ตอนที่ 14 : ๑๒ - การแข่งนัดสำคัญ
บทที่ ๑๒
________________________________________________________________________________________________________
"นี่ฉันแปลกใจมากเลยนะที่พี่มิ
"นั่นสิ แต่ถ้าเขาชนะ เรเวนคลออาจจะได้คะแนนเพิ่มก็
"ว่าแต่พวกนาย พี่มินฮยอนไม่อยู่ แล้วเราจะเข้าหอได้มั้ยเนี่ย" สิ้นเสียงอึยอุง พวกเขาและเพื่อนๆร่วมบ้านก็เดิ
"คราวนี้จะถามอะไรอีกเนี่ย" เป็นน้องจัสติน ปีสามที่ยืนซบไหล่แดฮวีอยู่เอ่
"คำถามนี้ง่ายมาก" รูปปั้นอินทรีเอ่ยพูด
"เห็นบอกง่ายกี่ครั้งก็ยากตลอด!
"คำถามคือ ถ้าฉันเข้านอนตอน 2 ทุ่ม แล้วตั้งนาฬิกาให้ปลุกตอน 9 โมงเช้าถามว่าฉันจะได้นอนกี่ชั่
เซอุนหันมองเพื่อนๆที่ผงะไปทั
แดฮวีกับน้องจัสตินหันไปซุบซิ
อึยอุงก็ขยับปากขมุบขมิบเหมื
ส่วนแจฮวาน
"พรุ่งนี้เช้าจะมีอะไรกินนะ"
"พี่เขาจะถึงหอหรือยังนะ"
"แล้วพรุ่งนี้พี่เขาเรียนอะไรบ้
ทำให้เซอุนที่ยืนอยู่ข้างๆได้
เขาแอบสงสัยอยู่หน่อยๆว่าตอนที่
หลายคนชอบพูดว่าแจฮวานไม่
แต่เขาคิดว่าเพื่อนเขาต้องมี
แต่แค่ตอนนี้มันยังไม่
"13 ชั่วโมง!!" ใครสักคนที่อยู่ด้านหลังเอ่ยพู
"ไม่ถูกต้อง" รูปปั้นตอบ
มันเหมือนจะยาก แต่มันก็ไม่ยาก
หากเข้านอนตอน 2 ทุ่ม แล้วตั้งนาฬิกาให้ปลุกตอน 9 โมงเช้า แล้วจะได้นอนกี่ชั่วโมงก่อนที่
2 ทุ่มคือ เลข 8
หากตั้งปลุกตอน 9 โมงเช้าคือเลข 9
ถ้างั้น
"1 ชั่วโมง" เซอุนเอ่ยตอบ
รูปปั้นหินหันมามองเขา ก่อนจะหมุนตัวเปิดทางให้
"สุดยอดเซอุน!!" แจฮวานเอ่ยพูดเสียงดัง
"นายเก่งมากเลย" แดฮวีพูดต่อ
และอีกหลายคนที่ตะโกนชื่นชมเขา ทำให้เซอุนยิ้มไม่หุบ
"สมแล้วที่กำลังจะเป็นสะใภ้กริ
"ว่าอะไรนะคิมแจฮวาน" เซอุนเอ่ยถาม ด้วยใบหน้าที่ขมวดคิ้วยุ่ง
"เปล่าจ้า เพื่อนเซอุนรีบขึ้นไปนอนนะจ๊ะ" แจฮวานรีบตอบ พร้อมกับดันหลังของเซอุนให้เดิ
คล้อยหลังเซอุนที่ขึ้นไปด้
"ไปรู้อะไรมาแจฮวาน เล่า!" แดฮวียื้อตัวแจฮวานไว้ พร้อมกับกระซิบถาม
"ฉันไม่รู้อะไรสักอย่าง"
"คิมแจฮวาน!"
"ครับอีแดฮวี!”
“ถ้านายไม่พูด ฉันจะบอกเรื่องนายกับพี่ซองอุนให้ทุกคนรู้!” แดฮวีเอ่ยพูดเสียงเบา
“เอาดิ ถ้างั้นนายก็ต้องแต่งชุดประหลาดๆไปงานเต้นรำนะ” แจฮวานพูดต่อด้วยน้ำเสียงยียวนพร้อมกับ ยักคิ้วส่งไปให้คนตรงหน้า แล้วหันตัวเดินขึ้นบันไดไป
“ย๊า! ฝากไว้เถอะคิมแจฮวาน”
“แดฮวีไปไหนเนี่ย” อึยอุงที่เดินออกมาจากหอพักเอ่ยถามขึ้น พร้อมกับจัดระเบียบร่างกายตัวเองให้พร้อมก่อนไปสนามควิดดิชในเช้าวันนี้
“อาจจะไปที่สนามแล้วก็ได้มั้ง เรารีบไปกันเถอะ” เซอุนเอ่ยตอบ พร้อมกับรีบลากตัวแจฮวานที่ยังคงสลึมสลือเหมือนยังไม่ตื่นนอนดีนักให้เดินตามไป
ทั้งสามคนเดินเท้ามาจนถึงสนามควิดดิช ในเวลายามเช้าแบบนี้ก็ยังคงมีคนล้นสนาม เพราะการแข่งขันในวันนี้เป็นอีกนัดที่สำคัญมาก เป็นการแข่งขันระหว่างแชมป์และรองแชมป์ของปีที่แล้ว ถือว่าเป็นนัดล้างตาของทั้งสองบ้านเลยก็ว่าได้
กริฟฟินดอร์ และ สลิธีริน
เซอุนเดินขึ้นบันไดไปยังที่นั่งของฝั่งเรเวนคลอที่มีคนนั่งจนเกือบเต็ม แต่ก็ยังมีที่ว่างให้เขา อึยอุง แจฮวานและแดฮวี(ที่ไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ไหน)นั่งได้
เขามองไปทางฝั่งที่นั่งของกริฟฟินดอร์และสลิธีรินที่มีคนนั่งอยู่จนเกือบล้น ไหนจะพวกนักเรียนชายจากเดิร์มสแตรงก์ที่มาจับจองที่นั่งของฝั่งสลิธีริน แต่ไม่ยักกะเห็นนักเรียนหญิงของโบบาตงซ์เลย สงสัยพวกเธอจะไม่ค่อยสนใจอะไรพวกนี้ เซอุนมองเห็นคังแดเนียลจากมุมที่เขานั่งอยู่ได้อย่างชัดเจน ยิ่งมองเท่าไหร่เขาก็ยิ่งไม่สามารถหยุดคิดได้ว่าอีกคนหล่อและเพอร์เฟ็คมากแค่ไหน ทั้งตา คิ้ว จมูก ปาก ส่วนสูงหรือหุ่น เหมือนพระเจ้าจงใจปั้นออกมาทีละชิ้นทีละชิ้นเลย ไม่เหมือนพี่ชายเขาที่เหมือนพระเจ้าบรรจงแค่บางส่วนเท่านั้น เพราะถึงพี่ชายเขาจะหล่อที่ถึงขั้นสาวเหลียวหลัง แต่นิสัยของพี่ชายเขานี่ช่าง ... โอเค ไม่พูดดีกว่า
และนั่นยังไม่นับรวมบ้านเขาและบ้านฮัพเฟิลพัฟที่ไม่มีการแข่งขันในวันนี้แต่ยังสามารถลากสังขารตัวเองมานั่งจมปุกดูการแข่งขันพร้อมกับแซนวิชสองก้อนในมือได้
นี่เขากำลังพูดถึงเจ้ายูซอนโฮน้องชายสุดที่รักของเขาอยู่
เซอุนเพ่งสายตามองน้องชายตัวเองที่กำลังกัดขนมอย่างเอร็ดอร่อย ข้างๆกันมีฮยองซอบที่นั่งชะเง้อคอมองหาอะไรสักอย่างอยู่บนอัฒจันทร์ของฝั่งฮัพเฟิลพัฟ ก่อนเขาจะหันกลับมามองแจฮวานที่เซหัวไปมาด้วยความง่วงอย่างน่าสงสาร
นี่เขาเริ่มรู้สึกผิดแล้วที่ปลุกเพื่อนมาดูแข่งควิดดิชแต่เช้าเนี่ย
เหตุที่การแข่งควิดดิชในวันนี้เปลี่ยนเวลามาแข่งตอนเช้าแบบนี้ เป็นเพราะในช่วงบ่าย พวกศาสตราจารย์จะใช้สนามควิดดิชในการทำการจัดสถานที่การประลองเวทย์ไตรในภารกิจแรก ทำให้จึงต้องร่นเวลาให้มีการแข่งขันที่เช้าขึ้น
สภาพคนดูในสนามหลายคนถึงในดูเหมือนอยากจะสลบไสลกันเต็มทีแล้ว
นั่งรออยู่ไม่นาน เสียงเป่านกหวีดของศาสตราจารย์ชีต้าก็ดังขึ้น พร้อมกับฝูงบินของนักกีฬาควิดดิชของสลิธีริน ก็ค่อยๆไล่ออกมาทีละคนสองคน
เซอุนมองเห็นรุ่นพี่แบคโฮที่บินออกมาเป็นคนสุดท้ายด้วยใบหน้าที่น่ากลัวและดูจริงจังมาก
ท่าทางเขาดูเคร่งขรึมราวกับหมีที่ไม่มีน้ำผึ้งให้กินหรืออะไรที่น่ากลัวมากกว่านั้น
หลังจากที่สลิธีรินออกมาจนครบแล้ว ก็เป็นตาของคู่แข่งและว่าที่แชมป์อีกหนึ่งสมัย นักกีฬาของกริฟฟินดอร์บินเข้ามาทีละคนแต่เป็นระเบียบเหมือนทุกครั้ง เริ่มด้วยที่คีปเปอร์ บีตเตอร์ทั้งสองคน เชสเตอร์ทั้งสามคน และสุดท้ายคือซีกเกอร์
รุ่นพี่อิมยองมิน
เซอุนรีบละสายตาจากในสนามเมื่อคนที่บินออกมาคนสุดท้ายหันมองมายังฝั่งที่นั่งของเรเวนคลอและมองมาที่เขาพอดีเป๊ะๆเหมือนเล่งมาก่อนแล้วว่าเขาอยู่ตรงไหน ทำให้เซอุนต้องหันมองไปยังฝั่งที่นั่งของแต่ละบ้าน ไล่มองไปเรื่อยๆจนพอใจ เขาถึงได้หันกลับมามองที่สนามอีกครั้ง
แต่ก็ต้องขมวดคิ้วยุ่ง
เมื่อคนที่กำลังมองเขาอยู่ก่อนหน้านี้ยังไม่ละสายตาไปจากเขาเลย
ให้ตายเถอะ เมื่อไหร่รุ่นพี่หัวแดงคนนั้นจะเลิกมองเขาด้วยสายตาที่ทำให้หัวใจเขาเต้นแรงสักทีนะ
ปี๊ด!
เซอุนต้องขอบคุณเสียงนกหวีดของศาสตราจาย์ชีตาร์ที่ดังขึ้น ทำให้ทั้งพี่ยองมินและคนอื่นในสนามบินไปหยุดตามที่ของตัวเอง
“เริ่มการแข่งขัน ปี๊ด!!” สิ้นเสียงนกหวีด ลูกบอลทั้งสามลูกก็ถูกปล่อยขึ้นสู่ท้องฟ้า
ลูกควัฟเฟิลที่เด้งขึ้นมาถูกเชสเตอร์ของทีมกริฟฟินดอร์ขว้างไว้ได้ ก่อนเขาจะรีบบินหนีทีมสลิธีรินที่กำลังไล่ตามมา
ทางบีตเตอร์ของสลิธีรินก็เริ่มหวดลูกบลัดเจอร์ใส่ทีมตรงข้ามแล้ว มีกริฟฟินดอร์บางคนที่ไม่สามารถหลบลูกบลัดเจอร์ได้ ก็ถูกกระแทก ชนเข้าไปเต็มแรงจนร้องอุทานความเจ็บปวดออกมาด้วยเสียงที่ดัง
เซอุนมองเห็นพี่ซองอูที่สามารถแย่งลูกมาจากเชสเตอร์ของอีกทีมได้ และเพราะตัวพี่ชายของเขาอยู่ใกล้กับห่วงของฝั่งสลิธีรินมากที่สุด เขาเลยโยนลูกไปอย่างไม่ลังเล
“นั่นๆๆ องซองอูโยนลูกเข้าห่วงไปแล้วครับบบ”
คีปเปอร์ของสลิธีริน ที่เซอุนรู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตาเหมือนว่าจะชื่ออูจินหรืออะไรสักอย่าง บินอย่างรวดเร็วเข้ามาคว้าลูกควัฟเฟิลที่พี่ซองอูโยนมาได้สำเร็จ แล้วโยนลูกไปให้เชสเตอร์ทีมตัวเอง
และกริฟฟินดอร์ก็ไม่สามารถทำแต้มได้
“เสียดายจริงๆ นั่นเป็นโอกาสดีของกริฟฟินดอร์เลยทีเดียวครับ”
“เมื่อกี้ลูกของพี่ซองอูสวยมากเลยอ่ะ ถ้าเข้าก็ดีสิ” เสียงของแดฮวีดังขึ้นข้างๆเขา พร้อมกับร่างของเจ้าตัวที่โผล่มาตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้
นี่หายตัวมาหรือเปล่าอ่ะ? งง
เซอุนหันมองเพื่อนตัวเองที่กำลังนั่งเคี้ยวขนมพร้อมกับดูการแข่งขันด้วยสีหน้าจริงจัง ก่อนจะหันไปมองในสนามอีกครั้ง
“เชสเตอร์คนใหม่ของกริฟฟินดอร์นี่เก่งจังเลยอ่ะ” แดฮวีพูดขึ้นพร้อมกับชี้ไปที่คนที่เพิ่งบินผ่านหน้าพวกเขาไป
“ใครอ่ะ?” เซอุนถาม
“คิมซามูเอลปีสามน่ะ หล่อ เรียนเก่ง แถมยังเล่นกีฬาเก่งมากด้วยนะ ฮึ่ย” แดฮวีตอบ พร้อมกับทำท่าทางเหมือนพวกคนแก่ๆที่อยากกินเด็กอะไรแบบนั้น
เซอุนละสายตาจากการทำแต้มด้านหน้าไปมองคนสองคนที่กำลังบินวนไปมารอบๆสนาม
ยองมินค่อยๆบินไปเรื่อยๆอย่างไม่เร่งรีบ เขาพยายามใช้สายตาของตัวเองมองหาลูกโกลเด้นสนิช พร้อมกับหันไปดูคะแนนเป็นระยะๆ
วิธีที่ยองมินชอบใช้ในการแข่งขันคือ หากเขามองเห็นลูกโกลเด้นสนิชแล้ว เขาจะไม่ทำท่าทางเหมือนว่าเจอแล้ว หรือใช้ความเร็วในการบินตาม แต่ยองมินจะคอยตามมันอยู่ห่างๆและค่อยๆตามดูไปอย่างไม่ละสายตา แล้วเมื่อคะแนนของอีกทีมนำไปมากแล้ว เขาจะเร่งความเร็วไปคว้าลูกโกลเด้นสนิช และนำชัยชนะมาให้ทีมได้
แต่เหมือนว่าคราวนี้เขาจะทำแบบเดิมไม่ได้แล้ว
“จะเล่นแผนเดิมอีกแล้วหรอ เบื่อว่ะ” ซีกเกอร์ของอีกทีมอย่างอูจินยองบินโฉบเข้ามาใกล้เขา พร้อมกับเอ่ยพูด
ยองมินไม่ได้ตอบอะไร
“มาเล่นอะไรที่มันตื่นเต้นหน่อยดีกว่า” จินยองพูดต่อด้วยน้ำเสียงยียวนที่เริ่มทำให้ยองมินรู้สึกหงุดหงิดแล้ว
จะพูดอะไรนักหนา
“เด็กคนนั้นชื่ออะไรนะ? จองเซอุนหรอ? น่ารักดีนะ” สิ้นคำพูดของอีกคน ยองมินก็หันหน้ามองพร้อมกับหยุดไม้กวาดตัวเองทันที
“ต้องการอะไรว่ามา” ยองมินพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์สุดๆ ก่อนเขาจะได้รับรอยยิ้มกวนประสาทกลับมา
“อย่าใจร้อนสิครับคุณพรีเฟ็ค” จินยองว่า “เรามาแข่งกันดีกว่า ใครชนะการแข่งขันนี้ ได้เซอุนไป ตกลงไหม”
“ไอ้!” ยองมินกัดฟันกรอด พร้อมกับทำท่าจะเข้าไปกระชากตัวอีกฝ่าย แต่อูจินยองก็เบี่ยงตัวหลบได้สำเร็จ
“แล้วเจอกัน” พูดแค่นั้น ก่อนอีกคนจะบินกระแทกไหล่เขาไป
ยองมินมองตามแผ่นหลังจินยองไปด้วยความหงุดหงิด พลางบินขึ้นมาอยู่ในระดับที่สามารถมองเห็นคนดูได้
ยองมินกวาดสายตามองเซอุนที่กำลังมองมาที่เขาอยู่เช่นเดียวกัน ดูน่าแปลกที่คราวนี้คนเป็นน้องไม่คิดจะหลบสายตาเขาเหมือนเคยแต่กลับส่งสายตามองมาแบบตรงๆ
สายตาแบบที่เขาขอตีความอย่างคิดไปเองเลยแล้วกันว่าเป็นสายตาที่กำลังเป็นห่วงเขาอยู่
เพียงแค่นี้ ต่อให้มีอูจินยองอีกสักสิบคนเขาก็ยอมสู้ต่อแล้ว
“โอ๊ะๆๆ ดูเหมือนว่าอูจินยอง ซีกเกอร์ของสลิธีรินจะเจอลูกโกลเด้นสนิชแล้วนะครับ!” เสียงพากษ์ของยุนจีซองดังขึ้นเรียกสติของยองมินให้กลับมา ก่อนเขาจะหันไปมองที่คนที่กำลังบินอย่างรวดเร็วเหมือนกำลังไล่จับอะไรสักอย่าง
ยองมินพยายามเพ่งสายตามองไปตรงหน้าของอูจินยอง แต่ก็พบแต่ความว่างเปล่า ถึงมันจะไกลแต่เขาก็เชื่อมั่นในสายตาตัวเองว่าตรงหน้าของอีกคนไม่ได้มีลุกโกลเด้นสนิชหรืออะไรอยู่สักอย่าง นั่นคงเป็นแผนของเจ้าตัวให้เขาหลงกลไปไล่จับอากาศแน่ๆ
ยองมินบินโฉบไปอีกทางที่ตรงข้ามกัน เขาสอดสายตามองหาเจ้าลูกบอลกลมๆสีทองที่ชอบบินวนไปมาอย่างซุกซน ก่อนเขาจะอมยิ้มออกมา ยองมินหันมองคะแนนก็พบว่าตอนนี้คะแนนของกริฟฟินดอร์กำลังนำอยู่ ด้วยฝีมือของคิมซามูเอล เชสเตอร์คนใหม่ของกริฟฟินดอร์ เขาไม่รีรออะไรทั้งนั้น หากช้ากว่านี้ เจ้าอูจินยองหัวชมพูนั้นจะต้องมองเห็นลูกโกลเด้นสนิชแน่ๆ
“อ้าวๆๆนั่นอิมยองมิน ซีกเกอร์กริฟฟินดอร์ก็กำลังเร่งความเร็วไม้กวาดเช่นเดียวกันครับ! อะไรกันเนี่ย มีลูกโกลเด้นสนิชสองลูกเลยหรอครับเนี่ย!”
“โถ่เว้ย!!” เสียงสบถของจินยองดังขึ้น ก่อนเขาจะส่งสายตาไปให้บีตเตอร์ของทีมตัวเองอย่างไลควานลิน ก่อนเจ้าตัวจะพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ
ยองมินรีบเร่งความเร็วของไม้กวาดตัวเอง พร้อมกับเอื้อมมือไปข้างหน้าอย่างสุดแขน โดยไม่ทันได้สนใจคนที่บินโฉบมาด้านหลังของตัวเองพร้อมกับลูกบลัดเจอร์ในมือ
“ยองมิน! ระวัง!!!” เสียงใครสักคนในสนามตะโกนขึ้นมา ยองมินที่กำลังจะเอื้อมมือจับลูกสนิชได้เป็นอันต้องหันไปมองตามที่มาของเสียง เขามองเห็นลูกบลัดเจอร์ที่กำลังตรงมาอย่างรวดเร็ว ก่อนทุกอย่างจะดับลงไป พร้อมกับเสียงคนตะโกนร้องอย่างตกใจไปทั่วสนาม
“อ้าว น้องเซอุน?” ดงฮยอนที่เพิ่งเข้าไปดูอาการเพื่อนในห้องพยาบาลมา ก่อนเขาจะเปิดประตูออกมาเห็นคนตัวเล็กที่กำลังยืนอยู่หน้าห้อง
“มาเยี่ยมไอ้ยองมินหรอ” ดงฮยอนเอ่ยพูดต่อ “เข้าไปเลยสิ ไอ้ยองมินมันยังไม่ตื่นสักที พี่ก็เริ่มหิวแล้วเนี่ยว่าจะไปหาอะไรกิน ฝากเราเฝ้ามันแทนพี่หน่อยแล้วกัน” พูดจบดงฮยอนก็เดินหายไปตามทาง
เซอุนมองซ้ายมองขวาอย่างมีพิรุธ ก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปในห้องพยาบาลด้วยความเงียบเชียบ
เตียงของห้องพยาบาลมีเพียงแค่เตียงเดียวเท่านั้นที่ถูกใช้งาน
เตียงที่มีรุ่นพี่หัวแดงกำลังนอนหลับด้วยลมหายใจที่สม่ำเสมอ แต่ชวนให้เซอุนต้องขมวดคิ้วยุ่ง
พี่ยองมินสลบไปจากการถูกลูกบลัดเจอร์หวดใส่อย่างเต็มแรงจนอีกคนร่วงลงมาจากไม้กวาดในระหว่างการแข่งขันเมื่อเช้านี้ โชคดีที่ตอนนั้นอีกคนไม่ได้บินสูงสักเท่าไหร่ ทำให้ตอนร่วงลงมามีเพียงแค่แผลจากการที่หัวกระแทกเท่านั้น
แต่ข่าวดีคือพี่ยองมินคว้าลูกโกลเด้นสนิชไว้ได้ ทำให้ผู้ชนะคือกริฟฟินดอร์ไปโดยปริยาย
วินาทีที่เขาเห็นรุ่นพี่หัวแดงหล่นลงมาจากไม้กวาด เซอุนเกือบคิดว่าตัวเองอาจจะหยุดหายใจไปแล้วก็ได้
เพราะเขาแทบไม่รับรู้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นเลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาวิ่งตามคนที่ถูกเพื่อนและพวกอาจารย์แบกมาที่ห้องพยาบาลมาได้ยังไง ไม่รู้เลยว่านี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วที่เขาเอาแต่เดินวนไปวนมาหน้าห้องพยาบาลนี้
นี่มันเหมือนไม่ใช่ตัวเขาเลย
เซอุนเดินอ้อมไปนั่งเก้าอี้ข้างเตียงของพี่ยองมิน พร้อมกับขยับผ้าห่มให้คลุมตัวอีกคนอย่างมิดชิด
เขามองใบหน้ายามหลับของอีกคนด้วยความสงสัย ก่อนจะเอานิ้วจิ้มไปที่แก้มของคนที่นอนอยู่เบาๆ
พี่ทำให้ผมไม่เป็นตัวเองเอาซะเลย
จองเซอุนผู้ที่ไม่เคยสนใจคนอื่นนอกจากตัวเอง เพื่อนๆ และครอบครัว ตอนนี้เขากับเพิ่มคนบางคนเข้าไปโลกของเขาซะแล้ว
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเป็นห่วงใครมากขนาดนี้
“แค่กๆ” เสียงไอดังขึ้นจากคนตรงหน้า ทำให้เซอุนหลุดออกจากภวังค์พร้อมกับตาโตอย่างตกใจ เมื่อคนตัวสูงที่นอนอยู่บนเตียงลืมตาขึ้นมาแล้วไอออกมาอย่างรุนแรง
เซอุนรีบหันไปหยิบน้ำข้างเตียงขึ้นมายกให้อีกคนดื่ม พี่ยองมินรับน้ำเข้าปากก่อนจะดันมือของเซอุนออกเป็นเชิงว่าพอแล้ว
ก่อนเจ้าตัวจะกลับไปล้มตัวลงนอนแล้วลืมตามองเขาอย่างนิ่งๆ
“ทำไม—พี่มองผมแบบนั้น”เซอุนเอ่ยถาม
“ก็—ไม่คิดว่าตื่นขึ้นมาแล้วจะเจอหน้าเราเป็นคนแรก” ยองมินตอบด้วยน้ำเสียงที่แหบๆ พร้อมกับไอออกมาเบาๆ
เซอุนมองคนที่กำลังนอนอยู่ด้วยสายตาที่เป็นห่วงอย่างปิดไม่มิด
“พี่พักผ่อนต่อเถอะครับ ผมจะกลับไปเรียนแล้ว” เซอุนว่าขึ้น พร้อมกับทำท่าจะลุกขึ้นยืนเดินออกไปเมื่อเขารู้สึกว่ากำลังกวนเวลาพักผ่อนของอีกคน
แต่ก็ช้าไป เมื่อคนหัวแดงที่นอนอยู่เอื้อมมือมาจับข้อมือเขาไว้
“เดี๋ยวก่อนสิครับ” พี่ยองมินพูด
“อยู่เป็นเพื่อนพี่จนกว่าพี่จะหลับได้หรือเปล่า” พูดพร้อมกับกระชับมือของเซอุนให้แน่น
เซอุนมองใบหน้าคนป่วยที่อ้อนหนักมากอย่างเหนื่อยใจ ก่อนเขาจะเดินกลับไปนั่งตามเดิม
“แค่จนกว่าพี่จะหลับนะ” เซอุนพูดตอบ เรียกรอยยิ้มกว้างจากยองมินได้เป็นอย่างดี แล้วคนตัวสูงก็ค่อยๆหลับตาลงเข้าสู่ห้วงนิทราไป
1 ชั่วโมงผ่านไป
“ไอยองมิน!—อ้าว” ดงฮยอนที่เปิดประตูพรวดเข้ามาในห้องเอ่ยเรียกชื่อคนที่นอนป่วยอย่างสำออยอยู่ ก่อนเขาจะสังเกตเห็นก้อนอะไรสักอย่างที่วางอยู่ข้างเตียง เมื่อเดินเข้าไปมองใกล้ๆเขาก็เห็นน้องเซอุนที่กำลังหลับอยู่โดยมีผ้าห่มของคลุมตัวไว้อย่างเรียบร้อยพร้อมกับกุมมือของไอ้หน้าอัลปาก้าไว้แน่นเหมือนกลัวมันจะหาย
อยากจะบอกน้องเซอุนว่า มันไม่หายไปไหนหรอกครับ แค่นี้มันก็เตรียมพร้อมถอดกรงเล็บเก็บเพื่อน้องแล้ว
เห็นแววกลัวเมียมาแต่ไกลเลยครับเพื่อนโผ๊ม
“อย่าเสียงดังดิว่ะ” อิมยองมินที่กำลังนั่งพิงหัวเตียงอยู่เอ่ยด้วยน้ำเสียงเบาๆ แล้วหันไปมองคนที่กำลังนอนอยู่ด้วยสายตาที่โคตรจะเอ็นดู
ดงฮยอนที่ยืนมองอยู่แทบอยากจะอ้วกเอาขนมเมื่อกี้ออกมากินใหม่อีกรอบ
“เหอะ ถ้าไอซองอูมาเห็นมึงเละแน่ๆ” ดงฮยอนเอ่ยพูดก่อนจะขอตัวไปเรียนต่อ เสียก่อนที่มดจะขึ้นตัวเขาซะก่อน
เหม็งฟามรักโว้ย!
-talk-
Hello ขออภัยที่มาดึกนะคะ วันนี้ไปเที่ยวมาล้ามากจริงๆ กว่าจะงัดตัวเองขึ้นมาแต่งได้ก็แทบลากเลือด 55555555
เหมือนน้องเซอุนจะเริ่มรู้ตัวแล้วมั้ยน้า เป็นถึงเรเวนคลอ
ทุกคนเห็นสาเหตุที่ทำให้พ่ออัลปาก้าของเราถูกคัดมาอยู่กริฟฟินดอร์หรือยังคะ? 55555555
ตอนหน้ามาพบกับพี่หลินของเรากันบ้างค่ะ พี่เขาคีฟลุคหล่อร้ายมากกก เห็นละกร๊าวใจ เจอกันตอนหน้าค่า
ปล. ที่เอาน้องอูจินยองมิช็อดจีมาเป็นตัวนี้เพราะชอบน้องเขา อยากหาบทให้เลยเอามาใส่ในนี้ซะเลย งื้อ อย่าว่าเค้าน้า ;-;
ปล2.ยังบ่แก้คำผิดเช่นเดิมเด้อ คราวนี้น่าจะผิดเยอะด้วยเพราะง่วงมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
รักทุกคนน้า เลิ้บบบ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ควิชดิชเป็นกีฬาที่มีผลต่อหัวใจสูงมาก5555555555
เมื่อไหร่ซองอูนางจะรู้ซักทีว่าจะได้เพื่อนเป็นน้องเขยอ่ะ5555555555
แล้วบับบบตอนนี้น่ารักมากกกกกกกกกก
ตอนเซอุนส่งสายตาเป็นห่วง ตอนน้องเค้ามารอเยี่ยมคนพี่ที่ห้องพยาบาลอีก
โอ้ยยยย อยากจะฟัดแก้มๆๆๆๆ ทำไมน้องน่ารักจังงงงง เข้าใจมั้ยยองมิน น้องน่ารักขนาดนี้อย่าให้หลุดมือเชียวโว้ยยยย
รักน้อง อยากให้น้องอยู่นานๆ 55555555
เล่นควิชดิชไปอีกสักสี่ห้าตอนเลยได้ป่าว
ยองมินกับเซอุนก็ละมุนเวอออออร์ งืออออเขินนนนนน ><
เขินไปหมดเลย น้องเซอุนเริ่มจะมีใจให้พี่ยองมินบ้างรึยังน้าาา~
ปล.ปูเสื่อรอพี่หลินเลยอ่าค่ะ ฮิฮิ
ปล.ทำไมแจ้รู้ 5555555 แหม่ ร้ายนะแจ้
ปลล.คิดถึงอูจินยองเหมือนกันค่ะ ยังจำสเตจ Who you ได้อยู่เลย ฮือ อูจินยองมิช็อดจี อาโย *ขยิบตา*