( SEASON 2 ) ◆ Miracle of September ◆ #Produce101

ตอนที่ 40 : ๓๔ - น้ำยาความจริง

บทที่ ๓๔ 

________________________________________________________________________________________________________

NOTE - Destiny's Child - Brown Eyes ลองฟังไปพร้อมๆดูนะคะ :)

'ยองมิน' ใบหน้าเรียวเล็กจองเด็กหนุ่มวัยสิบปีโผล่ออกมาจากประตูห้องที่ถูกเปิดอ้าออกไว้ พร้อมกับเอ่ยเสียงเรียกชื่อคนที่อยู่ภายในห้องด้วยน้ำเสียงที่ทำให้คนที่กำลังจ้องตัวหนังสืออย่างตั้งใจต้องละสายตาหันมอง

'ว่าไงจินยอง—" ยองมินเอ่ยถามคนที่มีศักดิ์เป็นน้องชาย แต่ด้วยอายุที่เท่ากันพวกเขาจึงถือว่าเป็นเพื่อนกันแทน ด้วยรอยยิ้มบางๆ ก่อนเขาจะกดปิดหน้าหนังสือลงแล้วหันไปสนใจอีกคน

"คือ--"เจ้าตัวเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้ม เด็กหนุ่มวัยสิบปีเลิกคิ้วมองด้วยความแปลกใจ ก่อนเขาจะพยายามตั้งสมาธิแล้วจ้องไปที่ดวงตาสดใสของอูจินยอง พี่น้องร่วมตระกูลของเขา 

และสิ่งที่ได้กลับมาคือ คำพูดที่อยู่ในห้วงความคิดแต่ไม่ได้ถูกเอ่ยออกมา

 ฉันเจองูอยู่ในสวนของคุณลุง

ยองมินอมยิ้มกว้างก่อนจะผุดลุกขึ้นยืนตรงเข้าไปหาอีกคน

'ไหนพาฉันไปดูหน่อย'

ยองมินและจินยองยืนจ้องงูสีดำที่ดูท่าทางมีพิษด้วยความฉงนอยู่ด้านหน้าของสวนที่คุณลุงจองเขาชอบปลูกและดูแลรักษามันอย่างดี ก่อนที่ยองมินจะเอ่ยปากสั่งให้อูจินยองยืนรอให้ห่างจากบริเวณนี้ แล้วคนตัวสูงก็เดินเข้าไปหางูสีดำตัวนั้นอย่างไม่ลังเลทั้งๆที่ไม่ได้มีอาวุธในมือเลยแม้แต่ชิ้นเดียว

ยองมินทำเพียงแค่ยืนจ้องหน้างูตัวนั้นอย่างไม่หวั่นเกรงพร้อมกับขยับปากทำท่าทางราวกับกำลังพูดคุยกับมัน
คนที่ยืนรออยู่ไกลๆก็ได้แต่มองอย่างไม่เข้าใจ

ทำไมยองมินถึงไม่คิดหาอะไรมาตีงูนั่น 

แล้วแบบนี้แผนของเขาจะสำเร็จได้อย่างไร

"ยองมิน! นายควรจะฆ่ามันนะ" จินยองตะโกนขึ้นพูด ก่อนที่เจ้าของชื่อที่ถูกเอ่ยเรียกจะหันนิ้วมาทางอีกคนเป็นท่าทางบอกไม่ให้ส่งเสียง

อีกนิดเดียว

นิดเดียวเท่านั้น เขาจะสามารถกล่อมให้งูตัวนี้เลื้อยกลับไปที่ตัวเองจากมาได้แล้ว

พลั่ก!

ยังไม่ทันให้อิมยองมินได้ทำตามความคิดที่เขาตั้งใจไว้ ภาษาพาร์เซลที่ถูกเอ่ยเอื้อนกับงูสีดำก็ถูกพับเก็บไว้ เมื่อร่างของน้องชายเขาโผล่ขึ้นมาในกรอบสายตา พร้อมไม้ท่อนใหญ่ในมือ

จินยองฟาดไม้อันใหญ่ลงไปที่ตัวงูอย่างแรงทันทีจนเขาไม่ทันได้เอ่ยห้ามอะไร เป็นผลให้มันเลิกชูคอทำท่าทางดุร้ายใส่พวกเขา

ไม่ใช่เลิกพยศหรืออะไร

แต่เป็นเพราะมันตายแล้วต่างหาก

จินยองทิ้งไม่ลงพื้นระคนตกใจ ก่อนที่เจ้าตัวจะวิ่งหนีไปอีกทาง ทิ้งให้ยองมินยืนจ้องซากศพของงูสีดำที่แสนคุ้นตาด้วยใบหน้าว้าวุ่น

และถ้าสัญชาติญาณของเขามันไม่ผิด

อิมยองมินกำลังจะเดือดร้อน

“ยองมิน! แกทำอะไรงูของฉัน!!!” เสียงเข้มที่ดูมีอำนาจของใครบางคนดังขึ้นจากทางด้านหลังของเขา นั่นทำให้ยองมินหันมองแทบจะทันทีเพราะเขารู้ดีว่าเสียงนั่นคือใคร

“คุณลุง—“

นั่นคือพ่อของอูจินยอง

“แกทำอะไรงูของฉัน!!” คนอายุมากกว่าถามซ้ำอีกครั้งด้วยใบหน้าที่โกรธจัดแล้วพร้อมจะขยี้เขาให้แหลกคามือ ถ้าไม่ติดที่พ่อของเขาวิ่งตรงปรี่มาทางนี้แล้วกอดตัวเขาไว้

“ผมไม่ได้ทำ” เขาเอ่ย มันอาจจะเบาเกินไปขนไม่มีใครคิดจะฟัง พ่อของเขาและพ่อของจินยองเอาแต่ถกเถียงกันไปมาอย่างรุนแรง

เด็กวัยเพียงแค่สิบปีที่กำลังตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้าได้แต่ยืนนิ่งอย่างทำอะไรไม่ถูก

เขาไม่ได้ฆ่ามัน

จินยองต่างหากที่ทำ

คิดได้ดังนั้น ยองมินก็หันสายตามองไปทั่วเพื่อหาร่างของพี่น้องร่วมตระกูลที่เพิ่งตีงูของพ่อตัวเองและวิ่งหนีหายไป

และไม่นาน ยองมินก็มองเห็นร่างของอีกคนที่ยืนถัดจากพ่อตัวเองไปไม่ไกลพร้อมด้วยท่าทางเหมือนคนตกใจ แต่ใบหน้ากลับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

ใช่

อูจินยองกำลังยิ้มเยาะเขาอยู่

ซึ่งมันทำให้อิมยองมินในวัยสิบขวบเข้าใจเรื่องทั้งหมดได้ทันที

และนับจากตอนนั้น อูจินยองไม่ใช่พี่น้องของเขาอีกต่อไปแล้ว

พรึ่บ!

ร่างโปร่งสะดุ้งตัวตื่นจากสัมผัสที่อยู่ข้างแก้มของตัวเองอย่างรุนแรงจนเกิดเสียงขยับที่เก้าอี้ดังลั่นไปทั่วชั้นหนังสือในห้องสมุดที่ไร้ผู้คนในยามสายแบบนี้

เซอุนสะลืมสะลือมองไปรอบๆที่ตัวเองอยู่ด้วยสภาพที่ไม่จืดนัก โชคดีที่เช้านี้เรเวนคลอปีสี่ไม่มีเรียนเนื่องจากนักเรียนเรเวนคลอส่วนใหญ่นั้นไม่เคยมีชั่วโมงที่ขาดหายไปเลย นั่นทำให้พวกเขามีเวลามากพอที่จะอ่านหนังสือล่วงหน้าก่อนสอบปลายภาค

และมันก็เป็นสิ่งที่ดีต่อเขามากๆที่จะใช้เวลาส่วนใหญ่ของวันไปกับการสิงอยู่ในห้องสมุด ถึงแม้จะมีผู้คนหลากหลายแต่การอ่านหนังสือคนเดียวที่หอพักมันยิ่งทำให้เขาเบื่อมากกว่าเดิมเสียอีก

เซอุนหันสายตาไปจ้องมือเรียวใหญ่ที่กำลังวางอยู่บนข้างแก้มของเขาด้วยความสงสัย แต่ด้วยสัมผัสที่คุ้นเคย ทำให้ไม่ต้องเดาไปไหนไกลเลย

“พี่ยองมิน?” ดวงตาที่ยังไม่ปรับโฟกัสทำให้เซอุนต้องหยีตาขึ้นแล้วหันไปจ้องหน้าคนที่กำลังยืนค้ำหัวตัวเองอยู่

“ขี้เซานะเรา” คนตัวสูงว่าแล้วยืดแก้มเขาเบาๆ แล้วเลื่อนมือขึ้นไปลูบที่หัวเขาเบาๆ “ว่าแล้วว่าเราต้องอยู่นี่”

เซอุนยิ้มรับแล้วดันหนังสือให้ปิดลงพร้อมกับหันไปจ้องหน้าคนรักอย่างเต็มตา

“ตามหาผมหรอครับ?” เขาเอ่ยถาม และได้รับแรงพยักหน้าลงเบาๆ

“ครับ—“

“มีอะไรหรือเปล่าพี่ยองมิน?” เมื่อเห็นสีหน้าที่ดูไม่สบายใจของอีกคน นั่นทำให้เซอุนต้องยืดตัวขึ้นยืน แล้วเอื้อมมือไปจับที่หน้าของยองมินเบาๆ

“วันนี้คนจากกระทรวงจะมาสอบสวนพี่” อิมยองมินตอบด้วยใบหน้าที่เครียดหนักกว่าเก่า ก่อนจะได้รับรอยยิ้มจากคนตัวบาง

“ผมอยู่ตรงนี้แล้วครับ อย่ากลัวไปเลย ยังไงพี่ก็ต้องพ้นผิด ผมเชื่อแบบนั้น” เซอุนว่าพร้อมยิ้มกว้าง

ใบหน้าอิดโรยของยองมินทำให้เขารู้สึกกังวลมากกว่าเดิม ถึงแม้พี่ยองมินจะถูกได้รับการอนุญาตให้สามารถเข้าเรียนได้ตามปกติแล้ว และใช้ชีวิตตามเดิมได้แล้วก็ตาม แต่ยังไงมันก็อยากอยู่ดีกับการใช้ชีวิตในปราสาทฮอกวอตส์โดยขาดไม้กายสิทธิ์

จึงเป็นเหตุผลที่ทำให้ยองมินเลือกที่จะไม่เข้าเรียนเลย

“แล้วแผนของพี่—เป็นไงบ้างครับ?” ระหว่างทางที่พวกเขาทั้งคู่กำลังจะเดินไปที่ห้องโถงใหญ่ เซอุนที่หอบหนังสือที่ยืมมาจากห้องสมุดสองสามเล่ม(ถึงแม้ตอนนี้จะมีสองเล่มอยู่กับพี่ยองมินก็ตามที)เอ่ยถามขึ้น

“พี่จัดการเรียบร้อยแล้วครับ เอาไปให้อูจินแล้ว” ยองมินพูดตอบ

“ไหนบอกว่าเขาไม่รู้จักพี่ไงครับ”

“ก็เล่าเท้าความนานอยู่พอควร แต่พี่แค่บอกว่าพี่เป็นแฟนเซอุนพี่ชายของซอนโฮเพื่อนของแฟนมัน อูจินก็ตกลงทำให้พี่แล้ว”

“นี่พี่เอาชื่อฮยองซอบไปอ้างหรอครับ” เซอุนเลิกคิ้วถาม

“พี่อ้างชื่อแฟนพี่ต่างหาก” ยองมินตอบด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะได้รับแรงฟาดลงมาที่ไหล่ด้วยแรงที่ไม่เยอะมาก แต่ก็ทำให้รู้สึกแสบๆอยู่ไม่น้อย

“เดี๋ยวนี้เขินแรงขึ้นหรือเปล่า” ยองมินเอ่ยพร้อมหัวเราะเบาๆ ร่างโปร่งหันมองด้วยความหงุดหงิดใจก่อนจะเบะปากใส่คนรักแล้วเร่งฝีเท้าให้ก้าวเร็วขึ้น

นอกจากเวลาเขินแล้วเพิ่มแรงที่ตีขึ้นแล้ว

ก็ยังเพิ่มความน่าฟัดขึ้นอีกด้วยแหะ

อันตรายไปแล้ว

จองเซอุนอันตรายกับเขามากไปแล้ว

เซอุนและยองมินก้าวเข้ามาในห้องโถงใหญ่พร้อมกัน ก่อนที่เซอุนจะเอ่ยขอแยกตัวเดินไปหาเพื่อนๆที่โต๊ะนั่งของเรเวนคลอ

ยองมินมองตามไปจนคนเป็นน้องนั่งลงตรงข้ามกับคิมแจฮวานที่กำลังส่งสายตาล้อเลียนมาให้ เขาไม่ได้สนใจอะไรมากนัก ทำเพียงแค่ยิ้มตอบไป แล้วหันตัวเดินไปทางโต๊ะของตัวเองที่มีร่างของเพื่อนทั้งสามนั่งคุยอย่างสนุกสนานกันอยู่

ทันทีที่ยองมินเดินไปถึง ทั้งสามก็เอ่ยทักเขาด้วยรอยยิ้ม รวมทั้งองซองอูที่ถึงแม้เมื่อเช้าที่มีเรื่องวุ่นวายเกิดขึ้นก็ตามที แต่นั่นไม่ทำให้เพื่อหน้าแมวของเขาเลิกเล่นมุขแปลกๆที่เจ้าตัวบอกว่าได้ยินมาจากพวกมักเกิ้ลได้เลย

นั่นนับว่าเป็นสิ่งที่ดีแล้วกัน

“ให้พวกกูไปอยู่ด้วยไหม” หลังจากที่ยองมินเอ่ยปากเล่าว่าในช่วงบ่ายนั้นเขาต้องไปพบกับพวกคนในกระทรวง ดงฮยอนที่นั่งตรงข้ามก็เอ่ยถามทันที

“ไม่เป็นไรๆ กูไม่อยากให้พวกมึงเครียดตาม” ยองมินว่า

“แต่น้องกูเครียดตามมึงไปแล้วอ่ะ” ซองอูว่าขึ้นบ้าง พร้อมกับชี้นิ้วไปที่โต๊ะเรเวนคลอ

“กูก็ห้ามเซอุนแล้วนะ แต่น้องมึงดื้อชะมัด”

“เลิกไหมละ?” ยงกุกเอ่ยถาม

“ฝันไปเถอะ” ยองมินเอ่ยตอบแทบจะทันทีแบบไม่คิด จนทำให้เพื่อนอีกสองคนโห่ร้องแซวขึ้นมาด้วยความชอบใจ

ถึงแม้องซองอูจะหมั่นไส้อยู่หน่อยๆ แต่เขาก็รู้สึกดีไม่น้อยที่เพื่อนเขามันจริงจังกับความสัมพันธ์ครั้งนี้จริงๆ

ยองมินหัวเราะเบาๆก่อนจะเลิกสนใจดงฮยอนและยงกุกที่กำลังถกเถียงกันอยู่ว่าระหว่างเขาและเซอุนใครจะเป็นคนเริ่มจูบก่อน โดยมีองซองอูคนหวงน้องเอ่ยด่าตามทุกคำพูด

คนตัวสูงหันสายตามองไปยังโต๊ะสลิธีรินที่อยู่ถัดไป พลางมองจ้องปาร์คอูจินแล้วพยักหน้าส่งให้เบาๆ อูจินที่มองอยู่ก่อนแล้วก็ยิ้มรับก่อนจะลุกเดินไปทำตามแผนที่เขาวางไว้

และอิมยองมินมั่นใจว่าแผนของเขามันจะต้องสำเร็จแน่นอน

แล้วเราจะได้รู้กันว่าเขาทำอะไรได้มากกว่าที่คิด :)

“ขอบคุณที่ตรงมาที่นี่นะคุณหยาง” เสียงหวานๆถูกเอ่ยขึ้นจากคนที่มีสักดืเป็นอาจารย์ใหญ่ของฮอกวอตส์ ใบหน้าที่เริ่มมีอายุยิ้มออกกว้าง พร้อมยื่นมือไปจับเบาๆกับแขกของเธอในวันนี้ที่ควรจะต้องมาถึงตั้งแต่ช่วงบ่ายแล้ว แต่เพราะสภาพอากาศทำให้พวกเขาเดินทางมาได้ช้าขึ้น การสอบส่วนจึงต้องเลื่อนมาตอนหลังเวลาอาหารเย็น

“ผมเต็มใจมา” คู่สนทนาเอ่ยตอบด้วยใบหน้าเรียบนิ่งที่ไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมา และนั่นมันยิ่งทำให้อีกหลายชนิดที่อยู่ภายในห้องทำตัวลีบไปตามๆกัน

รวมทั้งจองเซอุนที่ได้รับคำอนุญาตจากศาสตราจารย์โบอาแล้วว่าให้สามารถเข้ามาร่วมการไต่สวนได้ และแน่นอน อิมยองมินจับมือเซอุนไม่ปล่อยเลยตั้งแต่มาถึง

ไม่สิ

เซอุนเองต่างหากที่จับมือยองมินแน่นและไม่ยอมให้อีกคนปล่อยมือตัวเองเลย

จนศาสตราจารย์ชีต้าร์ต้องสั่งให้ทั้งสองคนยืนให้ห่างกัน และดันตัวของอิมยองมินให้ไปยืนอยู่ตรงกลางห้องของอาจารย์ใหญ่

“ยินดีที่ได้พบคุณอิม” คุณหยาง หัวหน้ากองปราบปรามของกระทรวงเดินตรงเข้ามาอิมยองมินทันทีแบบไม่ลังเล ด้วยใบหน้าที่นิ่งๆและท่าทางที่ดูน่าเกรงขามทำให้คนที่อุตส่าห์ทำใจอยู่นานรู้สึกกลัวขึ้นมาจนได้

แต่นั่นก็ไม่แย่นัก เพราะเขามั่นใจว่าการไต่สวนครั้งนี้จะทำให้เขารอดพ้นจากข้อหาทุกประการ

“ยินดีเช่นกับคุณหยาง” ยองมินเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้มกว้าง ก่อนเขาจะถูกเชิญให้นั่งลงบนเก้าอี้

และห้องของศาสตราจารย์โบอาก็ถูกแปรเปลี่ยนให้กลายเป็นห้องสอบสวนขนาดย่อม เหตุเพราะฮอกวอตส์มีกฎไม่ให้นักเรียนออกนอกบริเวณโรงเรียนจนกว่าจะได้รับอนุญาต และ พวกกระทรวงคงไม่สามารถรอจนกว่าจะปิดเทอมได้จึงต้องทำการสอบสวนกันแบบเร่งด่วนอย่างนี้

“เอาละมาเริ่มกันเถอะ” คุณหยางว่า พลางหันไปหาลูกน้องของตน แล้วยื่นมือไปรับอะไรบางอย่างมา

เมื่ออีกคนหันกลับมาอีกครั้งทำให้เขารู้ว่าในมือของคุณหยางคือไม้กายสิทธิ์ของเขาที่ถูกยึดไปทันทีที่ถูกตั้งข้อหาว่าเป็นผู้ที่ให้การช่วยเหลือนักโทษออกมาจากคุกอัซคาบัน

“เธอมีอะไรจะพูดไหมคุณอิมยองมิน” คุณหยางถาม

“ยืนยันคำเดิม ผมไม่ได้ทำครับ” เขาตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ก่อนจะได้รับรอยยิ้มตอบกลับมา

แล้วคุณหยางก็ยกไม้กายสิทธิ์ของตัวเองขึ้นมาจ่อไปที่ไม้ของเขา พร้อมกับเอ่นร่ายคาถาตรวจสอบว่าครั้งล่าสุดที่เขาใช้ไม้นี้เขาให้มันทำอะไรไป และหากมันน่าสงสัยเขาอาจจะไม่สามารถหลุดพ้นได้

แต่น่าเสียดาย

ที่คาถาสุดท้ายของเขา มันคือ

“ออร์คิดดีอุส?” คุณหยางเอ่ยพูดขึ้น พร้อมเลิกคิ้วมองเขาด้วยความสงสัย ก่อนยองมินจะหัวเราะออกมาเบาๆแล้วเอ่ยตอบ

“ผมเสกดอกไม้น่ะครับ”

“เสกมาทำไม?” คนตรงหน้าถามต่อ

ยองมินถอนหายใจออกมาเบาๆราวกับอึดอัดใจจะบอก

แน่นอนสิ มันคือเซอร์ไพส์ของที่เตรียมไว้ให้แฟน ถ้าพูดออกไปมันก็ไม่เซอร์ไพส์น่ะสิ แต่ไม่พูดเขาก็อาจจะโดนข้อหาโกหกอีก

ไม่มีทางเลือกเลยแหะ

“ผมเตรียมเซอร์ไพส์ให้แฟนครับคุณหยาง” ยองมินเอ่ยตอบด้วยเสียงที่ไม่เบานัก และไม่ต้องหันกลับไปมองเขาก็รู้เลยว่าเซอุนต้องกำลังเขินอยู่แน่ๆ

คุณหยางดูอึ้งๆกับคำตอบของเขาไปนิด แต่ก็ทำเพียงยิ้มตอบกลับมาเท่านั้น

“โชคร้ายที่เราตรวจสอบคาถาย้อนหลังได้เพียงแค่ครั้งเดียว แต่คาถาล่าสุดที่คุณใช้ก็ไม่ได้มีความอันตรายอะไร แต่ก็ไม่ควรวางใจ—นำตัวเขามาสิ” คุณหยางเอ่ยพูดกับเขาด้วยน้พสียงยียวน ก่อนจะหันไปสั่งอะไรกลับลูกน้องสักอย่าง

“คุณไม่ชู้ต้องสงสัยเพียงคนเดียวหรอกคุณอิมยองมิน—คุณอูจินยองก็เป็นหนึ่งในตระกูลของคุณเหมือนกัน บางทีพวกคุณอาจจะร่วมมือกัน” ยองมินหันมองทางประตูพร้อมกับตอนที่ร่างของอูจินยองถูกพาเขามาภายในห้องของศาสตราจารย์โบอา

ท่าทางของอีกคนดูหวาดกลัว ใบหน้าดูตื่นเต้นทั้งๆที่ก่อนหน้านี้วางท่าราวกับผู้ชนะแท้ๆ

สงสัยแผนของเขาจะได้ผลดีไม่น้อย

“คุณอูจินยอง” คุณหยางเอ่ยเรียก เจ้าของชื่อสะดุ้งตกใจก่อนจะขานรับ

“ครับ?”

“คุณกับอิมยองมินรู้จักกันมาก่อนหรือเปล่า” คนตรงหน้าพวกเขาเอ่ยถามขึ้น แต่คราวนี้กับเจาะจงชี้ไปถามอูจินยองเพียงคนเดียว และเมื่อยองมินเห็นท่าทีหวาดๆของจินยองแล้วเขาก็ทำตัวให้สบายขึ้น และรอดูผลลัพท์ของยาเท่านั้น

“ไม่—เป็นครับ เราเป็นพี่น้องกัน” อิมยองมินเลิกคิ้วมองอย่างขบขันหลังจากอีกคนพูดจบ

นานแค่ไหนกันแล้วนะที่เขาไม่ได้ยินจินยองบอกว่าพวกเขาเป็นพี่น้องกัน

อาจจะห้าหรือหกปี?

“แล้วคุณรู้เรื่องไหมว่าพี่ของคุณช่วเหลือปู่ของพวกคุณ”

“ไม่—โถ่เว้ย! รู้ครับ ผมรู้” จินยองเริ่มหงุดหงิด เจ้าตัวขยี้หัวตัวเองไปมา และทำเหมือนคนกำลังแบกความผิดไว้อยู่ แตกต่างจากยองมินที่กำลังอยู่ในท่าที่สบาย

ไม่แปลกเลยที่คุรหยางจะเลิดสนใจยองมินแล้วรุกถามคำถามกับอูจินยองแทน

“คุณรู้อะไรมา?” คุณหยางเอ่ยถาม

“...”

“ฉันถามว่าคุณรู้อะไรมาคุณอูจินยอง!!”

“ผมทำเอง!!!” และเมื่อทุกคนเริ่มกดดันขึ้นเรื่อยๆ คนที่กลายเป็นจุดสนใจก็ตะโกนขึ้นมาเสียงดัง ก่อนจะรีบเอามือปิดปากตัวเองแทบไม่ทัน

“ว่าไงนะ?” เป็นศาสตราจารย์แจซึงที่เอ่ยขึ้นมาพร้อมด้วยท่าทางทีตกใจ

แน่ละ

อูจินยองเป็นคนโปรดนี่น่า

“ผมทำเอง—แม่ง! ผมเป็นคนจัดฉากว่าเป็นอิมยองมิน ผมเป็นคนขโมยเข็มของเขา! ผมร่วมมือกับคนข้างนอกเพื่อช่วยปู่ผมออกมาจากคุกบ้าๆนั่น!” อูจินยองร่ายยาว แต่คำพูดของเขาดูราวกับถูกบังคับให้พูด เพราะหลังจากที่พูดจบ อูจินยองก็ดูตกใจว่าตนพูดอะไรออกไป

ยองมินที่ยืนฟังอยู่ก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้

ในที่สุดก็ยอมพูดออกมาจนได้ ถึงแม้จะต้องใช้ตัวช่วยก็ตาม แต่หากจินยองไม่สารภาพเอง เขาคงหาหลักฐานอะไรมาไม่ได้แน่ๆ

“เรื่องนี้ฉันต้องการการสอบสวนอย่างส่วนตัว” คุณหยางที่กำลังงงๆอยู่หันไปเอ่ยกับศาสตราจารย์โบอา ก่อนจะหันมาสบสายตาของเขา แล้วยื่นไม้กายสิทธิ์มาให้

“หากที่คุณอูจินยองพูดมาเป็นความจริง คุณจะพ้นผิดนะคุณอิมยองมิน ตอนนี้คุณต้องออกไป แต่คุณจะยังอยู่ในสายตาของกระทรวง” พูดแค่นั้น ก่อนจะทำท่าทางให้เขาออกไปจากตรงนี้

ยองมินพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย พลางหันตัวไปหาเซอุนที่กำลังยืนมองด้วยความสงสัยไม่ต่างจากคนอื่นในห้อง แล้วเขาก็ยื่นมือไปคว้าแขนคนรักให้ตามออกไปอย่างรวดเร็ว

“นั่นมันเกิดอะไรขึ้นน่ะพี่ยองมิน?” คล้อยหลังจากที่พวกเขาเดินออกมาแล้ว เซอุนก็ถามออกมาทันที

“ความจริงไงครับ” ยองมินเอ่ยตอบพร้อมรอยยิ้ม

“อย่าบอกนะ—มันมาจากแผนพี่ใช่ไหม” เซอุนเลิกคิ้วถาม ก่อนจะได้รับแรงพยักหน้าขึ้นลงเป็นคำตอบ

เซอุนยกมือขึ้นมาตะปบเข้าที่แขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามของอิมยองมินอย่างแรงทันที

“มันอันตรายน่ะครับ! ถ้าคนอื่นรู้พี่จะโดนทำโทษเอานะ” คนตัวเล็กกว่าพูดด้วยเสียงที่ไม่ดัวงมากนัก เพราะเกรงว่าหากมีใครเดินผ่านมาได้ยินจะแย่เอาได้ ถึงแม้ตอนนี้จะค่ำมากแล้ว และคงไม่มีใครเดินผ่านไปมา เซอุนก็ยังคงระมัดระวังอยู่ดี

“ไม่มีใครรู้นอกจากพี่ เซอุน และอูจิน และถ้าพี่ไม่ใช้น้ำยาพูดความจริง อูจินยองก็จะไม่มีวันรับผิด”

“ผมรู้—แต่มัน พี่นี่ร้ายจริงๆเลย” เซอุนว่าด้วยน้ำเสียงที่เหมือนคนโกรธ แต่ไม่ใช่เลย เจ้าตัวเพียงแค่เป็นห่วงมากเท่านั้น

เพราะถ้าคนอื่นรู้ว่าพี่ยองมินแอบไปขโมยน้ำยาพูดความจริงมาจากศาสตราจารย์แจซึง และใช้มันโดยให้ปาร์คอูจินแอบใส่มันเข้าไปในน้ำฟักทองของอูจินยอง ละก็

ให้ตาย

อันนี้คือตายจริงๆแน่

“วันหลังพี่ควรจะปรึกษาผมบ้างนะครับ—ผมคิดว่าพี่จะใช้วิธีที่มันถูกกว่านี้” เซอุนว่า ระหว่างที่เดินเขินบันไดวนเพื่อตรงกลับไปที่หอพักของตัวเอง โดยมีคนเป็นพี่เดินตามหลังอยู่ไม่ห่าง

“โกรธพี่หรอ” ยองมินเอ่ยถามขึ้น

“ครับ โกรธมากๆ พี่ชอบทำอะไรเสี่ยงอันตรายอีกแล้ว” เซอุนว่าด้วยน้ำเสียงนิ่งๆจนทำให้คนที่อยู่ด้านหลังใจหาย

“ขอโทษนะครับ พี่—พี่คิดน้อยเอง พี่แค่อยากให้อูจินยองรับผิดสักที”

“มันน่าจะมีวิธีอื่นนะครับ ที่จะไม่ทำให้พี่เดือดร้อน” เซอุนพูดพร้อมกับพยายามหันหน้าหนีใบหน้าหล่อๆของคนรักเมื่อพี่ยองมินยื่นหน้ามาหาเขาราวกับกำลังออดอ้อน

และเซอุนก็ไม่เคยทนลูกอ้อนของพี่ยองมินได้เลยสักครั้งเดียว

“ไม่ต้องมาอ้อนเลยครับ นี่ผมโกรธจริงๆนะ” มันค่อนข้างที่จะยากเมื่อพวกเขากำลังขยับตัวอยู่บนบันไดที่ค่อนข้างชันและอันตรายมากทีเดียว

เซอุนจึงขยับตัวขึ้นไปยืนตรงบริเวณระเบียงที่พวกเขามีความทรงจำร่วมกันถึงสองครั้ง และนี่คงจะเป็นครั้งที่สาม

หากถามว่า ถ้าเขาโกรธแล้วทำไมถึงไม่หนีกลับไปที่หอละ

ไม่รู้ว่าตั้งแต่ตอนไหนที่เซอุนคิดว่าการโกรธกันข้ามวันข้ามคืนมันไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย มีแต่ทำให้เข้าใจผิดกันมากขึ้นสียอีก เขาจึงคิดว่าหากเรามีปัญหากัน เซอุนจะไม่ยอมปล่อยให้เรื่องมันค้างคาเกินหนึ่งวันแน่ๆ

คนรักกันไม่ควรโกรธกันนานๆ คุณแม่เขาเคยสอนไว้

“พี่ต้องทำไงเราถึงจะหายโกรธ” พี่ยองมินที่เดินตามมาเอ่ยพูดกับเขา

“ไม่รู้ครับ” เซอุนหันหน้าหนีอย่างไม่สนใจ

แต่ก่อนที่เขาจะได้แกล้งโกรธอะไรไปมากกว่านี้ ก็มีบางอย่างดันมาที่ต้นขาของเขาอย่างไม่ทันตั้งตัวจนทำให้สะดุ้งตัว

เซอุนก้มหน้าต่ำลงไปมองอะไรบางอย่างที่กำลังคลอเคลียไปที่ขาของเขา ก่อนจะเบิกตาออกกว้าง

“นี่มัน!” เขาละสายตาจากหมาป่าตัวใหญ่ที่สูงเกือบถึงเอวเขา หันมองคนที่กำลังยืนอมยิ้มอยู่ด้วยความตกใจ

“พี่เสกมันหรอครับ!?”

ยองมินไม่ตอบแต่กลับยื่นมือปาหาหมาป่าที่มาจากการเสกคาถาผู้พิทักษ์ของเขาเอง

“มันดูจะชอบเรานะ” ยองมินว่า ก่อนเซอุนจะวาดรอยยิ้มกว้างมองจ้องไปยังหมาป่าตัวใหญ่ที่กำลังสนุกกับการหยอกล้อของเจ้าของมัน

“พี่ทำมันได้ยังไง”

“...”

“ผมได้ยินว่าคาถาผู้พิทักษ์จะต้องคิดถึงช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดในชีวิต”

“ใช่ครับ” ยองมินละสายตาออกจากผู้พิทักษ์ของตัวเองแล้วจ้องไปที่ดวงตาสุกสว่างของเซอุนแทน

“พี่ทำได้ไง พี่คิดอะไร ทำไมมันถึงสำเร็จ” คนตัวเล็กกว่าถามออกมาไม่หยุด แถมยังดูตื่นเต้นที่ได้เห็นผู้พิทักษ์อีกด้วย แทบลืมไปด้วยซ้ำว่าก่อนหน้านี้เจ้าตัวกำลังโกระเขาอยู่

“เซอุนอยากรู้หรอครับว่าพี่คิดถึงอะไรตอนเสกคาถาผู้พิทักษ์” ยองมินเอ่ยถามขึ้น ก่อนเจ้าของชื่อจะเลิกให้ความสนใจกับสัตว์วิเศษแล้วหันมองหน้าของยองมินบ้าง

“ครับ—อยากรู้”

“เซอุน”

“ครับ? เรียกผมทำไ—“

“พี่คิดถึงเซอุน—ความสุขที่สุดในชีวิตของพี่คือเซอุน" สิ้นเสียงของยองมิน ใบหน้าหวานของเซอุนก็ถูกดึงให้เข้ามาใกล้กับคนเป็นพี่มากขึ้น

ยองมินไม่รอช้า เขากดริมฝีปากประทับลงกับกลีบปากที่เพิ่งเอ่ยถามเขาอย่างเจื้อยแจ้วเมื่อกี้

ความนุ่มหยุ่นที่ราวกับได้ลิ้มรองเยลลี่แสนอร่อย พวกกับความหวานจากริมฝีปากที่เขามักจะคอยจ้องมองอยู่เกือบตลอดเวลาที่เซอุนเอ่ยพูด

พูดกับใครก็ควรมองหน้าคู่สนทนาใช่ไหมละ

แต่ไม่

สำหรับอิมยองมินแล้ว เวลาคุยกับจองเซอุนเขาไม่เคยละสายตาจากริมฝีปากแสนน่ารักนั่นได้เลย

คนตัวสูงไม่ได้รุกล้ำอะไรไปมากกว่าการแช่ริมฝีปากไว้นิ่งๆอยู่หลายนาที จนกระทั่งพอใจ เขาถึงได้ถอนริมฝีปากออกมา

สายตาที่เต็มไปด้วยความรักของอิมยองมินไม่ได้ละสายตาออกจากใบหน้าของเซอุนเลยแม้แต่วินาทีเดียว

ไม่อยากคิดเลยว่าหากวันนั้นเขาไม่ได้เปิดประตูออกมาเจอเซอุนจะเป็นยังไง

และถ้าวันนั้นเซอุนไม่ได้ล้มใส่เขา ถ้าเราไม่ได้จ้องตากัน

ในวันนี้พวกเขาทั้งคู่จะเป็นยังไง

อาจจะเป็นแค่นักเรียนร่วมสถาบันที่เดินผ่านไปมาเพียงเท่านั้น

และเขาคงเสียใจไปตลอดชีวิตแน่ๆถ้าปล่อยจองเซอุนไป

แต่มันคงจะไม่มีวันนั้นแน่นอน

“เซอุน—“

“ครับ?”

“ขอบคุณนะครับ”

“—ขอบคุณที่มาเป็นปาฏิหาริย์ ในชีวิตพี่ ขอบคุณจริงๆนะครับ”

บางที่ความรักที่เหมาะสมกับคุณอาจจะไม่ได้อยู่ไกลเกินกว่าที่คุณจะสามารถไขว้คว้า มันอาจจะอยู่ใกล้มากกว่าที่เราคิดก็เป็นได้

เพียงคุณต้องลองเปิดใจ

แล้วคุณจะพบว่าปาฏิหาริย์ มันอยู่รอบตัวคุณเสมอ :)

-talk-

นี่คือจบแล้วหรอ? โนจ่ะะะะะะ 55555555555555555

ยังไม่โจ๊บบบบบบบบ จะจบง่ายอะไรขนาดนั้นนนน เดี๋ยวจะไม่หนุกกก

ตอนนี้พี่ยองมินของเราอบอุ่นดั่งเตาผิงไฟ แงง อุ่นจนร้อนน

ใกล้จบแล้วเนอะ ตื่นเต้นจัง 55555555

ฮือ ต้องรีบจบภายในปีนี้แล้ว หวังว่าทุกคนจะให้ความรักกับมินอุนและมิราเคิลมากๆนะคะ 

อย่าลืมนะคะ Miracle is all around :) 

เลิ้บๆ จุ้บๆจ้า

ขอกำลังใจด้วยยยย #MiracleMW