( SEASON 2 ) ◆ Miracle of September ◆ #Produce101

ตอนที่ 20 : ๑๗ - วอดก้าและการพบกันครั้งแรก

บทที่ ๑๗

______________________________________________________________________________________________________

Note - อ่าน talk ด้วยนะคะ~~

“เหงื่อออกเยอะจัง ตื่นเต้นหรอครับ?” น้ำเสียงทุ้มนุ่มดังลอดผ่านเข้ามาในโสตประสาทของคนร่างโปร่งที่กำลังจัดเสื้อคลุมตัวเองให้ดูดี

ซองอูหันหน้ามองคนตัวสูงข้างกายด้วยสายตาหงุดหงิด แต่สิ่งที่เขาได้รับกลับมาคือสายตาที่แสนใสซื่อ และรอยยิ้มโง่ๆ

เห็นแล้วหงุดหงิดเสียจริง

“เงียบสักทีคังแดเนียล” เขาตอบกลับไป พร้อมกับเขยิบตัวเว้นระยะห่างกับอีกคนด้วย

หลังจากที่พวกอาจารย์ไล่ต้อนนักเรียนทุกคนนอกจากตัวแทนและคู่เต้นรำ เข้าไปในงานได้แล้ว พวกเขาทั้งหกคนก็มายืนเรียงกันตามลำดับ

เริ่มจากเจ้าภาพ ตัวแทนฮอกวอตส์ได้ยืนอยู่หน้าสุดของแถว

ฮวังมินฮยอนในชุดสูทสีน้ำเงินเข้ม กับเสื้อคลุมสีขาวทำให้เขาดูเหมือนเจ้าชายที่หลุดออกมาจากนิยายไม่มีผิด ทั้งหน้าตา ผิวพรรณ และบุคลิกภาพที่หากบอกว่ามาจากวังนี่เขาคงเชื่อแบบสนิทใจเลย

เหมือนว่าคนที่เจ้าตัวควงมาในงานนี้จะเป็นพรีเฟ็คจากบ้านเดียวกัน ที่ชื่อ โดยอน

สาวเจ้าสวมชุดสีน้ำเงินที่เข้าคู่กันกับมินฮยอน ใบหน้าของเธอดูจะภาคภูมิใจเหลือเกินที่ได้เข้าไปงานไปในฐานะคู่ควงของตัวแทนจากฮอกวอตส์

ดูได้จากที่เขาเห็นใบหน้าสวยสดของเธอเชิดขึ้นจนแทยจะชิดเพดานเวทย์มนต์

คู่ถัดมาคือ ตัวแทนจากโบบาตงซ์ คิมชองฮา ที่อยู่ในชุดสีม่วงอ่อนรัดรูปที่ทำให้เห็นทรวงทรงของเธอได้อย่างดี

เรียกได้ว่าหากเดินผ่านหน้าอาจจะต้องมีเหลียวหลังมองจนคอหมุนแน่ๆ และคู่ควงของเธอก็เป็นเจ้าเด็กผมหลากสีจากบ้านกริฟฟินดอร์ของเขา คิมดงฮัน

เอาตามตรงเขาไม่เห็นรู้เลยว่าสองคนนี้สนิทกัน แถมสนิทกันจนควงมางานแบบนี้ได้เลย

แต่ก็นั่นแหละ ไอดงฮันมันจะควงกับใคร ไม่ใช่เรื่องของเขา 

แต่การที่เจ้าเด็กนั่นเห็นคู่ควงของเขาก็ดันเป็นเรื่องของมันซะได้

“ทำไมพี่ซองอูถึงได้เป็นคู่กับคังแดเนียลอะ” คนตัวสูงกว่าเขาที่ยืนอยู่ตรงหน้าหันหน้ามาพูดคุยกับเขา ระหว่างรอให้ถูกเชิญเข้าไปในงาน

“ไม่ใช่เรื่องของมึงดงฮัน!” ซองอูเอ่ยตอบเสียงแข็ง โดยมีเจ้าของชื่อที่ถูกพูดถึงอีกหนึ่งคนยืนขำอยู่ข้างๆ

“โห้ย อย่าเพิ่งแปลงร่างสิครับ นี่คนทั้งโรงเรียนเขาอยากรู้หมดเลยนะ” ดงฮันพูดต่อ

“โอ๊ยยยย ไม่ต้องมาถาม ไม่อยากตอบโว้ย!”

“เขิน?”

“ไอดงฮัน!!”

“ตัวแทนทั้งสามเตรียมพร้อมด้วยนะคะ” เสียงของศาตราจารย์ชีตาร์ดังขึ้น ทำให้พวกเรากลับไปยืนตามที่ที่ถูกจัดไว้ในตอนแรก และจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยอีกครั้ง

“เมื่อไหร่ซองอูจะควงผมสักทีครับ?” แดเนียลเอ่ยพูดขึ้น พร้อมกับหันสายตาไปที่แขนของเจ้าตัวที่ยกขึ้นมาอยู่ระดับเอว

“เดี๋ยวๆ เรื่องอะไรกูจะควงมึง มึงนั่นแหละต้องควงกู” ซองอูเอ่ยตอบ แล้วยกแขนขั้นมาขนาบข้างคนข้างกาย ว่าตนไม่ยอมที่จะเป็นฝ่ายเกี่ยวแขนแน่นอน

แดเนียลไม่เอ่ยตอบอะไร ได้แต่อมยิ้มมองคนร่างโปร่งที่แยกเขี้ยวขู่เขาตั้งแต่เจอกันเมื่อกี้นี้แล้ว

ไม่รู้ว่าโมโหที่ถูกเพื่อนล้อ หรือว่าเขินกันแน่

แต่เขาขอเดาว่าเป็นอย่างหลัง เพราะแก้มกลมขององซองอูขึ้นสีแดงอยู่ตลอดเวลา

“นายไม่เห็นจริงๆงั้นหรอ” แดเนียลถามขึ้น

“เห็นไร”

“ซองอูดูสิครับ ว่าฝั่งที่นายยืนเป็นฝั่งของใคร” เมื่อแดเนียลพูดจบ องซองอูก็ผละหน้าตัวเองหันมองรอบกาย

หน้าสุดของแถวที่เขายืนอยู่คือ นายอง คู่ควงของฮวังมินฮยอน

และคนที่ยืนตรงหน้าเขาก็คือคิมชองฮา ตัวแทนจากโบบาตงซ์

และทั้งหมดเป็นผู้หญิง ที่กำลังควงชายหนุ่มที่ยืนอยู่อีกฝั่งทั้งนั้น

ซองอูมองด้วยใบหน้าสลดใจ ก่อนจะยกแขนขึ้นมาเกี่ยวที่แขนของตัวสูงมี่รออยู่ก่อนแล้ว

นี่นายคิดบ้าอะไรอยู่นะองซองอู ทำไมถึงตอบรับคำขอจากไอหมีนี่กันนะ

เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ

“แต่ถ้านายไม่อยากควงไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมเป็นฝ่ายเกี่ยวแขนซองอูเอง” แดเนียลที่เห็นสีหน้าเศร้าสร้อยของคนข้างกายก็เอ่ยพูดออกมา พร้อมกับสลับให้แขนตัวเองไปเกี่ยวอยู่กับแขนซองอูแทน

“มึง—“ แต่ก่อนที่ซองอูจะเอ่ยพูดอะไร ประตูบานใหญ่ของห้องโงก็ถูกเปิดออกกว้าง ด้านในเต็มไปด้วยนักเรียนหลายรอยชีวิตและคณะศาตราจารย์หลายท่านที่กำลังยืนล้อมวง แล้วเหลือที่ว่างตรงกลางไว้เป็นฟลอร์เต้นรำ และเพดานเวทย์มนต์ที่เปลี่ยนไปจากปกติกลายเป็นสีขาวสว่าง และค่อยๆมีหิมะตกลงมา 

คงจะมีเพื่อทดแทนหิมะของจริงที่เกือบจะถึงสิ้นเดือนแล้วแต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะตกลงมาเลย

คู่หน้าสุดก้าวเดินเข้าไปในห้องโถง ทำให้คู่ด้านหน้าและคู่ของเขาก็เดินตามเขาไปติดๆ

ซองอูมองเห็นเพื่อนๆของเขายืนมองด้วยรอยยิ้มล้อเลียน แต่ก็ยกมือขึ้นตบอย่างพร้อมเพรียง

ทั้งเขาและแดเนียลเดินมาหยุดอยู่ตรงกลางฟลอร์ ก่อนเราทั้งคู่จะหันหน้ามองกันตามแบบที่เรียนมา

ทันทีเท้าของคนตัวสูงหยุดนิ่ง คังแดเนียลก็เข้ามาประชิดตัวเขาทันที พร้อมกับจับเข้าที่เอวเขาแบบไม่ทันตั้งตัว

และยังไม่ทันให้เขาได้ทักท้วงอะไร เสียงเพลงจากคณะดุริยางค์ของฮอกวอตส์ก็บรรเลงขึ้น พร้อมด้วยฝีเท้าของนักเรียนหกคนที่ก้าวเท้าตามเสียงเพลง เป็นการเต้นรำเปิดของทั้งสามตัวแทน

องซองอูไม่มีทางเลือกเท่าไหร่มากนัก เขาจึงต้องจำใจเกาะไหล่กว้างของคังแดเนียลไว้แทน และเมื่อเต้นรำผ่านหน้าเพื่อนทั้งสามของเขา ซองอูก็ได้แต่มองพวกมันด้วยอารมณ์ขุ่นมัว

เขาจะไม่รู้สึกดหงุดหงิดเลยถ้าไม่กี่วันก่อนหน้านี้พวกมันไม่ได้เอ่ยบอกเขาว่า

ณ ชั่วโมงสอนเต้นรำ

‘มึงเกาะไหล่กูดิ๊ซองอู’ เสียงไอยงกุกเอ่ยพูดขึ้น ก่อนมันจะลากตัวเขามาอยู่ตรงกลาง

‘อะไรมึง กูเป็นผู้ชายนะเว้ย กูต้องเกาะเอวสิ’ เขาตอบ

‘แต่กูว่ามึงไม่ได้กอดเอวใครหรอกว่ะ’ เสียงดงฮยอนที่เต้นรำอยู่ข้างๆเอ่ยพูด

‘ทำไมวะ’ ยองมินเอ่ยถามต่อ

‘เพราะยังไงไอคังแดเนียลก็ต้องเป็นคนคว้าเข้าที่เอวมึงอยู่แล้ว’

ไอพวกเพื่อนเลววววววววววววววว

แทนที่จะบอกว่ายังไงเขาก็ต้องเป็นฝ่ายชายที่กอดเอวอยู่แล้ว แต่พวกมันกับเอาแต่ให้เขาฝึกวิธีการเต้นของฝ่ายหญิงตลอด

ทำแม้กระทั่งให้ยัยเยจองมาสอนเขาเต้นเลยด้วยซ้ำ

นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาหงุดหงิดที่พวกมันพูดถูก และที่เขาดันจำท่าของฝ่ายหญิงได้อีกต่างหาก

นี่มันน่าอายเป็นบ้า

“นายเต้นเป็นนี่ ผมนึกว่านายจะฝึกเต้น—“

“เงียบเดี๋ยวนี้คังแดเนียล” ซองอูเอ่ยตอบผ่านไรฟัน ก่อนจะเปลี่ยนสลับมือตามท่าเต้น

จนศาสตราจารย์โบอา และ ศาสตราจารย์ดันมิลค์ เดินจูงมือกันออกมาเต้นรำไปพร้อมกับพวกเขา

และตามด้วยคู่อื่นๆทั้งคู่ของพวกอาจารย์และนักเรียนที่เริ่มทยอยออกมาเต้นกันแล้ว

ซองอูเงยหน้ามองไปรอบๆอย่างสนใจ ก่อนเขาจะมองเห็นน้องชายตัวเอง เซอุน กำลังเต้นกับใครสักคนที่ดูคุ้นเคยเหลือเกิน

น้องชายเขาเป็นฝ่ายที่เกาะไหล่คนตัวสูง พร้อมกับอมยิ้มมองต่ำไม่เงยหน้าสบตาคู่ตัวเองเลย

ใครมันเป็นคู่กับเซอุนวะ

อยากรู้จริงๆ

ถ้าน้องเขาจะมีแฟนสักคน ก็ควรที่จะเป็นคนดีที่เขายอมรับ จริงไหมครับ

แต่สุดท้ายองซองอูก็ไม่รู้จริงๆว่าคู่เต้นรำของน้องชายคนกลางของเขาเป็นใคร

ตอนเต้นรำเขาพยายามจะลากเจ้าหมีคังแดเนียลให้ไปใกล้เซอุนมากขึ้นเรื่อยๆ แต่เจ้าน้องชายก็ถูกผู้คนที่เข้ามาในฟลอร์ดูดกลืนหายไปจนไม่สามารถเข้าไปหาได้

ซองอูจึงต้องหันกลับมาเต้นรำอย่างตั้งใจอีกครั้ง เมื่อไม่สามารถมองหาเซอุนได้ต่อแล้ว

ก่อนคังแดเนียลจะเอ่ยบอกให้เขาทั้งคู่หลบฝูงชนออกไปด้านนอกดีกว่า ซองอูได้แต่พยักหน้าตกลง เพราะเขาก็เริ่มมึนๆกลิ่นน้ำหอมของคนในงานแล้ว

พวกเขาทั้งสองเดินหนีออกมาจากห้องโถงใหญ่ไกลพอสมควร พวกเขาเดินออกมาจากตัวปราสาทเลยก็ว่าได้ แดเนียลพาเขาเดินมาถึงด้านหลังที่เป็นทางลงไปยังทะเลสาบที่มีเรือของเดิร์มสแตรงก์จอดเทียบท่าอยู่

“ดื่มไหม อากาศเริ่มหนาวแล้ว” เขาหันมองคนที่เพิ่งเดินออกมาจากปราสาทด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

คนตัวสูงอาสาเดินเข้าไปฝานอีกครั้งเพื่อเอาเครื่องดื่มมาแก้หนาวให้เขาสักแก้ว ในมือของเจ้าตัวจึงมีแก้วน้ำที่บรรจุน้ำสีอำพันอยู่สองแก้ว

ก่อนแดเนียลจะส่งแก้วใบหนึ่งมาให้เขา

“ขอบใจ” ซองอูเอ่ยตอบ พร้อมกับกระชับเสื้อตัวหนาของตัวเองให้แนบแน่นขึ้น เมื่อรู้สึกได้ถึงลมเย็นๆที่พัดผ่านทำให้เขาสะท้านไปทั้งร่าง

เขายกแก้วน้ำขึ้นดื่มอย่างรวดเร็ว จนหมดแก้ว เผื่อหวังให้มันช่วยให้ความอบอุ่นแก่เขาได้

“ดื่มเยอะระวังเมานะครับ” คนตัวสูงข้างกายเขาเอ่ยพูด ซองอูเลิกคิ้วมองด้วยความสงสัย

“กูไม่ได้เมาง่ายขนาดนั้น”

“แต่แค่วอดก้าสามช็อตนายก็เมาแล้วนะ”

“รู้ได้ไง!” องซองอูตอบกลับ พร้อมกับหันมองหน้าอีกคน

เจ้าหมีแดเนียลรู้ได้อย่างไงว่าแค่วอดก้าสามช็อตเขาก็เมาเสียแล้ว

“ผมไม่คิดว่านายจะเมามากจนจำเรื่องในคืนนั้นไม่ได้เลย” แดเนียลเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้ม นั่นยิ่งทำให้ซองอูไม่เข้าใจในสิ่งที่อีกคนพูดเข้าไปใหญ่

เรื่องคืนนั้น?

นี่เขาคงไม่ได้เผลอเมามากจนไปทำอะไรน่าอายหรอกใช่ไหม!!

“รีบๆพูดอย่าลีลาโว้ย” เพราะแดเนียลเอาแต่ยกแก้วน้ำขึ้นมาจิบทีละนิด แล้วไม่ยอมเอ่ยพูดอะไรออกไปสักที ทำให้คนฟังยิ่งร้อนใจ

“ก็—ที่ร้านหม้อใหญ่รั่วไงครับ”

London , England

The Leaky Cauldron

22.15 PM

[พ่อคงไม่ต้องไปจัดการอะไรใช่ไหม]

“ครับ พ่อไม่จำเป็นต้องมาครับ”

[ดี รีบกลับมาที่โรงแรม อย่าเถลไถลนะคังแดเนียล]

“ครับพ่อ”

ร่างสูงวางสายจากผู้ให้กำเนิด ก่อนเขาจะเดินออกมาจากตู้โทรศัพท์สีแดงที่เป็นสัญลักษณ์สำคัญของประเทศนี้

ก่อนเขาจะก้าวเท้าเดินไปตามทางอย่างเอื่อยเฉื่อย

คังแดเนียลถูกพ่อตนเองลากมาที่ลอนดอนอย่างไม่เต็มใจเสียเท่าไหร่ เพราะช่วงปิดเทอมเป็นช่วงที่เขามักจะชอบฝึกซ้อมควิดดิชให้มากๆ เพื่อให้เขากลายเป็นทีมชาติ แต่เพราะเขาต้องมาเดินเตร็ดเตร่ไปมาแบบนี้ การเป็นซีกเกอร์ทีมชาติคงจะยากขึ้นกว่าเดิมแล้ว 

น่าแปลกที่ในเวลานี้ หากเป็นที่ประเทศบ้านเกิดของเขา มันจะต้องเงียบสงบไร้ผู้คนที่เดินเผ่นพล่านไปมาแล้ว แต่ที่ลอนดอนไม่ใช่ คนที่เดินบนทางเท้ายังมากมายราวกับเวลากลางวัน

แดเนียลไม่ได้สนใจหญิงสาวสองสามคนที่กำลังนั่งอยู่บาร์เล็กๆที่กำลังมองมาทางเขาอย่างสนใจ

พวกผู้หญิงน่ารำคาญเสมอ ไม่ว่าประเทศไหน

ร่างสูงเดินเอื่อยๆมาจนถึงตึกไม้ขนาดใหญ่สีดำทมิฬที่ตั้งตะหง่าอยู่ระหว่างหัวโค้ง

ก่อนมาที่ลอนดอนเขาเคยได้ยินพวกนักเรียนจากเดิร์มสแตรงก์ด้วยกันคุยโม้ว่าหากมาที่ลอนดอนต้องมาที่ร้านหม้อใหญ่รั่ว ที่เป็นร้านเหล้าที่เก่าแก่ที่สุดในลอนดอน

เขาเอื้อมมือเข้าไปกดเปิดประตูบานใหญ่ออก พร้อมกับก้าวเท้าเข้าไปด้านในอย่างเงียบเชียบ

บรรยากาศภายในร้านช่างแตกต่างจากด้านนอกราวกับคนละโลก ผู้คนในร้านต่างสวมชุดที่ย้อนยุค ที่ถ้าหากออกไปเดินในเวลานี้ต้องมีคนอกสั่นกันบ้าง เพราะความประหลาดของชุดลูกไม้นั่น

“รับอะไรดีพ่อหนุ่ม” เสียงเอ่ยพูดของคนตรงหน้าเขาทำให้แดเนียลเงยหน้ามอง

“เอา... // วอดก้าหนึ่งช็อตเพียวๆหน่อยครับ” แต่ยังไม่ทันให้เขาได้เอ่ยตอบคุณลุงที่ยืนอยู่ด้านหลังเคาเตอร์ ก็มีเสียงดังขึ้นมาจากเด็กหนุ่มที่เพิ่งเข้ามาใหม่ พร้อมกับมานั่งอยู่ข้างเขา ห่างออกไปหนึ่งที่นั่งเท่านั้น

แดเนียลมองคนมาใหม่อย่างหงุดหงิด ที่เอ่ยขึ้นขัดเขา

“มองอะไร”

นี่คนลอนดอนเขาทักทายคนไม่รู้จักกันแบบนี้หรือไงกัน

ไม่รู้ว่าคนข้างๆเขาไปกินรังแตนมาจากไหน ถึงได้มีอารมณ์หงุดหงิดขนาดนี้

แต่ก็ช่างมัน ถือว่ามันเป็นคนแย่ๆที่เข้ามาในชีวิตเขาอีกคนหนึ่งก็แล้วกัน

แดเนียลนั่งจิบน้ำสีอำพันในมืออย่างช้าๆ พลางเหม่อมองไปรอบร้าน ก่อนเขาจะหันสายตาไปมองคนที่กำลังนั่งซดวอดก้าสามช็อตเพียวๆด้วยความเร่งรีบ

นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เด็กหนุ่มเริ่มมีอาการโงนเงนไปมา ใบหน้าขาวๆเริ่มแดงขึ้นอย่างชัดเจน

ให้มองจากบัลแกเรียเขาก็ดูออกว่าเจ้านี่เมาแล้วแน่นอน

“นายๆ” เสียงเรียกดังขึ้นพร้อมกับแรงสะกิดจากคนข้างกาย ทำให้แดเนียลต้องหันไปมองอย่างหงุดหงิด

เขากำลังจะหันไปต่อว่าอีกคนด้วยความหงุดหงิดเพราะเจ้านี่มันจะชักกวนเวลาผ่อนคลายเขามากไปแล้ว

แดเนียลหันมองหน้าอีกคนอย่างชัดๆ ก่อนเขาจะต้องพับความคิดที่คิดจะต่อว่าคนตัวเล็กกว่าลงไปทันที

ใบหน้าที่ขึ้นสีแดงจัดเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ ดวงตาที่ฉ่ำไปด้วยน้ำในตา และริมฝีปากที่เผยอออก ทำให้เขาเหมือนกับหัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะ

น่ารัก

ไม่รู้อะไรดลใจให้เขาคิดแบบนี้ แต่หากใครคนอื่นมาอยู่ตรงนี้ และในสถานการณ์นี้ ก็คงจะคิดแบบเดียวกับเขาแน่ๆ

“อะไร” แดเนียลเอ่ยตอบไป นี่เป็นครั้งแรกที่เขาไม่เป็นตัวของตัวเอง เขาไม่เคยรู้สึกประหม่ามาก่อน และนี่เป็นครั้งแรกที่เขาใจเต้นแรงกับใครสักคนหนึ่ง

“มาดวลเหล้ากัน”

“หื้ม?”

“ก็—กินเหล้าเฉยๆมันไม่สนุกอ่ะ มาดวลกันเหอะ เบื่อมากเลย” คนข้างกายเขาเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงยานคาง พร้อมกับยกมือขึ้นสูงเรียกให้เจ้าของร้านรับออเดอร์ไป

แดเนียลนั่งมองวอดก้าสิบช็อตตรงหน้าด้วยใบหน้าฉงน

เอาจริงสิ?

หมอนี่จะดวลกับคนที่กินเหล้าแทนน้ำเปล่าจริงสิ?

เพราะที่บัลแกเรีย อากาศนั่นหนาวจนถึงกระดูกดำ การกินเหล้าจะช่วยให้อุ่นขึ้นได้ ฉะนั้นคนส่วนใหญ่จึงชอบที่จะดื่มเหล้าเป็นประจำ รวมถึงเขาด้วย

“ถ้าชนะจะได้อะไร”

“ทุกอย่าง—ทุกอย่างที่นายต้องการเลย” อีกคนตอบด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม ที่เขามองแล้วมันโคตรน่ารัก

ให้ตายเถอะ

“งั้นเริ่มกันเถอะ” เขาไม่รีรออะไร รีบคว้าแก้วใบที่หนึ่งขึ้นมาจิบเบาๆ และเริ่มเร่งความเร็วจนในที่สุดก็หมดไปสามแกวในเวลาอันรวดเร็ว

“ยังไงฉันก็ชนะ”

แดเนียลมองอีกคนที่เริ่มไปแก้วที่ห้าแล้ว แต่หลังจากนั้นก็ลดความเร็วลงจนเหลือแค่ถือแก้วไว้ในมือเท่านั้น

เขาพยายามไม่มองหน้าอีกคนที่กำลังมองเขาด้วยสายตาที่หวานฉ่ำ เขารู้ดีว่าอีกคนเมามากแล้ว แต่ถ้าเมาแล้วไปยิ้มอ่อยคนอื่นเรี่ยราดแบบนี้ หากเป็นแฟนเขาเขาคงจะจับขังให้อยู่ในบ้านตลอดเวลาเป็นแน่

“หมดแล้ว” แดเนียลเอ่ยพูด พร้อมกับวางแก้วสุดท้ายลง แล้วหันมองคนที่อวดเก่งทำเหมือนจะเป็นผู้ชนะ

แต่สิ่งที่เขาเห็นกลับเรียกรอยยิ้มจากเขาได้เป็นอย่างดี

ร่างของเด็กหนุ่มข้างกายเขากำลังนอนฟุบลงกับโต๊ะ ในมือของเจ้าตัวยังมีแก้วเหล้าแก้วที่หกอยู่เลย คงจะล้มพับไปเพราะความเมาแน่นอน

“ให้ตายเถอะ แล้วฉันจะทวงคำสัญญาจากใครละเนี่ย” แดเนียลพูดขึ้นลอยๆ ก่อนจะยื่นหน้าเขาไปไกลอีกคนที่กำลังหายใจเข้าออกอย่างเป็นจังหวะ บ่งบอกได้ดีว่าคงหลับไปแล้ว

เขาส่ายหัวไปมาอย่างนึกขัน ก่อนจะหยิบกระเป๋าตังค์ขึ้นมาจ่ายทั้งหมด รวมทั้งของคนที่หลับอยู่นี่ด้วย

ก็อย่างว่า จะให้ปล่อยให้ตื่นขึ้นมาจ่ายเองก็น่าสงสาร

ถือว่าเป็นค่าตอบแทนที่ช่วยทำให้เขารู้สึกว่าการมาลอนดอนไม่น่าเบื่อก็แล้วกัน

“ฉัน—“ ก่อนที่แดเนียลจะเดินออกไปจากบริเวณนั้น เสียงพูดจากคนที่กำลังนอนอยู่ก็ดังขึ้นมา

“ฉันเรียนที่ฮอกวอตส์—ชื่อองซองอู ไว้ค่อยมาทวงสัญญานะ” พูดจบ เจ้าตัวก็สลบไปอีกรอบ

ไม่รู้ว่าสิ่งที่อีกคนพูดเป็นความจริงหรือเปล่า หรือเพียงแค่ละเมอพูดออกมาเท่านั้น แต่เขาขอปักใจเชื่อไปก่อนแล้วกัน

ถ้างั้น

ไว้เจอกันใหม่นะ องซองอู J

“แล้วมึงก็มาหอมแก้มกู! บ้าไปแล้ว” ซองอูมองหน้าที่เพิ่งเล่าเรื่องหน้าอับอายให้เขาฟังไป พร้อมกับเบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่อีกคนพูด

ถึงแม้ว่าเขาจะจำได้ว่าเขาแอบพ่อไปเที่ยวในตัวเมืองลอนดอน และแอบเขาไปที่ร้านหม้อใหญ่รั่วและดื่มเหล้าจริงๆก็ตามที

“ก็นายบอกเองว่าอะไรก็ได้ที่ต้องการ”

“แต่ต้องไม่ใช่หอมแก้มสิโว๊ย!!” พูดจบ ซองอูก็ทุบเข้าไปที่ไหล่คนตัวสูงอย่างแรงจนเกินเสียงดังลั่น

“เขินแล้วลงไม้ลงมือหรอครับช่วงนี้” แดเนียลพูดต่อ พร้อมกับลูบแขนตัวเองไปมา

“ไม่ต้องมาพูดเลยโว๊ย เกลียดมึงคังแดเนียล!!” ซองอูพูดต่ออย่างเสียงดัง พร้อมกับสะบัดตัวเดินหนีเข้าไปในปราสาทอย่างรวดเร็ว

ทิ้งให้คังแดเนียลยืนมองด้วยรอยยิ้มกว้าง

“ไปไหนมาวะซังบิน” ร่างสูงในชุดสูทสีแดง และกางเกงสีดำตัดกันเอ่ยปากถามเพื่อนตัวเองที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องโถงหลังจากหายหน้าไปนาน

“เอาเหล้าไปให้ท่านหัวหน้ามา” เจ้าของชื่อซังบินเอ่ยตอบ พร้อมกับชูขวดเหล้าหมักอย่างดีให้อีกคนดู

“เหล้า? ไอคุณชายมันเอาไปทำอะไรวะ แล้วมันหายหัวไปไหนเนี่ย?”

“อยู่กับองซองอูสองคนข้างนอก มึงคิดสิว่ามันจะเอาไปทำอะไร” พูดจบ ทั้งสองก็ยิ้มใส่กันด้วยความกรุ่มกริ่ม

“สมแล้วที่เป็นคุณชายแห่งเดิร์มสแตรงก์ นับถือมันจริงๆ” จินอูตอบพร้อมรอยยิ้ม

“แล้วนี่มึงจะไปไหน” ซังบินเอ่ยถามบ้าง เมื่อเห็นเพื่อนทำท่าทางเดินไปที่ซุ้มอาหาร

“เอาของกินไปให้เด็ก” พูดจบก็ขยิบตาใส่เพื่อนที่ยืนมองด้วยความเบื่อหน่าย

“เด็กฮัพเฟิลพัฟที่เป็นคู่เต้นรำมึงอะนะ เหม็งจังโว้ยยย”

“คนไม่มีคู่ก็เงียบปากนะครับ” พูดจบ จินอูก็ตบไหล่เพื่อนตัวหนาเบาๆ ก่อนจะได้รับนิ้วกลางงามๆตอบกลับมา

ท่าหัวหน้าก็มัวแต่อ้อนเมีย

เพื่อนคู่หูของเขาก็ดันพบรักแท้ที่ฮอกวอตส์ นี่มีใครเหลือให้เขาบ้างไหมครับ 

วอนผู้รู้ช่วยมาตอบทีครับบบบบ

-talk-

มาแล้วววววว

วันนี้มาเร็วเพราะเสียที่กดบัตรไม่ได้เลย หนีมาสิงเวิร์ดทั้งวันเลย 555555555

ไหนมีใครนกบัตรแบบเราบ้าง ยกมือออ ฮืออออออออ 

ไปเป็นไรนะคะ เราจะมีของไปปลอบใจหน้ามีตเอง 

แจ้งให้ทราบโดยทั่วกัน ไรท์ ฟิค #MiracleMW จะนำฟิคตอนพิเศษไปแจกหน้ามีตนะคะ ซึ่งคู่ที่ไปแจกแน่ๆเลยจะมีคู่หลักทั้งสามคู่ มินอุน หลินโฮ และองเนียลแน่นอน เราเลยอยากจะมาถามว่ามีใครอยากได้บ้าง เราจะได้กะจำนวนถูก (แอบบอกว่ามีโพลารอยด์ไปแจกด้วยย) 

เป็นการขอบคุณที่ติดตามฟิคเรานะคะ รักทุกคนสำเหมอ 

ปล.ตอนนี้ยอดเฟบครบพันแล้วนะคะ ฮือ ร้งไห้หนักมากกกกกก

ขอบคุณทุกการติดตามนะคะ อีกหลายตอนกว่าจะจบ ยังไงก็อยู่ด้วยกันไปจนจบเลยนะคะ รักส์