จำเลยรักซาตาน

ลำดับตอนที่ #3 : ใครอีกคน

 

''ตกลงจะนั้งใบ้กินแบบนี้ไปตลอดทางเลยใช่มั๊ย'' กันหัวเสียไม่น้อยตั้งแต่ขึ้นรถมาคนตัวเล็กเอาแต่นั้งนิ่งไม่พูดไม่จา ได้จะเล่นสงครามประสาทกันใช่มั๊ยริท

รถคันเล็กจอดลงหน้าคฤหาสน์ของสิริพานิจ

กันหันไปมองคนที่นั้งอยู่ข้างๆที่ปล่อยน้ำตาให้ไหลรินลงมา

ไม่อยากจะมองหน้ากันไม่อยากให้เห็นน้ำตาของความอ่อนแอ

ความรู้สึกแบบนี้มันทรมานจัง การอยู่ข้างๆคนที่รักแต่เขาไม่รักเรา

ริททรมานจังกัน

''บอกว่าอย่าร้อง!!!!'' ร่างสูงกระชากคนตัวเล็กให้หันมามองหน้า

มือหนาบีบแขนคนตัวเล็กแน่น แต่ทำไมหัวใจกับสั่นไหวแค่เห็นน้ำตาของริท

อย่านะไอกันอย่าใจอ่อน

''ตกลงจะไม่พูดกับฉันจริงๆใช่มั๊ย ดีถ้าฉันจะทำอะไรนายตรงนี้ก็อย่าครางออกมาก็แล้วกัน''

พูดจบก็เริ่มก้มหาซอกคอขาว  ริทได้แต่นั้งนิ่งปล่อยให้อีกคนกระทำ แต่กันกับหยุดชงักลง

พอเงยหน้าขึ้นมากับพบสายตาเจ็บปวดของคนตัวเล็ก จนเขาเผลอเช็ดน้ำตาบนหน้าใส

สายตาตัดพ้อแต่ยินยอมรับสัมผัส ริมฝีปากหนากดจูบอ่อนโยนมาให้

น้ำตาไหลลงบนตาคู่สวยอีกแล้ว…เหมือนกันคนที่อ่อนโยนเลย

เหมือนกันคนที่ริทคิดถึงแทบขาดใจ

''อย่าร้อง…'' คราวนี้น้ำเสียงของคนผิวเข้มเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน

มือเล็กดึงคนตรงหน้าเข้ามากอด

''กลับมาได้มั๊ยกัน นะกลับมานะบอกกันคนรักของริทให้กลับมาที''

กระซิบเบาๆอ้อนวอน ฉุดรั้ง ริทอยากได้กันคนเดิมกลับมาคนที่ริทรักหมดหัวใจ

''กันคนนั้นมันตายไปแล้วริท ปล่อยได้แล้ว'' ผละออกจากคนตัวเล็ก ไม่มีแล้วกันคนนั้น

พอแล้วไอกัน พอคิดถึงเกรซสายตาคู่คมก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา เสียงกรี๊ดร้องของน้องสาว ภาพวันที่เกรซตกเลือด ยังตีวนอยู่ในหัว

คนพวกนี้มารยาอย่าโง่กับพวกมันไอกันอย่าโง่

พวกนายต้องชดใช้ให้ฉันริท

……………………………………………………………………………………

''ไปไหนมาว่ะไอกัน ''พอคนผิวเข้มเปิดประตูห้องเข้ามา วาโยก็ถามขึ้นทันที

''อย่ารู้เลยดีกว่าพี่เก่งถ้ารู้พี่อาจจะเจ็บหัวใจซะเปล่าๆ'' เขารู้ว่ารุ่นพี่ของเขาคนนี้ชอบริท แต่ก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีพอที่จะไม่ขัดขวางแผนการณ์ของเขา

''มึงทำอะไรริท'' เก่งลุกขึ้นมามองหน้ากัน

''จะถามทำไมว่าทำอะไรผมก็ทำให้พวกมันตายทั้งเป็นนะสิ เหมือนกับเกรซไง ''ยิ้มเยาะออกมา แต่กลับเจ็บแปลบในหัวใจ เป็นอะไรไอกันมึงเป็นอะไร

''แต่ริทไม่ได้ทำอะไรมึง ''เก่งเตือนสติน้อง

''แต่พี่มันทำน้องสาวผม ผมจะทำน้องชายมันให้ย้อยยับ ให้พวกมันเจ็บเหมือนกับที่ผมเจ็บ''

สายตาชิงชังส่งไปหาคนตรงหน้า

คราวนี้เก่งได้แต่ผ่อนลมหายใจออกมา

''มึงรู้จักเวรกรรมมั๊ยไอกัน กูเคยเตือนมึงแล้วนะว่าอย่าทำคนที่เขาไม่รู้เรื่องด้วย ริทไม่เกี่ยวมึงก็รู้ ถ้าวันไหนซาตานอย่ามึงเผลอรักริทขึ้นมา วันนั้นแหละ ไอกัน วันนั้นแหละ มึงจะเจ็บปวดจนเจียนตายเลยไอกันจำคำกูไว้ '' เก่งชี้หน้าเพื่อนแล้วเดินออกไป สักวันมึงจะเจ็บอย่างที่ริทเจ็บถ้ามึงไม่เชื่อกูแล้วคอยดู

''ไม่มีวันหรอกพี่เก่ง  ไม่มีวันที่ผมจะรักน้องไอสารเลวนั้น ที่ผมทำไปทั้งหมดเพราะต้องการแก้แค้นไม่ใช่รัก…''ต้องการให้พวกมันต้องตายทั้งเป็นเหมือนที่น้องสาวเขาเจอต่างหาก







 

ไม่ได้บอกเก่งแต่เขากำลังบอกตัวเองต่างหาก จะไม่มีวันโง่เหมือนเกรซ คนอย่างเขาไม่มีวันจะเป็นอย่างนั้น ไม่มีวันเชื่อคำว่ารักของคนพวกนั้น

''แล้วกูจะคอยดูไอกัน…กูจะคอยดู'' พูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้วเดินออกมา

ส่วนลึกในใจเขารู้ว่ามุมหนึ่งของหัวใจมันรักริท

แต่สิ่งที่มันทำสักวันมันจะร้ายตัวมันเอง

แล้วสุดท้ายคนอย่างเขาก็คงทำได้แค่เตือน

…………………………………………………………………………

''ริทกลับมาแล้วใช่มั๊ยครับ''  สนหันไปถามแม่บ้าน เขาเป็นเพื่อนของพี่ชายคนตัวเล็กที่หายไปไหนของมันก็ไม่รู้ แล้วแอบพ่วงท้ายในตำแหน่งเพื่อนพี่ที่ชอบน้องชายของเพื่อนสนิท แล้วตอนนี้ไอรุจก็ไม่อยู่มันเลยต้องเป็นหน้าที่เขาที่ต้องดูแลน้องชายคนนี้

หน้าที่ที่เขาคนนี้เต็มใจ

''มาแล้วค่ะอยู่ข้างบนห้องสงสัยจะไม่สบายข้าวปลาก็ไม่ยอมทาน ''

''เหรอครับงั้นผมขอตัวไปดูคุณหนูริทหน่อยก็แล้วกันครับป้า หนีเที่ยวไปไหนมาตั้งหลายวันถ้าไอรุจรู้ได้ด่าผมหูแฉะแน่ๆละ ที่ดูแลน้องชายสุดที่รักมันให้ดี''  พูดจบเขาก็รีบขึ้นไปหาคนตัวเล็กบนห้อง

ร่างเล็กที่ยังคงหลับสนิทพร้อมคราบน้ำตา สนนั้งลงข้างเตียง ลมหายใจสม่ำเสมอบอกว่าคนตัวเล็กกำลังหลับ มือหนาลูบหัวอย่างอ่อนโยน  เขาได้แต่ยิ้มให้กับปากบางๆ แก้มป่องๆ จมูกรั้นๆของคนตรงหน้า ก่อนจะก้มจมูกไปหาแก้มใสแต่ต้องกลั้นใจ

เกือบไปแล้วมั๊ยละไอสนเอ๊ย เกือบไปแล้ว ถ้าไอรุจมาเห็นได้ชกคว่ำแน่

''เฮ้อ...'' ผ่อนลมหายใจออกมาพร้อมกับยิ้มบางๆมองไอเด็กแสบ เวลาหลับน่ารักชะมัด

น่ารักจนคนอย่างเขาหลงรักจนถอนตัวไม่ขึ้น สักวันคงได้บอกรอให้น้องโตกว่านี้ก่อนวันนั้นเขาจะบอกน้องว่าพี่คนนี้คิดกับน้องเกินกว่าคำว่าพี่ชาย…แค่ต้องรอเวลาก็เท่านั้น

''อื้อ…หนาว ''คนตัวเล็กครางออกมา ก่อนที่มือเรียวจะทาบบนหน้าผากใส

''ทำไมตัวร้อนแบบนี้ริท ไปเที่ยวซนที่ไหนมาเนี่ย เ''ขาหาผ้าขนหนูผืนเล็กกับกะละมังชุบน้ำมาวางไว้ ก่อนจะตัดสิ้นใจ ปลดกระดุมเสื้อคนตัวเล็กออก

ก็ไม่ได้จะตั้งใจจะคิดอะไรไม่ดีสักหน่อย แต่ทำไมมือสั่นแบบนี้ว่ะไอสน

ค่อยๆปลดกระดุมออกที่ละเม็ดแต่ที่เขาเห็นคือผิวขาวนวลราวกับผู้หญิงกับเป็นจ้ำสีแดงทั่วทั้งตัว

ไม่ใช่เด็กที่จะไม่รู้ว่ารอยพวกนั้นคืออะไร และนั้นทำให้หัวใจเขากระตุกวูบ

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับหัวใจของเขา…






.............................................................................................................................................






เม้นนิดนะคะ เเอบดีใจที่มีเเฟนคลับเเล้ว
ขอบคุณทุกคนที่ช่วยเม้นค่ะ
เเอบมีกำลังใจขึ้นเยอะเลย