ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เผชิญหน้า
*MAGICTWIN MARKJIN* (sick)
อนที่ 4
******************************************************
วามร้อนใ ที่ั้เ็บไว้มาหลายวันอผม่อย ๆ พัทลายล
เพราะเมื่อรู้ัวอีที ผม็อรถอยู่ในมหาลัย ฯ ยอฮวา ะแล้ว
'วันนีุ้ินยอ ะเ้าไปอ่านหนัสือ ในหอสมุ มหาลัย ฯ ประมา หโมเย็นรับ 'ยอแบอผมว่าอย่านั้น
รับ....อนนี้ผมมาทำบ้าอะไร็ไม่รู้ที่ลานอรถหน้าหอสมุมหาลัย ฯ รับ -_-
18.00 น. ามเวลาที่ยอแบอเป๊ะ ผมึ่ยืนึ่ผิรถ สายา็ยัสอส่ายหานร่าเล็ผ่านแว่นันแอันโปรอย่าไม่ลละ
ผู้นที่เินผ่านไปผ่านมา ะแื่นพอสมวรสินะ ถึไ้่าพาันมอผม มามายนานี้
หึ แ่ผมไม่สนใหรอ....
"หโมเย็น แล้วนะินยอ ันหวัว่าะไ้เอนายนะ "
ผมพึ่มพำับัวเอ และยัเ็เวลาับนาฬิา้อมือเรือนโปรอผม อยู่เสมอ ๆ
ไม่ถึเสี้ยววินาที ายร่าเล็ ที่ผมิถึ็ปราัวึ้น สภาพภายนออเาูแ่าออไป เาสวมใส่แว่นาหนาทึบ ในมือยัมีหนัสือปรัาเล่มหนา ๆ หลาย ๆ เล่ม นผมนึแปลใ ในวามเนิร์อนรหน้า
ผมมั่นใว่าผมำเาไ้ ไม่ผินแน่ ๆ แ่ทำไมแ่าับวันที่เอในผับนานี้นะ
'เออ อโทษรับ....อทาหน่อยรับ' นร่าเล็ว่า
"ินยอ..."
ผมยื่นหน้าไปใล้ ๆ ินยอ พยายามสูลิ่นบนัวเาให้มาที่สุ ิถึลิ่นนี้ริ ๆ ถ้าไม่เรใว่าอยู่ในมหาลัย ฯ ผมึเามาฟั ให้หายหมั่นเี้ยวแล้วริๆ
"ุ!!!! ทำอะไรอุอะ ? " นร่าเล็ผะ พลามอผม ๆ
เล่นเอาใผมหล่นวูบ
"ันไ..ืน่อนเราเอัน นายำันไม่ไ้เหรอ ?"
".........." นร่าเล็ ยืนนิ่สีหน้าแววารุ่นิ
Jinyoung part
ผมมอายรหน้า พยายามนึถึเรื่อราววัน่อน ๆ อย่าั้ใ
แม้ผมะพยายามนึมามายเท่าไหร่
แ่ผม็ไมุ่้นเยเาเลยสันิ มอผมสีแสอเา ใบหน้าที่เล็เรียวไ้รูปอเา ิ้ว ริมฝีปา หรือ แม้แ่วา
ผมพินิพิเราะห์ู็ไ้แ่สสัย นอย่าผมเนี่ยนะ ะรู้ันรวย ๆ
เพอร์เฟนานี้ หรือว่า เ้านยอบีะรู้ั ?
"ันว่า..เราไปหาทีุ่ยันี ๆ ีว่านะินยอ มาึ้นรถสิ...! "
ายแปลหน้าว่าพร้อมับเอื้อมมือมาุแนผมไว้
....นี่มันอะไรัน ? ผม ไปหมแล้ว ?
"...อโทษนะรับ ผมว่าุำผินแล้วละรับ "
"ินยอ นายพูอะไร.?.. ันไม่มีวันำนายผิแน่ ่อให้นายะสวมแว่นหรือถอ....หรือแม้แ่ไม่ใส่อะไร...ัน็ำนายไ้.....แ่ลิ่นอนายัน็ำไ้แล้ว.... "
ประโยท้าย...ผู้ายนนั้นยับัว มาใล้ๆผม
พร้อมับยื่นใบหน้าาวๆอเามาแทบิใบหน้าผมเล่นเอาใผมระุเสียววาบ ึ้นมาทันที.....
เา้อาระบออะไรผมันแน่.....
"ุเป็นใร ?"
ผมมอหน้าายแปลหน้าที่ยัุแนผมอยู่ ถึแม้อนนี้ในใอผมมันอาเ็มไป้วยวามสสัย....แ่ผมไม่ล้าถามอะไรไปมาว่านั่น
..ผมลัว ...
.......มันเหมือนับว่ามีอะไรบาอย่าทำให้รู้สึุอยู่ในใ ผมลัวว่านยอบีะทำอะไรแย่ ๆ นผมไม่สามารถรับไ้
"ันเป็นใรั้นเหรอ ?นายหมายวามว่ายัไ นายะบอว่านายลืมเรื่อืนนั้นอันับนายแล้วใ่มั้ย ปาร์ ินยอ!!!"
ายแปลหน้าทำเสียะหวาใส่ผม เาูโรธมา
เพราะผมำเาไม่ไ้ ั้นเหรอ?
แล้วืนนั้น ระหว่าเาับผม...มันืออะไร มันเิอะไรึ้น?
"ผะ....ผมอโทษ ผมไม่รู้ัุริ ๆรับ ผมไม่รู้ว่าผมไปทำอะไรใหุ้ โรธ แ่ผมอโทษริ ๆรับ"
ผมสะบั้อมือ ออามืออนแปลหน้าที่ำลัลายมือออ้วยวามใ นหลุ ไ้ในทันที พร้อมับรีบวิ่าไป ไปให้เร็วที่สุ
หอสมุมหาวิทยาลัยยอฮวา
Jinyong say : นยอบี...เิอะไรึ้น ทำไมวันนี้มีนมาหาัน ?
Jinyong say :นาย..ไปทำอะไรเารึเปล่า ?
Jinyong say : ...อร้อล่ะ... ่วยเพลา ๆ ลหน่อยไ้ไหม...ัน้ออ่าน
หนัสือเรียมสอบเทอมสุท้าย่อนฝึานนะ ่วยถนอมร่าาย้วย
ผม้อวามระบายวามสสัย่าๆ และเฟในเรื่อไว้ เพราะมันเป็น่อทาที่ ินยอบีะสามารถโ้อบผมไ้ เราุยัน้วยวิธีนี้เสมอ ๆ
ผมมัะอ เา้ำ ๆ อยู่แ่เรื่อเียว
ออย่าทำอะไรให้ผม้อเือร้อน
...... แ่มัน็ไม่เยไ้เลย
เอาหละ...วันนี้ผมะั้ใอ่านหนัสือ อีรอบ ะอ่านโ้รุ่เลย......
3 ปี่อน
'Happy birthday happy birthday......happy birthday to you'
"สุสันวันเินะินยอมีวามสุมา ๆ นะลู"
"อบุนะรับ....ุพ่อ...ุแม่ "
ผมทิ้ัวโผอนทัู่่อย่าแนบแน่น้วยวามรู้สึมีวามสุ ที่เินะบรรยายไ้
แ่พ่อับแม่ลับมาเยี่ยมผม ็ไม่มีอวัใๆ ที่ะีว่านี้แล้ว
"พ่อรับ...แม่รับ...ปีนี้นยอประวารออแบบิวลี่ไ้ราวัล อันับ 1 มา้วยนะรับ"
ผมว่ายิ้ม ๆ
"ริเหรอลู...เ่ริๆ แ่ลูเรียนหมาย ไม่ใ่เหรอ? "
"นยอเรียนมันเป็นวิาเสริมรับ....มันเป็นานอิเรเพิ่มเิมที่นยอสนใ "
"็ี....แ่อย่าให้เสียารเรียนนะินยอ" พ่อว่านิ่ๆ
"รับ..."
ผมรับำพลามอใบหน้าที่เรียบเยไร้วามรู้สึอพ่อ...เาูไม่ไ้สนใับราวัลิ้นนี้มามาย
ผมรู้สึเฟลหน่อย ๆ แ่็เ้าใ พ่อผมอยาให้ผมเป็นทูเหมือนท่าน ไม่อยาให้ผมทำอะไรไร้สาระนระทบับผลารเรียน
เราสามนนั่ิบน้ำาันอยู่บนโ๊ะอาหาร ที่มีอาวหวานเรียราย อยู่มามาย
ป้าิมูสั่ให้แม่บ้านนอื่น ๆ ัแมันนเ็มโ๊ะ
ป้าิมูัว่าเป็นนมีฝีมือในารทำอาหารมา ้วยประสบาร์ที่ยาวนานรุ่น่อรุ่นที่้อูแลระูลปาร์
ึไม่แปลมานัที่ะมีอาหารแบบเาหลีหรือาิอื่น ๆ ปะปนันไ้มามายนานี้
"นี่นม่าม ฝอยทอ ถ้วยฟู ทีุ่ผู้หิส่สูรมาให้ป้าลอฝึทำ่ะ ุินยอ ลอิมูสิะ "
ป้าิมูว่ายิ้ม ๆ
"น่าทานมาเลยรับ.."
ผมหันไปยิ้มให้ป้าิมู และ ุแม่...
"นี่ือนมไทย ทีุ่แม่อบทานสินะรับ"
ุบ..เพล้..!!!!
"ายริ..ออนิน เธอนิุ่ม่ามริ ๆ เลยนะ ส่านยัไให้หลุมือ่อหน้าุ ๆ เาห๊ะ "
"อโทษ่ะ ุแม่บ้าน" ุออนินว่าพลา้มหัว นแทบะิพื้น้วยวามรู้สึผิ
"อโทษนะะ พอีเ็นนี้พึ่เ้ามาทำวันแร แประหม่า "
ป้าิมูว่า
"ไม่เป็นไรหรอรับ...เี๋ยวผม่วยเ็บนะรับุออนิน."
..ผมว่าพลา้มเ็บเศษานแ่วย ุออนิน ที่อนนี้ำลัยืนหน้าี ทำัวไม่ถูอยู่
"ายริ...ุินยอ...หยุ่ะ เี๋ยวเศษานบามือ ออนินมัวยืนบื้ออะไรอยู่ รีบเ็บเศษานสิ "
"..ะ.่ะ..."
ออนินสาวใ้นใหม่ว่า แววารนราน ูในทำอะไรไม่ถู
เธอรีบเอี่ยวัววาถาุปร้อน ๆ ลอย่าลว ๆ ้มลแย่ผมเ็บเศษานอย่ารีบร้อน เพราะลัวว่าผมะับมันนบามือ
"ปล่อยนะะุินยอ เี๋ยวันัารเอนะะ " ออนินว่า
"รับ..."
ผมยิ้มให้เธอ่อนะวามือ แล้วลุึ้น แ่ทว่า...หัวอผมันไประแทับถา ทีุ่ออนินวาไว้อีระรอ
ุบ!!!! เพล้!!!!
"โอ๊ย!!!!"
"ินยอลู...!!! " เสียแม่ั้ออยู่้า ๆ หูอผม
"ายริหัวุินยอ..มีเลือ้วย " ป้าิมู
"มัวทำอะไรันอยู่...ไปเรียรถพยาบาลมาสิ!!!" เสียพ่อะหวาป้าิมู
นั้นเป็นเสียสุท้ายในวันนั้นที่ผมไ้ยิน่อนที่ผมะหมสิ
"อืออ......."
ทันทีที่ผมสะุ้ื่นลืมาึ้น ผม็ไ้รู้ัวว่า อนนี้ริมฝีปาผมไ้ถูใรนหนึ่รอบรอมันไปแล้ว วามใล้อใบหน้าทำให้ผมมอไ้ไม่ัเนนัว่านที่ำลับยี้ริมฝีปาผมอย่าบ้าลั่ในอนนี้เป็นใร
แ่ผม็พยายามันัวเาออ พยายามิ้นัืนอย่าสุแร
"...อืออ ปล่อยผม...."
เสียห้ามอผม ไม่ไ้ทำให้น ๆ นี้หยุารระทำเลยสันิ
"....อืออ....อือ...."
ลิ้นอุ่น ๆ าริมฝีปาอเา่อย ๆ ันเ้ามาในโพรปาอผมอย่ารีบร้อน
ยิ่ทำให้ผมิ้นลุลั ้วยวามใอีระรอ
แ่มัน็ไม่สามารถหลุาเาไ้แม้แ่น้อย แถมเายัสวมอผมแนบแน่นว่าเิมะอี ...เาแรเยอะะมั
ผมทุรนทุรายับ สัมผัสที่ไ้รับ วามลัววามใ ทำให้ผม แบ่ลมหายใามัหวะารูบแทบไม่ทัน
ผมทรมาน...เหมือนำลัาอาาศหายใ
ผมปัป้อมือออเา ที่พยายามสอแทรมือเ้าไปในเสื้อผ้าอผม
เารุล้ำเ้ามามาเินไปแล้ว
Mark part
ื้อนัใ่ไหม ปาร์ ินยอ ำันไม่ไ้ใ่ไหม...
ไ้ ันะรื้อฟื้นให้นายำไ้เอ !!!
ผมิพลาบัริมฝีปานร่าเล็ที่ำลัิ้น ราวับม้าพยศ ในอ้อมออผม...
ผมอาะูี้โไปหน่อยที่ผมเล่นอนเาเผลอหลับในหอสมุพอี
แ่ผมอใไม่ไหวแล้วริๆ ....นอะไรนอนหลับไ้น่าฟัะมั
"อือ....อือ..."
นัวเล็เริ่มส่เสียราอบรับสัมผัสที่ผมมอบให้เบา ๆ พลาหลับาปี๋้วยวามลัว โีหน่อยที่หอสมุ ั้นนี้ เียบสบ ที่สุ
แ่สำหรับนาย นายโร้ายเอนะที่เลือะนั่อ่านรนี้
ปาร์ินยอ!!
ผมลายูบ นร่าเล็ในอ้อมอเบา ๆ ่อนที่ะ่อย ๆ บ้นอนิ่ม ๆ อเาอย่านุ่มนวล แ่็แฝไป้วยแรปราถนาที่ทะลัออมาเินวบุม
เมื่อผมยื่นหน้าออมาาริมฝีปา นร่าเล็็ถึับาโเมื่อเห็นหน้าผม
"ุ...ุเมื่ออนเย็นนิ...อืออ..." ินยอว่าราในลำอ
"ใ่...ันเอ..."
ผมว่า่อนะ ปลาเินยอพลาลูบไล่ส่วนอ่อนไหวอเา
ปา็ยัผลับั โลมเลีย ยออหอม ๆ อนร่าเล็้วยวามเร่าร้อน แ่็ระเมียระไม
นินยอเริ่มโอนอ่อนามแรรัที่ผมมอบให้
"มา่วยันทำ่อให้เสร็...เถอะนะ ทำเหมือนที่นายับัน่วยันวันนั้น..."
"...ผะ..ผม....อือ...ำุไม่ไ้ริๆ....อือ..ปล่อยผมเถอะ.."
ินยอเสียระเ่า ใบหน้าอเาูแ่าน มพูราวับสีลูพีที่น่าึูใ
แ่แววาอเาลับ่อย ๆ มีน้ำาึมออมาราวับร้ออีวิ
แววานั้นอเาทำให้ผม้อหยุะั....
ผม่อย ๆ ลายมือ ออาัวินยอ ที่บันี้เสื้อผ้าไ้หลุลุ่ย สะบัสะบอมไปทั้ัว
"ินยอ ? นายเป็นอะไร? ทำไมนายถึร้อไห้ ?"
"ฮึ..ผะ..ผม อัวนะรับ..." ินยอมอหน้าผมอีรั้ในาเริ่มแ น้ำใส ๆ ในาลมๆ ู่นั้นร่วหล่น
่อนะทรุัวลับพื้น ้วยแววาที่เศร้าสร้อย
เา่อย ๆ หยิบิ้นเสื้อผ้าที่หล่นบาส่วนเ็บึ้นมาพร้อมับรีบ้มหน้าวิ่ออไป
อะไรัน ็ืนนั้นนายยัโอเอยู่นี่นา ทำไมราวนี้นายลับทำแววาเ็บปว ใส่ันนานั้น
.....นายเป็นอะไรันแน่ ปาร์ินยอ .....
*********โปริามอน่อไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น