ตอนที่ 8 : o๗ - โบบาตงซ์ และ เดิร์มสแตรงก์
บทที่ ๗
_______________________________________________________________________________________________________
เกิดเป็นองซองอูไม่ใช่เรื่องง่ายครับพูดเลย
ไม่ว่าจะเป็นหน้าตา หรือความสามารถ สำหรับผมนี่ระดับเทพของฮอกวอตส์เลยนะ เรียกว่าอยู่บนจุดสูงสุดของกริฟฟินดอร์เลยก็ว่าได้
ไม่ว่าแข่งอะไร เขามักจะได้ที่หนึ่งอยู่เสมอ (ยกเว้นแต่อะไรที่มันต้องใช้สมอง เขาถนัดเรื่องที่ต้องใช้อวัยวะที่อยู่ตั้งแต่คอลงไปถึงเท้ามากกว่า)
แต่เสียอยู่อย่างเดียว
องซองอูคนนี้ ยังไม่เคยมีแฟน!
เน้นอีกครั้ง
ไม่! เคย! มี! แฟน!
เรียนที่ฮอกวอตส์มาห้าปี ไม่เคยมีแม้แต่เงา!
ไม่รู้ว่าชาติที่แล้วเขาไปทำเวรทำกรรมอะไรไว้กับใครหรือเปล่า
โรงเรียนฮอกวอตส์นั้นกว้างแสนกว้าง นักเรียนมีเป็นพันๆคน ไม่มีใครเป็นเนื้อคู่ของเขาเลยงั้นหรอ
พูดแล้วก็เซ็ง
นับว่าเป็นปมอันใหญ่หลวงสำหรับคนหล่อๆแบบเขาเลยนะ เพื่อนๆในกลุ่มของเขาต่างเคยควงสาวมาแล้วนับไม่ถ้วน ทั้งคิมจงฮยอน คิมยงกุก หรือแม้กระทั่งไอ้เด็กปีสามบ้านเดียวกับเขาอย่างคิมซามูเอล ที่มีประสบการณ์มากกว่าเขาเสียอีก
และอีกหนึ่งคน ไอ้พรีเฟ็คหน้าอัลปาก้า ที่ฮอตเสียจนเขาลำบากใจแทนมันซะเหลือเกิน
ถ้าเกิดองซองอูมีน้องสาว และหากไอ้ยองมินมาจีบน้องสาวเขานะ พูดเลยว่าต้องมีการประลองกันเสียหน่อย
ไม่อย่างนั้นอย่าหวังเลย
"เฮ้อ" ซองอูถอนหายใจออกมาอย่างแรง เรียกให้เพื่อนในโต๊ะเดียวกันมองด้วยความสงสัย
"เป็นไรวะ? ไม้กายสิทธิ์ตันหรือไง" คีปเปอร์แห่งกริฟฟินดอร์ คิมยงกุก เอ่ยถามด้วยใบหน้างุนงง
"กูเศร้าว่ะ" ซองอูว่า ก่อนเขาจะวางขนนก ลงกับหนังสือ แล้วฟุบหน้าลงอย่างเบื่อหน่าย
"กูว่าหนีไม่พ้นเรื่องเดิมๆ" คิมจงฮยอนพูดต่อ ก่อนจะหันไปเขียนหนังสือที่ค้างไว้ ไม่ได้มีท่าทีสนใจคนที่กำลังฟุบลงกับโต๊ะแต่อย่างใด
"เรื่องที่มึงอาภัพรักอ่อว่ะ"
"อย่าเรียกว่าอาภัพรัก! ต้องเรียกว่าเนื้อคู่กูยังไม่เกิดต่างหาก" สิ้นเสียงซองอู เพื่อนทั้งสองต่างยกแขนขึ้นตบไหล่เขาอย่างให้กำลังใจ
สู้ต่อไป องซองอู
ซองอูทำหน้าเบื่อหน่ายใส่เพื่อนทั้งสองคน ก่อนจะหันไปมองรอบๆส่วนหย่อมกลางปราสาทฮอกวอตส์ในช่วงพักเที่ยงของวัน
ในวันนี้มีการเรียนการสอนแค่ในครึ่งเช้าเท่านั้น เพราะอะไรน่ะหรือ
เพราะในช่วงเย็นของวันนี้ ตัวแทนจากโรงเรียนเดิร์มสแตรงก็และวิทยาลัยโบบาตงซ์จะมาที่โรงเรียนฮอกวอตส์เพื่อเข้าร่วมการแข่งขันประลองเวทย์ไตรภาคีในเดือนหน้าที่จะถึงนี้
เรียกได้ว่าเป็นโอกาสพิเศษที่จะสร้างสานสัมพันธ์กับนักเรียนจากโรงเรียนอื่น
ซึ่งเขาตั้งตารอคอยกับค่ำคืนนี้มากๆ
เพราะนอกจากเขาจะได้เพื่อนเพิ่มแล้ว เขาอาจจะได้แฟนด้วยก็ได้
อิ__อิ
“เอ้อ! มึงเห็นไอยองมินป่ะวะ กูว่าจะยืมเจลเซตผมมันสักหน่อย” ซองอูเอ่ยขึ้น พร้อมกับปิดหน้าหนังสือลง
“ไม่รู้ว่ะ เห็นมีคนลือมาว่าช่วงนี้มันไปติดเด็กเรเวนคลอ” จงฮยอนเอ่ยตอบ
ซองอูเลิกคิ้วขึ้น ก่อนทั้งเขาแล้วยงกุกจะหันไปจ้องหน้าเตรียมรับฟังข่าวสารจากเจ้าพรีเฟ็คหน้าหล่อทันที
“ใครว่ะๆๆ ปีไหนอ่ะ” ยงกุกเอ่ยถามอย่างตื่นเต้น
รายงง รายงานอะไรไม่ทำแล้วครับบบ ณ เวลานี้เรื่องเพื่อนน่าสนกว่า
“กูไม่รู้ว่ะ ทำไมมึงไม่ไปถามน้องมึงอ่ะ เซอุนอยู่เรเวนคลอไม่ใช่หรอ”
“เออว่ะ เดี๋ยวกูจะไปถาม” สิ้นเสียงซองอูแล้ว พวกเขาทั้งสามก็ได้ยินเสียงดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง
“อยู่นี้เอง กูหามึงนานมาก” เป็นคิมดงฮยอนที่วิ่งเข้ามาหาพวกเขาพร้อมกับหน้าตารีบร้อนสุดๆ
“ทำไมวะ เกิดอะไรขึ้น” ยงกุกถามขึ้น ก่อนจะเขยิบตัวเองให้มีพื้นที่พอเหลือให้เพื่อนอีกคนนั่ง
“มึงสองคนน่ะ” ดงฮยอนพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปที่ซองอูและยงกุก “ศาสตราจารย์แจซึงถามว่าเมื่อไหร่คู่มึงจะส่งการทำยาถอนพิษ ถ้าไม่ส่งภายในวันนี้ กริฟฟินดอร์จะถูกตัด 20 แต้ม”
สิ้นเสียงดงฮยอน ยงกุกก็หันมองซองอูที่กำลังนั่งหน้าซีดเผือกอยู่ตรงข้ามกัน
“องซองอู!!!!”
“มึงเกือบจะทำให้กริฟฟินดอร์โดนตัดยี่สิบคะแนน!” เสียงยงกุกดังก้องทางเดินในตอนหัวค่ำ ที่ไร้ผู้คน เพราะเวลาเกือบจะหกโมงแล้วแบบนี้ นักเรียนฮอกวอตส์ทุกชั้นปี คงไปรวมตัวกันที่ด้านหน้าปราสาทเพื่อต้อนรับคณะนักเรียนของอีกทั้งสองโรงเรียนเรียบร้อยแล้ว
ซองอูได้แต่หัวเราะแห้งๆใส่อีกคน เพราะเขาดันลืมส่งงานการทำยาถอนพิษของศาสตราจารย์แจซึงไปสนิท รู้ตัวอีกทีก็ถึงวันกำหนดส่งแล้ว ทั้งเขาและยงกุกเริ่มทำงานตั้งแต่กลางเดือนที่แล้วด้วยความขัย และทำเสร็จในเวลาไม่นาน และคิมยงกุกก็ไว้ใจเขาให้นำไปส่งศาสตราจารย์แจซึง แต่เขาลืม โยนมันทิ้งไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียงที่หอพัก
วางมันไว้อยู่แบบนั้นจนถึงวันกำหนดส่ง ทำให้โดนไอเพื่อนหน้าเหมือนอากงข้างบ้านด่ารัวๆใส่ไม่ยั้ง
อย่าด่าเยอะครับ รู้สึกผิดไม่ทัน
“แต่ก็ไม่โดนตัดปะวะ” เขาเถียง ก่อนจะกระชับเสื้อคลุมระหว่างที่กำลังวิ่งจากห้องเรียนวิชาปรุงยาไปที่หน้าปราสาท
“คราวหลังมึงไปคู่กับคนอื่นเลยนะ รู้แบบนี้กูไปคู่กับสาวๆดีกว่า ไม่หน้าหลงผิดมาคู่กับมึงเลย” ยงกุกพูดจบ พวกเราสองคนก็วิ่งมาถึงหน้าปราสาท
เสียงเจื้อยแจ้วดังลั่นขึ้นอย่างน่าปวดหัว พวกเขาสองคนไม่สามารถแทรกตัวไปหาเพื่อนร่วมบ้านได้ เลยต้องยืนเขย่งอยู่ด้านหลัง
นักเรียนฮอกวอตส์และบุคลากรอาจารย์ทุกคนต่างมารวมตัวกันเพื่อนต้อนรับสองนักเรียนจากสองสถาบัน
ซองอูมองเห็นนักเรียนหญิงของทุกบ้านต่างหยิบลิปสติกขึ้นมาเติมปากกันให้วุ่น พลางหันไปหาเพื่อนด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม
“โหย ยงกุกกี้ ไม่งอนเค้าน้า ยกโทษให้เค้าเถอะ” ซองอูพูดตอบ พร้อมกับเอาแขนตัวเองเกี่ยวแขนอีกคนไว้ แล้วเอาหน้าซบไหล่กว้างๆของยงกุกเป็นการออดอ้อน
นี่องซองอูคนแมนกำลังอ้อนอยู่นะครับ
กะว่าจะอ้อนให้เพื่อนหายงอน สงสัยเขาจะได้อย่างอื่นมาแทน
“กินทากไหมครับเพื่อน” ยงกุกพูด พร้อมกับดันหน้าเขาออก “แค่นี้เขาก็ไม่มีใครเข้ามาหามึงแล้ว มึงอยากให้เขาคิดว่ามึงเป็นตุ๊ดหรือไง”
“เอ๊ะ ไหนๆกูก็ไม่มีสาวเข้าหาแล้ว หรือกูจะเปลี่ยน...”
ปั๊ก!
“หยุดฮิปโปกริฟฟ์ของนายไว้ก่อน แล้วตั้งสติครับเพื่อน สติ” คนข้างๆเขาเอ่ยขึ้นมาด้วยเสียงไม่เบาหนัก พร้อมกับยกมือขึ้นตบกะโหลกเขาอย่างรุนแรง
อ๋งทำอะไรผิด ฮรึก
ยังไม่ทันให้เขาได้โต้ตอบอะไรกลับไป เสียงจากนักเรียนด้านหน้าก็โวยวายขึ้น
“นั่น!! มีอะไรกำลังมาทางนี้ด้วย” เด็กปีสองของกริฟฟินดอร์ ที่เขาเคยเห็นหน้าตะโกนขึ้น พร้อมกับชี้ไปที่ด้านหน้าของพวกเขา
ซองอูมองตามอย่างงงๆ ก่อนเขาจะมองเห็นอะไรบางอย่างที่ดูแล้วใหญ่เกินกว่าจะเป็นคนกับไม้กวาด หรือ รถลอยได้
“นี่ก็เป็นเวลาอันควรแล้ว” ศาสตราจารย์โบอาเอ่ยขึ้นมา พร้อมกับวาดรอยยิ้มใส่นักเรียนทุกคน “ขอให้ทุกคนเตรียมต้อนรับคณะสุภาพสตรีจากวิทยาลัย โบบาตงซ์ !” สิ้นเสียงของเธอ เขากับยงกุกก็เขย่งขึ้นจนแทบสุดตัว เขาแทบอยากจะเสกให้ตัวเองคอยาวขึ้นซะให้รู้แล้วรู้รอด
และไม่ใช่เพียงพวกเขาสองคน นักเรียนชายจากทุกชั้นปีต่างชะเง้อคอมองอย่างสนใจ
ทุกคนต่างรู้กันดีอยู่แล้วว่า วิทยาลัยโบบาตงซ์นั่นเป็นแหล่งรวบรวมหญิงงามจากทั่วทุกมุมโลก แถมยังเป็นโรงเรียนเวทย์มนต์พ่อมดแม่มดแห่งเดียวที่เป็นหญิงล้วนอีกด้วย
ทุกคนลองจินตนาการดูว่ามันจะเหมือนทุ่งดอกไม้บานขนาดไหน
แค่คิดก็ฟินจนวูบแล้วขรั่บ
“นั่นมันม้าบินนี่!” และเมื่ออะไรบางอย่างจากโบบาตงซ์ลอยเข้ามาใกล้ปราสาทฮอกวอตส์ เขาก็สังเกตเห็นถึงสัตว์บางอย่างที่รูปร่างคล้ายม้าแต่มันสามารถบินได้ แล้วขนาดของมันก็ใหญ่มากจนเขาคิดว่าคนสิบคนก็อาจจะโอบไม่หมด
ม้าบินพวกนั้นมันกำลังแบกยานพาหนะด้านในน่าจะบรรจุนักเรียนจากโบบาตงซ์ สิ่งนั่นคือ บ้าน หรืออะไรสักอย่างที่ดูดีกว่าคำว่าบ้าน
จนในที่สุดมันก็ลงจอดที่พื้นอย่างสวยงาม
ทุกคนต่างเงียบ และตั้งตารอคอยนักเรียนที่กำลังจะเดินออกมาจากบ้านหรูๆนั่น ตรงบานประตูของมันมีสัญลักษณ์ของโบบาตงซ์สลักไว้ ตัวอักษรบีตัวใหญ่ รอบๆมีดอกไม้รายล้อม พร้อมกับมีไม้กายสิทธิ์สองอันไขว้กันไว้อยู่ด้านบน
ดูสิครับ ขนาดแค่สัญลักษณ์ของโรงเรียนยังเป็นดอกไม้
และรอเพียงไม่นาน ประตูบานสวยนั่นก็ถูกเปิดออกโดยฝีมือคนด้านใน
เรียวขาสวยก้าวออกมาจากบ้านแสนหรูนั่น พร้อมกับปรากฏใบหน้าที่ราวกับถูกพระเจ้าสรรสร้างมา
นักเรียนหญิงจากโบบางตงซ์ค่อยๆก้าวออกมาทีละคน แต่ละคนนั้นเรียกได้ว่าสวยกันแบบกินกันไม่ลงเลยทีเดียว จนกระทั่งคนสุดท้าย
“นั่น! นั่นมันคิมชองฮา!” มีใครบางคนตะโกนขึ้น ไม่ได้เรียกความสนใจจากเขาได้เลย เพราะสายตาขององซองอูจับจ้องไปที่ใบหน้าสวยที่มาพร้อมกับใบหน้าที่เหย่อหยิ่งของคิมชองฮา ลูกสาวของท่านรัฐมนตรีกระทรวงเวทย์มนต์
รู้ว่าเสี่ยงแต่คงต้องขอลองเลยทีเดียวครับผม...
คิมชองฮาจ้องหน้านักเรียนฮอกวอตส์แต่ละคนด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่ง เรียกให้ผู้ชายหลายคนต้องอุทานถึงความสวยของเธอ ยิ่งในอยู่ในชุดยูนิฟอร์มสีฟ้าของโบบาตงซ์แล้ว ยิ่งทำให้นักเรียนชายอ้าปากค้างกันเป็นแถว
รวมทั้งคิมยงกุกที่เอาแต่สะกิดเขายิกๆแล้วพูดจาเพ้อเจ้อไม่หยุด
“มึงๆๆ สวยมาก เป็นนางฟ้าหรือนางสวรรค์” ยังๆ ยังไม่หยุด
“ไม่ทราบว่าตอนเด็กๆแม่ให้กินอะไรหรอครับ โตมาถึงได้สวยแบบนี้” เมอร์ลินช่วยลูกด้วย
“โอ๊ย หัวใจผม”
“กุกๆ น้องชีฮยอนมองมาทางมึงอ่ะ” พอซองอูเอ่ยชื่อคนบางคนออกมา ก็ทำให้ผีอากงบ้ากามเมื่อกี้หายไปทันตาเห็น เหลือเพียงแต่อากงขี้เหวี่ยงที่ชอบหน้าโหดอยู่ตลอด
แหม่ มีเพื่อนเป็นคนหรือปลาไหลครับเนี่ย
หลังจากที่เสียงเงียบไปนาน ก็มีใครบางคนเอ่ยขึ้นเสียงดัง ทำให้เขาทั้งสองคนต้องเขย่งมองอีกครั้ง
และคราวนี้เขาคิดว่าการเขย่งของเขานี่มันคุ้มซะยิ่งกว่าคุ้ม นอกจากใบหน้าที่ราวกับพระเจ้าปั้นของชองฮาแล้ว อาจารย์ใหญ่ของโบบาตงซ์ก็สวยไม่แพ้ลูกศิษย์ของเธอเลย ด้วยท่าทางที่งดงามราวกับกุลสตรีในฝัน และเสื้อผ้าที่สวมใส่ก็เป็นผ้าปักเย็บที่โดดเด่น ทำให้เธอเหมือนกับเรืองสองออกมาในที่มืดเลย
“ไงบาดา ไม่เจอกันเสียนาน สบายดีใช่ไหม” ศาสตราจารย์โบอาเดินเข้ามาหาคนที่เพิ่งลงมาจากยานพาหะนะ ก่อนทั้งสองจะกอดกันด้วยความอบอุ่น ท่ามกลางสายตาของนักเรียนทั้งสองสถาบัน
ศาสตราจารย์โบอาและศาสตราจารย์บาดาคุยอะไรกันอยู่นิดหน่อย ก่อนศาสตราจารย์โบอาจะเชิญให้คณะนักเรียนโบบาตงซ์เข้าไปพักผ่อนด้านในปราสาทก่อน
เพราะตอนนี้อากาศด้านนอกของปราสาทก็เย็นลงมากแล้ว
ซองอูมองไปรอบๆ เขามองเห็นน้องชายของเขาทั้งคู่จากมุมนี้ จองเซอุนที่กำลังซบหน้าลงไปกับไหล่ของคิมแจฮวานพร้อมกับพยักหน้ารับฟังในสิ่งที่แดฮวีพูดจ้อใส่ไม่หยุด และน้องชายคนเล็ก ยูซอนโฮที่กำลังเคี้ยวขนมปังในมือพร้อมกับช่วยห้ามไม่ให้เด็กหน้ากระต่ายที่ชื่อฮยองซอบกระโจนใส่ปาร์คอูจินที่ยืนอยู่ข้างๆกัน
อย่างที่ซอนโฮพร่ำบอกเขาตลอดจริงๆ ต่อให้เขายืนอยู่ในหอพักกริฟฟินดอร์ เขาก็ยังสามารถมองเห็นสายตาที่สื่อความหมายของเจ้าปาร์คอูจิน สลิธีรินที่ไร้ความเป็นสลิธีริน นอกเสียจากเลือดที่บริสุทธิ์แล้วเขาก็ไม่มีอะไรที่เหมาะกับการเป็นสลิธีรินเลย
การทำตัวซึนใจชอบแต่ปากบอกไม่ชอบเนี่ยไม่ใช่วิถีคนแมนแบบองซองอูเลย
เขาไม่มีวันเป็นแบบนั้นแน่ๆ
เคราเมอร์ลินเป็นพยาน!
“พวกมึงอยู่นี่กันนี่เอง” ร่างสูงผมสีแดงเดินเข้ามาหาซองอูและยงกุกที่อยู่หลังสุด พร้อมกับเอ่ยทักด้วยใบหน้าเบื่อหน่าย
“เอ้า ทำไมไม่ไปยืนกับพวกเพื่อนเราวะ” ยงกุกเอ่ยถามขึ้น
“กูละปวดหัวกับพวกผู้หญิง พอเห็นว่าโบบาตงซ์มาถึงก่อน ก็รีบเตรียมพร้อมตั้งหน้าตั้งตารออีกโรงเรียนนึงทันทีเลย” เป็นดงฮยอนที่เอ่ยตอบ
เขาเห็นด้วยกับเพื่อนเลยจริงๆ เพราะสังเกตได้จากที่ยัยนายองเพื่อนปีห้าบ้านเดียวกับเขา เอาแต่จัดผมตัวเองไปมา จนเขารู้สึกรำคาญแทน
อยากจะหยิบกรรไกรมาตัดผมเธอให้รู้แล้วรู้รอด
แต่ดูท่าแล้วถ้าเขาทำแบบนั้น เขาอาจจะไม่ได้มีชีวิตเรียนต่อจนจบแน่นอน
“เอ้อ ไอ้ยองมิน” ซองอูเอ่ยขึ้นมาระหว่างที่พวกเขากำลังยืนรออีกโรงเรียนที่กำลังเดินทางมา พร้อมกับมองจ้องไปยังเพื่อนหัวแดงหน้าอัลปาก้าที่กำลังมองเขาด้วยสายตางงๆ
“ว่า?” ยองมินตอบ
“มึงจีบใครในเรเวนคลออ่ะ ไม่เห็นบอกให้กูรู้เลย” ยองมินชะงักไป ก่อนจะส่งสายตาล่อกแล่กไปที่ดงฮยอน นั่นเรียกความสงสัยจากองซองอูได้เป็นอย่างดี
ไอ้อัลปาก้ามันปิดบังอะไรเขา?
“คือกู.../ ทุกคนดูที่ทะเลสาบ!!” ยังไม่ทันให้ยองมินตอบอะไร ก็มีเสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นมา ทำให้พวกเขาทั้งสี่คนต่างมองไปตามทิศทางที่เสียงนั่นบอก
ทะเลสาบข้างๆปราสาทฮอกวอตส์ กำลังสั่นไหวอย่างรุนแรง ราวกับมีอะไรบางอย่างขยับเขยื้อนอยู่ใต้น้ำ
ผ่านไปไม่นาน ทะเลสาบก็ถูกแหวกออกเป็นหลุมกว้าง ก่อนพวกเขาจะมองเห็นบางอย่างดันตัวขึ้นมาจากใต้น้ำ
“เสากระโดงเรือนี่?” ดงฮยอนเอ่ยออกมา นั่นทำให้เขาต้องเพ่งมองสิ่งที่โผล่ขึ้นมา
และก็ไม่ผิดไปจากคำพูดของดงฮยอนเลยสักนิด สิ่งที่ขึ้นมาจากน้ำนั่นคือเสากระโดงเรือที่โผล่ขึ้น ก่อนจะตามมาด้วยส่วนต่างๆของเรือ ที่ค่อยๆโผล่มาตามลำดับ ทั้งส่วนใบของเรือ และรำเรือ แม้กระทั่งป้อมปืนที่มีปืนใหญ่อยู่ด้านใน จนในที่สุดทั้งเรือก็ขึ้นสู่พื้นน้ำได้สำเร็จ
นักเรียนฮอกวอตส์ต่างอ้าปากค้างด้วยความตื่นเต้น เขาหันมองยงกุกที่กำลังมองเรือสำเภาของเดิร์มสแตรงจ์ด้วยใบหน้าที่เหมือนกับสติหลุดไปแล้ว
“และอีกหนึ่งโรงเรียนที่เรายินดีต้อนรับ นักเรียนฮฮกวอตส์ทุกคน นั่นคือคณะสุภาพบุรุษจากเดิร์มสแตรงก์” ในขณะที่พวกเรากำลังยืนค้างนิ่ง เสียงศาสตราจารย์โบอาก็ถูกเอ่ยขึ้น พร้อมกับที่เธอผายมือไปยังทะเลสาบที่มีเรือกำลังจะจอดเทียบท่า
นักเรียนฮอกวอตส์ต่างกรูกันไปตรงท่าเรืออย่างรวดเร็ว พร้อมกับการส่งเสียงซุบซิบที่คล้ายคลึงกับตอนที่พาหนะของโบบาตงซ์ลงจอดหน้าปราสาท
รออยู่ไม่นาน สะพานทางเดินทอดยาวจากเรือมาถึงท่าก็ถูกเปิดออก พร้อมกับร่างบึกบึนของนักเรียนจากเดิร์มสแตรงจ์ในชุดยูนิฟอร์มสีเลือดหมูพร้อมกับขนเฟอร์ที่พาดอยู่บนหัวไหล่กว้าง ที่ค่อยๆทยอยออกมาคนแล้วคนเล่า
"ให้ตายเถอะ ชายคนนั้นช่างหล่อเหลาอะไรเช่นนี้"
"ยามที่ฉันมองพวกเขา เหมือนกับได้มองเทวดาเลย"
อาการหนักกว่าคิมยงกุกกันอีกครับ
“นั่นมัน ปาร์คจีฮุน ลูกชายของท่านลอร์ดสเตฟานนี่!”
คนตัวเล็กในชุดขนเฟอร์สีแตกต่างจากคนอื่นก้าวออกมายืนด้านหน้าของประตู พร้อมกับปรายสายตามองอย่างไม่ชอบใจ
จมูกรั้นๆของอีกคนที่ดูแล้วน่าจะดื้อไม่ใช่น้อย พร้อมกับริมฝีปากสวยที่คอยเอ่ยขมุบขมิบ
“ใครกันท่านลอร์ดสเตฟาน” ซองอูละสายตาจากภาพตรงหน้า ก่อนจะหันมองคนถาม คิมยงกุกที่หันมาถามด้วยใบหน้าที่ใสซื่อ
“นี่มึงไม่รู้จักหรอ ท่านลอร์ดสเตฟานที่เคยเป็นมือปราบมารแล้วตอนนี้เขาถูกกล่าวหาว่าข้องเกี่ยวกับศาสตร์มืดอยู่ไงละ” อิมยองมินเอ่ยตอบ ยงกุกพยักหน้าอย่างเข้าใจ
“งั้นที่มีคนบอกว่าเดิร์มสแตรงจ์เป็นโรงเรียนสอนศาสตร์มืดก็จริงน่ะสิ”
“ก็อาจจะใช่ และก็ไม่ใช่” ดงฮยอนผู้รอบรู้ทุกเรื่อง(ที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเอง)ตอบต่อ
“หมายความว่าไง” ซองอูถามพร้อมกับขมวดคิ้วยุ่ง
“มึงรอดูเอาเองเถอะ”
“กรี๊ดดดดดดดด!” เสียงหวีดร้องดังขึ้นมาจากพวกนักเรียนหญิงทำให้พวกเขาเลิกสนทนากันแล้วหันมองที่ท่าเรืออีกครั้ง
ซองอูเพ่งมองคนที่เพิ่งเดินออกมาจากเรือมายืนด้านหน้าประตูให้ชัดๆ
คนที่ทำให้นักเรียนหญิงหวีดร้องจนแทบสลบ คือชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าที่หล่อเหลา เขามีผมสีสว่างรับเข้ากับใบหน้า ส่วนสูงที่สมส่วน ลาดไหล่ที่กว้างจนเขาประมาณค่าไม่ได้ แต่ก็น่าจะสามารถกอดหญิงสาวจมไปกับอกได้แน่นอน และพร้อมกับลักษณะท่าทางที่ดูเกรงขามเหมือนกับทหารในหน่วยรบ
ใบหน้าขาวที่เรียบนิ่งนั่นทำให้หัวใจสาวๆหลายๆคนเต้นแรงจนแทบทะลุ ซองอูได้ยินเสียงนักเรียนหญิงหลายคนร้องโอดครวญกันออกมาไม่หยุดหย่อน
แต่ดูไปดูมา เขารู้สึกคุ้นกับคนๆนี้มากเสียเหลือเกิน
และเมื่อทุกคนออกมาครบแล้ว คณะของเดิร์มสแตรงก์ก็เดินขึ้นจากท่าเรือตรงมายังปราสาทฮอกวอตส์ ท่ามกลางนักเรียนของฮอกวอตส์ที่กำลังมองอย่างชื่นชม
“ท่านนี่ยังหล่อเหมือนเดิมเลยนะ ท็อป ยินดีต้อนรับเข้าสู่ฮอกวอตส์” ศาสตราจารย์โบอา เดินเข้าไปทักทายคนตัวสูงที่อยู่ในชุดยูนิฟอร์มแตกต่างจากนักเรียนคนอื่น และเขาก็ก้มลงจุมพิตที่มือสวยของเธอ
“ขอบคุณสำหรับการต้อนรับอย่างอบอุ่นนะโบอา ผมรักที่จะได้มาที่ฮอกวอตส์จริงๆ” อาจารย์จากเดิร์มสแตรงจ์เอ่ยพร้อมกับรอยยิ้ม ที่เขามองยังไงมันก็โคตรน่าขนลุก
และศาสตราจารย์โบอาก็เชิญคณะนักเรียนของเดิร์มสแตรงก์เข้าตามโบบาตงซ์ไป
ซองอูทำได้แต่บิดขี้เกียจไปมา ก่อนจะค่อยๆลูบท้องตัวเองเป็นวงกลม
“กูหิวจนจะกินฮิปโปกริฟฟ์ได้ทั้งตัวแล้วว่ะ” เขาหันไปพูดกับยงกุก ก่อนจะได้รับการพยักหน้าเป็นคำตอบ
แต่ก่อนที่เขาจะได้หันตัวเพื่อเดินไปทางห้องโถงใหญ่ เสียงโหวกเหวกก็ดังขึ้นจากทางด้านหน้าของเขา
เจ้าของผมสีสว่างและร่างกายสมส่วนของเขาคนนั้นกำลังเดินตรงมาทางที่ซองอูกำลังยืนอยู่
“นั่นนายจะไปไหน คังแดเนียล?” เสียงเข้มของอาจารย์ใหญ่เดิร์มสแตรงก์เอ่ยขึ้น ทำให้คนที่กำลังแหวกฝูงชนอยู่หันไปมองพร้อมรอยยิ้ม
“ผมกำลังไปทวงสัญญาจากใครบางคนน่ะครับ” เจ้าตัวเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ ก่อนจะหันไปมองทางขางหน้าเหมือนเดิม
คังแดเนียลกำลังอมยิ้มอย่างมีความสุขเมื่อกำลังคิดถึงเรื่องที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้
ขายาวๆของตัวสูงพาตัวเขาเองเดินตรงไปข้างหน้า นักเรียนฮอกวอตส์ที่เคยยืนเบียดกันอย่างอึดอัด ตอนนี้ต่างแหวกทางให้นักเรียนสุดหล่อจากเดิร์มสแตรงก์เดินผ่านไปได้
ซองอูมองที่อีกคนอย่างงงๆ เมื่อคนตัวสูงค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ตรงที่เขายืนอยู่เรื่อยๆแล้ว
นี่มันอะไรกัน ว้อทแฮปเพ้น?
จนในที่สุด ร่างสูงของคนที่ชื่อคังแดเนียลก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าขององซองอู
ก่อนคนตัวสูงกว่าจะเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา
“ไงองซองอู”
หมอนี่รู้ชื่อเขาได้ไงกัน?
“เจอกันอีกแล้วนะ”
เจอ? เพิ่งเจอกันครั้งแรกไม่ใช่หรอ?
“ขอทวงสัญญานะครับ J” ว่าจบ ร่างสูงก็ค่อยๆยื่นหน้ามาใกล้กับเขา ก่อนจะเบี่ยงหน้าออกไปที่บริเวณข้างแก้ม
และ
จุ๊บ!
อีกคนก็ประกบริมฝีปากลงบนข้างแก้มเขาเบาๆ พร้อมกับผละใบหน้าออกมายิ้มมองผลงานตัวเอง ท่ามกลางสายตาของนักเรียนและอาจารย์ทุกคนในฮอกวอตส์ รวมทั้งคณะของเดิร์มสแตรงก์ที่ยืนอ้าปากค้างกันเป็นแถว
องซองอูเบิกตากว้างเมื่อเขาเพิ่งเรียกสติคืนได้จากเหตุการณ์ประหลาดที่เกิดขึ้นเมื่อกี้
นี่เขา ... โดนหอมแก้ม...
โดนหอมแก้ม!!!!!!
“มึง!!!!” องซองอู ก้าวถอยหลังอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเอามือกอบกุมแก้มข้างที่เขาโดนอีกคนประกบปากลงไป
“ครับ?” อีกคนตอบ
ยัง ยังจะมาทำหน้าใสซื่อ!!!
ผัวะ!!
“เห้ย!!!” เสียงอุทานดังขึ้นอย่างดัง เมื่อองซองอูยกมือขึ้นมากำเป็นหมัดแล้วต่อยเข้าที่ใบหน้าหล่อๆของนักเรียนจากเดิร์มสแตรงก์นั่นอย่างรุนแรงจนเกิดเป็นเสียงดังลั่น จนทำให้แดเนียลหน้าหันไปอีกทาง
จากนั้นซองอูก็วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว
บรรยากาศดูมาคุขึ้นทันที นักเรียนทุกคนต่างไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมา เพราะตกใจจากเหตุการณ์ก่อนหน้า ก่อนคนที่โดนต่อยจะหันมาส่งรอยยิ้มให้ทุกคน
“ผมไม่เป็นไรครับ ทุกคนเข้าไปทานอาหารกันดีกว่า” ร่างสูงของแดเนียลพูดอย่างอารมณ์ดี ทั้งๆที่เขาเพิ่งจะโดนต่อยมา ก่อนเจ้าตัวจะเดินนำเข้าไปในตัวปราสาท
“มึงว่าเพื่อนเราจะตกเป็นรองเขาปะวะ” คนหัวแดงเอ่ยถามขึ้นมา
“กูพนันสามสิบแกลเลียนว่าเจ้าเดิร์มสแตรงก์นั่นต้องตกเป็นรองไอ้อ๋ง” คิมยงกุกพูดต่อ
“ไม่มีทางอ่ะ แม้แต่แบ็กแมนก็คงไม่พนันแบบมึงแน่ๆ” ดงฮยอนเอ่ยตอบ พร้อมกับเดินไปตามทางเพื่อไปที่ห้องโถงใหญ่
“กูพนันสี่สิบแกลเลียนเลย ยังไงเพื่อนเราก็เป็นรองแน่นอนอยู่แล้ว แล้วดูท่าจะเป็นได้ดีเสียด้วย J”
________________________________________________________________________________________________________
-talk-
ครบแล้วนะคะ เป็นไงบ้าง คู่ของพี่โตตตต ที่นี้ก็เปิดตัวคู่หลักครบทุกคู่แล้วนะคะ (แต่แอบกระซิบว่าคู่รองยังไม่หมดค่ะ)
มีใครเดาออกมั้ยว่าทำไมคุณแดนถึงจุ๊บพี่อ๋ง คุณเขาไม่ได้จุ๊บเฉยๆน้า เขามีเหตุผล คิคิ
ไว้เจอกันอีกทีวันจันทร์นะคะ ขอบคุณสำหรับการติดตามมากๆค่ะ เรามีอะไรต้องพัฒนาอีกเยอะ มาอยู่ด้วยกันไปจนถึงตอนสุดท้ายเลยนะคะ ❤️
อย่าลืมไปเล่นแท็กกันน้า #MiracleMW
ปล.มีคนถามหาคู่รองเยอะเลย คู่รองทุกคู่สามารถปรากฎได้ในทุกตอนนะคะ แล้วแต่ว่าเหตุกาณ์จะเชื่อมโยงกับตอนไหน ยังไงก็ติดตามกันด้วยนะคะ เลิ้บ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เปิดตัวคุณคังแบบ เท่เว่อ เริ้บๆค่ะ
อมกกกกกเข้ามาอ่านเรื่องนี้เพราะมินอุนโดยที่ไม่รู้ว่าเรื่องนี้มันอุดมไปด้วยเรือที่ฉันชอบนั่งทั้งนั้นเลยค่าคุณณณณ
ขอกระซิบว่าประทับใจคู่ยงกุกกับน้องชีมาก ไม่ค่อยเจอฟิคเลย อิแม่น้ำตาจะไหล แม้น้องจะมาแต่ชื่อก็ตาม555555
ปกตินี่ไม่ได้ดูปะดิ๊วนะ ก็รู้จักบางคน แอบไปดูคลิปที่เค้าตัดๆมาเอา ก็แอบหลงรักก็มาตามหาเรื่องอ่าน แต่ก่อนหน้านั้นชอบเสียงน้องเซอุนมากๆ ตามมาด้วยการชอบแก้มน้อง แล้วพี่ยองมินกับดงฮยอนก็เป็นของแถมที่ต้องมาคู่กัน5555555
อ่านๆไปนี่แบบ เออ พี่หมวกคัดสรรค่ะ เราว่าต้องมีอะไรผิดพลาด มิสเตอร์ยองมินต้องสลิธีลินแน่ๆค่ะ บางทีพี่หมวกเค้าอาจจะเบลอ555555
น้องลินกับเจี๊ยบก็น่ารักกกก เหมือนเคะเรื่องนี้จะมึนๆอึนๆเหมือนกันหมด เอาล่ะ ขอแซ่บๆคู่หนึ่งค่ะ องเนียลป่ะที่แซ่บๆ555555 แต่ไหงมาตอนนี้เนียลองอ่ะจ๊ะ /หัวเราะลั่น แล้วคุณองลูกกกก เพื่อนแกก็จะจีบน้องแกนั่นแหล่ะเอ้ยยย เหมือนจะมีเรื่องให้ตื่นเต้นอีก อ่านตอนนี้แอบเชียร์ให้หนุ่มๆอีกโรงเรียนมาจีบหนุ่มน้อย(?)ของเรากระตุ้นพวกพระเอกขี้แกล้งให้หัวร้อนกันจริงๆ555555555555555
ขอย้อนความด่วนๆๆๆ
คุณแดนเปิดตัวมาอย่างหล่อเลย รู้สึกดีใจ(?)แทนคุณองจะไม่อาภัพรักแล้ว 5555555 ขอลงข้างคุณองเป็นรองด้วยคนนะคะ แล้วท่าทางว่าจะชนะเสียด้วย หุหุ
ความเดินไปหาแล้วก็จุ้บแก้ม
คูมแดนนน ทำไมทำแบบนี้
ทำไมไม่จุ้บปากกก หื้มมม
5555555555555555
ลดีใจจังเลยค่ะ ที่พูดถึงคู่รองบ้างบางคราว
แว้บมาแค่บรรทัดสองทัดก็ชื่นใจแล้ว
อิย์ อิย์
(:
ชอบคีปเปอร์ยงกุกจังเลยค่ะ อันนี้ส่วนตัวมากๆ555555