ตอนที่ 25 : ๒๒ - บททดสอบสุดท้าย
_________________________________________________________________________________________________________
Note : อ่านช้าๆ ใจเย็นๆนะคะ :)
ร่างเล็กๆของกระต่ายฮัพเฟิลพั
"อยู่ไหนกันนะ ยาถอนพิษ ยาถอนพิษ" เอ่ยพูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะไล่นิ้วไปตามหนังสือเล่
ปึ้ก!
เสียงหนังสือกระทบกับพื้นเสี
ฮยองซอบหันมองที่มาของเสียงก่
ไม่ใช่ไม่ควรสิ
มันไม่มีทางที่คนคนนี้จะมายืนอยู่ตรงหน้าเขาอย่างเด็ดขาด
"ปาร์คจีฮุน?" คนหน้ากระต่ายเอ่ยพูดขึ้น ก่อนเขาจะเสตามองไปที่หนังสือเล่มหนาที่อีกคนเพิ่งโยนมันลงก่อนหน้านี้
'ตำรายาถอนพิษ'
"นายไปเอามาจากไหน" ฮยองซอบมองหนังสือตรงหน้าอย่างไม่เชื่
นี่เขาหามันมาตั้งครึ่งวัน ที่แท้ไปอยู่คุณหนูของเดิร์
ร้ายชะมัด
"อย่าเพิ่งคิดโกรธฉันสิ ฉันมาอย่างเป็นมิตรนะ" จีฮุนเอ่ยตอบพร้อมรอยยิ้ม
"แต่นายกับเพื่อนฉัน"
"อ่า—ยูซอนโฮ เพราะแบบนี่แหละ ฉันถึงจะมาขอให้ช่วย" จีฮุนเอ่ยพูดอีกครั้ง
"ช่วย?"
"แลกกันไง ฉันจะช่วยถอนพิษโง่ๆของยัยพิ้
"หมายความว่ายังไง"
"ไม่มีอะไรก็แค่ช่วย นายแค่ทำตามที่ฉันบอกก็พอ"
"ฉันต้องมั่นใจก่อนว่าถ้าช่
"นี่เห็นฉันเป็นคนยังไงเนี่ย?" จีฮุนเอ่ยถามพร้อมเลิกคิ้วสูง
"นายมันร้าย" ฮยองซอบตอบทันที
"งั้นฉันจะปล่อยให้เจ้าอูจิ
"ฉัน—"
"คิดให้ดีนะอันฮยองซอบ ฉันไม่อยากบอกหรอกนะว่ายาสูตรที่
"ตกลง!" ฮยองซอบเอ่ยตอบอย่างรวดเร็ว จนคนที่ยืนพิงชั้นอยู่ได้แต่เลิ
"นายนี่สุดยอดจริง—งั้นถือเป็
“เมื่อคืนไปหาเซอุนมาใช่ปะ เป็นไงบ้าง” หลังจากพ้นช่วงเที่ยงมาได้ไม่นาน ซอนโฮพาร่างของตัวเองไปทานอาหารเที่ยงที่ห้องโถงใหญ่ ก่อนจะเดินกลับมาที่สวนย่อมกลางปราสาทอย่างไม่เร่งรีบ พร้อมกับหอบหนังสือสองสามเล่มมาอ่านฆ่าเวลาก่อนจะเข้าห้องเรียนในช่วงบ่าย
นั่งอยู่ไม่นาน ที่นั่งตรงข้ามเขาก็ถูกจับจองโดยพี่ชายที่คุ้นเคย ที่ช่วงนี้ใบหน้าของพี่ซองอูมักจะสดใสอยู่เสมอ และเหตุผลก็คงหนีไม่พ้นคนที่ถูกพันแขนด้วยผ้าแล้วนั่งมองหน้าพี่ชายเขาจากมุมหนึ่งของสวนหรอก
น่าหมั่นไส้จริง
“อื้อ ก็แย่อ่ะ ไม่รู้พี่เซอุนเป็นอะไรเหมือนกัน ไปถึงก็นั่งตีหน้าเศร้า ผมก็ไม่กล้าถามอะไร” ซอนโฮเอ่ยตอบ พร้อมกับพลิกหน้าหนังสือเมื่ออ่านจบบรรทัดแล้ว
“จริง!? เวรแล้วๆๆ” พี่ซองอูตอนแรกที่ทำหน้าง่วงๆ ก็เด้งตัวขึ้นมาทันทีหลังจากเขาพูดจบ พร้อมกับเอ่ยถามตาโต
“จริงสิ นี่พี่ไปทำอะไรมาหรือเปล่า?” เมื่อเห็นท่าทางรุกรี้รุกรนของพี่ชายตัวเอง ซอนโฮได้แต่ส่งสายตาจับผิด
“เปล่าๆๆๆๆ งั้นพี่ไปก่อนนะเว้ยๆ เจอกัน” พูดจบพี่ซองอูก็ผุดลุกขึ้น พร้อมกับเดินหนีเขาไปหาชายหนุ่มจากเดิร์มสแตรงก์อย่างรวดเร็ว
ทั้งสองคุยกันด้วยสีหน้าเคร่งเครียดก่อนพี่ซองอูจะเดินหนีออกไปจากบริเวณสวนโดยมีคังแดเนียลเดินตามหลังไปติดๆ
มีอะไรหรือเปล่านะ?
ซอนโฮคิดพร้อมกับชะเง้อคอมองตามคนพี่ไป แต่ไม่นานเขาก็ต้องหันสายตากลับมาที่หนังสือตรงหน้าดังเดิมเมื่อสายตาของเขาดันไปสบกับใครบางคน
ใครบางคนที่เขาไม่อยากเจอมากที่สุด
ไลควานลินเดินเข้ามาในสวนหย่อมอย่างรวดเร็วหลังจากที่เขามองเห็นร่างที่คุ้นเคยของยูซอนโฮ
นี่ก็เกือบสามวันแล้วที่ทั้งคู่ไม่ได้เอ่ยปากคุยกัน
ก็หลังจากเหตุการณ์แย่ๆในวันนั้น ซอนโฮก็แทบไม่โผล่หน้าไปห้องโถงใหญ่เลย นอกเสียจากว่าเขาหิวจนทนไม่ไหวก็เท่านั้น
นั่นก็ทำให้โอกาสที่ไลควานลินจะได้เห็นหน้าซอนโฮมีเท่ากับศูนย์
มันอาจจะเป็นสิ่งดีๆที่เกิดขึ้นของควานลินก็ได้ แต่สำหรับเขา มันเจ็บปวดจนแทบทนไม่ไหว
ยิ่งมองหน้าควานลินเหตุการณ์ในคืนนั้นก็ไหลเข้ามาไม่หยุด ราวกับจะตอกย้ำเขาว่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้มันเป็นเรื่องจริง และมันไม่มีทางเปลี่ยนแปลงได้
เขาไม่สามารถเปลี่ยนความจริงที่ว่า ไลควานลินแค่เห็นซอนโฮเป็นตัวตลกก็เท่านั้น
ซอนโฮไม่รู้เลยว่าตอนนี้ควานลินอยู่ตรงไหนของสวนหรือว่าเดินออกไปแล้ว เพราะเขาไม่อยากเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือเลยสักนิด จนตอนนี้เขาแทบจะก้มลงไปติดกับหน้ากระดาษแล้ว
อยากหายตัวได้จังเลย
ซอนโฮพยายามตั้งสติสนใจแต่ตัวอักษรที่ถูกพิมพ์อยู่บนหน้าหนังสือ แต่ก็มีร่างของใครบางคนมาเรียกความสนใจเขาไป
เขากลั้นหายใจก่อนจะเสตามองคนที่ถือวิสาสะนั่งลงตรงข้ามเขาอย่างไม่ขออนุญาต
แต่เมื่อเงยหน้ามอง เขาก็อดแปลกใจไม่ได้
ไม่ใช่ไลควานลินแบบที่เขากลัว
แต่นี่มันเชสเตอร์คนใหม่ของกริฟฟินดอร์นี่น่า
มาทำอะไรกันนะ?
“นาย?” ซอนโฮเอ่ยทัก ก่อนเขาจะได้รับรอยยิ้มกว้าง และนิ้วชี้ที่จ่ออยู่ตรงปากของเขาเอง เป็นท่าทางบอกให้เงียบเสียงลง
“ฉันรู้ว่านายต้องการความช่วยเหลือ” เขามองใบหน้าของอีกคนด้วยความสงสัย ก่อนเจ้าตัวจะทำสายตาให้เขามองข้ามไปด้านหลัง
ซอนโฮทำตามอย่างงงๆ ก่อนเขาจะเสตามองไปอย่างที่อีกคนบอก
เขามองเห็นสายตาแปลกๆของไลควานลินที่ยืนห่างไปไม่ไกล แต่เพราะว่าเขาไม่อยากที่จะสนใจมากเกินไป ซอนโฮจึงละสายตากลับมามองที่คนตรงหน้าอีกครั้ง
“มีอะไรหรือเปล่า?”
“มีคนจ้างฉันมานั่งเป็นเพื่อนนายสักพักน่ะ นายช่วยทำเป็นชวนฉันคุยหน่อยสิ” อีกคนพูด พร้อมรอยยิ้มกว้าง
ซอนโฮยิ้มตอบ ก่อนจะนึกคิดคำพูดที่เขาจะเอ่ยถามอีกคน
“ว่าแต่—นายคือใครอ่ะ?” คนตรงหน้ายิ้มค้างมองเขา ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
“เสียใจชะมัด นายไม่รู้จักฉันได้ไงกัน”
“อ้าว ก็ไม่รู้จักจริงๆนี่น่า” ซอนโฮตอบ
“เอาเถอะ ฉันชื่อคิมซามูเอล ปีสาม กริฟฟินดอร์ เรียกสั้นๆว่าแซมก็ได้” อีกคนตอบ
“อ่อๆ นึกออกแล้ว” เขาพูด “ฉันซอนโฮนะ—“
“ยูซอนโฮ ปีสาม ฮัพเฟิลพัฟ ฉันรู้จักนายแล้ว” แซมเอ่ยตอบ พร้อมรอยยิ้มกว้าง
“รู้ได้ไงอ่ะ?”
“นายเป็นน้องพี่ซองอูไม่ใช่อ่อ นั่นรุ่นพี่เราเอง สนิทด้วย” แซมตอบ
“จริงด้วยแหะ” พูดจบ ซอนโฮก็ยกมือขึ้นมาเกาท้ายทอยแก้เขิน
“จริงๆเลยนะ”
“แล้วสรุปมานั่งกับฉันมีอะไรหรือเปล่า”
“เปล่า แค่มานั่งด้วยเฉยๆ มีคนสั่งให้มา”
“ใคร?” ซอนโฮเอ่ยถามพร้อมขมวดคิ้วยุ่ง
“เดี๋ยวนายก็จะรู้ เร็วๆนี้ แต่ตอนนี้—ฉันต้องไปแล้ว ไว้คุยกันใหม่นะ ไปละ” พูดจบ แซมก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปจากบริเวณที่เขานั่งอยู่โดยทันที
“อะไรของเขา” ซอนโฮว่า ก่อนจะหันสายตามามองตรงหน้าดังเดิม แต่เมื่อหันมองเขาก็ไม่พบคนที่กำลังทำหน้าตาแปลกๆแบบเมื่อกี้แล้ว
ดีแล้วละ
ถ้าเขาเจอควานลินจังๆอีกสักครั้ง ซอนโฮอาจจะเผลอยกไม้ขึ้นมาสาบก็ได้
"หายไปไหนมาเนี่ย?" ซอนโฮละสายตาออกจากหนังสือปรุ
"เปล๊าาาาา" ฮยองซอบเอ่ยตอบก่อนจะตรงปรี่เข้
“เสียงสูงนะ”
“ไม่มีอะไรจริงๆนะๆๆๆ”
“ให้มันจริง—ถ้ารู้ว่ามีความลับกับฉันนายโดนแน่ฮยองซอบ!” ซอนโฮเอ่ยต่อ พร้อมกับชี้หน้าคาดโทษอีกคนไว้
ฮยองซอบได้แต่ยิ้มใส่เบาๆ ก่อนจะคุ้ยหาอะไรสักอย่างในกระเป๋าผ้าของเจ้าตัวที่เพิ่งถือเดินเข้ามา
“แล้วคนอื่นไปไหนหมดอ่ะ” ฮยองซอบเอ่ยถาม
“ห้องสมุดมั้ง เห็นว่าจะไปปั่นรายงานวิชาปรุงยากัน” ซอนโฮเอ่ยตอบพร้อมพลิกหน้ากระดาษตาม
“รายงาน? รายงานอะไรอ่ะ?” ฮยองซอบเลิกคุ้ยหาของในกระเป๋า ก่อนจะหันไปหาคนที่กำลังนอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียง
“ก็—พิษจากสัตว์ทั้งหมดไง นายลืมทำหรอ? ส่งพรุ่งนี้นะ” ซอนโฮมองเห็นสีหน้าถอดสีของเพื่อนหน้ากระต่าย ก่อนเจ้าตัวจะลุกรี้ลุกรนไปที่โต๊ะเขียนหนังสือข้างเตียง
“ตายๆๆๆ ฉันลืมไปซะสนิทเลย ทำไงดี”
“ใจเย็นๆ ทำคืนนี้น่าจะเสร็จ” ซอนโฮเอ่ยตอบ
“แต่ฉันต้องไปเอาของกับเพื่อนอ่ะ ต้องไม่ทันแน่ๆ ตายๆๆ” ฮยองซอบบ่นออกมาเสียงดัง พร้อมกับเดินวนไปรอบห้องพัก จนซอนโฮที่นอนอยู่ต้องวางหนังสือลงแล้วดันตัวลุกขึ้นนั่งบนที่นอน
“ของอะไรอ่ะ?”
“ของส่วนตัวฉันเอง ฉันไปฝากมันไว้ กำลังจะไปเอาคืน ถ้าไม่ได้ฉันต้องนอนไม่หลับแน่ๆ” เขามองเพื่อนที่กำลังดินไปมาเหมือนพิกซี่ติดจั่น
ซอนโฮถอนหายใจเบาๆ พร้อมกับลุกออกจากเตียงของเขา
“เอาอะไร ที่ไหนพูดดิ เดี๋ยวไปเอาให้” ซอนโฮถาม ทำให้คนที่กำลังเดินไปมาหยุดนิ่งชะงักแล้วหันมองเขาอย่างตื่นตันใจ
“จริงหรอ!” ฮยองซอบเอ่ยถาม
“จริงสิ นายจะได้ปั่นงานไปไง ฉันทำเสร็จแล้ว ว่าง” ซอนโฮตอบ
“ฮือๆๆ น่ารักที่สุดเลยซอนโฮววววว ฮือ ถ้าไม่มีนายนะ—“
“จะเอาปะของ? รีบบอกเร็วว่าจะให้ไปเอาที่ไหน” เขาเอ่ยเร่งเมื่อหันไปมองนาฬิกาที่เกือบจะถึงเวลาที่ห้ามนักเรียนออกจากหอแล้ว
“ใช่ๆๆ อยู่นี้นะ นี่คือแผนที่วิเศษ มันจะไม่บอกทางเราจนกว่าคนที่เป็นปลายทางของเราจะเป็นคนบอกเอง” ฮยองซอบเอ่ยตอบ
“มีของแบบนี้ด้วยหรอเนี่ย สุดยอด”
“ใช่ไหมละ แต่นายใช้ระวังหน่อยนะ” เพื่อนหน้ากระต่ายเอ่ยพูด
“ทำไมอ่ะ? อันตรายหรอ”
“ไม่หรอก” ฮยองซอบว่า “ไม่ใช่แค่เพื่อนฉันคนเดียวที่มีแผนที่นี่ เพราะมันขายอยู่ที่ใต้เดินของร้านเกมกลวิสลีย์ และนายต้องระวังและเช็คให้ดีว่านายมาถูกทางแล้ว”
“...”
“คนที่ไม่ได้อยู่กับเราทุกคนที่มีแผนที่นี้ สามารถเปลี่ยนเส้นทางของเราได้ตลอดเรา อยู่ที่ว่าเราจะเชื่อหรือไม่”
“...”
“มันอยู่ที่นายแล้วซอนโฮ รีบกลับมานะ รออยู่” พูดจบ ฮยองซอบก็วิ่งแจ้นไปนั่งหน้าโต๊ะเขียนหนังสืออย่างรวดเร็ว
ซอนโฮรู้สึกแปลกใจในคำพูดของเพื่อนเขานิดหน่อย
แต่ช่างเถอะ
รีบไปรีบมาดีกว่า
“ลูมอส” ร่างโปร่งเอ่ยคาถาออกมาเสียงเบาเมื่อเขาก้าวเท้าออกจากหอพักได้อย่างเงียบเชียบ พลางมองซ้ายมองขวาเพื่อเช็คให้แน่ใจว่าไม่มีพรีเฟ็คคนใดอยู่แถวนี้
แสงสว่างที่โผล่ออกมาจากปลายไม้กายสิทธิ์ทำให้ซอนโฮสามารถมองเห็นทางได้อย่างไม่ยากเย็น เพราะบางส่วนของฮอกวอตส์ไม่มีแสงเข้าไปถึง ทำไมมันค่อนข้างยากหากเดินไม่มีแบบไม่เปิดไฟ
เขาเดินไปตามทางที่ค่อยๆโผล่มาในแผนที่ทีละตัว ทีละตัว และจากตอนแรกที่เขาต้องไปทางห้องเรียนปรุงยา แต่มันกลับเปลี่ยนไปอีกเส้นทางหนึ่งแทน
ซอนโฮมองอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่ได้ฉุกคิดอะไร
เขาเดินผ่านทั้งหน้าห้องโถง ห้องน้ำพรีเฟ็ค ห้องสมุด
และที่น่าแปลก
ตอนนี้เขากำลังอยู่ที่ทางลงบันไดไปที่คุกใต้ดิน
เดี๋ยวสิ
คุกใต้ดินงั้นหรอ?
ซอนโฮหยุดชะงักพลางจ้องมองแผนที่ในมือ และสิ่งที่ปรากฏอยู่บนแผนที่ก็ยังคงเป็นการบอกเส้นทางที่ให้เขาตรงลงไปที่คุกใต้ดินอย่างชัดเจน
“แปลกแหะ ฮยองซอบไม่น่าจะมีเพื่อนเป็นสลิธีรินนะ” เขาพูดกับตัวเองเสียงเบา ก่อนจะตัดสินใจเดินลงไปตามทางที่แผนที่บอกไว้
เจ้ากระต่ายนั่นไม่มีใครที่รู้จักอยู่สลิธีรินนี่น่า
หรือว่าจะเป็นปาร์คอูจิน?
แต่ช่วงนี้ทั้งคู่ไม่ค่อยไเด้คุยกันนี่น่า
ซอนโฮเดินตามทางที่ค่อยๆโผล่ขึ้นมาอย่างใจเย็น และพยายามมองไปรอบตัวตลอดเวลา พลางก้มมองดูแผนที่ในมืออยู่ตลอดเวลา ก่อนเขาจะพบว่าทุกอย่างบนแผนที่หายไปจนหมด กลายเป็นกระดาษเปล่าเหมือนกับตอนแรกที่ได้มาไม่มีผิด
ยังไม่ทันให้เขาได้สงสัยอะไร ที่มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ
"มาเร็วดีนี่—ผมนึกว่าจะต้
ซอนโฮหันซ้ายหันขวาเพื่อมองหาที่
แสงสว่างกระจายไปรอบทิศ จนทำให้ทุกอย่างปรากฏชัดเจนขึ้
รวมทั้งร่างของใครบางคนที่กำลั
ซอนโฮเพ่งสายตามองอย่างสงสัย ก่อนจะคลายปมคิ้วที่ขมวดกันอยู่
ใบหน้าหวานๆที่รับกับสีผมน้ำ
ปาร์คจีฮุน
คุณหนูจอมเหวี่ยงแห่งเดิร์
"ปาร์คจีฮุน? คุณมาทำอะไรตรงนี้" เขาเอ่ยถาม พร้อมกับพับแผนที่ใส่ลงในกระเป๋
"ผมก็แค่อยากคุยอะไรบางอย่างกับคุ
"งั้น—คุณเป็นคนเปลี่ยนเส้นทางหรอ"
"ใช่ ผมก็มีมันเหมือนกัน" พูดจบ จีฮุนก็ชูกระดาษแผนที่ที่เหมื
"ต้องการอะไร" ซอนโฮมองแผนที่ในมืออีกคน สลับกับจ้องหน้าด้วยความหงุดหงิ
ในเมื่อเขาเลิกยุ่งกับไลควานลินแล้ว ทำไมคุณหนูนี้ถึงยังมากวนเขาอยู่อีกนะ
"อย่าเพิ่งหงุดหงิดสิ" จีฮุนว่า
"นี่คุณว่างมากนักหรือไง" ซอนโฮตอบ "ถ้าไม่มีอะไรสำคัญงั้นผมขอตัวนะครับ" พูดจบ เขาก็สะบัดตัว หันหลังเตรียมก้าวหนี
เพราะหากเดินไปอีกนิดก็เป็นทางเข้
เขาไม่อยากเสี่ยงอยู่ที่นี้
"เดี๋ยวสิ—คุณลืมของอะไรไว้หรื
ซอนโฮมองสิ่งที่อยู่ในมือปาร์
"คุณไปเอามาจากไหน" แว่นตาทรงสวยของเขา
ที่เกือบลืมไปแล้วว่าเขาเคยมีมั
และเกือบลืมไปแล้วเช่นเดียวกั
"คิดเอาสิครับว่าใครเป็นคนเอาของคุ
"ผมไม่อยากรู้แล้ว—เอาของผมคื
"ให้ง่ายๆจะไปสนุกอะไรละครับ—" จีฮุนพูดต่อ เรียกให้ซอนโฮรู้สึกหงุดหงิ
"ผมได้ยินมาว่าคุณบอกชอบควานลิ
"ไม่ใช่เรื่องของคุณ" ซอนโฮตอบ
"มันต้องใช่สิ ควานลินกับผมก็เหมือนเป็นคนๆเดี
กึก!
ซอนโฮที่ยืนนิ่งฟังอีกคนพู
"เลิกพล่ามได้แล้วคุณจีฮุน" ซอนโฮว่า พร้อมกับเพิ่มแรงที่กอบกุมข้อมื
"ทำไมหรอครับ? รับความจริงไม่ได้งั้นหรอ" จีฮุนเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้ม แม้วายตาเขาเริ่มสั่นไหวเพราะการกระทำของซอนโฮแล้ว
นั่นทำให้ซอนโฮรู้สึกโมโหเพิ่มเป็
จนทำให้เขาเอื้อมมื
จีฮุนมองคนตรงหน้าที่กำลั
ให้ตาย นี่มันผิดแผนไปเยอะแล้วนะ
แล้วเจ้าบ้านั่น เมื่อไหร่จะออกมา!
"คุณไม่มีสิทธิ์มาตัดสิ
แววตาของซอนโฮไม่ได้แข็งกร้
น้ำตาที่นองอยู่บริเวณของตาเป็
จนจีฮุนที่มองอยู่ใจกระตุกขึ้นมา
นี่เขาเล่นแรงไปหรือเปล่า
หรือเขาควรจะหยุดแผนบ้าๆนี้แล้
ให้ตายเถอะ
เคราเมอร์ลินช่วยลูกด้วย!
"ทำอะไรกัน?" และเหมือนราวกับว่าเมอร์ลินอาจจะรั
ทำไมถึงมาตอนนี้นะไลควานลิน!
ซอนโฮผละตัวปล่อยมือจากข้อมื
ก่อนจะหันไปเผชิญหน้ากั
ควานลินมองคนที่ดวงตาแดงกำ สลับกับมองจีฮุนที่จับข้อมื
คนตัวสูงสังเกตเห็นข้อมือของจี
"ไปโดนอะไรมาจีฮุน?" ควานลินเอ่ยถาม
"ไม่มีอะไรอ่ะ เราซุ่มซ่ามเอง" จีฮุนตอบพร้อมรอยยิ้มแห้งๆ แต่ควานลินกลับไม่เลิกสงสัย คนตัวสูงหันหน้าไปมองคนที่กำลังสู
"นายทำอะไรจีฮุน?" ซอนโฮชะงักก่อนหันหน้ามามองทั้
"ถามเขาเองสิ"
"ยูซอนโฮ!" คนตัวสูงเอ่ยตวาดเสียงดังไปทั่
"ใจเย็นนะควานลิน เราไม่เป็นอะไร เราซุ่มซ่ามเองจริงๆ" จีฮุนตอบ พร้อมกับลูบแขนของอีกคนไปมาให้
"ฉันรู้ว่านายโกรธฉันเรื่องนั้น แต่ทำไมถึงต้องมาลงกับคนที่ไม่
"แล้วทำไมนายถึงคิดว่าฉันงี่เง่
"เพราะจีฮุนแตกต่างกับนายไง!" ควานลินพูดจบ คนที่ยืนกำหมัดแน่นด้
เขาทั้งโกรธ
ทั้งเสียใจ
ทั้งรู้สึกแย่กับการที่อีกคนไม่
ตอนนี้ไลความลินกลายเป็นผู้ที่
ไม่สิ
ความลินแค่เกลียดยูซอนโฮแล้วเท่
"ช่างเถอะ จะพูดยังไงนายก็ไม่ฟังฉันอยู่ดี
ควานลินมองตามแผ่นหลังของอี
ทำไมคำพูดของซอนโฮมันถึงทำให้
"ควานลินพูดแรงไปหรือเปล่า" ทั้งจีฮุนและควานลินย้ายร่างออกมาจากบริ
โชคดีที่วันนี้ไม่มีใครอยู่ห้
"ไม่หรอก เขาทำจีฮุนเจ็บขนาดนั้น"
"แล้วควานลินละ?"
"เราทำไม?"
"รู้สึกอะไรบ้างตอนที่ซอนโฮพู
"ไม่รู้สึกอะไรเลย" ควานลินตอบ
จีฮุนกลืนยาลงคอด้
"ไม่จริงเลย สายตาควานลินมันบอกทุกอย่
"..."
"ควานลินอาจจะยังไม่รู้ สายตาที่ควานลินมองซอนโฮ ขนาดเราที่เคยเป็นแฟนควานลิ
"..."
"ยอมรับเถอะ ว่าที่ควานลิ
แต่ในใจเขาเต้นแรงจนแทบระเบิดออกมา
"เลิกไร้สาระเถอะ กลับเรือไปได้แล้ว" ควานลินเอ่ยปัดอย่างรำคาญ ก่อนจะเดินออกมาจากห้องพยาบาล ทิ้งให้จีฮุนมองตามด้วยสีหน้
เรื่องนี้นี่มันสนุกจริงๆเลยเชี
แต่หวังว่าให้ควานลินรีบๆรู้ใจตัวเองหน่อยเถอะ
เขาลุ้นตอนจบจะแย่อยู่แล้ว
-talk-
เฮลโล่ว 555555555555555555555555555555555
ฮืออออ ดราม่าอีกแล้วแงง
คือๆๆๆ ทุกคนเดาออกกันยังว่าจะเป็นไงต่อไปปป คู่พี่ๆเขาจะได้กันแร้ว คู่นี้ยังไม่คืนดีกันเหล่ย แอบรู้สึกว่าแต่งฉากดราม่านี่ยากกว่าฉากสู้กันอีกค่ะ แงง
ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดน่าจะได้อ่านตอนพิเศษคืนพรุ่งนี้น้า
ขอท้าวความจากตอนที่แล้วหน่อยว่าทำไมเซอุนถึงได้พูดไปแบบนั้น
บอกเลยค่ะว่าน้องคิดเองไม่ได้แน่ๆ มีคนแกล้งน้อง! จะฟ้องพิยองมิน!
อยากให้ทุกคนอ่านกันช้าๆ แล้วค่อยซึบซับความรู้สึกของทุกตัวละครนะคะ เรามั่นใจว่าทุกสิ่งที่ที่ทุกคนทำลงไปต้องมีเหตุผลค่ะ
อีกไม่กี่ตอนแล้วน้า ฮือ จะพยายามแต่งสเปมาคั่นจะได้เป็นการยื้อเวลา ฮือ 555555555
บ่นเยอะอีกแล้ว
ไปแร้วววว
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ดราม่าติดๆกันเลยฮะ 55555
ส่วนควานลินนี่น่าตีจริงๆเลย เฮ้ออออ
ควานลินใจร้ายจะฉาปให้เป็นกบเลย!! /กอดน้องซอนโฮ
สงสารลูกน้อยหอยสังข์ของแม่ ทำไมผู้ชายพวกนั้นถึงทำให้ลูกๆแม่เจ็บปวดหนอ
มาซบอกแม่มา /อ้าแขน
ปล.ปักหลักรอตอนพิเศษนะคะ
คือเดาไม่ออกว่าจีฮุนมาแผนไหน คืออยากให้ควานลินรู้ใจตัวเองใช่ไหม แล้วคือจีฮุนรู้ทุกเรื่องถูกไหม เลยไปยุซอนโฮ ซอนโฮเลยบอกรัก ที่นี้ก็เหลือแต่แฟนเก่าที่ไม่รู้ใจตัวเอง
เป็นเมนหลินที่โมโหหลินมากๆ มากจริงๆ แล้วถามหน่อยว่าทำไมต้องเล่นกับความรู้สึกน้องอ่ะ มันสนุกมากหรือไง คนโดนเขาไม่ได้สนุกด้วยป่ะ
(ได้ข่าวว่าเมนหลิน5555 แต่หมันไส้อ่ะ)
แอมโกรธหลิน ถึงจะชอบเค้าจริงก็เถอะ ทำไมชอบร้าย เจี้ยบอย่าไปดีเร็วเกินไปนะ งอนนนน