ตอนที่ 21 : ๑๘ - การปะทะของกริฟฟินดอร์
บทที่ ๑๘
_______________________________________________________________________________________________________
หลังวันหยุดยาวคริสมาสต์ห้าวัน นักเรียนฮอกวอตส์ทั้งที่เดินทางกลับบ้าน และที่อยู่ฉลองที่ปราสาท ต่างมารวมกันที่ห้องโถงในเวลาก่อนเข้าเรียนในยามเช้าแบบนี้
“ไอซองอู คริสมาสต์เป็นไงบ้าง” ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลในชุดคลุมของกริฟฟินดอร์เดินตรงมาหาคนที่กำลังนั่งจิ้มแซนวิชในจาน
“เป็นไงอะไร กูฉลองอย่างเหงาๆอยู่ปราสาทอ่ะ” ซองอูตอบกลับด้วยความงุนงง พร้อมกับยกแซนวิชเข้าปากไปคำโต
“เอ้า ละน้องๆมึงละ” เคนตะเอ่ยถาม
“ไม่รู้ หายหัวไปทั้งคู่เลย มีแต่ของขวัญมาให้” ซองอูตอบอย่างหน่าย จนได้รับแรงตีที่ไหล่จากเพื่อนชาวญี่ปุ่นเบาๆ
“ไปสวีทกับแฟนหรือเปล่า”
“น้องกูมันมีแฟนกันที่ไหนละ”
“อ้าว แล้วน้องเซอุนกับไอยองมินไม่ได้จีบๆกันอยู่หรอวะ?” เคนตะที่เพิ่งหันไปหยิบแซนวิชมาเอี้ยวกลับมาตอบ ทำให้คนที่ฟังขมวดคิ้วยุ่ง
“มึงพูดเรื่องอะไร” ซองอูเอ่ยถาม
“ก็ตอนวันงานเต้นรำกูเห็นไอยองมินจุ๊บหัวน้องมึงที่ระเบียงชั้นสามอ่ะ—ละมึงจะไปไหน ไอซองอู!!”
“ไอยองมิน—แล้วนี่ช่วงวันหยุดมึงไม่กลับบ้านใหญ่ พวกนั้นเขาจะไม่โกรธมึงกันหรอ”
“อย่างกับถ้ากูไปแล้วเขาจะชอบกูมากขึ้นงั้นละ” ยองมินเอ่ยตอบเพื่อน พร้อมกับคว้าแอปเปิ้ลจากเพื่อนอีกคนที่นั่งอยู่ข้างเขามากัด
“ไอยองมิน! มาแย่งกูกินอีก” จงฮยอนพูดตอบเสียงเบา แต่ก็ไม่ได้เอ่ยว่าอะไรคนที่กำลังเคี้ยวแอปเปิ้ลอย่างมีความสุข
โดยที่ไม่รู้เลยว่า มีบางสิ่งกำลังกำลังตรงมาหาพวกเขาที่นั่งเล่นกันอยู่กลางสวน
“เอ้า นั่นไอซองอูนี่น่า ทำไมถึงเดินหน้าเครียดมาขนาดนั้น”
“ไอยองมิน!!!” แบบไม่ทันตั้งตัว องซองอูที่เดินดุ่มๆมาจากห้องโถงใหญ่ เข้ามากระชากเสื้อคนที่กำลังกินแอปเปิ้ลอยู่ให้ลูกขึ้นไปเผชิญหน้ากับเจ้าตัว
“อะไรของมึงเนี่ยซองอู” ยองมินเอ่ยถาม พร้อมกับพยายามจะแงะมือของเพื่อนร่างโปร่งที่กำลังขยำเสื้อคลุมเขาอยู่
“มึงบอกความจริงกูเดี๋ยวนี้!” ซองอูไม่พูดเปล่า เขาคว้าไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาจ้อไปที่ไต้ลำคอของอีกคน
การกระทำของซองอูทำให้คนที่อยู่โดยรอบต่างฮือฮาขึ้นและต่างเดินมาล้อมเพื่อดูเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น โดยเฉพาะเพื่อนอีกสามคนที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ไม่ไกล
“ใจเย็นไอซองอู มีอะไรค่อยๆพูดกัน” จงฮยอนเอ่ยพูด พร้อมกับทำท่าจะไปแยกทั้งสองคนออกมา
“ไม่! มันจะจีบเซอุน มันไม่ใช่เพื่อนกู!” ซองอูเอ่ยตอบด้วยความโมโห พร้อมกับออกแรงดึงร่างของยองมินให้มากขึ้น
มันไม่ใช่เพียงแค่คำพูดของเคนตะเท่านั้น ตามจริงเขาก็แอบสังเกตหลายทีแล้ว เมื่อไหร่ก็ตามที่เขาเข้าไปหาเซอุนโดยที่มียองมินอยู่ด้วย น้องเขามักจะหลบสายตาหรือหาทางเลี่ยงตลอด หรือเวลาที่เขาไม่เห็นเซอุนในกรอบสายตา และเวลานั้นก็คือเขาก็จะไม่เห็นยองมินเช่นเดียวกัน
ตอนแรกเขาก็ไม่สงสัย แต่เพราะคำพูดของใครหลายคนที่ชอบบอกว่าไอยองมินกำลังตามจีบเด็กเรเวนคลออยู่ และล่าสุดเมื่อวันงานเต้นรำ เขาไม่ได้เห็นแบบที่เคนตะเห็น (ถ้าเขาเห็นแบบนั้น ปราสาทฮอกวอตส์อาจจะระเบิดได้เลย) แต่สิ่งที่เขาเห็นคือเซอุนกำลังเต้นกับใครสักคนหนึ่ง และใครสักคนนั้นก็หันหลังให้เขาตลอดเวลา ซองอูจึงไม่สามารถเห็นหน้าได้ แต่สิ่งที่ทำให้เขาตะหงิดใจ คือรองเท้าหนังสีแดงของหมอนั้น ที่มันดูละหม้ายคล้ายคลึงกับที่ไอยองมินมาอวดเขาตอนก่อนวันงานเลย
นั่นทำยิ่งให้เขาสงสัยมากขึ้นไปอีก
และบวกกับคำพูดของเคนตะ นั่นทำให้เขามั่นใจเข้าไปใหญ่
“ตอบกูยองมิน!”
“เออ กูจีบน้องมึงอยู่”
“มึง!”
ปั๊ก!!
เสียงหมัดหนักๆของซองอูกระทบเข้ากับใบหน้าของคนตัวสูงอย่างแรงจนหน้าของอิมยองมินสะบัดไปอีกทาง
“มึงทำแบบนี้ทำไม!” ซองอูพูดด้วยเสียงตะโกนที่ก้องดังไปทั่วสวน
“มึงใจเย็นไอซองอู” ดงฮยอนที่เห็นว่าสบโอกาส จึงรีบวิ่งปรี่เข้ามาห้ามซองอูที่กำลังโมโหไม่ให้ทำอะไรบ้าๆลงไปซะก่อน
“ไอยองมิน! มึงก็รู้ว่ากูหวงเซอุนแค่ไหน และคนอย่างมึงต้องทำน้องกูเสียใจอยู่แล้ว!” ซองอูไม่ฟังคำห้ามของอีกคน เขาชี้ไม้กายสิทธิ์ไปหาคนที่ยืนอยู่ตรงข้าม
แต่คนที่โดนชี้ไม้กายสิทธิ์ใส่ไม่ได้มีอาการตกใจหรือถอยผงะแม้แต่อย่างใด
อิมยองมินยังคงยืนนิ่งมองเพื่อนที่กำลังโมโหราวกับพวกก็อบลินด้วยสายตาที่ไม่สื่ออะไร แต่ใครๆก็มองออกว่าทุกคำที่ยองมินพูดออกไปเขาจริงใจมากเพียงใด
คงมีแต่คนที่กำลังโกรธสุดขีดเท่านั้นที่มองว่ามันไม่จริง
“กูจะไม่พูดอะไร เพราะกูรู้ว่ายังไงมึงก็คงไม่ฟังคำพูดกูตอนนี้แน่นอน” ยองมินเอ่ยตอบ
“กูไม่ได้ขอให้มึงเชื่อใจกู แต่กูแค่อยากขอโอกาสจากมึงเท่านั้น”
ซองอูยอมลดไม้กายสิทธิ์ลงหลังสิ้นเสียงของยองมิน และเหมือนเจ้าตัวจะรู้สึกสงบลงบ้างแล้ว แต่ความเลือดร้อนของกริฟฟินดอร์ไม่มีทางที่จะดับลงได้ง่ายๆ
“หึ งั้นก็ดี—มึงกับกูมาเจอกันที่ห้องต้องประสงค์หลังมื้อเย็น ถ้ามึงชนะกู กูจะยอมให้มึงทำทุกอย่างและให้โอกาสมึงด้วย แต่ถ้าไม่ อย่ามาให้น้องกูเห็นหน้าอีก” พูดจบ ซองอู ก็หันหลังเดินกลับเข้าไปในตัวปราสาทอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้คนที่อยู่บริเวณนั้นมองหน้ากันด้วยความสงสัย
“ไอซองูนี่ไม่บ้าก็โง่ ทำไมถึงคิดว่าจะชนะที่หนึ่งของรุ่นได้วะ?” คล้อยหลังเหตุการณ์สงบ ทั้งสามก็พากันมานั่งสงบสติอารมณ์อยู่ที่ม้านั่งตัวเดิม
“กูเข้าใจคำที่พวกมึงบอกแล้ว ไอซองอูมันรักน้องมันมากจริงๆ ยังไงก็สู้เขาละมึง เอาชนะใจมันให้ได้” จงฮยอนเอ่ยพูด ก่อนจะตบไหล่เพื่อนที่นั่งขมวดคิ้วอยู่เบาๆ ก่อนยองมินจะผุดลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปจากสวนอย่างรวดเร็ว
“เซอุนนนนน” เสียงเรียกชื่อเขาดังขึ้นมาจากด้านหลัง ทำให้คนที่กำลังหอบหนังสือเล่มใหญ่หยุดชะงัก พร้อมกับหันไปมอง
“อ้าว ว่าไงฮยอนบิน” เซอุนเอ่ยทักทายเพื่อนตัวสูงด้วยรอยยิ้มกว้าง
“วันหยุดเป็นไงบ้าง” คนตัวสูงเอ่ยตอบ
“ก็ดีนะ แล้วนายละ”
“พ่อกับแม่ฉันพาไปเที่ยวแอฟริกามาแหละ ที่นั่นร้อนมาก แต่บรรยากาศดี” ฮยอนบินพูดตอบ ก่อนจะเอ่ยคุยโม้ถึงสถานที่ที่ตนหนีไปเที่ยวมาในช่วงวันหยุดยาวที่ผ่านมา
“แล้วนี่จะไปเรียนหรอ” ฮยอนบินเอ่ยถามต่อ พร้อมชะเง้อหน้าไปมองหนังสือในมือของเพื่อนตัวเล็ก
“เปล่า ฉันกำลังจะไปห้องศาตราจารย์ชีตาร์อ่ะ พี่มินฮยอนให้ช่วยเอาหนังสือไปเก็บไว้ที่ห้องศาสตราจารย์หน่อย” เซอุนตอบ
“ฉันช่วยถือเอาไหม มันดูหนักมาเลยนะ” ฮยอนบินมองคนที่ดูทุลักทุเลกับการแบกหนังสือเล่มหนา ก่อนจะทำท่าทางเหมือนพยายามจะช่วย
“ไม่เป็นไรๆ จะถึงห้องศาสตราจารย์แล้ว ฮยอนบินรีบไปเรียนเถอะ” พูดจบ ก็บุ้ยปากไล่คนตัวสูง ก่อนฮยอนบินจะเอ่ยปากขอตัวไปเรียนก่อน
เซอุนก้าวเท้าเข้ามาในห้องของศาสตราจารย์ชีตาร์ที่ในช่วงนี้เขาเริ่มจะเข้ามาในห้องนี้บ่อยเหลือเกิน
เซอุนเคยได้ยินหลายคนพูดว่า หากช่วงปีสี่ ใครได้เดินเข้าเดินออกห้องศาตราจารย์ชีตาร์บ่อยๆ ให้เตรียมพร้อมไว้เลยว่าปีการศึกษาหน้าต้องได้รับเลือกให้เป็นพรีเฟ็คอย่างแน่นอน
เอาตามจริงเขาก็ไม่ค่อยยอยากไปเท่าไหร่ เพราะดูจากพี่มินฮยอนที่งานล้นมืออยู่ตลอดเลา จนถึงกับเอ่ยปากขอให้เขาช่วยด้วยซ้ำ และไหนจะพี่ยองมินอีก ถึงจะดูไม่เอาจริงเอาจัง แต่หากได้รับมอบหมายงานมา อีกคนก็ทำเต็มความสามารถไม่แพ้พรีเฟ็คคนอื่นเลย
นี่เขาไม่ได้ยอหรอกนะ แต่ต้องลองมาอยู่ใกล้พรีเฟ็คยองมินบ่อยๆดู แล้วจะรู้
“ขออนุญาตครับ” ใครสักคนเอ่ยพูดขึ้นมาจากทางหน้าประตู เรียกให้เซอุนหันไปมองอย่างตกใจ
ใบหน้าขาวๆและผมสีดำคลับที่คุ้นเคยเดินเข้ามาภายในห้องด้วยท่าทางนอบน้อม ก่อนเขาจะมองซ้ายมองขวาเหมือนหาอะไรสักอย่าง แล้วก็หันมาสบตากับเขาที่กำลังยืนอยู่หน้าชั้นหนังสือ
“พะ—พี่ยองมิน มาทำอะไรหรอครับ” เซอุนเอ่ยเรียกชื่อคนตัวสูงที่เพิ่งเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะได้รับรอยยิ้มอีกคนตอบกลับมา
อาจเป็นเพราะหลังจากที่เขาทั้งสองได้เป็นคู่เต้นรำกันในคืนก่อนวันคริสต์มาส ทำให้ความรู้สึกที่เซอุนมีต่ออีกคนเริ่มดีขึ้น ไม่ค่อยรู้สึกขัดเขินเหมือนเมื่อก่อนเสียเท่าไหร่
“พี่ตามเรามาอ่ะ” ยองมินเอ่ยตอบ พร้อมกับเดินเข้ามาใกล้อีกคนเรื่อยๆ
“พี่ตามผมเจอได้ไง”
“ลืมแล้วหรอว่าพี่อ่านใจได้” ยองมินพูดตอบ พร้อมยิ้มใส่เซอุนอย่างล้อๆ
“ครับๆ ผมลืมเอง ว่าแต่—พี่ไปโดนอะไรมา?” เซอุนเอ่ยตอบ ก่อนเขาจะมองเห็นรอยแผลช้ำๆบนใบหน้าของคนตัวสูง
“ไม่มีอะไร พี่เดินซุ่มซ่ามเอง” ยองมินตอบ และยกยิ้มเพื่อให้อีกคนเชื่อว่าเขาพูดความจริง
เซอุนมองอีกคนด้วยสายตาที่ไม่เชื่อในสิ่งที่ยองมินพูดเลยแม้แต่นิด แต่คนตัวสูงก็ยังคงยิ้มร่าอยู่ทำให้เซอุนต้องถอนหายใจออกมาเบาๆ
“พี่นี่ขี้โกงชะมัด ถึงผมจะรู้ว่าพี่โกหกแต่ก็ไม่รู้อยู่ดีว่าความจริงคืออะไร” สิ้นเสียงเซอุน ยองมินที่ยืนฟังอยู่ได้แต่หัวเราะออกมาเบาๆ
“ตลกจริงนะเรา” ยองมินเอ่ยต่อ ก่อนจะยกมือขึ้นมาลูบไปที่หัวคนที่กำลังทำหน้าบูดใส่ด้วยรอยยิ้ม
“แล้วสรุปพี่ตามผมมาทำไม” เซอุนสะบัดมือของคนตัวสูงออกจากผมตัวเอง ก่อนจะเอ่ยถามอีกครั้ง
“ไม่รู้ดิ แค่อยากเจอหน้าเฉยๆ ไม่ได้หรอครับ?”
“ไม่ได้ครับ” เซอุนพูดตอบอย่างทันควัน ทำให้คนพี่เบะปากใส่เป็นท่าทางงอนๆ
“ใจร้ายจังเลยนะครับ”
“พี่นี่จริงๆเลย” เซอุนพูด พร้อมกับทำท่าจะฟาดหนังสือเล่มหนาใส่อีกคน ก่อนจะเปลี่ยนไปหยิบมันกลับเข้าชั้นเหมือนเดิม
“อยากได้กำลังใจเฉยๆ”
“กำลังใจสำหรับ?” เซอุนเอ่ยถามพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้น
“ไม่บอกครับ” ยองมินพูดตอบด้วยรอยยิ้ใ ก่อนจะก้มหน้าเขามาจนใบหน้าของเขาและเซอุนอยู่ในระดับเดียวกัน แต่เว้นระยะห่างต่อกันมากพอสมควร
และทั้งคู่ก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา เพราะคนตัวสูวงเอาแต่จ้องหน้าอีกคนอย่าเงียบๆ ทำให้คนที่ถูกจ้องทำตัวไม่ถูก เลยไม่คิดจะเอ่ยอะไรออกไป
ใช้เวลาไปเกือบห้านาที พี่ยองมินก็ผละตัวเองออกไปยืนอยู่ที่เดิม พร้อมกับยกยิ้มส่งให้คนตัวเล็กกว่าเบาๆ
“พอใจแล้ว ขอบคุณนะครับ” พูดจบ คนตัวสูงก็เดินกลับไปที่หน้าประตู และหงุนลูกบิดประตูออกไป ปล่อยให้เซอุนมองอย่างไม่เข้าใจ
“เป็นไรอ่ะเซอุน หน้าเครียดเชียว” ระหว่างอาหารมือเย็น นักเรียนฮอกวอตส์ โบบาตงซ์ และเดิร์มสแตรงก์ต่างดื่มด่ำรสชาติของอาหารกันอย่างมีความสุข ขัดกับจองเซอุนที่กำลังม่วนอยู่กับความคิดที่ตีกันไปมาในสมองของตัวเอง
“เปล่าๆ ไม่มีอะไร” เอ่ยปฏิเสธออกไป แต่ท่าทางที่ทำหลังจากนั้น ทำให้คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามทั้งสองปักใจเชื่อไม่ลงเลยสักนิด
ทั้งขมวดคิ้วตีหน้ามุ้ย เขี่ยอาหารในจานไปมา และยังชอบชะเง้อคอมองไปที่โต๊ะกริฟฟินดอร์อีก
แบบนี้นะหรือ ที่บอกว่าไม่มีอะไร
“แต่ว่านะ บรรยากาศโต๊ะกริฟฟินดอร์ดูมาคุแปลกๆแหะ หรือฉันคิดไปเอง” แดฮวีเอ่ยถามขึ้น พร้อมกับม้วนสปาเก็ตตี้เข้าปากคำโต
“ไม่คิดไปเองหรอ ฉันก็รู้สึกเสียวสันหลังเหมือนกัน” แจฮวานเอ่ยพูดตอบ พร้อมกับแอบเหลียวหลังไปมองที่ดูเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมาตามเดิม
ไม่นาน หลังจากที่พวกเขาทั้งสองกล่อมเซอุนที่กำลังตีหน้ามุ้ยให้กลับมายิ้มได้ เจ้าตัวก็กลับไปขมวดคิ้วยุ่งอีกครั้งเมื่อพี่ชายของบ้านอย่างองซองอูลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วเดินหนีออกไปจากห้องโถงใหญ่ โดยมีพี่ยงกุกเดินตามไปด้วย
และคล้อยหลังพี่ชายเขาไม่กี่นาที พี่ยองมินและพี่ดงฮยอนก็ลุกขึ้นตามแล้วเดินออกไปจากห้องโถง
มันเริ่มน่าสงสัยซะแล้วสิ
“ฮอกวอตส์ตั้งกว้าง ทำไมถึงต้องเป็นน้องกู” ท่ามกลางนักเรียนหลายสิบคนของกริฟฟินดอร์ที่ยืนรวมอยู่ในห้องต้องประสงค์ที่มักจะเป็นที่เล่นของนรักเรียนหลายชั้นปี หรือเป็นที่ที่พิเศษที่จะสามารถจัดประลองเวทย์โดยไม่โดนจับได้ ชายหนุ่มสองคนกำลังยืนเผชิญหน้ากันอย่างจริงจัง
ก่อนคนที่อยู่ในเสื้อเชิ้ตสีขาวเพียงตัวเดียวเอ่ยถามขึ้นมา
“ไม่ใช่เพราะเป็นน้องมึงอ่ะซองอู แต่มันเพราะเป็นเซอุน ต่อให้เซอุนเป็นน้องคนอื่นกุก็ยังชอบเซอุนอยู่” ยองมินเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ เรียกเสียงโห่ร้องจากเพื่อนร่วมบบ้านได้ง่ายๆ
“เหอะ มึงไม่มีทางให้น้องกูมีความสุขได้ กูเป็นเพื่อนมึงมานานแค่ไหนแล้วยองมิน กูรู้ดีว่าที่มึงไม่เคยควงใครเลยเพราะอะไร” ซองอูเอ่ยตอบพร้อมรอยยิ้ม
หากจะเปรียบเทียบระหว่างไอยองมินกับเซอุน ทั้งคู่ต่างไม่เคยควงใคร หรือมีสถานะกับใครเลยตั้งแต่เรียนที่ฮอกวอตส์มา เซอุนไม่มีใครเลยเพราะน้องชายเขาสนใจแต่เรื่องเรียนและเอาใจใส่กับเพื่อนทุกคนเท่ากันหมด ต่างกับยองมิน ถึงมันจะไม่เคยควงใคร แต่คนที่มันจีบหรือแอบคุยอยู่ในแต่ละครั้งไม่ใช่แค่คนเดียว บางครั้งมากถึงบ้านละคนด้วยซ้ำ นั้นทำให้เขาโมโหมาก หากมันจะเกิดอะไรแบบนี้ขึ้นกับเซอุน
น้ำตาของน้องชายเขา เขามีสิทธิ์ทำให้มันไหลเพียงคนเดียว
“มึงอย่าเอาเรื่องเก่าๆมารวมกับเรื่องนี้ดิวะ กูมั่นใจว่ากูเปลี่ยนไปแล้ว” ยองมินพูดตอบอีกครั้ง
“เหอะ มึงคิดว่า เห็ดโทดสตูลมีพิษมันจะเปลี่ยนที่ขึ้นไหมละ? แน่นอนว่าไม่”ซองเอ่ยพูด “ช่างเถอะ พูดไปก็เท่านั้น มาพิสูจน์เลยดีกว่า อย่างที่บอก ถ้ามึงชนะ กูยองมมึงทุกอย่าง แต่ถ้าแพ้ ห้ามเข้าใกล้เซอุนอีก” พูดจบ ซองอูก็ยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นมา ก้มคำนับ แล้วหันหลังใส่เพื่อนตัวสูง แล้วเดินไปชิดกับกำแพงอีกฝั่งหนึ่ง โดยที่เขาสังเกตเห็นใครบางคนที่กำลังยืนพิงกำแพงมองเขาด้วยความขบขัน
ให้ตายเถอะ ใครปล่อยหมีบ้าเข้ามากันเนี่ย เดี๋ยวแผนก็เสียหมดหรอก
ฟึ่บๆ!
ทั้งสองหันหน้ากลับมาพร้อมกัน ก่อนจะตั้งท่าตามที่แต่ละคนถนัด เป็นการเตรียมพร้อมก่อนจะประลอง
“นับถึงสามนะ 1—“
“—2”
“3!!!”
“เอกซ์เปลล์ลิอาร์มัส!! // อินคาเซอรัส!!!” สิ้นเสียงของจงฮยอน ทั้งเยองมินและซองอูก็ตะโกนขึ้นมาพร้อมกับ แต่โชคร้ายไปเสียหน่อยที่ยองมินดันเอ่ยออกมาช้ากว่า ทำให้ตัวของเขาถูกเชือกที่ปล่อยออกมาจากไม้กายสิทธิ์ของอีกคนมัดแขนเอาไว้
“ออบสกูโร!!” ยองมินที่ถูกผูกมืออยู่ก็ไม่ยอมอแพ้ เขายกไม้กายสิทธิ์มาชี้ไปที่อีกคนก่อนจะเอ่ยคาถาเสียงดัง ทำให้มีผ้าปิดตามาปิดไปที่ตาของซองอู
“ไฟไนท์ อินคานทาเท็ม! // ไฟไนท์ อินคานทาเท็ม” เมื่อยองมินถ่วงเวลาให้ซองอูมัวแต่ยุ่งอยู่กับผ้าปิดตาที่เขาเสกใส่ ทำให้เขามีเวลาพอทีจะร่ายคาถาลบเวทย์มนต์ ทำลายเชือกที่พันแขนเขาอยู่
ทางด้านซองอูก็เอ่นคาถาลบเวทย์มนต์ใส่ตัวเองเช่นกัน ทำให้ตอนนี้ ทั้งสองไม่ได้มีเวทย์มนต์ใดติดอยู่ที่ตัวเลย
ยองมินที่คิดว่าหากนานไป ต้องมีใครสักคนบาดเจ็บขึ้นมาจริงๆแน่ และนั่นไม่ใช่เรื่องที่ดีเลย เขาจึงคิดจะร่ายคาถาที่ทำให้เรื่องนี้จบโดยง่าย
เป็นคาถาที่อาจมีเพียงไม่กี่คนในโรงเรียนที่ร่ายได้ และนั่นทำให้ทุกคนอ้าปากค้างทันทีที่เขาร่ายจบ
“ เอกซ์เปกโต พาโตรนุม!” สิ้นเสียงเอ่ยคาถาของยองมิน ปรากฏแสงสีขาวออกมาจากไม้กายสิทธิ์ของคนตัวสูง ก่อนที่แสงมันจะค่อยๆเปลี่ยนรูปร่างจนกลายเป็นหมาป่าตัวใหญ่ ที่เป็นผู้พิทักษ์ของเขาเอง
ยองมินสั่งในใจ ก่อนเจ้าหมาป่าของเขาจะวิ่งอย่างรวดเร็วไปที่ซองอู คนที่อยู่ในความงงได้แต่ผละถอยหลังอย่าตกใจเมื่อเห็นเจ้าหมาป่าตัวใหญ่วิ่งตรงมาทางตัวเอง และด้วยความที่ไม่ระวัง ทำให้ซองอูถอยหลังอย่างรวดเร็วแล้วไปสะดุดขาตัวเองล้มลงไป ไม้กายสิทธิ์ในมือเขาจึงหลุดออกจากมือ กลิ้งลุนๆไปชิดกำแพง
“เย้!!!” บรรดาคนที่ลงพนันข้างอิมยองมินต่างโห่ร้องอย่าดีใจเมื่อไม้กายสิทธิ์ของซองอูหลุดออกจากมือไปแล้ว
เป็นสิ่งที่ต่างรู้ดียู่แล้วสำหรับผู้ที่เป็นพ่อมดแม่มด ว่าผู้ที่จะชนะในการประลองเวทย์คือ คนที่ทำวิธีใดก็ได้ให้ไม้กายสิทธิ์ของคู่ต่อสู้หลุดออกจากมือไป
ยองมินมองเพื่อนที่นั่งทำหน้าเซ็งอยู่ที่พื้นด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเดินตรงเข้าไปหาแล้ว ยื่นมือไปหาคนที่กำลังนั่งอยู่
ซองอูมองมืออีกคนที่ยื่นมือมา พร้อมรอยยิ้ม แล้วเอื้อมมือขึ้นไปคว้ามือยองมินและดันตัวเองให้ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
“กูยอมมึงแล้ว เชิญตามสบาย” ซองอูเอ่ยพูด พร้อมกับตบไหล่เพื่อนเบาๆ แล้วเดินหลบออกมา โดยไม่ทันได้เห็นรอยยิ้มร้ายๆของยองมิน
หากซองอูหันกลับมามองอีกสักครั้ง เขาจะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเพิ่งส่งเหยื่อเข้าถ้ำเสือไปแบบง่ายๆ
“ซองอูไม่รู้สึกว่าเขาจงใจให้มันง่ายหรอครับ?” ระหว่างทางกลับหอ ซองอูถุกเจ้าหมีตามติดอีกเช่นเคย
“อะไรของมึง? สงสัยอะไรอีก”
“ผมว่าเขารู้ว่านายจะยอมแพ้” แดเนียลเอ่ยพูด ทำให้ซองอูชะงักด้วยความตกใจ
ไอเจ้าหมีมันจะรู้ก็ไม่แปลกหรอกว่าเขามีแผนจะยอมแพ้ไอยองมินแต่แรกอยู่แล้ว เพราะมันอ่านใจเขาได้
แต่ที่แปลกคือทำไมมันถึงคิดว่าไอยองมินมันจะรู้
“นี่เอาไปบอกมันหรอ?” ซองูถามขึ้น ก่อนจะหันไปชี้หน้าคนที่เดินอยู่ข้างกาย
“เปล่า” แดเนียลตอบ “ผมคิดว่าเขาก็อ่านใจได้เหมือนกัน”
“ห๊ะ??” สิ้นคำพูดของแดเนียล ยิ่งทำให้ซองอูมึนงงหนักกว่าเดิมอีก
ไอยองมินเนี่ยนะอ่านใจออก?
อยู่กับมันมาห้าปีเขาไม่เห็นจะรู้ ไอคนที่เพิ่งมาอยู่ได้สามเดือน จะรู้มากกว่าเขาไม่ได้!
แต่แอบน่าสงสัยเหมือนกัน
ช่างเถอะ
คิดว่าเขาจะยอมง่ายๆหรือไง
เซอุนเป็นคนที่เขาเฝ้าถนอมและดูแลมาตั้งแต่เด็กจนโต ถึงจะชอบแกล้งน้องมันไปบ้าง แต่เขาก็หวงเซอุนมากๆ
ไม่มีทางที่เขาจะหยุดแค่นี้ ตอนนี้ปล่อยให้มีความสุขกับชัยชนะไปก่อน
เพราะหลังจากนี้อิมยองมินจะได้รับประสบการณ์จากเขาจนมันไม่มีวันลืมแน่นอน :) หุหุ
"นายพูดกับใครอ่ะซองอู" แดเนียลที่แอบอ่านใจอีกคนอีกแล้ว เอ่ยขึ้นพูด ก่อนจะหันมองอย่างสงสัย
"โว๊ย! เลิกอ่านใจกูสักที เบื่ออออออ"
-talk-
มาแร้ววว ขอโทษที่เมื่อวานไม่ได้อัพนะคะ ติดทำรายงาน ฮือออ ช่วงนี้นอนดึกตลอดเลยค่ะ ฮือ
แล้วช่วงนี้กำลังปั่นตอนที่จะไปแจกอยู่ด้วยนะคะ อาจจะมาไม่ตรงเวลาไปบ้าง ต้องขออำไพพพพ 55555555
ไปละค่ะ ขอตัวไปปั่นงานต่อก่อน รักทุกคนน้า เลิ้บยู เพราะเราจะเอาลง
ปล.และใครที่อยากได้ตอนพิเศษที่จะเอาไปแจก แต่ไปเอาไม่ได้ก็ไม่ต้องกังวลนะคะ เพราะเราจะเอาลงหลังจากจบเนื้อเรื่องหลักแล้วนะคะ และใครที่สามารถมาเอาที่งานมีตได้จะได้อ่านเรื่องที่เกิดระหว่างเนื้อเรื่องหลักนะคะ อาจจะเป็นฉากที่เราไม่ได้เอ่ยถึง แต่ขอบอกว่าฟินไม่แพ้เรื่องหลักเลยค่ะ :)
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
พี่ชายก็ขี้หวงเหลือเกินนนน แต่นึกว่าจะแรงกว่านี้ อ่ะรอดูพี่ชายเค้าจะแกล้งน้องเขยบ้านบ้านเขานะคะ
หวังว่าพี่ยองมินจะไม่ทำให้น้องเสียใจนะ! พี่ชายเค้ารอตบหัวคว่ำอยู่นะ5555555555,
อยากบอกว่าชอบมากกกกกกกกก ถึงปกติจะอ่านแค่คู่องเนียล แต่เรื่องนี้ทุกคู่ละมุนมากกกกกกก อ่านไปเขินไปโดยเฉพาะมินอุนกะอูซอบ อิอิ โฮหลินก็น่ารัก แต่แอบงอนพี่หลินนิดนึงเรื่องจีฮุน ไว้หายงอนจะหวีดต่อ 55555
เราเปนคนนึงที่ชอบแฮรี่มากกกกกก พอมาอ่านเรื่องนี้เลยอินเป็นพิเศษ บรรยากาศมันใช่ ภาษาก็ดี เขียนอ่านง่าย 10 10 10 ไปเลยคะ
เป็นกำลังใจให้ไรท์คะ
ปล. เราอยากได้ฟิคตอนพิเศษน้าาาาา เจอกันงานมีตคะ ^^
ส่งหมีไปจัดการซะ!!!!!