( SEASON 2 ) ◆ Miracle of September ◆ #Produce101

ตอนที่ 23 : ๒o - ของล้ำค่าในชีวิต [๑oo%]

บทที่ ๒o 

๑oo%

_____________________________________________________________________________________________________

Note - อ่านทอร์คคึ ด้วยน้า 

คังแดเนียลกำลังหงุดหงิด

หงุดหงิดมากๆเลยเสียด้วย

คนตัวสูงก้าวเดินเร็วๆไปทั่วปราสาทฮอกวอตส์ เขาเดินผ่านทุกห้อง และทุกที่ ที่คิดว่าคนที่เขากำลังตามหาจะอยู่

แต่มันก็ว่างเปล่า

แดเนียลเดินตามหาซองอูมาเป็นชั่วโมงแล้ว และแม้เขาจะลองตั้งสมาธิตามหาอีกคนด้วยการอ่านใจมากแค่ไหนก็ไม่เป็นผล เขาไม่สามารถหาองซองอูได้เลย

นั่นทำให้แดเนียลรู้สึกเป็นกังวลขึ้นมาแปลกๆ

“พี่ดูหน้าเครียดๆนะ กังวลกับภารกิจในวันพรุ่งนี้หรอ” ทันทีที่แดเนียลเดินกลับเข้าไปในเรือสำเภาของเดิร์มสแตรงก์ คนที่กำลังนั่งเคี้ยวผลไม้อย่างเอร็ดอร่อยอยู่ก็หันหน้ามาพูดกับเขา

“เปล่า—แต่ นายพอจะเห็นซองอูบ้างไหม” เมื่อจนปัญญาแล้วจริงๆ แดเนียลถึงเอ่ยปากถามคนที่ไม่ค่อยสนใจอะไรนอกเหนือควานลิน และการกวนประสาทเด็กฮัพเฟิลพัฟคนนึง ที่เขาจำได้ลางๆว่าเป็นน้องชายของซองอูอีกคนหนึ่ง 

จีฮุนหยุดเคี้ยวผลส้มในมือ ก่อนจะทำท่านึกคิดอะไรบางอย่าง

“อืม—ผมเห็นเขาโดนศาสตราจารย์ชีต้าเรียกไปนะ ตั้งแต่เช้าแล้ว” คนเป็นน้องเอ่ยพูด

“โดนเรียกไปงั้นหรอ?”

“อื้อ”

“จีฮุน ศาสตราจารย์ท็อปเรียกนายไปพบที่ห้อง เดี๋ยวนี้เลย” จินอูที่โผล่มาจากหน้าประตูพูดตะโกนเสียงดัง พร้อมทำหน้าจริงจัง จนคนที่เคี้ยวอยู่รีบกลืนของในปากทั้งหมดลงคอไปแทบไม่ทัน

“ไปทำอะไรผิดมาละปาร์คจีฮุน” แดเนียลที่เห็นคนเป็นน้องทำหน้าตาเหรอหราก็นึกขำ

น้องชายร่วมสถาบันคนนี้เขามันร้ายจะตาย ขี้แกล้งเป็นที่หนึ่งเชียวละ

“ผมเปล่านะพี่แดเนียล พี่คิดว่าผมเป็นคนยังไง” จีฮุนเอ่ยพูดเสียงดัง

“เป็นคนดื้อไง” แดเนียลตอบ

“นี่! ผมไม่คุยกับพี่แล้ว” คนเด็กกว่าพูดตอบอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเดินชนไหล่เขาออกจากห้องไป

“รู้เรื่องภารกิจต่อไปแล้วใช่ไหม” คล้อยหลังจีฮุนออกไปไม่นาน จินอูที่ย้ายตัวเองเข้ามาในห้องก็เอ่ยพูด

“ก็—รู้แค่ภารกิจนี้ต้องลงไปในทะเลสาบนี่ แบบที่ไข่ทองคำบ้าบอนั่นบอกใช่ไหมละ” แดเนียลเอ่ยถาม พร้อมกับยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม

พลางนึกย้อนไปถึงตอนที่เขาต้องเปิดไข่ทองคำที่ได้มาจากภารกิจที่แล้ว

เล่นเอาหูวิ้งไปหลายวันเลย ดีที่เจ้าเรเวนคลอที่เป็นตัวแทนของฮอกวอตส์มาบอกให้เขาลองนำมันลงไปใต้น้ำดู

ไม่งั้นเขาคงกองมันทิ้งไว้บนเตียงแบบไม่สนใจแน่นอน

“มึงคงไม่คิดว่าทะเลสาบนี่จะมีอะไรแปลกๆจริงหรอกใช่ไหม” จินอูเอ่ยถามด้วยเสียงเครียด

“ไม่รู้ว่ะ ช่างมันเหอะ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด กูแค่ทำมันดีที่สุด แล้วก็แค่ชนะ”

“เออ ถ้าแพ้กลับมากูจะผลักมึงลงทะเลสาบ”

“ก็คอยดู J”

“พร้อมป่ะวะ” ซังบินเอ่ยถามเขาขณะที่เราทั้งสามคนกำลังเดินไปที่ท่าน้ำ เพื่อนั่งเรือไปยังแท่นกลางน้ำ ที่เป็นสนามประลองในภารกิจที่สองในวันนี้

“พร้อม—มั้ง” แดเนียลเอ่ยตอบเพื่อน แต่ไม่วายส่งสายตามองไปรอบๆตัวเขาเพื่อมองหาใครบางคนที่แดเนียลไม่พบหน้ามาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว

ตอนนี้ใจเขาร้อนรนจนอยู่ไม่สุข

ไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าภารกิจข้างหน้าจะเป็นอะไร รู้แค่ว่าเขาแทบจะบ้าตายแล้วที่ไม่ได้เจอองซองอู

“ทำไมมั้งวะ” ซังบินเอ่ยพร้อมขมวดคิ้วยุ่ง

“จะไม่ให้มั้งได้ไงวะ กำลังใจหายไปทั้งคนแบบนี้ ใจเพื่อนเราลอยไปไกลละครับบบบ” จินอูที่เงียบอยู่นานก็เอ่ยพูด พร้อมกับหยักคิ้วใส่คนที่กำลังทำหน้าไม่สบอารมณ์อยู่

“เงียบน่า” แดเนียลเอ่ยพูด ก่อนจะก้าวเท้าเดินให้เร็วเพื่อตัดความรำคาญเพื่อนทั้งสองของเขา

แต่ก่อนที่จะได้ขึ้นเรือ เขาก็มองเห็นคนสองคนที่ยืนคุยกันอยู่ริมท่าไม่ไกลจากที่เขายืนอยู่

เขามองใบหน้าคุ้นเคยของยองมิน พรีเฟ็คของกริฟฟินดอร์ที่หลังจากอีกคนประลองกับซองอูแล้ว ทำให้เจ้าตัวเปิดเผยความสัมพันธ์ของตนกับเด็กเรเวนคลอน่าตาง่วงๆคนนั้นมากขึ้น จนน่าหมั่นไส้ 

และส่วนอีกคนก็คือน้องชายคนเล็กขององซองอูนั้นแหละ

แดเนียลเดินเข้าไปหาทั้งคู่ ก่อนจะได้ยินประโยคสนทนาอย่างชัดเจน

“พี่ไม่เจอเซอุนเลย”

“ผมด้วย หลังจาก—คือ ไม่เจอมาตั้งแต่เมื่อวานแล้วครับ” ซอนโฮเงยหน้ามองคนมาใหม่ ก่อนจะก้มลงมองพื้นตามเดิม ทำให้ยองมินที่กำลังหันหลังอยู่ต้องหันกลับมามองบ้าง

“อ้าวแดเนียล” ยองมินเอ่ยทักทายชายหนุ่มจากเดิร์มสแตรงก์ ก่อนจะได้รับรอยยิ้มกลับมา

แดเนียลหันมองคนที่กำลังก้มหน้าอยู่ด้วยความสงสัย

ถ้าดูไม่ผิด เมื่อกี้ตอนจ้องหน้าเขา เหมือนกับดวงตาสดใสของอีกคนดูหม่นหมองแบบแปลกๆ ถามยังบวมเป่งจนน่ากลัวอีกด้วย

เกิดอะไรขึ้นกันนะ

แต่ก็ มันไม่ใช่เรื่องของเขาเสียหน่อย

“เห็นซองอูกันไหมครับ” แดเนียลเลิกสนใจคนที่ก้มหน้า ก่อนจะเอ่ยถามสิ่งที่คาใจ และคิดว่าสองคนนี้คงจะให้คำตอบกับเขาได้

“ไม่นะ ไม่เห็นเลยเหมือนกัน” ยองมินตอบ และตามด้วยแรงส่ายหน้าเบาๆของอีกคน

“ผมว่าพวกพี่เขาอาจจะไปที่ทะเลสาบแล้ว เรารีบไปก่อนที่การแข่งจะเริ่มเถอะครับ” แดเนียลพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนเขาจะลงเรือไปพร้อมกับยองมินและเด็กฮัพเฟิลพัฟคนนั้น เมื่อเห็นว่าเพื่อนของเขาทั้งสองคนนั่งไปกับหญิงสาวจากโบบาตงซ์แล้ว

“นายรู้เรื่องภารกิจไหม” ยองมินที่รู้สึกว่าบรรยากาศมันเงียบจนเกินไป เขาก็เอ่ยพูดขึ้น

“รู้แค่ว่าต้องลงไปใต้น้ำ” แดเนียลตอบ พร้อมหันสายตาไปมองน้ำในทะเลสาบ

“ไม่รู้ว่าจะโทษความหูไวของผมดีหรือเปล่า” ยองมินเอ่ยพูดต่อ “ผมไปได้ยินมาว่า ภารกิจที่สองคือนายต้องลงไปในน้ำเพื่อนำของสำคัญของนายที่ถูกขโมยไปกลับคืนมา ไม่รู้ว่านายรู้สึกหรือเปล่าว่าของสำคัญหายไป” สิ้นเสียงของยองมิน แดเนียลที่กำลังเหม่อลอยอยู่ก็ขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ ก่อนเขาจะใช้ความคิดปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมด

“อืม—พอจะรู้แล้วละ” หลังจากที่เงียบไปนาน แดเนียลก็เอ่ยตอบ พร้อมกับกำมือแน่นจนเห็นเส้นเลือดที่ปูดโปนออกมาบนฝ่ามือของเขา

ทำให้ทั้งยองมินและซอนโฮมองหน้ากันด้วยความไม่เข้าใจ และทั้งสามก็ไม่พูดอะไรอีกเลยจนกระทั้งถึงสนามประลอง

บรรยากาศในแท่นกลางน้ำคึกคั่กไปด้วยเสียงเชียร์จากนักเรียนฮอกวอตส์ โบบาตงซ์และเดิร์มสแตรงก์ ไม่แพ้กับเมื่อภารกิจที่แล้วเลย แต่ดูคราวนี้จะน่าสนุกยิ่งกว่าเมื่อภารกิจนี้มีความเสี่ยงชีวิตมากกว่า

ไม่มีใครล่วงรู้เลยว่าภายใต้ทะเลสาบที่อยู่คู่กับฮอกวอตส์มาหลายปีนั้นมีอะไรอยู่บ้าง

แน่นอน ชาวเงือก

แต่มันช่างแตกต่างกับในนิทานที่มักจะเล่าขานเพื่อกล่อมเด็กก่อนนอนอยู่มากโข

และสัตว์วิเศษอีกมากมายที่ไม่ค่อยแสดงตัวออกมาให้เห็นบ่อยนัก

นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ทำให้ทะเลสาบเป็นสถานที่น่าพิศวงไม่ต่างจากป่าต้องห้ามเลย

“ขอเชิญตัวแทนจากทั้งสามสถาบันมาที่แท่นกลางด้วยค่ะ”เสียงประกาศจากศาสตราจารย์ชีต้า ทำให้ตัวแทนทั้งสามคนที่อยู่ในชุดวอร์มแนบร่างกายเดินออกมายืนอยู่ด้านหน้าพร้อมกัน

ก่อนศาสตราจารย์โบอาที่ยืนอยู่ตรงกลางจะชี้ไม้กายสิทธิ์เข้าที่ลำคอตัวเองแล้วเอ่ยพูด

“สวัสดียามสายนักเรียนทุกคน” เธอเอ่ยพูด พร้อมรอยยิ้มกว้างเหมือนทุกครั้ง แม้พวกนักเรียนจะไม่ได้อยู่ตรงหน้าเธอก็ตาม

“หลังจากจบภารกิจที่หนึ่ง ตัวแทนทั้งสามของเราก็ได้รับไข่ทองคำ ที่ด้านในบรรจุคำใบ้ในภารกิจต่อไปไว้อยู่—และหากตัวแทนทั้งสามของเราเปิดไข่ออกแล้ว พวกเขาจะได้รู้ว่าสิ่งที่เขาต้องทำในภารกิจต่อไปคืออะไร” พูดจบ เธอก็ปรายสายตามาตรงที่เขาและตัวแทนอีกสองคนยืนอยู่

ทำไมเขาถึงรู้สึกว่ารอยยิ้มนี้มันน่ากลัวขึ้นมานะ

“และอย่างที่เคยบอกในคราวที่แล้ว ผู้ที่ชนะในภารกิจแรก จะมีผลต่อภารกิจนี้"

"และผู้ที่ชนะในภารกิจที่แล้วคือ—คิมชองฮา” เสียงโห่ร้องดีใจดังขึ้นมาจากกลุ่มนักเรียนหญิงจากโบบาตงซ์ พร้อมกับเสียงปรบมือที่ดังตามมา

“สิ่งที่เธอจะได้รับจากการเป็นผู้ชนะคือ การที่ไม่ต้องเลือกของสำคัญ ฉะนั้นของสำคัญของตัวแทนจากโบบาตงซ์มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้น” สิ้นเสียงของศาสตราจารย์โบอา ทั้งเขาและมินฮยอนก็มองหน้ากันอย่างตกใจ

งั้นหมายความว่า เขาต้องเลือกสิ่งสำคัญที่จะต้องช่วยสินะ

นี่มันไม่เกินไปหน่อยหรือไงกัน

“ในทะเลสาบที่กว้างใหญ่นี้ ด้านล่างจะมี เพื่อน พี่น้อง หรือคนสำคัญของตัวแทนทั้งสามที่ถูกขโมยไป รอความช่วยเหลืออยู่” เธอพูดต่อ “ในภารกิจนี้จะไม่มีการกำหนดกติกา ตัวแทนสามารถใช้เวทย์มนต์อะไรก็ได้ในการช่วยเหลือสิ่งสำคัญ แต่จงระวัง เวลาของพวกเธอมีเพียงแค่หนึ่งชั่วโมงเท่านั้น” พูดจบ เธอก็เดินมาตบไหล่เราทั้งสามคน ก่อนจะเอ่ยขอให้โชคดี

แดเนียลเดินตรงไปที่ริมสุดของแท่น โดยไล่เรียงลำดับจาก ชองฮาในชุดสีม่วงฟ้า ขับให้เธอดูสวยขึ้นไปอีก มินฮยอนในชุดวอร์มแนบลำตัวสีน้ำเงินเทา และเขาที่สวมวอร์มสีดำแดง

ยืนอยู่ไม่นาน เสียงของปืนใหญ่ก็ดังขึ้นอย่างรวดเร็วแบบไม่ทันได้ตั้งตัว เขาที่ได้สติก่อน รีบกระโจนลงไปในน้ำอย่างไม่คิดอะไร

เมื่อร่างกายเขาสัมผัสกับน้ำเย็นๆของทะเลสาบแล้ว แดเนียลก็หยิบไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาจ่อไปที่ใบหน้าของตัวเองแล้วร่ายคาถาออกมา

ฟองน้ำขนาดใหญ่ก็ห่อหุ้มใบหน้าของเขาไว้ตั้งแต่บริเวณจมูกจนถึงปาก และนั่นทำให้เขาสามารถหายใจในน้ำได้อย่างสะดวก

แดเนียลแหวกว่ายในน้ำทันทีที่เขาตั้งตัวได้

ให้ตายเถอะ ทะเลสาบนี้ก็ไม่ใช่เล็กๆ นี่มันราวกับงมเข็มในมหาสมุทรเลย และคงใช้เวลานานพอสมควร

แดเนียลถอนหายใจเฮือกใจ พร้อมกับออกตัวจากจุดเริ่มต้น 

รอก่อนนะองซองอู เขากำลังไปช่วยแล้ว

แดเนียลแหวกว่ายผ่านดงไม้ใต้น้ำ รวมทั้งฝูงปลาอีกนับร้อยที่ว่ายวนตามตัวเขา และโขดหินเก่ามากมาย  ก่อนเขาจะรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่วิ่งผ่านด้านหลังไป แดเนียลหันมองตามยังรวดเร็ว แต่ก็พบเพียงแต่ฝูงปลา และบรรดาเศษไม้ที่ลอยอยู่

ช่างมันเถอะ ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม ถ้าจะเข้ามาก็เข้ามาซะก่อนที่เขาจะไปช่วยอีกคนแล้วกัน

ไม่อย่างนั้นคังแดเนียลอาจจะบาดเจ็บหนักเพราะมัวแต่ปกป้องซองอูอย่างแน่นอน

เขาเลือกว่ายตรงไปตามทางเรื่อยๆ พร้อมกับส่งสายตาหันมองไปโดยรอบอย่างระมัดระวัง พลางหูของเขาก็ได้ยินเสียงที่คล้ายคลึงกับเสียงที่ได้ยินจากไข่ทองคำที่ได้มาจากภารกิจที่แล้ว และไม่รอให้เสียเวลามากกว่านั้น เขาว่ายไปตามเสียง ก่อนจะผ่านดงของสาหร่ายดงใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า

แดเนียลพยายามเลี่ยงหลบสาหร่ายพวกนั้น เพราะเขาไม่รู้เลยว่าสาหร่ายพวกนี้มันจะมีอันตรายอะไรถึงชีวิตหรือเปล่า

มันก็เป็นการป้องกันเสียก่อนที่มันจะเกิดขึ้นจริง

และเมื่อตัวของเขาพ้นจากดงของสาหร่าย เขาก็ว่ายเข้ามาในส่วนที่ไม่ค่อยคุ้นตาเสียเท่าไหร่ เพราะก่อนหน้านี้ตามทางที่เขาว่ายมาไม่มีอะไรเลยนอกเสียจากหินและต้นไม้ที่โผล่ขึ้นจากน้ำ แต่บริเวณโดยรอบนี้เต็มไปด้วยซากปะรักหักพังของสิ่งก่อสร้างบางอย่าง และหลังซากพวกนั้นกลับปรากฏร่างของชาวเงือกที่เขามักจะได้ยินจากนิทานบ่อยๆ ท่าทางของพวกมันดูดุร้ายและกำลังหลบซ้อนพร้อมกับสอดสายตามองมาทางเขาอยู่

แดเนียลไม่สนใจสายตาของพวกนั้น เขารีบว่ายไปตามทางอย่างรวดเร็ว ไปจนถึงใจกลางของซากพวกนั้น ก่อนภาพตรงหน้าจะปรากฏขึ้นและทำให้เขาแทบใจหยุดเต้น

สิ่งที่เขามองเห็นอย่างแรก คือ ร่างขององซองอูที่กำลังหลับตาสนิท ที่กำลังถูกจับขึงเชือกไว้อยู่ ไม่รับรู้วาอะไรเกิดขึ้นกับตนเอง โดยข้างกันมีร่างของปาร์คจีฮุนน้องชายของเขา และอีกด้านหนึ่งคือร่างของน้องชายอีกคนของซองอู

ถ้างั้นแปลว่า ตัวเลือกของคังแดเนียล ตัวแทนจากเดิร์มสแตรงก์ก็คือ

องซองอู และ ปาร์คจีฮุน

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย

แดเนียลลอยตัวค้างไว้นานหลายนาทีจนเขาชุกคิดได้ว่าตอนนี้คงเหลือเวลาให้เขาอีกไม่มากแล้ว แต่สิ่งที่เขาเผชิญอยู่นี่ต่อให้มีเวลาให้เขานั่งคิดเป็นวันๆก็คงไม่สามารถเลือกได้

อีกคนก็เป็นคนที่เขาตกหลุมรัก แต่อีกคนก็เป็นน้องชายที่เขารักมากอีกคนเช่นกัน

หากปล่อยให้ใครสักคนตายอยู่นี่ มันคงจะเป็นเรื่องที่โหดร้ายที่สุดในชีวิตเขาแน่นอน

และมันจะไม่มีวันเกิดขึ้น

ฉึ่บ!

แดเนียลหันมองตามเสียง ก่อนเขาจะมองเห็นร่างของฮวังมินฮยอนที่กำลังว่ายตรงมาทางนี้ พร้อมกับการแกว่งไม้เพื่อทำลายดงของส่าหร่ายที่เขาอุตสาห์ว่ายผ่านแบบไม่ทำอะไร

ก่อนเขาจะหันกลับมามองจำนวนของคนที่ถูกจับมัดกับเชือกอยู่อีกครั้ง

ถ้าไล่ตามที่เขารู้แล้ว คนที่อยู่ริมสุดซ้ายคือใครสักคนที่เขาไม่รู้จักแต่พอคุ้นหน้าอยู่หน่อยๆ ต่อด้วยน้องชายของซองอู องซองอู ปาร์คจีฮุน และคนสุดท้ายเขาเดาว่าเธอคือนักเรียนสักคนจากโบบาตงซ์

มินฮยอนหยุดชะงักต่อหน้าเขา ก่อนจะมองไปที่เด็กหนุ่มที่อยู่ข้างซองอู และชายหนึ่มผิวขาวซีดที่อยู่ริมซ้ายสุดเช่นกัน

แดเนียลตบไหล่อีกคนเบาๆอย่างเข้าใจ พร้อมกับชี้นิ้วไปที่นาฬิกาข้อมือที่อีกคนสวมใส่อยู่ พร้อมกับยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาไว้ในมือ และร่ายคาถาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับชี้ไม้ไปที่เชือกที่พันรอบขาของซองอูไว้ ก่อนจะเชือกมันหลุดออก นั่นทำให้ร่างของซองอูลอยออกเป็นอิสระ

เขาเอื้อมมือคว้าร่างของซองอูไว้กับตัว ก่อนจะหันมองพวกชาวเงือกที่กำลังเฝ้าดูเขาทั้งคู่อยู่ เขายิ้มเยาะ อย่างท้าทาย พร้อมกับสะบัดไม้ไปที่เชือกของปาร์คจีฮุน และอย่างที่เดาไว้ เงือกตัวหนึ่งตรงเข้ามาหาเขาอย่างทันทีที่ร่างของจีฮุนหลุดออกจากบ่วงเชือกที่พันอยู่

“เจ้าคงไม่อยากทำแบบนี้หรอกพ่อหนุ่ม” เสียงของเงือกยานคางจนดูน่าหวาดกลัว แต่ก็เท่านั้น เพราะแดเนียลสะบัดตัวหลบร่างของเงือกตัวนั้น ก่อนจะว่ายไปคว้าแขนของจีฮุนไว้ ก่อนที่เงือกตนนั้นจะตามเขามา

แต่เพราะความเร็วของแดเนียล เขาชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่ร่างของเงือก ก่อนมันจะกระเด็นไปไกลเมื่อมีแสงออกมาจากปลายไม้ของเขา

และนั่นเรียกให้เงือกตัวอื่นตรงมาเขาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับอาวุธในมือ แดเนียลชี้ไม้ไปรอบๆแล้วร่ายคาถาในใจ พร้อมกับที่พวกเงือกค่อยๆกระเด็นไปทีละตัว แต่มันก็ยิ่งยากขึ้นเมื่อเงือกพวกนั้นพยายามจะเล่นงานเขาเพราะเขาทำผิดกฎ

การช่วยตัวประกันทั้งสองคนไม่ใช่สิ่งที่เขาควรทำ

แต่แล้วยังไง

เขามั่นใจว่ายังไงเขาต้องปกป้องซองอูได้ และพาน้องชายของเขากลับบ้านได้อย่างปลอดภัยด้วยเช่นกัน

แดเนียลหันมองคนที่ยืนนิ่งอย่างงงๆเพื่อขอความช่วยเหลือ ก่อนสิ่งที่ได้รับกลับมาคือแรงปะทะที่ออกมาจากไม้กายสิทธิ์จนทำให้ร่างของเงือกสลายออกไปราวกับหวาดกลัว นั่นเป็นโอกาสให้เขาได้โอบร่างของซองอู และลากแขนของจีฮุนให้ลอยสูงขึ้นไปตามน้ำ

มินฮยอนที่เห็นแดเนียลสามารถช่วยตัวประกันได้ทั้งสองคนอย่างรวดเร็ว และว่ายออกไปแล้ว เขาจึงชี้ไม้ไปที่ร่างของควอนฮยอนบิน คนที่เขามั่นใจอย่างแน่นอนว่า เด็กหนุ่มคนนี้คือของสำคัญของเขาจริงๆ

ยังไงคนเราต้องเลือกคนที่เราแคร์มากกว่าอยู่แล้ว

และยิ่งในสถานการณ์ขับขันแบบนี้ มินฮยอนแทบไม่ได้คิดเลยด้วยซ้ำ

แค่เพียงเห็นหน้าฮยอนบินเขาก็ไม่คิดอะไรแล้ว

มินฮยอนคว้าร่างของรุ่นน้องเอาไว้ พร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

แต่ก่อนที่เขาจะหันไปหาเซอุนเพื่อปลดเชือกจากข้อเท้าอีกคน มินฮยอนก็มองเห็นอะไรบางอย่างที่ตรงมาทางที่พวกเขากำลังยืนอยู่อย่างรวดเร็ว ร่างอรชอนของชองฮาตรงมาหา และสาวเจ้าก็ไม่พูดพร่ำอะไรให้มากความทั้งนั้น เธอว่ายเข้ามาตัดเชือกที่รัดข้อเท้าหญิงสาวจากโบบางตงซ์ให้หลุด พร้อมกับลากตัวของเธอและอีกคนขึ้นตามคังแดนเนียลไป

มินฮยอนสบถอย่างหัวเสีย ก่อนจะหันไม้กายสิทธิ์ไปที่ตัวของอีกคน แต่ไม่ทันให้เขาได้จัดการเชือกที่รัดเท้าของรุ่นน้องอย่างเซอุนไว้ มินฮยอนก็ถูกอะไรบางอย่างฟาดเข้าที่หลังอย่าแรงจนต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

และเมื่อเขาหันกลับไปมอง ใบหน้าของเขาก็ถูกอะไรบางอย่างตะปบเข้าเต็มๆจนหน้าหันไปอีกทาง แต่ตัวของมันยังคงแช่อยู่บนใบหน้าเขาพร้อมๆกับตอนที่เขาจะรู้สึกได้เหมือนว่ามันกำลังดูดเลือดจากใบหน้าเขา

นั่นทำให้มินฮยอนต้องสะบัดตัวหนีจากมันอย่างรวดเร็ว ทำให้เขาหันมองร่างของมันได้อย่างชัดๆ

สิ่งมีชีวิตที่จู่โจมเขาคือกรินดี้โลว์ที่แสนจะดุร้าย ซึ่งเขาไม่คิดมาก่อนเลยว่าฮอกวอตส์จะกล้านำสัตว์ดุร้ายนี้เข้ามาร่วมในการแข่งขันด้วย ก่อนเขาจะมองเห็นเวลาจากนาฬิกาว่ามันเหลืออีกไม่ถึงห้านาทีแล้ว และหากเขาไม่เลือกจะช่วยใครสักคน

มันจะทำให้เขาต้องแพ้อย่างไม่มีข้อกังหาแน่นอน

คนตัวสูงจึงชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่ร่างของกรินดี้โลว์ตัวนั้นและอีกหลายตัวที่ตามมา พร้อมกับร่ายคาถาที่จำมาจากหนังสือที่ไม่คิดว่าจะได้ใช้แล้วไล่พวกมันไปพร้อมกับดันตัวเองให้ไปสู่ผิวน้ำพร้อมกับแขนของเขาที่โอบประคองร่างของฮยอนบินไว้

แต่ก่อนจะได้ขึ้นสู่ผิวน้ำ ร่างสูงหันมองเด็กหนุ่มเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ท่ามกลางทะเลลึก

ขอโทษนะเซอุน

พี่ทำไปเพราะจำเป็นจริงๆ

“เห้ยๆๆ ไอแดนมาแล้ว!!” เสียงของจินอูทำให้หลายคนที่กำลังยืนกังวลกันอยู่หันมองไปที่ผิวน้ำอย่างตื่นเต้น ก่อนจะได้รับเสียงโห่ดีใจจากนักเรียนของเดิร์สแตรงก์ ตามมาด้วยเสียงปรบมือการฝั่งของคนดู เมื่อเห็นคังแดเนียลที่โผล่ขึ้นมาจากน้ำ

ร่างของแดเนียลลอยอยู่บนผิวน้ำ พร้อมกับโอบร่างของซองอูและจีฮุนไว้แน่น และเมื่อขึ้นสู่ผิวน้ำ ทั้งซองอูและจีฮุนก็ไอโขกออกมาพร้อมกัน ก่อนทั้งสองจะค่อยๆลืมตามองไปรอบๆ

ซองอูมองหน้าแดเนียลอย่างสงสัย ว่าทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ แต่ก่อนเขาจะได้ปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมด ร่างของเขาก็ถูกอุ้มขึ้นอย่างง่ายดายโดยฝีมือของคังแดเนียล

อิมยองมินและเพื่อนๆของเขารับตัวบางๆของซองอูจากแดเนียลขึ้นไปบนแท่นกลาง ก่อนผ้าคลุมสีแดงสดจะถูกคลุมลงมาบนตัวเขา

ซองอูมองใบหน้าของแดเนียลที่ดูเหนื่อยอ่อน และกำลังนั่งหอบหายใจจนตัวโยน พร้อมกับรอบแผลต่างๆตามตัว ด้วยสายตาที่ยากจะเดาออก แต่สำหรับคนที่อ่านใจได้อย่างแดเนียลนั้น

ได้แต่อมยิ้มมองอีกคนอย่างล้อๆ ก่อนจะเลื่อนมือไปโอบรอบไหล่คนที่นั่งหน้านิ่งอยู่เบาๆ

เสียงโห่ร้องดังขึ้นอีกครั้งเมื่อร่างของชองฮาลอยขึ้นมาสู่ผิวน้ำตามแดเนียลมา ก่อนซองอูจะรู้สึกอะไรขึ้นได้ นั่นทำให้เขารีบลุกขึ้นยืนแล้วเดินตรงไปที่ริมแท่นอย่างรวดเร็ว

“มีอะไรหรือเปล่า” ยองมินที่ยืนดูอยู่ไม่ไกลเดินเข้ามาถามคนที่กำลังทำหน้าเครียดมองลงไปในน้ำ

“เซอุน—“ ซองอูเอ่ยพูด ราวกับคนไม่มีสติ พร้อมกับสีหน้ากังวล

“เซอุนอะไร เกิดอะไรขึ้นซองอู” เมื่อเห็นสีหน้าไม่ดียามซองอูเรียกขานชื่อของเซอุนขึ้นมา ทำให้ยองมินร้อนใจขึ้นกว่าเดิม

“เซอุนอยู่กับกูตอนที่โดนอาจารย์เรียกไป”

“หมายความว่าไง” ยองมินเอ่ยถาม พอดีกับที่ร่างของมินฮยอนโผล่ขึ้นมาจากน้ำ แต่ข้างกายคนตัวสูงกลับไร้เงาของเซอุน มีเพียงแต่ร่างของควอนฮยอนบินเท่านั้น

เมื่อเห็นดังนั้นซองอูแทบจะกระโจนโดดลงไปในน้ำหากไม่ได้แดเนียลที่มาคว้าตัวเขาไว้เสียก่อน

“ยองมิน—น้องกู น้องกูยังอยู่ในน้ำ”  ซองอูหันไปบีบแขนเพื่อนตนแน่น พร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

“ได้ยินกูไหม—เซอุนยังอยู่ในน้ำ”

ซองอูยืนมองร่างของเพื่อนตัวเองที่กระโดดลงไปในน้ำอย่างรวดเร็วหลังเขาเอ่ยพูดจบ โดยไม่ฟังเสียงร้องเรียกจากคนอื่น และรวมถึงพวกอาจารย์เลยสักนิด

ถ้าหากร่างกายเขาดีกว่านี้ เขาจะกระโจนตามลงไปแบบไม่คิดชีวิตเลย

ซองอูบีบแขนแดเนียลแน่นจนเกิดเป็นรอยสีแดงขึ้นมา แต่แดเนียลก็ไม่ได้เอ่ยห้ามอะไร แต่กลับปลดเสื้อคลุมของเขาออกแล้วคลุมตัวอีกคนไว้แทน

“มึงจะทำอะไร” ซองอูมองอีกคนที่กำลังขยับร่างกายไปมา ราวกับจะทำอะไรบางอย่างที่บ้ามากๆ

“ก็—ทำสิ่งที่นายอยากทำไง” แดเนียลเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะวิ่งกระโจนลงไปในน้ำอีกครั้งตามร่างของยองมินไป ท่ามกลางความตกใจของทุกคนบนแท่น

และความเป็นห่วงขององซองอูที่ปิดไว้ไม่มิด

-talk- ยาวนิดนึง แต่อ่านกันหน่อยยยย

ร้อยเปอแล้วน้าา ดีจุยย ตอนนี้แอบแต่งยากมากเลยค่ะ หากแต่งตรงไหนงง หรือแปลกๆต้องขออภัยด้วยน้า คืองงกับการบรรยายมาก ต้องไปนั่งงมอยู่นานว่าในทะเลสาบมีอะไรบ้าง 5555555555555555

วันเสาร์นี้แล้วนะคะทุกคนนน เร็วมากกกกกกกก แอบตื่นเต้นเบาๆว่าจะมีคนไปเอาฟิคแจกของเราไหม 

แจ้งอีกครั้งว่าเราจะไม่ยืนแจกนะคะ เราต้องการแจกเพื่อเป็นการขอบคุณที่ติดตามฟิคของเรา ฮือ แต่ถ้าเพื่อนใครคนไหนอยากได้ก็เดินมาขอได้เลยนะคะ ไม่หวง แต่แอบบอกว่าทำไปไม่เยอะเท่าไหร่น้า หาตัวเราให้เจอ คึคึ ส่วนเวลาจะแจ้งให้อีกทีน้า ติดตามในแท็กกันโด้ย

ขอมาสปอยด์ชื่อตอนนิ๊ดนึง (คนนึงสามารถขอได้กี่คู่ก็ได้นะคะ ไม่จำกัดเน้อ แต่ขอเป็นได้แค่คู่ละหนึ่งชุดเท่านั้นน้า)

#มินอุน - ว่าพี่พรีเฟ็ค

#หลินโฮ - บัตเตอร์เบียร์แสนหวาน

#เนียลอง - SHIP TOUR 

กรี้ดเร้วววววว 555555555

และหากใครไปไม่ได้ หรือ หาเราไม่เจอ ก็ติดตามอ่านได้หลังจากเนื้อเรื่องหลักจบนะคะ 

อีกกิจกรรมนึง (เยอะจัง) 555555555555555

นี่เยย 

เราแจกอันนี้ด้วยน้า ไปร่วมเล่นกันเยอะน้าๆ สนุกกก รับรองว่าคุ้มมม 55555555

ระหว่างเล่นก็ขอฟิคด้วยก็ได้นะคะ แบบ ไรท์คะ ขอฟิคตอนพิเศษคู่นี้ๆๆด้วยน้า เราก็จะให้เลยค่าา 

วันนี้ทอร์คยาวมาก ทนอ่านหน่อยน้า

ไว้เจอกันวันเสาร์นะคะ จุ้บๆ

g9 ค่า เลิ้บบบ