คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : RED 03
RED 03
"คุณหนู!"
"พี่เทา!"จุนมยอนเอ่ยเรียกอย่างประหลาดใจที่ได้เจอคนรู้จักที่นี่ได้
สายตาอีกสามคู่กำลังมองมายังทั้งสองคน ประหนึ่งตั้งใจจะกดดันเพื่อให้ใครสักคนอธิบาย
"นี่ ไงมินซอก พี่เทาที่เราบอกไง ที่เป็นลูกชายของคุณป้าร้านติ่มซำตรงหน้าซอยทางเข้าบ้านเราไง"จุนมยอนรีบหัน บอกเพื่อนรัก เพราะเขาเคยซื้อติ่มซำจากร้านของจื่อเทามาฝากมอนซอกและแบคฮยอน โดยมินซอกได้เอ่ยปากว่าซาลาเปาใส้ครีมนั้นถูกปากมากที่สุด และก็ช่างบังเอิญว่าซาลาเปาใส้ครีมที่ว่านั้นเป็นอย่างเดียวที่จื่อเทาเป็น คนทำเอา
"อ่า ซาลาเปาใส้ครีมอร่อยสุดยอดเลยครับ ผมมินซอก สวัสดี"
"ครับ ผมจื่อเทา"
"ถ้า เรียกพี่เทา ก็แปลว่าเด็กกว่าพวกเราอะดิ พี่ชื่อจงอิน หวัดดีนะ"จงอินเอ่ยอย่างร่าเริ่ง ทั้งแนะนำตัวกับทุกคนและส่งรอยยิ้มไปให้ก่อนจะส่งยิ้มกว้างค้างไว้ที่จุนมยอน
สโนไวท์
ขาวจริงโว๊ยยยยยยยย
"แล้วนี่พี่เทาเป็นเพื่อนกับฮีโร่ของแบคฮยอนหรอครับ"คนตัวขาวเอ่ยถามพลางมองไปที่คริสที่กำลังวิ่งวุ่นอยู่กลางสนาม
"นี่ ฮีโร่ของเราอะไรกัน"แบคฮยอนได้แต่เอ่ยติเพื่อนอยู่เบาๆ
"ใช่ ครับ ว่าแต่...นี่ก็เย็นมากแล้ว พี่ว่าคุณหนูควรรีบกลับนะครับ คนรถจะมารับหรือเปล่า"จื่อเทามองใบหน้าหวานละมุนด้วยสายตาที่แสนอ่อนโยน
"ไม่มาครับ คงต้องกลับเอง"
"งั้นกลับเลยมั้ยครับ พี่จะได้ไปส่งคุณหนู"
"แต่ว่า...แบคฮยอนกับมินซอก"
"ไม่ เป็นไรหรอก จุนมี่กลับไปก่อนก็ได้ เรากลับคนเดียวสบายอยู่แล้ว เทควันโด้สายดำนะอย่าลืม ส่วนแบคฮยอนน่ะยิ่งไม่ต้องห่วง เขาตั้งใจมากลับกับฮีโร่สิงห์มอเตอร์ไซค์อยู่แล้ว"มินซอกยักคิ้วส่งให้ เพื่อน
"ไม่ใช่นะ เราแค่อยากมาดูคุณคริสเล่นบาสเก็ตบอลเฉยๆเองนะ"
"หรา"
"มินซอก!"
"ฮ่า ฮ่า จุนมยอนกลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวทางนี้เราอยู่ช่วยแบคฮยอนเอง"
"ก็ ได้ เราไปก่อนนะ"จุนมยอนโบกมือให้เพื่อนทั้งสองก่อนที่จะถูกจื่อเทาคว้ากระเป๋า ไปถือไว้แล้วเดินออกไปก่อนจนเจ้าตัวต้องรีบวิ่งตามไปอย่างทุลักทุเล
"พี่เทา ผมถือเองได้นะครับ"จุนมยอนที่ตามมาจนทันก็เอ่ยเชิงขอกระเป๋าคืน
"ถือกระเป๋าหนักๆจะยิ่งเดินได้ช้านะครับ"
"แต่..."
"ไม่แต่แล้วครับรีบไปกันเถอะ"จื่อเทาได้แต่กระตุกยิ้มเบาๆ
คุณ หนูจุนมยอนที่แสนสูงศักดิ์ ลูกคนเดียวของนายธนาคารยักษ์ใหญ่ ตอนนี้คุณหนูที่อยู่ไกลเกินเอื้อมคนนั้นเดินอยู่ข้างๆเขานี่เอง บ้านของจุนมยอนอยู่ท้ายสุดในซอย เป็นบ้านหลังใหญ่ไม่ต่างอะไรจากคฤหาสน์ ใบหน้าละมุน ผิวขาวผุดผ่อง ถูกเลี้ยงดูมาอย่าสงประคบประหงบ ครอบครัวก็ร่ำรวยแต่คนตัวเล็กกลับไม่เคยทำตัวยะโสเหมือนลูกเศรษฐีหลายๆคน จุนมยอนมักจะให้คนรถแวะที่ร้านของเขาทุกๆเช้าก่อนออกไปโรงเรียน นานวันเขาก็เริ่มคุ้นเคยกัน แม้จะไม่ได้พูดคุยกันมากมายก็ตาม
"เดี๋ยววววววววววววววววววววววววววว"เสียงลากยาวที่แสดงถึงตัวต้นของเจ้าของเสียงดังขึ้นจากด้านหลัง
จงอินวิ่งกระหืดกระหอบตามมา
"มึงจะไปไหน"
"กูจะไปบ้านมึง"
"ไปบ้านกูทำไม"จื่อเทาขมวดคิ้วเข้ม แต่จงอินก็ไม่สนใจซ้ำยังหันไปหาจุนมยอนที่ยังยืนงงอย่ พร้อมส่งสายตาหวานเชื่อมไปให้
"ขอพี่ไปส่งด้วยคนนะครับ"
.
.
.
"ไปกันหมดแล้ว"แบคฮยอนหันมาพูดกับมินซอกที่นั่งดูบาสไปเรื่อย
"อืม"
"คุณคริสซ้อมไม่เสร็จสักที เราว่ากลับกันเถอะ เดี๋ยวจะมืดนะ"
"แบ คฮยอนอ่า มาถึงนี่แล้วจะถอยเพราะกลัวกลับดึกเนี่ยนะ เราไม่ได้มาเป็นเพื่อนจนป่านนี้เพื่อดูแบควิ่งหนีนะ รอเลย คุณคริสของแบคคงใกล้เลิกแล้วล่ะ"
"แต่..."
"ไม่มีแต่ นั่งรอเงียบๆเลย"
"มินซอกอ่า"
"อย่างองแงสิ ตอนแรกใจกล้าน่าดูเลยไม่ใช่หรือไง เอางี้ แบคอยากกลับเร็วใช่มั้ย เราจัดให้เลย"มินซอกพูดจบก็ลุกขึ้นแล้วร้องตะโกน
"คริสสู้ๆ! คริสสู้ๆ! คริสสู้ๆ!"
เสียง ของมินซอกหยุดคนทั้งสนามเอาไว้ก่อนท่ทุกสายตาจะมองหาต้นเหตุ คริสมองมายังคนที่ตะโกนดังลั่นก่อนสายตาจะเลยไปด้านหลัง เมื่อเห็นแบคฮยอนนั่งอยู่ร่างสูงก้ได้แต่ถอนหายใจ
เป็นบ้าหรือไงนะ
"มินซอก!"แบคฮยอนรีบห้ามเพื่อนรักทันทีเมื่อเห็นว่าคริสมองมาพร้อมส่งสายตาดุๆมาให้
"เลิกล่ะ เป็นไงล่ะ"เพื่อนตัวเล็กบอกอย่างภูมิใจที่เสียงตะโกนของตัวเองทำสมาธิของทุกคนกระเจิงจนต้องเลิกซ้อม
เหล่า ชมรมบาสพากันวิ่งกรู่มาที่นักเรียนตัวเล็กในชุดต่างสถาบันทั้งสองคนท่าทาง ที่ทั้งตื่นเต้นและสงสัยนั้นทำให้แบคฮยอนเริ่มประหม่า ในขณะที่มินซอกยกโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนดู"
"พี่ ลู่หานมารับแล้ว เราต้องไปแล้ว แบคกลับดีๆนะ บอกคุณคริสขับรถระวังล่ะ แบคเองซ้อนมอไซค์ก็เกาะแน่นๆนะ"ทันทีที่สั่งเสียเรียบร้อยมินซอกก็วิ่งฝ่า ฝูงชนออกไปอย่างรวดเร็ว
"มินซอก!"ร่างเล็กเริ่มหันซ้ายหันขวาเพื่อหาตัวช่วย เพื่อนเรานะเพื่อนเรา ทิ้งกันได้ลง คอยดูนะคิมมินซอก เราจะโกรธไปสามวันเลย
"ว้าว เด็กโรงเรียนTมาทำไรกันเอ่ย"
"มารอใครจ๊ะ"
"เด็กใครล่ะเนี่ย"
"หลงมาหรอ"
"เอ่อ...คือว่า...."แบคฮยอนเริ่มเหงื่อออกเล็กๆ คนพวกนนี้น่ากลัวชะมัด ทำไงดีอ่ะ
"คือ.... คือว่า...."
"เด็กกู"
เสียง ทุ้มที่ดังมาจากด้านหลังดึงให้ทุกคนสนใจ ร่างสูงโปร่งของคริสยืนมองนิ่งอยู่ไม่ไกล สายตาคมไล่มองเพื่อนร่วมทีมทีละคนจนคนถูกโจมตีด้วยสายตาต้องล่าถอยออดมาจาก การรุมสัมภาษณ์คนตัวเล็ก แบคฮยอนมองคนที่มาช่วยไว้ด้วยท่าทางที่ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรต่อ
"นี่มึงตั้งใจจะเป็นหมากูจริงๆสินะ ถึงได้ตามตูดต้อยๆแบบนี้"
"ผม...แค่อยากจะตอบแทนที่คุณไปส่งเมื่อวานนี้น่ะครับ"
"แหยๆ แบบมึงจะมีปัญญามาตอบแทนบุญคุณอะไรกู แซนด์วิชมึงยังให้แม่บ้านทำเลย คิดว่ากูจะแดกป่ะให้ทาย"คริสโยนผ้าขนหนูที่ชื้นเหงื่อใส่หน้าคนตัวเล็กก่อน จะตามไปทิ้งตัวนั่งข้างๆ
"แดก...คืออะไรครับ?"
"หือ? โง่จริงหรือแกล้งโง่"
คนดาวไหนวะ ไม่รู้ว่าแดกคืออะไร พ่อแม่เลี้ยงในกรงหรือไง
"ก็ผมไม่รู้นี่ครับ"
"เลิก พูดเหอะยิ่งพูดกูก็ยิ่งสมเพชมึง เคยคิดจะเรียนรู้อะไรนอกเหนือจากกรงที่บ้าน กรงที่รถ กรงที่โรงเรียนมั้ย เคยออกมาเจอโลกบ้างมั้ยเนี่ย แค่คำว่าแดกยังไม่รู้จัก ชีวิตมึงคงดีมากเลยสินะ เฮอะ!"
"แล้วโลกข้างนอกที่คุณบอก มันเป็นยังไงล่ะครับ โลกแบบไหนที่คุณพูดถึง"
"ก็ โลกที่คนอย่างมึงไร้น้ำยาที่จะอยู่ไง แหยแบบนี้ ออกนอกกรงมาก็ตายเปล่า อย่ในโลกของมึงไปอ่ะดีแล้ว"คริสดึงผ้าขนหนูที่ร่างบางถือไว้กลับมาพาดบ่นบ่า แล้วลุกออกไป
ขา ยาวก้าวไปหยิบกระเป๋าและหมวกกันน็อคที่วางไว้ตรงเก้าอี้ด้านล่าง กระชับทุกอย่างไว้ในมือแล้วออกเดินไม่สนใจใครบางคนที่มารออยู่นาน แบคฮยอนรีบวิ่งเยาะๆตามอีกคนออกมา
ขายาวแล้วยังเดินเร็วอีก
"ตามมานี่คิดว่ากุจะไปส่งหรือไง เสียใจด้วยนะ แต่กุไม่กลับบ้าน"
"อ้าว...แล้วคุณจะไปไหนหรอครับ"
"เสือก"
"....."อึ้งไปเลย เสือกมันคืออะไร
"กุจะไปธุระ ยังจะตามไปอีกมั้ย"แมร่งทำหน้าเป็นหมางงเลย
"ไปได้หรอครับ?"
"มึงบ้าหรอ ที่บอกนี่กูไม่ได้ชวน กูแค่บอกเฉยๆ ถามไม่งั้น เผื่อมึงจะรู้ตัวว่าไม่ควรตามกูมา เข้าใจมั้ยเนี่ย"
"เข้าใจครับ แต่ว่า...ขอผมไปด้วยเถอะ"
"ห๊ะ!"
"โลกที่คุณบอกน่ะ ถ้าไปกับคุณ ผมจะได้เจอหรือเปล่า ออกมานอกกรงแล้ว ลูกหมาอย่างผมจะตามคุณไปได้หรือเปล่า"
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า บ้ากว่าที่คิดนะมึงเนี่ย"ร่างสูงหัวเราะด้วยน้ำเสียงเจือความสมเพชก่อนจะส่ง หมวกกันน็อคที่คนตัวเล็กได้สวมใส่ไปแล้วเมื่อเย็นวานให้กับแบคฮยอนอีกครั้ง รอยยิ้มกว้างดีใจออกนอกหน้านั่นทำให้คริสที่มองดูอดคิดไม่ได้
หมา!
.
.
.
แบคฮยอนเดินตามคริสขึ้นมาที่คอนโดหรูแห่งนึง โดยไม่ปริปากเอ่ยอะไรออกไป นี่น่ะหรอโลกที่คุณคริสบอก คอนโดหรูหรา? มันต่างจากโลกของเขาตรงไหน สุดท้ายแล้วมันก็ไม่ต่างจากกรงที่อีกคนพร่ำเหน็บแนมเลยสักนิด
ปึก!
เพราะมัวแต่คิดอะไรเพลินจนไม่ทันสังเกตุว่าคนที่เดินนำอยู่นั้นหยุดเดินเสียแล้ว ศีรษะเล็กๆกระแทกกับแผ่นหลังกว้างอย่างจัง
"เดินดูทางหน่อยไอ้เตี้ย"คริสเอ่ยดุก่อนจะกดอินเตอโฟนหน้าห้องห้องนึง
เหมือนว่าด้านในจะเห็นแล้วว่าใครเป็นผู้มาเยือน ไม่นานนักประตูกก็ถูกเปิดออก ชายท่าทางน่ากลัวยืนจ้องอยู่ตรงทางเข้าห้อง
"มึงพาใครมา"เสียงห้าวอย่างเอาเรื่องนั่นเอ่ยถามคริสแต่สายตายังจ้องมาที่คนตัวเล็กด้านหลัง
"หมา"
"ไอ้สัด ฮ่า ฮ่า หมามึงท่าทางเด็ดดีนะ เข้ามาเว้ย"
ทันที ที่ก้าวเข้ามาในห้อง แบคฮยอนก็ต้องรีบอุดจมูกทันที กลิ่นฉุดบางอย่างทำเอาแทบจะสำลัก สายตากวาดมองไปเจอผู้ชายอีกสองสามคนกำลังนั่งทำบางอย่างอยู่ อุปกรณืหน้าตาแปลกๆที่ดูคล้ายเครื่องอะไรสักอย่างนั่นวางอยู่บนโต๊ะ เขาไม่เคยเห็นสิ่งๆนี้มาก่อน แต่เมื่อเห็นบางอย่างที่ออกมาจากอุปกรณ์นั่น แบคฮยอนก็รู้ทันที
เครื่องทำบุหรี่งั้นหรอ?
แม้จะไม่รู้จักไอ้เครื่องที่ว่า แต่เขาก็รู้จักบุหรี่ นี่เดาได้ไม่ยากเลย มันคงเป็นเครื่องทำบุหรี่ไม่ผิดแน่
"รอบนี้เอาสองโหลเลยล่ะกัน"คริสเอ่ยบอกไป
"เฮ้ย! หนักไปล่ะมึง เอาไปทีละโหลก็พอ ขายหมดหรือไง"
"ไม่พอขายด้วยซ้ำ เอามาเหอะ เด็กๆแมร่งอยากลองกันเยอะ งวดแรกๆก็ขายมันไปสองพัน พอมาถามหาอีกทีขึ้นอีกสองร้อย บ่นกันชิบหายแต่ก็ซื้อ"
"เด็กของมึงนี่รุ่นไหนวะ"
"ถาม นี่กลัวเหี้ยไรวะพี่ ผมไม่ขายบุหรี่ให้เด็กประถมหรอก"คริสนั่งลงที่โซฟาก่อนจะดึงแบคฮยอนให้ทิ้ง ตัวมาข้างๆ คนตัวเล็กได้แต่ก้มหน้าเงียบๆเพราะดูเหมือนจะถูกจ้องอยู่ตลอดเวลา
"รับกูไปพันห้า ขายตั้งสองพันสอง ค้ากำไรเกินควรนะมึง"
"สองพันสองนี่ถูกแล้วพี่ ปกติซองสองพันห้า พี่คิดว่าเด็กๆมันจะซื้อจากใครได้ถูกเท่าซื้อที่ผม ตกลงผมเอาสองโหล ถ้ากลัวขายไม่หมดของเหลือ พี่เอาตังค์ไปก่อนเลย"
"เออๆ แล้วนี่เด็กมึงหรอ"
"เปล่า มันเป็นหมา"
"เหมือนหมาดี เอาตังค์มาแล้วรีบเอาของไปเลย หมามึงนั่งน้ำมูกไหลล่ะ ชุดโรงเรียนไฮโซซะด้วย ไปหลอกลูกเขามาระวังเหอะมึง"
"พี่พูดมากว่ะ เอาตังค์ไปเลย"คริสส่งเงินให้ชายคนนั้นก้อนนึงก่อนจะรับลังขนาดไม่ใหญ่นักมา
"ไปดีๆล่ะมึง เดี๋ยวโดนขวดมันซิวเอา"
"อืม"
คริสถือลังเดินนำแบคฮยอนออกไป คนตัวเล็กไม่พูดอะไรนอกจากเดินตามออกมาเงียบๆ เขาเพิ่งเข้าใจในสิ่งที่อีกคนบอกก็ตอนเข้าไปในห้องนั้น
โลกที่เขาไม่รู้จัก ประเด็นไม่ได้อยู่ที่คอนดดหรูหรือห้องแถวโทรมๆ แต่ประเด็นมันอยู่ที่สิ่งที่อีกคนส่งให้เขาถือเมื่อเดินมาถึงมอเตอไซค์ต่าง หาก
บุหรี่เถื่อน!
ร่าง สูงส่งลังให้แบคฮยอนถือไว้ หยิบหมวกกันน็อคขึ้นสวมให้ แล้วล้วงหยิบกล่องบุหรี่ในกระเป๋าเสื้อออกมาจุดสูบลวกๆแล้วขึ้นคร่อมเบาะ มอเตอร์ไซค์
กล่องบุหรี่แบบที่เขาคุ้นตา เหมือนกับที่ชานยอลสูบ
Vibes city
อะไรกัน ขายของเถื่อนต้นทุนต่ำให้คนอื่น แต่ตัวเองสูบของนอกราคาแพงๆ
"ปิดโทรศัพท์ซะด้วย"คริสเอ่ยขึ้นในขณะที่ยังคงบังคับเจ้าสองล้อคันเก่งไปตามทาง
"ปิด? ทำไมครับ"
"ไม่ ปิด ที่บ้านมึงก็โทรตามไง ถามโง่ๆ วันนี้ไม่ต้องกลับบ้าน ออกมาจากกรงได้แล้วก็ต้องวิ่งไปให้ไกล ถ้าออกมาแล้ววิ่งกลับเข้าไปง่ายๆ มึงมันก็แค่ไอ้หมาไร้น้ำยา"
"ทำไมคุณชอบพูดจาดูถูกผมล่ะครับ"
"เพราะกูดูไม่ผิด หุบปากไปได้ล่ะ"
ฮายาบูสะสีดำวาวแล่นบดถนนไปด้วยความเร็ว แบคฮยอนกอดลังบุหรี่ไว้แน่น แล้วเอาหัวพิงไปกับแผ่นหลังของคนด้านหน้า
นี่เขากำลังทำอะไรอยู่นะ เขาหนีตามคนที่เพิ่งเจอกันแค่สองวันอย่างนั้นหรือ พ่อแม่จะรู้สึกยังไงนะ ท่านจะเป็นห่วงเขามากแค่ไหน
แต่...ถ้า เขากลับไปตอนนี้ ผู้ชายคนนี้ก็จะดูถูกเขาไม่เลิก ว่าเขาไร้น้ำยา เป็นลูกคุณหนูเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ อยู่แต่ในกรงไม่เคยได้ออกมาเจอโลกภายนอก เอาจะไม่ยอมเด็ดขาด
พ่อครับแม่ครับ ของผมเป็นเด็กดื้อซักวันเถอะนะครับ ผมสัญญาว่าพรุ่งนี้จะรีบกลับบ้านให้เร็วที่สุดเลย
คริสขับรถเข้ามาจอดใต้ตึกหอพักเล็กๆ ร่างสูงล็อครถคู่ใจอย่างดีก่อนจะเอาลังจากแบคฮยอนมาถือไว้เอง มือข้างที่ว่างอยู่ล้วงหากุญแจในกระเป๋าระหว่างที่เดินเข้ามาตามทางแคบๆของ หอพัก ร่างสูงหยุดลงที่ห้องริมสุดแล้วไขกุญแจเข้าไปอย่างรวดร็ว แบคอยอนก้าวตามไปไม่รอช้าก่อนจะต้องชะงักกับภาพที่เห็น
"เหี้ยยยยยยยยยยยยย"
จงอินที่นอนแผ่อยู่หน้าโทรทัศน์รุ่นเก่าในชุดวาบหวิวที่มีเพียงบ็อกเซอร์ตัว เดียวรีบกระเด้งตัวขึ้นเมื่อเห็นว่าไม่ได้มีแค่เพื่อนซี้ที่ยืนอยู่ภายใน ห้องนั้น
"สวัสดีครับ"แบคฮยอนโค้งทักทายอย่างสุภาพ
"มาทำอะไรที่นี่เนี่ย! เชี่ยคริส มึงเอาลูกเขามาทำเหี้ยไรครับ"
"กูไม่ได้เอามา มันตามกุมาเอง มึงไปหาเสื้อผ้าใส่ให้ดีๆไป"บอกอย่างไม่ใส่ใจแล้วเดินไปเปิดตู้เย็นเล็กๆ หยิบน้ำเย็นขึ้นมากระดกแก้กระหาย คนตัวเล็กที่ถูกทิ้งให้ยืนกลางห้องก้ได้แต่มองสำรวจไปทั่ว
ห้อง ทั้งห้องนี่ เล็กกว่าห้องนอนเขาเสียอีก ฟูกบางๆที่เขาคิดว่ามันคงปวดหลังน่าดูหากต้องอนกายลงไปวางอย้ที่มุมหนึ่ง ตู้เย็นเล็กๆวางอยู่ใกล้ๆก้องน้ำ กระติกน้ำร้อนและบะหมี่ถ้วยวางระเกะระกะเต็มพื้น ทีวีรุ่นธรรมดาวางอยู่ตรงมุมใกล้ประตูหน้าห้อง ข้างๆเป็นตู้เสื้อผ้ากับตะกร้าผ้าที่เต็มไปด้วยผ้าล้นลงมากองกับพื้น
อยู่กันได้ยังไงเนี่ย!
"ยืนงงอะไร เดี๋ยวไอ้จงอินออกมาแล้วไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะไป"เสื้อยืดย้วยๆกับบ็อกเซอร์ถูกโยนมาใส่หน้าเต็มๆ
"ครับ"
ร่าง เล็กเดินไปยืนรอหน้าห้องน้ำแล้วรีบเข้าไปทันทีที่จงอินเดินออกมา เขากังวลจริงๆ ถ้าไม่บอกพ่อกับแม่ เขาควรจะบอกมินซอกหรือจุนมยอนบ้างจะดีมั้ย หายไปไม่บอกใครแบบนี้ มันจะเป็นเรื่องใหญ่ทีหลังหรือเปล่านะ
ขา เรียวก้าวออกมายืนอย่าเคอะเขิน ตัวตัวใหญ่นี่มันยาวไปถึงเข่าเขาเลยทีเดียว ไม่บอกก็รู้ว่าเสื้อใคร ต้องของคริสอยู่แล้ว ถึงเป็นจงอินมันก็คงไม่มีทางใหญ่เท่านี้
"พวกคนรวยเขาไม่ได้เลี้ยงลูกด้วยนมหรอ ตัวมึงถึงเล็กแค่นี้"
ถ้าไม่เหน็บแนมบ้างจะทำให้หล่อน้อยลงหรือไงนะ
"ผม... นอนตรงไหนได้ครับ"
"จะนอนแล้วหรอ"เป็นจงอินที่ถามอย่างประหลาดใจ
"ก็นี่สองทุ่มแล้ว พรุ่งนี้ก็ต้องไปโรงเรียนแต่เช้าด้วย...."
"นั่น สินะ"จงอินถึงกับปั้นหน้าไม่ถูก เขาไม่เคยเจอใครเป็นเด็กอนามัยเท่านี้มาก่อน ในขณะที่คริสเพียงแต่หยิบหมอนกับผ้าห่มจากฟูกโยนลงไปที่จงอินที่กำลัง นอนอยู่หน้าโทรทัศน์
"มึงนอนนั้นไป"
"พื้นหรือ? เชี่ย มันเย็น"
"ฝูกนอนได้สองคน มึงมีปัญหาหรือไง"
"เออๆ กูนอนพื้นก็ได้วะ"
แบคฮยอนที่ดูเหมือนจะเจอที่นอนของตัวเองแล้วก็ค่อยๆนั่งลงไปกับฟูกบางๆนั่น แต่ว่า...
"หมอนมันเหลือใบเดียว?"
คริสไม่ได้ตอบอะไร แต่ทิ้งตัวลงหนุนบนหมอนแล้วยื่นแขนออกไปข้างๆแทน
ต้องล้อเล่นแน่ๆ
ไม่จริงใช่มั้ย
จะให้หนุนแขนงั้นหรอ?
"เอ่อ....."
"นอนลงมาเร็วๆ"
"ครับ"รับคำไปอย่างไม่แน่ใจก่อนจะค่อยๆล้มตัวลงนอน วางศีรษะบนท่อนแขนของอีกคนให้เบาที่สุด
"นอนเกร็งหัว เดี๋ยวตะคริวแดกหรอก"ว่าแล้วมือหนาก็จับหัวของคนตัวเล็กกดให้ทิ้งน้ำหนักลงบนแขนตัวเอง
สายตาคมก้มลงมองใบหน้าหวานที่ขึ้นสีระเรื่อจนปิดไม่มิด หางตาตกๆ เหมือนหมาไม่มีผิด แล้วปากบางๆนั่น.....
ทำไมมัน......
คนที่ถูกจ้องเริ่มรู้สึกตัว แบคฮยอนเม้มปากแน่นเมื่อเห็นสายตาของอีกคนที่มองตรงมาที่ริมฝีปากของตัวเอง
"จงอิน..."คริสเอ่ยเรียกเพื่อนที่นอนอยู่ไม่ไกลแต่สายตายังจ้องมองที่คนตรงหน้า
"ว่าไงมึง"
"เอาผ้าคลุมหัวไว้ ถ้ากูไม่บอกอย่าเสือกเปิดออกมานะ"
"อะไรของมึงวะ"
"เร็ว!"
"เออ! สั่งจังวุ้ย"จงอินดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมศีรษะตัวเองเอาไว้
คริ สที่ละสายตาไปดุเพื่อนของตัวเอง เมื่อเห็นว่าจงอินทำตามที่บอกแล้วก้กลับมาสนใจแบคฮยอนอีกครั้ง ร่างเล็กมองกลับมาด้วยแววตาวูบไหว เหมือนจะกลัวแต่ก็ฝืนทำใจกล้าเอาไว้ ริมฝีปากบางที่เม้นแน่นสนิทคลายออกช้าๆ
คริ สมองริมฝีปากตรงหน้าที่เผยอออกเล็กน้อยราวกับเชิญชวนอยู่ไม่นานก็ค่อยๆโน้ม ลงไปเพื่อสัมผัสมันอย่างแผ่วเบา ก่อนจะกดน้ำหนักลงไปเรื่อยๆ แบคฮยอนหลับตาลงช้าๆ ไม่ขัดขืน ไม่ดิ้นหนี ไม่มีท่าทีตื่นกลัว เหลือเพียงความรู้สึกเหมือนผีเสื้อเป็นร้อยเป็นพันตัวกำลังบินวนไปมาอยู่ใน ท้อง
เป็นอะไรไปแล้วบยอนแบคฮยอน
กับคนที่รู้จักกันแค่วันสองวัน ทำไมถึงใจง่ายกับเขาขนาดนี้นะ
เป็นอะไรไป
TBC.
#ฟิคสีแดง
ปล.เจอคำผิดบอกด้วยนะคะ
ความคิดเห็น