ตอนที่ 26 : Special - เหตุผลของปาร์คจีฮุน
ตอนพิเศษ
_______________________________________________________________________________________________________
Note : พาร์ทพิเศษของจีฮุนนะคะ อ่านเพื่อทำความเข้าใจมากขึ้น :)
“นี่นายพูดจริงงั้นหรอ?”
“จริงทุกอย่าง” ฮยองซอบเลิกคิ้วมองอีกคนด้วยความงุนงง ก่อนเขาจะยกมือขึ้นมาเกาหัวไปพลางกับการใช้ความคิด
“บ้าไปแล้ว อย่างไลควานลินเนี่ยนะ—“
“ใช่ อย่างไลควานลินนั้นแหละ” พูดจบ เจ้าของใบหน้าหวานก็ล้วงมือลงไปหยิบอะไรบางอย่างจากในกระเป๋าของตัวเองขึ้นมาให้อีกคน
“ถ้านายอยากช่วยให้เพื่อนนายมีความสุข—ทำตามที่ฉันบอก เอาไอนี้ไป แล้วทำยังไงก็ได้ให้ยูซอนโฮออกมานอกหอ ที่เหลือฉันจัดการเอง” จีฮุนเอ่ยพูดกับเขาด้วยใบหน้าจริงจัง พร้อมกับยื่นกระดาษสีน้ำตาลมาตรงหน้าเขา
“มันคืออะไร?” ฮยองซอบเอ่ยถาม
“ไม่รู้ว่านายรู้จักไหม มันคือแผนที่ตัวกวนแบบใหม่ที่พวกวิสลีย์คิดค้นขึ้นมา มีขายอยู่ที่ชั้นใต้ดินของร้านเกมกลวิสลีย์” จีฮุนตอบ
ฮยองซอบพยักหน้าตอบรับ
เขาเคยได้ยินเจ้าแผนที่มาจากเพื่อนร่วมบ้านนิดหน่อย พวกนั้นมันชอบที่จะสรรหาของเล่นแปลกๆมาเล่นอยู่ตลอด
มันคือแผนที่ที่มีไว้สำหรับให้คนสองคนมานัดเจอกันอย่างลับๆ โดยจะมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเป็นคนที่เขียนทางบอกในกระดาษ
แต่ความพิเศษมันอยู่ตรงที่ว่าแผนที่นี้ไม่ได้มีแค่ชิ้นหรือสองชิ้น แต่มันถูกขายออกไปในโลกเวทย์มนต์หลากหลายสาขา จึงไม่แปลกใจที่หลายคนจะมีแผนที่นี้ในมือ
และใครก็ตามที่มีแผนที่นี้ในมือ จะสามารถเปลี่ยนเส้นทางได้ถ้าอยู่ใกล้มากพอ
“แล้วนี่ หนังสือยาถอนพิษของนาย—รู้สึกว่าอยู่หน้าที่หนึ่งร้อยห้าสิบสี่นะ ลองไปหาดู รีบๆทำเข้าละ ฉันเริ่มรู้สึกแปลกๆกับเจ้าเขี้ยวแล้ว” จีฮุนเอ่ยพูดตัดบทก่อนจะเดินหนีไปอีกทาง ทิ้งให้เขายืนถือหนังสือเล่มหนาพร้อมมองตามแผ่นหลังของคนที่เดินหนีไปอย่างรวดเร็ว
ให้ตายเถอะ วุ่นวายชะมัด
แต่หวังว่าแผนจะได้ผลนะ
ก่อนเริ่มการประลองเวทย์ไตรภาคี
‘ควานลิน’
‘หืม?’ ท่ามกลางลมอ่อนๆในช่วงบ่าย คนสองคนกำลังเดินไปทะเลสาบหลังปราสาท เพื่อพักผ่อนในวันหยุดสุดสัปดาห์
ควานลินที่ถูกจีฮุนปลุก ด้วยการฝากปาร์คอูจินที่ตื่นแต่เช้าเพื่อไปนั่งเฝ้าเด็กฮัพเฟิลพัฟให้มาปลุกเขาไปเดินเล่นยามเช้าด้วยกัน
ควานลินจะไปบังอาจขัดใจอะไรปาร์คจีฮุนได้
เพราะแบบนั้น เขาถึงต้องมาเดินเตะฝุ่นอยู่ข้างๆนักเรียนจากเดิร์มสแตรงก์อยู่แบบนี้ไงละ
‘เรามีอะไรจะถาม’
‘ถ้ายากเราไม่ตอบนะ’ เขาพูด ก่อนจะโดนฝ่ามือหนักๆของจีฮุนฟาดเข้ามาเต็มๆแขน
‘หยุดกวนเราก่อนได้ไหมควานลิน นี่จริงจังนะ’ จีฮุนว่า
‘ว่ามาสิ เรารอจะตอบนานแล้ว’
‘ควานลินหนีเรามาทำไม?’
คนตัวสูงหยุดชะงัก ทำให้คนที่เอ่ยถามต้องหยุดเดินบ้าง แล้วหันมามองคนที่หยุดยืนนิ่งไป
‘เราไม่ได้หนี’
‘แล้วทำไมหลังจากที่ควานลินบอกเลิกเราแล้ว เพื่อนๆก็มาบอกว่าควานลินย้ายไปเรียนที่อิลเวอร์มอนีแล้ว’
‘เราย้ายตามพ่อ’
‘โกหก เราไปสืบมาแล้วว่าพ่อควานลินไปทำงานที่กระทรวงของอังกฤษ ไม่ใช่ของอเมริกา’ จีฮุนว่าพร้อมยกมือขึ้นมากอดอกแน่น
‘ก็รู้แล้วนิ จะให้เราพูดอะไรอีก’ ควานลินเอ่ยถาม
‘เราแค่อยากรู้ว่าทำไมต้องหนี เราขอเหตุผล’
พูดจบ ควานลินก็เงียบไปก่อนจะยกมือขึ้นมาเสยผมที่เริ่มยาวปรกหน้าไปไว้ด้านหลัง ก่อนจะถอนหายใจออกมายาวเหยียด
‘ถ้าเราอยู่ต่อ—เราลืมจีฮุนไม่ได้แน่ๆ’
‘?’
‘จีฮุนสอนเราทุกอย่างอ่ะอย่าลืมดิ เราแม่งไม่เคยได้รับความรักจากพ่อแม่ ไม่เคยมีใครมาสอนเรา ไม่มีใครสนใจ ไม่เคยมีใครเป็นห่วงเราเลย เราโคตรเหมือนอยู่ตัวคนเดียว พอจีฮุนเข้ามา เราถึงได้รู้ว่าโลกความจริงเป็นยังไง —ก็ต้องขอบคุณที่จีฮุนเข้ามาหาเราก่อน เราแม่งไม่รู้เลยว่ารู้สึกมีความรักเป็นไง จนจีฮุนบอก เราถึงรู้ แม่งโคตรกาก’ คนตัวสูงร่ายยาวจนคงฟังได้แต่ตาโตมองอย่างอึ้งๆ
ให้ตายเถอะ นี่ไลควานลินพูดยาวที่สุดในรอบปีเลยป่ะเนี่ย ปริ่มใจจัง
‘เราต้องดีใจใช่ป่ะ?’ จีฮุนเอ่ยถาม
‘เออ มากๆด้วย—‘ ควานลินตอบ เรียกรอยยิ้มให้ปรากฏบนใบหน้าของคนตัวเล็กได้เป็นอย่างดี
‘แล้วลืมเราได้ยัง?’
‘ลืมหมดละ พอดีเก่ง’ ควานลินตอบพร้อมยกคิ้วใส่อย่างน่าหมั่นไส้
‘ไม่ใช่เพราะเด็กฮัพเฟิลพัฟที่เราไปเจอเมื่อวานอ่อ’ จีฮุนเอ่ยถามอย่างล้อๆ
‘ไม่ใช่ดิ นั่นเพื่อน’
‘เพื่อนแล้วไง? เรากับควานลินก็เริ่มจากเพื่อนนะ’ จีฮุนว่า พร้อมกับยกมือกอดแขนคนตัวสูงไว้แน่น
‘เพื่อนก็เพื่อนดิ’
‘เราจะยอมเชื่อก็ได้ แต่ร้องไห้มาเราจะไม่ปลอบหรอกนะ จะไม่ช่วยด้วย’
‘เออ ไม่มีวันนั้นอยู่ละ’
จีฮุนมองหน้าคนที่กำลังถอนหายใจทิ้งอย่างคนหมดอาลัยตายยากด้วยความสงสาร พร้อมกับยกมือขึ้นจิ้มไปที่แก้มใสของไลควานลิน
“อาการหนักมากเลยนะ” จีฮุนว่า
อยากจะย้อนกลับไปวันที่มันพูดว่าจะไม่เสียใจเลยจริงๆ
มาดูสภาพตัวเองตอนนี้หน่อยสิว่ามันไม่ต่างจากอาการคนเสียใจเลย
“ยุ่งน่า” คนตัวสูงเอ่ยตอบ ก่อนจะปัดมือจีฮุนออกจากแก้มของตัวเอง คนโดนปัดได้แต่เป้ปากอย่างหมั่นไส้
“แตะไม่ได้เลยนะ ใช่สิ—เราไม่ใช่เด็กฮัพเฟิลพัฟคนนั้นนิ” เขาเอ่ยพูดต่อ พร้อมกับหันหน้าหนีอีกคน
“เกี่ยวอะไรกับซอนโฮ?” ควานลินเอ่ยถามพร้อมเลิกคิ้วขึ้นสูง
“ไม่ได้บอกว่าเป็นซอนโฮสักหน่อย คิดมากอีกแล้วนะควานลิน”
“ก็—ช่างมันเถอะ” จีฮุนหันสายตามองเจ้าของเสียงถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ ก่อนเขาจะดึงตัวของควานลินให้หันมาเผชิญหน้าตรงๆ
“นี่ไลควานลิน เรารู้จักกับควานลินมาตั้งแต่ควานลินตัวเล็กกว่าก็อบลิน คิดว่าเป็นอะไรเราจะดูไม่ออกหรือไง” จีฮุนเอ่ยพูด ทำให้คนที่นั่งตรงข้ามต้องเงยหน้าขึ้นมามองอย่างจำใจ
“เราเป็นอะไร?” อีกคนพูด
“ควานลินกำลังเสียใจกับเรื่องที่ทำไปไง” จีฮุนตอบ
“เราทำอะไรไป?” ถ้าไม่นับว่าควานลินเคยเป็นคนนึงที่เขารักมากๆละก็ จีฮุนอาจจะใช้คาถามัดมือมัดเท้าอีกคน แล้วจับลงทะเลสาบไปให้สิ้นเรื่อง
ปากแข็งจริงเชียว
“ควานลินทำอะไร เราว่าควานลินรู้อยู่แก่ใจดี” จีฮุนเอ่ย “อย่าหนีปัญหาเลย ควานลินก็รู้ว่ามันไม่สำเร็จ เหมือนที่ควานลินหนีเรา หนีไปอเมริกาก็แล้ว มาที่ฮอกวอตส์ก็แล้ว เรายังตามควานลินมาได้เลย”
“...” ควานลินเงียบ ไม่เอ่ยตอบอะไร เขาจึงเอ่ยพูดต่อ
“ควานลินควรจะใส่ใจความรู้สึกตัวเองให้มากที่สุดนะ การหนีปัญหาไม่ใช่ทางเลือกที่ดี อีกอย่างนะ—เวลามันเป็นทองแกลเลีย รีบทำซะก่อนมันจะสายเถอะ เราไม่อยากเห็นควานลินเศร้าเหมือนตอนที่เลิกกับเราอีก”
“ใครว่าเราเศร้า?” ควานลินเอ่ยถามพร้อมเลิดคิ้วขึ้นแล้วอมยิ้ม
“อ้าว ไอควานลิน!” จีฮุนตะโกนเสียงดัง ก่อนจะทำท่าลุกไปตะปบฝ่ามือของตัวเองเข้ากับหน้าของคนตัวสูง ควานลินก็ไม่รอช้าที่จะลุกขึ้นยืน แล้ววิ่งหนีอย่างรวดเร็ว
“กลับมาให้เราตีเดี๋ยวนี้นะไลควานลิน!”
“ขาสั้นอ่ะ ตามให้ทันดิ”
“ไอ้ควานลิน!!!”
วันถัดมา
“ยาถอนพิษเป็นไงบ้าง?” จีฮุนเอ่ยถามขึ้น หลังจากที่เขาออกมาจากการทานอาหารเช้าบนเรือ ร่างของจีฮุนเดินเอื่อยๆมาตามทาง ก่อนเขาจะบังเอิญเดินสวนกับคนร่วมแผนการของเขา
ถึงเมื่อคืนจะผิดแผนไปหน่อย แต่ยังไงเขาก็ยืนยันจะทำต่อไป
ฮยองซอบถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเอ่ยตอบ
“ก็ใกล้สำเร็จแล้วละ” จีฮุนมองไปหน้าของคนตรงหน้า ก่อนจะขมวดคิ้วอย่างสงสัย
“มีอะไรหรือเปล่า” เขาเอ่ยถาม
“เอาจริงๆนะ เรื่องแผนซอนโฮอ่ะ—“
“...”
“พอเถอะ—ฉันสงสารเพื่อนฉันจะแย่แล้ว” ฮยองซอบว่า ก่อนจะยื่นกระดาษที่ยับยู่ยี่มาคืนเขา
จีฮุนมองกระดาษในมือด้วยความงุนงง
“ได้ไงอะ ไหนบอกจะช่วยกัน” เขาว่าพร้อมกับเอื้อมมือไปเกี่ยวข้อมือเล็กของอีกคนไว้เมื่อเห็นว่าฮยองซอบทำท่าจะเดินหนี
“ฉันไม่รู้ว่านายช่วยแบบไหนนะปาร์คจีฮุน แต่เมื่อคืนซอนโฮดูแย่มากๆ กลับมาถึงห้องก็เอาแต่ร้องไห้ไม่ยอมหยุด ฉันกับเพื่อนร่วมห้องนั่งปลอบกันจนเช้า เพิ่งจะหลับไปไม่กี่ชั่วโมงนี่เอง” ฮยองซอบว่า
“แล้วควานลินละ? ถ้านายบอกว่านายห่วงซอนโฮ ห่วงเพื่อน ควานลินก็เป็นเพื่อนฉัน ฉันก็อยากให้เพื่อนฉันมีความสุขเหมือนกัน” จีฮุนว่าตอบ
“แล้วนายรู้เรื่องที่ควานลินทำกับซอนโฮไหม?”
“เรื่อง?” เขาเลิกคิ้วพร้อมเอ่ยถาม
“เรื่องที่ควานลินเข้ามาทำดีกับซอนโฮ เพียงเพราะต้องการเอาชนะพี่ชายตัวเอง ควานลินเห็นความรู้สึกของซอนโฮเป็นของเล่น แล้วยิ่งฉันไปยัดเยียดให้คืนดีกันอีก นี่มันเหมือนกับฉันทำร้ายเพื่อนตัวเองทางอ้อมไหม?”
“เดี๋ยวนะ—นายกำลังบอกฉันว่าควานลินบอกซอนโฮว่าที่ทำไปทั้งหมดนี่คือแค่ต้องการเอาชนะพี่ดงโฮงั้นหรอ?”
“ไม่น่าผิดจากที่ฉันได้ยินซอนโฮพูดเมื่อคืนนะ” ฮยองซอบเอ่ยพูดจบ จีฮุนก็ถอนหายใจออกมาอย่างรุนแรงเพื่อควบคุมอารมณ์โกรธ
เขาเข้าใจนะที่ควานลินเป็นแบบนี้
แต่เขาไม่เคยคิดว่ามันจะหนักถึงขั้นนี้
ยอมรับตรงๆเลยว่าปาร์คจีฮุนยังรักความลินอยู่ และหลายครั้งที่เขาอยากจะทำให้ซอนโฮเสียใจ แล้วเลิกยุ่งกับควานลินไปซะ แต่เทียบกับสิ่งที่ควานลินทำกับอีกคนแล้วนั้น
ให้ตายเถอะ ทำตัวเป็นเด็กน้อยไปได้
ไม่รู้หัวใจตัวเองเลยจริงๆสินะ เจ้าโง่เอ้ย
“นายไม่รู้เรื่องนี้งั้นหรอ?” ฮยองซอบเอ่ยถาม
“ไม่รู้ ควานลินบอกฉันแค่ว่าปฎิเสธซอนโฮไปแล้ว” จีฮุนตอบ พร้อมกับบังคับลมหายใจให้เป็นปกติ เพราะตอนนี้เขารู้สึกโมโหกับสิ่งที่อีกคนทำลงไปมาก
นี่มันเกินกว่าที่เขาคิดไปมากโข
การจัดฉากอาจจะเป็นการบอกทางที่อ้อมไปสำหรับคนอย่างควานลิน
สงสัยปาร์คจีฮุนต้องทำอะไรๆให้มันชัดเจนซะแล้ว
“จะเจอซอนโฮใช่ไหม? ฝากบอกด้วยว่าฉันเสียใจกับทุกเรื่อง แล้วบอกด้วยว่าอย่าให้อภัยควานลินง่ายๆ เพราะเรื่องนี้ไลควานลินต้องรับผิดชอบอย่างมาก” พูดจบ จีฮุนก็หันหลังก้าวเดินไปอีกทาง ด้วยท่าทางที่ทำให้ทุกคนต้องเดินเบี่ยงตัวหลบเขาอย่างพร้อมเพรียง
มาดูกันว่าคนปากไม่ตรงกับใจอย่างควานลินจะรู้ตัวตอนไหน
ขอให้รู้ตัวตอนที่มันสายเกินไปแล้ว
จะได้รู้สึกถึงความเจ็บปวดของซอนโฮบ้าง ดีไหม?
-talk-
มาแล้วววว ขอโทษนะคะที่หายไปนาน ติดส๊อบบบ
คือความจริงต้องลงสเปอูซอบแหละ แต่เราอยากลงอันนี้ก่อน 5555555555 อูซอบจะตามมาวันพรุ่งนี้นะคะ
หลายๆคนอาจจะยังไม่เข้าใจจีฮุน เราเลยลองแต่งในด้านของจีฮุนบ้าง
อารมณ์แบบยังรักอยู่นะ แต่ถ้านายชอบเขามากเราจะช่วยให้สมหวังเอง
เดี๋ยวต้องมีคนสงสัยแน่ว่าจีฮุนจะทำอะไร
ติดตามต่อในพาร์ทหลักของหลินโฮน้า
ไว้เจอกันค่า จุ้บ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
-จี้ เค้าขอโต้ด ด่าไปเยอะเลย55555 ไม่รู้ว่าเตงมีจุดประสงค์ดีนี่นาาา ตอนนี้เราจะมองเทอใหม่นะจี้ เทอต้องช่วยซอนโฮเอาคืนอิหลินนะๆๆ
ถึง ซอบบี้ สู้ๆนะลูก เป็นกำลังใจอยู่
ส่วนยัยจี้ แงงง มีอันเฮ~ แอบเคืองอยู่ตั้งนาน ช่วยจัดการไลหลินหลินๆให้เราทีนะ
ฮืออออซอนโฮลูกแม่TT