จำเลยรักซาตาน

ลำดับตอนที่ #17 : ขืนใจ

 

ไอ้บ้าเอ๊ย นี่มันบังเอิญเกินไปหรือเปล่านะ คนตัวเล็กขมวดคิ้วมองคนตรงหน้า ทั้งๆที่อยากหนีแต่กับเจอคนผิวเข้มที่ห้างสรรพสินค้า

''บังเอิญจังเลยนะริท ''

หึ บังเอิญเหรอหน้าเชื่อตายละ

''หลีกไปจะมายืนขวางไว้ทำไม''

''ผมพึ่งรู้ว่านี่มันห้างของคุณ'' นภัทรถอดสายตามองใบหน้าหวานที่บึ้งตึงจนเขาต้องเผลออมยิ้มออกมา

ยิ่งคนตรงหน้ากวนเท่าไหร่ ริทยิ่งหมั่นไส้ ได้แต่เดินเลี้ยงไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับคนบ้า

''นี่คุณมาผมช่วยเข็นตัวเล็กนิดเดียว ซื้อของเยอะแยะขนาดนี่ ที่บ้านน้ำท่วมเหรอคุณ''

กวนอีกแล้วนะ ไม่กวนเปล่ายังดันตัวเขาออกกระชากรถเข็นไปจากมือเขาด้วย

''นี่นาย ถ้าจะมาซื้อของนายก็ซื้อของนายไปสิ จะมายุ่งกับฉันเพื่อ…''คนตัวเล็กพูดอย่างไม่สบอารมณ์ แต่คนโดนด่ากับยิ้มหน้าตาย

'''ผมมีน้ำใจอยากช่วย เมีย ผิดตรงไหนไม่ทราบ'' ยื่นหน้ามาใกล้หน้าใสจนต้องเบี่ยงหลบ

ยิ่งคำว่าเมีย เขายิ่งเน้นชัดถ่อยชัดคำ ยักคิ้วให้คนตัวเล็กที่แทบฆ่าเขาได้ด้วยสายตาอยู่แล้ว

''หรือว่าไม่จริง หึคราวก่อนคุณยังถ่ายบทรักเร่าร้อนระหว่างผมกับคุณไว้ดูเล่นไว้เวลาคิดถึงลีลาของผมเลยไม่ใช่เหรอริท'' หัวเราะในลำคอมองคนตัวเล็กที่เริ่มโมโห

''นี่นายมัน !!!!!!''ไม่รู้ว่าจะด่าไอบ้าตรงหน้ายังไงดี

ริทได้แต่กัดปากแน่น นายมันบ้ากัน

ไอ้บ้า บ้าที่สุด

''ครับที่รัก อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ไปกินอะไรมาทำหน้าดุชะมัด เดี๋ยวตีนกาถามหานะคุณแก่เร็วสามีไม่รักไม่รู้ด้วยนะ'' ยื่นหน้าเข้าไปหาจนเกือบจะชิดหน้าใส

''หนึ่ง สอง สาม สี่ โห คุณไม่ทันแล้วแหละ เนี่ยมันมาแล้ว'' กันเอามือมานับรอยบนหางตาคนตัวเล็ก ความจริงไม่มีหรอก แต่อยากจะกวนประสาทคนตัวเล็กเล่น

''ไอ..ไอบ้า ''ไม่ซื้อมันแล้วของ ไม่เอาแล้วไม่อยากเถียงกับคนตรงหน้า

กวนประสาทชะมัด เขากำลังเดินหนีคนกวนประสาท แต่กับต้องหยุดชะงัก

เพราะรู้สึกเวียนหัว จนเกือบล้มลงไป แต่มือของอีกคนที่เดินตามมาคว้าเอวเอาไว้ได้

เป็นอะไรหรือเปล่าริท ทำไมหน้าซีดแบบนี้ ไปนั้งพักก่อนนะ เอามือแนบหน้าเล็ก

ทำไมไม่สังเกตนะว่าคนตัวเล็กหน้าซีดขนาดไหน

''ไม่ต้องมายุ่งปล่อย ยังไม่ตายง่ายๆหรอก ''ไม่ต้องมาเสแสร้ง

พยายามพละออกมาจากคนที่บอกว่าเป็นห่วง

ไม่ชอบสายตาที่ห่วงใย น้ำเสียงแบบนั้น มันกำลังทำให้ใจเขาสั่นไหว

''ริทอย่าดื้อห่วงตัวเองก่อนได้มั๊ย เดี๋ยวค่อยโกรธต่อนะ ถ้าเมื่อกี้กันรับไม่ทันริทล้มไปแล้วนะ ''

''แล้วใครขอให้รับ ต่อให้ฉันตายก็ไม่ต้องการความช่วยเหลือของนายไม่ต้องการ'' ดันร่างตัวเองออกจากคนที่ช่วยประคอง

กดเสียงต่ำมองคนตรงหน้า

''จำไว้นะกัน ฉันเกลียดนาย ต่อให้ตายไปตรงหน้าก็ไม่ต้องมาช่วย''

พอแล้วความรู้สึกแบบนี้ ที่ผ่านมาเจ็บมาเท่าไหร่ เลิกโกหกสักทีได้มั๊ยกัน

เลิกทำเหมือนว่าเรารักกันสักที เลิกอ่อนแอได้แล้วริท เลิกได้แล้ว

''ทำไมเราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้เลยใช่มั๊ยริท เราจะกลับมารักกันเหมือนเดิมไม่ได้ใช่มั๊ย''

มองตามหลังคนตัวเล็ก ตะโกนออกไป

ขอร้องเถอะริท ขอโอกาสคนเลวๆคนนี้อีกครั้ง

จะไม่ทำให้เจ็บอีกจะไม่ทำให้เสียน้ำตา…กันสัญญา

''เปลี่ยนกัน เปลี่ยน'' ริทหยุดชะงักหันกับไปมองคนผิวเข้ม
อย่าใช้คำว่าเราเคยรักกัน

''เราสองคนไม่มีวันกลับมารักกันเหมือนเดิมได้หรอกกัน เพราะเราสองคน ไม่เคยรักกันมาก่อนเลยต่างหาก ไม่เคยเลย'' ยิ้มฝืนๆให้เดินห่างออกไปทั้งน้ำตา

ที่ผ่านมากันไม่เคยรักริทเลย แล้วจะมาอ้อนวอนขอคำว่ารักจากคนๆนี้ทำไม

ไม่มีอีกแล้วกันริทคนนั้นที่อ่อนแอ คนที่เคยรักกันมันตายไปตั้งแต่วันนั้น วันที่เขาสูญเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองไปแล้ว ริทตายไปแล้วกัน ริทคนเก่ามันตายไปแล้วเพราะนาย

………………………

''โอเคครับ คุณมัดหมี่ ผมจะจัดการให้เรียบร้อยแล้วอย่าลืมที่เราตกลงกันไว้ ห้าแสนบาท ผมจะจัดการให้คนที่คุณเกลียดให้มันยับเยินไม่มีหน้ามาพบใครได้อีก ครับจะถ่ายคลิปไว้ให้ไม่ต้องกลัว แน่นอนครับงานนี้ไม่พลาดแน่ แค่นี้ก่อนนะครับมันออกมาแล้ว''

ยุทธนากดวางโทรศัพท์ก่อนมองร่างบางที่เดินออกมาที่ลานจอดรถ มือเรียวหันไปกดเปิดรถ ก่อนจะดันตัวเข้าไปแต่มือนึงมาคว้าไว้

''ขอโทษนะครับคุณชื่อริทหรือเปล่า''

''ครับ ผมชื่อ อือ….'' ยังไม่ทันตอบผ้าเช็ดหน้าผืนใหญ่ก็ปิดลงบนจมูกร่างเล็กที่พยายามดิ้นรน หมัดหนักๆ กระแทกเข้าไปที่ท้องคนตัวเล็กจนหมดแรง ก่อนจะหมดสติเพราะฤทธิ์ของยาสลบ

ตามดันร่างเล็กเข้าไปในรถ  ใบหน้าคมก้มลงไปหาแก้มขาวเนียนใช้ปลายนิ้วค่อยๆหลากวนหน้าบางอยู่แบบนั้น

''น่ารักแบบนี้สินะ ใครๆถึงได้แย่งกัน''

''ผมจะทะนุถนอมคุณอย่างดีเลยคุณหน้าหวาน ถ้าคืนนี้คุณน่ารักกับผม''

รถวีออส สีเขียวแอปเปิ้ลขับออกไปแล้ว ตามแทบจะอดใจไม่ไหวเมื่อเห็นใบหน้าขาวที่หลับตาพริ้มอยู่ข้างๆ อยากจะขยี้ร่างเล็กในรถนี้ซะด้วยซ้ำ ถ้าไม่ติดว่าตรงนี้เป็นลานจอดรถของห้างที่มีคนผ่านไปผ่านมากันพลุกพล่าน

รถยนต์คันเก่งจอดลงที่โรงแรมม่านรูด ตามค่อยๆอุ้มร่างบางลงมาจากรถ ก่อนว่างลงบนเตียงนุ้ม สติที่เลือนรางทำให้ริทค่อยลืมตามามองใบหน้าคม

''นะนาย'' ไม่มีแรงเลยสักนิด ทำได้แต่พยายามลุก แต่กับต้องล้มลงไปอีกเพราะฤทธิ์ของยาสลบ

''จะ ทำอะไร'' มองร่างสูงที่ตั้งกล้องไว้ข้างโต๊ะ

''มุมนี้กำลังดีว่ามั๊ย นางเอกของผม อย่าพยายามเลยริท เก็บแรงไว้สนุกกับผมดีกว่า หึ''ตามผละออกจากกล้อง ก่อนถอดสายตามองใบหน้าหวาน มือหนาลากวนใบหน้าบางด้วยความหลงไหล

''ผมจะอ่อนโยนกับคุณริท เพราะคุณเป็นคนที่น่ารักมากที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมา''

ยิ้มอ่อนโยนไปให้ มือหน้าเริ่มปลดกระดุมคนตัวเล็ก ก่อนจะซุกหน้าลงบนซอกคอขาว

'' ยะ อย่า ฮึก ขอร้อง ฉันไม่เคยทำอะไรนาย''

''คุณไม่เคยทำผม แต่คุณเคยทำให้ไว้ละ ผมก็แค่รับจ้างเขามาแก้แค้นคุณ''

''ใคร ฉันทำอะไรใคร อย่า อ๊ะ'' มือหนาเริ่มเข้าไปลูบวนเนื้อแท้ที่อยู่ในเสื้อตัวบาง น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลริน

''อยากรู้ผมก็จะบอกให้ คุณไปแย่งของใครเขามาหึ'' มือหนากำลังจะเอื้อมไปปลอดกางเกงตัวยาวของอีกคนแต่ริทจับไว้แน่น

''มัดหมี่ นายกำลังพูดถึงผู้หญิงคนนั้นใช่มั๊ย''

''ใช่คนนั้นแหละที่จ้างให้ผมมาข่มขืนคุณ ถ้าคุณจะโทษใครก็ต้องโทษตัวคุณเองที่ชอบแย่งของคนอื่น ''

''คุณนี่ดื้อจังนะ ผมไม่อยากทำให้คุณเจ็บตัวเลย จริงๆสิ'' ตามพยายามดึงมือเล็กให้ปล่อยมือจากกางเกงของตัวเองที่คนตัวเล็กกำไว้แน่น ไม่ยอมให้เขาปลด

''เพี๊ยะ'' มือหนาปัดลงบนแก้มใสจนมีเลือดซึมออกมา

''ชอบความรุนแรงหรือไงคุณ''

''ปล่อยฉัน!!!!!ฮึก''

มองผมแบบนั้นไม่น่ารักเลย แต่ที่ไม่ตอบเนี่ยแสดงว่าชอบความรุนแรงสินะ กระแทกมือลงบนแก้มใสอีกข้าง ก่อนหมัดหนักๆจะกระแทกลงบนท้องคนตัวเล็กซ้ำเข้าไปอีก

''โอ้ย'' คราวนี้ริทจุกจนตัวงอ มือเล็กปล่อยจากขอบกางเกงไปแล้ว ตามได้แต่ยิ้มเย็นมองใบหน้าหวานที่ชุ่มไปด้วยคราบน้ำตาแล้วคราบเลือดบนมุมปาก

''ถ้าคุณไม่ดื้อคุณคงไม่เจ็บตัวอย่างนี้ริท'' พยายามปลดกางเกงคนตัวเล็ก น้ำตากำลังไหลรินใบหน้าหวาน

''อย่า ขอร้องอย่าทำริทเลย ฮึก'' ขอร้อง

แต่ดูเหมือนอีกคนจะไม่ฟังคำวอนขอ เขากำลังจะปลดกางเกงคนตรงหน้า จนเกือบจะสำเร็จ ถ้าไม่มีร่างของใครบางคนโผล่เข้ามากระชากร่างของเขาจนร่วงไปกองกับพื้นพร้อมกับหมัดหนักๆ

จนคนที่ไม่ทันตั้งตัวแทบหมดสติ

''มึงทำอะไรเมียกู!!! ''ร่างคมเดินเข้ามาหาคนตัวเล็กที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงพร้อมคราบน้ำตา ก่อนจะดึงร่างเล็กเข้ามาไว้ในอ้อมกอด ยิ่งเห็นหน้าหวานมีรอยบวมช้ำ เสื้อผ้าหลุดลุ่ยมันยิ่งทำให้โกรธ

''ไม่เป็นไรแล้วนะริทไม่เป็นอะไรแล้ว กันมาช่วยแล้วนะ ''ร่างเล็กเกือบจะหมดสติไปแล้วแต่ภาพสุดท้ายที่เห็นแม้จะเลือนรางเติมทนคือภาพของใครบางคนที่กอดเขาตอบอย่างห่วงใย

ขอให้มันไม่ใช้ความฝันอ้อนวอนให้มันเป็นความจริง

ขอให้เป็นคนใจร้ายคนนั้นที่เขามาช่วยเขาเพราะร่างกายของเขาเป็นของคนๆนั้นได้คนเดียว

เหตุผลเดียวเท่านั้น ต่อให้ปฎิเสธอย่างไรก็หลีกหนีความจริงไม่พ้นว่า หัวใจของเขาเป็นของซาตาน เป็นของซาตานได้เพียงคนเดียวจนตาย

………………………………………………………..

''ก๊อก ก๊อก ก๊อก'' เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนที่หญิงสาวหน้าตาสวย จะเดินไปเปิดประตูให้ ร่างหนา 

''นี่นาย...'' สภาพแบบนี้ทำให้เธออดตกใจไม่ได้ หน้าตาบวมปูดพร้อมกับคราบเลือดของตูมตาม เรียกได้ว่าหมดสภาพก็ว่าได้

''ผมยังไม่ตายตอนนี้หรอกคุณมัดหมี่ ผมแค่มาเอาค่าจ้าง''

''สภาพแบบนี้ แกทำงานพลาดใช่มั๊ย'' เธอมองคนตรงหน้าเหยียดๆ พวกคนชั้นต่ำ

''งานพลาดเหรอ ถ้าสามีคุณไม่เข้ามาช่วยไอหน้าหวานนั้นป่านนี้ผมไปถึงสวรรค์ชั้นไหนกับเด็กบ้านั้นแล้วรู้มั๊ย ถ้าจะโทษใครก็ต้องโทษสามีคุณที่เข้ามาวุ่นวายไม่เข้าเรื่อง''

''ไม่มีน้ำยา พวกคนชั้นต่ำฉันคงหวังอะไรกับพวกแกมากไม่ได้ พวกไม่มีการศึกษาทำงานแค่นี้ก็พลาดแล้วยังมีหน้ามาเอาเงินค่าจ้างอีกเหรอ''

มองเหยียดร่างสูงที่กำมือแน่นก่อนจะปาเงินปึกหนึ่งใส่หน้าร่างสูง

''ฉันว่าเศษเงินแค่นี้คงจะพอให้กุ๊ยอย่างแกไม่อดตายหรอกนะ''

''คุณว่าอะไรนะไม่มีน้ำยา ชั้นต่ำใช่มั๊ย'' ตามไม่สนใจเงินที่ร่วงหล่นอยู่บนฟื้น

''อยากลองมีผัวเป็นคนชั้นต่ำหน่อยมั๊ยคุณจะได้รู้ว่าคนต่ำๆแบบผมมันมีน้ำยามากขนาดไหน''

''นี่นายจะทำอะไรฉัน'' ร่างบางเดินถอยห่างร่างสูงที่เดินเข้ามาเธอจนชิดกำแพง

''ผมก็แค่อยากลองดูว่าลูกคุณหนูอย่างคุณลีลามันจะเด็ดเหมือนพวกคนชั้นต่ำแบบผมหรือเปล่า ไม่รู้ว่าการศึกษาที่พวกคุณเรียนมาจากเมืองนอกเมืองนา มันสอนเรื่องบนเตียงคนอย่างพวกคุณด้วยหรือเปล่านะ แต่ผมว่าคงไม่หรอกมั้ง ไม่งั้นผัวคุณจะหนีไปหาไอเด็กหน้าหวานนั้นเหรอ คุณว่าจริงมั๊ยคุณหนุผู้แสนเลิศเลอ''

''ปล่อยฉันนะไอเลวปล่อยฉัน''

''ไอเลวคนนี้อีกหน่อยก็เป็นผัวคุณไงคุณหนู ''กระแทกหมัดหนักๆลงมาบนท้องร่างบอบบางจนทรุดลงไปกับพื้น ก่อนที่ตามจะอุ้มหญิงสาววางไว้บนโซฟา

''เคยลองเปลี่ยนบรรยากาศดูมั๊ยคุณหนู โซฟาห้องคุณนี่มันก็กว้างดีนะเราคงจะสนุกกันทั้งคืนว่ามั๊ย โอ๊ะ เก็บภาพความทรงจำของเราสองคนไว้หน่อยเป็นไง คุณจะได้รู้ว่าผมบริการทุกระดับประทับใจแค่ไหนบางทีอาจจะดีกว่าผัวไฮโซของคุณก็ได้นะ''

ตามหันไปจัดกล้อง

''มองกล้องหน่อยสิที่รัก'' เหยียดยิ้มมองหญิงสาวตรงหน้าที่นอนหมดเรี่ยวแรง ก่อนจะปล่อยให้ร่างสูงซุกหน้าลงไปหาซอกคอขาว น้ำตาหยดใสๆไหลริน ก่อนบทรักพร้อมความเจ็บปวดทรมานจะเริ่มต้นครั้งแล้วครั้งเล่า

เพราะแกคนเดียวริท เพราะแกคนเดียว ฉันจะเอาคืนพวกแกให้สาสมคอยดู ฉันจะทำให้แกตายทั้งเป็นเหมือนฉัน

น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลรินพร้อมกับความแค้นใจ

จะต้องแก้แค้นคืนให้สาสมจะต้องตายทั้งเป็นเหมือนฉัน แกจะต้องเจ็บเหมือนฉันริท

จะต้องฆ่านายให้ตายทั้งเป็นคอยดู




..............................................................................................................

สวัสดีคะ หายไปนานว่ามั๊ย
เอ็นซีอย่าพึ่งทวงเน้อ ยังไม่มีเวลาเเก้ อย่างที่บอกไม่ได้เก็บไว้ในเครื่องเลย ต้องเขียนใหม่หมด
ซึ้งถ้าเขียนหมดเลือดคงหมดตัว เพราะมีหลายตอนเเต่ถ้าเขียนเสร็จจะส่งให้คนที่ทิ้งเมล์ไว้ตอนที่เเล้วค่ะรอหน่อยนะ  เเต่ตอนหน้ามีเอ็นซีนะ กำลังคิดว่าจะทำไงดี
เดี๋ยวคิดออกเเล้วบอก บางทีอาจลงบ็อก เเต่อาจให้ส่งข้อความลับมาเอาลิงค์
อะไรมันจะอยากเย็นขนาดนั้นฟะ
เซ็งอะ

เม้นด้วยนะคะ เดี๋ยวจะได้มีเเรงมาลงทุกวัน
มีคนส่วนหนึ่งที่คิดว่าฟิคเเรงเกินไป อธิบายอย่างนี้ค่ะ
เวลาคุณกินกาเเฟ บางคนชอบใส่นม บางคนชอบน้ำตาล บางคนไม่ใส่เลยก็มี
ไอซ์ว่าจินตนาการก็เหมือนกับตอนที่เราชงกาเเฟ บ้างชอบหวานมาก หวานน้อย บ้างชอบขม คนเราชอบอะไรไม่เหมือนกันนะค่ะว่ามั๊ย ฟิคคือจินตนาการของคนเขียน ทุกคนชอบอะไรกันคนละอย่างคะ ไอซ์ชอบกาเเฟรสเข้มข้นไม่หวานมาก ส่วนเรื่องเอ็นซี อย่าไปเครียดเลยเนอะมันเเค่ฟิคเป็นเเค่สีสัน เเค่อยากให้คนอ่านเปลี่ยนรสชาติดูบ้าง เเล้วคนอ่านชอบกาเเฟรสไหน
ขอบคุณหลายความคิดเห็นที่เข้าใจคนเขียนฟิค ใช้เวลาอัพเยอะนะคะฟิคเรื่องนึง ตอนนึงสามสี่ชั่วโมงนะถ้าไม่ได้กำลังจากพวกคุณคงเเย่ ขอบคุณที่ให้กำลังใจจะเขียนจนจบเเหละไม่ต้องห่วง

…………………………………………………………………………………………………………