คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : You're Part 1
You’re (Part 1)
อ้าว เสร็แล้วหรอ ยอู
ผมหันลับมอ้นเสียนั้นและอบรับออไป
อืม เสร็แล้ว
เสร็แล้วทำไมไม่เรียอ่ะ านยอลว่า
อ้อ พอีนึว่านายยัไม่เสร็อ่ะ ็เลยมายืนรอหน้าบ้าน
อืม ั้นานยอลเรารีบไปันเถอะเี๋ยวแบฮยอนรอนานนะ
และนี่แหละผู้ายนที่ผมแอบอบมานานว่า 5 ปี แ่เ้านนี้ไม่เยรู้อะไรเลย นอาเ้าใไปเอว่าเราสอนเป็นเพื่อนัน ทั้ที่ริำว่า เพื่อน ำนี้ไ้ายาผมไปั้แ่ เมื่อ 5 ปีที่แล้ว
แ่็่าเถอะ …….
เมื่อเ้าเ้าใอย่านั้น็ปล่อยเ้าไป และผมเอ็ผิเหมือนันที่ไม่เยบอวามรู้สึที่แท้ริอัวเอออไป ะให้ผมบอออไปไ้ไล่ะ เพราะผมลัว ลัวเหลือเินว่าบอ ำๆนั้นออไปแล้ว
ถ้าเิเ้าไม่ิอย่าที่ผมิล่ะ
แล้วถ้าเ้าเิปิเสธผมึ้นมา แล้วถ้าำๆนั้นไปทำให้เราสอน้อเปลี่ยนไป
เิเ้าีัวออห่าผมแล้วผมะทำไ ผมิว่าผมทำใไม่ไ้ ทำไม่ไ้ริ
ถ้าเิวันนั้นผมไม่มีเ้าเีย้าผมเหมือนวันนี้ แล้วผมะอยู่ไ้ยัไัน
ทุนอาะมอว่าผมี้ลา แ่ผม็ยอมรับว่ามันอาะริ เพราะผมทำใไม่ไ้ถ้าเิวามสัมพันธ์ระหว่าผมับเ้า้อพัล เพียเพราะำๆเียว
ผมเลือที่ะเ็บมันไว้อย่านี้ ถึมันะนานแสนนานเพียใ็าม…..
ผมื่อ ยอู รับ อนนี้เรียนอยู่ั้น ม.6 ในโรเรียนื่อัแห่หนึ่ในเาหลี
ทุๆเ้าผมับเพื่อนัวสู้อเินทาไปโรเรียน้วยัน
ผมะออมารอเ้าที่หน้าบ้านและเราสอน็ะเินไปึ้นรถเมลล์้วยัน
้วยวามที่บ้านผมับบ้านเ้าอยู่ใล้ัน ไม่สิ้อเรียว่าิไปเลยีว่ารับ
และผมับเ้าเรารู้ัันมาั้แ่เ็เราสอนสนิทันมา วันนี้็เป็นเหมือนเ่นับทุวันที่เราสอน้อเินไปึ้นรถเมลล์เพื่อไปโรเรียน้วยัน
ในระหว่าที่เราสอนำลัะเินไปึ้นรถเมลล์้วยันนั้น ู่ๆๆานยอล็เรียผมึ้นมา ทำให้ผม้อหยุเินแล้วหันมามอเ้าแทน
ยอู
อืม ว่าไ านยอล
พอีเราะว่าะถามนายอ่ะ ว่าบ ม. 6 แล้วะไป่อที่ไหนอ่ะ
อ้อ เราะว่าะเรียนมหาลัยแถวๆนี้แหละ เราว่ามันใล้ี แล้วอีอย่าน้ำหน้าอย่าเราไปไหนไม่รออ่ะ ฮ่าๆๆๆๆ ผมหัวเราะและยิ้มแหๆให้ับานยอลไป
านยอลมอหน้าผมเพียั่วรู่ ่อนะพูออมา้วยน้ำเสียที่ริัว่า
อ้อ ั้นหรอ
เราว่าะไปเรียน่อที่เมือนออ่ะ านยอลว่า
ผมมอหน้าเ้าแล้ว็ถามเ้า่อไปว่า
แล้วานยอละเรียนอะไรอ่ะ
อ้อ เราะว่าะไปเรียนบริหารอ่ะ บมาแล้ว็ะว่าะเ้าไป่วยานที่บริษัทพ่ออเราเลยไ
อืม ีัเลยเนอะ
ในระหว่าที่เราสอนำลัุยันอยู่นั้น็มีเสียหนึ่เอ่ยึ้นมา
มาแล้วหรอ…เป็นเสียอแบฮยอนเพื่อนัวเล็อผมอีนเอ่ยถาม
อืม ผมอบรับไป
แล้วแบรอพวเรานานไหม านยอลถาม
อ้อ ไม่นานหรอเพิ่มาถึเมื่อี้
อ่ะนั่นไ รถเมลล์มาแล้ว แบฮยอนพูพลาี้นิ้วใหู้
อืม ั้นเราไปันเถอะ านยอลพู
ป่ะๆๆยอู เป็นไรไปอ่ะ วันนี้นายแปลๆๆไปน่ะ แบฮยอนถาม
อ้อ ไม่มีไรหรอ ั้นเราไปันเถอะเนอะ
พอมาถึโรเรียนทุอย่า็ำเนินไปเรื่อยๆ ไม่มีอะไรมาหนั มัน็ำเนินไปเหมือนทุวัน ถ้าไม่เิเหุาร์นี้ึ้นเสีย่อน
ในะที่พวเราำลัะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อะเ้าเรียนวิาพละ แบฮยอน็ถามผมออมาว่า
ยอูอ่า นายอ่ะอบานยอลอยู่รึเปล่า
ป่ะ เปล่านิ ทำไมหรอ
เย้ๆๆๆๆ ีใอ่ะ ะแล้วเียว ันน่ะนึว่านายับานยอลอบันสะอี
ืออย่านี้น่ะยอู ันอ่ะ ือ ันแอบอบานยอลล่ะ
ือันะว่าะสารภาพับเ้าเย็นนี้อ่ะ นายิว่าไ
อ้อ ็ีแล้วล่ะ
อีอย่านะ ยอู ่วยไรเราอย่าิ
่วยไรอ่ะ
ือแบบว่า เย็นนี้อ่ะยอูลับบ้าน่อนพวเราไ้ไหม
ถ้ายอูอยู่้วยเราไม่ล้าที่ะสารภาพับานยอลอ่ะ เราอาย
อืมั้นหรอ ไ้สิ
อบใมาน่ะ ยอู ันรันายั แบฮยอนโผเ้าอผม
อืม ปล่อยเถอะเราหายใไม่อออ่ะ
อ่า โทษทีั้นเราไปเรียนันเถอะ
ริ๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
หลัเลิเรียนผม็ทำามที่แบฮยอนอ เลี่ยที่ไมุ่ยับานยอล แล้วเ็บอมุ่หน้าลับบ้านทันทีโยทีไม่สนใว่าเ้าะเรียผม็าม
านยอล ทอล์
ยอู ยอ…
ผมเรียยอูเท่าไหร่ เ้า็ไม่แม้แ่ะหันมามอผม
นแบฮยอนเินมาหาผม แล้วบอว่า านยอลปล่อยยอูไปเถอะน่ะ เห็นยอูบอว่าวันนี้มีธุระอ่ะ
เลยอลับ่อน
อืม ั้นหรอ ทำไมไม่เห็นบอน่ะ
แ่ะว่าไป็แปลน่ะ วันนี้ยอููแปลๆๆั้แ่อนที่เราเรียนวิาพละแล้ว
เ้าไม่สนใผมเลย้วย้ำ พอผมพยายามะเินเ้าไปหา เ้าไปุย้วยเ้า็พยายามะเินหนีผม
ผมนี่พูามรเลยว่า ผมัะหุหิว่ะ
านยอล านยอลอ่า แบฮยอนเรียผม
ผมหันไปมอหน้าแบฮยอน
อืม อะไร หรอ
านยอลเป็นไรป่าว เราเรียานยอลั้นานอ่ะ
ป่าวนิ ว่าแ่แบมีไรรึป่าว
อ้อ ือี้น่ะ หลัเลิเรียนานยอลว่าไหม
ว่านะ ว่าแ่แบมีอะไรรึเปล่า
ือี้นะ เราไปูหนัันไหม พอีไ้ั่วหนัฟรีมาาพี่เราอ่ะ นัวเล็พู
อืม เอาสิ ผมบอแบฮยอนออไปพลา้มหน้า้มาเ็บ้าวอใส่ระเป๋า
ผม็เบื่อๆอยู่เหมือนันเลยัสินใไปับแบฮยอนและ็อารม์เสียเรื่อยอูอยู่้วย เผื่อไปูหนัแล้วผมอาะอารม์ีึ้นมาบ้า
เย้ๆๆๆ านยอลใีัเลย แบฮยอนพูพลายิ้มทำท่าีใอย่าับเ็ไ้นมแหน่ะ
อืม ั้นไปันเถอะ ผมบอแบฮยอน
หลัาที่เราสอนูหนัเสร็ ผมับแบฮยอนำลัะเินไปที่ป้ายรถเมลล์
ระหว่าทานั้นแบฮยอน็เรียผม ผมหันมามอหน้าเ้า้วยวามสสัยทีู่่ๆเ้า็เรียผมึ้นมา
านยอลอ่า
หืม อะไรหรอ ผมอบรับออไป
ือๆๆๆ เราอบานยอลน๊า
อ้อ เรา็อบแบฮยอนเหมือนัน แบฮยอนเป็นเพื่อนที่ีับเรามาๆๆเลยนะ
ผมพูพลายิ้มให้แบฮยอน แู่หน้าแบฮยอนสิ เหมือนับว่าำลัเสียใับำพูที่ผมเพิ่พูออไปเมื้อี้ นี่ผมทำอะไรพูอะไรผิไปรึเปล่าทำไมนัวเล็้าหน้าผมถึทำหน้าแบบนี้
ทีแรผม็ไม่เอะใอะไร ับำพูนัวเล็้าหน้านี้หรอนะ เพราะผมิว่าเ้าอบผมในานะเพื่อน แ่แล้วมัน็ไม่ใ่อย่าที่ิ เมื่อแบฮยอนพู่อ
เราไม่ไ้อบานยอลแบบนั้น แ่เราอบานยอลแบบนรัอ่ะ
ผมถึับอึ้ับำพูนัวเล็้าหน้าผม ผมมอูนัวเล็้าหน้าที่ำลั้มหน้า้มเหมือนับำลัอายที่ะพูอะไรสับาอย่าออมา
านยอลเรามาเป็นแฟนันนะ
ฮ่ะ ผมผมร้อออมาเสียหล ทั้ใทีู่่ๆเพื่อนัวเล็้าหน้าที่พูอะไรออมาแบบนี้ ะทำไีในเมื่อผมไม่เยิอะไรับแบฮยอนมาเินว่าำว่าเพื่อนเลย แ่ถ้าผมปิเสธออไปแบฮยอนะรู้สึยัไน่ะ ผมนิ่ไปั่วรู่ ่อนที่แบฮยอนะพู่อมาว่า
ไม่เป็นไรานยอลเ็บไปิู่อนน่ะ เราไม่รีบหรอ แบอยอนพูออมา้วยสีหน้าไม่ีเท่าไหร่นั
ผมไม่ล้าอบเ้าออไป ทำไ้เพียแ่พยัหน้ารับำเ้าไว้ เพื่อที่นัวเล็ะไ้ไม่ิมา
เย้ ีใัเลย ั้นเราะรอน่ะ แบฮยอนร้อออมา้วยน้ำเสียที่ีใและยิ้มนาหยี
แ่ภาพ้าหน้านี้ถ้าใรไ้มาเห็นเหมือนผม้อบอไ้ำเียวว่า นัวเล็้าหน้านี้ทำไหมน่ารันานี้ ผมไม่ปิเสธเลยว่าแบฮยอนเป็นผู้ายที่น่ารันนึ ถึเ้าะไม่ใ่ผู้หิแ่ลำัวเ้าลับบาเหมือนลับผู้หิ ัวเล็นิเียว าเล็ยิ่ว่าเม็๋วยี๋ ปาแๆๆนั้นอี เ้าเป็นที่หมายาอผู้ายและผู้หิหลายนในโรเรียน ยเว้นผมนนึอ่ะน่ะ ใระว่าผมโ่็่าที่ล้าปิเสธแบฮยอนแ่ะทำไไ้ในเมื่อผมมีนที่ผมอบอยู่แล้วนิ ผมมอหน้านัวเล็อยู่่อนที่เ้าะพูอะไรออมาอี
อีอย่า เรามีไระสารภาพอ่ะ ือถ้าบอไปานยอลห้ามโรธเราน่ะ
อืม เรารับปาว่ามาสิ ผมพยัหน้ารับำ
ืออย่านี้นะ ที่วันนี้ยอูเ้าลับบ้าน่อนอ่ะ เพราะเราอให้ยอูลับไป่อน เอแหละ เพราะเราลัวว่าถ้ายอูอยู่เราะไม่ล้าสารภาพวามรู้สึที่มี่อานยอลอ่ะ นัวเล็้มหน้าพูเหมือนำลัรู้สึผิ
านยอลอย่าโรธเราน๊า เราอโทษ
อืม ไม่เป็นไรหรอ
แบ นั่นรถเมลล์มาแล้ว ผมบอนัวเล็้าหน้าที่อนนี้ที่ำลั้มหน้าสารภาพผิอยู่
อ่ะ ิหรอ ั้นเราไป่อนน่ะ ว่าแ่านยอลไม่โรธเราแน่นะ
แน่สิ
ั้นเราไป่อนน่ะ บายๆๆ แบฮยอนบอลาผม
บาย......... รับ ผมบอแบฮยอนพลายิ้มให้
ผมะแล้วเียว ………..
ว่าทำไมยอููแปลๆไป
ปิถ้ามีธุระอะไร เาะอให้ผมพาไป หรือไม่ถ้ามีธุระสำัอะไรริๆเ้าะบอให้ผมลับไปรอที่บ้าน่อน แ่นี่มันแปลๆ รที่อยู่ีๆ็ฝาบอแบฮยอนว่ามีธุระแล้วบอว่าอัวลับ่อน
มีอะไรแนะนำิมันเ้ามาไ้น่ะ่ะ ฝา้วย่ะเพิ่เยแ่อยาะลอแ่ฟิยาวู หามี้อผิพลาประารใออภัย่ะ
ความคิดเห็น