จำเลยรักซาตาน

ลำดับตอนที่ #5 : ตัวบำบัดความใคร่

''แค่ก แค่ก''

''ริทเป็นอะไรเปล่าครับ''  แค่เห็นคนตัวเล็กไออกมาเบาๆกันก็รีบวิ่งมาหาคนตัวเล็กที่นั้งรอเขาอยู่ที่หน้าคณะ

มือหนาทาบหน้าผากใส สายตาที่แสดงถึงความเป็นห่วง จนทำให้คนตัวเล็กเผลอยิ้มออกมาไม่ได้

''ตัวร้อนริทกันบอกแล้วใช่มั๊ยว่าวันนี้ไม่ต้องมาเรียนกลับเดี๋ยวนี้เลยริท '' น้ำเสียงเป็นห่วง กันทำหน้าเครียดจนคนตัวเล็กเผลอยิ้มออกมา

''เวอร์เหอะริทไม่เป็นไรสักหน่อย ตัวร้อนนิดเดียวเอง''

''ไม่นิดแล้วไปหาหมอ ไป'' ฉุดมือคนดื้อที่ไม่ยอมลุกตาม

''ริทอย่าทำให้กันเป็นห่วงได้มั๊ยครับ ''สายตาตัดพ้อมองแบบนั้น หน้าคมยืนหน้ามาแนบหน้าใส

สัมผัสได้ถึงตัวรุมๆ ของอีกคน

แต่จะรู้มั๊ยหัวใจคนตัวเล็กเต้นแรงแค่ไหน

''เห็นมั๊ยตัวร้อน'' คนเนียนยังไม่หยุด ค่อยๆลากหน้าไปหยุดบนปลายจมูกจนสัมผัสกัน

ตาคู่สวยสบตาหวาน

หัวใจเต้นแรงอีกแล้ว กันจะรู้มั๊ยริทแพ้สายตาแบบนี้

''อะ…ไอบ้าทำอะไร'' เขิลก็เขิลอายก็อาย คนที่เดินผ่านไปผ่านมาหันมามองโต๊ะเขาแล้วก็ยิ้ม

จนเขาอยากจะเดินหนีไปให้พ้นถ้าไม่ติดที่คนบางคนยังคงคล้องเอวเข้าแน่น

''วัดไข้ครับคนป่วยดื้อคุณหมอเลยต้องวัดไข้ ''กันพูดหน้าตายก่อนที่คนตัวเล็กจะพละออกมาก็กระชับร่างเล็กไว้ในอ้อมกอดแน่นขึ้น

''แต่ถ้าไม่ยอมอีกอาจถูกคุณหมอฉีดยา'' คำพูดกำกวมพร้อมกับสายตาพราวระยับแบบนั้น กันจะรู้มั๊ยว่าริทใจเต้นแรงแค่ไหน

''อย่าทำให้คนที่รักคุณเป็นห่วงสิครับ'' กัน กระซิบข้างหูริทเบาๆ น้ำเสียงห่วงใยถูกส่งมาเหมือนเคย

''งั้นไปก็ได้ครับ….''

 

ตอนนี้กันคนนั้นอยู่ที่ไหน …อยู่ที่ไหนเหรอกัน

คนตัวเล็กหนาวสั่นเนื้อตัวร้อนราวกับไฟ หมดสติในอ้อมกอดของคนผิวเข้ม

กันวางร่างเล็กลงบนเตียงนุ้ม  ก่อนจะลงมือเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกชื้นไปด้วยหยาดน้ำฝนให้ริท สายตาที่เคยเย็นชากับแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน

''หนาว ฮึก หนาว หนาว …''ริทเริ่มเพ้อออกมาเพราะริทไข้อีกแล้ว

โ''ธ่โว้ย ทำไมไข้ยังไม่ลดสักทีวะ ''มือหนาทาบลงบนหน้าผากใส เขาเช็ดตัวให้ริทเป็นสิบรอบแล้วแต่ไข้ก็ยังไม่ลด

อ''ย่าเป็นอะไรนะได้โปรดอย่าเป็นอะไรนะ'' ด้านหนึ่งของหัวใจมันกำลังรู้สึกผิด ความรู้สึกบางอย่างกำลังต่อต้านสิ่งที่สมองคิด ความรู้สึกบางอย่างทำให้หัวใจเจ็บแปลบ

''ริทหนาวจังเลยกัน หนาว ''คราวนี้ชื่อเขาหลุดออกมาจากปากบาง จนเขาเผลอตัวดึงคนตัวเล็กเขามากอด

ดึงหัวเล็กมาซบอกอุ่นๆ ถอดสายตามองหน้าหวาน ริมฝีปากหนาเผลอจูบหน้าผากใส ก่อนจะผละออก

''ไม่หนาวแล้วนะ'' พูดกับคนที่หลับสนิทน้ำเสียงยังเจือด้วยเป็นห่วง

 คนตัวเล็กก็กอดตอบเขาแน่น

เป็นอะไรว่ะไอกัน ทั้งๆที่รู้ว่าคนตรงหน้าเป็นศรัตรูแต่เขาก็กอดร่างบางแน่น

ทำไมต้องเป็นน้องคนสารเลวคนนั้นทำไม ไม่ใช่แค่คนธรรมดาที่เขาสามารถเดินเคียงข้างไปได้

''ไม่รักต้องไม่ใช่รัก'' ความคิดนึงแล่นเข้ามาในหัว เคยบอกแล้วว่าคนอย่างเขาจะไม่มีหัวใจไว้เพื่อรัก ศัตรูเด็ดขาด แค่สงสาร แค่กลัวว่ามันจะตาย ใช่แค่นั้น

แค่คืนนี้เท่านั้นนะริทที่ฉันจะดีกับนาย พรุ่งนี้ต่อให้นายจะเป็นจะตายฉันจะไม่มีวันเลียวแล

สายลมอ่อนๆพร้อมกับคลื่นที่พัดเข้าหาชายฝั่ง แสงแดดยามเช้าทอแสงเข้ามาภายในห้องนอน ร่างเล็กค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ แค่ขยับความเจ็บปวดก็แล่นเข้าสู่ร่างกาย จนต้องนิ่วหน้า

''แค่นี้ยังไม่ถึงกับตายหรอก ''ซาตานเดินมาหาคนตัวเล็กก่อนจะมองด้วยสายตาเย็นชาเหมือนเดิม

''แล้วทำไมไม่ปล่อยให้ตาย ทำไมไม่ฆ่าให้ตายไปซะทีจะได้จบๆกันไป'' ทำไมเหรอกัน ทำไม

จะได้สมใจกันสักทีถ้าริทตายเรื่องจะจบหรือเปล่า

''อวดดี!!!อยากตายมากหรือไง ไม่ต้องกลัวหรอกริท ความตายมันยังง่ายไปฉันแค่ต้องการให้นายได้ลิ้มรสความเจ็บปวดให้เหมือนตายทั้งเป็น  แค่อยากให้นายทรมานไปนานๆ ให้นายเรียกหาความตายแบบนี้ไปทุกๆวัน กินข้าวซะเดียวฉันจะพากลับบ้านป่านนี้ที่บ้านนายเขาคงหานายกันให้วุ่นไปหมดแล้วมั้ง ฉันจะได้ไปเจอว่าที่พี่เขยของฉันสักที จะได้คุยเรื่องงานแต่งงานของเราให้เป็นเรื่องเป็นราวคุณเจ้าสาว''

''ริทไม่ยอมให้กันทำร้ายพี่รุจ พอเถอะนะกันจะทำอะไรริทก็ได้ปล่อยพี่ชายริทไปเถอะนะ กันจะฆ่าริทให้ตายริทก็ยอม'' ริทได้แต่อ้อนวอนอยู่อย่างนั้น ไม่อยากให้คนที่รักทั้งสองคนต้องทำร้ายกัน ถ้าขาดคนใดคนหนึ่งไปริทคงยอมไม่ได้

''นายกำลังขอร้องฉันเหรอริท '' สีหน้าเรียบเฉย แต่ริมฝีปากกับแค้นยิ้มออกมา

เขากำลังจ้องมองคนตัวเล็กอย่างไม่วางตา

ถ้าน้องมันเจ็บพี่มันก็คงเจ็บกว่า

ถ้ามันต้องตายทั้งเป็น พี่มันก็คงจะตายทั้งเป็นเหมือนกัน

ก็ดียิ่งน้องมันทรมานมันก็ยิ่งเจ็บงั้นก็เตรียมตัวได้เลย เวรกรรมอย่างเขามันกำลังตามทัน

''แต่ฉันไม่ให้ริท…กินข้าวซะ'' ดันจานข้าวต้มให้เล็ก

คนตัวเล็กได้แต่มอง กันไม่มีหัวใจจะทำร้ายริทไปถึงไหน

''กินซะริท''

''ไม่กินริทไม่กิน ถ้าริทตายกันก็แก้แค้นพี่รุจไม่ได้ ถ้าริทตายกันจะแก้แค้นใคร'' มองหน้าคนตรงหน้าอย่างท้าทาย ริทไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรพี่รุจ ริทไม่เชื่อว่าพี่รุจผิดพี่ชายริทเป็นคนดีไม่เคยทำร้ายใคร

''ชอบอวดดีนักสินะ ตกลงจะไม่กินใช่มั๊ยได้ '' กันหยิบข้าวใส่ปากตัวเอง ก็จะบีบกรามเล็กที่พยายามสะบัดมือหนาออก แต่ไม่หลุด

ริมฝีปากหนาก้มลงไปหาปากบาง ข้าวต้มอุ่นๆเข้าไปแล้วพร้อมกับลิ้นร้อนที่เข้าไปหาความหอมหวาน ก่อนที่เขาจะพละออกเพราะร่างเล็กเผลอสำลักออกมา

น้ำตาหยดใสๆไหลรินบนดวงตาคู่สวย แต่มันคงไม่มีค่าพอที่จะทำให้กันเห็นใจใช่มั๊ยต่อให้ริทตายก็คงชดใช้ให้กันไม่หมด

''สุดท้ายนายก็แพ้ฉันอยู่ดีริทกินข้าวซะ'' เขาหันไปหาริท แต่มือเล็กปัดจานข้าวจนร่วงหล่นลงไปกับพื้น

''ริท!!!จะลองดีกันใช่มั๊ยได้ '' นภัทรที่ตอนนี้แทบไม่มีสติเพราะความโกรธ ร่างหนาโถมเข้าหาคนตัวเล็ก มือแกร่งจับมือริทรวมไว้ข้างหลัง ก่อนจะใช่เสื้อที่เขาพยายามปลดออกจากร่างบางมาผูกบนมือคู่นั้น

''ปล่อยริทนะกันปล่อย'' พยายามดิ้นไปมา ก่อนที่ขาจะถีบคนตรงหน้าจนล้ม  คนตัวเล็กำลังจะหนีแต่ถูก กันจับขาจนล้มแล้วลากขึ้นมากลางเตียง

คลิ้กนิด

ตอนที่5 - http://my.dek-d.com/mairukter/blog/?blog_id=10151054


..........................................................



กลับมาเม้นนิดนะคะ

13เม้นเเล้วเราเจอกัน

สงสารตัวเล็กมากที่สุด