ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เมื่ออยู่ม.ปลาย
สวัสดี ไดอารี่ออนไลน์ (โฮะๆ)
รู้มั้ยว่านายเป็นอดีตไดอารี เพราะอะไรนะเหรอ ^_^ เพราะว่าในไดอารี่นี่ ฉันจะเขียนเกี่ยวกับเรื่องราวที่ผ่านมาแล้ว ไม่ใช่เรื่องราวที่กำลังเกิดขึ้นในปัจจุบันหรอก (555+) เพราะเรื่องราวในอดีต มักเป็นเรื่องที่น่าจดจำอยู่เสมอ (ฉันคิดว่างั้นนะ)
นายรู้ไหม ว่าสมัยฉันอยู่ ม. ปลายน่ะ ฉันอยู่โรงเรียนหญิงล้วนนะย่ะ (สนุกมากเลยล่ะ) ทั้งโรงเรียนมีแต่ผู้หญิง เป็นโลกของผู้หญิง สบายใจจริงๆนะ ตอนแรกที่อยู่โรงเรียนนั้นก็ออกจะรู้สึกแปลกๆไปสักหน่อย เพราะเคยอยู่โรงเรียนสหมาก่อน แต่อยู่ไปเรื่อยๆค่อยรู้สึกว่าสนุก 555+ อันที่จริงฉันอยู่โรงเรียนนี้มาตั้งแต่ ม.1แล้วล่ะ แต่เรื่องที่จะเล่าต่อไปเนี่ยเป็นตอนม.ปลายเสียมากกว่า
ฉันคิดว่าช่วงเวลาม.ปลาย เป็นช่วงเวลาชีวิตที่สนุกที่สุดสำหรับชั้นในตอนนี้น่ะนะ ทั้งทะเลาะ ทั้งเรียน ทั้งเล่น สนุกสนานอย่าบอกใครเชียว
ฉันอยู่สายศิลป์ฝรั่งเศส ซึ่งที่โรงเรียนที่ฉันอยู่มีสายนี้อยู่ 2 ห้องนั้นคือ ห้อง 8 กะห้อง 9 ตัวฉันอยู่ห้อง 9 ^_^ เป็นห้องที่สนุกมากเลยล่ะ เพราะเพื่อนๆเป็นเหมือนกันหมด นั้นคือ ..บ้า.. 555 บัยังไงน่ะเหรอ ก็ประมาณว่า ทุกเช้าที่เจอกัน เราจะวิ่งเข้าหากันแล้วกอด พร้อมบอกต่อกันว่า \"คิดถึงจังเลย เพื่อน(ตามด้วยชื่อ) ไม่ได้เจอกันตั้งนาน\" ทั้งๆที่เมื่อวานก็เจอกัน= =\" หรือไม่ก็ก็เดินผ่านหน้ากระจก ก็จะบอกกับตัวเองว่า\"ฉันสวย\" อะไรยังเงี่ย บ้ามั้ยล่า...
ห้อง 9 อันที่จริงมีสมาชิกทั้งหมด 49 คนในตอนม.4 แต่มีเหตุเพทภัยตอนหลังจนทำให้จาก 49 ชีวิต เหลือเพียง 37 คน เหตุเพทภัยที่ถือว่าเป็นประสบการณ์ชีวิตที่น่าจดจำนะ 555+
ขอบอกไว้ก่อนว่าถึงโรงเรียนของฉันจะมีห้องฝรั่งเศสแค่ 2 ห้อง แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้เรารักกันเลย ห้องฉันกับ ห้อง 8 ออกจะเป็นอริกันด้วยซ้ำ (ในเรื่องงานอ่ะนะ) อาจเป็นเพราะว่าในสายตาของห้องเรา ห้อง 8 ได้รับอภิสิทธิ์จากอาจารย์ฝรั่งเศสมากไปเสียหน่อย (เพราะอาจารย์เป็นที่ปรึกษาห้อง 8 ) แต่เราก็ไม่เคยมีเรื่องถึงขนาดตบตีกันหรอกนะ (อาจจะเกือบๆบางครั้ง) ฉันก็ไม่แน่ใจนักหรอกว่าห้อง 8 เขาคิดยังไงกับห้องฉัน... แต่ว่านะ มุ่งมองของห้องฉันดูถ้าจะเป็นลบมากกว่าบวก--_--\" ก็ไม่ใช่ว่าจะคุยกันไม่ได้เลยหรอก ที่จริงฉันก็มีเพื่อนอยู่ห้องแปดเหมือนกัน แล้วพวกเราก็คุยกันได้ ออกจะสนุกด้วยซ้ำ เพียงแต่ว่ามันมีเงื่อนไขนิดหน่อยเท่านั้นเอง เป็นเงื่อนไขที่เกิดขึ้นโดยธรรมชาตินะ
คือ ถ้าหากนั่งอยู่ 1:1,2:1 อะไรเงี่ยคุยสนุก แต่ถ้าเป็น 1:10 หรือ 10:10 อันนี้ไม่ต้องหวังว่าจะมีบทสนทนาหลุดออกจากปากของแต่ล่ะฝ่ายเลยล่ะ
เรื่องของความไม่ถูกกันนี้ไม่ได้เพิ่งเริ่มมีขึ้นครั้งแรกหรอก เมื่อไปถามไถ่พวกรุ่นพี่จะพบว่า เหตุการณ์เช่นนี้มีให้พบเห็นทุกรุ่นทุกปี 555+ มันซึมอยู่ในสายซะแล้วล่ะ แต่ก็ดีนะ ทำให้ชีวิตตอนม.ปลายมีความสุขขึ้นอีกนิด ดูท้าทายขึ้นอีกหน่อย และมีแรงจูงใจให้อยากไปเรียนขึ้นเป็นกอง
เพื่อนในห้องของฉันตอนแรกก็ไม่ได้สนิทกันนักหรอก ออกจะไม่ถูกกันเสียด้วยซ้ำ แต่เพราะมีเหตุการณ์ที่ฉันขนานนามมันว่า \"วันปิดประตูตีแมว\" (ฟังดูเหมือนรุมทำร้ายอะไรยังงั้นเลย แต่ไม่ใช่นะ) 555+ ไม่ใช่ทางร่างกายน่ะ อิอิ แล้วจะเล่าให้ฟังคราวหน้าว่าอะไรคือ \"วันปิดประตูตีแมว\"
อ๊ายยย ตายล่ะไดอารี่ วันนี้คงพอแค่นี้ก่อนล่ะ เพราะเดี๋ยวจะไม่มีเวลาไปแต่งฟิคที่ค้างไว้ 555 แล้วพรุ่งนี้ค่อยเจอกันนะ เอ๋ แต่ไม่แน่ นายอาจได้เจอฉันตอนเย็นๆ
แล้วจะมาใหม่
ไม่รู้ดิ
รู้มั้ยว่านายเป็นอดีตไดอารี เพราะอะไรนะเหรอ ^_^ เพราะว่าในไดอารี่นี่ ฉันจะเขียนเกี่ยวกับเรื่องราวที่ผ่านมาแล้ว ไม่ใช่เรื่องราวที่กำลังเกิดขึ้นในปัจจุบันหรอก (555+) เพราะเรื่องราวในอดีต มักเป็นเรื่องที่น่าจดจำอยู่เสมอ (ฉันคิดว่างั้นนะ)
นายรู้ไหม ว่าสมัยฉันอยู่ ม. ปลายน่ะ ฉันอยู่โรงเรียนหญิงล้วนนะย่ะ (สนุกมากเลยล่ะ) ทั้งโรงเรียนมีแต่ผู้หญิง เป็นโลกของผู้หญิง สบายใจจริงๆนะ ตอนแรกที่อยู่โรงเรียนนั้นก็ออกจะรู้สึกแปลกๆไปสักหน่อย เพราะเคยอยู่โรงเรียนสหมาก่อน แต่อยู่ไปเรื่อยๆค่อยรู้สึกว่าสนุก 555+ อันที่จริงฉันอยู่โรงเรียนนี้มาตั้งแต่ ม.1แล้วล่ะ แต่เรื่องที่จะเล่าต่อไปเนี่ยเป็นตอนม.ปลายเสียมากกว่า
ฉันคิดว่าช่วงเวลาม.ปลาย เป็นช่วงเวลาชีวิตที่สนุกที่สุดสำหรับชั้นในตอนนี้น่ะนะ ทั้งทะเลาะ ทั้งเรียน ทั้งเล่น สนุกสนานอย่าบอกใครเชียว
ฉันอยู่สายศิลป์ฝรั่งเศส ซึ่งที่โรงเรียนที่ฉันอยู่มีสายนี้อยู่ 2 ห้องนั้นคือ ห้อง 8 กะห้อง 9 ตัวฉันอยู่ห้อง 9 ^_^ เป็นห้องที่สนุกมากเลยล่ะ เพราะเพื่อนๆเป็นเหมือนกันหมด นั้นคือ ..บ้า.. 555 บัยังไงน่ะเหรอ ก็ประมาณว่า ทุกเช้าที่เจอกัน เราจะวิ่งเข้าหากันแล้วกอด พร้อมบอกต่อกันว่า \"คิดถึงจังเลย เพื่อน(ตามด้วยชื่อ) ไม่ได้เจอกันตั้งนาน\" ทั้งๆที่เมื่อวานก็เจอกัน= =\" หรือไม่ก็ก็เดินผ่านหน้ากระจก ก็จะบอกกับตัวเองว่า\"ฉันสวย\" อะไรยังเงี่ย บ้ามั้ยล่า...
ห้อง 9 อันที่จริงมีสมาชิกทั้งหมด 49 คนในตอนม.4 แต่มีเหตุเพทภัยตอนหลังจนทำให้จาก 49 ชีวิต เหลือเพียง 37 คน เหตุเพทภัยที่ถือว่าเป็นประสบการณ์ชีวิตที่น่าจดจำนะ 555+
ขอบอกไว้ก่อนว่าถึงโรงเรียนของฉันจะมีห้องฝรั่งเศสแค่ 2 ห้อง แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้เรารักกันเลย ห้องฉันกับ ห้อง 8 ออกจะเป็นอริกันด้วยซ้ำ (ในเรื่องงานอ่ะนะ) อาจเป็นเพราะว่าในสายตาของห้องเรา ห้อง 8 ได้รับอภิสิทธิ์จากอาจารย์ฝรั่งเศสมากไปเสียหน่อย (เพราะอาจารย์เป็นที่ปรึกษาห้อง 8 ) แต่เราก็ไม่เคยมีเรื่องถึงขนาดตบตีกันหรอกนะ (อาจจะเกือบๆบางครั้ง) ฉันก็ไม่แน่ใจนักหรอกว่าห้อง 8 เขาคิดยังไงกับห้องฉัน... แต่ว่านะ มุ่งมองของห้องฉันดูถ้าจะเป็นลบมากกว่าบวก--_--\" ก็ไม่ใช่ว่าจะคุยกันไม่ได้เลยหรอก ที่จริงฉันก็มีเพื่อนอยู่ห้องแปดเหมือนกัน แล้วพวกเราก็คุยกันได้ ออกจะสนุกด้วยซ้ำ เพียงแต่ว่ามันมีเงื่อนไขนิดหน่อยเท่านั้นเอง เป็นเงื่อนไขที่เกิดขึ้นโดยธรรมชาตินะ
คือ ถ้าหากนั่งอยู่ 1:1,2:1 อะไรเงี่ยคุยสนุก แต่ถ้าเป็น 1:10 หรือ 10:10 อันนี้ไม่ต้องหวังว่าจะมีบทสนทนาหลุดออกจากปากของแต่ล่ะฝ่ายเลยล่ะ
เรื่องของความไม่ถูกกันนี้ไม่ได้เพิ่งเริ่มมีขึ้นครั้งแรกหรอก เมื่อไปถามไถ่พวกรุ่นพี่จะพบว่า เหตุการณ์เช่นนี้มีให้พบเห็นทุกรุ่นทุกปี 555+ มันซึมอยู่ในสายซะแล้วล่ะ แต่ก็ดีนะ ทำให้ชีวิตตอนม.ปลายมีความสุขขึ้นอีกนิด ดูท้าทายขึ้นอีกหน่อย และมีแรงจูงใจให้อยากไปเรียนขึ้นเป็นกอง
เพื่อนในห้องของฉันตอนแรกก็ไม่ได้สนิทกันนักหรอก ออกจะไม่ถูกกันเสียด้วยซ้ำ แต่เพราะมีเหตุการณ์ที่ฉันขนานนามมันว่า \"วันปิดประตูตีแมว\" (ฟังดูเหมือนรุมทำร้ายอะไรยังงั้นเลย แต่ไม่ใช่นะ) 555+ ไม่ใช่ทางร่างกายน่ะ อิอิ แล้วจะเล่าให้ฟังคราวหน้าว่าอะไรคือ \"วันปิดประตูตีแมว\"
อ๊ายยย ตายล่ะไดอารี่ วันนี้คงพอแค่นี้ก่อนล่ะ เพราะเดี๋ยวจะไม่มีเวลาไปแต่งฟิคที่ค้างไว้ 555 แล้วพรุ่งนี้ค่อยเจอกันนะ เอ๋ แต่ไม่แน่ นายอาจได้เจอฉันตอนเย็นๆ
แล้วจะมาใหม่
ไม่รู้ดิ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น