จำเลยกามเทพ

ลำดับตอนที่ #1 : จำเลยกามเทพ1: งานเเต่งงาน

 

“ป๋าริทไม่แต่ง อย่างไงก็ไม่แต่ง !!!” หน้าหวานในชุดเสื้อยืดตัวบางกับกางเกงขาสั้นกำลังอารมรณ์เสีย

“ถ้าป๊าอยากแต่งป๊าก็แต่งเองก็แล้วกันอั๊วไม่แต่ง” เรืองฤทธิ์ขึ้นเสียงเข้มมองพ่อตัวเองอีกครั้ง

พึงกลับมาจากอเมริกาเพราะโดนป๊าหลอกว่าไม่สบายจนต้องเข้าโรงบาล แต่พอกลับมาพ่อบังเกิดเกล้ากลับมาลั้นลาอยู่กลับอีหนูรุ่นลูก กับเงื้อนไขที่ทำให้อารมณ์ขึ้นจนห้ามไม่ได้

ว่าต้องแต่งงานกับลูกชายนักธุรกิจพันล้าน…เป็นใครก็ไม่รู้

รู้แต่ว่าป๊าจะขายลูกกิน

“ถ้าลื้อไม่แต่งอั้วจะตัดลื้อจากกองมรดก เอาสิให้มันรู้ไปว่าถ้าไม่มีเงินของอั๊วลื้อจะสุขสบายอย่างนี้มั๊ยอาริท แล้วดูแต่งเนื้อแต่งตัวเข้าถ้าเจ้าบ่าวลื้อมาเห็นคงเป็นลมช็อคตายพอดี ดูสิจะใส่สั้นไปไหนอาริทกางเกงน่ะ อั๊วอยากเป็นลมตาย อาหมวยลื้อมาพัดให้อั๊วหน่อยสิ” เจ้าสั่วถอดสายตามองร่างเล็กอย่างระอา ผมสีน้ำตาลอ่อน ตัดเข้ากับรูปหน้า กางเกงสมส่วนขาสั้นเหนือเข่า กับเสื้อยืดตัวบาง โอ้ยอั้วอย่างเป็นลมตายกับลื้อจริงๆอาริท

“โอ๊ยป๊า ลื้อไม่เป็นลมตาเพราะอั๊วหรอกเชื่อสิ อย่างลื้อนะถ้าจะตายคงได้ตายคาอกมากกว่า ถ้าตายคาอกได้ขายหน้ากันทั้งตระกูล” อดไม่ได้ที่จะประชดประชัด ก่อนส่งแววตาคุ่นเคืองไปให้เจ้าสั่ว ที่มีเด็กนุ่งน้อยห่มน้อยรุ่นลูกพัดอยู่ข้างกายไม่ขาด

“อาริทอั๊วเป็นพ่อลื้อนะ พูดจาให้มันดีๆหน่อย”

“ก็เป็นพ่ออ่ะดิ เนี่ยพูดดีสุดแล้วนะป๊า อย่างไงอั๊วก็ไม่แต่งกับไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้ถ้าลื้ออยากแต่งลื้อก็แต่งอั๊วจะกลับอเมริกาแล้ว โว้ย”  คนอย่างเรืองฤทธิ์ไม่มีความอดทนมากป๊าก็รู้จะยั่วโมโหไปถึงไหนว่ะ

“เห้ยไอลูกคนนี้หาคนดีให้ไม่ชอบไม่แต่งใช่มั๊ยได้ อาตาม อาเนียร์จับไอริทไว้แล้วไปขังไว้บนห้อง พรุ่งนี้อั๊วจะจับมันเข้าหอแต่งงานกันให้รู้แล้วรู้รอดไป ขืนให้กลับอเมริกาได้คว้าเอาไอ้ฝรั้งแช่บ๊วยมาเป็นลูกเขยอั๊วแน่นอน เก๊กซิมอ่า”

“เฮ้ยไอเนียร์พี่ตามกุเตะนะเว้ย” ร่างเล็กดิ้นไปดิ้นมาก่อนที่คนเป็นลูกพี่ลูกน้องจะจับแขนไว้แน่น

“อั๊วไม่แต่งไงอาป๊ามัยเข้าใจอยากว่ะ” ตะโกนออกไปก่อนที่ตามจะลากขึ้นบ่า แล้วเดินขึ้นห้องไป

ขอโทษนะอาริทแต่อั๊วปล่อยลื้อไปไม่ได้จริงๆ ลื้อสัญญากลับใครไว้ต้องรักษาสัญญาสิว่ะ เจ้าสั่วมองตามร่างเล็กก่อนจะยิ้มที่มุมปาก  มือหนากดโทรศัพท์ไปหาใครอีกคน

“อั๊วจัดการเรื่องอาริทเรียบร้อยแล้วพรุ่งนี้ลื้อให้ลูกลื้อยกสินสอดมาสู่ขอลูกอั๊วได้เลยอานิรุต”

……………………………………………………………………………

“อาริทลื้อตื่นได้แล้วน้า” เจ้าสัวดิลกมองหน้าลูกชายคนเดียวที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง

“อาริทอั๊วบอกให้ตื่นไง” ตื่นขึ้นมาแต่งตัวได้แล้วเดี๋ยวผู้ใหญ่อีจะรอ

“อื้ออั๊วจะนอน อ่ะป๊า ยุ่งจริงป๊าไปกกอีหนูก่อนไป” พูดจบมะเหงกก็ตกลงบนหัวร่างเล็ก อั๊วไม่อยากทำร้ายลื้อนะอาริท  ถ้าไม่ขึ้นอั๊วจะให้อาตามเอาน้ำมาราดให้เหมือนหมาข้างถนนเลย

“ป๊าอ่ะ” ร่างเล็กลุกขึ้นมามองเหวี่ยง นี่ลูกนะเว้ยไม่ใช่หมาขี้เรือนข้างทาง

“ไปแต่งตัวเดี๋ยวขบวนขันหมากจะมาถึงแล้ว”

“ฮะอะไรนะ” คนตัวเล็กตกใจไม่น้อยนี่มันมัดมือชกกันนี่หว่า

“ไม่แต่งก็บอกแล้วไงว่าไม่แต่งพ.ศไหนแล้วว่ะ”

“อาริทฟังป๊านะ” ในเมื่ออารมณ์ร้อนคงต้องใช้น้ำเย็นเข้าลูบ เจ้าสัวลูบหลังคนตัวเล็ก

“พี่เขาเป็นคนดีนะอาริท อีเป็นคนมีฐานะที่บ้านร่ำรวย ลื้อจะไม่ลำบากไปตลอดชีวิต ป๊าเองก็รู้จักอีมานาน เขารักลูกป๊าจริงป๊ารู้ ป๊ามีลูกอยู่คนเดียวนะอาริทนั้นก็คือลื้อ ถ้าป๊าตายไปใครจะมาดูแลลื้อป๊าหึ”

“ป๊ายังแข็งแรงอยู่เลยอยู่ได้อีกนานเหอะ” ร่างเล็กหันไปมองพ่อตัวเองในตาคู่สวยเริ่มมีน้ำตาคลอ

“ใครจะไปรู้วันพรุ่งนี้ว่ะอาริท อั๊วอยากให้มีใครสักคนมาดูแลลื้อแล้วคนที่ป๊าเลือกก็เป็นคนที่ป๊าคิดว่าดีที่สุดสำหรับลื้อแล้ว”

“แต่ว่าป๊า” ร่างเล็กถอนหายใจออกมามองคนตรงหน้านิ่ง

''ก็ได้อาป๊าอั๊วจะแต่งงานกลับไอบ้านั้นถ้าป๊าต้องการ ''ร่างเล็กยิ้มฝืนๆให้ก่อนดึง ร่างสูงเข้าไปกอด  มือหนาลูบหัวคนตัวเล็ก

''ขอบใจนะที่ลื้อเชื่อป๊า ป๊ารักลื้อนะอาริท'' เจ้าสัวพละออกมาก่อนเช็ดน้ำตาให้คนตัวเล็ก

''งั้นอั๊วออกไปก่อนนะลื้อจะได้แต่งตัว'' เจ้าสัวดิลกยิ้มให้คนตัวเล็กก่อนจะออกจากประตูห้องไป

มือบางเช็ดน้ำตาลวกๆก่อนหันมายิ้มที่มุมปาก

''ขอโทษนะป๊า อั่วไม่ชอบการคลุมถุงชน ถ้าป๊าอยากแต่งป๊าก็แต่งเองแล้วกัน'' มือบางเปิดประตู คนอย่างริทไม่หลงกลเจ้าสัวง่ายๆหรอก พ่อลูกกันรู้จักกันดีที่สุด

เปิดประตูหน้าห้องแต่มีใครบางคนดันตัวเองสวนเข้ามา

''นี่นะเหรอลูกชายคนเดียวของเจ้าสัวดิลก'' ร่างหนามีผ้าปิดหน้าเดินเข้ามาหาคนตัวเล็ก

''นะ…นายเป็นใครอ่ะ''

''สวัสดีคุณหนูตระกูลดัง ถ้าจะเรียกคาไถ่นายจะเรียกได้สักกี่บาทนะคุณหนูหน้าหวาน''

………………………………………………………………………...
 

ฝากเม้นด้วยที่รัก