แรกรักแรกอุดมการณ์

ลำดับตอนที่ #2 : หัวใจทำพิษ

ตอนเย็นของทุก ๆ วัน มายริยามักจะออกไปเดินเล่น ออกกำลังกายที่สวนสาธารณะติดกับมหาวิทยาลัย ด้วยเหตุผลสำคัญเพียงข้อเดียวที่ว่าหล่อนกลัวร่างกายอันสูงโปร่งและเพียวลม สมส่วนของหล่อน จะถูกไขมันเข้าไปซุกช่อนอยู่ตามเอว ต้นแขน ต้นขา และหน้าท้อง

                ที่สวนสาธารณะนั้นตลอดทางเดินสองข้างทาง เต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่น้อยสลับกันไป บ้างก็ออกดอกบานสะพรั่งต้อนรับยามราตรี บ้างก็ร่วงโรยตามสายลมที่พัดมาเป็นจังหวะ  อีกทั้งฝูงนก กระรอก กระแต วิ่งกันขวักไขว่ และส่งเสียงร้องเจี๊ยวจ้าวดูมีชีวิตชีวา พลอยทำให้คนที่เดินผ่านไปมารู้สึกผ่อนคลายอารมณ์และมีชีวิตชีวาตามด้วย  

                ขณะที่มายริยากำลังเพลิดเพลินกับการชื่นชมธรรมชาตินั้นหล่อนได้ยินเสียงเพลงแว่ว ๆมา ว่า

                 “ไม่ใช่เพียงเพราะความไหวหวั่น  แต่เป็นเพราะฉันมั่นใจ  เพียงได้เจอก็รู้ทันใดว่าเธอคือใครคนนั้น  เธอที่ฉันเพิ่งเคยรู้จัก ประหนึ่งว่าคบมานาน ไม่กี่คำก็คุ้นเคยกัน น่าแปลกที่เรารู้ใจ …”  “เสียงเพลงรักแรกพบ” หล่อนบ่นพึมพลำกับตัวเองเบา ๆ พร้อมกับเดินเข้าไปหาต้นกำเนิดของเสียงเพลง  เหมือนกำลังถูกมนต์สะกด  และเมื่อหล่อนเดินเข้าใกล้ต้นเสียงเพลงมากขึ้น หัวใจของหล่อนยิ่งสั่น และเต้นแรงมากขึ้น มากขึ้น เมื่อหล่อนได้พบกับชายหนุ่ม สูงล่ำ ผมยาว หน้าตาคมเข้ม เซอ ๆ ใส่เสื้อยึดโปร่ง ๆ สีขาวสามารถมองเห็นส่วนประกอบรอบลำตัวได้อย่างชัดเจน  สวมกางเกงยีนส์ มีรอยปะที่ก้น และขาดตรงหัวเข่า ซึ่งกำลังนั่งวาดรูปฝูงนกพิราบอยู่ที่ลานข้าง ๆ สระน้ำ  ท่วงท่าการขีดเขียนของเขาเข้ากับจังหวะเพลงเหมือนเป็นสิ่งเดียวกัน ทำให้หล่อนรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก 

          หล่อนคิดในใจ

                “โอ้วจอจ !  ฉันรู้แล้วละรักแรกพบมันเป็นยังงัย  ก่อนหน้านี้ฉันไม่เข้าใจเธอยัยแป้งแต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วแป้งเอ๊ย ฉันขอโทษแกวะ ! ที่ว่าแกรักคนง่ายนะ  นี่ละน้าเขาว่า ความรักเห็นได้ด้วยตา  แต่ผลิออกที่ใจ”

                ถึงตอนนี้ประสาทสั่งการของหล่อนหยุดการทำงาน แต่ประสาทสั่งใจกลับเรียกร้องให้หล่อนเดินเข้าไปหาเขา พอหล่อนเดินเข้าไปฝูงนกพิราบบินหนีกระเจิดกระเจิงไปคนละทิศละทาง ทันใดนั้นเขาก็พูดโพล่งออกมาว่า

          “นี่เธอเดินไม่ดูตาม้าตาเรือเลยนะ  ไม่เห็นเหรอว่าผมกำลังวาดรูปนกพิราบอยู่”

ทันใดนั้นหล่อนก็หลุดจากมนต์เสน่ห์นั้น พร้อมกับทำหน้าเหวอ  ด้วยความที่หล่อนเป็นคนที่ไม่ยอมใคร ชอบเอาชนะ โผงผาง สักพักหล่อนจึงตอบกลับไปว่า

          “เห็นว่าวาดรูปอยู่ และไม่เห็นมีป้ายบอกด้วยว่า ห้ามเดิน ที่นี่เป็นที่สาธารณะนะคุณ ! ฉันจะเดินไปทางไหนก็ได้”

                  “อ๋อพวกพิทักษ์สิทธิตนเอง แล้วเคยนึกถึงสิทธิของคนอื่นบ้างมั๊ย ? ผมก็มีสิทธิที่จะวาดรูปเหมือนกัน  ผมวาดรูปก่อนที่คุณจะเดินเข้ามาเสียอีก  คนอะไรไม่มีมารยาท” เขาตอบ

          “นี่หยาบคาย หาว่าฉันไม่มีมารยาท เป็นผู้ชายประสาอะไรแค่นี้ก็โวยวาย   ไม่เก่งจริงนี่ คนวาดรูปเก่ง ๆ นะถึงไม่มีแบบเขาก็จินตนาการได้ยะ” หล่อนพูด

          “นี่เธอทำผิดแทนที่จะขอโทษ  ไร้มารยาทที่สุด” เขาตอบ พอพูดเสร็จเขาก็เดินจากไป ทิ้งให้หล่อนยืนอึ้งพูดอะไรไม่ออก พร้อมกับอารมณ์ที่กำลังเดือดพล่าน

                หล่อนเดินกลับหอพักพร้อมกับสบถออกมาว่า “เฮย ! นี่เหรอวะผู้ชายในฝัน แหมไอ้เราก็แอบชอบ  บุคลิกท่าทาง หน้าตาก็ดีอยู่หรอกนะ แต่ปากปีจอมากเลย ไม่น่าไปชอบมันเล้ย ! คนบ้า ผู้ชายเฮงซวย !”

                พอกลับถึงหอหล่อนรีบวักน้ำเย็น ๆ ลูบใบหน้าเพื่อลดความร้อนรุ่มที่พวยพุ่งขึ้นตามอุณหภูมิอารมณ์  หล่อนหมองหน้าบูดบึ้ง ของตัวเองในกระจกบานใหญ่พลางบ่นในใจว่า

                “เราน่าจะขอโทษเขาสักคำก็ยังดี นี่เราเสียมารยาทอย่างที่เขาว่าจริง ๆ นะนี่  เราไม่น่าเดินเข้าไปหาเขาเลย ใจเอ๋ยใจ ทำเสียแล้วเห็นมั๊ยละ !”

          ทันใดนั้นหล่อนนึกขึ้นได้  “โทรไปหายัยแป้งดีกว่า” พลางยกโทรศัพท์ขึ้นกดหมายเลข                        “ 07-11133445  สวัสดีค่ะรีบวางเร็ว  แป้งไม่สะดวกรับสาย  ฝากข้อความไว้นะคะ” เสียงฝากข้อความอัตโนมัติที่หล่อนมักจะได้ยินประจำหลังจากที่แป้งมีแฟนแล้ว

                “นี่ยัยแป้งไม่รู้รึงัยทำอย่างนี้ฉันเสียตังค์นะยะ นาทีแรกห้าบาทเชียวนะแก  พอมีแฟนก็ลืมเพื่อน รู้ยังนี้ขัดขวางไม่ให้มีตั้งแต่แรกแล้ว !” หล่อนบ่นออกมาพร้อมกับรู้สึกปล่าวเปลี่ยวใจคิดถึงผู้ชายคนนั้น