คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : [OS Special Christmas] I'm in love with a monster ตอน... คนทำดี ย่อมมีรางวัล
[OS Special Christmas]
I’m in love with a monster
ตอน… คนทำดี ย่อมมีรางวัล
NOTE: เหมือนเดิมจ้ะ ไม่เกี่ยวไรกับคริสต์มาสหรอก ฮ่าาาาาาาาาา
ร่างเล็กนั่งเท้าคางมองการก่อสร้างตรงหน้าที่คืบหน้าไปเพียงเล็กน้อย แบคฮยอนต้องนอนในกระโจมเล็กๆโล่งๆมา 5คืนติดกันเพราะบ้านพักที่ต้องการนั้นสร้างไม่เสร็จเสียที ใจอยากจะเร่งให้คนงานสร้างมันทั้งวันทั้งคืน แต่ตาแก่เอาแต่ใจปาร์คชานยอลสั่งให้ทุกคนออกจากเกาะนางเงือกแห่งนี้ก่อนพระอาทิตย์ตกดินทุกวัน ใครฝ่าฝืนจะจับไปโยนเป็นมื้อดึกให้ฉลามกลางทะเล ส่วนเจ้าตัวก็ขับเรือมาจอดเลียบชายหาดแล้วนอนเฝ้าอยู่ทุกคืนทั้งๆที่คุณพ่อบ้านก็บอกว่านายหัวต้องเคลียร์งานทั้งวันไม่ค่อยมีเวลาพักแต่ก็ไม่ยอมกลับไปนอนสบายๆที่บ้าน แปลกคนจริงๆ
“นายหญิงครับ วันนี้คงต้องพอก่อนนะครับ อีกเดี๋ยวนายหัวจะมาแล้ว” ซายังเดินมาแจ้งให้นายหญิงตัวเล็กฟังว่าบัดนี้ถึงเวลาที่คนงานทั้งหมดต้องออกจากเกาะแล้ว
“เป็นแบบนี้แล้วเมื่อไรมันจะเสร็จอ่ะคุณซายัง” แบคฮยอนเบะปากมองสภาพโครงสร้างที่ดูท่าว่าจะไม่เสร็จง่ายๆ
“มันช่วยไม่ได้นี่ครับ คนงานมีเวลาต่อวันแค่นิดหน่อย นายหัวไม่ยอมให้มีคนอื่นอยู่บนเกาะตอนที่นายหญิงหลับอยู่หรอกครับ”
คนตัวเล็กครุ่นคิดถึงวิธีที่จะทำให้บ้านเสร็จโดยเร็ว ไม่ใช่แค่ตนจะได้เข้าอยู่แต่อีกคนที่ต้องมานอนเฝ้าทุกคืนก็น่าเป็นห่วงเช่นกัน ต้องทำงานทั้งวันข้ามไปเกาะนู้นทีเกาะนี้ที เคลียร์เรื่องยุ่งยากหลายเรื่อง คิดว่าอีกไม่นานคงได้ทรุดแน่ อายุก็ไม่ใช่น้อยๆแล้วด้วย แต่ที่คิดแบบนี้ใช่ว่าแบคฮยอนจะเป็นห่วงอะไรอีกฝ่ายหรอกนะ แค่ไม่อยากเห็นคนต้องเจ็บป่วยโดยมีตนเป็นสาเหตุก้เพียงเท่านั้น
“เอางี้ ผมจะกลับไปนอนที่เกาะฉลาม คนงานจะได้อยู่นานขึ้น เสร็จแล้วค่อยกลับมาอีกที แบบนี้ได้ใช่มั้ยครับ”
“ถ้าแบบนั้นก็ไม่น่าจะมีปัญหานะครับ นายหัวเองจะได้พักเต็มที่ด้วย”
.
.
.
แบคฮยอนเขี่ยข้าวในจานไปมาเมื่อตนใกล้จะอิ่มเต็มที่แต่ยังไม่เห็นนายหัวฉลามออกมาร่วมโต๊ะกินข้าวเสียที ตั้งใจจะรอกินพร้อมกันตั้งแต่ทีแรก ก็หิวจนทนไม่ไหวต้องจัดการลงมือกินไปก่อน แต่ถ้าจะให้กินอิ่มเก็บโต๊ะไม่รออีกฝ่ายก็ดูจะเสียมารยาทเกินรับได้ ตั้งแต่มาถึงเกาะฉลามคนตัวเล็กก็ไม่เจอปาร์คชานยอลแม้แต่เงา ไม่รู้ว่างานการมันมากมายจนต้องหอบกลับมาทำต่อที่บ้านเลยหรืออย่างไร ข้าวปลาไม่กินแบบนี้จะเอาแรงที่ไหนกัน
“นายหัวล่ะครับ” เอ่ยถามกับพ่อบ้านที่เพิ่งออกมาจากในครัว
“อ่อ นายหัวคงไม่ได้ออกมาทานน่ะครับ เห็นว่าพรุ่งนี้ต้องเข้าเมืองไปประชุม ต้องเตรียมตัวเยอะเลย ทั้งเอกสารทั้งเสื้อผ้า อย่างที่นายหญิงเห็นนั่นล่ะครับ ท่าทางนั่นน่ะ….” ซายังโน้มเข้ามาใกล้ขึ้นก่อนจะกระซิบเบาๆ “เหมือนโจรไม่มีผิด”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า จริงครับ จริงๆ” แบคฮยอนเห็นด้วยกับคุรพ่อบ้านทุกประการ รวยล้นฟ้าอย่างนายหัวฉลาม ออกไปเดินในเมืองด้วยร่างออริจินัลแบบนั้นคงมีแต่คนคิดว่าเป็นพวกผู้ก่อการร้าย
“อย่าบอกว่าผมแอบนินทานะครับ” ซายังโค้งเล็กน้อยก่อนจะกลับเข้าไปในครัวอีกครั้ง
แบคฮยอนกำลังคิดว่าตนน่าจะช่วยอะไรได้บ้างในฐานะนายหญิงของที่นี่ ถึงจะยังเด็กซ้ำไม่มีความรู้เรื่องธุระกิจแต่เรื่องเล็กๆน้อยๆก็พอจะทำได้ ตัดสินใจวางช้อนส้อมแล้วรีบพาตัวเองไปทำประโยชน์ให้ครอบครัวฉลามทันที ตรงดิ่งไปที่ห้องของนายหัวแล้วเปิดเข้าไปราวกับว่านี่เป็นห้องของตนเอง
“คุณ! มีไรให้ช่วยป่าว”
หืม?” ชานยอลยืนขมวดคิ้วขึ้นปมอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าเมื่อเห็นว่าสุดที่รักเข้ามาหาถึงในห้องซ้ำยังแสดงน้ำใจโดยการยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเขาแม้จะไม่รู้ว่าคนตัวเล็กพยายามจะช่วยอะไรก็ตามที “แบคฮยอนอยากช่วยอะไนรล่ะครับ”
“ก็แล้วคุณอยากให้ผมช่วยอะไรล่ะ เลือกชุดให้มั้ย?”
“ผมเลือกได้แล้วล่ะ… ว่าแต่วันนี้คุณมีน้ำใจจัง เป็นอะไรไปครับ” อดที่จะถามไม่ได้เมื่ออยู่ๆคนที่เอาแต่ต่อต้านตลอดมาทำตัวเชื่องใส่ ชานยอลอยากรู้เหลือเกินว่านายหญิงจอมดื้อนึกอะไรขึ้นมา
“เอ้า! ผมก็อยากทำตัวให้มีประโยชน์บ้าง ผิดหรือไง ไม่อยากให้ช้วยก็ไม่ช่วยก็ได้!” แบคฮยอนกระทืบเท้าปึงปักหวังจะออกไปจากห้องแต่ก็ถูกคนตัวโตคว้าเอาไว้ได้เสียก่อน จะขัดขืนก็สู้แรงไม่ไหวสุดท้ายก็ถูกเข้าอุ้มพาดบ่าแบบงงๆ แม้จะโวยวายดังลั่นก็ไม่อาจหยุดคนที่กำลังตรงดิ่งเข้ามาในห้องน้ำได้ คนตัวเล็กถูกวางลงบนเคาน์เตอร์หน้ากระจกโดยมีชานยอลเข้ามาประกบล็อคตัวเอาไว้กันหนี
“ผมกำลังจะโกนหนวด โชคดีที่มีคนอยากช่วย”
“คุณจะให้ผมโกนให้หรอ” แบคฮยอนมองอุปกรณ์ที่ถูกเตรียมเอาไว้ก่อนหน้าก็กระพริบตาปริบๆ ดูก็รู้ว่ามันเอาไว้โกนหนวดแต่ปัญหาคือแบคฮยอนโกนไม่เป็นนี่น่ะสิ คนมันไม่มีหนวดนี่หน่า อายุ 18แล้วแต่หนวดก้ไม่ยอมขึ้นเสียที ของพวกนี้เขาไม่เคยใช้หรอก
“คุณทำไม่เป็นหรือ” ชานยอลเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กยังนิ่งอยู่ แล้วก้ได้คำตอบในทันทีที่เห็นว่าใบหน้าเนียนใสนั่นส่ายรัว ท่าทางเหมือนเด็กๆนั่นทำให้คนมองต้องเผลอยิ้ม แค่ส่ายหน้ายังน่ารักได้ร้ายกาจถึงขนาดนี้ แบคฮยอนนี่พรีเมี่ยมจริงๆ
"อืออออ" ใบหน้าน่ารักเบี่ยงหนีเมื่อถูกริมฝีปากหนาจู่โจม มือสวยตีเข้าเต็มแรงที่แผ่นอกกว้าง ดูเหมือนนายหัวฉลามจะได้ใจเหลือเกิน แค่แบคฮยอนยอมดีด้วยก็ฉวยโอกาสตอนเผลอรังแกกันทันที รู้อย่างนี้จะไม่ยอมออกมาจากเกาะนางเงือกหรอก ปล่อยให้นอนตากลมตากคลื่นบนเรือไปซะ
"ไม่ได้กอดตั้งหลายวัน อย่าดื้อสิ ไม่ใช่เราจะมีโอกาสพูดกันดีๆบ่อยๆหรอกนะครับ" งานถนัดอีกอย่างของนายหัวฉลามนอกจากใช้แรงบังคับเอาแต่ใจแล้วก็คงเป็นการพูดจาหว่านล้อมกับนายหญิงของตน เพราะไม่ว่าจะกี่ครั้งแบคฮยอนก็พลาดท่าเพราะเชื่อคำกล่อมจอมเจ้าเล่ห์อยู่เรื่อย
"ก็อย่ามาทำตัวโรคจิตสิ!"
"โรคจิต? โธ่... คนดี คุณคิดว่ามาเป็นนายหญิงของเกาะฉลามมันจะมีหน้าที่แค่นั่งๆนอนๆหรือ นอกจากจะช่วยกันทำงานแล้ว พวกเราก็ต้องช่วยกันทำลูกด้วย"
"นี่! ผมไม่มีมดลูกนะ!" กำปั้นน้อยๆชกเข้าใส่อีกครั้งหลังจากได้ฟังนายหัวพูดจาลามกไม่มียางอาย จริงอยู่ที่มาเป็นนายหญิงแล้วเรื่องอย่างว่าคงเลี่ยงไม่ได้ ตกลงปลงใจตามเขามาเองจะมาเล่นตัวก็กระไรอยู่ ครั้งแรกก็เป็นของเขาไปแล้ว ครั้งที่สองครั้งที่สามก็เป็นของเขาอีก พูดกันตรงๆว่าเซ็กส์ไม่ใช่สิ่งที่แบคฮยอนพยายามจะบ่ายเบี่ยง แต่เป็นความรุนแรงและไอ้มุกเจ็ดเม็ดนั่นต่างหากเล่า เขาจะต้องได้ช้ำตายเข้าสักวันแน่ๆ
"ไม่ลองไม่รู้นะ ระดับผมอาจจะทำคนไม่มีมดลูกท้องก็ได้" ให้ตาย... เรื่องลามกกับมั่นหน้าเกินพอดีไม่มีใครเกินปาร์คชานยอลแล้ว
"ถ้าทำเจ็บจะหนีกลับบ้านจริงๆด้วย" แบคฮยอนพูดจบก็จัดการรั้งคอคนตัวโตให้ลงมารับจุมพิตแผ่วเบา
CUT [ที่เดิมค่ะ]
.
.
.
ร่างเปลือยเปล่ากอดรัดกันแนบแน่นบนเตียงกว้าง หลังจากเสร็จกิจแล้วชานยอลก็พาแบคฮยอนไปอาบน้ำทำความสะอาดก่อนจะพากันมานอนพักร่างกายที่เมื่อยล้า คนตัวเล็กยังไม่ได้หลับใหลเพียงแต่นอนซุกอกกว้างนิ่งๆเท่านั้น
“คุณยังไม่ได้โกนหนวดเลย” เอ่ยพลางผละจากอกแกร่งแล้วมองดูใบหน้าดุที่ยังมีหนวดเคราอยู่เหมือนเดิม จริงๆต้องยอมรับว่าแบคฮยอนชอบความสากของมัน แต่เพราะพรุ่งนี้ชานยอลต้องเข้าไปทำธุระ จะปล่อยให้ไปสภาพโจรก็ดูจะไม่เหมาะ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ จริงๆไปแบบนี้ก็ได้”
“เอาจริง?”
“คราวก่อนก็ไปแบบนี้ มีไม่กี่ครั้งหรอกครับที่จะเรียบร้อย มีแค่ช่วงแรกๆนั่นแหละที่จะเรียบร้อยตลอด” ด้วยความสัตย์จริง ชีวิตปาร์คชานยอลก็เหมือนเด็กนักเรียนที่ปีแรกๆก็เรียบร้อยมาดเนียบทุกวันแต่ปีหลังๆก็ปล่อยๆไปบ้างตามโอกาส ยิ่งตอนนี้เขาอายุก็ไม่ใช่น้อยแล้ว นายหญิงก็มีเป็นตัวเป็นตนนอนอยู่ตรงนี้ คงไม่ต้องรักษาภาพลักษณ์ไปให้ใครมอง นักลงทุนทั้งหลายก็คงไม่ได้ตัดสินใจจากหนวดเคราของเขาเป็นหลักแน่ เพราะแค่คิดว่าจะได้ลงทุนในน่านน้ำที่ใหญ่ที่สุดก็พากันแห่มาหมด ต่อให้หน้าเหมือนโจรไปเซ็นสัญญาก็คงไม่ถูกปฏิเสธแน่นอน
“ท่าทางคุณคงไม่ชอบเข้าไปวุ่นวายในเมืองเท่าไร”
“ครับ ผมไม่ค่อยชอบ ยกเว้นครั้งแรกเมื่อหลายปีก่อนที่ได้เจอ….” ชานยอลเงียบไปทั้งๆที่ยังพูดไม่ทันจบประโยค ส่งสายตาประสานให้คนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมอก ดวงตาลูกหมาแสดงอาการสงสัยอย่างชัดเจนจนต้องเผลอหัวเราออกมา “เจอเด็กน้อยคนนึงน่ะครับ เด็กคนนั้นน่ารักมากๆเลย”
“คุณชอบเด็กหรอ? อ่า… แต่หน้าตาคุณเหมือนแก๊งค์ขโมยเด็กมากกว่า”
“อย่าเรียกว่าชอบเลยครับ เรียกว่ารักดีกว่า” มือหนาประคองใบหน้าน่ารักให้เชิดขึ้นกว่าเดิมก่อนจะประทับริมฝีปากลงไปบนหน้าผากมนแผ่วเบา “ผมน่ะ รักเด็กที่สุดเลย”
THE END
สั้นๆ เบาๆ เลี่ยนๆ ให้สมกับเทศกาลแห่งความสุขค่ะ
#นจมอด
ความคิดเห็น