จำเลยรักซาตาน

ลำดับตอนที่ #19 : ฉุดรั้ง

 

แสงอาทิตย์สีอ่อนทอดแสงอ่านๆเข้ามาในห้องกว้าง เสียงคลื้นทะเลพัดเข้าหาชายฝั้งทำเอาคนตัวเล็กที่ได้สัมผัสเสียงแบบนี้ต้องลืมตาขี้นมาช้าๆ ความเจ็บแปลบยังคงรั้งแน่นเข้าสู่ร่างกาย ริทนิ่วหน้า แค่ขยับก็เจ็บแปลบไปถึงช่วงล่าง และความรู้สึกเจ็บหน่วงๆไปถึงท้องน้อย

''ไอบ้า  เจ็บชะมัดเลย''   พยายามจะลุกขึ้นมองหาคนที่ทำให้ตัวเองต้องเจ็บแบบนี้ ไม่อยู่นี้ กันไม่อยู่ก็ดีจะได้ออกไปจากที่นี้สักที ผละออกหยิบเสื้อผ้า แต่มือหนาของใครอีกคนที่เข้ามาในห้องเมื่อไหร่ไม่รู้ รั้งเอวบางไว้

''จะไปไหนริท'' นภัทร ดึงเอวบางเข้ามาไว้ในอ้อมกอด

''ปล่อย'' เดี๋ยวผ้าห่มหลุดไอบ้าเอ๊ย'  มือเล็กจับผ้าห่มที่พันตัวเองไว้แน่น ก่อนดิ้นในอ้อมกอด

''ดิ้นมากๆระวังผ้าหลุดไม่รู้นะ'' พอเห็นหน้าหวานๆทำตาโตๆแก้มป่องๆใส่ก็อดที่จะแกล้งร่างบอบบางไม่ได้

''แต่ไม่เห็นต้องอายผมเลย เพราะผมเห็นมาหมดทุกซอก ทุกมุมแล้วจริงมั๊ย ''กระซิบข้างๆหูเล็ก ก่อนขบกัดติ่งหูเบาๆ

''อะ อะ ไอบ้า ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ'' คนหน้าด้านพูดมาได้ไม่อาย แต่รู้มั๊ยว่าเขาอายมากแค่ไหน

''ปล่อยริทนะกันปล่อยสิ''

''ไม่ปล่อยต้องบอกกันมาก่อนว่าริทจะไปไหน ''สายตาเจ้าเล่ห์ไล่มองซอกคอขาวๆที่เขาแสดงความเป็นเจ้าของไว้ ทั่วตัว จนเป็นรอยแดง กลิ่นน้ำหอมอ่อนของคนตัวเล็กยังส่งกลิ่นยัวยวนจนเขาเผลอสูดมันเล่นเพลินๆ ก่อนกดจมูกลงบนคอขาวนวลอีกครั้ง

''กันปล่อย อื้อ ริทจะกลับบ้านริทจะกลับไปหาพี่สน''

ได้ยินแค่ประโยคนั้นคนอารมณ์ดีก็พละออก

''ไม่ให้ไปกันไม่ให้ริทไปทำไมพูดไม่รู้เรื่อง''

บอกแล้วใช่มั๊ยว่าเขาไม่ยอมให้ริทเป็นของใคร

คนตัวเล็กมองหน้าคนผิวเข้มนิ่ง คนอย่างนายมันก็แค่คนเห็นแก่ตัวกัน

ไม่เคยคิดว่าใครจะเจ็บปวดมากเท่าไหร่กับการกระทำของตัวเอง

แค่นี้ก็ผิดกับพี่สนมากพอแล้ว แค่นี้ก็มากพอแล้วที่ทำร้ายคนดีๆแบบนั้น

''นายลืมไปหรือเปล่ากันสถานะของเรามันไม่เหมือนเดิมแล้ว ฉันมีคู่หมั้น ส่วนนายก็มีเมียอยู่แล้ว ''

''แล้วเรื่องเมื่อคืน '''กันมองหน้าคนตัวเล็ก เมื่อคืนริทยอมเขา เมื่อคืนทำเหมือนว่าเราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม

ไม่ตอบคนตัวเล็กไม่ตอบ เขาผิดเองที่เผลอใจให้คนตรงหน้าไป

''หรือว่าอยากเลยแค่หาคนมาแก้ขัด บอกมาสิริท ''บอกมาเขย่าร่างบอบบางตรงหน้า

ทำไมต้องทำเหมือนให้อภัยทำไมต้องมาให้ความหวังริท

ถ้าไม่รักแล้วยอมทำไม

''ใช่กันก็แค่อยากให้นายมาแก้ขัดไม่ได้รักได้ยินหรือยัง ปล่อยได้แล้วเลิกบ้าสักที ระหว่างเราสองคนไม่มีวันกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้หรอก ไม่มีวันกัน'' ตะโกนใส่หน้าทั้งน้ำตา

มันจบมานานแล้วเรื่องของเรา ทำไมไม่ยอมรับความจริง

''ใช่ริทไม่มีวัน กันไม่มีวันให้ริทกลับไปเป็นของใครเด็ดขาด'' เข้มขัดเส้นเดิมที่ว่างพลาดอยู่ข้างเตียง ถูกหยิบขึ้นมา ก่อนร่างหน้าจะรั้งแขนเล็กไว้ แล้วมัดด้วยเข็มขัด

''กันจะทำอะไรปล่อยนะปล่อย ''ไม่ว่าจะดิ้นอย่างไงก็สู้แรงคนตรงหน้าไม่ได้ เข็มขัดส้นหนามัดมือร่างเล็กจนแน่น

''ไอบ้าปล่อยสิปล่อย''

''ไม่ปล่อยกันไม่ปล่อยให้ริทไปกับใครเด็ดขาด คุณเป็นของผมคนเดียวเท่านั้นเข้าใจมั๊ยริท''

ถอนหายใจออกมามองใบหน้าใส

เขาจะทำทุกทางรั้งคนตรงหน้าไว้ ไม่ว่าวิธีไหนถ้าได้ริทมาเขาก็จะทำแม้เขาอาจจะกลายเป็นซาตานในสายตาคนตัวเล็กอีกเขาก็ยอม

แต่จะไม่ยอมปล่อยให้หัวใจตัวเองไปหาใครเด็ดขาด…ไม่มีทาง

''ปล่อยสิไอบ้า สารเลว ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ  อือ'' รสจูบหนักหน่วงทำให้ตัวเล็กต้องหยุดดิ้น ริมฝีปากหนาหยุดคำพูดทุกประโยคของคนขี้โวยวาย ก่อนที่อะไรจะเกินเลยมากกว่านั้น กันก็พละออกจากใบหน้าใส

''ถ้าด่าอีกกันจะจูบริทอีกแล้วไม่รับประกันด้วยว่าครั้งต่อไปมันจะหยุดแค่จูบ ถ้าคุณอยากลองก็ได้นะผมพร้อมเสมอ คุณก็รู้นี้ว่าคนอย่างผมมันบ้าดีเดือดขนาดไหนริท''

ยืนหน้าเขาไปหาคนตัวเล็กดูเหมือนคำขู่ของเขาจะได้ผลเพราะคนตัวเล็กเม้มปากแน่นมองเขาอย่างอยากจะฆ่ากันให้ตาย

''ทำตัวเป็นเด็กดีค่อยน่ารักหน่อย ใส่เสื้อผ้าซะ คุณรู้มั๊ยสภาพแบบนี้มันปลุกอารมณ์ผมขนาดไหน ''

สายตาคู่คมมองคนตัวกรุ้มกริ่ม โลมเลียร่างสวย จนริทต้องกอดผ้าห่มแน่น

''อะ ไอบ้าแล้วจะใส่อย่างไงละ'' มัดมือไว้แน่นขนาดนี้

''งั้นผมใส่ให้ก็ได้''

''หะ มะไม่ต้อง'' ไอบ้าเอ๊ยเสียเปรียบทุกทีสิน้า

''หรือคุณอยากจะไปกินข้าวกับผมทั้งๆสภาพแบบนี้ละ โอเคไปแบบนี้ก็ได้นะ ผมชอบ''

''ไอบ้า'' อยากจะบีบคอคนตรงหน้าให้ตายซะจริงๆ ยิ่งเห็นสายตาเจ้าเล่ห์แบบนั้น

''ก็ใส่ให้สิ'' ไม่มีทางเลือกจริงๆนะ พอพูดแบบนั้น กันก็ยิ้มน้อยๆมองคนอวดเก่งยังไงก้ต้องยอมแพ้เขา อยู่ดี

''งั้นก็อยู่นิ่งๆเดี๋ยวอะไรของผมตื่นมาแล้วคุณจะยุ่งนะครับ'' พูดหน้าตายกระซิบข้างหูเบาๆ คนตัวเล็กเบา

ไอหน้าด้านพูดอะไรออกมาได้ไม่อาย หน้าอกหนาแนบหลังเล็กจนคนตัวเล็กต้องหลับตาปี๋เมื่อลมหายใจอุ่นๆลดต้นคอ

''นะนายหลับตาไม่ได้หรือไงเล่า''

''ถ้าหลับแล้วจะมองเห็นมั๊ยละครับถามไม่คิด''

''ก็ไม่อยากให้เห็นไงวะเลยให้หลับตา''

''อยู่นิ่งๆจะเสร็จแล้ว'' เสื้อผ้าถูกสวมให้คนตัวเล็กเรียบร้อย กันเองก็กลั้นใจผ่อนลมหายใจออกมา มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยนะที่จะต้องมาเห็นคนที่ตัวเองรักอยู่ในสภาพแบบนั้นโดยไม่ทำอะไร

''เสร็จแล้วก็กระเถิบออกไปสิ'' ริทลืมตามองคนตรงหน้าที่ยังคงโอบเขาไว้หลวม

''หิวข้าวมั๊ยหึ ''กดจมูกลงบนแก้มใสก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

''ไม่หิ้ว ปล่อยได้แล้วจะกลับ'' ทั้งๆที่หิ้วไส้แทบขาดแต่คนมีฟอร์มยังคงตอบเสียงห้วน แต่ท้องเจ้ากรรมดันร้องออกมาซะนี่

''ไม่หิวแล้วนั้นเสียงอะไร ครับ หึ ไปกินข้าวกัน ไป ''กันไม่ฟังคนตัวเล็กอุ้มริทไปไว้บนเตียง ก่อนหยิบชามข้าวต้มร้อนๆที่เขาทำมาให้คนตัวเล็กทีแรกที่เริ่มเย็นหมดแล้วขึ้นมาป้อน

''ชอบไม่ใช่เหรอข้าวต้มกุ้ง กันทำเองกับมือเพราะคนแถวนี้ชอบกินฝีมือกัน อ้าปากครับ''

'' 

''ก็บอกแล้วไงว่าไม่กินของๆนาย ฉันกลัวนายใส่ยาพิษให้ฉันกิน' ' เชิดหน้าไปทางอื่น ไม่อยากมองเพราะมันหิว แค่ได้กลิ่น น้ำลายก็แทบหก

''ไม่กินก็ไม่กิน งั้นกันก็ตามใจริทก็แล้วกันงั้นกันกินละนะ''

อะไอ้บ้าไม่ง้อหน่อยเหรอ นั้นนั้งกินหน้าตาเฉยเลย

''อืออร่อยตักข้าวต้มเข้าปากยั่วคนตัวเล็ก ดูสิริทหอมๆเนอะ เสียดายริทไม่กิน มีอยุ่แค่ถ้วยเดียวด้วยนะ กันไม่ได้ซื้อของติดมือมาที่นี้เลย ดีนะมีของติดตู้เย็นอยู่ไม่กี่อย่าง ถ้าริทหิวคราวนี้ส่งสัยจะได้กินกันแทนข้าวต้มแล้วละ''

ยืนหน้าเขาไปใกล้ จมูกคลอเคลีย อยู่แถวปลายหูคนตัวเล็กที่เบี่ยงหลบ

''ไอ้บ้า…ไอกาก''

''ตกลงไม่กินจริงๆใช่มั๊ย เมื่อคืนใช้พลังงานไปเยอะ ไม่หิวเหรอหึ''

''ไม่ตอบแสดงว่าไม่กินงันกันกินหมด ''กำลังจะตักข้าวต้มข้าวปาก

''หิว''คนตัวเล็กตะโกนออกมา นั้นไงพูดออกมาแล้ว เขากำลังรอฟังคำนี้แหละ

''แล้วไง ''อย่างนี้มันต้องกวนต่อ พยศนัก

''เอ๊ะ ไอบ้านี้ ก็บอกว่าหิวไง'' ทำหน้าเหวี่ยงมองคนตรงหน้าจะเอาอย่างไงกันแน่นะ

''ก็หิ้วแล้วไงล่ะจะให้ป้อนเหรอ''

''เออ…''

''งั้นก็หอมก่อน '''ยื่นแก้มมาหาหน้าใส คนตัวเล็กเม้มปากแน่น ไอ้บ้านี่นะ ทำไมมันกวนประสาทแบบนี้วะ

''ไม่หอมก็ไม่หอมงั้นไม่ต้องกิน'' ยื่นหน้ากลับ ก่อนจะหันไปสนใจข้าวต้ม ไม่ได้กินอะไรมาทั้งวันไม่หิวให้มันรู้ไปสิ

''ก็ยื่นหน้ามาดีๆดิ หอมก็ได้วะ' คนผิวเข้มหันมาอมยิ้ม ยื่นหน้าไปหาหน้าใสจมูกรั้นๆแตะลงบนแก้มนุ้มแค่นี้ใช่มั๊ยจะได้หมดเรื่อง

''เอ้า หอมแล้วป้อนดิ'' นี่ถ้าไม่เก็บพลังงานไว้หนีนะไม่มีทางทำแบบนี้หรอกสาบานได้ อย่าให้หลุดไปได้นะ หึจะเอาคืนให้หายแค้นเลยคอยดู

'อย่างนี้เขาเรียกว่าหอมเหรออย่างนี้ต่างหาก'' กดจมูกกลับ หอมคนตรงหน้าฟอดใหญ่ มือหนารั้งคนตรงหน้าให้มานั้งตัก ริททำตาโตๆมองเหวี่ยงๆ ขาดทุนอีกแล้ว ไม่สิเขาขาดทุนยับเหยินมาตั้งนานแล้วต่างหาก ตั้งแต่มารักไอบ้านี้

''อ้าปากสิ ครับ'' กันยิ้มจนแก้มบุ๋ม มีความสุขเวลาที่ได้แกล้งร่างบอบบางนี่

''ริทอ้าปากรับ'' คำต้มอุ่นถูกป้อนเข้าไปในปาก กันเช็ดปากให้คนตัวเล็กเบาๆ

''อร่อยใช่มั๊ย''

''ป้อนเร็วๆดิ''

''โหสงสัยจะหิ้วจริงๆ แต่ต้องหอมก่อน ''

''นี่นาย!!!''

ไ''ม่หอมก็ไม่หอมงั้นกันหอมริทแทน เป็นค่าจ้างป้อน ฟอด'' หัวเราะคิกคักชอบใจใหญ่ที่แกล้งคนตัวเล็กได้ ทำหน้าแบบนั้นคิดว่าหน้ากลัวใช่มั๊ย มันหน้าจับฟัดรู้มั๊ยริท

''ป้อนสิเร็วๆ''

''เคครับ โตเร็วๆนะ'' ตักข้าวต้มก่อนจะเปาเบาๆ คนตัวเล็กอ้าปากรับ แต่พอข้าวต้มอีกคำเข้าปาก คราวนี้กับรู้สึกพะอืดพะอมจนต้องรีบลุกจากตักคนตรงหน้า

''ริทเป็นอะไร'' วิ่งตามคนตัวเล็กที่เข้าห้องน้ำ

''อ้วก แหวะ''

''เป็นอะไร'' พอเห็นหน้าซีดของคนตัวเล็กก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ลูบหลังบางขึ้นลงเบา

''เหม็น นายเอาอะไรมาให้ฉันกิน อ้วก''

''ก็ข้าวต้มไงพึ่งทำจะเสียได้ไง ''ตอนเขากินก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรนี่

''เหม็นอะไรริท''

''ส่งสัยจะเหม็นขี้หน้านายมั้ง ''มองคนตัวโตขวางๆ ไอบ้านี้ก็ไม่ยอมปล่อยมือเขาออก

''ไปหาหมอมั๊ย''

''ไม่ต้องมายุ่ง แค่นี้ไม่ตายหรอกที่นายทำมากกว่านี้ยังเห็นไม่ตายเลย'' ประชดคนตรงหน้าก่อนโก่งคออ้วกอีก

น้ำตาหยดใสๆไหลรินบนดวงตาคู่สวย เขาอาเจียนจนแทบไม่มีแรงแล้วด้วยซ้ำ

''ไปหาหมอนะ ไปหาหมอกัน''

''ก็บอกแล้วไงว่าไม่ไป ''พละออกจากกัน แค่ยืนก็จะล้มแล้ว

''อย่าพึ่งอวดเก่งได้มั๊ย ถ้าไม่ไหวก็พักซะ ''อุ้มคนตัวเล็กที่แทบไม่มีแรงวางลงเตียง ริทได้แต่หลับตาเพราะความเหนื่อยอ่อน จนกระทั้งสัมผัสถึงผ้าเย็นๆที่บนใบหน้า

''ไม่ไหวก็หลับซะกันอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหนหรอกครับ'' ร่างเล็กรับตารับริมฝีปากอุ่นๆสัมผัสหน้าฝากเขา ก่อนจะหลับลงไป

''อย่าไปไหนนะกันอย่าไปไหนนะ…''น้ำเสียงแผ่วเบาก่อนที่สติจะล่องลอยไป

''เด็กดื้อ ทำไมถึงไม่ชอบไปหาหมอ ''ลูบใบหน้าใสก่อนจะปลดเข็มขัดที่ข้อมือออกให้ เข็มขัดรัดจนเป็นรอยแดงๆที่ข้อมือบาง มันทำให้รู้สึกผิด

''อย่าดื้อได้มั๊ยริท กันไม่อยากทำให้ริทเจ็บรุ้หรือเปล่า แค่นิดเดียวก็ไม่อยากให้เจ็บรู้ใช่มั๊ย''

………………………………………………………………….

''อ้วก อ้วกแหวะ'' เสียงอาเจียนของหญิงสาวหน้าสวยดังลั้นห้องน้ำ เธออาเจียนแบบนี้มาหลายวันแล้ว

''ไม่จริงไม่''  เสียงกรีดร้องดังลั้น เมื่อมัดหมี่ หยิบเครื่องตรวจครรภ์ขึ้นมา

''สองขีดไม่จริง ไม่ฉันไม่มีวันท้องกับไอ้ชั้นต่ำนั้น ไม่'' ภาพวันนั้นที่เธอถูกขืนใจยังคงเวียนวนอยู่ในหัว

ลูก ๆเหรอไม่ใช่หรอกมันเป็นมารที่มาทำร้ายเธอต่างหากถ้ากันรู้ว่าเธอท้องจะรังเกียจเธอแค่ไหน กันไม่เคยแตะต้องเธอแล้วแม้แต่ปลายเล็บแค่เข้าใกล้ก็แทบไม่เคย

''งั้นแกก็ต้องออกไปจากท้องฉัน เกิดมาไม่ได้ฉันยอมให้แกเกิดมาไม่ได้''

''ต้องเอามันออกต้องฆ่ามัน'' หน้าหวานลุกขึ้นหันไปควานหายาขับเลือดในห้อง

น้ำตาหยดใสๆไหลริน ก่อนจะกลั้นใจกินมันหมดไปเกือบหมดขวด

''แกออกมาบนโลกใบนี้ไม่ได้ แกจะมาทำร้ายฉันกับคนที่ฉันรักไม่ได้ ฉันต้องมีลูกกับกันแค่คนเดียว แค่กันคนเดียวเท่านั้นที่จะเป็นพ่อของลูกฉัน''

ทุบท้องตัวเองอย่างแรงสองสามครั้งความทรมานทำให้กระสับกระส่ายบนเตียงนุ้ม

โอ้ย มือเรียวเล็กกำหมอนแน่น เหมือนมีอะไรบางอย่างเคลื่อนอยู่ในท้อง เธอกำลังดิ้นทุรนทุรายขาเล้กเหยียดจิกที่นอนระบายความเจ็บปวด

ออกมาสักทีไอมารหัวขนแนบอกให้ออกมาไง ไอลูกโจร

''โอ้ยฮือ โอ้ย ได้โปรดออกมานะ ทำไมมันปวดเเบบนี้''บิดไปบิดมาไม่เคยเจอความทรมานแบบนี้ เลือดออกมาจากเรียวขาสวย เธอทุบท้องตัวเองซ้ำไปซ้ำมา จนเลือดไหลทะลักออกมาอีก

น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลรินความทรมานที่แทบจะขาดใจตาย ก่อนรอยยิ้มบางเบาออกมา

''ออกมาแล้วสินะออกมาแล้ว ไอลูกชั่วไอมารหัวขน''ร่างบางค่อยหลับตาลงช้าๆ

''ดีแล้ว'' ลูกของเธอจะต้องเกิดมาจากกันคนเดียว

ความเจ็บปวดทรมานแบบนี้ ฉันจะจำไว้แล้วพวกแกจะต้องชดใช้ทุกคน

โดยเฉพาะคนที่แย่งหัวใจของเธอไป

''เตรียมรับความเจ็บปวดได้เลยริท เตรียมรับมันได้เลยความเจ็บปวดทรมานแบบนี้''

''ฉันจะเป็นคนฆ่านายให้ตายทั้งเป็นอีกครั้งเอง''

คนที่เเย่งหัวใจของฉันไป....นายจะต้องเจ้บมากกว่าฉันเป็นร้อยเป็นพันเท่า




..................................................................................................

เอ็นซีตอนที่เเล้ว ไรต์ทิ้งลิงค์ไว้ให้เลยส่งไม่ไหวเเล้ว 555

เอ็นซีตอนที่18


http://my.dek-d.com/mairukter/blog/?blog_id=10152261