ตอนที่ 51 : season 2 l o๓ - ร้านตัวบรรจงและหยดหมึก
“พ่อส่งพวกเราลงตรงนี้แล้วกันนะ” เสียงทุ้มดังขึ้น พลางขยับหมุนพวงมาลัยให้รถจอดนิ่งอยู่กับที่ แล้วหันสายตากลับมามองยังลูกชายทั้งสองคน พวงมาด้วยเด็กหนุ่มข้างบ้านที่กำลังขยับตัวลงไปยืนนอกรถ
“ครับ! พ่อจะกลับมารับเรากี่โมง” น้องเล็กสุดของบ้านเอ่ยตอบรับคำ แล้วเอ่ยถามต่อ
“สักบ่ายสามน่าจะซื้อกันครบแล้วมั้ง เดี๋ยวพ่อจะออกมาประมาณนั้น” คนเป็นพ่อว่าตอบ
“พี่จะไม่เปลี่ยนใจไปกับเราแน่นะ” คนตัวบางพูดขึ้น พร้อมกับจ้องหน้าคนเป็นพี่ที่นั่งอยู่ข้างคนขับ ไม่ยอมลงจากรถมากับพวกเขา
“ไม่ละ พี่ซื้อของพวกนั้นมาห้าปีแล้ว ปีนี้ขอไปเที่ยวเล่นบ้างเถอะ”
“กระทรวงมีอะไรให้พี่เล่นกันพี่ซองอู” เจ้าของชื่อหันมองน้องอย่างสงสัย
“ไม่รู้อะไรซะแล้วยูซอนโฮ! ในกระทรวงน่ะ มีแต่เรื่องน่าสนุกๆทั้งนั้น”
“พอแล้วๆ เดี๋ยวพ่อจะสาย—เราก็รีบไปกันได้แล้วเซอุน ซอนโฮ ฝากดูคริสด้วยละ” พ่อของพวกเขาเอ่ยดักขึ้นมา พร้อมเอ่ยปาก โบกมือไล่ให้ลูกชายไป ก่อนที่จะช้าไปมากกว่านี้
“ไว้เจอกันครับพ่อ บายครับพี่ซองอู” จองเซอุนเอ่ยลา พลางโค้งลาคนบนรถ ก่อนจะหันไปลากตัวน้องชายตัวเอง และน้องชายข้างบ้านให้ออกเดินเสียที
“พี่เซอุนครับ” เสียงนุ่มทุ้มของเด็กหนุ่มที่เพิ่งเริ่มจะแตกหนุ่มเอ่ยเรียกชื่อของเขาทันทีที่พวกเราเดินเข้ามาภายในร้านที่คุ้นเคยดีไม่ว่าจะเป็นพ่อมดแม่มดวัยไหน เซอุนหันสายตาไปมองอย่างสงสัย
“ว่าไงคริส”
“ที่นี้คือที่ไหนหรอครับ” เด็กหนุ่มเข้ามากระซิบข้างหูเขา พร้อมเบนสายตามองไปรอบๆ
เซอุนยิ้ม ก่อนจะหันไปกระซิบตอบ
“ร้านหม้อใหญ่รั่วไง”
คริสมองหน้าเขาอย่างสงสัยมากกว่าเดิม
“ไหนพี่บอกพวกเรากำลังจะไปซื้อของที่ตรอกไดแอกอนไงครับ ทำไมเราถึงมานี้”
เซอุนไม่ตอบอะไรไป เพราะพวกเขาเพิ่งจะเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของกำแพงสูงที่อยู่ด้านหลังของร้านหม้อใหญ่รั่ว
ร่างบางขยับตัวขึ้นมายืนเหนือน้องชายทั้งสอง พร้อมกับยกมือขึ้นมาวางทาบไว้บนกำแพง
ก่อนจะออกแรงจิ้มลงไปบนอิฐหนาสีแดงก่ำ
“แนวตั้งสาม แนวนอนสอง” เสียงของซอนโฮเอ่ยควบคู่ไปกับมือของเซอุนที่จิ้มลงไปบนอิฐแต่ละก้อนด้วยความคุ้นชิน
พลางสายตาของเขาก็มองต่ำไปหาถังขยะที่วางอยู่
“เหนือถังขยะสามก้อน ขวาอีกสองก้อน เคาะสามที” เขาทำตามนั้น
ไม่ทันให้เซอุนได้ขยับเขยื้อนตัวไปไหน อิฐกำแพงที่ก่อขึ้นสูงเหนือหัวพวกเขาก็ค่อยๆแยกออกมาทีละชิ้นจนแผ่ออกเป็นวงกว้าง ทำให้พวกเขาสามารถมองเห็นอีกฝั่งนึงของกำแพงได้
“ถึงแล้วละคริส—“ เขาว่า “ตรอกไดแอกอน”
“แยกกันไปซื้อของแล้วกันนะ ซอนโฮ ช่วยคริสดูด้วยว่าของที่ขาดเหลือมีอะไรบ้าง แล้วดูของตัวเองด้วย” หลังจากที่พวกเขาเดินเข้ามาภายในตรอกไดแอกอน เด็กหนุ่มที่อายุน้อยสุดก็ร้องว้าวพร้อมกับมองซ้ายมองขวาอย่างตื่นเต้น จนทำให้ทั้งเขาและซอนโฮหันมองกันด้วยรอยยิ้ม
ไม่ต่างจากครั้งแรกของเขาเท่าไหร่นักหรอก
ภารกิจในการซื้อของวันนี้ก็มีไม่มาก คริสต้องมาเลือกซื้อพวกไม้กายสิทธิ์ สัตว์เลี้ยง และหนังสือสำหรับเด็กปีหนึ่ง ซอนโฮกับเขาก็แค่อยากได้อุปกรณ์การเรียนเพิ่มเติมเท่านั้น
หากแยกกันก็อาจจะใช้เวลาน้อยลง
“พี่เซอุนจะไปร้านตัวบรรจงและหยดหมึกใช่ป่ะ” ซอนโฮเอ่ยถาม
เขาพยักหน้ารับ
“โอเคคค งั้นเจอกันตรงหน้าร้านไอศรีมของฟลอเรียน ฟอร์เตสคิวนะครับ” ว่าแค่นั้น เจ้าน้องชายของเขาก็กอดคอลากร่างของคริสที่เริ่มสูงขึ้นกว่าตัวเองแล้วเดินไปตามทาง
ร่างบางกวาดสายตามองไปทั่วตรอกไดแอกอนที่มีผู้คนหนาตาเหมือนทุกครั้งที่มา และคงหนาตามากขึ้นเพราะใกล้จะถึงวันเปิดเทอมของฮอกวอตส์แล้ว
เซอุนแอบเห็นเพื่อนร่วมบ้านหลายคนกำลังจับจ่ายซื้ออุปกรณ์การเรียนเพิ่มเติม เขาเอ่ยทักทายแบบผิวเผินเพราะตอนนี้เขาอยากไปร้านตัวบรรจงและหยดหมึกจะแย่แล้ว
กริ๊ง
กริ๊ง
เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นทันทีที่เซอุนก้าวเท้าเข้าไปในร้านหนังสือประจำตรอกไดแอกอน สถานที่โปรดที่สุดของจองเซอุน
ในนี้มีหนังสือมากมาย ไม่ว่าจะเป็นหนังสือเรียนของฮอกวอตส์สำหรับนักเรียนในแต่ละชั้นปี หรือจะเป็นหนังสืออ่านฆ่าเวลาต่างๆ ก็มีให้เลือกมากไปหมด
และแน่นอน สิ่งที่เขาสนใจก็คงหนีไม่พ้นหนังสือเตรียมสอบวพรส.ที่เขากำลังจะต้องสอบแล้วในปีนี้
พูดถึงก็น่าตื่นเต้น
“สวัสดีจองเซอุน—ฉันกะแล้วว่าจะต้องเจอนายที่นี้” น้ำเสียงทุ้มเข้มของใครบางคนดังขึ้นมาจากด้านหลังเขา
ร่างบางที่กำลังหยิบจับหนังสือด้วยความสนุกก็ต้องชะงักตัวไป
น้ำเสียงไม่คุ้นเลยแหะ
เขาหันหน้าไปมองอย่างช้าๆ พร้อมเลิกคิ้วอย่างแปลกใจที่อีกคนเดินมาทักเขาถึงตัวขนาดนี้
“อ้าว—สวัสดี แจฮยอน” เขาตอบไป พร้อมโค้งหัวทักทายเบาๆ
อีกคนยิ้มรับ พร้อมขยับตัวเขยิบเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
“มาซื้อหนังสือสอบวพรส.งั้นหรอ” คนตัวสูงยื่นหน้าเข้ามามองหนังสือที่เขากอดไว้ก่อนจะเอ่ยปากถาม
“อื้อ อยากรีบเตรียมตัวตั้งแต่เนิ่นๆน่ะ—แล้วนาย?” เขาถามกลับไปอย่างประหม่า
อ่า
เขาไม่คิดเลยว่าจองแจฮยอน นักเรียนจากบ้านสลิธีรินคนนี้จะเดินเข้ามาทักด้วยตัวเอง ทั้งๆที่พวกเขาก็ไม่ได้สนิทอะไรกันมากเสียขนาดนั้น
มีบ้างที่เคยเรียนวิชาเดียวกัน หรืออาจจะเคยเดินสวนผ่านกัน แต่เซอุนค่อนข้างมั่นใจเลยว่าเขาคุยกับแจฮยอนแทบนับคำได้
“ฉันมาเดินเล่นน่ะ เห็นนายอยู่ตรงนี้ก็เลยแวะมาทักทายสักหน่อย” อีกคนตอบ พร้อมมองเขาด้วยรอยยิ้มบางๆ
เซอุนยิ้มตอบ แต่ไม่กล้าสบตาคนร่างสูงเท่าไหร่นัก
“ปีนี้—“ แจฮยอนเว้นวรรคไป “นายต้องได้รับเลือกเป็นพรีเฟ็คเรเวนคอลแน่ๆเซอุน ฉันมั่นใจ”
จู่ๆอีกคนก็พูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา ทำเอาเซอุนหันมองอย่างไม่เข้าใจ
ก็คงจะไม่แปลกเท่าไหร่ หลายๆคนต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกัน ว่าปีนี้เซอุนต้องได้รับเลือกเป็นพรีเฟ็คแน่ ซึ่งถ้าเขาได้เป็นจริงก็คงไม่มีปัญหาอะไร แต่ส่วนใหญ่คนที่พูดกันก็เป็นเพื่อนพี่น้องของเขาทั้งนั้น ไม่คิดเลยว่าเพื่อนต่างบ้านที่เขาไม่คุ้นเคยคนนี้จะพูดถึงมันเช่นกัน
“อ่า ขอบใจนะ ถ้าเป็นงั้นฉันคงดีใจ” เขาตอบ
“ฮ่าๆ นายดูเกรงนะ กลัวฉันหรอ?” ไม่กลัวก็แย่แล้ว เขาคิด
“เปล่าน่ะ—แค่พวกเราไม่ค่อยสนิทกัน ฉันเลยไม่รู้จะพูดอะไรดี” เซอุนตอบไปตามความจริง พร้อมกับถอยหลังออกมาหนึ่งก้าว
“ไม่เป็นไร ฉันรู้สึกได้ว่าเดี๋ยวเราก็ต้องสนิทกัน—ฉันต้องไปแล้ว ไว้เจอกันบนรถไฟนะ :)” พูดแค่นั้น ก่อนร่างสูงของแจฮยอนจะหมุนตัว หันหลังเดินออกไปจากร้านหนังสือ
ทิ้งให้เซอุนมองตามอย่างงงๆ ไม่เข้าใจในสิ่งที่อีกคนสื่อสักนิด
หมายความว่าไงว่า เดี๋ยวเราต้องสนิทกัน?
ไม่เข้าใจเลยแหะ
เซอุนยักไหล่อย่างไม่สนใจ ก่อนจะหันสายตาไปมองดูหนังสือเล่มต่างๆอีกครั้ง
“ไหนเป็นไง ได้ไม้กายสิทธิ์อะไรมา” น้ำเสียงของซอนโฮตื่นเต้นขึ้นทันทีที่น้องชายข้างบ้านของตัวเองเดินออกมาจากร้านโอลลิแวนเดอร์ หลังจากที่พวกเขาตะลอนซื้อของไปทั่วตรอกไดแอกอนจนได้มาครบ ขาดเพียงแค่ไม้กายสิทธิ์ที่คงจะใช้เวลานานสุด ซอนโฮเลยจัดให้เป็นอย่างสุดท้ายที่จะซื้อ แถมยังให้คริสเข้าไปคนเดียวอีก(เพราะเขาจำได้ว่าตอนตัวเองอยู่ปีหนึ่งมันเกิดอะไรขึ้นในร้านนั่นบ้าง พูดได้คำเดียว—เละ)
“ผมไม่แน่ใจ ลองไปสองสามอัน มันก็ระเบิดไปหมดเลย แต่อันนี้กลับมาเป็นไร” คริสยื่นไม้กายสิทธิ์ในกล่องมาตรงหน้าเขาพร้อมเอ่ยพูด
“เป็นไม้แอปเปิ้ล แก่นกลางบรรจุเอ็นหัวใจมังกรครับ” ซอนโฮพยักหน้ารับอย่างสนใจ เมื่อคริสพูดจบแล้ว
“น่าจะเหมาะกับนายดีนะคริส”
“ครับ ผมไม่รู้หรอก ในเมื่อไม้นี้เลือกผมแล้ว ผมก็จะใช้มันอย่างเต็มที่” เด็กหนุ่มว่าก่อนส่งยิ้มกว้างมาให้เขา
“ซื้อครบแล้วใช่ปะ งั้นเราไปที่ร้านอุปกรณ์ควิดดิชชั้นเยี่ยมกันเถอะ พี่อยากจะเห็นแล้วว่าไม้กวาดไฟร์โบลต์รุ่นใหม่จะสวยขนาดไหน” ซอนโฮเอ่ยอีกครั้งด้วยความตื่นเต้น พร้อมเอื้อมมือไปลากแขนน้องชายให้เดินตามเขามา
ทั้งสองเดินๆหยุดๆแวะตามร้านต่างจนในที่สุดก็เดินมาถึงร้านอุปกรณ์ควิดดิชชั้นเยี่ยม ที่คนรักกีฬาควิดดิชอย่างเขาไม่ยอมพลาดที่จะมาเดินดูอย่างแน่นอน
ทันทีที่เดินถึงหน้าร้าน ไม้กวาดรุ่นใหม่ที่เขาเพิ่งพูดถึงไปเมื่อครู่ก็ปรากฏตัวเด่นหลาโชว์อยู่ตรงหน้าร้าน เรียกให้เด็กหลายคนยืนมุงดูกันอย่างพร้อมเพรียง
“มาดูเร็วคริส! เท่เป็นบ้า” ซอนโฮเอ่ยตะโกนเรียกอีกคนให้เข้ามาดูไม้กวาดที่กำลังจัดโชว์อยู่ใกล้ๆ เขาเบิกตากว้างเมื่อมองเห็นอย่างเต็มตา
ฮือ
ถ้าไปอ้อนคุณพ่อให้ซื้อให้เขาจะโดนดุไหมนะ
แต่อยากได้จริงๆนะเนี่ย
“พี่ซอนโฮอยากได้มากเลยหรอครับ?” คริสอ่ยถามขึ้นมา เรียกความสนใจให้ซอนโฮหันกลับไปมอง
“มากๆๆเลย คิดดูนะ ถ้าพี่ได้ใช้ไม้กวาดรุ่นนี้ขึ้นบินนะ มันจะต้องเท่มากๆๆ” ซอนโฮยังเอ่ยโม้ไม่หยุด ทั้งๆที่รอยยิ้มก็ไม่หายไปจากใบหน้าน่ารักนั่น จนคริสที่มองอยู่อดมองรอยยิ้มนั่นไม่ได้
แต่ไม่ทันให้พวกเขาได้เอ่ยพูดอะไรต่อ
เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายก็ดังลั่นมาจากข้างในร้าน พร้อมกันกับที่ประตูร้านที่ถูกเปิดออกอย่างแรงด้วยคนจากภายใน
“ได้มาแล้วโว๊ย!!” เสียงใครสักคนในกลุ่มเด็กพวกนั้นตะโกนขึ้น พร้อมชูอะไรบางอย่างขึ้นฟ้า เป็นเวลาเดียวกับที่คนอื่นๆที่เหลือส่งเสียงโห่ร้องอย่างดีใจ
ซอนโฮมองของที่อยู่ในมือเด็กหนุ่มคนนั้นพร้อมเบะปากออกมาอย่างหน่ายใจ
พวกเขาซื้อมันไปกันแล้ว ไม้กวาดไฟร์โบลต์ที่ตั้งอยู่หน้าร้านนี่ ไม่ใช่แค่คนเดียวด้วย นับๆแล้วก็คงมากกว่าสิบคนที่ซื้อมันไป
และดูไปดูมา พวกเขาก็คือเด็กนักเรียนฮอกวอตส์ที่แสนคุ้นเคย
เพราะซอนโฮมองเห็นใบหน้าของคิมซังกยุน และบรรดาพวกพ้องของไลควานลิน งั้นก็คงเป็นเด็กสลิธีรินมาซื้อไปสินะ
พวกเด็กบ้านนั้นนั่นคลั่งไม้กวาดไฟร์โบลต์กันจะตาย ใช้กันแทบทุกคนด้วยซ้ำ
ควิดดิชปีนี้คงน่าเบื่อน่าดูละนะ พวกเขาอาจจะได้ถ้วยไปเพราะมีไม้กวาดเจ๋งๆนี้กันก็ได้
((ซอนโฮแค่อิจฉาที่พวกเขาได้ใช้ไม้กวาดรุ่นใหม่เพียงเท่านั้นแหละ))
“พี่ซอนโฮครับ” คริสที่เงียบไปนาน จู่ๆก็เอ่ยพูดขึ้นมา พร้อมเอื้อมมือที่เริ่มหนาขึ้นมาจับที่ท้องแขนเขาไว้เบาๆ
“หื้อ?” ซอนโฮหันไปมองพร้อมเลิกคิ้วมองอย่างสงสัย
“รอผมหน่อยนะ ผมจะรีบเข้าทีมควิดดิชให้ได้ เพื่อจะได้ขอพ่อซื้อไฟร์โบวต์ให้ผม” คริสพูดต่อด้วยสีหน้าจริงจัง จนเขาอดที่จะรู้สึกชะงักไม่ได้เลย
“ก็ดีแล้—“
“แล้วผมจะเอามันเป็นของขวัญให้พี่” ว่าแค่นั้น พร้อมกับส่งรอยยิ้มที่กว้างแบบที่ทำเป็นประจำ
เขายิ้มทันทีที่คริสพูดจบ
อ่า
เด็กคนนี้อันตรายใช่เล่นนะเนี่ย
“ขอบใจนะ—พี่ว่าเรากำลังจะไปสายแล้ว รีบไปกินไอศรีมกันเถอะ” ซอนโฮว่าตอบอีกครั้ง พร้อมหันไปโอบคอคนเป็นน้องแล้วก้าวเท้าเดินไปยังที่นัดหมายกับพี่เซอุนไว้
ขืนไปช้า ชายของเขาต้องกลายเป็นก็อบลินแน่ๆ
แค่คิดก็ใจหายวาบ
แต่โดยไม่ทันได้สังเกต มีใครบางคนกำลังยืนมองทั้งสองคนอยู่จากภายในร้านอุปกรณ์ควิดดิช และได้ยินทุกประโยคที่สองคนนั้นคุยกัน
“ควานลิน! มึงจะเอาไม้กวาดไฟร์โบลต์ไหมเนี่ย” เสียงเพื่อนคนนึงของเขาเอ่ยพูดอย่างดังจนลั่นไปทั่วร้าน
ร่างสูงละใบหน้าออกจากหน้าร้าน พลางหันมาพยักหน้ารับกับเพื่อนตัวเอง
“เอา แต่ของกูขอสองนะ” เขาว่าตอบไป
“เอาไปทำอะไรเยอะแยะวะ”
“ของกู—กับของว่าที่แฟนกูไง”
“ซองอูลูกรออยู่ในออฟฟิศพ่อก่อนนะ เดี๋ยวพ่อไปเก็บเอกสารที่จะเอากลับไปทำที่บ้านก่อน” คนเป็นพ่อว่าขึ้น ก่อนจะหันหลังเดินออกไปตามทางที่ว่า
ซองอูมองไปรอบๆด้วยความตื่นเต้น ถึงจะไม่ใช่ครั้งแรกของเขา แต่มันก็แทบทุกครั้งแหละที่ซองอูรู้สึกตื่นเต้น
ใครว่ากระทรวงไม่น่าสนุกกัน สำหรับองซองอูแล้ว กระทรวงเป็นอีกสถานที่โปรดของเขาเลย ไม่ว่าจะมากี่ครั้ง ซองอูก็ไม่เคยเบื่อเลย
และแน่นอน เขาวางแผนที่จะทำงานที่นี้ไว้แล้วเรียบร้อย
ร่างโปร่งกำลังเดินไปมาทั่วออฟฟิศของพ่อตนเอง
พ่อของเขาทำงานในแผนกกองควบคุมกฎหมายเวทย์มนต์ ที่หน้าที่ดูแลและควบคุมการใช้เวทย์มนต์ของพ่อมดแม่มดในทุกเพศทุกวัย
ไม่ใช่งานนักอะไร แต่ก็น่าสนุกไม่แพ้งานอื่นเลย
เขาเดินทักทายเพื่อร่วมงานของพ่อที่คุ้นเคยด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อสายตาของเขาหันไปมองเห็นร่างของอาจารย์ที่คุ้นเคยของฮอกวอตส์ที่กำลังเดินดุ่มๆมาทางนี้
ซองอูโค้งหัวให้ศาสตราจารย์ชีตาร์ด้วยความเคารพ และเหมือนว่าเธอจะตกใจนิดหน่อยที่เจอเขาที่นี้ แต่ศาสตราจารย์ก็มีความรีบร้อนมากเกินกว่าจะสนใจอะไรเขามากมาย เธอเพียงแค่พยักหน้ารับแล้วเดินผ่านหน้าเขาไปอย่างรวดเร็ว เข้าไปยังห้องของหัวหน้าแผนกที่ตั้งอยู่ตรงกลาง
เขามองตามด้วยความอยากรู้อยากเห็น
ศาสตราจารย์ชีตาร์มาทำอะไรที่กระทรวงเวทย์มนต์ในวันหยุดแบบนี้
ทำไมอาจารย์ประจำบ้านเขาถึงได้มีธุระกับหัวหน้าแผนกกองควบคุมกฏหมายเวทย์มนต์
คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวเขา
ไม่รอช้า ซองอูอาศัยช่วงจังหวะที่ทุกคนไม่ได้ให้ความสนใจเขา ก้าวเท้าเดินตรงไปยังห้องที่ศาสตราจารย์เพิ่งเดินเข้าไป
ต้องโทษนิสัยขี้สงสัยที่ติดมาจากเซอุนนั่นแหละทำให้เขาต้องมายืนเงี่ยหูฟังดูลับๆล่อๆอยู่แบบนี้
และก็ต้องขอบคุณความรีบร้อนของศาสตราจารย์ที่ทำให้เธอไม่ได้ปิดประตูจนสนิทแบบที่ควรจะเป็น
เสียงจึงลอดออกมาให้เขาได้ยินได้
“ท่านหมายความว่าไง” เสียงของศาสตราจารย์ชีตาร์ดังขึ้น พร้อมร่างองอาจารย์ที่เด้งตัวขึ้นมายืนจ้องหน้าคู่สนทนา
“ผมพูดตามความเป็นจริงศาสตราจารย์—มันเกิดขึ้นในฮอกวอตส์แล้ว” คนอาวุโสเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงยานคางที่ฟังแล้วไม่รู้ความเลย
“ท่านกำลังดูถูกการรักษาความปลอดภัยของฮอกวอตส์อยู่นะคะ ที่ท่านพูดไปจะหมายความว่าฮอกวอตส์ไม่มีการคัดเลือกนักเรียนอย่างเหมาะสมใช่ไหมคะ” เธอเอ่ยเถียงไปด้วยน้ำเสียงที่เริ่มแข็งขึ้น
“ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น แต่ศาสตราจารย์ก็ปฏิเสธการตรวจสอบของกระทรวงไม่ได้”
“ท่านคะ—“
“คุณต้องยอมรับเรื่องนี้และตามหาตัวคนๆนั้นมาส่งให้กระทรวงซะ”
“...”
“ผมไม่อยากให้มันเกิดเหตุร้ายขึ้นในฮอกวอตส์ คุณรู้ใช่ไหม”
“ค่ะท่าน” ศาสตราจารย์ชีต้าเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เบาลงะพร้อมกับถอนหายใจอย่าจนตรอก
“การที่มีแอนิเมจัสที่ไม่ได้ลงทะเบียนอยู่ในโรงเรียนแบบนั้น คุณแน่ใจได้อย่างไรว่าจะสามารถดูแลนักเรียนได้อย่างทั่วถึง”
ร่างโปร่งที่ฟังอยู่ด้านนอก เบิกตากว้างด้วยความตกใจ ก่อนจะถอยหลังออกมาจากหน้าประตูที่เปิดแง้มเมื่อมองเห็นว่าศาตราจารย์ชีต้ากำลังตรงออกมา
เขาหลบไปอีกทางด้วยความหวุดหวิด ก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อไม่ได้ถูกจับได้ว่าแอบฟังบทสนทนาเมื่อกี้อยู่
ให้ตาย
เมื่อกี้มันเรื่องอะไรกัน
สิ่งที่หัวหน้ากองควบคุมพูดกับศาสตราจารย์ชีต้ามันคือเรื่องจริงงั้นหรอ?
มีแอนิเมจัสอยู่ในหมู่นักเรียนฮอกวอตส์?
ซองอูแทบไม่อยากเชื่อหูตัวเองเลยสักนิด
ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยรู้จักกับแอนิเมจัสมาก่อน ผู้คนรอบตัวของเขาก็มีบ้างที่เป็นแอนิเมจัส แต่พวกนั้นไม่ค่อยจะสุงสิงกับใคร หรือเรียกว่าไม่ค่อยได้มีสังคมกับพวกพ่อมดแม่มดมากกว่า
และถ้าหากเมื่อกี้ซองอูได้ยินไม่ผิด แอนิเมจัสคนนั้นไม่ได้ลงทะเบียนอีกต่างหาก และนั่นมันผิดกฏ และอาจจะถูกส่งตัวไปยังคุกอัซคาบันก็ได้
ไม่ว่าจะพูดในทางไหนก็ดูไม่ดีเลยสักนิด
ให้ตาย
เขาต้องทำยังไงดีเนี่ย
เคราเมอร์ลินช่วยลูกด้วย!
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ควานลินนี่เปย์สุด ไรสุดอะ รู้สึกอิจซอนโฮ 5555
นี่ว่าจุนฮเวสนใจเซอุน แต่ในแงดีมั้ยไม่รู้555555
ท่ีจุนฮเวพูดว่าเดี๋ยวก็สนิทกันนี่ หมายความว่าจุนฮเวจะได้เป็นพรีเฟ็คหรือเปล่านะ ส่วนอนิเมจัสนี่นึกออกแค่น้องแมวของพี่ยงกุกคนเดียว555
รอนะคะ^^