เคยโกหกผมรู้

ผมอยากเห็นลูก ผมอยากเห็นหน้าเขานะ แต่แค่ขยับตัวตอนนี้มันจะทำไม่ค่อยจะไหว ผมรู้ว่าผมยังไม่มีแรง

''แล้วกันล่ะกันหายไปไหน'' เป็นอะไรหรือเปล่า เขากระชากผมแล้วกอดผมไว้ตอนที่รถคันนั้นจะมาชนผม

 ทำไมไม่อยู่ในห้อง

ทำไมชอบทำให้เป็นห่วง

ผมพยุงตัวลุกขึ้น ยังจำได้ว่าหน้าเขามีแต่เลือดตอนที่เขาอุ้มผมมา

''ริทจะไปไหน'' พี่สนเข้ามาประคอง

''จะไปหากัน'' พูดแค่นั้นมือที่จับผมก็ปล่อยออก

สีหน้าพี่แกดูเปลี่ยนไป แววตาแบบนั้นด้วย

สายตาเจ็บปวดราวกับจะขาดใจตายแบบนั้น

เพราะผมเหรอ เพราะผมใช่มั๊ย

''ริทขอโทษ…พี่ชาย''

''ให้ริทไปนะ''

เขายิ้มฝืนแล้วมองมาที่ผม

''พี่ถามอะไรอย่างสิริท ถ้าพี่ไม่ให้ไปแล้วเราจะไปหรือเปล่า ถ้าพี่ห้าม ถ้าพี่รั้งเราไว้จะอยู่ตรงนี้เพื่อพี่สักครั้งได้มั๊ย''

มันเป็นครั้งแรกที่น้ำเสียงพี่เขาดูอ้อนวอน สายตาเจ็บปวดมองมาที่ผม เขาดึงผมเข้าไปกอด

''ขอโทษ ผมขอโทษ''

''อย่าพูด พี่ไม่อยากได้ยิน ''

''พี่สนริท…''

''กลับไปกับพี่นะตัวเล็กกลับไปอยู่ด้วยกัน เราสามคนพ่อแม่ลูก พี่สัญญาพี่จะรักเขาให้เหมือนลูกของพี่ กลับมานะกลับมา พี่ยังรออยู่ตรงนี้เสมอ ''น้ำตายังคงเปียกปอนไหล่ผม

''ริทขอโทษ แต่ริทรักเขาพี่ชายริทรักกันแล้วกันก็รักริท''

''รักคนที่ดีแต่ทำร้ายริทนะเหรอ ''พี่เขาพละออกผม

''ริทคิดว่ามันจะรักริทจริงๆสินะ '' พี่สนมองหน้าผมนิ่ง

''ถ้าเขารักริทจริงๆตอนนี้เขาคนนั้นของริทไปอยู่ที่ไหนล่ะ''

''ถ้าเขารักริทจริงๆเขาต้องอยู่ข้างริทตอนนี้ ทำไมไม่คิดบ้างว่ามันแค่มาหลอกริทเหมือนเคย มันไม่เคยรักริทมันต้องการแค่ลูกของมันที่อยู่ในท้องริทเท่านั้น ''

''ตอนนี้เด็กก็ไม่ได้อยู่ในท้องริทแล้ว แม่เด็กมันจะสนใจทำไม''

''ไม่จริง''

''พี่สนโกหก ''

กันบอก ผมยังจำได้

ผมรักคุณนะริท

เป็นห่วงทั้งแม่ทั้งลูกครับ เพราะรักทั้งแม่ทังลูก

ผมรักคุณนะ ไม่ใช่แค่ลูกริท ผมรักทั้งคุณทั้งลูก

โกหกอีกแล้วหรือไง นายโกหกฉันอีกแล้วสินะ

หลายเดือนที่ผ่านมาที่นายทำมันคืออะไร

ก็แค่ละครที่เล่นตบตาฉันเหมือนที่ผ่านมา

หัวใจนายมันทำด้วยอะไร

ทำไมเหรอกัน…ทำไมนายใจร้ายกับฉันแบบนี้

''ผู้ชายคนนั้นเขาไม่เคยรักริท เขาต้องการแค่ลูก ตอนที่ริทโคม่าอยู่ในไอซียู หมอให้เลือกระหว่างริทกับเด็กไว้''

''รู้มั๊ยมันเลือกอะไร ''พี่สนนิ่งมองหน้าผม

''มันเลือกลูก มันบอกว่าลูกมันสำคัญกว่าริท''

''ไม่มีริทมันไม่เป็นไรแต่ไม่มีลูกมันอยู่ไม่ได้''

''มันบอกพี่ว่าริทก็แค่คนที่มันไม่เคยรัก''

''พอเถอพี่สนริทไม่อยากฟังพอแล้ว''

ผมไม่มีแรง ผมเจ็บหัวใจ หายใจไม่ออกแล้ว

คนที่นายไม่เคยรัก แล้วตอนที่อยู่ที่บ้านริมน้ำนายบอกรักฉันทุกๆวันทำไม

นายบอกว่ารัก แล้วฉันก็เชื่อ

นายขอโอกาสทั้งๆที่ผ่านมานายทำร้ายฉันขนาดไหน  แต่ฉันก็ให้โอกาสนั้นกับนาย

เพราะอะไรรู้มั๊ยกัน มันมีแค่เหตุผลเดียว ที่ฉันยอม

เพราะฉันรักนาย…คนโง่คนนี้ยังรักนาย

แต่เหตุผลนั้นมันทำให้ฉันกลายเป็นคนงี่เง่าในสายตานายมากขนาดนี้ นายคงหัวเราะเยาะฉันมาตลอดสินะ

ฉันอยากรู้นายเคยรักฉันจริงๆบ้างมั๊ย…เคยรักกันสักนิดมั๊ยกัน

''แต่งงานกับพี่นะตัวเล็กให้พี่ได้ดูแลตัวเล็กกับลูก ''ให้โอกาสพี่สักครั้งได้มั๊ยริท พี่สนพูด แต่ผมไม่มีแรงจะตอบ

คนที่รักผมเขาอยู่ตรงหน้า แต่ทำไมผมไม่รักเขา

โง่ริทนายมันโง่

ถ้าไม่รักก็บอก ผมอยากได้ยินมันจากปากกัน

ผมจะโง่จนถึงที่สุด

ผมจะรอให้เขามาพูดว่าไม่รัก

ผมจะยอมเจ็บ ผมจะทน

ครั้งสุดท้ายที่ผมจะยอมให้เขามาพูดให้ผมฟัง

ผมจะรั้งไว้เป็นครั้งสุดท้าย ถ้าไม่รักกัน ผมจะปล่อยเขาไป

''ริท'' พี่สนจับมือผม'' พี่อยู่ตรงนี้ไม่เคยทิ้งริทไปไหน''

''จะรอจนกว่าจะรัก ''คำพูดของพี่บอกว่าพี่เจ็บ พี่เขาอ่อนโยนเสมอ สองมือค่อยๆเลื่อนมาเช็ดน้ำตาให้ผม

พี่สนมีทุกอย่างที่ผมต้องการจากกัน

เป็นผมที่ผิด ผิดที่ใจมันให้เขาคนนั้นไปก่อน

''ขอเวลาริทหน่อยนะพี่สน''

''เมื่อไหร่ริทถึงเมื่อไหร่''

''จนกว่าริทจะออกจากโรงพยาบาลริทขอแค่นั้น''

คงยื้อได้แค่นี้ เพราะไม่ใช่ผมที่เจ็บ

มีอีกคน อีกคนที่อยู่ข้างๆผมเสมอแล้วผมจะปล่อยให้เขาเจ็บกว่านี้ไม่ได้

กันถ้าเรื่องของเรามันจะจบฉันอยากได้ยินมันสักครั้งจากปากนาย

ว่านายไม่เคยรักกัน แล้วฉันจะไป

………………………………………………………………………………………

กัน

สน ส่งไพสาน นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น

ผมหยุดชะงักเพราะชื่อที่พยาบาลบอก

''งั้นคุณพยาบาลช่วยเปลี่ยนประวัติเด็กให้ผมด้วยนะครับ เดี๋ยวผมมา''

ผมยื่นกระดาษแผ่นสีขาวที่เขียนเสร็จให้พยาบาล

มันต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ ริทป่านนี้ริทคงฟื้นแล้ว

ผมจะไปหาริท จะบอกว่ารัก

จะไปขอให้เขาอยู่ด้วยกันกับผมตลอดไป

แต่งงานกันนะริท

รอผมนะรอกันนะริท ผมไม่ยอมไม่มีวันปล่อยคุณให้ใครไปเด็ดขาด

ผมกำแหวนแน่น แหวนวงนี้ริทจะชอบมั๊ยนะ

ไม่เป็นไรจะไปบอกว่ารักเราสามคนพ่อแม่ลูกจะได้อยู่ด้วยกัน

ได้แค่วิ่งไปหาเขาจนเกือบจะถึงหน้าห้อง แต่มีผู้ชายสามสี่คนเดินมาขวางหน้าผมไว้

หลบ

ขอโทษนะฉันคงหลบนายไม่ได้ เสียงเย็นเฉียบของไอล่ำบึกหันมามองผม

นี่สินะโจทย์ของเจ้านาย จัดการมันอย่าให้คุณริทให้หน้ามันอีก''

 ...................................................................ต่อ

 

''จัดการมันอย่าให้คุณริทเห็นหน้ามันอีก'' พูดแค่นั้น หมัดๆหนักก็ชกเข้าหน้าผม พวกมันสามสี่คนช่วยกันจับก่อนที่ผ้าผืนสีขาวจะถูกโป๊ะลงบนจมูก จากนั้นผมก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย

รู้สึกตัวอีกที ก็ตื่นขึ้นมาอยู่ที่ไหนไม่รู้

''ตื่นแล้วเหรอมึงไอสัด ''ไอสามสี่ตัวดึงตัวผมให้ลุกขึ้น ที่นี้มืดมาก มีเพียงแสงไฟจากริมทางที่สาดส่องลงมา มันเหมือนเป็นหมู่บ้านร้างแถวไหนสักที่ แต่ผมไม่รู้

''จัดการมันเลยมั๊ยลูกพี่ เสียเวลา เปล่าๆ''

''เดี๋ยวก่อนรอเจ้านายก่อน''

''ใครกันเจ้านายมัน'' ผมพยายามสะบัดหัวสองสามที แต่แขนที่อยู่ข้างหลังถูกรั้งไว้ด้วยเชือกจนแน่น

ตอนนี้ริทกับลูกคงกำลังรอผมอยู่แน่ๆ

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน

ผมสะบัดตัวออกจากไอบ้านั้น ก่อนจะถีบมันซ้ำไปอีกครั้ง แต่กับถูกลูกน้องมันอีกคน ใช้ไม้ตีลงบนหลังผม จนล่วงลงไปกับพื้น

''ไอสัดพอเดี๋ยวมันตาย อยู่นิ่งถ้ามึงยังอยากมีชีวิตอยู่ต่อไปบนโลกใบนี้อีกหน่อย ''ไอล่ำบึกมันพูด มีดสีนิลเงิน ถูไปมาระหว่างหน้าผม

ผมไม่กลัว ผมอยากจะยันตัวเข้าไปสู้มัน

แต่ถ้าพลาดผมคงแค่ตาย  ไม่กลัวความตายหรอก แต่ผมยังอยากจะมีชีวิตรอดไปเจอหน้าริทกับลูก

เราสัญญากันไว้แล้วว่าเราจะต้องอยู่ด้วยกัน

ผมไม่อยากโกหก ไม่อยากผิดสัญญากับริทอีก

ผมไม่อยากทำให้คนที่ผมรักต้องเสียใจอีก ต้องกลับไปต้องเอาตัวรอดจากที่นี้ให้ได้

''ใครจ้างมึงมา''  ใครกันที่ห้ามไม่ให้ผมเจอกับริท ยังไม่ทันจบคำถาม เสียงฝีเท้าของใครบางคนก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าผม

''มึงจะรู้ไปทำไม ในเมื่ออีกไม่กี่นาทีข้างหน้ามึงก็ไม่มีลมหายที่หายใจอยู่บนโลกใบนี้อีกแล้ว''

เสียงของใครบางคนดังขึ้นทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นมามอง แม้จะไม่สว่างมากนัก แต่ผมก็จำคนตรงหน้าได้เป็นอย่างนี้

คู่หมั้นของคนตัวเล็ก คนที่ริทรักเหมือนพี่ชาย

ไอสน

''มึงทำแบบนี้ทำไม ปล่อยกู กูจะไปหาริท'' ผมแทบอยากจะไปกระแทกหน้ามันสักหมัด ถ้าไม่ติดว่ามือผมถูกมัดอยู่

''จะไปหาริท มึงคิดว่ามึงยังมีโอกาสนั้นอีกเหรอไง มึงคิดว่ากูจะปล่อยมึงแย่งริทไปจากกูงั้นสิ''

''ถ้ามึงหายไปสักคนทุกอย่างก็จบ ริทก็จะกลับมาหากู''

กลับมาอยู่กลับกู

''ไม่มีทางริทรักกูไม่ใช่มึง'' เสียงของผมดังขึ้น มันหันมามองแล้วเหยียดยิ้มให้ผม

''ใช่ริทรักมึงทั้งๆที่มึงทำเลวทรามกับเขาเท่าไหร่ ทั้งๆที่กูดีขนาดไหน กูอยู่ตรงนี้ริทไม่เคยมอง  มึงรู้มั๊ยคนที่ถูกมองผ่านมันเป็นยังไง'' คนที่รอว่าสักวันเขาจะรัก ได้แค่รอแต่เขากับพยายามเดินหนีไป

''ทุกครั้งเวลาที่เขาหลับ ทุกครั้งไอสัด เป็นชื่อมึงไม่ใช่กู เขาเรียกชื่อมึงทั้งๆที่เขาร้องไห้''

''ทั้งๆที่คนที่เช็ดน้ำตาให้เขาคือกู ''

''แต่ทำไมยังเป็นแต่ชื่อมึง ไม่ใช่กู ไม่ใช่กูที่เข้าไปอยู่ในหัวใจเขา ทำไม''

เกิดความเงียบขึ้นมาอึดใจ ผมเห็นน้ำตามันไหลลงมา

''ถ้าไม่มึงสักคนทุกอย่างก็จบ ถ้ามึงตายไปสักคน''

''ครั้งสุดท้าย'' ผมพูดขึ้น'' ริทจะไม่เสียน้ำตาอีก เพราะตอนนี้กูรักริท''

ผมอาจจะสมควรตายแต่ผมตายไม่ได้

ตอนนี้ผมรักริท และผมรู้ดีว่าไม่ใช่ผมคนเดียวที่รู้สึกแบบนั้นกับเขา

แต่ริทให้โอกาสผม โอกาสนั้นมันเป็นของผม ผมไม่ยอมปล่อยมันไป

''รักริท ''มันเหยียดยิ้มมือมันจิกผมผมขึ้นมา

''แล้วกูล่ะยังมีกูอีกคน มึงคิดว่ากูจะปล่อยให้มึงไปมีความสุขกันสองคนแล้วกูต้องมานั้งเจ็บ มึงคิดผิด ''

''ถึงเขาจะไม่รักกูแต่ ริทกำลังจะแต่งงานกับกู''

''ไม่จริงมึงโกหก ริทไม่มีวันแต่งงานกับมึง''

เพราะเขารักกู ริทรักผม ผมรู้

ผมไม่ยอม ไม่มีวัน

''ก็ไม่เห็นยากแค่มึงหายไปก็เท่านั้น''

''ฉึก !'' รู้สึกเหมือนถูกอะไรบางอบ่างอย่างแทง เลือดสีแดงสดค่อยไหลรินออกมาจากร่างกายผม

มีดเล่มเล็กในมือมันแทงเข้ามาหาผมอีกครั้ง

เหมือนกับคนที่หายใจไม่ออก มันดึงมีดออกแล้วหันมามองหน้าผม

''แค่นี้คงไม่ถึงกับตาย  แต่ถ้าตายก็อโหสิกรรมให้กูด้วยแล้วกัน'' มันพูดแค่นั้นก่อนจะปล่อยมีดลงกับพื้นแล้วพากันเดินออกไป

ร่างกายที่หายใจรวยรินทำได้แค่มองมีดที่ตกอยู่ข้างๆตัว

ไม่มีแม้กระทั้งแรงที่จะเรียกคนให้มาช่วย แต่ต่อให้เรียกที่เปลี่ยวขนาดนี้คงไม่มีใครได้ยิน

เลือดเริ่มไหลทะลักจนผมแทบจะไม่มีแรง

ผมอยากจะหลับตา แต่พอหลับลงก็เห็นแต่หน้าน้องปากับริท

เรื่องของเราที่บ้านริมน้ำ ลูกของเราสองคน

ถ้าผมยอมแพ้ ผมจะต้องเสียเขาสองคนไป

โอกาส ริทอุสส่าห์ให้มันแล้วผมก็ได้รับมันแล้ว

ถ้าผมสู้ เราสามคนพ่อแม่ลูกจะได้อยู่ด้วยกันอีกครั้งใช่มั๊ย

สู้ได้มั๊ย ผมอยากกอดเขาเหมือนวันนั้น

อยากบอกว่ารัก อยากอยู่ด้วยกัน

อยากเลี้ยงลูกของเราสองคนด้วยกัน

ค่อยๆเรียนรู้คำว่าครอบครัว

มือที่ใฝ่หลังกำกล่องแหวนที่ล้วงจากกระเป๋าไว้แน่น

ไม่มีโอกาสจะให้มันกับริทสักครั้ง

ความสุขแบบนั้นส่งคืนมาให้ผมอีกครั้งนะ ผมไม่อยากเสียริทไปอีก

ให้ผมสักครั้งนะให้โอกาสผมสักครั้ง

อีกแค่ครั้งเดียว

ให้ผมไปบอกเขาว่ารัก

แต่ผมคงขอมากไปใช่มั๊ย

…………………………………………………………………………

ริท

พรุ่งนี้ผมจะออกจากโรงพยาบาลแล้ว เกือบอาทิตย์ที่ผมอยู่ที่นี้ไม่แม้แต่จะเห็นหน้าของกัน

แค่เขาหายไปจากชีวิตผมอีกครั้ง ก็แค่นั้น

ไม่ใช่รัก น่าตลกชะมัด เพราะสุดท้ายผมโง่เอง

โง่ซ้ำซากให้เขาหลอก

ผมมองลูกที่พยาบาลอุ้มมาให้ผม

ลูกของเราเหมือนเขามาก เหมือนเห็นเหงาเขาในตัวเด็กคนนี้

ทำไมเหรอกัน คำถามแบบนี้มันวนเวียนเข้ามาในหัวผมเป็นร้อยเป็นพันครั้ง

ฉันทำผิดอะไรนัก ถึงได้ทำกันแบบนี้

ครั้งสุดท้ายที่นายขอโอกาส  นายไม่อยากได้มันจริงๆใช่มั๊ย

ก็แค่ตัวตลกที่ทำให้นายหัวเราะได้  แค่ให้นายได้หัวเราะกับความงี่เง่าของฉัน

ไหนบอกจะอยู่ด้วยกันเราสามคน

นายทำแบบนี้ได้ยังไง

ไม่เป็นไร มันเป็นเพราะฉันเองที่ลืมไปว่าซาตานอย่างนายมันไม่มีหัวใจ

''ริท'' พี่สนเรียกผมให้ตื่นจากภวังค์  เกือบหนึ่งอาทิตย์มีแต่พี่สนที่คอยดูแลผม

''ครับ''

''พรุ่งนี้ริทจะออกจากโรงพยาบาลแล้ว'' พี่แกพูด

พี่กำลังจะทวงสัญญาผมรู้

''ริทจะทำตามสัญญาที่ริทให้ไว้กับพี่'' มือของผมกำแน่นไม่รู้เพราะอะไร รู้สึกเหมือนน้ำตามันจะไหล

พี่สนลูบหัวผมเบาๆ

พี่เจ็บผมรู้ ผมก็เจ็บพี่รู้มั๊ย

ผมเหนื่อยผมหมดแรงไม่ไหวยื้อแล้ว

ถ้ามีแต่เราที่รักเขาอยู่ฝ่ายเดียวมันทรมาน พี่กำลังทรมานเพราะผมใช่มั๊ยครับ

เหมือนกับที่ผมกำลังเจ็บเพราะรักเขา

ไม่เป็นไรไม่ต้องเจ็บแล้วนะผมยอมแพ้แล้ว

บางทีการที่รักคนที่เขารักเราอาจจะเหนื่อยหัวใจน้อยกว่านี้ก็ได้

สุดท้ายก็คงต้องลืมเขาสักที ผมจะไม่ทนกับความรู้สึกแบบนี้อีกแล้ว

''ริทจะแต่งงานกับพี่ครับ ''ริทจะลืมเขา

ถ้าความรักมันทำให้เจ็บขนาดนั้น คงถึงเวลาที่ผมจะตัดมันออกไปจากหัวใจผมสักที


.........................................................................................................................................................

 ถึง 40 เม้นเเล้วเจอกันค่ะ

อีกสองตอนจบ