oh! my dear

เนื้อเรื่อง

เสียงเครื่องยนต์ กลิ่นไอเสีย ควันสีเทาที่ปกคลุมอยู่เหนือมหานครแห่งนี้ กับถนนทางหลวงที่ชื้นแฉะเนื่องจากสายฝนที่กำลังโปรยปรายลงมา ที่มุมถนนที่นั้นเป็นที่พำนักของครอบครัวฉัน ซึ่งประกอบด้วยแม่และฉัน ตั้งแต่ฉันจำความได้ ฉันไม่เคยอยู่ที่ไหนได้นานๆเสียที ฉันกับแม่ต้องย้ายไปเรื่อยๆ  ไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง เที่ยวตระเวนไปทั่วมหานครแห่งนี้ ที่ๆมีคนใจดีน้อยเหลือเกิน

    ครั้งหนึ่งขณะที่เรากำลังหลบฝนอยู่ที่หน้าร้านขายอาหารแห่งหนึ่ง แม่โอบกอดฉันไว้เพื่อให้ฉันคลายหนาว สายฝนยังคงกระหน่ำซ้ำเติมลงมาเรื่อยๆ เมื่อเจ้าของร้านเห็นฉันกับแม่นั่งอยู่ เขาก็ไล่ฉันกับแม่อย่างกับหมูกับหมา สาเหตุเพียงเพราะการที่เรานั่งหน้าร้านเขาทำให้ลูกค้าไม่เข้าร้าน

    อันที่จริงแล้วฉันกับแม่  เราไม่ได้มีกันอยู่แค่สองคนเท่านั้นหรอก ฉันมีพี่ชายและพี่สาวอีกด้วย แต่ทั้งสองตายไปเมื่อปีที่แล้ว เพราะคนใจร้ายที่ขับรถไม่ระมัดระวัง ความสูญเสียครั้งนั้นทำให้แม่แทบจะไม่มีเเรงทำอะไรต่อไป แต่แม่บอกกับฉันว่าเพราะว่าแม่ยังมีฉันอยู่ แม่จึงต้องสู้ต้องพยายามต่อไป เพื่อฉันที่เป็นดั่งดวงตาดวงใจแม่

    ถึงแม้เราจะ “จรจัด” (คนทั่วไปเขาเรียกเราอย่างนั้น) แต่แม่ก็ไม่เคยปล่อยให้ฉันหิวเลยแม้แต่น้อย เมื่อแม่หาอาหารมาได้แม่ก็จะเอามาให้ฉันกิน ฉันเคยถามว่าทำไมแม่ไม่กินบ้าง แม่บอกว่าแม่อิ่มเกินไป ฉันยังสงสัยอยู่เลยว่าทำไมแม่ถึงอิ่ม ทั้งๆที่ฉันไม่เคยเห็นแม่กินอะไรเลย จนร่างกายของแม่ซูบผอมลงไปมาก  และเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก ฉันยังจำได้ตอนสมัยที่ฉันยังเล็กๆ แม่เป็นหญิงที่สวยมาก แทบจะเรียกได้ว่าสวยเป็นอันดับต้นๆของประเทศเลยก็ว่าได้

    แต่นั้นมันก็ก่อนที่คนๆนั้นจะทิ้งแม่ไป คนที่ทิ้งพวกเราไปเพียงเพราะผู้หญิงของเขาเกลียดพวกเรา ฉันเกลียดคนๆนั้นที่สุด แต่แม่กลับบอกว่าอย่าไปเกลียดเขาเลยเพราะถึงยังไงเขาก็เป็นผู้มีพระคุณต่อเรามาก ตอนนี้เมื่อเขาจะมีความสุขเราก็ควรจะปล่อยเขาไป ถือซะว่าเป็นการทดแทนบุญคุณของเขา ถึงแม้ว่าแม่จะพูดอย่างนั้นก็เถอะ แต่ฉันมักเห็นแม่ร้องไห้อยู่เสมอๆ

    ฝนหยุดตกแล้ว ท้องฟ้าสีเทาเริ่มเปิดทางให้แสงสว่างส่องลงมาเบื้องล่างบ้างแล้ว แม่พาฉันออกจากที่กำบังฝนตรงมุมถนน และเดินนำฉันออกไปสู่ถนน ที่บัดนี้มีสายรุ้งเล็กๆพาดผ่านระหว่างน้ำที่เจิ่งหนอง ฉันวิ่งเล่นไปรอบๆตัวแม่ แม่มองฉันด้วยสายตาที่แสนจะอ่อนโยนเหมือนทุกๆครั้ง ตาสีน้ำตาลเข้มของแม่ ช่างอบอุ่นเหลือเกิน ฉันมีความสุขเหลือเกิน

    แสงไฟส่องสว่างจ้า บาดตาฉัน มันเหมือนมีสายฟ้าฟาดผ่าอากาศ เพียงพริบตา ร่างของแม่ลอยสูงขึ้นและกระเด็นไปไกลมาก ฉันวิ่งไปหาแม่ด้วยแรงทั้งหมดที่มี แต่ถึงอย่างไรฝีเท้าของฉันก็ไม่สามารถแข่งกับรถยนต์ได้ ร่างของแม่ถูกทับและบดขยี้ไปมา  ฉันได้ยินเสียงแม่ร้อง ร้องอย่างเจ็บปวดทรมาน ฉันอยากจะวิ่งไปหาแม่อยากจะไปช่วยแม่ออกมาจากตรงนั้น ฉันจะต้องช่วยแม่ แต่แม่ร้องบอกกับฉัน “อย่ามานะลูก........... อย่ามา..... อยู่ตรง.....นั้น ไม่ต้องมาหาแม่.....” นั้นเป็นประโยคสุดท้ายของแม่ที่ฉันได้ยิน ก่อนที่รถบรรทุก 6 ล้อ จะเหยียบซ้ำทับร่างของแม่ ฉันเห็นนัยน์ตาของแม่ที่มีแต่ความว่างเปล่า ตาสีน้ำตาลเข้มนั้นไม่สามารถสะท้อนภาพใดๆ ได้อีกแล้ว สายตาคู่นั้นที่มักจ้องมองฉันอย่างรักใคร่ เลือดของแม่ไหลหนองเต็มพื้นสี่แยก ไหลรวมกับน้ำฝนที่ยังคงหนองอยู่เต็มพื้นหลังฝนตก  ไม่มีอีกแล้ว...สายตาสีน้ำตาลที่อ่อนโยน ไม่เหลืออีกแล้วร่างสีน้ำตาลอ่อนกับขนที่อ่อนนุ่มที่เคยโอบกอดฉันอย่างอบอุ่น ไม่เหลืออีกแล้ว...ไม่ได้ยินอีกแล้วเสียงที่แสนจะไพเราะของแม่ยามกล่อมนอน ไม่มีอีกแล้ว.....

    แม่คือคนที่ให้ทุกสิ่งโดยไม่คิดถึงสิ่งตอบแทน ไม่หวังผลประโยชน์ ความรักของแม่คือการให้ที่ยิ่งใหญ่ คือการให้ที่ไม่มีวันหมด แม่หวังเพียงให้ลูกอยู่สบายมีความสุข ถึงแม้ตนเองจะลำบากเพียงไหนก็ตาม ก็มักจะหาสิ่งดีๆให้ลูกเสมอ แม่จ๋า.....หนูรักแม่...........
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อยากบอกว่าตัวเอกเปงหมานะค่ะ เห่อๆๆ   อันนี้เป็นผลงานเรื่องแรกเลยค่ะที่เอาลงเดกดี  ตอนนี้เลยขุดมันขึ้นมาอีกที เอิ๊กกๆๆ

555+
ตอนนี้แต่งฟิคหัวขโมยแห่งบารามอสอยู่ค่ะ อยู่ที่หมวดแฟนตาซีหากผู้อ่านท่านใดกรุณาก้อ ขอให้ไปร่วมด้วยช่วยอ่านด้วยนะค่ะที่
http://www.dek-d.com/entertain/view.php?id=61209

หัวขโมยแห่งบารามอสตอนพลังที่ขาดหายค่ะ