( SEASON 2 ) ◆ Miracle of September ◆ #Produce101

ตอนที่ 11 : Special - ณ ร้านไม้กวาด ๓ อัน

ตอนพิเศษ

_________________________________________________________________________________________________________

"ฮู้ว อากาศเริ่มหนาวแล้วให้ตายสิ”อีแดฮวีเอ่ยออกมาเสียงเบา พร้อมกับกระชับเสื้อคลุมตัวหนาสีครีมไว้แน่น

แดฮวีก้าวเท้าเดินออกมาจากหอคอยของเรเวนคลออย่างเงียบเชียบ เขาพยายามหลบสายตาคนที่เดินผ่านไปมาในเวลายามเช้าตรู่แบบนี้

เดินมาเรื่อยๆจนถึงด้านหน้าของปราสาทฮอกวอตส์ แล้วเงยหน้ามองนาฬิกาเรือนโตบนหัวเขา เข็มสั้นของมันชี้ไปที่เลขหก และเข็มยาวชี้ไปเลขแปด

บ่งบอกเวลาที่เกือบจะเจ็ดโมงแล้ว

บ้าไปแล้ว! นี่เขาตื่นเช้ากว่าปกติตั้งหนึ่งชั่วโมง

แต่ทำไมถึงเหลือเวลาอีกแค่ 20 นาทีละเนี่ย!

ต้องเป็นเพราะเขามัวแต่พิถีพิถันในการเลือกชุดที่จะใส่ จนทำให้เวลาเลยมามากกว่าที่ตั้งไว้หลายนาที

“ต้องรีบซะแล้วสิ” คิดได้ดังนั้น แดฮวีก็รีบสับขาตัวเองจากหน้าปราสาทไปทางหมู่บ้านฮอกส์มี้ดอย่างรวดเร็ว

เสื้อคลุมของเขาที่กำลังทับเสื้อฮู้ดสีชมพูถูกพัดปลิวไปตามลม

ปกติเขามักจะรู้สึกเฉยๆกับกฎข้อห้ามของโรงเรียนที่ไม่อนุญาตให้นักเรียนใช้คาถาหายตัวภายในโรงเรียน แต่วันนี้เขาละอยากจะโทษกฎบ้าบอนั่นที่ทำให้เขาต้องวิ่งไปแทนที่จะหายตัวได้

หงุดหงิดจริง!

แต่ก็ใช้เวลาไม่นาน ร่างน้อยๆของแดฮวีก็วิ่งมาถึงทางเข้าหมู่บ้านฮอกส์มี้ดที่เริ่มมีผู้คนเดินบ้างแล้วประปราย

แดฮวียกฮู้ดสีชมพูของตัวเองขึ้นมาปกปิดใบหน้า ก่อนจะรีบจ้ำอ้าวตรงไปตามทางที่ถูกไว้ด้วยหินอ่อนอายุเก่าแก่

ท้องฟ้าเริ่มสว่างขึ้นเพราะพระอาทิตย์เริ่มจะออกมาจากขอบฟ้าแล้ว นั่นทำให้เขาต้องรีบเร่งฝีเท้าตัวเองให้ไปถึงที่หมาย เสียก่อนจะมีนักเรียนฮอกวอตส์คนไหนพบเห็นเขาในเวลานี้

และในที่สุด แดฮวีก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าประตูไม้ที่ดูเก่าแก่ เหมือนใกล้จะพังเต็มทีแล้ว

แต่น่าแปลกที่ประตูของร้านไม้กวาด 3 อันที่เขายืนอยู่นี่ดูเหมือนจะพังแหล่ไม่พังแหล่มาตั้งแต่เขาอยู่ปีหนึ่ง ตอนนี้ก็ปีสี่แล้วมันก็ยังอยู่เหมือนเดิม ราวกับถูกหยุดอายุไว้

แดฮวียืนกลั้นใจอยู่นาน ก่อนจะเอื้อมมือผลักประตูเข้าไปในร้านอย่างเงียบเชียบ

พร้อมกับชะเง้อหน้ามองไปทั่วร้าน

ยังไม่มาสินะ

นี่เขาหวังอะไรอยู่เนี่ย?


แดฮวีส่งยิ้มแห้งๆให้กับหญิงสาวที่มีใบหน้าแห้งเหี่ยวที่กำลังยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์บาร์ ก่อนจะเดินเข้าไปในมุมมืดของร้านที่เป็นที่ประจำของเขาและอีกคนที่ยังไม่มาตามนัด แล้วหย่อนก้นนั่งลงหันหน้าไปทางด้านหน้าประตู

รออีกแปปเดียวก็มาล่ะมั้ง

แต่ถ้าไม่มานะ อีแดฮวีคนนี้จะไปเผาฮอกวอตส์ซะเลย!

 

 





 

 

“จะไปไหนอะแจฮวาน” ร่างโปร่งสะดุ้งตัวโยนจนทำเจลเซตผมหล่นกลิ้งไปกับพื้น แจฮวานหันหน้ามองคนที่กำลังนอนพิงหัวตัวเตียงอยู่ด้านหลังเขา

จองเซอุนมองแจฮวานที่กำลังแต่งตัวเซตหล่ออย่างดีในเวลาเช้าแบบนี้ พร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นสูงเป็นเชิงสงสัยว่าอีกคนเกิดเป็นอะไรขึ้นมาถึงได้ตื่นเช้ากว่าเวลาวันปกติที่มีเรียน และสวมเสื้อผ้าอย่างดีชนิดที่ว่าชาตินี้เขาไม่เคยคิดว่าจะเห็นอีกคนใส่

เสื้อเชิ๊ตสีฟ้าอ่อนๆ กับกางเกงสีดำพอดีตัว

นี่ไม่ได้ไปแอบขโมยชุดใครมาใส่ใช่มั้ยเนี่ย

“ไม่ได้ไปไหนซะหน่อย” แจฮวานตอบด้วยท่าทางมีพิรุธ ก่อนจะเอื้อมมือก้มลงไปหยิบเจลเซตผมที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมากอดไว้แนบอก

“วันนี้นายไปกินข้าวเช้าคนเดียวนะ”แจฮวานพูด พร้อมกับเสยผมของตัวเองไปมา ทำให้เซอุนที่นอนมองอยู่ได้แต่ส่ายหัวกับความปากแข็งของเพื่อนตัวเอง

แล้วเซอุนก็หันไปมองเพื่อนร่วมขบวนการแกล้งคิมแจฮวาน ก่อนจะพบว่าเตียงข้างเขาอีกฝั่งหนึ่งว่างเปล่า แต่ก่อนที่เซอุนจะได้เอ่ยถามอะไรไป แจฮวานก็เอ่ยขัดขึ้นมาก่อน

“อย่าถามฉันนะ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแดฮวีไปไหน ตื่นมาก็ไม่อยู่แล้ว” พูดจบ แจฮวานก็วางเจลไว้บนตู้ปลายเตียง พร้อมกับเดินไปทางหน้าประตู

“เจอกันมื้อเที่ยงนะ” แจฮวานเอ่ยพูดพร้อมกับขยิบตาส่งให้เขาหนึ่งครั้งก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
ทิ้งให้เซอุนมองไปรอบๆห้องพักที่ว่างเปล่า มีแต่อึยอุงที่กำลังนอนหลับฝันดีอยู่เตียงถัดจากเขาไปอีกหนึ่งเตียง ก่อนเขาจะหันไปคว้าหมอนข้างเข้ามากอดแล้วสลบไสลไปในห้วงนิทราต่อ





แจฮวานเดินออกมาจากห้องนั่งเล่นรวม เขาเอ่ยทักทายกับเพื่อนๆด้วยรอยยิ้ม ระหว่างที่กำลังเดินไปที่หน้าปราสาทตามนัด เขาเหลือบตามองไปเห็นคังแบคโฮ พรีเฟ็คสลิธีรินปีห้าในชุดลำลองสบายๆที่กำลังเดินสวนเขาไปอย่างเร่งรีบ

แจฮวานมองอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก

ก่อนเขาจะมองเห็นคนตัวเล็กในชุดเสื้อยืดสีขาว พร้อมกับกางเกงยีนส์สีซีดที่ถูกพับขึ้นมาจนเห็นข้อเท้าขาว
เห็นแค่ด้านหลังเขาก็รู้แล้วว่าเป็นใคร

"รอนานมั้ย?" แจฮวานเดินตรงไปหาคนที่ยืนหันหลังให้เขา แล้วก็เอื้อมมือวางมือลงบนไหล่อีกคนเบาๆ

รอยยิ้มของแจฮวานเลือนหายไป แทนที่ด้วยเสียงร้องของเจ้าตัวดังก้องไปทั่วโถงทางเดิน เรียกให้ผู้คนที่อยู่บริเวณนั้นหันมามองทั้งคู่

"นานมากเลยโว้ย!!!!" เสียงของคนตัวเล็กกว่าเอ่ยพูดอย่างเสียงดัง ก่อนจะเอาไม้กายสิทธิ์ในมือฟาดลงไปบนหน้าผากของแจฮวาน

"โอ๊ย พี่ใจเย็นสิ โอ๊ยผมเจ็บนะ!" แจฮวานเอ่ยห้าม พร้อมกับเอามือปัดป้องรายกายตัวเอง

"เจ็บก็ดี พี่อยากจะสาปนายจริงๆคิมแจฮวาน มัวแต่นั่งถอนขนเจ้ามิกกี้อยู่หรอทำไมถึงได้ช้าขนาดนี้" อีกคนพูดถึงเจ้าสัตว์เลี้ยงวิเศษของเขาที่มีชื่อว่ามิกกี้ แมวพันธุ์เมนคูนที่มักจะเข้าขากันได้ดีกับอีกคนเสมอ เหมือนกับว่าเจ้าของที่ซื้อมันไม่ใช่แจฮวานแต่เป็นรุ่นพี่คนตรงหน้านี้แทน

"โหย พี่ซองอุน นานๆเราจะได้ไปเที่ยวด้วยกัน ผมก็อยากแต่งตัวออกมาหล่อๆบ้าง" แจฮวานพูด “เป็นไงผมหล่อป่ะ?” แจฮวานเอื้อมมือไปจับข้อแขนอีกคน พร้อมกับรอยยิ้มบางๆ

โชคดีที่พวกเขาสองคนย้ายร่างกันมาอยู่ซอกหลืบของบันได ไม่อย่างนั้น ต้องมีคนสงสัยเรื่องเราสองคนแน่ๆ

เด็กเนิร์ดๆจากเรเวนคลอ กับ คนน่ารักประจำฮัพเฟิลพัฟ 

เราไม่เหมาะกันสักนิด

แต่ไม่รู้ทำไม แจฮวานมักจะถูกดึงดูดด้วยรอยยิ้มของรุ่นพี่ตัวเล็กคนนี้เสมอ

"อย่าเวอร์น่าแจฮวาน เราแค่ไปนั่งกินข้าวเช้ากันเฉยๆนะ" ซองอุนตอบ

"กับพี่ จะทำอะไรผมก็ว่ามันพิเศษหมดแหละ" แจฮวานเอ่ยตอบพร้อมยิ้ม เรียกให้ซองอุนหันหน้าหนีพร้อมเบะปากใส่

"พอเถอะ จะอ้วกแล้ว" คนตัวเล็กตอบ ก่อนจะเดินหนีออกไป

"แหน่ะ เขินอ่ะดิพี่ กิ๊วๆ" เขาตะโกนพูดด้วยรอยยิ้มกว้างก่อนจะก้าวเท้าเดินออกตามอีกคนไปช้าๆ










ปึ่ก! 

แดฮวีที่กำลังนั่งฟุบหน้าลงกับแขนก็สะดุ้งตัวโยนอย่างตกใจ ก่อนจะเงยหน้ามองที่มาของเสียง

คนตัวสูงในชุดลำลองสบายตา พร้อมกับใบหน้าเรียบนิ่ง เลื่อนเก้าอี้ตรงหน้าเขาออกมาก่อนจะก้มตัวลงนั่งตามลงไป

แดฮวีทำสีหน้าไม่ค่อยถูก เพราะเขากับคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเราไม่ค่อยได้คุยแบบปกติเสียเท่าไหร่ 

ไม่ใช่เขาที่เป็นคนเดินหนี ก็เป็นอีกคนที่มักจะเมินราวกับไม่มีอีแดฮวียืนอยู่ตรงนั้น

“รอนานหรือยัง” คนอายุมากกว่าที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขาเอ่ยถาม

“ก็...นานแล้ว” แดฮวีตอบไปตามความจริง ก่อนจะเงยหน้าสบตาอีกคนช้าๆ

“แล้วใครให้รีบ” น้ำเสียงเข้มๆเอ่ยตอบ คำพูดที่ดูรุนแรงทำให้แดฮวีรู้สึกเหมือนโดนเอาหนังสือวิชาประวัติศาสตร์เวทย์มนต์ตบหน้ากลางบันไดวน

“พี่แบคโฮไง!” แดฮวีเอ่ยตอบเสียงดัง พลางกระแทกหลังตัวเองกับพนักพิงอย่างแรง พร้อมกับบุ้ยปากหันหน้าหนีอีกคน

หมีบ้า!

หมีไร้สติ!

หมีชอบใช้กำลัง!

ไม่น่ามาชอบหมีใจร้ายเลยให้ตายสิ!!

คังแบคโฮถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือขึ้นมาลูบผมเขาไปมา

“ในร้านมันหนาว ไม่เห็นต้องมารอ ดูสิ จมูกแดงหมดแล้ว” ไม่พูดเปล่า คนร่างหมีก็เอื้อมมือลงมาบีบจมูกเขาไปมาจนต้องเอ่ยประท้วง ไม่อย่างนั้นเขาต้องหายใจไม่ออกแน่ๆ

“ปล่อยได้แล้ว” แดฮวีเอ่ยบอกเสียงอ่อน ก่อนพี่แบคโฮจะยอมปล่อยเขาให้เป็นอิสระ พร้อมกับเอี้ยวตัวไปหยิบอะไรบางอย่างข้างกาย

“อ่ะ ใส่ซะ เดี๋ยวป่วยตายไม่รับผิดชอบนะ” อีกคนพูดพลางยื่นเสื้อมาให้เขาแบบทื่อๆ จนอดขำไม่ได้

นี่แหละน้า เขาถึงได้ยอมตกหลุมพรางของหมีทุกครั้ง

แล้วไม่ยอมออกจากหลุมด้วย เป็นไงละ หน้าด้านหน้าทนมาก

แดฮวีอมยิ้มมองอีกคน ก่อนจะนึกย้อนไปถึงช่วงเวลาก่อนหน้านี้

ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ที่เขากล้าเสี่ยงชีวิตเข้าไปหาหมีโหดแห่งสลิธีริน อาจจะเป็นตั้งแต่ครั้งแรกที่แดฮวีก้าวเข้ามาอยู่ในฮอกวอตส์เลยก็ได้

ตอนแรกๆเขาไม่ค่อยมีเพื่อนหรอก ทุกคนดูรู้จักกันมาก่อนอยู่แล้ว และเหลือเขาเพียงคนเดียวที่ไม่มีเพื่อน ทำให้เขาต้องไปไหนมาไหนคนเดียวเกือบตลอดทั้งเทอม

จนวันหนึ่ง ตอนที่เขากำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่คนเดียวที่สวนตรงกลางของฮอกวอตส์ คนตัวใหญ่ในชุดคลุมของสลิธีรินก็เดินเข้ามาหากัน ในตอนแรกแดฮวีคิดว่าอีกคนจะมาแกล้ง เลยพยายามจะหนี แต่ก็ไม่ใช่ เมื่อคนตัวใหญ่คนนั้นยื่นลูกอมมาให้เขา พร้อมกับบอกให้เขาไปนั่งกับเด็กสองคนที่นั่งอยู่ถัดไปไม่ไกล แล้วเมื่อแดฮวีหันไปมอง ก็พบว่าเด็กปีหนึ่งสองคนที่อีกคนบอกกำลังมองมาที่เขาเช่นเดียวกัน จากนั้นเขาและเด็กปีหนึ่งอีกสองคนก็ได้เป็นเพื่อนมาจนถึงปัจจุบัน และเด็กที่ว่านั่นคือ แจฮวานและเซอุน ส่วนคนตัวใหญ่คนนั้นก็คือคนที่อยู่ตรงหน้าเขาตรงนี้ไงละ 

ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เขาก็เริ่มเข้าหาอีกคนบ่อยๆ แต่ก็ไม่ใช่ต่อหน้าคนอื่นหรอกนะ ส่วนใหญ่เป็นช่วงชุลมุน ไม่ก็เวลาที่อยู่กันสองคนเท่านั้น

“ขำไร? ไปสั่งอาหารดิ ขี้เกียจเดินแล้ว” พี่แบคโฮเอ่ยพูด ก่อนจะยกมือขึ้นมาไล่เขาให้เดินไป

“เพราะงี้ไงพี่ถึงตัวตัน” ไม่รอให้อีกคนได้ยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาสาปเขา อีแดฮวีก็วิ่งหนีไปซะแล้ว ทิ้งให้คนโดนแกล้งนั่งอมยิ้มมองแผ่นหลังคนน้องที่วิ่งไป

“กินเหมือนเดิมใช่มั้ยอ่ะพี่” แจฮวานเอ่ยถามคนตรงข้าม เมื่อพวกเขาทั้งสองคนมาถึงร้านโปรดของคนตัวเล็ก

ร้านไม้กวาด 3 อัน

“อื้ม สั่งบัตเตอร์เบียร์มาด้วยนะ” ซองอุนเอ่ยต่อ ก่อนแจฮวานจะยกนิ้วขึ้นมาเป็นท่าทางโอเค แล้วเดินไปทางเคาน์เทอร์

ประจวบเหมาะกับที่เคาน์เตอร์มีลูกค้ายืนสั่งอยู่เพียงคนเดียว เขาจะได้ไม่เสียเวลาต่อคิวรอนาน

แจฮวานเงยหน้ามองคนที่อยู่ตรงหน้าด้วยความแปลกใจ

ในนี้ก็ไม่ได้หนาวขนาดนั้น แต่ทำไมหมอนี่ถึงได้ใส่เสื้อถึงสามชั้นนะ

และก็อีกครั้ง เขาก็ไม่ได้สนใจใครอีกเช่นเดิม

“เอาอะไรดีพ่อหนุ่ม” แม่ค้าที่วัยน่าจะเกินร้อย เดินออกมาจากห้องครัว พร้อมกับขนนกวิเศษและกระดาษหนึ่งปึกที่ลอยอยู่คู่กับปากกา

“เอาชุดอาหารเช้า 2 ที่ครับ บัตเตอร์เบียร์ที่นึง และน้ำฟักทองด้วยครับ” เสียงใสดังขึ้นมาจากคนตรงหน้าเขา น้ำเสียงที่คุ้นหูทำให้แจฮวานต้องเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ

เสียงมันคุ้นจังว่ะ

ก่อนเขาจะมองสำรวจไปทั้งตัวของอีกคน เสื้อฮู้ดสีชมพูที่ปิดหัวไว้อยู่ และเสื้อมคลุมอีกสองชั้น

แจฮวานมองเห็นไม้กายสิทธิ์ของอีกคนที่เลยออกมาจากกระเป๋ากางเกง

ลักษณะยาว เรียว และสีเข้ม เหมือนกับเขาเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกเสียที ทำให้แจฮวานตัดสินใจเอื้อมมือไปสะกิดไหล่คนข้างหน้า และเมื่ออีกคนหันมา เสียงของเขาทั้งคู่ก็ดังขึ้นมาพร้อมกัน

“เห้ย!!!/ เห้ย!” แจฮวานร้องออกมาเสียงดังเมื่อคนตรงหน้าเขาคือเพื่อนสนิทในกลุ่มของเขาที่หายไปตั้งแต่เขาลืมตาตื่นขึ้นมา

ดวงตาของอีแดฮวีเบิกออกกว้าง ก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงดัง

“แจฮวาน นายมาอยู่นี้ได้ไงอ่ะ”

“ฉันต้องถามนายมากกว่าแดฮวี ออกมาทำอะไรแต่เช้า” แจฮวานพูดต่อ พร้อมกับขมวดคิ้วยุ่ง

“ปะ...เปล่า!” แดฮวีตอบ “อย่าเปลี่ยนเรื่องนะ แต่งหล่อออกมาหาใคร!”

“ไม่บอกโว้ยยย”

“แดฮวี? / แจฮวาน มีอะไรหรือเปล่า” ระหว่างที่พวกเขากำลังเอ่ยคุยกันเสียงดังลั่น ก็มีเสียงดังมาจากด้านหลังพวกเขาเช่นเดียวกัน ทำให้ทั้งแจฮวานและแดฮวีต้องหยุดเถียงกันแล้วหันมองหน้ากันนิ่งๆ แต่สายตาของเราทั้งคู่กลับล่อกแล่กไปมา

เสียงที่สองเขารู้ว่าเป็นเสียงของพี่ซองอุน แต่เสียงแรกที่เรียกชื่อแดฮวีนี่ใครอ่ะ

ถ้าสงสัยก็ต้องพิสูจน์ให้รู้ เป็นสมบัติที่สำคัญของเด็กเรเวนคลอ ทำให้แจฮวานหันหน้าไปหาที่มาของเสียงที่เรียกชื่อเพื่อนเขา

ใบหน้าโหดๆของพรีเฟ็คสลิธีรินทำให้ตาของแจฮวานโตขึ้นเกือบเท่าไข่มังกร

นั่นมัน คัง! แบค! โฮ!

ทำไมคังแบคโฮถึงได้มากับอีแดฮวี

แล้วทำไมอีแดฮวีถึงได้มาอยู่กับคนที่ตัวเองวิ่งหนีมาตลอดเวลาที่เจอหน้ากัน

เรื่องนี้ต้องมีเงื่อนงำ!

“เลิกมองหน้าฉันแบบนั้นได้แล้ว” หลังจากที่พวกเขาทั้งสองแยกย้ายกันไปทานอาหารเช้ากับคนของตัวเองแล้ว แดฮวีก็เอ่ยลากับพี่แบคโฮที่ต้องไปซื้อของสำหรับเตรียมงานเลี้ยงในอีกไม่กี่วันนี้กับเพื่อนพรีเฟ็คด้วยกัน ส่วนพี่ซองอุนก็มีนัดกับรุ่นน้องต่อที่ร้านบาร์ถัดไปไม่ไกล

ตอนนี้จึงเหลือแค่สองเพื่อนซี้ที่ต่างคนต่างหนีกันแอบมาเดทลับๆไม่ให้เพื่อนรู้ แต่ดันมาเจอกันเองเสียอย่างนั้น

แจฮวานมองแดฮวีอย่างจับผิด จนทำให้แดฮวีต้องเอ่ยขู่ว่าจะประกาศเรื่องเขากับพี่ซองอุนให้ทุกคนในเรเวนคอลรู้ แจฮวานถึงได้เลิกจ้องหน้าอีกคน

ไม่ใช่แจฮวานไม่อยากให้บอกเรื่องของเขากับรุ่นพี่คนดีของฮัพเฟิลพัฟหรอกนะ แต่ถ้าเพื่อนบ้านเดียวกันกับเขารู้ พวกมันก็จะล้อเขาไปจนกว่าจะเรียนจบน่ะสิ

โดยเฉพาะลีอึยอุง!

ถ้าเป็นอย่างนั้น คิมแจฮวานคนนี้อาจจะเผลอสาปใครสักคนเป็นกบขึ้นมาจริงๆก็ได้

“ก็เล่ามาดิว่าเป็นไง” แจฮวานเอ่ยถาม

“ไม่เป็นไงอ่ะ ก็อย่างที่เห็น” แดฮวีตอบ พร้อมกระชับเสื้อคลุมให้แน่นขึ้น

“แล้วทำไมต้องปิดบัง?”

“ไม่ได้ปิดบัง แต่ไม่กล้าบอกอ่ะ” แดฮวีพูดตอบ “ถ้ารู้ก็ต้องล้อกันแน่ๆ”

แจฮวานพยักหน้าตอบเป็นเชิงว่าเข้าใจ เหตุผลเดียวกันกับเขาไม่มีผิด

“แต่—ทำไมเวลาเจอพี่แบคโฮ นายต้องเดินหนีด้วย” แจฮวานเอ่ยถามอีกครั้ง

“ก็บอกแล้วอ่ะว่าเขิน ที่เมินเพราะกลัวจะแสดงออกว่าชอบแล้วเพื่อนๆจะสงสัยกัน”

“แค่เนี้ย” แจฮวานเอ่ยถามพร้อมกับเลิกคิ้วสูง

“ใช่ ว่าแต่กับพี่ซองอุนนี่คืออะไร เห็นเซอุนชอบล้อไม่คิดว่าเรื่องจริงนะเนี่ย” แดฮวีเอ่ยเปลี่ยนเรื่อง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นฝ่ายต้อนแจฮวานให้จนมุมแทน

“แค่พี่น้อง” แจฮวานตอบ

“จริงหรอออออออ”

“ไม่อยากบอก มีไรแม่ะ” แจฮวานพูดตอบพร้อมกับยักคิ้วส่งไปให้ ทำให้แดฮวีเบะปากใส่เบาๆ

“งั้น เรื่องนี้จะกลายเป็นความลับระหว่างเราสองคน สัญญามั้ยว่าจะไม่บอกใคร!” แดฮวีเอ่ยพูดเสียงดัง ก่อนจะยื่นนิ้วก้อยมาตรงหน้าแจฮวาน

“เออดี! ใครเผลอบอก คนนั้นต้องใส่ชุดประหลาดๆไปงานวันศุกร์หน้า!” แจฮวานพูดต่อ พร้อมกับเอานิ้วก้อยเกี่ยวกับนิ้วของอีกคน

“ตกลง!”

-talk-

สวัสดีค่ะทุกคน ขออภัยที่มาช้านะคะ ฮือ ตอนนี้แต่งเพลินอีกแล้ว เกือบสิบหน้าแหน่ะ 55555555555 

เนื่องจากลงหลายเรือมาก ทำให้เราเลือกคู่ไม่ถูกจริงๆค่ะ 

ตัดสินใจเลือกแบคฮวี กับแจฮวาน พี่เมฆ มาค่ะ เพราะเนื้อเรื่องจะได้อธิบายเหตุผลที่น้องหวีชอบหนีพี่แบค และรุ่นพี่ฮัพเฟิลพัฟที่เซอุนพูดถึงคือใคร 

หวังว่าจะชอบกันนะคะ เลิ้บทุกคนน้า

เจอกันตอนหน้านะคะ มีใครรอองเนียลมั้ยน้า 

สกรีม ณ #MiracleMW