SF EXO by น้ำจ๊ะ แม่ไอ้แดง [NOW: แฟนเกือบเก่า ChanBaek]

ลำดับตอนที่ #12 : [SPECIAL OS] I'm in love with a monster ตอน... เพื่อนพ่อ

[SPECIAL OS]  I’m in love with a monster

ตอน…  เพื่อนพ่อ

ร่างสูงใหญ่กอดอกพิงประตูมองเด็กน้อยที่นั่งหน้าบูดอยู่บนเตียงกว้าง  หลงดีใจไปว่าปราบพยศได้สำเร็จ แต่ที่ไหนได้ แบคฮยอนดื้อกว่าเดิมเสียอีก โวยวายจะไปหาเพื่อน โวยวายอยากกลับบ้าน เอาแต่งอแงจะออกจากเกาะฉลามตลอดเวลา ถ้าไม่สงสารเพราะเห็นยังเจ็บตัวอยู่ สาบานว่าชานยอลจะไม่ปล่อยให้รอดแน่ๆ

"จะเอายังไง?" 

"จะกลับบ้าน!"

"เฮ้อ..."  ชานยอลถอนใจซ้ำอีกครั้ง ไม่ว่าพูดอย่างไรแบคฮยอนก็ยืนยันจะกลับบ้านท่าเดียว

"คุณจะมาทำแบบนี้ไม่ได้ ผมจะไม่อยู่ที่นี่ ผมจะกลับบ้าน"

"ทำไมถึงไม่อยากอยู่ที่นี่? ถ้ามันไม่สะดวก ไม่ชอบ ไม่ถูกใจ ผมก็ให้คุณออกแบบทุกอย่างที่เกาะนางเงือกเองอยู่แล้ว มันไม่ดีตรงไหน"

"ตรงที่ผมไม่อยากอยู่กับคุณไง! ผมอายุ18นะ ผมอยากอยู่กับพ่อแม่ อยู่กับเพื่อน ผมยังต้องเรียนหนังสือ ต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัย  คุณจะมามัดมือชกให้ผมอยู่ที่นี่ไม่ได้!"

แบคฮยอนกำลังรู้สึกว่าตนถูกรังแก มันไม่แฟร์เลยจริงๆที่ชานยอลจะมาบังคับกันแบบนี้  ถึงพ่อกับแม่ของเขาจะยินยอมแต่เขาไม่ได้ยินยอมสักนิด ยอมรับว่ามันก็ไม่ได้แย่อะไรกับการใช้ชีวิตเป็นนายหญิงแห่งหมู่เกาะตะวันออก แต่มานึกๆดูแล้ว นี่คือสิ่งที่คนอายุ18ควรทำงั้นหรือ  เขายังอยากสนุก  ยังอยากเที่ยว  อยากเล่น แบคฮยอนคิดว่าตัวเองยังไม่พร้อมสำหรับครอบครัวฉลาม

"เรียนแถวๆนี้ก็ได้" เสนอให้ทุกทางเลือก ได้แต่หวังว่าจะมีสักทางที่คนตัวเล็กคิดว่ามันน่าสนใจ

"ผมไม่รู้ อยากกลับบ้านก่อน"

วกเข้าเรื่องกลับบ้านจนได้ ชานยอลคิดว่าเขาไม่มีทางเลือกอีกแล้ว บางทีให้กลับบ้านไปก่อนน่าจะเป็นเรื่องดีและง่ายมากกว่า มันใจว่าทั้งพ่อและแม่ของแบคฮยอนก็คงจะยืนยันอยู่ข้างเขา ถึงตอนนั้นค่อยสำเร็จโทษให้สมใจก็ยังไม่สาย...

"ได้ ตกลง พักให้หายดี อีกสองวันผมจะพาคุณกลับบ้าน"

.

.

.

ทันทีที่รถจอดสนิทแบคฮยอนก็ถลาออกมาอย่างรีบร้อน  ไม่ได้กลับบ้านเป็นสัปดาห์เห็นจะได้  คิดถึงพ่อกับแม่มากเสียจนลืมไปแล้วว่าก่อนหน้านี้โกรธแค่ไหนที่ท่านทั้งสองตกลงยกตนเองให้ปาร์คชานยอลง่ายๆ  วินาทีที่รถของบ้านบยอนไปรับพวกเขาที่ท่าเรือ  แบคฮยอนก็กำชัยชนะเอาไว้ในมือเรียบร้อยแล้ว  รถของเขา  บ้านของเขา  ถิ่นของเขา  ถึงเวลาเอาคืนนายหัวกันแล้วล่ะ   

"แม่!" เด็กน้อยวิ่งปรี่เข้าไปในบ้านโดยไม่รอคนที่เดินตามอยู่ด้านหลัง ต่อไปนี้คือปฏิบัติการแก้แค้นจากบยอนแบคฮยอน จะเมินเสียให้เข็ด ฮึ! น่ากลัวสุดๆไปเลยใช่มั้ยล่ะ

"ไง ตัวดื้อ แล้ววิ่งเข้ามาไม่รอนายหัวเลย เสียมารยาทจริงๆ" ซูเอตีก้นลูกชายเบาๆแต่เด็กน้อยของเธอก็ดันร้องลั่นจนคนทั้งบ้านหน้าแดงกันไปหมด นึกถึงเหตุผลที่ทำให้แบคฮยอนเจ็บขนาดนี้  โธ่ ลูกแม่ โดนเขาทำจนช้ำไปหมดแล้วสินะ จะว่าโกรธอยู่ก็คงใช่ แต่นึกถึงอนาคตของครอบครัวและตัวแบคฮยอนเอง เธอจะยอมมองข้ามไปบ้างก็ได้ หลังจากนี้ค่อยมาคุยกันถึงเรื่องเบาไม้เบามือของนายหัวอีกที

"สวัสดีครับ คุณนายบยอน" ชานยอลโค้งให้หญิงสาวอย่างเคารพ ก่อนจะโค้งอีกครั้งเมื่อชายผู้เป็นเจ้าของบ้านเดินตามภรรยาออกมา "สวัสดีครับ คุณบยอน"

"โอ๊ย ไม่ต้องมีพิธีรีตองอะไรหรอกครับนายหัว มาๆ เข้าบ้าน"   บยอนโฮยอนเดินเข้าไปโอบไหล่ให้นายหัวชานยอลตามเข้ามา จริงๆพวกเขาเจอกันอยู่หลายครั้งตามงานประมูลและงานพบปะในวงการธุรกิจ เรียกว่าคุยกันถูกคอก็ไม่ผิดนักเพราะโฮยอนเจอชานยอลตั้งแต่อีกฝ่ายเพิ่งจับงายด้านธุรกิจใหม่ๆหลังเรียนจบ ในขณะที่ตนกำลังไปได้ดีด้านบริษัทเงินทุน ในตอนนั้นปาร์คชานยอลวัย23และบยอนโฮยอนวัย29ถือเป็นนักธุรกิจรุ่นใหม่ที่ถูกจับตามองทั้งคู่

แบคฮยอนขมวดคิ้วทันทีที่เห็นว่าผู้เป็นพ่อให้ความสนิทสนมกับศัตรู(?)หมายเลขหนึ่งของตน  เบะปากน่าหยิกเสียจนผู้เป็นแม่จับสังเกตได้ พออธิบายให้ฟังว่าสองคนนั้นจับงานธุรกิจมาไล่เลี่ยกันจึงค่อนข้างสนิทในระดับหนึ่งแบคฮยอนก็ถึงบางอ้อทันที...

เพื่อนพ่อ!

ชานยอลเหลือบเห็นรูปครอบครัวที่วางอยู่ตามทางเดิน มีทั้งแบคฮยอนที่โตแล้วไปจนถึงแบคฮยอนตัวน้อย หน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มเสียจนไม่น่าเชื่อว่าจะแสบและดื้อได้ขนาดนี้ โฮยอนที่เห็นว่านายหัวดูจะสนอกสนใจกับรูปของลูกชายก็รีบแนะนำอย่างภูมิอกภูมิใจ แบคฮยอนหน้าตาน่ารักเหมือนแม่เสียจนใครๆก็คิดว่าเป็นเด็กผู้หญิง ผู้เป็นพ่อชี้ให้ดูตั้งแต่รูปวัยแบเบาะ รูปที่กำลังเริ่มโต ตั้งแต่หนึ่งขวบ สามขวบ และที่สะดุดตาก็คงเป็นรูปวัยห้าขวบของแบคฮยอน

เด็กน้อยหน้าตาน่ารักในชุดสูทตัวเล็ก ผมหน้าม้าปรกลงมาจนแทบจะเข้าตา รอยยิ้มกว้างที่แสนสดใส  แบคฮยอนยืนอยู่ข้างผู้เป็นพ่อในงานเลี้ยงงานหนึ่ง บยอนโฮยอนที่ยังหนุ่มยังแน่น ชานยอลจำได้ เขาอยู่ในงานนั้นด้วย ได้พูดคุยกับโฮยอนอยู่นานในฐานะที่อีกฝ่ายประสบความสำเร็จอย่างรวดเร็ว แต่ไม่คิดว่าเด็กคนนี้จะเป็น...แบคฮยอน

ชานยอลหันกลับไปมองแบคฮยอนที่เดินกอดเอวคุณซูเอพลางทำหน้าเหมือนลูกหมาขี้สงสัยใส่กัน เจาเห็นภาพเมื่อ13ปีที่แล้วซ้อนทับขึ้นมา เด็กน้อยตัวเล็กๆที่อยู่ในสุดสูทสั่งตัดอย่างดีวิ่งไปมาในงานโดยที่เขาไม่รู้เลยว่าเด็กคนรั้นเป็นลูกเต้าเหล่าใคร มือป้อมน่ารักดึงชายเสื้อของเขาพลางกระตุกมันสองสามครั้ง  ชานยอลก้มลงมองเจ้าตัวเล็กที่ยิ้มจนตาปิดพร้อมกับพูดว่า

 'คุณอาตัวสู้งงงงง สูง'

'หรอ? แล้วเราอยากสูงเหมือนอารึเปล่าล่ะ'

'อยากคับ!'

'งั้นก็กินนมเยอะๆนะครับ แล้วจะตัวสูงเหมือนอา'

'กินนม... น้องไม่ชอบกินนมเลย' เด็กน้อยยู่ปากน่าเอ็นดูจนชานยอลต้องย่อตัวลงไปหาใกล้ๆ

'เราชื่ออะไรหรอ? คุณพ่อคุณแม่อยู่ที่ไหน?'

'ชื่อ...'

'คุณชานยอล!'

ตอนนั้นมีใครสักคนเข้ามาเรียกเขาเอาไว้ก่อนที่จะได้คุยกับเด็กน้อยจนรู้เรื่อง สุดท้ายเรื่องราวเหล่านี้ก็ถูกทิ้งร้างมานานถึง13ปี ไม่คิดว่าจะได้มาเจอกันอีกครั้งในแบบที่ไม่น่าประทับใจสักเท่าไร จริงๆแล้วคงมีแค่แบคฮยอนฝ่ายเดียวที่ไม่ประทับใจ ส่วนชานยอลนั้นประทับใจใบหน้าน่ารักน่าหยิกนี่ตั้งแต่เห็นครั้งแรกบนเรือแล้ว ไม่อย่างนั้นก็คงไม่วางแผนอุ้มขึ้นเรือไปฟัดกลางทะเลให้โดนเกลียดหรอก

ทั้งหมดทานอาหารเย็นร่วมกัน โฮยอนและชานยอลคุยเรื่องงานกันเล็กๆน้อยๆโดยมีแบคฮยอนบ่นงุ้งงิ้งแทรกขึ้นมาเรื่อยๆเพื่อฟ้องพ่อกับแม่ว่านายหัวฉลามน่ะใจร้ายแค่ไหน  พสกเขาตัดสินใจว่าเรื่องเรียนกับอนาคตของแบคฮยอนนั้นจะเอาไว้คุยกันอีกครั้งเพราะต้องใช้เวลาคิดนานเกินกว่าจะเอามาพูดคุยกันบนโต๊ะอาหาร

แบคฮยอนนอนคว่ำบนเตียงนุ่มที่แสนคิดถึง เข้าโปรแกรมแชทเพื่อจัดการสำเร็จโทษเพื่อซี้แบบเรียงตัวที่บังอาจหนีกลับมาก่อน ไล่ด่าทีละคนจนพวกนั้นต้องขอร้องให้หยุดเพราะอ่านไม่ทันแล้วจริงๆ ต่อด้วยการปรึกษาเรื่องสำคัญสุดๆอย่างสิธีแก้แค้นคนใจร้ายอย่างนายหัวฉลามจอมโรคจิต

kimkaya: ฆ่าเขาสิ แอบเข้าไปในห้องแล้วเอามีดแทงเลย

sexybaek: โหดไป นี่ไม่ใช่หนังฆาตกรรมนะ

dooppaoppa: มึงก็ปล้ำเขาคืนเลยสิ

sexybaek: นี่มึงเห็นกูโง่หรอครับ!

sexybaek: ตัวใหญ่แบบนั้นก็จะปล้ำได้ไง

gianthun: แหมะ มึงไม่โง่เลย จริงๆ

"ผมยอมให้ปล้ำง่ายๆก็ได้นะ"  เสียงทุ้มดังขึ้นข้างหูจนเจ้าของห้องถึงกับผวา หันมาเจอร่างสูงใหญ่นอนอยู่ข้างๆตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้

"คุณเข้ามาได้ยังไง!"

"คุณไม่ได้ล็อคประตู ผมเลยเอานมเข้ามาให้" ชานยอลคว้าเอาตัวนุ่มนิ่มมาสู่อ้อมกอดก่อนที่อีกฝ่ายจะหนีไปพ้นเสียก่อน  แบคฮยอนดีดดิ้นสุดกำลังแต่ก็ไม่อาจสู้กับแรงมหาศาลของนายหัวได้เลยแม้แต่น้อย

"นี่ปล่อยนะคุณ ผมไม่กินนม ไม่ชอบ เอาออกไปเลย เอาตัวคุณออกไปด้วย!"  แบคฮยอนอยากจะเป็นบ้ากับความอุกอาจแสนร้ายกาจของคนตัวโต อยู่ในบ้านของเขาแท้ๆแต่กลับกล้าเข้ามาทำเรื่องน่าเกลียดขนาดนี้  พ่อแม่เขาก็อยู่ห้องถัดไปนี่เอง ทำไมถึงได้นิสัยเสียแบบนี้นะ

"ไม่ชอบกินนมเลยไม่สูงรู้มั้ย" เสียงทุ้มกระซิบจนชิดใบหู จูบลงไปเบาๆให้คนโดนรังแกได้ขนลุกไปทั้งตัว

"ถึงไม่สูงก็ยืนด้วยขาตัวเองเว้ย! ปล่อยเลย นี่! ปล่อยยยยย"

"กินนมก่อน แล้วจะปล่อย"

"ไม่ชอบ!"

"งั้นไม่ปล่อย"  ชานยอลเหวี่ยงเอาร่างบอบบางราบลงไปกับที่นอน ขึ้นคร่อมทับพลางกดข้อมมือเล็กๆเอาไว้แน่น  จ้องตาประสานไม่ลดละเพื่อบอกว่าเขาไม่ได้ล้อเล่นหรือจะยอมปล่อยเด็กดื้อไปง่ายๆ

"ก็คนมันไม่ชอบนี่ ทำไมคุณใจร้ายแบบนี้วะ"

"ผมว่า...การป้อนจะทำให้ดื่มง่ายขึ้นนะ" ใบหน้าหล่อคมฉายแววเจ้าเล่ห์ คว้าเอาแก้วนมขึ้นมาดื่มเสียเองก่อนจะก้มลงไปประกบเข้ากับริมฝีปากสีหวานที่ล่อใจอยู่เสมอ

  CUT (อยู่ที่เดิม)

มือหนากดปิดโปรแกรมถ่ายวิดีโอแล้ววางโทรศัพท์ลงที่โต๊ะข้างเตียง  ประคองสะโพกต่ำลงเพื่อให้แบคฮยอนนอนสบายขึ้น เอนตัวลงแนบชิดจูบซับเบาๆที่ไหล่ขาวเนียน โอบร่างทั้งร่างให้เข้าสู่อ้อมกอดแล้วเข้าสู่นิทราไปพร้อมกัน

THE END

เลาไม่ได้ตั้งใจ  แต่คนบาปบอกเลาว่าให้เลาแต่ง  เลาเลยแต่ง

เลาบาปกว่า ฮ่าาาาาาา

  #นจมอด