คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : S.U.G.A.R [Changmin x Baekhyun]
Special OS Changmin x Baekhyun
Title: S.U.G.A.R
Note: ข้ามวงเลยแก แต่เราชอบ เราจะไม่แคร์ ขอโมเม้นจูบหัวกบาลจงสถิตอยู่กับข้าตลอดไป ฮ่า ฮ่า ฮ่า
คุณคิดว่าผู้ชายอายุ 28 ที่ตกงาน จะกำลังทำอะไรอยู่ในค่ำคืนนี้.... คำตอบคือผมกำลังนอนลืมตามองเพดานผ่านความมืดภายในห้องพักแบบสตูดิโอที่ขนาดพอดีสำหรับชายโสดจะได้อาศัยเพียงลำพัง
ชิมชางมิน อายุ 28 ปี ถูกไล่ออกจากตำแหน่งผู้ช่วยเชฟประจำร้านอาหารโต้รุ่งชื่อดัง หลังจากที่ยกกระทะขึ้นฟาดหน้าไอ้ผู้จัดการร้านที่พยายามจะลวนลามพนักงานคนนึง ผมก็ไม่อยากยุ่งนักหากไม่ใช่ว่าพนักงานหญิงคนนั้นเป็นแฟนเก่าของผมเอง เธอดูลำบากใจกับท่าทีคุกคามของไอ้เวรนั่น ผมก็คิดไปว่าเธอต้องการความช่วยเหลือเลยยื่นมือเข้าไปพร้อมกระทะใบใหญ่ แต่พอเอาเรื่องกันจริงๆเธอกลับทำไม่รู้ไม่ชี้เพราะกลัวจะโดนไล่ออก.... ถามว่าคนดีอย่างผมจะเป็นอย่างไรต่อไป ใช่! โดนไล่ออกแน่นอน คนดีไม่มีที่อยู่จริงๆครับ โลกเรามันก็ห่วยแตกแบบนี้แหละ
ตอนนี้ตีสี่แล้ว แต่ที่ยังคงนอนไม่หลับนี่ก็ใช่ว่าจะเสียอกเสียใจหรอกนะครับ แค่โดนไล่ออกไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เงินทองที่เก็บสะสมไว้ยังมีเหลือกินเหลือใช้ได้อีกเป็นปี แต่ปัญหาคือการทำงานแบบโต้รุ่งนั้นคือการทุ่มเวลาทั้งหมดในตอนฟ้ามืดและหลับเอาแรงในตอนฟ้าสว่าง การใช้ชีวิตแบบคนปกตินั้นถูกลืมไปแล้ว ไม่มีความคุ้นชินใดๆต่อการพยายามหลับในตอนกลางคืน ไม่ง่วงสักนิดเดียว
8:00 am
ร่างสูงใหญ่ที่สภาพตอนนี้ไม่ต่างจากซอมบี้กำลังพยายามหาบางอย่างที่น่าจะช่วยเขาได้ ยามที่มองตนเองผ่านกระจกร้านรวงข้างทางก็อยากจะหาอะไรมาตีให้ล้มไปซะ สภาพแบบนี้ใครเขาออกมาเดินข้างนอกกัน ตาปรือจนจะปิดสนิท สติก็เบลอเหมือนพวกหลอนยา บางทีชางมินก็คิดได้ว่าเขาควรนอนหลับอย่างที่เคย
ไม่! ไม่ได้! ตั้งใจจะหักดิบก็ต้องทำให้ได้ หากจะหางานใหม่ก็ต้องปรับตัวให้เวลาชีวิตตรงกับคนอื่นๆ เพราะเขาอาจไม่ได้โชคดีหางานที่ทำโต้รุ่งแบบเมื่อก่อนแล้ว
S.U.G.A.R
ป้ายร้านชมพูสลับกับสีน้ำตาลตรงหน้าดึงความสนใจได้อย่างง่ายได้เมื่อนึกไปถึงเรื่องที่เคยได้ยินจากเพื่อนๆว่าของหวานช่วยได้ดีหากต้องการอดนอน จะหลอกกันหรือเปล่านะ? สองขาก้าวยาวๆเข้าไปด้านใน เตรียมใจรับความหวานเลี่ยนชวนอ้วกตามสไตล์ร้านขนมหวาน แต่ก็พบว่ามันไม่ได้เลวร้ายนัก ร้านนี้ตกแต่งสบายตากว่าที่คิด มันไม่ได้หวานแหววเหมือนมีเอาไว้เพื่อให้เหล่าคู่รักเข้ามานั่งสวีทตี้ถ่ายรูปอวดประชาคมโลก และพวกคนโสดก็ได้แต่นั่งเบะปากยามมองรูปเหล่านั้น
โชคดีที่คนไม่เยอะนัก ความสงบภายในร้านทำให้ชิมชางมินคิดว่าเขาอาจจะทนอยู่ในนี้ได้นานจนกว่าจะหายง่วง มองดูตู้กระจกที่มีขนมหวานวางเรียงรายก็ต้องเบ้หน้า เขาไม่ชอบของหวาน แต่ก็เดินเข้ามาในร้านขนมหวาน ชีวิตช่างย้อนแย้งเหลือเกิน มือหนาหยิบเอาเมนูเครื่องดื่มที่วางบนโต๊ะขึ้นมาดู พลิกไปพลิกมาราวกับมันมีสักร้อยเมนู
"รับอะไรดีครับ"
"เดี๋ยว รอแป๊ป" ชางมินไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าพนักงานที่มายืนอยู่ข้างโต๊ะนั้นกำลังทำหน้าแบบไหนในการต้อนรับลูกค้าที่ดูเก้ๆกังๆแบบเขา ตอนนี้เขายังคงสนแต่เมนูตรงหน้าอย่างเดียวเท่านั้น ไม่รู้จะกินอะไรดี
"ครับ"
"นี่ แนะนำหน่อยสิ อะไรที่หวานๆ"
"น้ำตาลมั้ยครับ?"
"ห๊ะ!" และแล้วเขาก็สามารถละความสนใจจากเมนูนั่นได้จริงๆเพราะต้องการมองหน้าพนักงานที่พูดจากวนประสาทเขา น้ำตาลงั้นหรือ? วอนซะแล้ว
"ล้อเล่นน่ะครับ" ประโยคที่แสนจะขี้เล่นถูกส่งออกมาพร้อมกับรอยยิ้มกว้างที่สว่างไสวจนแสบตา ชิมชางมินเกิดมา28ปีแล้วขอสาบานเลยว่าไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้ จากที่ตั้งใจจะจัดการในความกวนโอ๊ยก็กลายเป็นว่าลืมไปหมดทุกอย่าง
"คือ..."
"ต้องการอะไรหวานๆหรอครับ" พนักงานตัวเล็กเอ่ยถาม ใบหน้าขาวใสนั้นดูน่ารักน่าหยิกเหมือนกับเด็กๆเพราะแก้มยุ้ยๆที่อมชมพูระเรื่อ ริมฝีปากบางๆที่ฉีกยิ้มจนเห็นเขี้ยวเล็กๆคล้ายลูกหมา
"น่ารัก"
"ครับ?"
อยากจะตบปากตัวเองแรงๆสักทีที่อาจหาญเอ่ยชมคนที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกไปแบบนั้น ซ้ำคนๆนั้นยังเป็นผู้ชายเสียอีก ถึงจะดูน่ารักมากๆก็ตามเถอะ
"คือ ฉัน อยากได้อะไรหวานๆ แบบ ง่วงโคตรๆเลยตอนนี้ แต่ไม่อยากหลับน่ะ"
"อ๋อ" พนักงานตัวเล็กพยักหน้าเพื่อให้คุณลูกค้าท่าทางแปลกๆคนตรงหน้ารับรู้ว่าเขาเข้าใจที่เจ้าตัวพูด "งั้นทำไมไม่สั่งเป็นกาแฟแทนล่ะครับ"
"นั่นดิ" ชางมินคิดว่าเพราะความง่วง ตอนนี้กระบวนการคิดวิเคราะห์แยกแยะของตนรวนไปหมด เรื่องง่ายๆก็นึกไม่ได้ แถมยังเบลอหนักขนาดไปพูดใส่คนอื่นว่าน่ารักอีก
"เอาเป็นกาแฟอะไรดีครับ?" เอ่ยถามอีกครั้งพร้อมช่วยเปิดเมนูไปหน้าที่มีเมนูกาแฟให้
ชิบ... แค่กาแฟก็ยังมีหลายอย่างอีก อะไรหน้าตาแบบไหนรสชาติยังไงใครจะไปรู้ แค่จะกินกาแฟให้หายง่วงนี่ทำไมมันต้องยุ่งยากขนาดนี้ด้วย
"เอาอะไรมาก็ได้ แต่ไม่ใส่นมนะ ไม่ชอบ เลี่ยน"
"กาแฟดำนะครับ?"
"อืมๆ นั่นแหละ"
"รับเป็นแบบร้อนหรือแบบเย็นครับ?"
"ร้อนก็ได้ เย็นก็ได้ ไปเอามาเถอะ"
"งั้นรอสักครู่นะครับ"
มองตามเด็กหนุ่มในชุดยูนิฟอร์มที่เดินหายไปหลังเคาน์เตอร์ ตัวเล็กๆแบบนั้นคงเป็นพวกเด็กมัธยมมาทำพาร์ทไทม์แน่ พอคิดแบบนี้ก้ไม่แปลกที่เขาจะรู้สึกว่าเด็กนั่นน่ารัก ก็ยังเด็ก มันอยู่ในวัยกำลังน่ารักอยู่แล้ว ไม่เห็นจะแปลกสักนิด อีกอย่างรอยยิ้มแบบนั้นถึงไม่ใช่เขามอง เป็นใครๆก็คงเห็นว่าน่ารักเหมือนกัน ฮึ ตั้งใจจะมาหาอะไรหวานๆกิน ดันมาเจอยิ้มหวานๆแทนซะนี่
ไม่นานนักที่เด็กหนุ่มคนเดิมเดินกลับมาพร้อมถาดรองแก้วในมือ รอยยิ้มหวานฉ่ำถูกส่งให้กับลูกค้าทุกๆคนที่เจ้าตัวเดินผ่าน ไม่มีใครที่จะปฏิเสธได้ว่ามันช่างน่ารักน่าเอ็นดู ยืนยันได้จากรอยยิ้มที่ทุกคนส่งกลับไป ยิ้มที่ทำให้ทุกคนยิ้มตาม เด็กนี่ไม่ธรรมดาเลย
"กาแฟได้แล้วครับ" แก้วสีขาวปลอดที่บรรจุกาแฟหอมกรุ่นถูกวางลงบนโต๊ะ สูดกลิ่นเข้าไปเพียงนิดก็รู้สึกได้ว่าร่างกายมีพลังขึ้นมาบ้างแล้ว จะว่าอุปทานก็คงได้เพราะเขาเองก็ไม่คิดว่าจะมีใครตาสว่างได้เพราะแค่ดมกลิ่นกาแฟ เขาไม่ใช่เซียนกาแฟ ไม่ค่อยสนใจเครื่องดื่มเหล่านี้พอๆกับที่ไม่สนใจของหวาน เคยลิ้มรสมันเพียงสองสามครั้งเท่านั้นในชีวิตเพราะเพื่อนซื้อมาให้ ไม่คิดด้วยซ้ำว่าสักวันจะต้องมาร้องหาพึ่งพามันแบบนี้ ยกแก้วขึ้นช้าๆอย่างระมัดระวัง ส่งลมเป่าเบาๆก่อนจะจิบชิมรสชาติ
พรวดดดดดดดดดด
ทะ ทำ ทำไม มันขมแบบนี้วะ!
"น้ำตาลมั้ยครับ?"
".........." ชางมินวางแก้วกาแฟลงอย่างเดิมก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองพนักงานคนเดิมที่ยังยืนอยู่ข้างๆโต๊ะของเขาพร้อมกับคำถามที่เขาเคยได้ยินไปก่อนหน้านี้แล้ว
"กาแฟมันยังไม่ได้เติมน้ำตาลน่ะครับ คุณจะใส่น้ำตาลสักหน่อยมั้ย?"
"แล้วทำไมไม่บอกเล่า"
"แล้วตกลงว่า...น้ำตาล?"
"นายใส่ให้ฉันแล้วกัน เอาไม่หวานมากนะ"
เด็กหนุ่มพยักหน้า ริมฝีปากก็ยังคงส่งยิ้มไม่หุบ สงสัยเหลือเกินว่าเจ้าเด็กคนนี้นอกจากอ้าปากถามนู้นนี่กับยิ้มหวานๆมันเคยทำอะไรอีกบ้าง เหมือนถูกตั้งโปรแกรมมาไม่มีผิด เป็นอาราเล่แน่ๆ น่าสนใจดี ควรทำความรู้จักกันเอาไว้ดีหรือเปล่า เพราะเขาเองอาจได้มาที่นี่อีก ความรู้สึกมันบอกแบบนั้น
"เรียบร้อยแล้วครับ ขอตัวนะครับ"
คนตัวโตได้แต่มองแก้วกาแฟบนโต๊ะสลับกับคนที่กำลังจะเดินออกไป ความคิดตีกันยุ่งไปหมด ตั้งใจว่าอยากจะทำความรู้จัก แต่จะเรียกก็ดันป๊อด ให้ตายสิวะ! เกิดมา28ปีกับแค่เด็กผู้ชายคนเดียวดันมาโลเลไม่มีเหตุผล นิ้วยาวก็เคาะโต๊ะเป็นจังหวะกดดันตัวเอง เรียกสิ เรียกสิ เรียก....
"เดี๋ยว!"
"ครับ?" คนตัวเล็กหันกลับมาแทบจะทันทีราวกับรอให้เขารั้งเอาไว้ไม่มีผิด แค่ยกมือขึ้นกวักเรียกเจ้าตัวก็รีบเดินดุ๊กดิ๊กเข้าหาพร้อมยิ้มหวานๆที่เป็นเครื่องหมายการค้าประดับบนหน้าตาน่ารักนั่น
"ฉันอยากได้น้ำตาลอีก"
"แต่คุณบอกว่าไม่ทานหวาน"
"ก็...ใช่ แต่ว่า อยากให้หวานกว่านี้"
"ครับ ได้เลย"
เขายังไม่ชิมมันเลยด้วยซ้ำหลังจากที่คนตัวเล็กเติมน้ำตาลให้รอบแรกเมื่อครู่นี้ แต่พอเรียกมาถึงโต๊ะก็ไม่รู้จะพูดอะไร มันดูประหม่าไปหมด อาจเพราะที่นี่ไม่ใช่ถิ่นที่คุ้นเคยแน่ๆเขาถึงไม่เป็นตัวของตัวเองเท่าไร บอกแล้วว่าไม่ชอบขนมหวาน ร้านขนมหวานก็ด้วย
"ที่ร้านเขาบอกให้พนักงานถามแบบนั้นทุกคนหรอ"
"ครับ?"
"ก็ น้ำตาลมั้ยครับ ไงล่ะ ที่นายถามฉัน นายถามหลายรอบน่ะ ฉันแค่สงสัย"
"ผมถามสองรอบครับ" เด็กหนุ่มรีบบอก เจ้าตัวมั่นใจเหลือเกินว่าถามไปแค่สองรอบเท่านั้น ที่บอกว่าหลายรอบมันดูจะเกินไปหน่อย "แล้วก็ ไม่มีใครบอกให้ถามหรอกครับ ผมแค่อยากถามคุณเท่านั้น"
"หืม..." แค่อยากถามเนี่ยนะ แล้วทำไมมันต้องเป็นเขาด้วยเล่า
"คุณดูเหมือนต้องการบางอย่างน่ะครับ ผมก็เองก็ไม่รู้จะพูดอะไร แค่อยากให้คุณดูโอเคขึ้นที่นี่"
ฮึ นี่สภาพเขามันดูอิดโรยจนเด็กผู้ชายตัวกระเปี๊ยกสังเกตเห็นจนต้องวิ่งมาเล่นด้วยเลยหรือไง แต่ยอมรับว่าคำถามแปลกๆนั่นทำให่เขาสนใจได้ตั้งแต่แรกเริ่ม แค่ถามว่าอยากได้น้ำตาลมั้ยมันน่าสนใจตรงไหนกันนะ เขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าที่น่าสนใจมันคือคำถามหรือว่าคนถาม
"งั้นนายก็ทำสำเร็จ เพราะฉันรู้สึกตาสว่างขึ้นมาแล้ว" เขาไม่ได้โกหก ตอนนี้รู้สึกโอเคขึ้นกว่าตอนแรกพอสมควร ทั้งได้คุย ได้มอง เด็กคนนี้ทำให้เขาอารมณ์ดีได้ไม่น้อย ทั้งความความรู้สึกง่วงซึมก็หายไปด้วย "นายชื่ออะไรล่ะ? บอกชื่อของนายมาสิ เผื่อฉันอยากจะตอบแทนผู้มีพระคุณ"
"แบคฮยอนครับ บยอนแบคฮยอน" เด็กหนุ่มยิ้มกว้างกว่าเดิม ใบหน้าขึ้นสีระเรื่อน่ามอง คงทั้งดีใจและขวยเขินปะปนกัน
"อืม ฉันชิมชางมิน ยินดีที่ได้รู้จัก แล้วก็ขอบคุณ สำหรับ....น้ำตาล ของนายด้วย" มองคนตัวเล็กที่โค้งให้อีกครั้งก่อนจะรีบเดินไปโดยไม่วายหันมาสบตากันเป็นระยะ เด็กคนนี้ดูโอเค เขาคิดว่าจากนี้เราคงเป็นเพื่อนต่างวัยที่ดีต่อกัน ยกแก้วกาแฟขึ้นมาชิมเพื่อแสดงให้เห็นว่าเขาต้องการขอบคุณจริงๆ เพราะรู้สึกได้ว่ามันอุ่นเพียงพอแล้วจึงจัดการซดเข้าไปเต็มอึก คือ............
เบาหวานแน่นอน!
THE END
#นจมอด
ความคิดเห็น