ตอนที่ 9 : o๘ - ยามวิกาลกับสองพรีเฟ็ค
บทที่ ๘
_______________________________________________________________________________________________________
"เซอุน! นายเห็นเมื่อกี้ใช่มั้ย" ระหว่างทางที่เซอุนและเพื่
"อึยอุง เรามีตา ทำไมจะไม่เห็น" เซอุนตอบ
"นายโอเคมั้ยอ่ะ สีหน้าไม่ค่อยดี" แจฮวานที่เดินอยู่ข้างๆกันเอ่
"พูดอย่างเดียวก็ได้มั้งครับคุ
"จะจับเองละสิท่า" แจฮวานตอบเบาๆ พร้อมกับบุ้ยปากใส่อีกคน
เซอุนมองหน้าทั้งสองคนสลับกั
ทำไมสองคนนี้ชอบทำท่าเหมื
"ยิ้มแล้ว" อึยอุงและแจฮวานพู
โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีสายตานึงจ้
"คนที่จุ๊บแก้มพี่นายอ่ะ ชื่อคังแดเนียลใช่ม่ะ เขาเป็นลูกชายหัวแก้วหั
"หุ้ย แล้วทำไมเขาถึงจุ๊บพี่นายละ นั่นเป็นการทักทายของชาวบั
แล้วทุกคนรวมถึงเซอุนก็
แจฮวานทำผิดอะไร๊ ;-;
"สวัสดียามเย็นนักเรียนฮอกวอตส์
“ตอนนี้ก็ผ่านไปแล้วหนึ่งเดือนหลังจากเปิดเทอม ฉันหวังว่านักเรียนของฉันจะมีความสุขในการเรียนนะ” ศาสตราจารย์โบอา เอ่ยพร้อมรอยยิ้ม
“และสิ่งที่ฉันจะแจ้งต่อไปนี้ อาจจะทำให้พวกเธอหลายคนหัวเสียก็เป็นได้” เธอเว้นวรรค “หลังจากจบกิจกรรมการประลองเวทย์ไตรภาคี รายวิชาในแต่ละวิชาจะเริ่มมีการสอบเก็บคะแนน ขอให้นักเรียนเตรียมตัวให้ดี” สิ้นเสียงของศาสตราจารย์โบอา ทุกคนต่างก็ส่งเสียงร้องโอดโอย และคงจะมีเพียงแต่เด็กเรเวนคลอเท่านั้นที่ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกไป
“เอาละ เรามาเริ่มการต้อนรับคณะนักเรียนจากทั้งสองสถาบันเสียดีกว่า” พูดจบ ธงสัญลักษณ์ของแต่ละบ้านก็ร่วงลงมาจากเพดาน อย่างรุนแรงจนพวกเราต้องเงยหน้าขึ้นมอง
เซอุนได้ยินเสียงเพื่อนร่วมบ้านร้องว๊าวชื่นชมกับความอลังการของฮอกวอตส์กันอย่างสนุกสนาน ธงสัญลักษณ์ของแต่ละบ้าน แสดงถึงบุคลิกของแต่ละคนที่หมวกคัดสรรจะเป็นผู้วิเคราะห์ และ นำนักเรียนคนนั้นเขาไปอยู่ในที่ที่ตนควรอยู่ เช่นผู้ที่กล้าหาญสมควรจะได้อยู่กริฟฟินดอร์ ผู้ที่มีจิตใจดี เห็นแก่ส่วนรวมมากกว่าส่วนตนควรจะได้อยู่ฮัลเฟิลพัฟ พวกเลือดบริสุทธิ์ส่วนใหญ่ก็จะอยู่สลิธีริน และสุดท้าย บ้านที่มีคนฉลาด เรเวนคลอ
ด้านหน้าตรงที่พวกอาจารย์นั่งอยู่ก็ไม่น้อยหน้าเช่นเดียวกัน ธงผ้าใบผืนใหญ่ที่มีสัญลักษณ์สัตว์ของทั้งสี่บ้านอยู่ล้อมรอบตัว H ไว้ข้างๆกันก็มีสัญลักษณ์ของเดิร์มสแตรงก์ และ โบบาตงซ์ แขวนไว้อย่างสวยงาม
“เพื่อไม่ให้เสียเวลา ขอเสียงปรบมือให้กับคณะสุภาพสตรีจากวิทยาลัยโบบาตงซ์และอาจารย์ใหญ่ ศาสตราจารย์บาดา!” ประตูห้องโถงถูกเปิดออกกว้างทันทีที่ศาสตราจารย์เอ่ยพูดจบ
นักเรียนฮอกวอตส์ทุกคนหันมองที่ประตูทันที สิ่งที่ผ่านเข้ามาในประตูก่อนร่างของนักเรียน ก็คือผีเสื้อสีฟ้าอมม่วง โฉบบินเข้ามา ก่อนจะตามมาด้วยร่างอรชรของนักเรียนหญิงจากโบบาตงซ์ ส้นสูงของพวกเธอกระทบกับพื้นห้องโถงเป็นน้ำเสียงที่ฟังดูแล้วไพเราะ พวกเธอต่างก้าวเข้ามาภายในห้องโถงด้วยท่าทางที่สวยงามราวกับกำลังเต้นรำอยู่ และยังไม่วายจะส่งสายตาแพรวระยับตอนเดินผ่านชายหนุ่ม จนชายหลายคนถึงกับยกมือขึ้นมากอบกุมหัวใจตัวเองกันเป็นแถว
เซอุนหันมองแจฮวานด้วยรอยยิ้มแบบล้อๆ เมื่อเพื่อนของเขาหันมองจนคอแทบหัก
จะเอาเรื่องนี้ไปฟ้องรุ่นพี่ปี 6 จากฮัพเฟิลพัฟคนนั้นดีไหมนะ?
แต่ถ้าหากเขาทำแบบนั้น เพื่อนเขาอาจจะโดนนำไปโยนทิ้งไว้ที่ป่าต้องห้ามแน่ๆ
“โอ๊ย คิมชองฮา นี่เธอเป็นนางฟ้าหรือเปล่า” เซอุนได้ยินเสียงใครสักคนนึงตะโกนขึ้นมา เมื่อ คิมชองฮา เดินเข้ามาภายในห้องโถง ใบหน้าเหย่อหยิ่งของเธอไม่ได้หันมองใครเลย เธอเอาแต่เดินไปทางข้าง ด้วยความมั่นใจ ทำให้หญิงสาวหลายคนหันไปซุบซิบด้วยความไม่ชอบใจ
หลังจากคณะสุภาพสตรีเดินมาถึงด้านหน้าพร้อมกับอาจารย์ใหญ่แล้ว พวกเธอก็ถูกเชิญให้มานั่งกับนักเรียนบ้านเรเวนคลอ ทำให้เพื่อนๆของเซอุนแทบอยากจะย้ายตัวเองไปนั่งด้านหน้า จนเขาและแดฮวีต้องเอ่ยปรามเป็นระยะ
“และอีกหนึ่งสถาบัน ขอเสียงปรบมือให้กับ คณะสุภาพบุรุษและอาจารย์ใหญ่ ท็อป จากเดิร์มสแตรงก์!” และอีกครั้ง ประตูบานใหญ่ของห้องโถงถูกเปิดออกกว้าง พร้อมกับร่างของนักเรียนชายจากเดิร์มสแตรงก์ที่เดินเข้ามาด้วยความพร้อมเพรียง หมวกและขนเฟอร์ของเดิร์มสแตรงก์ทำให้พวกเขาดูแปลกตา เพราะที่ฮอวอตส์หากไม่ใช่ช่วงสิ้นปี เสื้อหนาวหรือพวกขนเฟอร์ก็ไม่ค่อยจำเป็นสักเท่าไหร่
“นั่นไง คังแดเนียลมาแล้ว” แดฮวีหันมากระซิบข้างหูเขา ก่อนจะเรียกให้เซอุนหันมองคนที่เพิ่งจะเดินเข้ามาพร้อมกับอาจารย์ใหญ่ของเดิร์มสแตรงก์
ร่างสูงสง่าของคนที่ชื่อคังแดเนียลเดินเข้ามา ใบหน้าของเขาเรียบนิ่ง แต่สายตาของเจ้าตัวดูเหมือนว่ากำลังมีความสุข และยังไม่วายหันสายตาไปมองทางโต๊ะที่นั่งฝั่งกริฟฟินดอร์ เซอุนหันมองตาม ก่อนจะเห็นพี่ซองอูนั่งฟุบหน้าลงกับโต๊ะแบบไม่ต้องการให้อีกคนมองเห็น แต่เขาก็แอบเห็บใบหูที่ขึ้นสีแดงจัดของพี่ชายตัวเอง
เขามีเรื่องล้ออีกคนตอนช่วงปิดเทอมแล้วละ
จะเอาเรื่องนี้ไปเล่าให้พวกญาติๆฟังตอนรวมญาติด้วยดีกว่า คึ
แต่เซอุนก็ต้องหันสายตาออกจากโต๊ะกริฟฟินดอร์อย่างรวดเร็ว เหตุเพราะร่างสูงผมสีแดง กำลังมองเขาแบบไม่ละสายตา เรียกให้เซอุนต้องแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นสายตาของอีกคน
และหลังจากที่คณะนักเรียนจากเดิร์มสแตรงก์เข้ามาครบกันแล้ว พวกเขาก็ถูกเชิญให้นั่งร่วมบ้านกับกริฟฟินดอร์ เล่นเอาซะพี่ซองอูขยี้หัวตัวเองอย่างรุนแรง พร้อมกับเอาหัวซบกับไหล่พี่ยงกุกอย่างคนหมดอาลัยตายอยาก
“วันนี้ถือเป็นโอกาสที่ดี เพราะมีนักเรียนจากทั้งสามโรงเรียนใหญ่มารวมตัวกัน ฉันดีใจเป็นอย่างมากที่ได้เป็นผู้ต้อนรับนักเรียนจากทั้งสองสถาบัน และฉันคิดว่านักเรียนฮอกวอตส์ทุกคนก็เห็นด้วยใช่มั้ย” ศาสตราจารย์โบอาขึ้นมายืนบนแท่นตรงกลางอีกครั้ง พร้อมกับเอ่ย
“งั้นฉัน อาจารย์ใหญ่ของฮอกวอตส์ขอเปิดการแข่งขันประลองเวทย์ไตรภาคี ณ บัดนี้”
“แดฮวี นายได้หยิบสมุดรายงานของฉันที่วางอยู่บนโต๊ะมาหรือเปล่า” หลังจากที่ศาสตราจารย์โบอาอนุญาตให้เราเริ่มทานอาหาร และอาหารในค่ำคืนนี้ เรียกได้ว่ายิ่งใหญ่ที่สุดตั้งแต่เขาเคยเรียนที่ฮอกวอตส์มา อดนึกถึงพวกเอลฟ์ไม่ได้ ว่าพวกมันจะทำงาหนักเพื่ออาหารที่แสนอร่อยของพวกเราขนาดไหน
“หืม? สมุดรายงานอะไร” แดฮวี เงยหน้าขึ้นจากชิ้นเนื้อสเต็กหมักอย่างดี ก่อนจะหันมาขมวดคิ้วใส่เขา
“ก็ที่ฉันเอาไปทำที่ห้องสมุดด้วยไง อ่า สงสัยจะลืมไว้ที่ห้องสมุดแหะ” เซอุนพูดต่อ ก่อนจะย้อนไปนึกถึงช่วงบ่าย ที่เขากับแดฮวีไปนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ห้องสมุดระหว่างรอเวลาเรียกรวมที่หน้าปราสาท และเพราะพวกเขาอ่านเพลินกันจนเกินไป จนเกือบเลยเวลาที่อาจารย์นัดไว้ เซอุนเลยเผลอลืมสมุดรายงานวิชาประวัติศาสตร์เวทย์มนต์ไว้ที่ห้องสมุด
“งั้นเดี๋ยวทานเสร็จฉันจะไปเอาคืน”
“จะดีหรอ นี่ก็ดึกแล้วนะ เดี๋ยวก็โดนพี่มินฮยอนดุ ไม่สิ พี่มินฮยอนไม่ดุนายหรอก แต่พี่โดยอนอ่ะไม่แน่” แดฮวีตอบ ก่อนเขาจะนึกถึงใบหน้าดุๆของพี่โดยอน ปีห้า ที่เป็นพรีเฟ็คอีกหนึ่งคนของเรเวนคลอ ที่แสนจะเข้มงวดกับเด็กนักเรียนในความดูแลของตัวเอง จนทำให้พวกเขาเลี่ยงการทำความผิดอยู่ตลอด
แต่พอพูดถึงความดุของพรีเฟ็คแล้ว อีแดฮวีกลับไม่ได้นึกถึงพี่โดยอนเพียงคนเดียว แต่ใบหน้าที่เหมือนกับโจรป่าของคนบางคนก็ซ้อนทับขึ้นมา จนทำให้เขาต้องสะบัดหน้าเอาความคิดแปลกๆออกไป
ไม่สิ อย่าไปคิดถึงเขาพรรคนั้นเชียว!
“แดฮวี! นายได้ยินที่ฉันพูดมั้ย” เซอุนเอ่ยขึ้นเสียงดัง ทำให้แดฮวีหลุดออกมาจากภวังค์ของตน แล้วหันหน้ามองเพื่อนทันที
“ห๊ะ นายว่าไงนะ” แดฮวีเอ่ยถาม
“นายเหม่ออะไรเนี่ย” เซอุนพูดตอบ “ฉันบอกว่านายห้ามบอกใครนะว่าฉันออกไป” พูดจบ เซอุนก็ขยับหน้าเข้าใกล้แดฮวีพร้มกับส่งสายตาให้อีกคนสงสาร จนแดฮวีต้องยอมตอบตกลงอย่างช่วยไม่ได้
“ถ้าโดนดุมาละจะไม่ช่วยเลย!”
เซอุนเดินเลี่ยงออกมาจากกลุ่มเด็กเรเวนคลอที่กำลังถูกพรีเฟ็คทั้งสองคนต้อนเป็นแถวให้เดินกลับไปที่หออย่างพร้อมเพรียง เดินย่องออกมา ก่อนจะค่อยๆเดินตรงไปด้านในสุดของปราสาทที่เป็นที่ตั้งของห้องสมุดประจำฮอกวอตส์ หนังสือหลายร้อยหลายพันเล่มรอบโลกถูกเก็บไว้ที่ห้องสมุดแห่งนี้ นั่นจึงไม่แปลกที่เขาและเพื่อนๆเรเวนคลอต่างยกให้เป็นสถานที่โปรดในเวลาที่เราไม่มีชั่วโมงเรียน หรือช่วงวันหยุดเสาร์อาทิตย์
เซอุนเอื้อมมือหยิบไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาจากกระเป๋าเสื้อคลุมตัวเอง ก่อนจะชี้มันไปที่กลอนประตูของห้องสมุดแล้วเอ่ยคาถาออกมาอย่างแผ่วเบา
“อาโลโฮโมร่า” สิ้นเสียงเขา ประตูของห้องสมุดก็ดังขึ้นเป็นการปลดล็อค เซอุนเปิดประตูออกแล้วก้าวเข้าไปด้านในอย่างแผ่วเบา เขาเอ่ยคาถาเปิดไฟจากไม้กายสิทธิ์ตัวเอง แล้วส่องไปรอบๆห้องสมุด ค่อยๆเดินไปตามโต๊ะหนังสือ เพื่อหาสมุดรายงานที่ตนลืมไว้ ก่อนที่เขาจะมองเห็นมันกำลังนอนกองอยู่บนโต๊ะที่เมื่อช่วงบ่ายเขามานั่งเขียนรายงานอยู่ตรงนี้ พร้อมกับขนนกอันโปรดของเขาด้วย
“อยู่นี้เอง กลับบ้านเรากันเถอะ” เซอุนเอ่ยพูดกับปากกาขนนกของตัวเอง แล้วกอดสมุดไว้แนบออก พลางก้าวเดินกลับไปที่ประตูอีกครั้ง และเหมือนเดิม เซอุนพยายามทำทุกอย่างให้เบาที่สุด เผื่อมีศาสตราจารย์คนไหน หรือพรีเฟ็คของบ้านไหนมาเดินตรวจตราขึ้นมา เขาอาจจะซวยก็ได้
และเมื่อเซอุนออกมาจากห้องสมุดได้ เขาก็กำลังจะร่ายคาถาล็อคประตูเช่นดังเดิม แต่ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา เรียกให้เขาต้องชะงักร่างกายในทันที
“มาทำอะไรลับๆล่อๆตรงนี้ครับ” เสียงทุ้มที่คุ้นหูดังขึ้นจากทางด้านหลังเขา ทำให้เซอุนต้องกำไม้กายสิทธิ์ที่มีแสงไฟจากปลายไม้ไว้แน่น ก่อนจะหันตัวไปทางด้านหลังช้าๆ
เซอุนชี้ไม้หายสิทธิ์ไปตรงที่มาของเสียง ก่อนเขาจะเบิกตากว้างเมื่อเจ้าของเสียงพูดเมื่อกี้ คือคนเดียวกับคนที่ทำให้เขาหน้าแดงก่ำจนหลายคนทักว่าเขาไม่สบายหรือเปล่า เมื่อไม่กี่วันที่แล้ว
รุ่นพี่อิมยองมิน
ร่างสูงของรุ่นพี่ยองมินกำลังยืนพิงกำแพงมองมาทางเขาด้วยสายตาที่ทำให้อยากจะหายตัวออกไปจาก ณ ตรงนี้ให้รวดเร็วที่สุด ก่อนที่ตัวเขาจะละลายหายไปซะก่อน
“รุ่นพี่...? มาทำอะไรตรงนี้หรอครับ” เซอุนเอ่ยถาม ก่อนจะค่อยๆลดไม้ลงไม่ให้แสงเข้าตาอีกคนมากเกินไป
“พี่เป็นพรีเฟ็คไงครับ พี่ก็เช็คตรวจตราความเรียบร้อยแบบที่ทำอยู่ตลอด” คนตัวสูงกว่าพูดตอบ ก่อนจะดันตัวเองออกจากกำแพง แล้วเดินเข้ามาใกล้ๆเขา “แล้วเราละครับ? ดึกแล้วทำไมไม่กลับไปที่หอ”
เซอุนพยายามจะถอยห่างจากอีกคน เพราะกลัวว่าอาจจะเกิดเหตุการณ์ทำให้เขารู้สึกหน้าร้อนแบบคราวที่แล้วอีก
และเหมือนกับเดจาวูอีกครั้ง คนตัวสูงเดินก้าวมาข้างหน้าเขาแบบไม่สนใจอะไร จนทำให้หลังของเซอุนชนกับประตูของห้องสมุดจนไม่สามรถหนีไปไหนได้
ให้ตาย ท่านี้อีกแล้ว
เซอุนคิด ก่อนจะทำเป็นมองไปรอบๆ ไม่พยายามสบตากับคนตัวสูงกว่าที่อยู่ตรงหน้าเลย
“ฮ่าๆ ทำไมเราถึงชอบทำหน้าแบบนี้นะ ตลกเป็นบ้า” พี่ยองมินชะงักหน้าที่กำลังจะยื่นเข้ามาใกล้เขา แล้วหันไปหัวเราะเบาๆ
“หน้าแบบไหนอ่ะพี่ มันน่าเกลียดมากเลยหรอ” แล้วเซอุนก็เป็นพวกบ้าจี้มากเสียด้วย อีกคนถึงกับหัวเราะใบหน้าเขาแบบนี้แสดงว่ามันต้องน่าเกลียดมากแน่ๆ แค่นี้พี่ซองอูก็ชอบบ่นว่าเขาน่าเกลียดมากพออยู่แล้ว ถ้าน่าเกลียดเพิ่มอีก สักวันเขาต้องตัดพี่น้องกับองซองอูแน่ๆ และดูเหมือนว่าเขากับซอนโฮคิดจะทำแบบนั้นอยู่หลายครั้งเหมือนกัน
มือเรียวเล็กของเซอุนยกมือขึ้นจับใบหน้าตัวเองด้วยสีหน้ากังวล ก่อนร่างสูงของยองมินจะหยุดหัวเราะแล้วอมยิ้มมองอีกคนแทน
“ไม่ครับ ไม่น่าเกลียดสักหน่อย” ยองมินพูดเว้นวรรค “น่ารักมากเลยต่างหาก” สิ้นเสียงของพี่ยองมิน เซอุนก็ต้องเม้มปากแน่นด้วยความประหม่า และพี่ยองมินยกมือขึ้นมาเกาหัวตัวเองเบาๆ ก่อนจะเอ่ยต่อ
“รีบกลับหอกันถอะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง” ก่อนมือของพี่ยองมินจะเอื้อมมาดันหลังเขาให้เดินไปด้านหน้าพร้อมกับเขา
ระหว่างทางไปหอพักเรเวนคลอเราทั้งคู่ไม่ได้เอ่ยอะไรขึ้นมาสักคำเดียว ยอมรับว่าเซอุนยังไม่หายจากอาการประหม่าจากคำพูดของคนตัวสูงเมื่อกี้เลย ทำให้เขาไม่รู้จะเอ่ยพูดอะไรออกไปดี แต่น่าแปลก ทั้งที่เราไม่สนิทกัน เคยเอ่ยคุยกันก็แทบนับคำนับประโยคได้ แต่ความเงียบระหว่างเราทั้งคู่ไม่ได้ทำให้เซอุนอึดอัดแต่อย่างใด
เซอุนและยองมินเดินผ่านบันไดวนจนมาถึงด้านบนสุดที่เป็นที่ทางเข้าของหอพักเรเวนคลอ ด้านหน้าหอพักมีร่างสูงในชุดเครื่องแบบของฮอกวอตส์เต็มยศยืนอยู่ด้านหน้าด้วยใบหน้าขุ่นมัว แตกต่างกับคนตัวสูงข้างๆเขาที่เหลือเพียงเสื้อด้านในกับเน็กไทด์ที่หลุดลุ่ยเพียงเท่านั้น
รุ่นพี่มินฮยอนหันมามองเราทั้งคู่ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย
“น้องเซอุน ทำไมถึงอยู่กับไปยองมินได้ละ?” พรีเฟ็คสุดหล่อหันมาถามเขา ก่อนจะหันหน้าไปมองพี่ยองมิน “มึงไปเจอน้องเขาหรอ”
“ผม...” เซอุนกำลังจะเอ่ยตอบไป แต่เสียงของพี่ยองมินก็ดังขัดซะก่อน
“ป่าว พอดีกูเป็นคนพาน้องไปเอง ลืมบอกวะ โทษที” ยองมินตอบอีกคนด้วยสีหน้าระคนมีความสุข ก่อนจะหยักคิ้วส่งไปหาพรีเฟ็คเรเวนคลอดด้วยความหมั่นไส้
“จริงหรอครับน้องเซอุน” พี่มินฮยอนเปลี่ยนเป้าหมายจากยองมินเป็นคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆกัน
“ครับ” เพราะเขาไม่อยากให้มีปัญหา จึงเออออไปกับคนขี้ตู่ข้างกายเขาไปด้วย
“งั้นพี่กลับแล้วนะ ไว้เจอกันพรุ่งนะครับน้องเซอุน” ยองมินไม่ได้สนใจสายตาที่เต็มไปด้วยคำถามของมินฮยอน แต่ร่างสูงกลับหันไปหาคนเป็นน้อง พร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่ม “ราตรีสวัสดิ์นะครับ” สิ้นเสียงอีกคน พี่ยองมินก็เอื้อมมือขึ้นมาลูบหัวเขาเบาๆ แล้วเดินจากไปตามทางของบันไดวน
เรียกให้เซอุนหน้าแดงขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ จนเขาถูกพี่มินฮยอนไล่ให้กลับไปในหอเพื่อเข้านอน แล้วเอ่ยเตือนว่าห้ามออกไปไหนยามวิกาลอีก เซอุนพยักหน้ารับรู้ ก่อนเขาก็หันไปหารูปปั้นสำริดด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย ฟังปัญหาที่รูปปั้นเอ่ยถาม ก่อนเขาจะตอบออกไป และแน่นอน เขาไม่เคยตอบถูก จนพี่มินฮยอนที่ยืนดูอยู่นานต้องเข้ามาช่วย เสียก่อนที่เราไม่ได้นอนในค่ำคืนนี้
________________________________________________________________________________________________________
-talk-
เรามาแร้ว ขอบคุณทุกแรงสนับสนุนนะคะ ฮือ รักทุกคนมากๆเลย แต่อยากสอบถามว่าหากเราจะแต่งตอนพิเศษ(ตอนนี้มีพล็อตแล้ว) คิดว่าจะเป็นของคู่รองคู่ไหนดีคะ? ตอนนี้เราลังเลอยู่หลายคู่เลย เรามันคนบาปค่ะ เรามีหลายเรือเหลือเกิน ;-;
มีอะไรติชมกันมาได้เสมอนะคะ พร้อมรับฟังทุกความเห็นค่ะ
*ยังไม่ได้ตรวจคำผิดน้า
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
พี่ยองมินจะมาแกล้งน้อง หยอดห้าบาทสิบบาทแบบนี้ไม่ได้ น้องใจเต้นแรงแก้มจะระเบิดหมดแล้วนะคะ ฮรึกกกกก อยากฟัดแก้มน้อง พี่ยองมินทนได้ยังไงค่ะ คุณคังเค้ามาตอนเดียวแต่ได้หอมแก้มแล้วอาะ555555
แล้วหนูแจฮวานมีคู่?อมก จัดมาเลยค่ะ จัดมาให้หมด พี่รีบไหวแล้วโอเคมากๆๆๆๆ
ปล. ได้กลิ่นฮวานซองกับแบคฮวีค่ะ ฮือออ กุมหัวใจ ทำไมมีทุกคู่ที่เราชิบเลย เหลือแต่ลุ้นว่าใครจะคู่พี่มินยอน(+ลุ้นโพ...) ดีกับใจจ
ถ้าได้สักคนจะดีต่อใจ
ปล.อยากได้องเนียล5555
ตอนพิเศษขอ เจ้าเขียวอูจินกับเจ้ากระต่าย หวีดคู่นี้จังเลยยย (นายปากแข็งกับยัยจอมซึน) บวกคู่แจฮวานไปด้วยอยากรู้ว่าจะคู่กับใคร
ปล.ไรต์คะ ว้อนท์อูซอบค่ะ ว้อนท์จริงๆ 55555