คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : แฟนเกือบเก่า Intro
Intro
"ไอ้อ้วน จะนอนอะไรนักหนา ชาติที่แล้วมึงเป็นยามหรอ"
เสียงทุ้มที่ประชดประชัดอยู่ใกล้ๆหูกำลังรบกวนการนอนอย่างถึงที่สุด มีใครบอกปาร์คชานยอลไหมว่าบยอนแบคฮยอนเพิ่งได้นอนเมื่อตอนตีห้า มึงจะรีบปลุกก็เพื่อ...
"จิ๊ นี่กี่โมงแล้ว" ถามกลับไปด้วยเสียงหงุดหงิดสุดชีวิต
"เจ็ดโมงแล้ว มึงลุกสักที เกะกะชิบ กูจะดูข่าว" ชานยอลส่งฝ่าเท้าขึ้นไปสะกิดคนที่นอนอืดอยู่บนโซฟา
แบคฮยอนไม่ได้เถียงอะไรต่อ ยอมลุกจากโซฟาไปทั้งๆที่ยังงัวเงัยไม่หาย พาตัวเองเข้าไปในห้องน้ำแทนที่จะเข้าไปนอนในห้อง เขาอยากทำแบบนั้น แต่เพราะห้องนอนมันไม่ใช่พื้นที่ของเขาอีกแล้ว เริ่มตั้งแต่ที่ชานยอลคิดว่าเขาน่ารำคาญเหลือเกิน...
เมื่อไรกันนะ ที่ความสัมพันธ์ของเรากลายเป็นแบบนี้
.
.
.
"ทำไมพวกมึงไม่เลิกกันสักทีวะ" คยองซูเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดพร้อมๆกับการพ่นควันสีขาวให้ลอยเป็นวงกลมดูสวยงาม
"เอามาลองทำบ้างดิ" แบคฮยอนไม่คิดจะตอบอะไร คำถามเดิมๆที่ได้ยินบ่อยครั้ง ซึ่งคำตอบก็เหมือนเดิมทุกๆครั้ง นั่นก็คือ...เขาไม่มีที่ไป
มือเรียวแย่างเอามวนบุหรี่จากเพื่อนตาโตมาอัดจนเต็มปอดก่อนจะพยายามพ่นควันออกไปให้เป็นโดนัทอย่างที่อีกคนทำ ปากบางขยับไปมาน่าเกลียด แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ช่วยให้ควันออกมาเป็นรูปอย่างที่ต้องการ
แค่นี้ยังไม่มีปัญญา คนอย่างบยอนแบคฮยอนมันไม่ได้เรื่องสักอย่าง
.
.
.
"เบื่อแล้วก็เลิกๆไปสิวะ รกหูรกตาก็ไล่ไปพ้นๆ"
ชานยอลไม่คิดจะสนใจประโยคที่เพื่อนผิวเข้มบอก นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่จงอินพูดแบบนี้ ทุกครั้งที่เขาแสดงท่าทางหงุดหงิดเรื่องของแบคฮยอน เพื่อนซี้ก็บอกให้เลิกๆกันไปเสีย เบื่อร้อยครั้ง บ่นร้อยครั้ง ก็ได้ยินแบบนี้ร้อยครั้ง
"หยุดพูดเหอะ มึงก็รู้ว่ากูเลิกไม่ได้"
"นี่ไอ้ชาน กูจะบอกให้นะ แฟนมึงก็เหมือนเล็บเสียสำหรับมึงแหละตอนนี้อ่ะ ปล่อยไว้ก็เน่าคานิ้ว มึงต้องถอดออก จะป๊อด"
"กูไม่ได้ป๊อด"
"เอ้า! ไม่ป๊อดแล้วทำไมมึงไม่เลิก"
"......."
ชานยอลมีเหตุผลที่คนอย่างจงอินไม่เข้าใจ เขาเบื่อก็จริง อยากเลิกก็จริง แต่ทุกอย่างมันเป็นเรื่องของเวลา เรื่องของหัวใจที่กำลังจะหมดรัก... ไม่ใช่เพราะความเกลียด
ที่เลิกกันไม่ได้ ก็เพราะ...แบคฮยอนไม่มีที่ไป
TBC.
อินโทรสั้นเหลือเกิน
ชอบใจอย่าเก็บไว้คนเดียว ไปหลอกเพื่อนมาด้วย ตามนั้น
[น้ำจ๊ะ แม่ไอ้แดง]
#นจมอด
ความคิดเห็น