จำเลยรักซาตาน

ลำดับตอนที่ #14 : ไม่เหมือนเดิม

 

1ปีผ่านไป

''วันนี้ผมมีงานที่ไหนต่อบ้างคุณนิสา'' เสียงเรียบของบอสใหญ่ถามเลขาสาวทั้งๆที่ตาคู่คมยังคงจดจ่ออยู่กับโน๊ตบุ๊คตัวเก่ง

''วันนี้คุณกันมีงานเลี้ยงตอนค่ำของบริษัท ส่งไพศาล อินเตอร์กรุ๊ปค่ะ 'นี่ก็จะหกโมงแล้วดิฉันว่าคุณกันไปเตรียมตัวดีกว่านะคะ''

''…..''

''แล้วภรรยาคุณกันโทรมาบอกว่าจะให้คุณกันมารับเธอที่บ้านด้วยค่ะ คืนนี้เธอจะไปงานกับคุณ''

''โทรไปบอกเขาว่าผมไม่ว่างถ้าเขาอยากไปก็ให้เขาไปเอง'' พูดเสียงเรียบไม่ได้มองหน้าเลขาสาว

แต่ตอนนี้ร่างคมเข้มกับยกแขนขึ้นดูนาฬิกาก่อนจะลุกขึ้น

''จะไปไหนค่ะคุณกัน''

''ผมจะไปที่ๆหนึ่งก่อน แล้วจะเลยไปที่งานเลย ไม่ต้องห่วง'' พูดแค่นั้นก็เดินออกไป

หนึ่งปีที่ผ่านมาเขาคนนี้ทำงานอย่างเป็นบ้าเป็นหลัก

เหตุผลเดียวเท่านั้น เพื่อลืมอดีตที่ผ่านมาเพื่อลืมคนๆนั้น

แต่งงานกับใครอีกคนเพื่อสานสัมพันธ์ธุรกิจ

แต่ไม่เคยแม้แต่จะแตะต้องเธอ…

ไม่ใช่รักเพราะเธอคนนั้นไม่ใช่รัก

รักของเขามันตายไปแล้วด้วยฝีมือของตัวเขาเอง

ฆ่าคนที่รักหมดหัวใจ…คนๆนี้เลยเหลือแต่ร่างกาย

ไม่มีหัวใจมีแต่ร่างที่ไร้ความรู้สึก

รถยนต์คนเก่งจอดอยู่หน้าลานจอดรถในมหาลัย ก่อนคนร่างสูงจะเดินออกจากรถไปหยุดลงที่ต้นไม้ต้นใหญ่ใกล้ๆคณะ

ภาพบางๆในความทรงจำมักจะเข้ามาทักทายในหัวใจเสมอ ภาพนักศึกษาหนุ่มร่างเล็กที่นั้งรอเขาอยู่ต้องนี้

''กันมาแล้วเหรอริทรอนานมากเลยรู้มั๊ย ไปจีบสาวที่ไหนมา งอนแล้วงอนๆๆ''

หน้าเหวี่ยงๆนอยด์แต่สักพักก็ถูกแทนที่ด้วยรอยยิ้ม

ได้แค่มองแล้วยิ้มบางๆให้ มือหนาค่อยๆเอื้อมไปสัมผัสแต่ภาพข้างหน้ากลับว่างเปล่า

กันอยู่ตรงนี้แล้วไงริทแล้วทำไมริทไม่กลับมา  ดวงตาคู่คมคลอไปด้วยหยดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่า ได้แต่หลับตาแล้วกำมือแน่น

''กันคิดถึงริทนะกันคิดถึงริทมากรู้มั๊ย มาเอากันไปอยู่ด้วยสักทีริท กันคิดถึงริทจนจะขาดใจตายแล้วรู้หรือเปล่า ''

ถ้าวันนั้นรู้ว่ารักทุกนาทีที่หายใจวันนี้…คงไม่ทรมานมากขนาดนี้

วันนี้คงมีคำว่าเรา

……………………………..

งานเปิดตัวโครงการใหม่ ของส่งไพรศาลกรุ๊ป นักข่าวหลายสังกัดต่างเข้ามาทำข่าว นักธุรกิจหน้าใหม่แห่งปี  ที่ไม่ว่าจะเปิดตัวธุรกิจอะไรก็จะต้องประสบความสำเร็จอย่างเกินความคลาดหมาย

และบริษัทนี้ยังเป็นคู่แข่งตัวฉกาจของอินใจกรุ๊ป

''คุณกันคะงานจะเริ่มแล้วมาถึงหรือยังคะ''

''ถึงแล้วครับตอนนี้ผมอยู่หน้างานแค่นี้ก่อนนะคุณนิสา ผมจะเข้าไปเดี๋ยวนี้ '' วางโทรศัพท์จากเลขาสาว ก่อนจะเดินเข้าไปไหนงานแต่ก็ดันชนกับใครบางคน จนคนๆนั้นเก็บจะล้มควำลงไปกับพื้นดีนะที่เขาดันรับร่างบางเอาไว้ได้

แต่หัวใจกับสั่นไหวแค่ก้มลงมองคนในอ้อมกอด

หน้าตาคุ่นเคยเหมือนคนที่เคยเป็นเจ้าของหัวใจ

''ริท  ริท จริงๆใช่มั๊ย ริท ริท ''

''ผมว่าคุณคงจำคนผิด'' มือเล็กพละออกจากคนตรงหน้า แต่กันกำลังจะเดินเข้าไปหา

ริทกับเดินถอยห่าง

ไม่อยากให้โดนตัวสกปรก ผู้ชายตรงหน้าสกปรก

อย่ามาโดน คนที่ฆ่าเขาให้ตายทั้งเป็นคนที่ฆ่าลูกตัวเองได้อย่างเลือดเย็น

คนๆนั้นไม่ใช่คน

ยิ้มบางๆกลับไปให้ตีหน้าสื่อๆ

''เราไม่เคยรู้จักกัน ผมว่าคุณคงจำคนผิด''

''ไม่ผิดกันจำริทได้ ริทกันขอ…''

''ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่เคยรู้จักคุณไม่เคย อย่าเอามือสกปรกแบบนั้นมาจับผม'' ยิ่งเขาเอื้อมเข้ามาริทยิ่งเดินถอยห่าง จนมือหนาต้องยื่นกลับไปเพราะเห็นแววตาเย็นชาแบบนั้น

หรือว่าจะไม่ใช่ ริทไม่เคยมองเขาด้วยสายตาแบบนั้น

ริทตายไปแล้วไอกัน  มึงก็เห็นไม่ใช่เหรอ

''ผมขอโทษครับผมคงจำคนผิดคุณหน้าเหมือนภรรยาของผมมาก''

''ไม่มีใครเหมือนใครหรอกครับไม่มีหรอก คุณนภัทร '' มองคนตรงหน้านิ่ง มือเล็กกำแน่น ทั้งๆที่คิดว่าจะต้องเจอกันแต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้

ภรรยาเหรอกัน เมื่อก่อนคนๆนี้ก็แค่โสเภณีข้างทางที่คนอย่างนายเอามาระบายความใคร่จนท้องแล้วนายก็ฆ่าเขาไปพร้อมกับลูก

วันนี้ไม่มีริทคนนั้นไม่มีแล้วกัน…คนที่ตายเพราะคำว่ารัก

วันนี้จะกลับกันนายจะต้องรู้สึกถึงคำๆนั้นบ้าง

คำว่าตายทั้งเป็น

''กันค่ะมัดหมี่มารอตั้งนานทำไมคุณไม่เข้าไปคะ แขกในงานถามหาคุณกันใหญ่ ''ใบหน้าสวยเดินมาหาสามีในนาม แต่ตาคู่สวยต้องสะดุดกับใครบางคน

'แก …แกยังไม่ตาย'  มัดหมี่ได้แต่มองคนตัวเล็กอึ้งๆ

''ภรรยาคุณสวยดีนะครับ คุณนภัทร สมกันดีจัง'' หญิงก็ร้ายชายก็ชั่ว

''คุณรู้จักชื่อผม'' ดูเหมือนคำหลังกันจะไม่สนใจ ได้แค่มองคนตรงหน้า

''แหมใครจะไม่รู้จักนักธุรกิจไฟแรงหนุ่มอย่างคุณกันนภัทรกับ ภรรยาคนสวยลูกสาวนักุรกิจชื่อดังได้ละครับใครๆที่เขาอยู่คงการนี้ก็ต้องรู้จักคนเลวๆ เอ๊ยคนดังๆอย่างพวกคุณทั้งนั้น''

''ริทพวกพี่มารอตั้งนานแล้วทำไมยังไม่ยอมเข้าไปอีก'' วาโยอดีตเพื่อนรักคนผิวเข้มเดินมาตามคนตัวเล็ก

แต่ต้องชงักเพราะเห็นคนผิวเข้มที่ยืนอยู่ตรงหน้า

''พี่เก่ง ริท''

ได้แค่ย้ำชื่อคนทั้งสองคน

''กูไม่รู้จักพวกนรกอย่างมึงไอกัน ริทมาหาพี่อย่าไปยุ่งกับพวกมัน'' แทรกตัวเข้ามาดึงคนตัวเล็กทั้งๆที่ในใจกำลังยิ้มเยาะ เกมที่พวกเขาวางกำลังสำเร็จแม้จะผิดแผนไปบ้างก็ตาม

ตอนนี้มันได้เจอกับริทแล้ว

แต่มือกันกับคว้าที่แขนบางไว้

''ริทจริงๆใช่มั๊ย นี่มันเรื่องอะไรกัน'' อยากดึงเข้ามากอด อยากจะตะโกน

อยากจะพูดคำว่าขอโทษ อยากให้ได้ยินคำว่ารัก

อยากจะอ้อนวอนให้คำตอบคือคำว่าใช่

อยากให้ริทยังไม่ตาย

''ปล่อยมือจากริทไอกันมึงจะรู้ไปทำไมว่าใช่ริทหรือเปล่าในเมื่อมึงก็มีเมียอยู่แล้ว มึงไม่มีสิทธิมายุ่งกับริทอีก''

''ปล่อยริทกัน ปล่อย'' ดิ้นให้หลุดแต่มือหนากับรัดแน่น

''ช่วยกรุณาปล่อยมือจากริทด้วย คุณไม่มีสิทธิ์มาจับมือคู่หมั้นผมไว้แบบนี้'' คราวนี้ไม่ใช่เสียงของวาโย กับเป็นเสียงของร่างสูงเจ้าของงาน  สนเดินมาคว้าข้อมือร่างเล็กไว้

''คู่หมั้นเหรอ''  เพราะอย่างนี้ใช่มั๊ยที่หลอกกันว่าตาย

เพราะอยากไปอยู่กับมันสินะ

โง่เองริทคนคนนี้มันโง่เองที่ยอมตายทั้งเป็นแบบนั้น

เข้าใจละ เข้าใจแล้ว

''สิทธิ์เหรอ คนที่คุยกันบนเตียงคงมีสิทธิ์มากกว่าคนที่คุยกันธรรมาดามั้งครับคุณคู่หมั้น มานี่ริทเราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง'' กระชากคนตัวเล็กให้เดินตามไปแต่ไม่มีใครคิดตาม

วาโยมองมัดหมี่ที่แทบจะกรี๊ดออกมา กับคำพูดของสามีตัวเองก่อนส่ายหัวบางๆกับนางเอกหน้าสวยแต่ที่แท้แล้วไปเพียงแค่นางอิจในละครหลังข่าว

''อย่ากรี๊ดนะคุณที่นี้ไม่ใช่โรงบาลบ้า ถ้าคุณจะกรี๊ดเดี่ยวผมเรียกรถโรงบาลประสาทให้เอามั๊ย''

''นี่แก'' แถบจะดิ้นอยู่แล้ว ยิ่งเห็นกันลากคนตัวเล็กไปแต่คว้าเอาไว้ไม่ได้ ไอบ้านี้ก็กวนประสาท

เซนหันมามองหน้าหมอเก่งก่อนจะส่ายหัวระอาออกมาเบาๆ

''เป็นห่วงไอริทจังพี่สนมันจะเป็นอะไรมั๊ย''

''ไม่ต้องห่วงหรอกเซนริทไม่เหมือนคนเดิมแล้ว เซนก็รู้ว่าที่ริทกับมาที่นี้เพื่ออะไร''

''เซนก็หวังว่าริทคนนี้จะเข้มแข็งมากพอไม่เหมือนริทคนเก่า ที่ต้องตายทั้งเป็นเพราะคำว่ารัก''

''พี่ก็ได้แต่ภาวนาเซน ทำได้แค่นั้นได้แค่นั้นแค่ภาวนา''

รถยนต์คันหรูแล่นเข้ามาจอดที่บ้านริมทะเลที่เขาเคยมาเที่ยวกับคนตัวเล็ก

ริทได้แต่นั้งนิ่งไม่พูดไม่จา ที่ๆโดนคนผิวเข้มทำร้ายทั้งตัวทั้งหัวใจที่ๆคนโง่ๆคนนี้เคยเชื่อคำว่ารักจากปากของใครบางคน

ตอนนี้ไม่มีคนๆนั้นอีกแล้วมีแต่คนๆนี้ที่จะฆ่าได้ให้ตายทั้งเป็นบ้างกัน

''ลงมาริท ลงมา'' กันพูดเสียงเข้มมองหน้าหวานที่เบื้นหน้าไปทางอื่น

ไม่ลงใช่มั๊ยได้'' หมดความอดทนจริง เขากระชากคนตัวเล็กให้ลงมาจากรถ ก่อนจะอุ้มคนตัวเล็ก''พาดบ่าเข้าบ้าน

''ปล่อยนะไอเลว ปล่อยสิ ปล่อย'' ทั้งทุบทั้งหยิก หลังไอบ้านี้ แต่คนโดนกระทำกับไม่สะทกสะท้าน 'เขาแบกร่างเล็กก่อนจะโยนลงบนเตียง

จนคนตัวเล็กเผลอยิ้มออกมา เหมือนเดิมสุดท้ายคนอย่างนายก็ให้ทุกอย่างจบลงบนเตียง

''ทำอะไรริท'' ร่างสูงเข้มตกใจไม่น้อยที่อยู่คนข้างหน้าค่อยๆปลดกระดุมเสื้อตัวเองออก หน้าหวานค่อยซุกลงบนคอร่างสูง

แต่คนที่พยายามตั้งสติกับดึงมือคนตัวเล็กออก

''ทำไมชอบไม่ใช่เหรอแบบนี้ให้โสเพณีอย่างฉันบำเรอนายให้สมใจสิ แล้วก็ปล่อยฉันไปหาคู่หมั้นฉันสักที ''

''ริท'' ได้แต่เรียกคนตรงหน้ายิ่งเห็นแววตาเจ็บปวดแบบนั้น มือหนาค่อยๆติดกระดุมให้ทุกเม็ด

ก่อนจะดึงคนตัวเล็กเข้ามากอด

คิดถึงโหยหาสัมผัสแบบนี้ อ้อมกอดจากคนๆนี้

''ไม่มีกันคนนั้นอีกแล้ว กันคนนั้นมันตายไปแล้วริท มีแต่กันคนนี้ที่รักริท…''

''อย่าพูดคำๆนั้นออกมาถ้านายไม่ได้รู้สึกว่ามันออกมาจากหัวใจ''

อย่าพูดคำว่ารักกัน คำๆนั้นต่อให้ตายนายก็ไม่มีสิทธิ์พูดมัน

''ถ้านายไม่ได้ต้องการก็ปล่อยฉันได้แล้วไม่ต้องมาโดนตัวฉันมันหน้ารังเกียจ'' เสียงเรียบๆแต่คนฟังกับเจ็บปวด

เขาทำกับคนตัวเล็กไว้ตั้งเท่าไหร่ ก็ไม่ผิดที่คนๆนี้จะเกลียด

มือหนาร่วงหล่นลงไปแนบลำตัวส่วนคนตัวเล็กกำลังหันหลังกลั้นน้ำตา ถ้าไม่เห็นโทรศัพท์ที่คนผิวเข้มปิดเสียงไว้กำลังสั่นอย่างบ้าคลั้ง

ชื่อคนสารเลวอีกคนที่พรากลูกเขาไป มัดหมี่

อยู่ดีๆมือเรียวเล็กก็กอดเอวคนผิวเข้มที่หันหลังให้ น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าเปียกบนเสื้อกัน

''ริท ''กันกำลังจะหันหน้าเข้าไปหา

''อย่าหันมากันขอร้องอย่าหันมา เกลียดกันก็ไม่ได้ให้อภัยกันก็ไม่ได้ริทกำลังสับสนรู้หรือเปล่า

รู้มั๊ยความรู้สึกแบบนี้มันทรมาน รุ้มั๊ยกัน'' น้ำเสียงที่ปนด้วยเสียงสะอื้นคนตัวเล็กกำลังพิงหลังหนา

''ริท ''กันหันมาโอบกอดร่างเล็กที่เนื้อตัวสั้นสะท้าน

''งั้นก็ให้กันชดใช้ให้จนกว่าริทจะพอใจให้คนๆนี้ชดใช้นะริท''

อยากชดใช้เหรอกันได้สิ ริทจะให้กันชดใช้ให้สาเเก่ใจ

''กันรักริทมั๊ย'' เคยรักริทบ้างมั๊ยสบตามองคนผิวเข้มที่อยู่ตรงหน้า

''กันรักริทครับไม่ว่าริทจะเชื่อคนๆนี้มั๊ย แต่กันรักริท รักแค่ริทคนเดียว'' พูดจบริมฝีปากก้แนบสนิทกับคนตัวเล็ก หน้าหวานปล่อยให้อีกคนประโลมจูบแบบนั้น น้ำตาหยดใสๆค่อยๆไหลรินกำลังเหือดแห้งไปแล้ว ก่อนที่มือบางจะเข้าไปปลดกระดุมเสื้อคนตรงหน้า แต่กันกลับจับมือบางไว้เขาจะไม่ทำถ้าริทไม่เต็มใจ

''คิดถึง'' สองคำสั้นๆของคนตัวเล็กทำให้ใบหน้าคมเผลอยิ้มออกมา

''กันก็คิดถึงริทครับ''

''งั้นก็เรียกแค่ชื่อริทนะกัน แค่ชื่อริทนะ''

โทรศัพท์ร่วงหล่นลงไปข้างเตียงเรียบร้อยแล้ว ก่อนที่คนผิวเข้มจะประโลมจูบใบหน้าหวาน

จนคนตัวเล็กเผลอไปกับรสสัมผัสจนเผลอคางออกมา

''เรียกชื่อริทสิกันเรียกชื่อริทนะ''

''ริท''

''อือ''

''กันรักริท''

''อื้อ เรียกอีกริทอยากได้ยินเรียกอีกกันเรียกอีก''

''ริทกันรักริท กันรักริทเชื่อกันนะ''พละออกจากซอกคอก่อนหันมาจูบริมฝีปากบางปิดกั้นคำพูดทุกคำ

จนคนผิวค่อยถอดอาภรณ์ของร่างบางที่อยู่ตรงหน้า หน้าหวานหันไปมองแสงไฟของโทรศัพท์ที่เขากดรับสายไว้

มัดหมี่ทรุดลงกับพื้นน้ำตาหยดใสไหลรินด้วยความเจ็บปวดหัวใจ

คำว่ารักของคนผิวเข้มเสียงครางของไอบ้านั้นยังคงก้องอยู่ในหู

ชื่อที่หลุดออกมาจากปากผู้ชายคนนั้นมีแต่ริทเท่านั้น

ไม่เคยมีชื่อเธอเข้าไปอยู่ในหัวใจ

''ก็ดีแล้ว ในเมื่อทำกันแบบนี้ก็อย่าได้อยู่อย่างมีความสุขกันเลย ฉันทำให้แกหายไปจากชีวิตกันได้ครั้งหนึ่งแล้วทำไมฉันจะทำอีกไม่ได้''

มือเรียวกดโทรศัพท์ไปหาใครบางคน

''ไอตามฉันจะจ้างแกไปข่มขืนใครบางคนให้ฉันหน่อย พรุ่งนี้มาเจอฉันที่เดิม แล้วถ้าแกทำงานสำเร็จแกอยากได้อะไร ฉันจะให้แกหมดทุกอย่าง โอเคได้มาเจอกันที่เดิม''

''อยากรู้ๆจริงว่าถ้าแกไม่บริสุทธิ์ผุดผ่องแต่มีผัวมาเป็นร้อยกันยังจะรักแกอยู่มั๊ย ไอริท''




......................................................................................................................................

ลงเสร็จตีหนึ่งกว่า เฮ้อ
เอาสิกำลังใจดีเลยมาอัพ

20เม้นเจอกันคะ เพราะมันยาวเเหละเสียงชีวิตมาอัพ
ใครว่างเขียนวิจารณ์ให้หน่อยนะคะที่รัก

กันริทเจอกันเเล้ว เเต่ริทไม่ใช่คนเดิมสงสารกัน